อาทิตย์ต่อมา
"หลับให้สบายนะคะคุณพ่อ"
"หญิง..หญิง"
นรีนาถเป็นลมล้มพับไปในขณะที่แหงนมองกลุ่มควันที่เผาพ่อของตนอยู่ที่เมรุเผาศพเมืองรามกับสิงหนาทจึงรีบพาหญิงสาวกลับบ้านและตามหมอมาดูอาการเธอทันที
"คุณหญิงร่างกายอ่อนเพลียมากนะคะยิ่งตอนนี้ตั้งครรภ์อ่อนๆด้วยแล้วยิ่งต้องให้เธอทานอาหารให้ตรงเวลา"
"หา..."
คำพูดของหมอหญิงวัยกลางคนทำให้ทั้งสามต่างก็มีสีหน้าตกใจไปตามๆกัน
"ตั้งครรภ์"
นรีนาถลูบท้องตัวเองเบาๆเธอเองก็ไม่ทันได้สังเกตเสียด้วยว่าระดูของเธอนั้นขาดไปตั้งแต่เมื่อไร
"น้้องหญิง"
สิงหนาทนั่งกุมขมับมองกน้าเมืองรามอย่างไม่พอใจที่นรีนาถนั้นต้องมาท้องก่อนแต่งจนได้
"จะให้ทำยังไง"
"ก็ต้องรีบแต่งน่ะสิ"
หลังจากหมอหญิงกลับไปแล้วทั้งสามก็ปรึกษาหาทางออกกันอีกทีว่าจะเอาอย่างไรกับเรื่องนี้ดูคนที่จะไม่เครียดเลยเห็นจะเป็นเมืองรามเสียมากกว่าที่นั่งยิ้มร่าถามสิงหนาทด้วยสีหน้าทะเล้นจนสิงหนาทต้องรีบเอ่ยปากให้ทั้งคู่แต่งงานกันโดยเร็วที่สุด
2อาทิตย์ต่อมา
ไร่ศังกร
"อุ้บ..แหวะๆ"
"พี่หญิงไหวไหมคะ"
วันนี้เป็นวันแต่งงานของนรีนาถและเมืองรามซึ่งดูเจ้าสาวก็ดูท่าไม่ค่อยไหวเท่าไรแต่ก็ต้องแต่เมื่อได้ฤกษ์ที่ไวที่สุดมาแล้วคำแก้วนั้นอาสาเป็นคนดูแลเจ้าสาวเองวันนี้ยาดมยาลมเธอครบมือหากนรีนาถเกิดคลื่นไส้มาเมื่อไรจะได้มีของแก้วิงเวียนใช้ได้เลย
"พี่ทนได้.."
"งั้นรีบออกไปกันดีกว่าค่ะ...แขกมาเต็มเรือนแล้ว"
"จะ"
"ถ้านายทำน้องหญิงเสียใจเมื่อไรเละแน่"
หลังจากทำพิธีสู่ขวัญเสร็จบ่าวสาวก็ถึงพิธีผูกข้อไม้ข้อมือสิงหนาทรัดข้อมือเมืองรามเสียจนแน่นทั้งกำชับให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าถ้าหากทำนรีนาถเสียใจเมื่อไรเขาไม่ยอมแน่นอน
"ไม่กลัว...และมันก็จะไม่มีวันนั้น"
เมืองรามตอบกลับด้วยสีหน้าทะเล้นกวนประสาทอีกฝ่ายอีกเช่นเคย
"ก็ยังไม่เลิกทะเลาะกันอีกนะคะ"
นรีนาถส่ายหัวเบาๆที่ทั้งคู่ชอบที่จะเถียงกันไม่เลือกเวลาเอาเสียเลย
"พี่ขอให้น้องหญิงมีความสุขมากๆหลานในท้องก็ขอให้แข็งแรงสมบูรณ์นะ"
"ขอบคุณค่ะ"
"ขอให้ครอบครัวอยู่เย็นเป็นสุข...มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมืองเลยนะมึง"
เมื่อสิงหนาทผูกข้อมือบ่าวสาวเสร็จก็ตามด้วยพันแสงที่ยินดีกับงานนี้ของเพื่อนเขามากๆ
"เออ..มึงล่ะเมื่อไรจะมี"
"เรื่องของกู"
พันแสงส่ายหัวเบาๆที่เจ้าบ่าวยอกย้อนกลับมา
หลังจากพิธีผูกข้อมือเสร็จก็ถึงเวลาเข้าหอในห้องจัดดอกไม้ทุกมุมห้องอย่างที่นรีนาถชอบเมื่อคนเป็นเจ้าสาวได้เข้าไปเห็นก็ยิ้มร่าเพราะภาพตรงหน้าถูกใจเธออย่างมาก
"ชอบไหม"
"ชอบมากๆเลย"
"ขออะไรอย่างนึงสิ"
"อะไรเหรอ"
นรีนาถหันไปถามคนที่กำลังกอดเธอ
"เรียกฉันว่าพี่รามได้ไหม"
ชายหนุ่มกระซิบข้างหูหญิงสาวเบาๆ
"อืม..จะว่าไปอายุนายก็ใกล้ๆกับพ่อฉันเลยนะเรียกพี่มันจะดีเหรอ"
นรีนาถแอบหลี่ตาทำหน้าทะเล้นใส่คนตัวโต
"นี่หลอกว่าฉันรึเปล่า"
เมืองรามก้มหน้ามาใกล้ๆคนจอมทะเล้น
"เปล่าจะพี่ราม"
นรีนาถพูดจบก็ยิ้มตาหยี
"ดีมากเลยจะเมียจ๋า"
เมืองรามดีใจจนยกอุ้มร่างบางแล้วหอมซ้ายหอมขวาอย่างชื่นใจ
เดือนต่อมา
ไร่วัฒนพรรณ
"แก้ว..."
"แก้วอยู่นี่จะพ่อเลี้ยง"
คำแก้วได้ยินเสียงพันแสงเรียกเธอในขณะที่เธอกำลังปีนเก้าอี้เก็บของอยู่บนหลังตู้ในช่วงเย็น
"ขึ้นไปทำอะไรบนนั้น"
ฟึ่บบบ
เพล้งงง
"ว..ว้ายย..ปล่อยแก้วลงจะ...ของหล่นหมดแล้ว"
พันแสงมาถึงก็รีบอุ้มเมียตัวเล็กของเขาลงมาอย่างไม่ทันระวังมือของหญิงสาวเลยปัดรูปของแม่พันแสงล่วงลงมาแตก
"....."
จากกลับมาอารมณ์ดีๆก็เปลี่ยนเป็นขั่นมัวสับสนเมื่อเห็นรูปแม่ของเจ้าตัวชายหนุ่มรีบเดินออกจากบ้านไปทันทีอย่างที่คำแก้วเองก็เดาไม่ถูกว่าเขาเป็นอะไรไปอีก
"เอ่อ...พ่อเลี้ยงจะไปไหนจ้ะพึ่งกลับมาไม่ใช่เหรอ"
คำแก้วมองตามหลังคนตัวโตและรีบหันมาเก็บเศษกระจกที่แตกพรางมองคนในรูปและพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมพันแสงถึงได้มีสีหน้าบึ้งตึงรีบออกไปแบบนั้นคงไม่พ้นนึกถึงเรื่องราวเก่าๆอีกเป็นแน่
"ทำไมต้องสับสนด้วยวะ..โอ้ยย"
พันแสงมานั่งดื่มน้ำเมาที่กระท่อมท้ายไร่ใกล้กับที่พักคนงานคนเดียวจนดึกดื่นเขาสับสนกับตัวเองตลอดเวลาที่เขาอยู่กินกับคำแก้วมาเขาบอมรับว่าเริ่มแพ้ความดีของเธอแล้วแต่เมื่อเห็นรูปแม่ของเขาวันนี้ก็ทำให้เขายังนึกย้อนอดีตไปอีกเขาเกลียดอาการสับสนของตัวเองที่สุด
"พ่อเลี้ยง.."
ศรีอ่อนเด็กสาววัยยี่สิบเป็นสาวสวยประจำไร่ลูกสาวของคำหล้าคนงานในสวนผักของเขาหญิงสาวเห็นพ่อเลี้ยงหนุ่มนั้นดื่มนานแล้วนึกเป็นห่วงคำแก้วที่อยู่บ้านคนเดียวจึงจะมาบอกให้พ่อเลี้ยงหนุ่มนั้นรีบกลับไป
"คำแก้ว..."
"ฉันไม่ใช่คำแก้วจะฉันศรีอ่อน"
ศรีอ่อนตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อจู่ๆพันแสงก็เข้ามาประชิดตัวเธอและดึงไปโอบทั้งยังเห็นว่าเธอเป็นคำแก้วอีกต่างหาก
"เอ็งรู้ไหมว่าเอ็งทำข้าสับสน.."
พันแสงพยายามจะลูบไล้เนื้อตัวหญิงสาว
"พ..พ่อเลี้ยงจะทำอะไรจ้ะฉันศรีอ่อนนะจ้ะพ่อเลี้ยง.."
ศรีอ่อนเห็นว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มเริ่มจะไม่ได้สติมากแล้วจึงปัดป้องตัวเองสุดชีวิตเพราะไม่อยากมีข้อครหาว่าแย่งผัวของใคร
"ศรีอ่อน.."
"แม่"
ศรีอ่ินเบิกตาโพรงเมื่อเห็นคนเป็นแม่ยืนมองอยู่
"พ่อเลี้ยงจะทำอะไรลูกฉัน"
คำหล้ารีบเข้ามาผลักพันแสงออกจากลูกสาวตนในทันทีทั้งรีบโวยวายเพื่อให้คนงานที่พักอยู่ออกมาเห็นว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มนั้นกำลังจะลวนลามลูกสาวตนด้วยหมายใจว่าลูกสาวตนนั้นจะได้ขึ้นเป็นแม่เลี้ยงที่นี่บ้าง
"พ่อเลี้ยงแค่เข้าใจผิดนะจ้ะแม่"
ศรีอ่อนรู้ทันคนเป็นแม่ว่าต้องการจะทำอะไรจึงรีบพูดออกมาดังๆว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดเธอเคยถูกคนเป็นแม่เสี้ยมอยู่หลายครั้งว่าให้ตีสนิทกับพันแสงแต่เธอไม่ได้รักพันแสงเลยไม่เคยทำตาม
"เข้าใจผิดอะไรถึงเนื้อถึงตัวกันดึกๆดื่นๆแบบนี้"
คำหล้ายังไม่ยอมหยุดการกระทำของตนส่วนพันแสงนั้นก็ไร้สติเกินกว่าจะโต้ตอบ
เช้าวันต่อมา
"พ่อเลี้ยงต้องรับผิดชอบลูกฉันนะจ้ะ...จะมาทำผิดผีแบบนี้ไม่ได้"
วันนี้คำหล้าพาพักพวกคนงานมาที่เรือนของพันแสงตั้งแต่เช้าเพื่อถามหาความรับผิดชอบจากพ่อเลี้ยงหนุ่ม
"แม่คำหล้าจะให้ฉันรับผิดชอบยังไงก็ว่ามา"
พันแสงถอนหายใจเฮือกใหญ่
"รับลูกฉันเป็นเมียอีกคน"
คำหล้ายกยิ้มเล็กน้อยหากคำแก้วได้แต่งงานกับพันแสงเพราะข้อครหาลูกของเธอก็มีสิทเหมือนกัน
"แม่...แต่นี่มันเป็นความเข้าใจผิดนะจ้ะ"
ศรีอ่อนถึงกับส่ายหัวหงึกหงักทั้งมองหน้าสมิงอย่างหดหู่
"ฉันไม่ได้ตั้งใจ"
พันแสงเอ่ยเสียงแข็งจะให้เขารับใครเป็นเมียพร่ำเพรื่อคงไม่ได้
"ถึงเนื้อถึงตัวลูกฉันแบบนั้นบอกไม่ได้ตั้งใจแล้วดึกๆดื่นๆแบบนั้นถ้ามีคนเห็นก่อนหน้าฉันแล้วเอาไปพูดกันจะว่ายังไง...คำแก้วเอ็งเป็นผู้หญิงเหมืิอนกันช่วยบอกให้พ่อเลี้ยงเห็นใจฉันกับลูกด้วยเถอะ"
คำหล้าเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นคำแก้วที่กำลังก้มหน้างุดไม่พูดไม่จาและเชื่อว่าเด็กหัวอ่อนอย่างคำแก้วต้องเห็นใจลูกผู้หญิงด้วยกันแน่นอน
"พ...พ่อเลี้ยงก็รับผิดชอบตามที่แม่คำหล้าบอกก็ได้จะ..ฉันขอตัวก่อนนะจ้ะ"
คำแก้วต้องเอ่ยปากให้พันแสงรับผิดชอบอย่างจำใจเพราะเธอเข้าใจดีว่สผู้หญิงที่มีข้อครหาแล้วคงหาสามีได้ยากดังนั้นเธอคิดว่าหากพันแสงเป็นคนก่อเรื่องก็ควรจะรับผิดชอบแต่โดยดีพูดจบจึงรีบวิ่งออกไปเพราะไม่อยากให้น้ำตาของเธอมันไหลมาให้ใครเห็น
"คำแก้ว..คำแก้ว""พ่อเลี้ยงอย่าพึ่งตามไปปล่อยคำแก้วมันไปก่อน"พันแสงหมายจะตามคำแก้วไปแต่ถูกสมิงรั้งเอาไว้ก่อนเพราะหากคำหล้ากดดันเจ้านายของเขาเช่นนี้เขาก็มีความจริงที่ต้องเปิดเผยเช่นกัน"ทำไม"พันแสงหันมาจ้องสมิงตาเขม็ง"ศรีอ่อนบอกแม่เอ็งไป"สมิงให้ศรีอ่อนบอกความจริงดับทุกคนว่าเธอนั้นเป็นอะไรกับเขาให้กลุ่มคนงานที่ยืนฟังเรื่องราวอยู่ให้รู้กันถ้วนหน้าไปเสียวันนี้เลย"แม่จ้ะ..เมื่อคืนพ่อเลี้ยงเมาไม่ได้ตั้งใจจริงๆและฉันก็...""ก็อะไร.."คำหล้าบีบแขนศรีอ่อนทั้งจ้องอย่างเอาเป็นเอาตาย"ได้เสียเป็นเมียพี่หมิงไปแล้วจะ...ฉันคงจะเป็นเมียพ่อเลี้ยงไม่ได้""อะไรนะ..นี่เอ็ง..อีนังลูกไม่รักดี"เพี๊ยะ..สิ้นคำลูกสาวคำหล้าก็เหวี่ยงมือฟาดไปที่หน้านวลจนเป็นรอยแดง"อย่าทำร้ายศรีอ่อนมันเลยฉันได้มันเป็นเมียแล้วฉันจะสู่ขอให้ถูกต้องตามประเพณีทุกอย่าง"สมิงรีบดึงศรีอ่อนมากอดเอาไว้เพราะไม่อยากมห้เธอตกเป็นเครื่องมือของคนเป็นแม่อีกที่ผ่านมาเขารู้ดีว่สคำหล้าจ้องจะทำอะไรแต่ในเมื่อศรีอ่อนรักอยู่กับเขาตัวเขาเองก็จะไม่ปล่อยให้ศรีอ่อนไปเป็นเมียใครเด็ดขาด"หึ่..."คำหล้ามือไม้สั่นอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี"ไอ้หมิง...กูรั
"คู่นี้เข้าใจกันได้ก็น่าเอ็นดูดีนะคะ"นรีนาถแอบขำการคุยกันของสองหนุ่มทั้งดีใจที่คำแก้วและพันแสงลงเอยกันด้วยดีเสียที"ใช่..คนอย่างไอ้แสงลงได้รักใครมันก็รักและซื่อสัตย์กับคนนั้นคนเดียวพี่ถึงวางใจที่จะให้คำแก้วฝากชีวิตไว้กับมันไง""แล้วพี่รามคนนี้ล่ะคะ""พี่ก็รักเดียวใจเดียวไม่เปลี่ยนใจเหมือนกันจะ""ปากหวาน"นรีนาถจับริมฝีปากหนาของชายหนุ่มเล่นเบาๆ"อยากชิมปากหวานๆตอนนี้ไหมล่ะ""อื้อ..ไม่ค่ะ"นรีนาถรีบเอี้ยวตัวหลบก่อนที่เมืองรามจะมาทำประเจิดประเจ้อกับเธอที่หน้าเรือนปีต่อมา"แอ้ๆ..""ว่ายังไงตาชิต...อารมณ์ดีแต่เช้าเลยลูกพ่อ"เมืองรามกำลังจับลูกชายวัยหกเดือนที่กำลังจ้ำม่ำอาบน้ำในตอนเช้านรีนาถมองแล้วดูท่าทางคนเป็นพ่อจะอารมณ์ดีกว่าลูกเสียอีกที่ไม่ยอมพาลูกขึ้นจากน้ำเสียที"พี่รามคะ..พาลูกขึ้นจากน้ำได้แล้วค่ะ""ลูกกำลังอารมณ์ดีเลย"เมืองรามมองหน้าคนเป็นเมียบุ้ยปากแอบเสียดายเล็กน้อยที่ลูกกำลังเล่นกับเขาอารมณ์ดีแต่ต้องเลิกเล่นเสียแล้วเพราะกลัวว่าลูกจะไม่สบาย"เดี๋ยวจะป่วยเอานะคะ"นรีนาถส่ายหัวเบาๆ"ก็ได้...ไปเช็ดตัวกันนะลูก""พี่สิงห์...ไม่เห็นส่งข่าวมาบอกว่าจะมาเลยคะ"ในขณะที่นรีนาถเช็ดตัวเปลี่
"ร้านอยู่ที่ไหนจ้ะแม่จันทร์""ตลาดในหมู่บ้านนี่เองจะ""มีอะไรกันรึเปล่า"เมืองรามเห็นนรีนาถและสิงหนาทดูรีบร้อนเป็นพิเศษจึงเกิดอยากจะถามให้หายสงสัยก่อนที่จะเดินออกไปจากเรือนนรีนาถจำต้องเดินไปด้วยเล่าไปด้วนว่าสิ่งที่สิงหนาทและเธอร้อนใจอยู่นั้นคือเรื่องอะไรตลาดในหมู่บ้าน"ร้านไหนจ้ะแม่จันทร์""ใกล้จะถึงแล้วจะ"นรีนาถมีท่าทางร้อนใจจนฟองจันทร์ต้องรีบเดินให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้"อ้าวแม่จันทร์มาซื้อขนมเพิ่มเหรอจ้ะ"เมื่ออัญชัญเห็นฟองจันทร์ก็รีบยิ้มทักทายเพราะตั้งแต่มาตั้งร้านขายที่หมู่บ้านนี้ไม่กี่วันมานี่ก็มีฟองจันทร์เป็นลูกค้าประจำคอยมาซื้ออยู่ทุกวันอัญชัญเป็นแม่ค้าขายขนมวัยเกือบจะสี่สิบเป็นโสดไม่เคยคิดจะมีสามีและเมื่อนารามาขออาศัยอยู่ด้วยจึงย้ายถิ่นมาขายของที่บ้านเก่าของเธอที่นี่"พอดีมีคนอยากจะซื้อเพิ่มน่ะจะ"ฟองจันทร์หันกลับไปหาทั้งสามที่ยืนมองอยู่หน้าร้าน"เหลือเท่านี้แหละจะจะเอาอะไรก็เลือกเลยนะจ้ะ""ยาย..""ตานพกินเลอะเทอะอีกแล้วมายายเช็ดปากให้"ไม่นานเด็กชายวัยเก้าเดือนนิดๆที่พึ่งจะหัดเดินกึ่งเดินกึ่งคลานเข้ามาหาอัญชัญด้วยหน้าตาที่ละม้ายคล้านสิงหนาทอย่างมากจึงทำให้ทั้งสามที่ยืน
"กลับไปเถอะค่ะหนึ่งอยู่กับลูกกับน้าอัญก็สบายดีแล้วพี่สิงห์กลับไปใช้ชีวิตของพี่เถอะเรื่องที่ผ่านมาหนึ่งอภัยให้ค่ะพี่สิงห์ไม่ต้องรู้สึกผิดนะคะ..."นาราพูดจบก็หมายจะอุ้มลูกเดินออกไป"ไม่ได้หนึ่งยังไงลูกก็ต้องได้อยู่กับพี่""จะพรากลูกไปจากหนึ่งเหรอคะ"แต่มีหรือสิงหนาทจะยอมเขารั้งร่างบางเอาไว้และอุ้มมานพมาไว้ในอ้อมอก"พี่ไม่ได้คิดจะพรากลูกไปจากหนึ่งแต่เราจะอยู่กันเป็นครอบครัวถ้าหนึ่งไม่อยากทิ้งน้าอัญของหนึ่งพี่ก็จะพาเธอไปอยู่ด้วยจะได้ไม่ต้องมาลำบากแบบนี้""ก็หนึ่งบอกแล้วไงคะว่าหนึ่งไม่ได้ลำบาก"นาราพยายามจะแย่งลูกคืนแต่ก็ทำอะไรได้ยากเพราะสิงหนาทโอบกอดลูกชายตนเอาไว้แน่น"อย่าดื้อกับพี่นะหนึ่ง"สิงหนาทจ้องนาราอย่างจริงจัง"อย่ามาสั่งหนึ่งค่ะ"นาราเองก็จ้องกลับสิงหนาทอย่างเขม็งเช่นกัน"แม่ๆ..""พี่สิงห์จะพาลูกไปไหนคะ...พี่สิงห์หยุดนะ""......"สิงหนาทเห็นท่าทีดื้อดึงของนาราแล้วก็ต้องใช้ลูกบังคับกันเช่นเดิมในเมื่อคุยกันไม่เข้าใจเขาก็ต้องอุ้มลูกวิ่งหนีไปเสียก่อน"อ้าวพี่สิงห์"นรีนาถเห็นสิงหนาทอุ้มมานพวิ่งออกไปจากบ้านเธอก็ตกใจเล็กน้อย"น้าอัญคะเค้าจะขโมยลูกหนึ่งไปค่ะ""เป็นผัวเมียกันก็ค่อยๆคุ
"จริงเหรอ"นาราเบิกตาโพรงด้วยความดีใจ"ใช่...เพราะเรากับพี่รามต้องช่วยกันบริหารงานที่ธนาคาร"นรีนาถพนักหน้าเบาๆ"จริงใช่ไหม..เราดีใจที่สุดเลยนึกว่าจะต้องอยู่ห่างกันเสียอีก"นาราสวมกอดนรีนาถด้วยความดีใจ"ไม่เข้าไปล่ะ"เมืองรามเห็นสิงหนาทแอบมองสองสาวและเด็กๆอยู่ไกลๆจึงเข้ามาหา"นายก็รู้ว่าฉันถูกห้ามเรื่องอะไร"สิงหนาทก้มหน้าเล็กน้อยเพราะนาราเชื่อใจว่าเขาจะไม่เข้าใกล้จึงยอมไปอยู่กรุงเทพได้หากแลกกับความสบายของลูกเขาและนาราเขาจำต้องยอมไปก่อนแต่ก็จะหาวิธีเข้าหาเธอใหม่ไม่ปล่อยเธออยู่อย่างนี้ตลอดไปแน่นอน"เฮ้อ...แบบนี้ก็ต้องอดทนหน่อยนะ"เมืองรามตบบ่าสิงหนาทเบาๆสองวันต่อมา"บ้านนี้น่าอยู่เหมือนกันนะหนูหนึ่ง"อัญชัญเดินตามนาราที่กำลังอุ้มมานพซบหลับในอ้อมอกเข้ามาที่บ้านหลังเล็กอยู่ไม่ห่างเรือนธิติลักษณ์เท่าไรโดยมีสิงหนาทเป็นคนมาส่ง"น้าอัญชอบหรือเปล่าจ้ะ""ชอบสิน้าเคยอยู่ที่สบายแบบนี้เสียที่ไหนที่เป็นบุญของน้าเลยล่ะ""หนึ่งดีใจนะจ้ะที่เห็นน้ามีความสุขแบบนี้"นาราดีใจที่เห็นท่าทางอัญชัญมีความสุขหากเธอตัดสินใจผิดเธอคงไม่เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของอัญชัญแบบนี้เป็นแน่"เดี๋ยวน้าเดินดูรอบๆบ้านก่อนนะ"
"ไม่ต้องมีใครบอกพี่ก็รู้หมอกำลังมาแล้วพี่ตามมาเอง""หนึ่งต้องรีบไปซักผ้าลูกค่ะค้างไว้นานมันจะไม่ดี""ไม่ต้องผ้าพวกนั้นถ้ามันจะเป็นอะไรซื้อใหม่เอาก็ได้""พี่สิงห์"สิงหนาทโอบร่างบางให้นอนลงในขณะที่เธอกำลังจะฝืนลุกขึ้น"อย่าดื้อได้ไหมปล่อยให้ตัวเองเป็นไข้นานแล้วเมื่อไรลูกจะเข้าใกล้ได้""หนึ่งกินยาต้มเดี๋ยวก็หายแล้วค่ะจะตามหมอมาทำไมให้เปลืองค่ารักษา""พี่มีเงินพี่ออกค่ารักษาเมียพี่ได้""อย่าพูดแบบนี้เลยค่ะ...ตอนนี้เราเป็นแค่พ่อและแม่ของตานพเท่านั้น...นี่ไม่ไปทำงานทำการหรือไงคะถึงได้มานั่งเฝ้าหนึ่งอยู่ได้""ไม่...ช่วงนี้พี่ว่าง"สิงหนาทไม่สนใจแล้วว่าหญิงสาวจะต่อต้านเขายังไงเขาพูดกับตัวเองไว้แล้วว่ายังไงเขาก็จะต้องอยู่เป็นครอบครัวเดียวกับหญิงสาวให้ได้เพราะเขาให้เวลาเธออยู่กับลูกมาพักใหญ่แล้ว"ร่างกายคุณหนึ่งอ่อยเพลียมากนะครับเดี๋ยวหมอจะฉีดยาแก้ไข้แล้วก็จะให้ยาแก้ไข้กับยาบำรุงไว้ให้แล้วก็ทานตามที่หมอเขียนให้นะครับ"หมอหนุ่มตรวจอาการนาราพักใหญ่ก็ได้ข้อสรุปมาว่าร่างกายหญิงสาวนั้นอ่อนเพลียและค่อนข้างจะขาดสารอาหาร"ค่ะคุณหมอ""ช่วงนี้นอนพักเยอะๆนะครับทานอาหารให้ตรงเวลาช่วงเป็นไข้รับประทานแต่อ
เมื่อความแค้นที่ต้องถูกเหยียบย่ำหัวใจจนเสียเมียรักไปทำให้พ่อเลี้ยงหนุ่มต้องเอาคืนพวกคนที่ทำกับเขาและเหยื่อที่ต้องถูกพ่อเลี้ยงหนุ่มกระทำก็คือเธอลูกสาวของชู้ที่พรากเมียเขาไป...วันที่พาหญิงสาวมากักขังที่ไร่เพราะความแค้นเขาจึงกดขี่ขมเหงเธอสารพัดยิ่งเห็นแววตาใสซื่อไร้เดียงสาทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าพ่อของตนทำเรื่องเอาไว้และท่าทางหยิ่งทระนงตนทั้งที่รู้ว่าไม่ชนะเขาได้ในบางครั้งของเธอทำให้เขานั้นรู้สึกไม่ค่อยพอใจเพิ่มเป็นทวีคูณแต่ในบางครั้งก็แอบสนใจในตัวจำเลยเล็กน้อยและนานวันเข้าก็กลับกลายเป็นสนใจทุกๆเรื่องที่เป็นเรื่องของเธออย่างไม่รู้ตัวการที่พ่อเลี้ยงหนุ่มขโมยลูกสาวนายธนาคารใหญ่มาอย่างคนเอาแต่ใจแบบนี้ย่อมมีปัญหาตามมาภายหลังแน่นอนแต่ปัญหาและเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นจะเป็นอย่างไรอุปสรรคที่ทั้งสองจะต้องเจอมีอะไรบ้างติดตามได้ในเรื่องแค้นสวาทรามสูรเลยค่าา..พระเอกเมืองราม ศิริศังกร [ราม]อายุ40ปีพ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่สูง185ผิวพรรณสะอาดผุดผ่องถึงแม้จะอยู่กับไร่กับสวนใบหน้าคมเข้มแววตาประดุจเหยี่ยวจมูกโด่งเป็นสันปากหนาเป็นกระจับร่างกายกำยำบึกบึนได้รูปแม้จะอายุเจ้าเลขสี่แล้วแต่เขาก็ยังดูสง่าเรีย
ช่วงประมาณปี พ.ศ 2500เชียงใหม่ไร่ศังกรปั้งๆๆๆๆไร่ศังกรเชียงใหม่ตั้งอยู่ที่ราบสูงตอนนี้อยู่ช่วงหน้าฝนมองสุดลูกหูลูกตาก็มีแต่สีเขียวขจีไปทั่วทุกมุมไร่..อาณาเขตของไร่นี้มีนับพันไร่เป็นพื้นที่ส่วนตัวอย่างมากที่ยากต่อการเข้าถึงหากมิใช่คนในจะไม่รู้ทางและอาจจะหลงเข้าป่าไปได้..ที่ไร่นี้ทำการเกษตรหลายอย่างรวมกันปกครองโดยพ่อเลี้ยงเมืองรามวัยสี่สิบปีชายหนุ่มที่ยิ่งทีอายุยิ่งดูดีสาวๆในราเมื่อมีโอกาสก็มิวายจะโปรยเสน่ห์หรือถวายตัวให้โดยไม่มีข้อแม้เพราะรู้ตัวว่าหากเป็นคนของเมืองรามนั้นจะไม่ต้องทำงานไปตลอดชาติเลยก็ยังได้คล้อยบ่ายแดดเปรี้ยงพ่อเลี้ยงหนุ่มที่อยู่ในชุดคาวบอยสวมหมวกสีน้ำตาลรับกับใบหน้าคมเข้มชายหนุ่มยืนหน้านิ่งคิ้วขมวดเพราะโทสะที่อยู่ในใจมือขวาและซ้ายต่างก็มีปืนสั้นอยู่ในมือทั้งรัวปล่อยกระสุนปืนอยู่ที่กระท่อมเถียงนาใส่หุ่นไล่กาสิบกว่าตัวที่สั่งให้คนสนิทสร้างขึ้นมาให้เพื่อระบายอารมณ์เหงื่อตามเนื้อตัวไหลซิกออกมาไม่หยุดเพราะความร้อนจากแดดบวกกับความร้อนในใจมันแผดเผาพ่อเลี้ยงหนุ่มอยู่นั่นเองที่มันเป็นอย่างนี้ก็เพราะว่าเมียสุดที่รักของเขาที่เฝ้าประคบประหงมอย่างดีนั้นหนีไปกับหนุ่มเมืองกรุงห