ตอนที่26 รับเป็นเมียอีกคน

อาทิตย์ต่อมา

"หลับให้สบายนะคะคุณพ่อ"

"หญิง..หญิง"

นรีนาถเป็นลมล้มพับไปในขณะที่แหงนมองกลุ่มควันที่เผาพ่อของตนอยู่ที่เมรุเผาศพเมืองรามกับสิงหนาทจึงรีบพาหญิงสาวกลับบ้านและตามหมอมาดูอาการเธอทันที

"คุณหญิงร่างกายอ่อนเพลียมากนะคะยิ่งตอนนี้ตั้งครรภ์อ่อนๆด้วยแล้วยิ่งต้องให้เธอทานอาหารให้ตรงเวลา"

"หา..."

คำพูดของหมอหญิงวัยกลางคนทำให้ทั้งสามต่างก็มีสีหน้าตกใจไปตามๆกัน

"ตั้งครรภ์"

นรีนาถลูบท้องตัวเองเบาๆเธอเองก็ไม่ทันได้สังเกตเสียด้วยว่าระดูของเธอนั้นขาดไปตั้งแต่เมื่อไร

"น้้องหญิง"

สิงหนาทนั่งกุมขมับมองกน้าเมืองรามอย่างไม่พอใจที่นรีนาถนั้นต้องมาท้องก่อนแต่งจนได้

"จะให้ทำยังไง"

"ก็ต้องรีบแต่งน่ะสิ"

หลังจากหมอหญิงกลับไปแล้วทั้งสามก็ปรึกษาหาทางออกกันอีกทีว่าจะเอาอย่างไรกับเรื่องนี้ดูคนที่จะไม่เครียดเลยเห็นจะเป็นเมืองรามเสียมากกว่าที่นั่งยิ้มร่าถามสิงหนาทด้วยสีหน้าทะเล้นจนสิงหนาทต้องรีบเอ่ยปากให้ทั้งคู่แต่งงานกันโดยเร็วที่สุด

2อาทิตย์ต่อมา

ไร่ศังกร

"อุ้บ..แหวะๆ"

"พี่หญิงไหวไหมคะ"

วันนี้เป็นวันแต่งงานของนรีนาถและเมืองรามซึ่งดูเจ้าสาวก็ดูท่าไม่ค่อยไหวเท่าไรแต่ก็ต้องแต่เมื่อได้ฤกษ์ที่ไวที่สุดมาแล้วคำแก้วนั้นอาสาเป็นคนดูแลเจ้าสาวเองวันนี้ยาดมยาลมเธอครบมือหากนรีนาถเกิดคลื่นไส้มาเมื่อไรจะได้มีของแก้วิงเวียนใช้ได้เลย

"พี่ทนได้.."

"งั้นรีบออกไปกันดีกว่าค่ะ...แขกมาเต็มเรือนแล้ว"

"จะ"

"ถ้านายทำน้องหญิงเสียใจเมื่อไรเละแน่"

หลังจากทำพิธีสู่ขวัญเสร็จบ่าวสาวก็ถึงพิธีผูกข้อไม้ข้อมือสิงหนาทรัดข้อมือเมืองรามเสียจนแน่นทั้งกำชับให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าถ้าหากทำนรีนาถเสียใจเมื่อไรเขาไม่ยอมแน่นอน

"ไม่กลัว...และมันก็จะไม่มีวันนั้น"

เมืองรามตอบกลับด้วยสีหน้าทะเล้นกวนประสาทอีกฝ่ายอีกเช่นเคย

"ก็ยังไม่เลิกทะเลาะกันอีกนะคะ"

นรีนาถส่ายหัวเบาๆที่ทั้งคู่ชอบที่จะเถียงกันไม่เลือกเวลาเอาเสียเลย

"พี่ขอให้น้องหญิงมีความสุขมากๆหลานในท้องก็ขอให้แข็งแรงสมบูรณ์นะ"

"ขอบคุณค่ะ"

"ขอให้ครอบครัวอยู่เย็นเป็นสุข...มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมืองเลยนะมึง"

เมื่อสิงหนาทผูกข้อมือบ่าวสาวเสร็จก็ตามด้วยพันแสงที่ยินดีกับงานนี้ของเพื่อนเขามากๆ

"เออ..มึงล่ะเมื่อไรจะมี"

"เรื่องของกู"

พันแสงส่ายหัวเบาๆที่เจ้าบ่าวยอกย้อนกลับมา

หลังจากพิธีผูกข้อมือเสร็จก็ถึงเวลาเข้าหอในห้องจัดดอกไม้ทุกมุมห้องอย่างที่นรีนาถชอบเมื่อคนเป็นเจ้าสาวได้เข้าไปเห็นก็ยิ้มร่าเพราะภาพตรงหน้าถูกใจเธออย่างมาก

"ชอบไหม"

"ชอบมากๆเลย"

"ขออะไรอย่างนึงสิ"

"อะไรเหรอ"

นรีนาถหันไปถามคนที่กำลังกอดเธอ

"เรียกฉันว่าพี่รามได้ไหม"

ชายหนุ่มกระซิบข้างหูหญิงสาวเบาๆ

"อืม..จะว่าไปอายุนายก็ใกล้ๆกับพ่อฉันเลยนะเรียกพี่มันจะดีเหรอ"

นรีนาถแอบหลี่ตาทำหน้าทะเล้นใส่คนตัวโต

"นี่หลอกว่าฉันรึเปล่า"

เมืองรามก้มหน้ามาใกล้ๆคนจอมทะเล้น

"เปล่าจะพี่ราม"

นรีนาถพูดจบก็ยิ้มตาหยี

"ดีมากเลยจะเมียจ๋า"

เมืองรามดีใจจนยกอุ้มร่างบางแล้วหอมซ้ายหอมขวาอย่างชื่นใจ

เดือนต่อมา

ไร่วัฒนพรรณ

"แก้ว..."

"แก้วอยู่นี่จะพ่อเลี้ยง"

คำแก้วได้ยินเสียงพันแสงเรียกเธอในขณะที่เธอกำลังปีนเก้าอี้เก็บของอยู่บนหลังตู้ในช่วงเย็น

"ขึ้นไปทำอะไรบนนั้น"

ฟึ่บบบ

เพล้งงง

"ว..ว้ายย..ปล่อยแก้วลงจะ...ของหล่นหมดแล้ว"

พันแสงมาถึงก็รีบอุ้มเมียตัวเล็กของเขาลงมาอย่างไม่ทันระวังมือของหญิงสาวเลยปัดรูปของแม่พันแสงล่วงลงมาแตก

"....."

จากกลับมาอารมณ์ดีๆก็เปลี่ยนเป็นขั่นมัวสับสนเมื่อเห็นรูปแม่ของเจ้าตัวชายหนุ่มรีบเดินออกจากบ้านไปทันทีอย่างที่คำแก้วเองก็เดาไม่ถูกว่าเขาเป็นอะไรไปอีก

"เอ่อ...พ่อเลี้ยงจะไปไหนจ้ะพึ่งกลับมาไม่ใช่เหรอ"

คำแก้วมองตามหลังคนตัวโตและรีบหันมาเก็บเศษกระจกที่แตกพรางมองคนในรูปและพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมพันแสงถึงได้มีสีหน้าบึ้งตึงรีบออกไปแบบนั้นคงไม่พ้นนึกถึงเรื่องราวเก่าๆอีกเป็นแน่

"ทำไมต้องสับสนด้วยวะ..โอ้ยย"

พันแสงมานั่งดื่มน้ำเมาที่กระท่อมท้ายไร่ใกล้กับที่พักคนงานคนเดียวจนดึกดื่นเขาสับสนกับตัวเองตลอดเวลาที่เขาอยู่กินกับคำแก้วมาเขาบอมรับว่าเริ่มแพ้ความดีของเธอแล้วแต่เมื่อเห็นรูปแม่ของเขาวันนี้ก็ทำให้เขายังนึกย้อนอดีตไปอีกเขาเกลียดอาการสับสนของตัวเองที่สุด

"พ่อเลี้ยง.."

ศรีอ่อนเด็กสาววัยยี่สิบเป็นสาวสวยประจำไร่ลูกสาวของคำหล้าคนงานในสวนผักของเขาหญิงสาวเห็นพ่อเลี้ยงหนุ่มนั้นดื่มนานแล้วนึกเป็นห่วงคำแก้วที่อยู่บ้านคนเดียวจึงจะมาบอกให้พ่อเลี้ยงหนุ่มนั้นรีบกลับไป

"คำแก้ว..."

"ฉันไม่ใช่คำแก้วจะฉันศรีอ่อน"

ศรีอ่อนตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อจู่ๆพันแสงก็เข้ามาประชิดตัวเธอและดึงไปโอบทั้งยังเห็นว่าเธอเป็นคำแก้วอีกต่างหาก

"เอ็งรู้ไหมว่าเอ็งทำข้าสับสน.."

พันแสงพยายามจะลูบไล้เนื้อตัวหญิงสาว

"พ..พ่อเลี้ยงจะทำอะไรจ้ะฉันศรีอ่อนนะจ้ะพ่อเลี้ยง.."

ศรีอ่อนเห็นว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มเริ่มจะไม่ได้สติมากแล้วจึงปัดป้องตัวเองสุดชีวิตเพราะไม่อยากมีข้อครหาว่าแย่งผัวของใคร

"ศรีอ่อน.."

"แม่"

ศรีอ่ินเบิกตาโพรงเมื่อเห็นคนเป็นแม่ยืนมองอยู่

"พ่อเลี้ยงจะทำอะไรลูกฉัน"

คำหล้ารีบเข้ามาผลักพันแสงออกจากลูกสาวตนในทันทีทั้งรีบโวยวายเพื่อให้คนงานที่พักอยู่ออกมาเห็นว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มนั้นกำลังจะลวนลามลูกสาวตนด้วยหมายใจว่าลูกสาวตนนั้นจะได้ขึ้นเป็นแม่เลี้ยงที่นี่บ้าง

"พ่อเลี้ยงแค่เข้าใจผิดนะจ้ะแม่"

ศรีอ่อนรู้ทันคนเป็นแม่ว่าต้องการจะทำอะไรจึงรีบพูดออกมาดังๆว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดเธอเคยถูกคนเป็นแม่เสี้ยมอยู่หลายครั้งว่าให้ตีสนิทกับพันแสงแต่เธอไม่ได้รักพันแสงเลยไม่เคยทำตาม

"เข้าใจผิดอะไรถึงเนื้อถึงตัวกันดึกๆดื่นๆแบบนี้"

คำหล้ายังไม่ยอมหยุดการกระทำของตนส่วนพันแสงนั้นก็ไร้สติเกินกว่าจะโต้ตอบ

เช้าวันต่อมา

"พ่อเลี้ยงต้องรับผิดชอบลูกฉันนะจ้ะ...จะมาทำผิดผีแบบนี้ไม่ได้"

วันนี้คำหล้าพาพักพวกคนงานมาที่เรือนของพันแสงตั้งแต่เช้าเพื่อถามหาความรับผิดชอบจากพ่อเลี้ยงหนุ่ม

"แม่คำหล้าจะให้ฉันรับผิดชอบยังไงก็ว่ามา"

พันแสงถอนหายใจเฮือกใหญ่

"รับลูกฉันเป็นเมียอีกคน"

คำหล้ายกยิ้มเล็กน้อยหากคำแก้วได้แต่งงานกับพันแสงเพราะข้อครหาลูกของเธอก็มีสิทเหมือนกัน

"แม่...แต่นี่มันเป็นความเข้าใจผิดนะจ้ะ"

ศรีอ่อนถึงกับส่ายหัวหงึกหงักทั้งมองหน้าสมิงอย่างหดหู่

"ฉันไม่ได้ตั้งใจ"

พันแสงเอ่ยเสียงแข็งจะให้เขารับใครเป็นเมียพร่ำเพรื่อคงไม่ได้

"ถึงเนื้อถึงตัวลูกฉันแบบนั้นบอกไม่ได้ตั้งใจแล้วดึกๆดื่นๆแบบนั้นถ้ามีคนเห็นก่อนหน้าฉันแล้วเอาไปพูดกันจะว่ายังไง...คำแก้วเอ็งเป็นผู้หญิงเหมืิอนกันช่วยบอกให้พ่อเลี้ยงเห็นใจฉันกับลูกด้วยเถอะ"

คำหล้าเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นคำแก้วที่กำลังก้มหน้างุดไม่พูดไม่จาและเชื่อว่าเด็กหัวอ่อนอย่างคำแก้วต้องเห็นใจลูกผู้หญิงด้วยกันแน่นอน

"พ...พ่อเลี้ยงก็รับผิดชอบตามที่แม่คำหล้าบอกก็ได้จะ..ฉันขอตัวก่อนนะจ้ะ"

คำแก้วต้องเอ่ยปากให้พันแสงรับผิดชอบอย่างจำใจเพราะเธอเข้าใจดีว่สผู้หญิงที่มีข้อครหาแล้วคงหาสามีได้ยากดังนั้นเธอคิดว่าหากพันแสงเป็นคนก่อเรื่องก็ควรจะรับผิดชอบแต่โดยดีพูดจบจึงรีบวิ่งออกไปเพราะไม่อยากให้น้ำตาของเธอมันไหลมาให้ใครเห็น