Share

ตอนที่28 รสชาติที่คุ้นลิ้น

"คู่นี้เข้าใจกันได้ก็น่าเอ็นดูดีนะคะ"

นรีนาถแอบขำการคุยกันของสองหนุ่มทั้งดีใจที่คำแก้วและพันแสงลงเอยกันด้วยดีเสียที

"ใช่..คนอย่างไอ้แสงลงได้รักใครมันก็รักและซื่อสัตย์กับคนนั้นคนเดียวพี่ถึงวางใจที่จะให้คำแก้วฝากชีวิตไว้กับมันไง"

"แล้วพี่รามคนนี้ล่ะคะ"

"พี่ก็รักเดียวใจเดียวไม่เปลี่ยนใจเหมือนกันจะ"

"ปากหวาน"

นรีนาถจับริมฝีปากหนาของชายหนุ่มเล่นเบาๆ

"อยากชิมปากหวานๆตอนนี้ไหมล่ะ"

"อื้อ..ไม่ค่ะ"

นรีนาถรีบเอี้ยวตัวหลบก่อนที่เมืองรามจะมาทำประเจิดประเจ้อกับเธอที่หน้าเรือน

ปีต่อมา

"แอ้ๆ.."

"ว่ายังไงตาชิต...อารมณ์ดีแต่เช้าเลยลูกพ่อ"

เมืองรามกำลังจับลูกชายวัยหกเดือนที่กำลังจ้ำม่ำอาบน้ำในตอนเช้านรีนาถมองแล้วดูท่าทางคนเป็นพ่อจะอารมณ์ดีกว่าลูกเสียอีกที่ไม่ยอมพาลูกขึ้นจากน้ำเสียที

"พี่รามคะ..พาลูกขึ้นจากน้ำได้แล้วค่ะ"

"ลูกกำลังอารมณ์ดีเลย"

เมืองรามมองหน้าคนเป็นเมียบุ้ยปากแอบเสียดายเล็กน้อยที่ลูกกำลังเล่นกับเขาอารมณ์ดีแต่ต้องเลิกเล่นเสียแล้วเพราะกลัวว่าลูกจะไม่สบาย

"เดี๋ยวจะป่วยเอานะคะ"

นรีนาถส่ายหัวเบาๆ

"ก็ได้...ไปเช็ดตัวกันนะลูก"

"พี่สิงห์...ไม่เห็นส่งข่าวมาบอกว่าจะมาเลยคะ"

ในขณะที่นรีนาถเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลูกชายตัวเธอก็หันไปยิ้มให้สิงหนาทอย่างดีใจ

"พี่มากะทันหันน่ะ..ตาชิตโตไวจังเลยลูก"

สิงหนาทเอื้อมมือไปอุ้มหลานชายที่ตัวกำลังจ้ำม่ำน่าฟัดด้วยความคิดถึง

"กินเก่งน่ะค่ะเลยจ้ำม่ำ.."

"ทำไมมากะทันหันล่ะ"

เมืองรามเดินมาทักทายสิงหนาท

"ฉันก็อยากมาหาหลานฉันบ้างเท่านั้น"

สิงหนาทตอบเมืองรามแบบหลบสายตาเล็กน้อย

"แต่หน้านายดูกังวลเป็นพิเศษนะ"

"ใช่ค่ะพี่สิงห์น้องดูออกนะคะ"

สีหน้าของสิงหนาทที่ดูกังวลมันทำให้ทั้งสองดูออกโดยที่ไม่ต้องมองนานเลย

"คือ..ที่ธนาคารค่อนข้างมีปัญหาเกิดขึ้นเยอะ"

สิงหนาทขมวดคิ้วเขาคิดมากที่เหล่าบรรดาผู้ถือหุ้นเรียงตัวกันถอนหุ้นออก

"อะไรเหรอคะที่ทำให้พี่สิงห์กังวลได้ขนาดนี้"

"ผู้ใหญ่หลายท่านที่ถือหุ้นใหญ่ต่างก็ทยอยกันถอนหุ้นออกเพราะเมื่อไม่มีพี่ภพอยู่แล้วทุกคนก็หมดความเชื่อถือธนาคารของเรา"

"ตายจริง...แล้วจะถึงขั้นร้ายแรงไหมคะ"

นรีนาถตกใจกับข่าวที่ได้รับอย่างมาก

"ตอนนี้ก็วิกฤตเหมือนกัน..."

"มีอะไรถ้าฉันช่วยได้ฉันก็จะช่วย"

เมืองรามตบบ่าสิงหนาทเบาๆเขาว่าเรื่องนี้เขาพอจะช่วยได้

"อย่างนายจะช่วยอะไรได้"

สิงหนาทมองหน้าเมืองรามทั้งส่ายหัวเบาๆเพราะคิดว่าเขาพูดเล่นเพราะการช่วยมันจำเป็นต้องใช้เงินมหาศาล

"อ้าว...พูดแบบนี้ดูถูกคนอย่างฉันเกินไปหน่อยนะ"

เมืองรามหลี่ตามองสิงหนาทเล็กน้อย

"พี่รามจะช่วยยังไงคะ"

นรีนาถมองหน้าเมืองรามอย่างสงสัยเช่นกันรู้สึกว่าสามีของเธอจะมีเรื่องทำให้เธอทึ่งในตัวของเขาตลอดเลย

"บอกปัญหามาให้ละเอียดแล้วฉันจะดูว่าฉันจะช่วยตรงไหนได้บ้าง"

เมืองรามมองสิงหนาทอย่างจริงจัง

เดือนต่อมา

หลังจากที่สิงหนาทบอกปัญหามาทั้งหมดส่วนใหญ่คงเป็นเรื่องเงินซึ่งเงินของเมืองรามก็ช่วยพยุงธนาคารเอาไว้ได้แถมยังวางแผนการบริหารจนสามารถกู้วิกฤตได้ภายในเดือนเดียวจนสิงหนาทยอมรับและนับถือเมืองรามอย่างเต็มหัวใจไปแล้วในตอนนี้จากก่อนหน้าที่ยังไม่เต็มร้อย

เรือนธิติลักษณ์

"นายเรียกพวกฉันมามีอะไร"

สิงหนาทเรียงเมืองรามและนรีนาถมาประชุมกันที่ห้องโถงและยื่นซองเอกสารให้กับทั้งสองได้ดู

"อันที่จริงฉันต้องให้พินัยกรรมนี้กับน้องหญิงตั้งแต่งานศพคุณพ่อเสร็จแล้ว...แต่เพราะฉันยังไม่แน่ใจเรื่องนายฉันเลยยังไม่ได้ให้วันนี้ฉันว่าทุกอย่างมันทำให้ฉันแน่ใจแล้ว...เปิดดูสิ"

"ให้ฉันเป็นคนดูแลธนาคารทั้งหมดอย่างนั้นเหรอ"

เมืองรามอ่านพินัยกรรมทั้งหมดเขาถึงกับเสียอาการเพราะหากจะให้เขาดูแลงานที่นี่ก็ต้องทิ้งไร่ไปเรื่องนี้เขาต้องคิดหนักอยู่พอสมควร

"ใช่...ในพินัยกรรมเขียนว่าพี่ภพเชื่อว่าคนที่นรีนาถเลือกเป็นสามีจะต้องมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะดูแลเธอและธนาคารได้...และฉันก็คิดว่าเป็นแบบนั้นจริงๆขอบใจที่นายช่วยเหลืองานธนาคารจนพ้นวิกฤตมาได้ฉันดูถูกนายเกินไป"

สิงหนาทยอมรับว่าเขามองเมืองรามผิดไปจริงๆ

"คุณพ่อเชื่อว่าหญิงจะเลือกคนที่ดี..คุณพ่อเชื่อใจหญิง"

นรีนาถยิ้มออกอย่างปลื้มใจที่คนเป็นพ่อนั้นมีกะใจเคยคิดถึงตนถึงขนาดทำพินัยกรรมเอาไว้

"ใช่แล้วล่ะ..ถึงพี่ภพจะไม่ค่อยได้พูดคุยกับหญิงเหมือนพ่อคนอื่นแต่ท่านก็รักหญิงมากกว่าที่หญิงคิดนะ"

สิงหนาทลูบผมนรีนาถเบาๆ

"ฉันคิดว่าฉันไม่เหมาะกับงานนี้"

เมืองรามวางกระดาษลงทั้งยืนขึ้นพร้อมเท้าเอวสีหน้าของเขาดูเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด

"ยังไงอนาคตนายก็ต้องทำอยู่ดี"

สิงหนาทหยิบปากกายื่นให้เมืองรามเซ็นรับทราบ

"ฉันขอเวลาคิดดูก่อนแล้วจะให้คำตอบ..."

"ฉันหวังว่าจะได้คำตอบที่ตรงใจในอีกไม่นานเพราะฉันมีธุระที่จะต้องทำ"

ช่วงนี้สิงหนาทจะขอรักษาการประธานและดูแลงานแทนเมืองรามไปก่อนเช่นเดียวที่เคยทำในช่วงภิภพอยู่และหากเมืองรามตัดสินใจได้เมื่อไรเขาก็จะขอพักงานยาวเหมือนกันเพื่อที่จะแก้ไขในสิ่งที่เขาเคยทำพลาดไป

"ธุระของพี่สิงห์คือเรื่องหนึ่งใช่ไหมคะ"

หลังจากที่เมืองรามเดินออกไปคิดอะไรเพลินๆที่หน้าเรือนนรีนาถก็หันมาคุยเรื่องภายในใจของสิงหนาท

"น้องหญิงเดาถูก"

สิงหนาทพยักหน้าเบาๆ

"แล้วหญิงจะช่วยพูดกับพี่รามให้นะคะ"

นรีนาถรับปากว่าเธอจะช่วยพูดกับเมืองรามให้เพราะถึงเวลาที่สิงหนาทจะทำอะไรเพื่อตัวเอง​บ้างแล้ว

สามเดือนต่อมา

จากวันที่เมืองรามกู้วิกฤตธนาคารได้เขาก็หอบลูกหอบเมียกลับมาใช้ชีวิตที่ไร่ตามปกติเพราะคิดถึงที่นี่เต็มทน

ไร่ศังกร

"มาที่นี่มีธุระอะไร"

เมืองรามกำลังเดินดูไร่ชาในช่วงเช้าพลันสายตาหันไปเห็นสิงหนาทเดินเข้ามาหาจึงมองอย่างไม่ใส่ใจ

"ฉันมาเอาคำตอบ"

"ก็น่าจะรู้คำตอบก่อนจะมาอยู่แล้วนี่"

เมืองรามแสยะยิ้มทั้งคิดว่าสิงหนาทน่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วถึงมาที่นี่มิวายเมียเขาเองที่เป็นคนส่งข่าวที่เขายอมก็เพราะลูกอ้อนของนรีนาถที่มีมาอ้อนเขาทุกวันจนอดใจอ่อนไม่ได้

"ของว่างค่ะ"

ฟองจันทร์เห็นทั้งสามคุยกันอยู่ที่หน้าเรือนจึงรีบยกของว่ามาให้เป็นขนมหวานที่ซื้อมาจากในตลาดที่หมู่บ้านเมื่อช่วงเช้านี้

"แม่จันทร์ทำเองเหรอคะ"

ทั้งนรีนาถและสิงหนาทเมื่อหยิบขนมกัดเข้าปากได้ก็มองหน้ากันอย่างสงสัยและอยากจะรู้นักว่าคนทำขนมเป็นใครเพราะรสชาติฝอยทองที่หอมหวานพอดีแบบนี้หาคนทำได้ยากและรสชาตินี่ก็เป็นรสชาติที่พวกเขาคุ้นลิ้นกันอย่างมาก

"เปล่าจะคุณหญิงเมื่อเช้าฉันไปตลาดเจอร้านขนมหวานเจ้าใหม่ที่พึ่งมาขายได้สามสี่วันแล้วก็เลยซื้อมาจะ"

"น้องหญิง"

สิงหนาทมองตานรีนาถทั้งตื่นเต้นและสายตาของเขาก็บ่งบอกว่าอยากจะไปดูหน้าคนขายใจจะขาดแล้วเผื่อว่าอาจจะเป็นคนที่เขาตามหาและรอคอยให้กลับมาก็ได้

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status