ตอนที่24 ตามหาจนเจอ

"......"

เมืองรามได้นิ่งนิ่งงันคิดไตร่ตรองในเรื่องที่ฟองจันทร์พูดแล้วจึงรีบกลับไปในห้องนอนของเขาทันที

"ยังไม่เลิกร้องอีกหรือไง"

"ปล่อย..."

"ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้.."

เมืองรามเข้ามาสวมกอดคนที่กำลังนั่งกอดเข่าร้องให้อย่างไม่ยอมหยุดแม้เวลาจะผ่านมาร่วมหลายชั่วโมงแล้วก็ตามเขาเอ่ยปากพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาทำเอานรีนาถแปลกใจกับคำพูดของเขาอยู่มากว่าเหตุผลอะไรกันที่ทำให้เขาพูดว่าปล่อยเธอไปไม่ได้

"......"

"ความรู้สึกของฉันมันเปลี่ยนไปพักใหญ่แล้ว"

เมื่อนรีนาถมีทีท่าว่าจะฟังเขาชายหนุ่มจึงเริ่มพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา

"ความรู้สึกอะไร"

"ในใจฉันมันต้องการเธอ...มันบอกว่ายอมเสียเธอไปไม่ได้"

"นายจะเล่นลิ้นอะไรอีก"

ตอนนี้นรีนาถไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนกับเธออีกครั้งก่อนก็เล่นลูกบังคับครั้งนี้ก็มาเล่นลูกขอร้องกับเธออีกเพื่อให้เธอไม่อยู่ห่างเขา

"เธอดูไม่ออกจริงๆหรือไงว่าฉันเปลี่ยนไป...หรือทำเป็นไม่รับรู้กันแน่"

เมืองรามจ้องหน้านรีนาถด้วยสายตาจริงจัง

"......."

หญิงสาวก้มหน้าลงเล็กน้อยเธอเคยแอบคิดเหมือนกันว่าเขามีใจให้เธอแบบที่เธอมีให้เขาแต่เมื่อคิดแล้วมันก็ชอบมีความคิดแย้งมาว่าเขาทำไปทั้งหมดเพราะอยากแก้แค้นเธอจึงข่มใจไม่มองว่าเขารักเธอแต่วันนี้มันไม่ใช่เขาสารภาพความในใจกับเธออย่างนั้นหรือเธอก็ไม่อยากเชื่อหูตัวเองเช่นกัน

"ฉันรู้ว่าเธอคงจะแค้นเคืองฉันมาก...แต่ขอให้เธอเปิดใจมองฉันใหม่หน่อยเถอะนะ"

"......"

นรีนาถมองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาที่มีคำถามมากมายแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพียงแค่โผเข้ากอดคนตรงหน้าอย่างที่ในใจอยากจะทำเท่านั้น

"ถึงซะทีนะ..ที่นี่แน่ใช่ไหม"

หลังจากเฝ้าตามหานรีนาถเป็นเวลาหลายเดือนวันนี้สิงหนาทก็ได้เบาะแสที่แน่ชัดเสียทีว่าหญิงสาวนั้นอยู่ที่ไหนและตอนนี้เขาและนักสืบก็มายืนอยู่ที่หน้าปากทางเข้าไร่ศังกรแล้ว

"ครับคุณสิงห์"

"ไร่ศังกร"

สิงหนาทอ่านป้ายไม้ตระหง่านอย่างเดือดดาล

"พวกคุณเป็นใครกันคะ"

บุญตาทีาพึ่งกลับมาจากตลาดในช่วงเช้าเห็นคนแปลกหน้ายืนอยู่ข้างรถยนต์ที่น้อยนักคนที่นี่จะมีจึงรีบเข้าไปถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

"ไม่ทราบว่าคุณเคยเห็นผู้หญิงในรูปนี้ไหมครับ"

สิงหนาทรีบหยิบรูปของนรีนาถให้กับหญิงสาวตรงหน้าได้ดูเผื่อว่าเขาจะได้เบาะแสอะไรเพิ่มเติม

"เห็นจะแล้วคุณเป็นอะไรกับผู้หญิงในรูปนี้เหรอ"

บุญตาพยักหน้าหงึกหงักทั้งถามอีกฝ่ายอย่างสงสัย

"เธอเป็นหลานผม"

เมื้อสิ้นคำพูดของสิงหนาทบุญตาก็ได้ทีรู้ว่าจะกำจัดนรีนาถออกไปจากที่นี่อย่างไรจึงรีบเล่าเรื่องราวให้ชายหนุ่มทั้งสองได้ฟังว่านรีนาถเคยบอกเรื่องที่ถูกจับมาและเธอก็ยุให้ชายหนุ่มพาตัวนรีนาถกลับไปให้ได้โดยแสร้งว่าสงสารหญิงสาวไม่อยากให้ถูกทรมานที่นี่ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าช่วงนี้เมืองรามกับนรีนาถหวานปานจะกลืนกิน

ธารน้ำตก

ปั้งๆ

"เสียงปืนนี่"

นรีนาถผละจากอ้อมกอดของเมืองรามด้วยความตกใจ

"พี่สิงห์"

หญิงสาวดีใจอย่างมากไม่คิดว่าสิงหนาทจะตามเธอมาถึงที่นี่ได้

"น้องหญิง... มันใช่ไหมที่จับตัวน้องมา"

สิงหนาทกระชากตัวนรีนาถมาไว้ในอ้อมกอดทั้งชี้หน้าเมืองรามอย่างโมโหโดยมีนักสืบอีกคนยืนคุ้มกันอยู่ข้างๆ

"เอ่อ..เดี๋ยวเรามาคุยกันทีหลังดีกว่านะคะตอนนี้พี่สิงห์วางปืนลงก่อนค่ะ"

นรีนาถพยายามให้สิงหนาทวางปืนลงเพราะเรื่องทุกอย่างเธออธิบายได้เลยอยากให้เขาใจเย็นๆก่อน

"ใช่ฉันเป็นคนพาเธอมาเอง"

เมืองรามไม่ชอบให้ใครเอาปืนมาจ่อหน้าเพราะมันหยามเขาเกินไปจึงเกิดโทสะตวาดใส่สิงหนาทอย่างไม่พอใจ

"ทำแบบนี้เพื่ออะไรห้ะ"

สิงหนาทเองก็เดือดดาลไม่แพ้กันจึงเจ้าไปฦักเมืองรามอย่างหมั่นไส้

"พี่ชายแกพรากเมียฉันไปก่อนนี่.."

เมืองรามผลักสิงหนาทกลับ

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับน้องหญิงวะ"

พลั้ก..

ครั้งนี้สิงหนาทไม่ใข่แค่ผลักแต่เขาปล่อยหมัดต่อยเมืองรามจนเลือดออกมุมปาก

"มึง.."

ตุ้บ..ตั้บ..

เหตุการณ์ตรงหน้าที่สองชายหนุ่มปล่อยหมัดแลกกันไปมาไม่ต่างกับสุนัขที่กำลังจะกัดกันทำเอานรีนาถหน้าเสียจนทำอะไรไม่ถูก

"หยุดนะ..หยุดเดี๋ยวนี้..ว้ายย"

นรีนาถตัดสินใจเข้าไปห้ามทั้งคู่โดยที่ไม่สนว่าตัวเองจะเจ็บแต่ก็ถูกแขนของสิงหนาทที่ไม่ทันระวังเหวี่ยงมาโดนร่างบางจนกระเด็นล้มไปกับพื้น

"หญิง.."

ปั้กก

"โอ้ยยย.."

เมืองรามเห็นหญิงสาวล้มจึงรีบเข้าไปช่วยโดยไม่ทันระวังถูกสิงหนาทหยิบไม้ฟาดที่ท้ายทอยจนสลบไป

"นายยย..."

นรีนาถรีบเอาตัวเองบังร่างที่ล้มฟุบไปก่อนที่สิงหนาทจะฟาดเมืองรามอีกรอบ

"น้องหญิง..ปกป้องมันทำไม"

สิงหนาทถึงกับมือไม้อ่อนเมื่อเห็นนรีนาถปกป้องคนที่ทำร้ายตัวเอง

"พี่สิงห์ทำเค้าทำไม..น้องบอกให้ใจเย็นๆคุยกันก่อนไง"

นรีนาถน้ำตาคลอเมื่อเห็นเมืองรามเจ็บและน้อยใจที่สิงหนาทนั้นไม่ยอมฟังเธอก่อนเลย

"พ่อเลี้ยง"

"ทศ..ทอง..พาพ่อเลี้ยงกลับเรือนก่อน"

"จะ.."

ทศพลกับทองดีหลังจากที่ได้ยินเสียงปืนตรงธารน้ำตกไม่นานจึงรีบวิ่งมาดูเมื่อมาถึงก็เห็นเมืองรามฟุบดับกองเลือดไปแล้วจึงรีบแบกเมืองรามกลับเรือนตามที่นรีนาถสั่ง

เรือนศังกร

"พี่จะพาน้องหญิงกลับ"

สิงหนาทมองนรีนาถที่นั่งเฝ้าเมืองรามด้วยสีหน้ากังวลอยู่อย่างไม่เข้าใจว่าหญิงสาวจะห่วงอะไรคนที่จับตัวเองมาทรมานนักหนา

"แต่พ่อเลี้ยงยังไม่ฟื้นเลยนะคะพี่สิงห์"

"นี่น้องหญิงห่วงมันเหรอ"

"ที่เค้าทำไปทั้งหมดก็เพราะคุณพ่อทำเค้าก่อน"

นรีนาถก้มหน้างุด

"แต่มันก็ไม่สมควรมาลงที่หญิง...นี่น้องหญิงดูเข้าข้างมัน"

สิงหนาทนั่งลงข้างๆหญิงสาวจับไหล่ทั้งสองของเธอทั้งจ้องหน้าอย่างสงสัยแต่เมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมมองหน้าเขาก็รู้ได้ทันที่ว่านรีนาถละอายต่อเขาซึ่งคงไม่พ้นเรื่องมีใจให้เมืองรามแน่นอน

"คือ.. หญิง"

"หมอมาแล้วจะ"

ยังไม่ทันที่นรีนาถจะตอบอะไรฟองจันทร์ก็พาหมอหนุ่มเข้ามาดูอาการเมืองรามเสียก่อนสิงหนาทจึงหยุดที่จะตั้งคำถามและรอให้นรีนาถพร้อมที่จะบอกกับเขาเอง

"หมอทำแผลเรียบร้อยแล้ว..จากนี้ก็รอให้พ่อเลี้ยงฟื้นแล้วก็เอายานี่ให้กินทุก4ชั่วโมงนะครับ"

"ขอบคุณค่ะหมอ"

ใช้เวลาร่วมครึ่งชั่วโมงกว่าที่หมอหนุ่มจะทำแผลและจ่ายยาเสร็จเมื่อสั่งกับนรีนาถจนเข้าใจแล้วหมอหนุ่มจึงกลับไป

"เรื่องคุณพ่อพี่สิงห์ได้ข่าวบ้างไหมคะ"

หลังจากหมอกลับไปแล้วนรีนาถก็ปล่อยให้เมืองรามนอนพักผ่อนและออกมาคุยกับสิงหนาทด้านนอกเรื่องที่เธออยากรู้ที่สุดก็คงจะเป็นเรื่องคนเป็นพ่อ

"เรื่องนี้น้องหญิงรู้"

สิงหนาทขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ค่ะ..หญิงรู้.."

"มีคนแจ้งมาว่าเจอร่างคุณพ่อแล้วกำลังส่งกลับมาเมื่อมาถึงพี่จะรีบจัดงานทันที"

"หญิงขอเวลาอยู่ที่นี่อีกสองสามวันนะคะแล้วหญิงจะกลับ"

นรีนาถขอเวลาดูเมืองรามให้แน่ใจว่าเขาปลอดภัยดีแล้วเธอจะกลับไปอย่างสบายใจ

"ถ้าน้องหญิงอยู่พี่ก็จะอยู่ด้วยรอกลับพร้อมกัน...พี่อนุญาตตามใจน้องทุกอย่างทีนี้บอกพี่ได้หรือยังว่าทำไมถึงดูเป็นห่วงเป็นใยหมอนั่นจัง"

สิงหนาทไม่ห้ามหากนรีนาถอยู่เขาก็จะอยู่แต่สิ่งที่อยากได้คำตอบมากที่สุดตอนนี้ก็คือเรื่องในใจของนรีนาถที่เขานั้นพร้อมจะรับฟังและยอมรับในการตัดสินใจของนรีนาถเสมอ

"คือ..หญิงมีความรู้สึกดีๆกับเค้าไปแล้วค่ะ"

นรีนาถยอมรับว่าหัวใจของเธอตอนนี้ได้ให้เมืองรามไปแล้วและเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้สิงหนาทได้ฟังทั้งหมดอย่างไม่ปิดบัง

"........"

สิงหนาทกอดนรีนาถอย่างรู้สึกผิดที่ดูแลเธอไม่ดีจนทำให้ถูกจับตัวมาได้แต่นั่นก็คงเป็นลิขิตฟ้าที่ทำให้นรีนาถนั่นได้มาเจอคนที่ตนรักหากนรีนาถเห็นว่าเมืองรามเป็นคนรักเขาก็จะไม่กีดกันแต่จะให้เขามองเมืองรามในแง่ดีตอนนี้คงยาก