ตอนที่23 ไม่ใช่เครื่องมืออีกต่อไป

"ขอบคุณมากๆเลยนะ"

หญิงสาวเลือกที่จะหยิบหนังสือออกมาชื่นชมนี่คือสิ่งที่เธอถูกใจกว่าเสื้อผ้าสวยๆหลายเท่า

"ต่อจากนี้เธอขาดเหลือหรืออยากได้อะไรก็บอกฉันแล้วกัน"

"ทำไมใจดีจังล่ะ"

นรีนาถจ้องตาชายหนุ่มด้วยสีหน้าสงสัย

"ก็บอกแล้วไงช่วงนี้เธอทำตัวเป็นเด็กดีกับฉัน..เธอก็จะได้อะไรดีๆตอบแทน"

เมืองรามหลบสายตาหญิงสาวก่อนที่เขาจะเผลอยิ้มออกมา

"......."

"พรุ่งนี้อยากออกไปไหนไหม"

เมืองรามหาเรื่องคุยกับหญิงสาวในขณะที่เธอนั้นสนใจหนังสืออยู่เขาไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่ซื้อหนังสือมาให้เธอเพราะดูท่ามันจะเป็นจุดสนใจสำหรับเธอมากกว่าเขาไปเสียแล้ว

"อืม..ไม่"

นรีนาถส่ายหัวในขณะที่เธอจับหนังสือเปิดดูใกล้ๆกับตะเกียง

"วัวที่คอกพึ่งตกลูกเธออยากไปดูไหม"

"จริงเหรอ..ไปสิ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นหญิงสาวจึงละสายตาจากหนังสือได้

"รีบนอนเดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปแต่เช้า"

"อืม"

เมืองรามเห็นท่าทีหญิงสาวดูจะตื่นเต้นขนาดนั้นจึงรีบหยิบหนังสืออกจากมือของเธอและรวบกอดร่างบางให้หลับลงในอ้อมอกของเขา

เช้าวันต่อมา

"เจ้าวัวน้อย..ลืมตามาดูโลกสองวันแล้วรู้สึกดีไหม"

"....."

นรีนาถรบให้เมืองรามพาเธอมาหาลูกวัวแต่้้เช้าตามสัญญาเมื่อมาถึงก็เอาแต่คุยกับเจ้าวัวน้อยด้วยท่าทีน่าเอ็นดูจนเมืองรามยืนพิงเสาคอกวัวมองร่างบางอย่างเพลินตา

"วันนี้พ่อเลี้ยงจะให้พี่สาวมาเฝ้าคอกวัวเหรอ"

ทองดีเข้ามาหาเมืองรามด้วยสีหน้าสงสัย

"กูพูดรึยัง..กูแค่พาเธอมาดูลูกวัวโว้ย"

คำถามของเด็กหนุ่มทำเอาพ่อเลี้ยงที่กำลังจ้องหญิงสาวเพลินๆต้องขมวดคิ้วทันที

"....."

ทองดีเกาหัวแกรกๆเมื่อวันนี้เห็นเมืองรามแปลกๆปกติไม่เห็นจะใจดีกับนรีนาถแอบคิดในใจว่าหรือว่าเขานั้นตกข่าวอะไรไป

"อ..โอ้ยย"

"หญิง...เดินยังไงของเธอ"

เมืองรามหันไปยังเสียงร้องภาพตรงหน้าของเขาเห็นว่าหญิงสาวนั้นลื่นล้มไปกองกับพื้นดินเรียบร้อยแล้วจึงรีบเข้าไปอุ้มเธอขึ้นทั้งต่อว่าแต่ก็เป็นเพราะเป็นห่วงทั้งนั้น

"ก็ไม่คิดว่ามันจะลื่นนี่นา"

"กลับได้แล้ว"

"นาย..ฉันเดินเองได้"

นรีีนาถพยายามดีดตัวลงแต่ก็ถูกเมืองรามยึดเอาไว้แน่เพราะเขาจะไม่ปล่อยให้เธอเดินเองและล้มไปอีกแล้ว

"พ่อเลี้ยง"

ยิ่งทองดีได้เห็นพฤติกรรมของเมืองรามเขาก็ยิ่งมั่นใจได้ว่าเรื่องที่เขาตกข่าวคงเป็นเรื่องจริงและคิดว่าที่ไร่คงจะมีแม่เลี้ยงคนใหม่ในเร็วๆนี้เป็นแน่

สองเดือนต่อมา

ในระหว่างสองสามเดือนที่ผ่านมานรีนาถและเมืองรามดูจะพูดกันดีขึ้นเรื่อยๆแถมความสัมพันธ์ของทั้งสองยังแน่นแฟ้นและในใจนั้นก็มีกันและกันมากขึ้นแต่ทั้งคู่ก็ไม่ยอมเผยความรู้สึกที่แท้จริงออกมาเพียงเพราะปัญหาก่อนหน้าที่ค้างคาอยู่ในใจ

"มึงมาก็ดีไอ้แสง..นี่มันก็หลายเดือนแล้วยังไม่มีข่าวว่าพวกมันกลับมาอีกเหรอวะ"

เมืองรามเห็นพันแสงเข้ามาในห้องทำงานของเขาในช่วงสายจึงต้องเอ่ยถามข่าวคราวที่จ้างคนไปสืบเป็นเวลานานว่าได้ข่าวอะไรคืบหน้าบ้าง

"กูมาก็เพื่อจะมาบอกมึงวันนี้นี่แหละ"

พันแสงหน้าเสียอน่างเห็นได้ชัด

"ข่าวว่ายังไง"

"มึงฟังกูดีๆนะ"

"อืม.."

"ดวงเดือนและภิภพเรือร่มในขณะที่กำลังเดินทางกลับตอนนี้ยังหาร่างของทั้งคู่ไม่เจอ"

นี่คือข่าวที่ทำให้พันแสงและทั้งเมืองรามเองไม่ได้คาดคิดมาก่อนเหมือนกัน

เพล้งงงงง

"ค..คุณพ่อ"

"หญิง!!"

นรีนาถเห็นว่าพันแสงเข้ามาหาเมืองรามจึงรีบยกของว่างมาให้ทั้งสองแต่ก็ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินทั้งคู่คุยกันเรื่องนี้ข่าวร้ายนี้จึงทำให้เธอมือไม้อ่อนเป็นลมล้มพับไปดีที่เมืองรามรับเอาไว้ได้ทัน

"มึงจะทำไงกับคุณหญิงในเมื่อเธอไม่ใช่เหยื่อและไม่จำเป็นกับการแก้แค้นของมึงต่อไป"

พันแสงยืนมองเพื่อนของเขาที่เฝ้าหญิงสาวอยู่ไม่ห่าง

"..กูไม่รู้ว่ะ..ยังคิดอะไรไม่ออก"

เมืองรามหลับตากัดฟันส่ายหัวเบาๆ

"หึ่...คนเด็ดขาดอย่างมึงเปลี่ยนไปเยอะรู้ตัวรึเปล่า"

พันอสงสบถในลำคอเล็กน้อยเพื่อนเขา้ปลี่ยนไปจริงๆหากเป็นเหตุการณ์อื่นคงตัดสินใจได้รวดเร็วไปแล้ว

"........"

"กูกลับก่อนต้องรีบไปดูไร่"

เมื่อเห็นเมืองรามเอาแต่เงียบพันแสงจึงขอตัวกลับไร่เพราะมีงานที่ต้องดูอีกหลายอย่างทางนี้ก็ปล่อยให้เพื่อนเขาตัดสินใจทุกอย่างเองเพราะหมดเรื่องที่เขาจะแจ้งไปแล้ว

"อืม..."

"ตื่นแล้วเหรอ.."

พันแสงนั่งลมยาให้หญิงสาวไม่นานเธอก็รู้สึกตัว

"คุณพ่อ..เมื่อกี้ฉันไม่ได้ฝันใช่ไหม"

นรีนาถกำมือเมืองรามแน่นใบหน้าของเธอซีดเซียวทั้งมีน้ำตาคลอเอ่อล้นออกมาเหมือนคนพึ่งตื่นจากฝันร้าย

"......"

เมืองรามส่ายหัวเบาๆเป็นคำตอบ

"คุณพ่อ...อื้อ..ฮือๆๆๆ.."

"....."

ชายหนุ่มโผกอดปลอบคนที่กำลังสะอื้นตัวโยนอยู่นานสองนานจนเธอหลับไปอีกรอบ

19.00 น.

"นายจะทำยังไงกับฉัน...ตอนนี้ฉันก็ไม่ใช่เครื่องมือของนายอีกแล้ว"

นรีนาถตื่นขึ้นมาก็นั่งกอดเข่าสะอื้นให้เบาๆยังสะเทือนใจกับเรื่องที่รู้ยากที่จะทำใจทั้งอยากรู้ว่าเมืองรามจะเอายังไงกีบเธอต่อไปเพราะเธอก็หมดประโยชน์กับเขาแล้วขณะนี้ความเสียใจของเธอมันตีกับความรู้สึกสับสนจนเธอหดหู่ไปหมด

"เธออยากให้ฉันทำอะไร"

เมืองรามถามนรีนาถเสียงอ่อน

"ฉันอยากกลับบ้าน.."

ตอนนี้ในใจของนรีนาถมีเรื่องเดียวเท่านั้นที่อยากขอเขา

"......"

เป็นเรื่องเดียวเลยจริงๆที่เมืองรามไม่อยากได้ยินคำนี้จากปากเธอในเวลานี้

"ทำไมเงียบล่ะ...ฉันขอกลับบ้านไปหาพี่สิงห์ไปรอฟังข่าวพ่อฉันได้ไหม"

หญิงสาวหันมามองหน้าชายหนุ่มทั้งขอร้องด้วยน้ำเสียงสะอื้นอย่างน่าเวทนา

"ฉันให้เธอกลับไม่ได้"

เมืองรามตอบกลับหญิงสาวเบาๆและรีบเดินออกไปจากห้องโดยไม่ให้คำอธิบายว่าทำไมจึงไม่อยากให้เธอกลับไป

"ท..ทำไม..อึก..ฮือๆๆ..ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันเชื่อฟังนายยอมนายทุกอย่างนายยังไม่พอใจอีกหรือไง..ฮือๆๆๆ"

นรีนาถมองค้อนตามหลังคนตัวโตเธอไม่รู้ว่าเขาจะพอใจเมื่อไรกับการแก้แค้นครั้งนี้ทั้งที่พ่อเธอก็ไม่มีชีวิตอยู่แล้ว

"เป็นอะไรรึเปล่าพ่อเลี้ยง"

คือ...ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเหมือนกันแม่จันทร์"

"มีอะไรในใจที่อยากจะพูดก็พูดจะได้โล่งใจฉันก็บอกได้เท่านี้แหละ"

ฟองจันทร์เดินเข้ามาหาเมืองรามที่นั่งทำหน้ากลุ้มใจอยู่ที่ระเบียงเรือนเธอรู้ว่าทั้งคู่ทะเลาะกันเรื่องอะไรแต่เธอก็ไม่ได้อยากสาวไส้อะไรมากมายเมื่อเห็นเมืองรามท่าจะหาทางออกไม่ได้ในฐานะที่เธออาบน้ำร้อนมาก่อนเธอจึงอยากจะช่วยคลี่คลายปัญหานี้ให้เมื่อพูดจบจึงเดินกลับไป