ตอนที่29 เจอกันเสียทีคนที่ตามหา

"ร้านอยู่ที่ไหนจ้ะแม่จันทร์"

"ตลาดในหมู่บ้านนี่เองจะ"

"มีอะไรกันรึเปล่า"

เมืองรามเห็นนรีนาถและสิงหนาทดูรีบร้อนเป็นพิเศษจึงเกิดอยากจะถามให้หายสงสัยก่อนที่จะเดินออกไปจากเรือน

นรีนาถจำต้องเดินไปด้วยเล่าไปด้วนว่าสิ่งที่สิงหนาทและเธอร้อนใจอยู่นั้นคือเรื่องอะไร

ตลาดในหมู่บ้าน

"ร้านไหนจ้ะแม่จันทร์"

"ใกล้จะถึงแล้วจะ"

นรีนาถมีท่าทางร้อนใจจนฟองจันทร์ต้องรีบเดินให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้

"อ้าวแม่จันทร์มาซื้อขนมเพิ่มเหรอจ้ะ"

เมื่ออัญชัญเห็นฟองจันทร์ก็รีบยิ้มทักทายเพราะตั้งแต่มาตั้งร้านขายที่หมู่บ้านนี้ไม่กี่วันมานี่ก็มีฟองจันทร์เป็นลูกค้าประจำคอยมาซื้ออยู่ทุกวัน

อัญชัญเป็นแม่ค้าขายขนมวัยเกือบจะสี่สิบเป็นโสดไม่เคยคิดจะมีสามีและเมื่อนารามาขออาศัยอยู่ด้วยจึงย้ายถิ่นมาขายของที่บ้านเก่าของเธอที่นี่

"พอดีมีคนอยากจะซื้อเพิ่มน่ะจะ"

ฟองจันทร์หันกลับไปหาทั้งสามที่ยืนมองอยู่หน้าร้าน

"เหลือเท่านี้แหละจะจะเอาอะไรก็เลือกเลยนะจ้ะ"

"ยาย.."

"ตานพกินเลอะเทอะอีกแล้วมายายเช็ดปากให้"

ไม่นานเด็กชายวัยเก้าเดือนนิดๆที่พึ่งจะหัดเดินกึ่งเดินกึ่งคลานเข้ามาหาอัญชัญ

ด้วยหน้าตาที่ละม้ายคล้านสิงหนาทอย่างมากจึงทำให้ทั้งสามที่ยืนอยู่หลังฟองจันทร์มองหน้ากันด้วยสีหน้าสงสัย

"หลานชายเหรอแม่อัญเมื่อเช้าไม่ยักเห็น"

ฟองจันทร์หันไปยิ้มให้เด็กน้อยที่ดูผิวพรรณเกลี้ยงเกลาน่ารักน่าชังทั้งแปลกใจที่ไม่เคยได้เห็น

"จะว่าหลานก็ใช่เพราะหนูหนึ่งมาขออาศัยกับฉันตั้งแต่ท้องอ่อนๆแล้วก่อนจะย้ายมาขายของที่นี่...นี่ตานพลูกหนูหนึ่งที่ยืนขายขนมกับฉันเมื่อเช้านี้แหละ"

"น..หนึ่ง"

สิงหนาทถึงกับตะลึงนิ่งงันที่รู้ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของนาราดูจากหน้าแล้วปฏิเสธไม่ได้เลยว่าไม่ใช่ลูกของเขา

"แล้วคนที่ขายด้วยไปไหนแล้วล่ะจ้ะ"

นรีนาถรู้ดังนั้นจึงเอ่ยปากถามอัญชัญด้วยความตื่นเต้นเพราะคิดว่าหนึ่งที่อัญชัญพูดถึงเป็นเพื่อนเธอแน่นอนและเด็กคนนี้ที่ถอดแบบสิงหนาทมาไม่ต้องเดาก็คือลูกของสิงหนาท

"อ๋อ...ไปซื้อของในร้านตาสายเอามาทำขนมน่ะจะเดี๋ยวคงจะกลับแล้ว..นั่นไงมาพอดี"

อัญชัญหันไปชี้หญิงสาวที่เดินหิ้วของพะลุงพะลังตัวผอมแห้งเข้ามาที่ร้าน

"น้าอัญจ้ะ...ลูกค้าเยอะเลยนะจ้ะ"

นารายิ้มกริ่มที่เห็นลูกค้ามารุมหน้าร้านแต่เธอก็ไม่ได้มันมองว่าใครเป็นใครเพราะรีบเดินถือของหนักมาวางก่อน

"หนึ่ง"

นรีนาถเรียกเพื่อนสาวของเธอด้วยความดีใจที่สิ่งที่เธอคิดนั้นมันไม่ผิด

"พี่สิงห์..หญิง.."

นาราเห็นทั้งสองคนอยู่ตรงหน้าเธอก็ถึงกับรนรานรีบอุ้มลูกเข้าไปเก็บตัวในบ้านทันที

"อ้าวหนึ่ง.."

อัญชัญมองนาราอย่างไม่ค่อยเข้าใจการกระทำของเธอเท่าไร

"พี่สิงห์อยู่นี่ก่อนค่ะเดี๋ยวหญิงไปคุยกับหนึ่งเอง"

"อ้าวหนูจะไปไหน"

นรีนาถรีบห้ามสิงหนาทที่กำลังมีสีหน้าร้อนใจจะวิ่งไปตามนาราแต่นรีนาถขอให้เขาอยู่ตรงนี้ก่อนแล้วเธอจึงวิ่งตามเพื่อนเธอไปเองและนั่นก็ยิ่งทำให้อัญชัญสงสัยหนักเข้าไปอีกว่าคนที่มารู้จักกับนาราด้วยหรือ

แต่ไม่นานอัญชัญก็เข้าใจเพราะฟองจันทร์ค่อยๆอธิบายให้ฟังว่าเรื่องราวทั้งหมดมันเกิดจากอะไร

"หนึ่ง.."

"หญิง..เราคิดถึงเธอจัง"

นาราตั้งสติได้ก็รีบเข้าไปโผกอดนรีนาถทันทีแอบน้ำตาคลอเล็กน้อยที่ตกใจเพราะเห็นสิงหนาทเมื่อครู่

"เราก็เหมือนกันแล้ววันนี้เราก็ได้เจอกันเสียทีนะ...พี่สิงห์เล่าเรื่องทุกอย่างให้เราฟังหมดแล้ว"

นรีนาถผละกอดมาจับไหล่นาราเบาๆในขณะที่เด็กชายมานพนั้นมองทั้งคู่ตาแป๋วอยู่

"ร..เรื่องอะไร"

นาราแอบหลบสายตานรีนาถเล็กน้อย

"คืนนั้นที่พี่สิงห์เมา...เค้าไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเธอ"

"เรารู้"

นารารู้เรื่องนี้ดีว่าวันนั้นสิงหนาทคงไม่ตั้งใจแต่เธอก็รับมันไม่ได้อยู่ดีในใจตอนนี้ไม่ได้มีความโกรธเขาแม้แต่น้อยแต่เธอเพียงแค่ไม่อยากเห็นหน้าเขาเพราะมันจะทำให้ใจของเธอหดหู่เพิ่มไปอีก

"และพี่สิงห์ก็อยากรับผิดชอบ.."

นรีนาถจ้องหน้านาราด้วยสีหน้ากังวลเพราะเมื่อมองร่างกายเพื่อนเธอที่ซูบผอมไปมากก็อดสงสารไม่ได้

"เหตุเกิดจากความไม่ได้ตั้งใจไม่จำเป็นต้องให้พี่สิงห์รับผิดชอบหรอก"

นาราส่ายหัวเบาๆ

"ไม่ได้ตั้งใจจนลูกออกมาเรียกแม่ได้แล้วยังไงก็ต้องรับผิดชอบ"

นรีนาถไม่ยอมให้นาราปฏิเสธความรับผิดชอบจากสิงหนาทเพราะเพื่อนและหลานเธอต้องอยู่ดีกินดีกว่านี้พูดแล้วก็หันไปลูบหัวมานพเบาๆด้วยความเอ็นดู

"คือ..ม.."

"ไม่ต้องปฏิเสธเลยว่าไม่ใช่ลูกพี่สิงห์...หน้าถอดแบบกันมาเสียขนาดนั้น"

ยังไม่ทันที่นาราตะเอ่ยคำที่ออกมาจากปากจบนรีนาถก็โพล่งขึ้นมาเสียก่อนเพราะรู้ว่าทำนองนี้เพื่อนเธอคงเอ่ยปฏิเสธว่าไม่ใช่แน่นอนแต่มีหรือเธอจะเชื่อเธอเชื่อสัญชาติญาณตัวเองมากกว่า

"อีกอย่างเราก็ไม่ปล่อยให้หลานเราอยู่อย่างลำบากแบบนี้ด้วย"

"แต่เราอยู่กับลูกกับน้าอัญแบบนี้ก็สบายดี"

นารายังคงยืนยันว่าเธอไม่ได้ลำบากอะไร

"มันควรจะสบายกว่านี้หนึ่งไม่อยากให้ลูกสบายกว่านี้เหรอ"

"แต่เราไม่อยาก...เห็นหน้า..พี่สิงห์อีก"

นารากลัวว่าเธอจะทำใจให้ปกติไม่ได้เมื่อต้องอยู่ใกล้สิงหนาทและหากเขาไม่ได้รักเธอแบบนี้วันนึงเขาอยากจะขอปกครองลูกเพียงคนเดียวเธอจะทำอย่างไร

"พี่ขอคุยกับหนึ่งได้ไหม"

สิงหนาทตัดสินใจเดินเข้ามาหลังจากที่รอหน้าบ้านด้วยท่าทีอึดอัดมาครู่หนึ่งแล้ว

"เราขอตัวก่อนนะหนึ่ง...เราขอร้องอย่าหนีความจริงเลยนะตานพต้องมีพ่อนะหนึ่ง"

นรีนาถเอ่ยปากขอร้องนาราก่อนจะออกไปเธอไม่ได้เห็นแก่ตัวอยากให้นารายกโทษให้สิงหนาทตอนนี้แต่เธอเพียงต้องการอยากที่จะให้เพื่อนและหลานเธอมีความเป็นอยู่ที่สุขสบายอย่างที่มันควรจะเป็น

"....."

นาราก้มหน้างุดเธอไม่อยากมองหน้าสิงหนาทแม้แต่นิดเดียวด้วยความรู้สึกบางอย่างที่คาอยู่ในใจยิ่งเห็นเขาเธอก็ยากจะกำจัดความรู้สึกนี้ออกไป

"หนึ่งจะไม่มองหน้าพี่ก็ได้...แต่พี่อยากให้หนึ่งรู้ว่าพี่รู้สึกผิดและอยากขอโทษและรับผิดชอบทุกอย่างหนึ่งกับลูกกลับไปอยู่กับพี่เถอะนะ"

"......."

สิงหนาทนั่งลงข้างๆนาราแม้เธอจะไม่มองหน้าเขาไม่โต้ตอบอะไรแต่เขาก็ขอพูดในสิ่งที่อยากจะพูดมานานแต่พึ่งมีโอกาสที่จะได้พูด

"มาหาคุณพ่อนะครับ"

"พ่อ..."

เด็กชายทำตาแป๋วเมื่อได้ยินผู้ชายตรงหน้าให้เรียกคำที่ไม่เคยเรียก

"ใช่ครับ..คุณพ่อ"

สิงหนาทลูบหัวทั้งอุ้มลูกน้อยที่เชื่อว่าเป็นลูกของเขาอย่างเอ็นดูและรู้สึกใจชื้นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนเมื่อพึ่งรู้วันนี้ว่าตนได้เป็นพ่อคนแล้ว

"ตานพ.."

"หนึ่ง.."

สิงหนาทตกใจจนหน้าเสียที่แม้ลูกของเจานรีนาถก็ไม่อยากให้อุ้มรีบดึงกลับไปด้วยท่าทีเหมือนจงอางหวงไข่