ตอนที่27 ผลักไสให้เป็นผัวคนอื่น

"คำแก้ว..คำแก้ว"

"พ่อเลี้ยงอย่าพึ่งตามไปปล่อยคำแก้วมันไปก่อน"

พันแสงหมายจะตามคำแก้วไปแต่ถูกสมิงรั้งเอาไว้ก่อนเพราะหากคำหล้ากดดันเจ้านายของเขาเช่นนี้เขาก็มีความจริงที่ต้องเปิดเผยเช่นกัน

"ทำไม"

พันแสงหันมาจ้องสมิงตาเขม็ง

"ศรีอ่อนบอกแม่เอ็งไป"

สมิงให้ศรีอ่อนบอกความจริงดับทุกคนว่าเธอนั้นเป็นอะไรกับเขาให้กลุ่มคนงานที่ยืนฟังเรื่องราวอยู่ให้รู้กันถ้วนหน้าไปเสียวันนี้เลย

"แม่จ้ะ..เมื่อคืนพ่อเลี้ยงเมาไม่ได้ตั้งใจจริงๆและฉันก็..."

"ก็อะไร.."

คำหล้าบีบแขนศรีอ่อนทั้งจ้องอย่างเอาเป็นเอาตาย

"ได้เสียเป็นเมียพี่หมิงไปแล้วจะ...ฉันคงจะเป็นเมียพ่อเลี้ยงไม่ได้"

"อะไรนะ..นี่เอ็ง..อีนังลูกไม่รักดี"

เพี๊ยะ..

สิ้นคำลูกสาวคำหล้าก็เหวี่ยงมือฟาดไปที่หน้านวลจนเป็นรอยแดง

"อย่าทำร้ายศรีอ่อนมันเลยฉันได้มันเป็นเมียแล้วฉันจะสู่ขอให้ถูกต้องตามประเพณีทุกอย่าง"

สมิงรีบดึงศรีอ่อนมากอดเอาไว้เพราะไม่อยากมห้เธอตกเป็นเครื่องมือของคนเป็นแม่อีกที่ผ่านมาเขารู้ดีว่สคำหล้าจ้องจะทำอะไรแต่ในเมื่อศรีอ่อนรักอยู่กับเขาตัวเขาเองก็จะไม่ปล่อยให้ศรีอ่อนไปเป็นเมียใครเด็ดขาด

"หึ่..."

คำหล้ามือไม้สั่นอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี

"ไอ้หมิง...กูรักมึงมากก็วันนี้ค่าสินสอดถูกเรียกเท่าไรกูจะจ่ายให้.."

"ขอบคุณจะพ่อเลี้ยง"

พันแสงยิ้มกริ่มทั้งเอ่ยเป็นคนออกค่าสินสอดให้เองเมื่อพูดจบก็รับวิ่งตามคำแก้วไปทันทีเพราะเขาเป็นห่วงความรู้สึกของคำแก้วที่สุด

ไร่ศังกร

"ฮึก.ฮือๆๆ.."

"ใจเย็นๆนะคำแก้ว...มีอะไรอยากระบายก็ระบายมากับพี่ได้นะ"

นรีนาถเมื่อตรวจจริงจังตอนนี้เธอก็ตั้งครรภ์ได้สามเดือนกว่าแต้ด้วยท้องสาวท้องเลยยังไม่ออกมากนักในขณะที่เธอกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องจู่ๆคำแก้วก็วิ่งเข้ามาร้องห่มร้องให้หนักจนนรีนาถต้องรีบปลอบและถามหาสาเหตุ

"คือแก้ว.."

คำแก้วสะอื้นให้ไปด้วยเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไปด้วยความน้อยใจ

"แบบนี้นี่เอง"

นรีนาถลูบหัวคำแก้วเบาๆหากเป็นเธอก็คงจะเป็นมากกว่าคำแก้วเป็นแน่

"แก้วจะร้องแค่แปปเดียว...แก้วจะไม่ร้องอีกแล้ว..ฮือๆๆ"

"งั้นก็ร้องออกมาซะให้หมด"

นรีนาถนั่งเงียบๆเป็นเพื่อนคำแก้วเธอไม่เอ่ยห้ามที่หญิงสาวจะร้องทั้งยังบอกให้อีกฝ่ายร้องออกมาให้หมดไม่ต้องกลั่นเอาไว้เผื่อจะได้ผ่อนคลายขึ้นมาหน่อย

"คำแก้วล่ะ"

"มึงทำอะไรคำแก้วมัน"

เมืองรามไม่ปล่อยให้พันแสงเข้าไปในเรือนง่ายๆเขาต้องรู้ก่อนว่าคำแก้วร้องให้มาแบบนั้นเป็นอะไรกันแน่

"กูแค่มีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อย"

พันแสงพูดด้วยท่าทีร้อนใจตอนนี้เขาอยากคุยกับคำแก้วที่สุดสายตาเขาก็เอาแต่กวาดหาคนที่อยู่ด้านในอย่างไม่ลดละ

"บอกกูมาแล้วกูจะให้เจอคำแก้ว"

"ก็บอกว่าเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยไงวะกูคุยกับเมียกูได้"

พันแสงเริ่มเสียงสูงอน่างหัวเสียเพราะดูท่าเพื่อนเขาจะกวนประสาทไม่เลือกเวลา

"สนใจความรู้สึกคำแก้วมันมากงั้นสิ"

"ก็เมียกูทั้งคนกูก็ต้องสนใจสิวะมึงจะให้กูเจอคำแก้วได้ยัง"

"ยัง"

"พี่ราม"

"คุณหญิง..คำแก้วอยู่ไหน"

พันแสงเห็นนรีนาถเดินออกมาจึงรีบถามหญิงสาวทันทีว่าคำแก้วอยู่ที่ไหน

"อยู่ในห้องค่ะ"

"มึงจะไปไหน"

"กูจะไปคุยกับเมียกู"

เมืองรามก็ยังคงขวางพันแสงไม่ให้เข้าไปง่ายๆ

"มึงแค่อธิบายกับกูก่อนแล้วกูจะให้ไปหาคำแก้ว"

"ก็ได้วะ..."

พันแสงจำใจต้องอธิบายทุกอย่างให้เมืองรามได้ฟังจนหมดว่ามันเกิดอะไรขึ้นและเขาก็จะได้เข้าไปอธิบายกับคำแก้วเสียที

"เป็นหญิงก็คงจะหนักเหมือนกันเพราะถ้าหากต้องแบ่งคนรักให้ใครคงจะลำบากใจน่าดู"

"คนรัก..คำแก้วรักฉันเหรอ"

พันแสงชะงักกับคำพูดของนรีนาถจนต้องเอ่ยถามเธออีกรอบ

"มึงอยู่กับคำแก้วมาพักใหญ่มึงดูไม่ออกหรือไงว่าคำแก้วมันรู้สึกยังไงกับมึง"

เมืองรามส่ายหัวเบาๆให้กับคนความรู้สึกช้า

"ก..กูก็แค่เห็นมันดูแลกูดีตามหน้าที่ไม่รู้ว่ามันมีความรู้สึกแบบนี้ให้กู"

"แล้วมึงล่ะ...รู้สึกดีกับคำแก้วขึ้นบ้างยัง"

"ก็...ไม่รู้ว่ะ"

พันแสงหลบสายตาเมืองรามเล็กน้อย

"กูว่ามึงน่าจะรู้ตัวได้แล้วนะ...หรือรู้แต่ปากแข็ง"

คนอย่างเมืองรามหรือจะดูพันแสงไม่ออกหากไม่รักไม่สนใจคงไม่ตามมาอย่างร้อนใจแบบนี้เป็นแน่

"เออ..กูยอมรับก็ได้..กูรักมันไม่งั้นกูจะตามมันอย่างร้อนใจแบบนี้เหรอ...มึงฟังจบแล้วมึงก็ให้กูเข้าไปหาคำแก้วซะทีสิวะ"

"อืม.."

แกร๊ก..

"ฮึก.. อึก.. ฮืออออๆ"

"โถ่เอ้ย...คำแก้ว..นี่รักพ่อเลี้ยงมากใช่ไหม"

นรีนาถเดินเข้ามาลูบหัวคำแก้วที่นอนตะแคงหันหลังให้เธออยู่เบาๆ

"แก้ว..ฮึก..แก้วรักเค้า..รักมากไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรทั้งๆที่แก้วรู้ว่าเค้าไม่รักแก้วเลย..."

คำแก้วระบายกับนรีนาถด้วยน้ำเสียงสะอื้นแต่เธอไม่รู้เลยว่าในห้องนี้ไม่ได้มีเพียงแค่เธอสองคน

"อาจจะไม่ใช่อย่างที่แก้วคิดก็ได้"

"แก้วรู้ดีจะพี่หญิงว่าพ่อเลี้ยงตีตราแก้วว่าเป็นคนทำให้แม่เค้าเสียแก้วจำข้อนี้ได้ดี"

"...หื้มม..."

พันแสงกำมือแน่นที่รู้ตัวว่าตัวเองสร้างความหนักใจให้คำแก้วแค่ไหน

"พี่หญิงจ้ะ...ถ้าลูกแก้วออกมาแก้วไม่อยากให้เค้ามีแม่เล็กแม่ใหญ่..แต่แก้วก็สงสารพี่ศรีอ่อนสิ่งที่แก้วเลือกมันถูกแล้วใช่ไหมจ้ะ"

"ก..แก้วท้องเหรอ"

ไม่ใช่แค่นรีนาถที่ตื่นเต้นกับข่าวนี้ทั้งเมืองรามและพันแสงก็เช่นกัน

"จะ...เรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้วันที่แก้วตั้งใจจะบอกพ่อเลี้ยงแต่ก็เกิดเรื่องแบบนี้เสียก่อน"

"......."

เมืองรามพยักหน้าเรียกนรีนาถให้ออกไปด้านนอกกับเขาส่วนในนี้ก็ให้สองผัวเมียนั้นปรับความเข้าใจกันเอง

"แก้ว.."

"พ่อเลี้ยง"

คำแก้วรีบหันหน้ามาหาคนที่เรียกเธออย่างตกใจไม่คิดว่าเขาจะอยู่ตรงนี้ด้วย

"เอ็งทำไมไม่บอกฉันว่าเอ็งท้อง"

"...คือแก้ว..."

"ไม่ต้องพูดอะไร..ฉันขอโทษที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาทำให้เอ็งคิดว่าฉันไม่รักเอ็ง"

พันแสงรวบร่างบางมาไว้ในอ้อมกอด

"พ่อเลี้ยง"

"เอ็งดูแลฉันดีมากดีเสียจนทิฐิในใจฉันมันหมดไปเมื่อไรก็บอกไม่ได้เหมือนกันรู้ตัวอีกทีฉันก็รู้ว่าฉันขาดเอ็งไม่ได้...แล้ววันนี้ฉันก็ได้รู้ว่าเอ็งก็รู้สึกเหมือนกันกับฉันเหมือนกัน"

"เรื่องพี่ศรีอ่อน.."

คำแก้วยิ้มอ่อนเมื่อรู้ว่าพันแสงนั้นรู้สึกอย่างไรกับเธอแต่ก็ยังไม่หมดความกังวลอยู่ดีเรื่องศรีอ่อนที่ตะต้องมาเป็นเมียพันแสงอีกคน

"เอ็งไม่ต้องกังวลเรื่องศรีอ่อนมันจะไม่มายุ่งอะไรกับฉันทั้งนั้นเพราะมันจะต้องแต่งงารกับไอ้หมิง"

"ทำไมล่ะจ้ะ"

"ก็มันยอมรับกันเองว่ามันได้เสียกันแล้วอีกอย่างเมื่อคืนที่ฉันถึงเนื้อถึงตัวมันก็เพราะเมาแล้วก็คิดว่าเป็นเอ็งเท่านั้น"

"จริงเหรอจ้ะ...แล้วแม่คำหล้ายอมใช่ไหมจ้ะ"

"ไม่ยอมก็ต้องยอมเพราะฉันไม่ได้ตั้งใจและฉันก็ไม่อยากมีเมียหนึ่งเมียสอง...ฉันอยากมีเมียเดียวและแค่เอ็งเท่านั้นคำแก้ว...มีแต่เอ็งที่ผลักใสฉันให้เป็นผัวคนอื่นโดยที่ไม่ถามฉันสักคำแบบนี้เรียกรักกันจริงใช่ไหม"

พันแสงเชยคางหญิงสาวมองแกมน้อยใจ

"......"

คำแก้วเองก็ไม่ใช่ไม่รักพันแสงแต่เธอแค่เห็นใจศรีอ่อนเท่านั้น

"ฉันดีใจมากเลยนะที่รู้ว่าเอ็งท้องแล้ว...กลับบ้านกันเถอะ...ดูซิร้องให้จนตาบวมหมดแล้ว"

พันแสงปาดน้ำตาให้คนเป็นเมียและอุ้มร่างบางขึ้นด้วยท่าเจ้าสาว

"จะ..ทำอะไรจ้ะ"

"เอ็งจะได้ไม่ต้องเดินให้เหนื่อยไง"

"แก้วเดินเองได้จะ"

"ไอ้รามกูพาเมียกูกลับก่อนนะโว้ย"

พันแสงไม่ปล่อยให้คำแก้วดิ้นลงไปง่ายๆเขาอุ้มเมียรักออกมาจากห้องเดินออกจากเรือนไปแล้วหันมาตะโกนบอกคนที่ยืนอยู่หน้าระเบียงบ้านว่าเขาจะกลับแล้ว

"เออ...คำแก้วมันร้องกลับมาอีกเมื่อไรกูจะไม่ปล่อยให้มันกับหลานกูกลับไปอีกแน่"

"ไม่มีวันนั้นแล้วโว้ยย"