ตอนที่25 เลิกเรียกว่าเมียซะที

"นายปวดหัวอยู่รึเปล่า"

ช่วงบ่ายเมื่อเมืองรามฟื้นขึ้นมาแล้วนรีนาถก็คอยดูแลเขาอยู่ไม่ห่าง

"ไม่ค่อยเท่าไร"

"เอ่อ.."

"เธอจะกลับไปใช่ไหม"

สิ่งที่กังวลใจที่สุดของเมืองรามไม่ใช่แผลที่หัวของเขาแต่เป็นเรื่องหญิงสาวที่กลัวว่าเธอนั้นจะถูกพรากจากเขาไป

"อืม..ฉันอยากกลับไปรับศพพ่อฉัน.. ฉันกับพี่สิงห์จะอยู่ที่นี่ก่อนสามวันจนนายดีขึ้นแล้วฉันถึงจะไป"

นรีนาถพยักหน้าเบาๆ

"ฉันไปด้วย"

"อะไรนะ"

"ฉันอยากไปขอขมาพ่อเธอและอยากอโหสิกรรมให้เลิกแล้วต่อกันในชาตินี้"

หญิงสาวฟังไม่ผิดเขาอยากไปกับเธอจริงๆเขาอยากจะไปขอขมาพ่อของเธอที่พาเธอมาที่นี่ทรมานก่อนหน้านี้และไม่อยากจะมีความแค้นอะไรติดค้างในใจอีก

"นายลืมเรื่องทั้งหมดแล้วใช่ไหม"

นรีนาถยิ้มอ่อนเมื่อได้ฟังสิ่งที่อยากจะได้ยินจากปากของเขามานานเรื่องที่ชายหนุ่มละจากความแค้นได้เสียที

"ไม่ลืม...แต่ไม่ใส่ใจแล้วตอนนี้ฉันใส่ใจแค่เธอเท่านั้น"

เมืองรามโอบกอดนรีนาถเบาๆจะให้เขาพูดว่าลืมคงโกหกแค่เขาไม่ใส่ใจมันแล้วต่างหากตอนนี้คนเดียวที่เขาใส่ใจคือนรีนาถเท่านั้น

เย็นของวัน

"พี่สิงห์คะ"

"น้องหญิง"

"หญิงทำแกงส้มของโปรดพี่สิงห์ด้วยค่ะ"

นรีนาถยกแกงส้มดอกแคมาวางตรงหน้าสิงหนาท

"น้องหญิงทำอาหารเป็นด้วยเหรอ"

ชายหนุ่มมีสีหน้าแปลกใจที่เป็นครั้งแรกที่เห็นนรีนาถทำกับข้าว

"อยู่ที่นี่แม่จันทร์สอนน่ะค่ะหญิงเลยทำเป็น..นี่หญิงทำทั้งกับข้าวทั้งขนมหวานเป็นหลายอย่างเลยนะคะ"

นรีนาถพูดไปยิ้มไป

"น้องพี่ดูยิ้มสดใสกว่าตอนที่อยู่เรือนเสียอีกนะ..."

สิงหนาทยิ้มอ่อนเขาไม่ยักรู้ว่าที่นี่มีอะไรดีจึงทำให้นรีนาถดูยิ้มอย่างมีความสุขและมันก็เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นรอยยิ้มอย่างสบายใจของนรีนาถ

"ตอนแรกหญิงยอมรับนะคะว่ายิ้มไม่ได้แบบนี้...แต่นานวันเข้าชีวิตหญิงก็เหมือนมีอะไรมาเติมเต็มความสุขอยู่จนตอนนี้หญิงยอมรับว่าหญิงรักที่นี่ไปเสียแล้วค่ะ"

"รู้ไหมพี่ตามหาเราแทบแทรกแผ่นดิน...แต่ตอนนี้พี่มาเห็นน้องสาวพี่ยิ้มได้เรื่องขุ่นเคืองในใจก็หายไปแทบหมดแต่ก็ไม่ได้แปรว่าพี่จะให้อภัยพ่อเลี้ยงนี่ง่ายๆนะ"

สิงหนาทชอบที่เห็นนรีนาถมีความสุขแต่เขาก็ต้องพูดตรงๆที่ว่าจะให้เขามองเมืองรามในแง่ดีนั่นคงต้องดูกันไปก่อน

"หญิงเข้าใจค่ะ.."

นรีนาถไม่ได้เร่งรัดสิงหนาทอยู่แล้วเธอเชื่อว่าหากสิงหนาทได้เห็นมุมที่ดีๆของเมืองรามก็จะมองเขาในแง่ดีได้เองเหมือนกับที่เธอมอง

"น้องหญิง"

"คะ"

"พี่มีเรื่องน้านารีจะบอก"

สิงหนาทเห็นทีจะต้องรีบบอกเรื่องนี้กับนรีนาถให้รู้

"แม่หนึ่งเป็นอะไรเหรอคะ"

"เธอ...เสียแล้ว"

"อ..อะไรนะคะ...แล้วตอนนี้หนึ่งอยู่ยังไงล่ะคะ"

นรีนาถถึงกับนิ่งงันไปชั่วขณะไม่คิดว่าในขณะที่เธอไม่อยู่จะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นซึ่งคนที่เธอห่วงมากๆตอนนี้ก็คงจะเป็นนาราเพราะรู้ว่าเพื่อนเธอน่าจะหมดที่พึ่งทางใจและเหลือตัวคนเดียวแล้ว

"เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะพี่...."

สิงหนาทเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดว่านารีเสียได้อย่างไรและหลังจากนั้นนาราก็ย้ายมาอยู่ที่บ้านของเขา

"แล้วตอนนี้หนึ่งสบายดีไหมคะ"

"หนึ่งไม่ได้อยู่กับพี่แล้ว"

"แล้วหนึ่งอยู่ไหนล่ะคะ"

คราแรกโล่งใจหมดห่วงแล้วว่าเพื่อนเธอยังมีสิงหนาทคอยปกครองแต่ก็ต้องมาใจหายวาบกับคำที่ออกจากปากสิงหนาทเมื่อครู่อีก

"พี่.."

สิงหนาทเล่าถึงเหตุการณ์ก่อนที่นาราจะหนีออกจากบ้านไปซึ่งนั่นมันก็เป็นความผิดของเขาเช่นกันคืนนั้นเขาดื่มหนักเพราะความเครียดสะสมเลยเผลอย่ำยีหญิงสาวจนเธอเสียใจและหายตัวไปในเช้าวันต่อมาโดยทีาเขาก็ตามหาไม่ได้เลย

"พี่สิงห์..."

นรีนาถได้ฟังเรื่องราวก็ถึงกับยกมือทาบอก

"พี่ก็รู้สึกผิดต่อหนึ่งเหมือนกัน...แต่เธอก็ไม่อยู่ให้พี่ได้รับผิดชอบ...หญิงพอจะรู้ไหมว่าหนึ่งจะไปที่ไหนได้บ้าง"

สิงหนาทหน้าเจื่อนยิ่งพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเขาก็ยิ่งรู้สึกผิดกับนาราเขาพร้อมทีาจะรับผิดชอบเธอทุกอย่างเพราะลึกๆแล้วเขาเองก็มีใจให้เธอเหมือนกันโดยที่มารู้ตัวเองอีกทีในวันที่เธอจากไปแล้ว

"อืม...เหมือนหญิงเคยได้ยินว่าบ้านเก่าของแม่หนึ่งก่อนที่จะแต่งงานย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพจะอยู่แถวทางเหนือนะคะ"

นรีนาถทำท่าครุ่นคิด

"หญิงคิดว่าหนึ่งจะหนีมาที่บ้านเก่าแม่ทั้งที่ไม่เคยอยู่อย่างนั้นเหรอ"

สิงหนาทถามอย่างมีความหวัง

"หญิงก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ"

นรีนาถส่ายหัวเบาๆเธอไม่สามารถประเมินความคิดของเพื่อนเธอได้เลย

"โอ้ยย.."

"นาย.."

นรีนาถรีบลุกไปพยุงเมืองรามมานั่งที่เก้าอี้หลังจากเห็นเขายืนเกาะเสาทำสีหน้าเหยเกอยู่

"รู้ตัวว่าเจ็บแล้วยังอยากจะลุกออกมา"

สิงหนาทค่อนขอดคนเจ็บอย่างหมั่นไส้

"ใครเป็นคนทำให้เจ็บล่ะวะ"

เมืองรามหรือจะยอมให้ใครมาต่อปากง่ายๆเขาจึงสวนกลับทันทีอย่างไม่ยอมแพ้

"ใครเป็นคนก่อเรื่องก่อนล่ะ"

สิงหนาทถลึงตาใส่เมืองรามที่พึ่งนั่งลงอย่างเอาเรื่อง

"พอเถอะ​ค่ะอย่าเถียงกันเลย...แล้วนายจะออกมาทำไม"

ครานี้นรีนาถต้องทำตัวเป็นกรรมการคอยปรามทั้งคู่ไปเสียแล้ว

"ฉันเห็นเธอไม่อยู่.."

"ฉันก็ไม่ได้ไปไหนไกลนี่นา"

"หึ่.."

เมืองรามทำสีหน้าออดอ้อนทั้งยังกอดก่ายร่างบางไม่ยอมปล่อยจนสิงหนาทสบถในลำคออย่างหมั่นไส้เขาด็พึ่งเห็นผู้ชายถึกสำออยก็วันนี้นี่เอง

สามวันต่อมา

กรุงเทพ

"......"

เมืองรามจุดธูปหน้าโลงศพของภิภพเขาอธิษฐานขอขมาและขออโหสิกรรมเรื่องที่ทำเขาแค้นใจให้เลิกแล้วต่อกันมนชาตินี้เสียจะได้ไม่ต้องมาราวีกันอีกในภพหน้า

"ฮึก..ฮือๆๆ.."

"น้อง..ห.."

"......"

นรีนาถสะอื้นให้ไม่หยุดเมื่อมาถึงวัดสิงหนาทหมายจะเข้าไปกอดปลอบแต่ถูกเมทองรามแทรกตัวขวางเอาไว้ก่อนตอนนี้เขาทั้งห่วงและหวงเธอมากแม้สิงหนาทจะเป็นคนเลี้ยงนรีนาถมาแต่เมืองรามก็หวงไปทุกคนอยู่ดี

"นี่นายจะทำตัวติดกับน้องหญิงไปถึงไหน"

สิงหนาทเอ่ยกระซิบใกล้ๆกับเมืองรามเพราะเขาไม่อยากให้แขกที่มาเห็นว่าเขาเถียงกัน

"ฉันจะอยู่กับเมียฉัน"

"เลิกเรียกน้องหญิงว่าเมียนายซะทีให้เกียรติเธอหน่อยแต่งก็ยังไม่ได้แต่ง"

สิงหนาทขมวดคิ้วเป็นปมเพราะหากใครไเ้ยินเข้านรีนาถเองที่จะดูไม่ดี

"จะเรียกสินสอดเท่าไรว่ามา"

เมืองรามถามด้วยสีหน้าจริงจัง

"เรียกแล้วก็ให้มีปัญญาจ่ายด้วยล่ะ"

"ก็เรียกมาสิ"

"ถ้าฉันเรียกแล้วไม่มีปัญญาจ่ายอย่าหวังว่าจะได้แต่ง"

"ลองดูสิ...ถ้าไม่ได้แต่งแต่ท้องแล้วยังไงเธอก็เป็นเมียฉันอยู่ดี"

"พอเถอะค่ะ..."

นรีนาถต้องปาดน้ำตาส่งเสียงปรามชายหนุ่มสองคนอีกครั้ง

"2ล้าน"

"เออ..เดี๋ยวกลับไปแล้วจะเอามากองตรงหน้าเลย"

เมืองรามไม่ได้หวงแหนเม็ดเงินแม้แต่นิดเดียวเขารับปากอย่างว่าง่าย

"นี่นาย.."

นรีนาถมองหน้าเมืองรามอย่างแปลกใจเพราะไม่คิดว่าพ่อเลี้ยงแห่งไร่ศังกรจะมีเงินมากมายขนาดนั้น

"ได้...ถ้าหามาได้ฉันก็จะให้แต่ง"

"รับปากแล้วอย่า​คืนคำล่ะ"

เมืองรามยิ้มกริ่มเงินเขามีเท่าไรก็ไม่ได้นับแต่แค่สองล้านถือว่าเล็กน้อยเพราะผลผลิตของเขาที่ได้มาก็ขายได้เงินเยอะมากมายแถมเจ้าตัวก็ยังไม่เคยได้ใช้เท่าไรกินอยู่กับผักกับปลาที่ไร่ของตนเลยไม่ต้องซื้อจะใช้จ่ายก็แค่เงินเดือนคนงานในไร่เท่านั้น