ตอนที่22 อย่าได้ใจไป

"ก็น่าจะใจดี..."

นรีนาถทำหน้าครุ่นคิดและพยักหน้าเบาๆ

"อย่าได้ใจไปล่ะ"

เมืองรามเตือนทั้งหญิงสาวและคำพูดของเขาก็เปรียบเสมือนการเตือนใจตัวเองด้วย

"นาย.."

"อะไรอีก"

"ฉ..ฉันขอให้เรื่องความแค้นของนายจบลงที่ฉันได้ไหมปล่อยพ่อฉันกับเมียนายไปเถอะ"

นรีนาถจ้องหน้าชายหนุ่มด้วยท่าทีที่แอบลุ้นว่าสิ่งที่เธอร้องขอกับเขาจะได้ผลหรือไม่

"ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าได้ใจไป"

"ฉันเจ็บ"

เมืองรามฉุนขึ้นมาทันทีเมื่อหญิงสาวพูดจบมือหนาบีบแขนเธออย่างแรงจนนรีนาถสีหน้าเหยเก

"อย่าลืมว่าเธอมาอยู่ที่นี่เพราะอะไรเป้าหมายของฉันไม่ใช่เธอทุกวันนี้ฉันพูดดีกับเธอก็ดีนักหนาแล้ว"

เมืองรามผลักหญิงสาวนอนลงมือหนาจับข้อมือทั้งสองของหญิงสาวชูขึ้น

"..ฉันเคยเชื่อคำของคำแก้วว่าสักวันนายจะใจดีกับฉันแต่เปล่าเลย"

นรีนาถมีสีหน้าผิดหวังอยู่มากเธอคิดว่าพักหลังที่เมืองรามพูดดีกับเธอนั่นเหมือนเป็นสัญญาณที่ดีเสียอีก

"มันเป็นเพราะเธอทำตัวเธอเอง..ถ้าไม่พูดอะไรที่ทำให้ฉันโมโหขึ้นมาเธอก็จะไม่เจ็บตัวหรอก"

"ฉันอยากรู้นักถ้าแก้แค้นสำเร็จมันจะได้อะไรขึ้นมามีแต่ต่างคนต่างเจ็บปวดเปล่าๆ"

"หยุดพูด"

เมืองรามเอ่ยเสียงแข็งเขาไม่ได้อยากได้ยินคำพวกนี้จากปากหญิงสาวเพราะไม่อยากคิดว่าที่เธอเอาใจดูแลเขาทุกอย่างมันมีผลประโยชน์แอบแฝง

"ขอร้องล่ะนายช่วยฟังฉันบ้างเถอะนะ"

"หญิง"

"เชื่อฉันนะ...ถ้าปล่อยวางทุกอย่างได้เราจะไม่มีอะไรต้องทุกข์ใจเลย"

"ถ้าเธอยอมฉันทุกอย่างได้ฉันจะพิจารณาอีกที"

"อื้ม..."

เมื่อพูดจบเมืองรามก็ประกบจูบหญิงสาวอย่างรุนแรงเขาจะดูว่าเธอจะต่อต้านเขาหรือไม่และหากเธออยากให้เขาลองพิจารณาคำพูดเธอเขาจะดูว่าข้อแลกเปลี่ยนที่เธอให้มันคุ้มกันหรือเปล่า

"....."

เมืองรามยิ้มกริ่มเมื่อคนใต้ร่างไม่มีการต่อต้านเขานับถือหัวใจของเธอจริงๆที่คิดจะปกป้องคนที่ตัวเองก็รู้ว่าคนๆนั้นไม่เคยได้ใส่ใจอะไรตัวเองเลย

"อื้อ.."

บทรักที่รุนแรงในคราแรกเปลี่ยนเป็นนุ่มนวลในเวลาต่อมาจึงทำให้หญิงสาวมีความรู้สึกแปลกใหม่เกิดขึ้นเธอไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองนั้นมีอารมณ์ร่วมตามไปกับชายหนุ่มที่กระทำการเอาแต่ใจบนตัวเธออย่างว่าง่าย

"อ..อื้อ..อร้ายย.."

เสียงครางอ่อนๆในลำคอของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้องด้วยความเสียวซ่านเพราะร่างบางนั้นเกร็งกระตุกเสร็จสมอารมณ์รักเป็นครั้งแรกมือไม้ปัดป่ายจิกแผ่นหลังแกร่งจนเป็นลอยระยายอารมณ์อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

"อ..อ่าสส.."

เมื่อเห็นหญิงสาวแตะสวรรค์ไปก่อนเมืองรามจึงรีบเร่งให้เสร็จสมตามไม่นานสานธารน้ำรักก็ถูกปลดปล่อยเข้าช่องทางรักจนหมดทุกหยาดหยดและฟุบกอดหญิงสาวที่ตัวอ่อนปวกเปียกแนบแน่นอย่างหวงแหนหลับตาพริ้มด้วยรอยยิ้มที่วันนี้เธอว่าง่ายกับเขาเสียเหลือเกิน

ไร่วัฒนพรรณ

"พรุ่งนี้เช้าพ่อเลี้ยงจะกินอะไรจ้ะแก้วจะได้รีบตื่นมาเตรียมไว้ให้"

ก่อนจะนอนทุกคืนคำถามนี้เป็นคำถามประจำของคำแก้วไปแล้วเพราะเธอต้องการทำหน้าที่เมียให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

"อะไรก็ได้.."

ฟอดด

"อื้ม.."

พันแสงตวัดแขนกอดก่ายเมียตัวน้อยของเขาไปหอมฟอดใหญ่แล้วพลิกตัวมานอนด้านบนตัวร่างบางบดจูบลูบไล้คนเป็นเมียเฉกเช่นทุกคืนที่เคยทำเขาพยายามอยากจะเว้นเรื่องนี้บ้างแต่เพียงแค่ได้กลิ่นกายสาวเขาก็อดใจไม่ไหวทุกทีไป

"พ..พ่อเลี้ยง..พักสักวันไหมจ้ะ"

คำแก้วพูดติดๆขัดๆเพราะคนที่กำลังนัวเนียขยำดูดคลึงอยู่ที่เนินอกเธอนั้นกำลังทำให้เธอมีอารมณ์ทั้งที่วันนี้เธออยาดใกจะพักเพราะร่วมรักกันมาหลายคืนติดต่อกันและแต่ละคืนพันแสงก็แทบจะไม่ปล่อยให้เธอได้มีเวลานอนพักเลยด้วยซ้ำ

"อื้ม​...อ..อื้อออ.ๆๆๆ"

คำแก้วพูดยังไม่ทันจบผ้าซิ่นของเธอที่ใส่อยู่ก็ปลิวหล่นไปอยู่ปลายเตียงตามกับเสื้อของเธอไปติดๆเรียวขางามถูกแยกออกจากกันอย่างรวดเร็วและช่องทางรักของเธอก็ถูกล่วงล้ำไปเสียแล้วเลยหมดโอกาสที่จะปฏิเสธอีกได้แค่ส่งเสียงครางออกมาตามแรงบดเบียดของคนตัวโตเท่านั้น

"อ..อ้าสส.."

ช่องทางรักของเมียคราวลูกของเขาช่างแน่นเกินคำบรรยายจนต้องระบายออกมาเป็นเสียงในลำคอความเสียวซ่านระอุในตัวกำลังถูกปลดปล่อยไปยังร่างบางจนตัวโยนแต่ดขาก็หยุดที่จะรุนแรงไม่ได้จริงๆ

วันนี้เป็นเช่นทุกคืนที่กว่าพันแสงจะปล่อยคำแก้วให้พักผ่อนก็เกือบจะเช้าแม้จะสงสารเมียเด็กอยู่บ้างแต่ก็ข่มอารมณ์ไม่ได้ทุกทีไป

วันต่อมา

"แปลงดอกไม้นี่...ที่นี่มีที่แบบนี้ด้วยเหรอ"

"อืม.."

นรีราถตื่นเต้นเมื่อเห็นแปลงดอกไม้แปลงใหญ่ที่เมืองรามพาเธอขี่ม้ามาชมสวนดอกไม้แต่เช้าหญิงสาวยิ้มกว้างอย่างไม่รู่ตัวเพราะดอกไม้หลากสีสันที่แบ่งกันเป็นโซนอย่างชัดเจนทำให้เธออารมณ์ดีและสดชื่นอย่างมากในเช้านี้

"ทำไมพาฉันมาล่ะ"

หญิงสาวชื่นชมความสวยงามครู่หนึ่งจึงหันหน้าที่มีความสงสัยมาหาคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

"ตอบแทนที่เมื่อคืนเธอเป็นเด็กดีกับฉัน"

เมืองรามดึงร่างบางมารวบกอดแล้วจูบที่กระหม่อมของเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์เมื่อคืนเขายอมรับว่าเมื่อหญิงสาวเป็นเด็กดีไม่ขัดขืนเขามันทำให้เขาพอใจในตัวเธอเป็นอย่างมาก

"อืม...นาย"

"อะไร"

"ฉันขอตัดดอกไม้พวกนี้ไปไว้ในห้องนอนได้ไหม"

นรีนาถเงยหน้ามองชายหนุ่มด้วนสีหน้าออดอ้อน

"อยากได้แบบไหนเดี๋ยวฉันตัดให้"

เมืองรามเห็นสีหน้าหญิงสาวเช่นนี้มีหรือทีาเธออยากได้อะไรแล้วเขาจะไม่ให้พลันรีบหยิบกรรไกรเดินเข้าไปข้างต้นกุหลาบแล้วให้หญิงสาวเลือกได้เลย

"เอาอันนี้..แล้วก็อันนั้น...แล้วก็อันโน้นด้วย"

"อืม.."

"......"

นรีนาถยืนยิ้มร่าที่เธอจะได้ดอกไม้กลับไป

"พอไหม.."

"อืม.."

หญิงสาวพยักหน้าเมื่อชายหนุ่มตัดดอกกุหลาบและริหนามออกจากก้านสี่ห้าดอกแล้วยื่นให้เธอ

"พ่อเลี้ยงอยู่นี่เอง...แหม่...พาสาวมาแปลงดอกไม้ก็ไม่บอกปล่อยให้ทศหาตั้งนาน"

ทศพลเห็นม้าสีขาวของเมืองรามกินหญ้าอยู่แถวนี้จึงรีบวิ่งเข้ามาที่แปลงดอกไม้เพราะรู้ว่าม้าอยู่นี่แล้วเจ้าของม้าก็ต้องอยู่ที่นี่แน่นอนเพราะเขาไปหาที่เรือนแล้วไม่เจอ

"มึงมีอะไร"

เมืองรามยืนขึ้นจากพุ่มดอกกุหลาบหันไปถามทศพลเสียงแข็งที่มาขัดจังหวะเขาในเวลานี้

"เบิกตังหน่อยจะ"

เด็กหนุ่มแบมือขอเงินคนตรงหน้าด้วยสีหน้าทะเล้น

"เรื่องตังนี่เสนอหน้าหากูถึงที่เรียกใช้งานทีนี่อ้อยอิ่ง...เอ้า..เอาไปแล้วรีบไสหัวไปเลย"

แม้นจะบ่นแต่มือก็ล้วงกระเป๋าหยิบถุงเงินให้เด็กหนุ่มอย่างไม่ได้นับ

"แหม..ขวางคอหน่อยไม่ได้เลยนะ"

"ไอ้...หืม..มึงนี่มัน"

"ไปแล้วจ้าา.."

ทศพลรีบวิ่งออกไปทันทีก่อนที่ขายาวๆของเมืองรามจะฟาดมาที่ก้น

"นี่นาย..ทำไมชอบขู่คนอื่นอยู่เรื่อย"

นรีนาถอมยิ้มที่เห็นทั้งสองเถียงกันตรงหน้าทั้งบ่นชายหนุ่มที่ชอบขู่คนอื่นอยู่เรื่อย

"ก็ดูมันชอบกวนประสาทอยู่เรื่อย..อะถือ"

เมืองรามส่ายหัวเบาๆทั้งส่งดอกไม้ให้หญิงสาวถือเอาไว้อีกกำ

"สวยจังเลยค่ะคุณหญิง"

ช่วงสายฟองจันทร์เห็นนรีนาถนั่งจัดดอกไม้เป็นช่อๆเธอก็อดเอ่ยปากชมไม่ได้เพราะหญิงสาวนั้นจัดได้งามเหลือเกินผิดกับเธอที่จัดสวยเพียงแค่ดอกบัวเท่านั้น

"หญิงให้พ่อเลี้ยงตัดให้น่ะจะ."

"พ่อเลี้ยงตัดให้"

"จะ.."

ฟองจันทร์อมยิ้มกริ่มเธอเคยได้ยินคำนี้เสียที่ไหนว่าพ่อเลี้ยงเป็นคนตัดดอกไม้ขนาดเมียเก่าของเมืองรามที่ว่ารักนักรักหนายังไม่ลงมือทำให้ขนาดนี้เลย

วันต่อมา

"คุณหญิงเก่งขึ้นทุกวันเลยนะจ้ะ"

ฟองจันทร์กับนรีนาถเข้าครัวด้วยกันในช่วงเย็นวันนี้ฟองจันทร์ไม่ได้ลงมือทำเองแต่เป็นนรีนาถซึ่งทำได้คล่องและเหมือนกับที่เธอทำไม่มีผิด

"ก็ได้แม่จันทร์นี่แหละจะเป็นคนสอน"

"แม่จันทร์กลิ่นแกงเรียงหอมจังเลย..ขอซดใก้คล่องคอหน่อย....หืมอร่อยเหมือนเดิมฝีมือไม่ตกเลยนะ"

เมืองรามเข้าบ้านมาได้กลิ่นแกงเรียงหอมๆก็หยิบช้อนตักน้ำแกงซดจนชุ่มคอทั้งเอ่ยปาดชมฟองจันทร์เปราะ

"ไม่ใช่ฝีมือฉันหรอกจะ..ฝีมือคุณหญิงเค้า"

"อ้าว..เหรอ"

เมืองรามพยักหน้าเบาๆไม่ยักรู้ว่าฝีมือนรีนาถจะไปถึงขั้นนี้แล้ว

"แล้วพ่อเลี้ยงไปไหนมากลับมาซะเย็นเลย...นั่นถืออะไรมาเยอะแยะล่ะจ้ะ"

ฟองจันทร์เห็นเมืองรามถือถุงกระดาษมาเต็มมือจึงต้องถามขึ้นว่าเขานั้นไปหอบอะไรมาหากเป็นของใช้ในเรือนเธอจะได้รีบเอาไปเก็บ

"ของเธอน่ะ"

"ของฉัน"

นรีนาถทำหน้าแปลกใจที่ของทั้งหมดในมือของเขานั้นเป็นของเธอหมดเลยจริงๆหรือ

"อืม...ฉันเห็นเธอไม่ค่อยมีเสื้อผ้าใส่เลยหาซื้อมาให้"

เมืองรามหลบสายตาหญิงสาวที่เอาแต่จ้องเขาเล็กน้อย

"ขอบใจนะ"

นรีนาถแอบหน้าแดงเล็กน้อยเธอรับของจากชายหนุ่มทั้งส่งยิ้มให้เขาอย่างขอบคุณที่อุตส่าห์มีน้ำใจกับเธอ

"ทำไมซื้อมาหลายชุดจัง"

หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จนรีนาถก็มาเปิดถุงกระดาษในห้องนอนข้างในมีแต่ชุดของเธอเต็มไปหมดไม่รู้ว่าเมืองรามนั้นจะซื้อมาถมตัวเธอหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ

"ก็มันซื้อมาแล้วก็ใส่ๆไปเถอะน่า"

เมืองรามตอบด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

"มีหนังสือด้วยนี่..ของฉันอีกใช่ไหม"

"อืม.."