ชั่วโมงต่อมา
โรงพยาบาล
"หมอคะคุณแม่ดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ"
นารารีบเข้าไปถามหมอหนุ่มด้วยสีหน้ากังวลกลัวว่าแม่ของเธอจะเป็นอะไรร้ายแรง
"คือ...หมอต้องเสียใจด้วยนะครับแม่ของคุณเสียด้วยอาการหัวใจวายเฉียบพลันครับ"
"อ..อะไรนะคะ"
นาราเข่าทรุดยวบหมดสติกะทันหันอย่างไม่ทันตั้งตัวจากที่กลัวว่าแม่เธอจะเป็นอะไรร้ายแรงเรื่องกลับร้ายกว่าที่คิดเพราะแม่ของเธอมาจากไปโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว
"หนึ่ง..."
สิงหนาทรับร่างบางเอาไว้ได้ทันหน้าของเขาตอนนี้ซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัดปฏิเสธไม่ได้เลยว่าที่แม่ของหญิงสาวจากไปเร็วเพียงนี้มาจากการกระทำที่ขาดสติของเขา
ไร่ศังกร
23.00 น.
พลั้กกกกก
"อร้ายย...นายเป็นใครจับฉันมาทำไม"
นรีนาถตัวสั่นเป็นลูกนกเมิ่อถูกโยนเข้ามาในกระท่อมซึ่งไม้ไผ่น่าจะอยู่กลางป่ามีเพียงตะเกียงที่จุดให้มีแสงสว่สงเพียงแค่รำไรเท่านั้นทำ
"เป็นใครก็เรื่องของฉันส่วนเธออย่าคิดหนีไม่อย่างนั้น..ตาย"
เมืองรามไม่เพียงชักปืนมาวางขู่หญิงสาวเขารีบจับเธอมัดข้อมือของหญิงสาวกับข้อมือของเขาผูกมัดติดกันและลงตัวนอนข้างหญิงสาวทันทีเพราะเวลานี้เขาเหนื่อยและเพลียเกินกว่าที่จะมานั่งตอบคำถามหรือคุยอะไรกับหญิงสาวตอนนี้
"หา...."
นรีนาถรีบเขยิบตัวหนีและพยายามที่จะแกะมือของเธอออกเกิดมาเธอไม่เคยอยู่ใกล้ผู้ชายคนไหนนอกจากคนเป็นพ่อและสิงหนาทจึงทำให้เธอค่อนข้างกลัวเป็นพิเศษ
"อยู่เฉยๆฉันจะพักผ่อน...ถ้าขยับให้ฉันรู้สึกตัวแม้แต่นิดเดียวไอ้นี่ในมือฉันมันก็จะขยับแล้วลั่นเปรี้ยง..ปร้างถูกเธอขึ้นมาไม่รู้ด้วย"
เมืองรามหยิบปืนสั้นขึ้นมาวางไว้ตรงหน้าท้องทั้งขู่หญิงสาวในขณะที่ตานั้นยังหลับ
"..อึก..ฮึก..ฮือๆๆ.."
นรีนาถนิ่งงันอย่างอัตโนมัติทั้งความกลัวข้างในตินนี้แม้เสียงสะอื้นเธอจำต้องคอยกลั้นเอาไว้
วันต่อมา
"พี่สอนเมื่อวานพ่อเลี้ยงพาผู้หญิงที่ไหนมา"
เมื่อฟ้าเริ่มสางเรื่องคาใจเมื่อคืนของบุญตาหญิงสาววัยยี่สิบที่เรียกได้ว่าเป็นหญิงงามที่สุดในระแวกนี้เธอทำงานในไร่เป็นคนเก็บใบชาเช้าตรู่เช่นนี้เธอเลือกที่จะเดินมาหาคำสอนหนุ่มวัยสามสิบลูกพี่ลูกน้องของเธอก่อนอย่างร้อนใจเรื่องที่พ่อเลี้ยงนั้นพาผู้หญิงมาเมื่อคืนว่าตกลงเป็นคนที่ไหนและมาได้อย่างไร
หญิงสาวถามไปและทำสีหน้าไม่พอใจไปด้วยเพราะสิ่งที่เธอมุ่งหวังอยู่ในใจก็คือเมื่อดวงเดือนหายไปแล้วความหวังที่จะได้เป็นผู้หญิงของพ่อเลี้ยงหนุ่มก็มีแสงรำไรขึ้นมาทันทีแต่เมื่อรู้ข่าวเมื่อคืนทำให้เธอหงุดหงิดอย่างมากเพราะเหมือนมีคนเอาน้ำรดไฟที่กำลังจะจุดติดของเธอจนหมด
"ไม่รู้ว่ะแกก็ลองถามไอ้ทศกับไอ้ทองดูเอาสิ"
คำสอนมองลูกพี่ลูกน้องของตนพร้อมส่ายหัวเพราะเขาดูออกว่าบุญตานั้นหวังอะไรอยู่
"นี่ไอ้ทศ"
เมื่อไม่ได้คำตอบจากคนเป็นพี่ก็หันไปถามทศพลที่ยืนอยู่ข้างๆคำสอนด้วยท่าทีกระฟัดกระเฟียด
"ว่าไงจ้ะพี่บุญตา"
ทศพลทักทายหญิงสาวรุ่นพี่ด้วยท่าทีกสนประสาทเฉกเช่นที่ชอบทำกับทุกคน
"คือฉันอยากรู้น่ะว่าเมื่อวานพ่อเลี้ยงพาใครมาเห็นคนงานในไร่บอกว่าเป็นผู้หญิงมาจากบางกอก"
"หื้มม..ทศว่าเรื่องนี้พี่บุญตาอย่ายุ่งเรื่องเจ้านายดีกว่าน้ะจ้ะ...เพราะทศก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครรู้แต่ว่าสวยอย่างกับนางฟ้าเลย"
ทศพลเองก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นใครแต่ขนาดเห็นหญิงสาวในที่สลัวเช่นเมื่อคืนยังสวยสะดุดตาขนาดนั้นเขาไม่ยักรู้ว่าพ่อเลี้ยงจะหาสาวงามมานอนกกได้งามขนาดนี้พูดไปก็พรางทำหน้าอิจฉาพ่อเลี้ยงไป
"หื้ม...ไม่เคยได้เรื่องได้ราวอะไรเลย"
บุญตาได้ยินทศพลเยินยอผู้หญิงที่พ่อเลี้ยงหนุ่มพามาใหม่ขนาดเธอก็ยิ่งหงุดหงิดเป็นเท่าตัวทั้งรีบเดินชนทศพลระบายความโมโหในใจอีกด้วย
"อ..อ้าว"
ทศพลยืนเกาหัวแกรกๆเพราะไม่รู้ว่าบุญตาจะอารมณ์เสียอะไรขนาดนั้นในเมื่อเขาก็พูดเท่าที่รู้
กระท่อมริมธาร
"ตื่น.."
"อื้อ.."
เมืองรามเขย่าตัวหญิงสาวที่นอนหลับอุตุด้วยความเพลียทำให้เธอเริ่มสะลึมสะลือขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อดวงตาเห็นอะไรชัดเจนขึ้นความกลัวและภาพต่างๆเมื่อคืนก็หลั่งไหลเข้ามาหญิงสาวรีบเขยิบตัวถอยหนีชายหนุ่มไปจนตกฟูกนอนสีขาวจนหลังไปติดกับผนังที่เป็นไม้ไผ่นั่งกอดเข่าตัวสั่นเป็นลูกนก
"กินข้าว"
เมืองรามเลื่อนถาดอาหารที่มีข้าวสวยกับถ้วยต้มจืดตรงหน้าเธออย่างลวกๆทั้งบอกคนตรงหน้าเสียงแข็งพร้อมจับจ้องใบหน้าหวานตาแข็งอย่างไม่ลดละ
"บอกฉันมาก่อนว่านายเป็นใครจับฉันมาด้วยเรื่องอะไร"
นรีนาถถามชายหนุ่มเสียงสั่นสายตาของเธอไม่กล้าจะเหลือบไปมองคนตรงหน้าแม้แต่นิดเดียวและรู้ดีว่าเธอไม่เคยเจอคนตรงหน้าแน่นอนบางทีเขาอาจจะจับผิดคนมาก็ได้เธอจึงอยากจะรู้สาเหตุและจะได้รีบอธิบาย
"เพราะพ่อเธอไง"
"อร้ายย.."
เมืองรามกระชากแขนหญิงสาวอย่างแรงจนเธอนอนราบลงไปกับพื้นและตวาดเสียงฝาดอย่างโมโหเมื่อได้ฟังคำถามที่จี้จุดในใจ
"พ่อเธอพาเมียฉันหนีไป..ฉันก็เลยต้องจับเธอมาที่นี่ไงดูซิถ้ารู้ว่าลูกสาวมาตกระกำลำบากที่นี่มันจะเป็นยังไง"
"ถ้าคิดจะเล่นความรู้สึกคุณพ่อฉันเล่นผิดแล้วล่ะเพราะพ่อฉันไม่เคยสนใจฉันสักนิด"
นรีนาถนิ่งงันไปครู่หนึ่งคิดในใจว่าที่เธอต้องถูกจับตัวมาแบบนี้เพราะเรื่องนี้เองน่ะเหรอเมื่อรวบรวมสติได้จึงรีบบอกชายหนุ่มไปว่าที่เขาทำมันไม่มีประโยชน์แม้แต่นิดเดียวพ่อเธอหรือจะมาสนใจห่วงใยเธอ
"ไม่ต้องมาเสแสร้งพ่อมันก็ต้องห่วงลูกเป็นธรรมดาอยู่แล้ว...แล้วอย่าคิดหนีล่ะไม่งั้นฉันฆ่าเธอแน่...เธอจะกลับไปได้ก็ต่อเมื่อพ่อเธอเสนอหน้ามาที่นี่รับเธอกลับเท่านั้น"
เมืองรามผลักร่างยกให้นลุกนั่งมือหนาจับคางหญิงสาวอย่างเต็มแรงด้วยความโมโหที่ดูว่าเธอจะเจ้าเล่ห์กว่าที่เขาคิดและเขาจะไม่ยอมเชื่อคำพูดจอมปลอมของเธอแม้แต่นิดเดียว
"ถ้าพ่อฉันมาที่นี่นายจะทำอะไรพ่อฉัน"
นรีนาถถึงแม้จะรู้มาตลอดว่าพ่อเธอไม่ได้สนใจเธอแต่เธอก็ทำใจไม่ได้หากว่าพ่อของเธอจะเป็นอะไรไป
"ไม่ต้องเสือกอยากรู้วันนั้นมาถึงเดี๋ยวก็ได้เห็นเอง..กินข้าวได้แล้ว"ชายหนุ่มสะบัดหน้าน้อยๆของเธอเต็มแรงจนหน้าหวานมีรอยแดงเป็นปื้นแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คนที่กำลังไฟลุกท่วมหัวใจสงสารผู้หญิงตัวเล็กๆแม้แต่นิดเดียว"........"นรีนาถน้ำตาเล็ดด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ถึงแม้ว่าร่างกายเธอจะส่งเสียงร้องว่าต้องการอาหารแค่ไหนก็ตามแต่จะให้เธอกินอะไรเข้าไปตอนนี้คงจะกลืนไม่ลงอยู่ดี"บอกให้กินไง..""อร้ายยย..."เพล้งงงง"โถ่เอ้ย..."เมืองรามตะคอกเสียงฝาดเพราะคนตรงหน้าไม่ยอมรับถาดข้าวดีๆเขาจับเธอมาไม่ได้ต้องการให้ตายไวเขาต้องเลี้ยงเธอไว้เป็นเครื่องมือแก้แค้นดังนั้นยังไงหญิงสาวก็ต้องได้กินด้วยความที่ตกใจในเสียงตวาดของชายหนุ่มทำให้นรีนาถเผลอปัดมือไปถูกถาดอาหารจนล่วงกระจายเต็มพื้นนั่นก็เป็น้หตุให้เมืองรามหัวเสียอีกรอบและผลักร่างบางเต็มแรงจนเธอร้องให้สะอื้นไม่ยอมหยุด"ฮึก...ฮือๆๆๆๆ..""จะร้องอีกนานไหมวะ...รำคาญ"เมืองรามนั่งมองคนตรงหน้าสะอื้นให้มาพักใหญ่อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจนต้องเสียงแข็งใส่หญิงสาวอีกรอบเพราะรู้สึกรำคาญเสียงสะอื้นเต็มทน"พ่อเลี้ยง""มีอะไร.."เมืองรามได้ยินเสียงทศพ
"แม่จันทร์จะมีสักวันไหมที่พ่อเลี้ยงพันแสงเค้าจะเลิกเกลียดแก้ว"คำแก้วมองตามหลังพันแสงอย่างเหนื่อยใจ"วันใดที่เค้าหมดทิฐิวันนั้นพ่อเลี้ยงพันแสงคงจะดีขึ้นเองเอ็งอย่าไปสนใจอะไรมากเลยคำแก้วเค้าก็อยู่ส่วนเค้าเราก็อยู่ส่วนเรา"ฟองจันทร์ก็ได้แต่ปลอบคำแก้วว่าอย่าได้ไปใส่ใจคนที่มีทิฐิอยู่ในใจต่อให้มีคำอธิบายหรือเหตุผลดีสักเท่าไรก็ไม่เข้าใจได้ง่ายอยู่ดี"จะแม่จันทร์"คำแก้วเองก็ได้แต่ทำใจถึงเธอจะถูกฟองจันทร์ปลอบอยู่หลายครั้งแต่เมื่อเจอหน้าพันแสงทีไรก็อดมีอาการรู้สึกผิดทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดไม่ได้เสียที... ที่พันแสงไม่อยากจะเห็นหน้าเธอก็เพราะว่าเมื่อย้อนกลับไปเมื่อประมาณเกือบสิบเก้าปีที่แล้วแม่ของคำแก้วและพ่อของเธอเป็นลูกไร่ของแม่พ่อเลี้ยงพันแสงและเหตุการณ์เลวร้ายก็ได้เกิดขึ้นกับพ่อเธอด้วยเหตุจากการไปหาของป่าและถูกเสือทำร้ายจนเสียชีวิตในขณะที่แม่ของเธอท้องเพียงไม่กี่เดือนแม่ของพันแสงเลยรับจะดูแลแม่ของเธอเองเมื่อถึงวันคลอดคืนนั้นไม่มีใครอยู่เรือนเลยสักคนนอกจากแม่ของพันแสงเธอจึงเดินฝ่าความมืดไปตามหมอตำแยแต่ด้วยความที่รีบร้อนและคืนนั้นเป็นคืนเดือนมืดสนิททำให้เธอพลาดเดินตกเขาไปจนเสียชีวิตจึงไม่ถึง
แคว้กกก"อร้ายยย...ปล่อยฉันนะ...ปล่อยยยยย..อื้มมม.."ชายหนุ่มนั่งคร่อมตัวหญิงสาวทั้งใช้ฉีกเสื้อตัวเก่าของเธอมาพันปิดปากของหญิงสาวเอาไว้คนที่คิดจะทำร้ายเขามันต้องเจอบทลงโทษที่สาสม"อืม...อื้ออออ..ฮือๆๆๆ.."เมืองรามมัดปิดปากหญิงสาวจนสำเร็จมือหนาถลกผ้าพันตัวของเธอออกจนเผยให้เห็นผิวขาวนวลผ่องเรือนร่างเล็กแต่มีทรวดทรงองเอวที่ซ่อนรูปอยู่พอสมควร"อืมม..."ชายหนุ่มไม่รอช้าไม่รู้ว่าตอนนี้อารมณ์โกรธของเขาเปลี่ยนเป็นอารมณ์สวาทคนใต้ร่างตอนไหนแต่เมื่อรู้ตัวอีกทีเขาก็อดใจที่จะไม่ซุกไปที่อกอวบอิ่มตั้งชูชันตรงหน้าไม่ได้"อื้อ..ฮืออออ..อื้ออออออ"หญิงสาวพยายามดิ้นหนีมือไม้ปัดป่ายจิกข่วนจนหลังพ่อเลี้ยงหนุ่มแดงเถือกไปด้วยรอยข่วนเธอเกลียดการกระทำของเขาเป็นที่สุดและรู้สึกขยะแขยงไปทั้งตัวจนน้ำตาเอ่อล้นแทบจะเปียกชุ่มไปทั้งใบหน้า"อื้มมม..อา.."เมืองรามเหมือนคนไม่ได้สติเมื่อได้สูดดมเนื้อหอมนุ่มของกายสาวคราแรกเขากะจะสั่งสอนเธอเล่นๆแต่ตอนนี้รู้สึกว่าอารมณ์สวาทที่พลุ่งพล่านทวีคุณในตัวมันทำให้เขาหยุดการกระทำนี้ไม่ได้เสียแล้ว"อื้ออ...ฮือๆๆๆ"นรีนาถกรีดร้องอยู่ได้แต่ในลำคอเธอส่ายหัวพัลวันในขณะที่เมืองรามกำลังจะแท
สองวันต่อมา"ขุดดินพรวนดินทำเป็นไหม"เมืองรามลากหญิงสาวมาที่แปลงผักตั้งแต่เช้าวันนี้เขาตั้งใจจะให้เธอทำงานเพราะจะมาให้นั่งกินนอนกินไปวันๆเขารู้สึกว่ามันไม่น่าใช่สิทธิพิเศษของหญิงสาวเท่าไร"ฉันไม่เคยทำ"นรีนาถมองกองอุปกรณ์การเกษตรตรงหน้าทั้งส่ายหัวเบาๆ"ไม่เคยทำก็ต้องทำอยู่ที่นี่ต้องทำงานแลกข้าวแลกน้ำ"เมืองรามเท้าเอวทั้งจ้องหน้าหญิงสาวและเอ่ยเสียงแข็ง"ก็ฉันไม่ได้อยากอยู่ที่นี่สักนิดถ้าไม่อยากเปลืองข้าวเปลืองน้ำก็ปล่อยฉันไปเถอะ"นรีนาถก้มหน้างุดรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดอาจจะทำให้เขาไม่พอใจแต่เธอก็ต้องพูดเพราะเธอก็ไม่ได้อยากอยู่ให้เปลืองข้าวเปลืองน้ำของเขาเลยสักนิด"อย่าพูดมากแล้วอย่าแสร่บอกกับคนในนี้ล่ะว่าฉันจับเธอมาเพราะไม่อย่างนั้นโดนหมกอยู่ท้ายไร่แน่"เมืองรามกระชากร่างบางมากัดฟันกระซิบกำชับเธอเรื่องที่เธออยู่ที่นี่ได้อย่างไร"ไอ้สอนเดี๋ยวกูฝากมึงสอนงานคนของกูด้วยพรวนดินลงผักให้ครบทั้งแปลงให้เสร็จเลยนะ"เมื่อกำชับหญิงสาวเรียบร้อยแล้วเมืองรามก็พาหญิงสาวมาหาคำสอนเพื่อให้เธอมาช่วยงานที่แปลงผักวันนี้"มันจะไม่หนักไปเหรอครับพ่อเลี้ยง"คำสอนมองร่างบางอย่างสงสารเขาคิดว่างานที่พ่อเลี้ยงหนุ่มใช้ห
"นี่พอซะทีฉันไปทำอะไรให้เธอห้ะ"นรีนาถฮึดสู้ผลักหญิงสาวจนกระเด็นออกจากตัวเธอเพราะหุ่นนั้นก็ไม่ได้ต่างกันมากเธอจึงสู้ได้"แกมันเป็นมารหัวใจฉัน...นี่หลงถึงขั้นล่ามไม่ให้ไปไหนเลยเหรอ"บุญตาตวาดใส่หญิงสาวอย่างเคียดแค้น"เธอกำลังเข้าใจผิดนะ...ฉันกับนายพ่อเลี้ยงนั่นไม่ได้เป็นอะไรกันที่เค้าจับฉันมาก็เพราะแค้นพ่อฉันเท่านั้นถ้าเธอไม่อยากให้ฉันอยู่ใกล้เค้าเธอก็พาฉันหนีสิ"นรีนาถหยุดคิดครู่หนึ่งกับคำพูดของคนที่จ้องจิกเธอตรงหน้าทั้งรีบบอกให้หญิงสาวได้เข้าใจอะไรเสียใหม่และเผื่อว่างานนี้เธอจะได้รอดไปจากที่นี่เพราะคนตรงหน้าช่วยก็เป็นได้"ถ้าเป็นอย่างที่แกว่าจริงถ้าฉันพาแกหนีพ่อเลี้ยงก็ได้ฆ่าฉันพอดี"บุญตาเองก็ชะงักงันกับคำพูดของนรีนาถเช่นกันคิดๆดูแล้วหากพ่อเลี้ยงหนุ่มรู้ว่าเธอเป็นคนปล่อยนรีนาถไปเธอเองนั่นแหละที่จะกลายเป็นศพเอาได้"เธอก็อย่าให้เค้ารู้สิว่าเป็นคนพาฉันหนี"นรีนาถทำสีหน้าอ้อนวอนบุญตาและมีหวังลึกๆว่าบุญตาจะยอมช่วยเธอ".....""ว่ายังไงตกลงจะพาฉันหนีไหม"เมื้อยังเห็นอีกฝ่ายเงียบนรีนาถจึงเค้นอีกรอบด้วยท่าทีร้อนใจ"ถ้าเธอจะหนีงั้นก็ควรจะไปซะตอนนี้เลยเพราะกว่าที่พ่อเลี้ยงจะกลับก็เกือบมืด"เมื
"อึก..อืม..พ่อเลี้ยง""ตื่นแล้วเหรอ"กลางดึกในขณะที่พันแสงนั่งมองกองไฟตรงหน้าที่ตนเองเป็นคนจุดอย่างเหม่อลอยเขาก็ต้องผงะไปมองคนที่กำลังลุกขึ้นนั่ง"พ่อเลี้ยงมาได้ไงจ้ะแล้วทำไมเรามาอยู่ในนี้"คำแก้วแปลกใจอย่างมากที่เห็นพันแสงที่นี่แถมเธอและเขาก็ยังอยู่ในถ้านี้กันแค่สองคนอีกด้วย"ก็เอ็งจะถูกงูฉกเป็นลมไปฉันถึงช่วยไว้ฝนตกพอดีเลยต้องมาหลบในนี้ก่อนเช้าคงจะได้กลับ"พันแสงตอบอย่างไม่ใส่ใจทั้งหยิบกิ่งไม้ที่หามาได้สุมไฟต่อเพื่อกันสัตว์ร้ายและให้ความอบอุ่น"พ..พี่หญิง...แก้วต้องรีบตามหาพี่หญิงค่ะ"คำแก้วนึกขึ้นได้ว่าเธอเข้าป่ามาด้วยเหตุผลอะไรจึงหมายจะรีบลุกออกไปแต่ถูกพ่อเลี้ยงหนุ่มรั้งเอาไว้ก่อน"ฉันว่าไอ้รามมันคงตามเจอก่อนเอ็งแล้วล่ะขืนมันรู้ว่าเอ็งตามไปด้วยมันจะหัวเสียใหญ่ตัวเท่าลูกหมายังจะอวดเก่งให้คนเค้าเดือดร้อนเพิ่ม"พันแสงส่ายหัวเบาๆที่หญิงสาวอวดเก่งเกินตัวจนทำให้เขาต้องมาเดือดร้อนด้วย"แก้วแค่จะรับผิดชอบหน้าที่ตัวเองก็เท่านั้น"คำแก้วก้มหน้างุดเธอแค่อยากจะทำตัวเป็นประโยชน์ไม่ใช่เป็นภาระใครแต่เธอก็เป็นไปแล้ว"เอ็งนอนไปเถอะ.."เมื่อได้รับคำสั่งจากพ่อเลี้ยงหนุ่มคำแก้วก็นั่งฟุบพิงกับโขดหินในถ
"พี่หญิง..ท..ทำไมมีสภาพแบบนี้ล่ะจ้ะ"เกือบเที่ยงวันที่คำแก้วจะมาถึงกระท่อมเพราะต้องเตรียมอาหารมาที่นี่ด้วยเมื่อเปิดประตูเข้ามาหญิงสาวถึงกับผงะปิ่นโตที่อยู่ในมือแทบร่วงเมื่อเห็นสภาพของนรีนาถที่ฟุบนอนอยู่กับฟูกนอนน้ำตาไหลพรากเนื้อตัวมีแต่รอยแดงเต็มไปหมดทั้งเสื้อผ้าก็ยังขาดวิ่นกองอยู่ข้างตัว"แก้ว..ฮึก..ฮือๆๆๆ..ไอ้พ่อเลี้ยงบ้านั่น..ฮือๆๆๆ.."นรีนาถเห็นคำแก้วเข้ามาหาก็รีบคว้าตัวหญิงสาวเข้ามากอดเพื่อระบายความกลัวและความน้อยเนื้อต่ำใจ"หา..""ฮือๆๆๆ..."คำแก้วสัมผัสได้ว่านรีนาถเนื้อตัวยังสั่นไม่หายสภาพของนรีนาถที่เป็นแบบนี้คำแก้วเองพอจะดูออกว่าคงเป็นเพราะอารมณ์โทสะของพ่อเลี้ยงเป็นแน่ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งรู้สึกผิดหากเธออยู่เฝ้าเท่านั้นเรื่องทุกอย่างก็จะไม่เกิดขึ้นเลย"เดี๋ยวแก้วเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้นะจ้ะ.."คำแก้วค่อยๆโน้มตัวนรีนาถให้นอนลงและรีบหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เธอในขณะที่นรีนาถยังคงสะอื้นไม่หยุด"ฮือๆๆๆ.."ข้าวเที่ยงยังไม่ทันได้กินหญิงสาวก็หลับไปเสียก่อนหลังจากเช็ดตัวเสร็จด้วยความเพลีย"แก้วขอโทษที่ไม่ดูพี่หญิงให้ดี..แก้วขอโทษนะจ้ะ.."คำแก้วเองถึงแม้จะไม่ได้กินข้าวเช้าเหมือนกันถึงปิ
"....."พันแสงนั่งกุมขมับอยู่พักใหญ่แล้วจึงให้คำตอบที่ทำให้เมืองรามค่อนข้างพึงพอใจอยู่ไม่น้อยเรือนศังกร18.00 น."พ่อเลี้ยงเรียกแก้วมาคุยมีอะไรเหรอจ้ะ"คำแก้วรีบมาพบเมืองรามเมื่อถูกเรียกหาในช่วงเย็นของวัน"เรื่องข่าวลือพอจะรู้บ้างรึเปล่า""แก้วรู้จะแต่แก้วไม่ได้ใส่ใจเพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง"เมื่อถูกถามถึงเรื่องนี้คำแก้วถึงกับหน้าถอดสีในทันทีเธอรู้มาบ้างแล้วแค่ไม่อยากพูดเท่านั้นและไม่คิดว่าเรื่องจะถึงหูเมืองรามด้วย"แต่สิ่งที่คนอื่นเห็นมันก็ยากที่จะเชื่อ"เมืองรามจ้องคนตรงหน้าเขม็ง"พ่อเลี้ยงเชื่อแก้วไหมจ้ะ"คำแก้วไม่สนคำใครขอแค่คนที่เธอเคารพเชื่อใจเธอก็พอ"ฉันน่ะเชื่อ...แต่ยังไงฉันก็เหมือนเป็นพ่อของเอ็งก็ต้องปกป้องชื่อเสียงของเอ็งให้ดีที่สุด""หมายความว่ายังไงจ้ะ""วันที่9เดือน9ไอ้แสงมันจะยกขันหมากมาขอเอ็งเตรียมตัวเอาไว้""หา..ก..แก้ว..""คำแก้ว.."คำแก้วถึงกับตัวชาวาบกำลังจะเอ่ยคำปฏิเสธก็ถูกฟองจีนทร์ห้ามเอาไว้เสียก่อน"ที่ฉันจะบอกเอ็งก็มีแค่นี้"เมืองรามบอกสิ่งที่ต้องบอกให้คำแก้วได้รับรู้เมื่อเจ้าตัวรับรู้แล้วก็หมดหน้าที่ของเขาจึงเดินกลับไปที่กระท่อมริมธารทันทีด้วยสีหน้าที่ค่อนข้าง