ตอนที่7 จับมาทำอะไร

ชั่วโมงต่อมา

โรงพยาบาล

"หมอคะคุณแม่ดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ"

นารารีบเข้าไปถามหมอหนุ่มด้วยสีหน้ากังวลกลัวว่าแม่ของเธอจะเป็นอะไรร้ายแรง

"คือ...หมอต้องเสียใจด้วยนะครับแม่ของคุณเสียด้วยอาการหัวใจวายเฉียบพลันครับ"

"อ..อะไรนะคะ"

นาราเข่าทรุดยวบหมดสติกะทันหันอย่างไม่ทันตั้งตัวจากที่กลัวว่าแม่เธอจะเป็นอะไรร้ายแรงเรื่องกลับร้ายกว่าที่คิดเพราะแม่ของเธอมาจากไปโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว

"หนึ่ง..."

สิงหนาทรับร่างบางเอาไว้ได้ทันหน้าของเขาตอนนี้ซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัดปฏิเสธไม่ได้เลยว่าที่แม่ของหญิงสาวจากไปเร็วเพียงนี้มาจากการกระทำที่ขาดสติของเขา

ไร่ศังกร

23.00​ น.

พลั้กกกกก

"อร้ายย...นายเป็นใครจับฉันมาทำไม"

นรีนาถตัวสั่นเป็นลูกนกเมิ่อถูกโยนเข้ามาในกระท่อมซึ่งไม้ไผ่น่าจะอยู่กลางป่ามีเพียงตะเกียงที่จุดให้มีแสงสว่สงเพียงแค่รำไรเท่านั้นทำ

"เป็นใครก็เรื่องของฉันส่วนเธออย่าคิดหนีไม่อย่างนั้น..ตาย"

เมืองรามไม่เพียงชักปืนมาวางขู่หญิงสาวเขารีบจับเธอมัดข้อมือของหญิงสาวกับข้อมือของเขาผูกมัดติดกันและลงตัวนอนข้างหญิงสาวทันทีเพราะเวลานี้เขาเหนื่อยและเพลียเกินกว่าที่จะมานั่งตอบคำถามหรือคุยอะไรกับหญิงสาวตอนนี้

"หา...."

นรีนาถรีบเขยิบตัวหนีและพยายามที่จะแกะมือของเธอออกเกิดมาเธอไม่เคยอยู่ใกล้ผู้ชายคนไหนนอกจากคนเป็นพ่อและสิงหนาทจึงทำให้เธอค่อนข้างกลัวเป็นพิเศษ

"อยู่เฉยๆฉันจะพักผ่อน...ถ้าขยับให้ฉันรู้สึกตัวแม้แต่นิดเดียวไอ้นี่ในมือฉันมันก็จะขยับแล้วลั่นเปรี้ยง..ปร้างถูกเธอขึ้นมาไม่รู้ด้วย"

เมืองรามหยิบปืนสั้นขึ้นมาวางไว้ตรงหน้าท้องทั้งขู่หญิงสาวในขณะที่ตานั้นยังหลับ

"..อึก..ฮึก..ฮือๆๆ.."

นรีนาถนิ่งงันอย่างอัตโนมัติทั้งความกลัวข้างในตินนี้แม้เสียงสะอื้นเธอจำต้องคอยกลั้นเอาไว้

วันต่อมา

"พี่สอนเมื่อวานพ่อเลี้ยงพาผู้หญิงที่ไหนมา"

เมื่อฟ้าเริ่มสางเรื่องคาใจเมื่อคืนของบุญตาหญิงสาววัยยี่สิบที่เรียกได้ว่าเป็นหญิงงามที่สุดในระแวกนี้เธอทำงานในไร่เป็นคนเก็บใบชาเช้าตรู่เช่นนี้เธอเลือกที่จะเดินมาหาคำสอนหนุ่มวัยสามสิบลูกพี่ลูกน้องของเธอก่อนอย่างร้อนใจเรื่องที่พ่อเลี้ยงนั้นพาผู้หญิงมาเมื่อคืนว่าตกลงเป็นคนที่ไหนและมาได้อย่างไร

หญิงสาวถามไปและทำสีหน้าไม่พอใจไปด้วยเพราะสิ่งที่เธอมุ่งหวังอยู่ในใจก็คือเมื่อดวงเดือนหายไปแล้วความหวังที่จะได้เป็นผู้หญิงของพ่อเลี้ยงหนุ่มก็มีแสงรำไรขึ้นมาทันทีแต่เมื่อรู้ข่าวเมื่อคืนทำให้เธอหงุดหงิดอย่างมากเพราะเหมือนมีคนเอาน้ำรดไฟที่กำลังจะจุดติดของเธอจนหมด

"ไม่รู้ว่ะแกก็ลองถามไอ้ทศกับไอ้ทองดูเอาสิ"

คำสอนมองลูกพี่ลูกน้องของตนพร้อมส่ายหัวเพราะเขาดูออกว่าบุญตานั้นหวังอะไรอยู่

"นี่ไอ้ทศ"

เมื่อไม่ได้คำตอบจากคนเป็นพี่ก็หันไปถามทศพลที่ยืนอยู่ข้างๆคำสอนด้วยท่าทีกระฟัดกระเฟียด

"ว่าไงจ้ะพี่บุญตา"

ทศพลทักทายหญิงสาวรุ่นพี่ด้วยท่าทีกสนประสาทเฉกเช่นที่ชอบทำกับทุกคน

"คือฉันอยากรู้น่ะว่าเมื่อวานพ่อเลี้ยงพาใครมาเห็นคนงานในไร่บอกว่าเป็นผู้หญิงมาจากบางกอก"

"หื้มม..ทศว่าเรื่องนี้พี่บุญตาอย่ายุ่งเรื่องเจ้านายดีกว่าน้ะจ้ะ...เพราะทศก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครรู้แต่ว่าสวยอย่างกับนางฟ้าเลย"

ทศพลเองก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นใครแต่ขนาดเห็นหญิงสาวในที่สลัวเช่นเมื่อคืนยังสวยสะดุดตาขนาดนั้นเขาไม่ยักรู้ว่าพ่อเลี้ยงจะหาสาวงามมานอนกกได้งามขนาดนี้พูดไปก็พรางทำหน้าอิจฉาพ่อเลี้ยงไป

"หื้ม...ไม่เคยได้เรื่องได้ราวอะไรเลย"

บุญตาได้ยินทศพลเยินยอผู้หญิงที่พ่อเลี้ยงหนุ่มพามาใหม่ขนาดเธอก็ยิ่งหงุดหงิดเป็นเท่าตัวทั้งรีบเดินชนทศพลระบายความโมโหในใจอีกด้วย

"อ..อ้าว"

ทศพลยืนเกาหัวแกรกๆเพราะไม่รู้ว่าบุญตาจะอารมณ์เสียอะไรขนาดนั้นในเมื่อเขาก็พูดเท่าที่รู้

กระท่อมริมธาร

"ตื่น.."

"อื้อ.."

เมืองรามเขย่าตัวหญิงสาวที่นอนหลับอุตุด้วยความเพลียทำให้เธอเริ่มสะลึมสะลือขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อดวงตาเห็นอะไรชัดเจนขึ้นความกลัวและภาพต่างๆเมื่อคืนก็หลั่งไหลเข้ามาหญิงสาวรีบเขยิบตัวถอยหนีชายหนุ่มไปจนตกฟูกนอนสีขาวจนหลังไปติดกับผนังที่เป็นไม้ไผ่นั่งกอดเข่าตัวสั่นเป็นลูกนก

"กินข้าว"

เมืองรามเลื่อนถาดอาหารที่มีข้าวสวยกับถ้วยต้มจืดตรงหน้าเธออย่างลวกๆทั้งบอกคนตรงหน้าเสียงแข็งพร้อมจับจ้องใบหน้าหวานตาแข็งอย่างไม่ลดละ

"บอกฉันมาก่อนว่านายเป็นใครจับฉันมาด้วยเรื่องอะไร"

นรีนาถถามชายหนุ่มเสียงสั่นสายตาของเธอไม่กล้าจะเหลือบไปมองคนตรงหน้าแม้แต่นิดเดียวและรู้ดีว่าเธอไม่เคยเจอคนตรงหน้าแน่นอนบางทีเขาอาจจะจับผิดคนมาก็ได้เธอจึงอยากจะรู้สาเหตุและจะได้รีบอธิบาย

"เพราะพ่อเธอไง"

"อร้ายย.."

เมืองรามกระชากแขนหญิงสาวอย่างแรงจนเธอนอนราบลงไปกับพื้นและตวาดเสียงฝาดอย่างโมโหเมื่อได้ฟังคำถามที่จี้จุดในใจ

"พ่อเธอพาเมียฉันหนีไป..ฉันก็เลยต้องจับเธอมาที่นี่ไงดูซิถ้ารู้ว่าลูกสาวมาตกระกำลำบากที่นี่มันจะเป็นยังไง"

"ถ้าคิดจะเล่นความรู้สึกคุณพ่อฉันเล่นผิดแล้วล่ะเพราะพ่อฉันไม่เคยสนใจฉันสักนิด"

นรีนาถนิ่งงันไปครู่หนึ่งคิดในใจว่าที่เธอต้องถูกจับตัวมาแบบนี้เพราะเรื่องนี้เองน่ะเหรอเมื่อรวบรวมสติได้จึงรีบบอกชายหนุ่มไปว่าที่เขาทำมันไม่มีประโยชน์แม้แต่นิดเดียวพ่อเธอหรือจะมาสนใจห่วงใยเธอ

"ไม่ต้องมาเสแสร้งพ่อมันก็ต้องห่วงลูกเป็นธรรมดาอยู่แล้ว...แล้วอย่าคิดหนีล่ะไม่งั้นฉันฆ่าเธอแน่...เธอจะกลับไปได้ก็ต่อเมื่อพ่อเธอเสนอหน้ามาที่นี่รับเธอกลับเท่านั้น"

เมืองรามผลักร่างยกให้นลุกนั่งมือหนาจับคางหญิงสาวอย่างเต็มแรงด้วยความโมโหที่ดูว่าเธอจะเจ้าเล่ห์กว่าที่เขาคิดและเขาจะไม่ยอมเชื่อคำพูดจอมปลอมของเธอแม้แต่นิดเดียว

"ถ้าพ่อฉันมาที่นี่นายจะทำอะไรพ่อฉัน"

นรีนาถถึงแม้จะรู้มาตลอดว่าพ่อเธอไม่ได้สนใจเธอแต่เธอก็ทำใจไม่ได้หากว่าพ่อของเธอจะเป็นอะไรไป