แคว้กกก
"อร้ายยย...ปล่อยฉันนะ...ปล่อยยยยย..อื้มมม.."
ชายหนุ่มนั่งคร่อมตัวหญิงสาวทั้งใช้ฉีกเสื้อตัวเก่าของเธอมาพันปิดปากของหญิงสาวเอาไว้คนที่คิดจะทำร้ายเขามันต้องเจอบทลงโทษที่สาสม
"อืม...อื้ออออ..ฮือๆๆๆ.."
เมืองรามมัดปิดปากหญิงสาวจนสำเร็จมือหนาถลกผ้าพันตัวของเธอออกจนเผยให้เห็นผิวขาวนวลผ่องเรือนร่างเล็กแต่มีทรวดทรงองเอวที่ซ่อนรูปอยู่พอสมควร
"อืมม..."
ชายหนุ่มไม่รอช้าไม่รู้ว่าตอนนี้อารมณ์โกรธของเขาเปลี่ยนเป็นอารมณ์สวาทคนใต้ร่างตอนไหนแต่เมื่อรู้ตัวอีกทีเขาก็อดใจที่จะไม่ซุกไปที่อกอวบอิ่มตั้งชูชันตรงหน้าไม่ได้
"อื้อ..ฮืออออ..อื้ออออออ"
หญิงสาวพยายามดิ้นหนีมือไม้ปัดป่ายจิกข่วนจนหลังพ่อเลี้ยงหนุ่มแดงเถือกไปด้วยรอยข่วนเธอเกลียดการกระทำของเขาเป็นที่สุดและรู้สึกขยะแขยงไปทั้งตัวจนน้ำตาเอ่อล้นแทบจะเปียกชุ่มไปทั้งใบหน้า
"อื้มมม..อา.."
เมืองรามเหมือนคนไม่ได้สติเมื่อได้สูดดมเนื้อหอมนุ่มของกายสาวคราแรกเขากะจะสั่งสอนเธอเล่นๆแต่ตอนนี้รู้สึกว่าอารมณ์สวาทที่พลุ่งพล่านทวีคุณในตัวมันทำให้เขาหยุดการกระทำนี้ไม่ได้เสียแล้ว
"อื้ออ...ฮือๆๆๆ"
นรีนาถกรีดร้องอยู่ได้แต่ในลำคอเธอส่ายหัวพัลวันในขณะที่เมืองรามกำลังจะแทรกตัวเข้ามาที่ระหว่างกลางเรียวขาเล็กของเธอ
"ไอ้ราม..."
"ฮึก..ฮือๆๆๆๆ...."
การกระทำของเมืองรามหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงของพันแสงนั้นเรียกหญิงสาวเองก็เบาใจไปเปราะหนึ่งเหมือนกันที่เหมือนสวรรค์ทรงโปรดให้คนมาเรียกคนที่กระทำป่าเถื่อนกับเธอให้หยุดลงในตอนนี้
"อะไรวะ"
เมืองรามรีบพันผ้าขาวม้าให้เรียบร้อยก่อนเดินออกไปด้านนอกทั้งถามเพื่อนของเขาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ที่เข้ามาขัดจังหวะ
"กูเอาข้าวกับเสื้อผ้ามาให้..."
พันแสงวางปิ่นโตกับถุงเสื้อผ้าตรงหน้าเมืองรามทั้งไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายจะหงุดหงิดอะไรนักหนา
"มาทำไมตอนนี้วะ"
เมืองรามสบถเบาๆพร้อมถอนหายใจ
"อ้าว..แล้วมึงจะกินไหมข้าวน่ะ..ทำไมตัวมีแต่รอยวะ"
พันแสงเกาหัวแกรกๆทั้งสังเกตุรอยแดงที่ตัวของเพื่อนเขาอย่างครุ่นคิด
"เรื่องของกู"
เมืองรามตอบอย่างไม่ใส่ใจ
"อย่าบอกนะว่ามึง..สอยนางฟ้าไปแล้ว"
พันแสงพอจะเดาออกแล้วว่ารอยแบบนี้มันเกิดจากอะไรเพราะเขาเองก็คนเคยมีเมียมาก่อนรู้ดีว่ารอยข่วนที่หลังจากเล็บผู้หญิงมันเป็นรอยแบบไหน
"ก็เรื่องของกูอีกนั่นแหละ"
เมืองรามถลึงตาใส่พันแสงหากเพื่อนรักของเขาคนนี้ไม่มาขัดจังหวะเขาคงได้ปลดปล่อยอารมณ์กับเครื่องระบายอารมณ์ที่อยู่ด้านในไปแล้ว
"เออ..งั้นกูไปแล้ว..อ่อ..อีกเรื่องสายที่มึงจ้างไปส่งจดหมายมาบอกว่าชู้เมียมึงกับเมียมึงยังไม่มีกำหนดกลับ"
ตอนนี้พันแสงพอจะรู้ตัวแล้วว่าทำไมเพื่อนของเขาถึงอารมณ์เสียใส่เขาแบบนี้เขาคงมาผิดเวลาจริงๆทั้งรีบบอกเรื่องสายที่ส่งข่าวมาแล้วให้กับเมืองรามได้รู้
"ท่าจะเริงรื่นกันหนำใจเลยล่ะสิ"
เมืองรามเหลือบตาอย่างหมั่นไส้ในใจ
"มึงหึงมากเหรอวะ"
พันแสงแกล้งถามเมืองรามอย่างอยากรู้
"กูแค้นโว้ยย..."
เมืองรามไม่ขอใช้คำว่าหึงเพราะนั่นมันใช้กับคนที่เขายังรักอยู่แต่นี่เขาเกลียดจึงแค้นใจเสียมากกว่า
"ฮือๆๆๆๆ.. อึก.. ฮืออออ"
หลังจากที่พันแสงกลับไปแล้วเมืองรามก็หยิบปิ่นโตและถุงเสื้อผ้าเข้ามาด้านในเช่นเดิมทั้งมองหน้าคนที่เนื้อตัวสั่นเทานั่งหลบมุมมองเขาอย่างหวาดระแวงด้วยใบหน้าที่มีแต่น้ำตาด้วยสายตาเยือกเย็นอย่างที่คนกลัวเดาอารมณ์ไม่ถูก
"ร้องให้ตายไปเลย.. เอ้าเสื้อผ้าใส่ซะ"
ชายหนุ่มอดที่จะกัดหญิงสาวไม่ได้เมื่อยิ่งมองก็ยิ่งนึกถึงหน้าชู้รักของเมียเก่าและล้วงเสื้อคอกระเช้ากับผ้าซิ่นปาไปที่หน้าของหญิงสาวและเดินออกไปสงบสติด้านนอกครู่หนึ่งเพราะรู้ว่าหากเขาอยู่ด้านในแม่คุณหนูเมืองกรุงก็คงจะอิดออดเอียงอายใส่เสื้อผ้าไม่ได้กันพอดี
"...อึก..ฮือออ...."
เมื่อเห็นชายหนุ่มออกไปแล้วนรีนาถจึงรีบหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ทั้งน้ำตาอย่างเร่งรีบกลัวว่าชายหนุ่มจะเข้ามาเสียก่อนที่เธอจะใส่เสร็จ
"...."
เมืองรามให้เวลาหญิงสาวอยู่พักใหญ่จึงเดินเข้ามาด้านในและใส่เสื้อผ้าต่อหน้าหญิงสาวทำให้เธอต้องนั่งหลับตาเพราะไม่อยากมองคนหน้าไม่อายเช่นเขา
"เงียบ...แล้วกินข้าว"
เมืองรามใส่เสื้อผ้าเสร็จจึงแกะผ้าปิดปากที่มัดเอาไว้แน่นออกด้วยในเวลาไม่กี่วินาทีแล้วจึงเปิดปิ่นโตวางตรงหน้าหญิงสาวเรียกเธอกินข้าวเขาเองก็จะกินด้วยเพราะเวลานี้เขาก็หิวเหมือนกัน
"......"
นรีนาถยังคงมองชายหนุ่มอย่างระแวงกลัวว่าเขาจะกระทำกับเธออย่างเมื่อก่อนหน้าทำให้เธอไม่กล้าขยับตัวอะไรทั้งนั้นเพราะกลัวว่าจะไม่ถูกใจและจะถูกทำโทษแบบที่เธอไม่อยากให้เกิดอย่างเมื่อครู่อีกหากเขาใช้การกระทำแบบนี้ทำโทษเธอให้เขาเอาปืนยิงเธอให้ตายเสียยังดีกว่า
"ไม่ต้องมามองฉันแบบนั้น...ไม่มีอารมณ์แล้ว"
เมืองรามเหลือบมองหน้าหญิงสาวเล็กน้อยและหันมาใส่ใจกับอาหารตรงหน้าเพราะอารมณ์ของเขาหมดไปตั้งแต่ถูกขัดจังหวะจากพันแสงแล้ว
สองวันต่อมา
บางกอก
"อะไรคนหายทั้งคนยังตามไม่เจอกันอีกหรือไง"
สิงหนาทนั่งคุยกับนายตำรวจหนุ่มในเรือนธิติลักษณ์หลังจากกลับมาจากทำงานผลการรายงานทำให้เขาต้องกุมขมับและหัวเสียเป็นอย่างมาก
"ผมต้องขอโทษจริงๆครับคุณสิงห์ตอนนี้ทางเราก็พยายามทำหน้าที่อย่างเต็มที่แล้วครับ"
นายตำรวจหนุ่มเองก็มีสีหน้าอ่อนใจเพราะหลักฐานและพยานรู้เห็นไม่มีเลย
"เฮ้อ... เอาเป็นว่าถ้าได้เรื่องเมื่อไรติดต่อผมด่วนนะครับ"
สิงหนาทรีบควบคุมอารมณ์ตนเองและถอนหายใจเฮือกใหญ่เขาคงจะพึ่งตำรวจอย่างเดียวไม่ได้แล้วในครานี้
22.00 น.
บ้านนารา
"ฮึก..ฮือๆๆ..แม่จ๋าแล้วหนึ่งจะอยู่กับใครล่ะจ้ะ..ฮือๆๆๆ"
หลังจากกลับมาจากงานศพคนเป็นแม่นาราก็กลับมานั่งกอดเข่าร้องให้ในมุมที่เธอชอบนอนตักแม่เป็นประจำเธอคิดถึงแม่เธอแทบใจจะขาดเหมือนชีวิตของเธอตอนนี้ไม่มีเสาหลักอะไรทั้งนั้น
แกร๊ก
"พี่สิงห์"
"ทำไมมาอยู่ที่นี่ฉันบอกให้เธออยู่ที่บ้านฉันไง"
สิงหนาทคิดเอาไว้แล้วว่านาราจะต้องอยู่ที่นี่เขาจึงรีบดึงมือเธอให้กลับบ้านไปกับเขา
"หนึ่งอยากอยู่ที่นี่ค่ะ"
นาราถูกสิงหนาทขอร้องให้ไปอยู่บ้านหลังเล็กของสิงหนาทเพราะเขาต้องการรับผิดชอบกับหารกระทำที่ทำให้แม่เธอนั้นเสียแต่นาราไม่ได้ติดใจอะไรและรู้ว่าแม่เธอมีโรคประจำตัวอยู่แล้วเธอจึงไม่อยากพึ่งพาอะไรสิงหนาทและอีกอย่างเธอก็อยากอยู่บ้านเล็กแห่งนี้ที่เธอรักด้วยเพราะมันมีความทรงจำดีๆมากมายตอนที่เธอได้อยู่กับแม่
"เป็นผู้หญิงอยู่ที่นี่คนเดียวมันอันตราย"
สิงหนาทยังคงลากราราขึ้นมานั่งบนรถของเขาจนได้และดึงมือเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
"หนึ่งไม่กลัวค่ะ"
"ไปกับฉัน"
"หนึ่งไม่ไปค่ะ"
"เธออย่าหาเรื่องปวดหัวให้ฉันเพิ่มได้ไหมแค่เรื่องน้องหญิงกับเรื่องงานฉันก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว"
สิงหนาทถึงขั้นต้องบอกสิ่งที่อยู่ในใจว่าตอนนี้ไม่อยากห่วงและรู้สึกผิดอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้วแค่เรื่องงานกับเรื่องน้องเขาก็หัวจะระเบิดอยู่แล้วหากจะต้องนั่งห่วงหญิงสาวเรื่องความเป็นอยู่ความปลอดภัยเขาก็ประสาทกินพอดี
"ฮึก..อือ"
นาราได้ยินเช่นนั้นเธอจึงยอมไปกับสิงหนาทแต่โดยดีถึงเธอจะรักบ้านเธอมากแต่หากต้องทำให้ใครมาลำบากใจเพราะเธอตัวเธอเองก็ไม่สบายใจอยู่ดี
สองวันต่อมา"ขุดดินพรวนดินทำเป็นไหม"เมืองรามลากหญิงสาวมาที่แปลงผักตั้งแต่เช้าวันนี้เขาตั้งใจจะให้เธอทำงานเพราะจะมาให้นั่งกินนอนกินไปวันๆเขารู้สึกว่ามันไม่น่าใช่สิทธิพิเศษของหญิงสาวเท่าไร"ฉันไม่เคยทำ"นรีนาถมองกองอุปกรณ์การเกษตรตรงหน้าทั้งส่ายหัวเบาๆ"ไม่เคยทำก็ต้องทำอยู่ที่นี่ต้องทำงานแลกข้าวแลกน้ำ"เมืองรามเท้าเอวทั้งจ้องหน้าหญิงสาวและเอ่ยเสียงแข็ง"ก็ฉันไม่ได้อยากอยู่ที่นี่สักนิดถ้าไม่อยากเปลืองข้าวเปลืองน้ำก็ปล่อยฉันไปเถอะ"นรีนาถก้มหน้างุดรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดอาจจะทำให้เขาไม่พอใจแต่เธอก็ต้องพูดเพราะเธอก็ไม่ได้อยากอยู่ให้เปลืองข้าวเปลืองน้ำของเขาเลยสักนิด"อย่าพูดมากแล้วอย่าแสร่บอกกับคนในนี้ล่ะว่าฉันจับเธอมาเพราะไม่อย่างนั้นโดนหมกอยู่ท้ายไร่แน่"เมืองรามกระชากร่างบางมากัดฟันกระซิบกำชับเธอเรื่องที่เธออยู่ที่นี่ได้อย่างไร"ไอ้สอนเดี๋ยวกูฝากมึงสอนงานคนของกูด้วยพรวนดินลงผักให้ครบทั้งแปลงให้เสร็จเลยนะ"เมื่อกำชับหญิงสาวเรียบร้อยแล้วเมืองรามก็พาหญิงสาวมาหาคำสอนเพื่อให้เธอมาช่วยงานที่แปลงผักวันนี้"มันจะไม่หนักไปเหรอครับพ่อเลี้ยง"คำสอนมองร่างบางอย่างสงสารเขาคิดว่างานที่พ่อเลี้ยงหนุ่มใช้ห
"นี่พอซะทีฉันไปทำอะไรให้เธอห้ะ"นรีนาถฮึดสู้ผลักหญิงสาวจนกระเด็นออกจากตัวเธอเพราะหุ่นนั้นก็ไม่ได้ต่างกันมากเธอจึงสู้ได้"แกมันเป็นมารหัวใจฉัน...นี่หลงถึงขั้นล่ามไม่ให้ไปไหนเลยเหรอ"บุญตาตวาดใส่หญิงสาวอย่างเคียดแค้น"เธอกำลังเข้าใจผิดนะ...ฉันกับนายพ่อเลี้ยงนั่นไม่ได้เป็นอะไรกันที่เค้าจับฉันมาก็เพราะแค้นพ่อฉันเท่านั้นถ้าเธอไม่อยากให้ฉันอยู่ใกล้เค้าเธอก็พาฉันหนีสิ"นรีนาถหยุดคิดครู่หนึ่งกับคำพูดของคนที่จ้องจิกเธอตรงหน้าทั้งรีบบอกให้หญิงสาวได้เข้าใจอะไรเสียใหม่และเผื่อว่างานนี้เธอจะได้รอดไปจากที่นี่เพราะคนตรงหน้าช่วยก็เป็นได้"ถ้าเป็นอย่างที่แกว่าจริงถ้าฉันพาแกหนีพ่อเลี้ยงก็ได้ฆ่าฉันพอดี"บุญตาเองก็ชะงักงันกับคำพูดของนรีนาถเช่นกันคิดๆดูแล้วหากพ่อเลี้ยงหนุ่มรู้ว่าเธอเป็นคนปล่อยนรีนาถไปเธอเองนั่นแหละที่จะกลายเป็นศพเอาได้"เธอก็อย่าให้เค้ารู้สิว่าเป็นคนพาฉันหนี"นรีนาถทำสีหน้าอ้อนวอนบุญตาและมีหวังลึกๆว่าบุญตาจะยอมช่วยเธอ".....""ว่ายังไงตกลงจะพาฉันหนีไหม"เมื้อยังเห็นอีกฝ่ายเงียบนรีนาถจึงเค้นอีกรอบด้วยท่าทีร้อนใจ"ถ้าเธอจะหนีงั้นก็ควรจะไปซะตอนนี้เลยเพราะกว่าที่พ่อเลี้ยงจะกลับก็เกือบมืด"เมื
"อึก..อืม..พ่อเลี้ยง""ตื่นแล้วเหรอ"กลางดึกในขณะที่พันแสงนั่งมองกองไฟตรงหน้าที่ตนเองเป็นคนจุดอย่างเหม่อลอยเขาก็ต้องผงะไปมองคนที่กำลังลุกขึ้นนั่ง"พ่อเลี้ยงมาได้ไงจ้ะแล้วทำไมเรามาอยู่ในนี้"คำแก้วแปลกใจอย่างมากที่เห็นพันแสงที่นี่แถมเธอและเขาก็ยังอยู่ในถ้านี้กันแค่สองคนอีกด้วย"ก็เอ็งจะถูกงูฉกเป็นลมไปฉันถึงช่วยไว้ฝนตกพอดีเลยต้องมาหลบในนี้ก่อนเช้าคงจะได้กลับ"พันแสงตอบอย่างไม่ใส่ใจทั้งหยิบกิ่งไม้ที่หามาได้สุมไฟต่อเพื่อกันสัตว์ร้ายและให้ความอบอุ่น"พ..พี่หญิง...แก้วต้องรีบตามหาพี่หญิงค่ะ"คำแก้วนึกขึ้นได้ว่าเธอเข้าป่ามาด้วยเหตุผลอะไรจึงหมายจะรีบลุกออกไปแต่ถูกพ่อเลี้ยงหนุ่มรั้งเอาไว้ก่อน"ฉันว่าไอ้รามมันคงตามเจอก่อนเอ็งแล้วล่ะขืนมันรู้ว่าเอ็งตามไปด้วยมันจะหัวเสียใหญ่ตัวเท่าลูกหมายังจะอวดเก่งให้คนเค้าเดือดร้อนเพิ่ม"พันแสงส่ายหัวเบาๆที่หญิงสาวอวดเก่งเกินตัวจนทำให้เขาต้องมาเดือดร้อนด้วย"แก้วแค่จะรับผิดชอบหน้าที่ตัวเองก็เท่านั้น"คำแก้วก้มหน้างุดเธอแค่อยากจะทำตัวเป็นประโยชน์ไม่ใช่เป็นภาระใครแต่เธอก็เป็นไปแล้ว"เอ็งนอนไปเถอะ.."เมื่อได้รับคำสั่งจากพ่อเลี้ยงหนุ่มคำแก้วก็นั่งฟุบพิงกับโขดหินในถ
"พี่หญิง..ท..ทำไมมีสภาพแบบนี้ล่ะจ้ะ"เกือบเที่ยงวันที่คำแก้วจะมาถึงกระท่อมเพราะต้องเตรียมอาหารมาที่นี่ด้วยเมื่อเปิดประตูเข้ามาหญิงสาวถึงกับผงะปิ่นโตที่อยู่ในมือแทบร่วงเมื่อเห็นสภาพของนรีนาถที่ฟุบนอนอยู่กับฟูกนอนน้ำตาไหลพรากเนื้อตัวมีแต่รอยแดงเต็มไปหมดทั้งเสื้อผ้าก็ยังขาดวิ่นกองอยู่ข้างตัว"แก้ว..ฮึก..ฮือๆๆๆ..ไอ้พ่อเลี้ยงบ้านั่น..ฮือๆๆๆ.."นรีนาถเห็นคำแก้วเข้ามาหาก็รีบคว้าตัวหญิงสาวเข้ามากอดเพื่อระบายความกลัวและความน้อยเนื้อต่ำใจ"หา..""ฮือๆๆๆ..."คำแก้วสัมผัสได้ว่านรีนาถเนื้อตัวยังสั่นไม่หายสภาพของนรีนาถที่เป็นแบบนี้คำแก้วเองพอจะดูออกว่าคงเป็นเพราะอารมณ์โทสะของพ่อเลี้ยงเป็นแน่ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งรู้สึกผิดหากเธออยู่เฝ้าเท่านั้นเรื่องทุกอย่างก็จะไม่เกิดขึ้นเลย"เดี๋ยวแก้วเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้นะจ้ะ.."คำแก้วค่อยๆโน้มตัวนรีนาถให้นอนลงและรีบหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เธอในขณะที่นรีนาถยังคงสะอื้นไม่หยุด"ฮือๆๆๆ.."ข้าวเที่ยงยังไม่ทันได้กินหญิงสาวก็หลับไปเสียก่อนหลังจากเช็ดตัวเสร็จด้วยความเพลีย"แก้วขอโทษที่ไม่ดูพี่หญิงให้ดี..แก้วขอโทษนะจ้ะ.."คำแก้วเองถึงแม้จะไม่ได้กินข้าวเช้าเหมือนกันถึงปิ
"....."พันแสงนั่งกุมขมับอยู่พักใหญ่แล้วจึงให้คำตอบที่ทำให้เมืองรามค่อนข้างพึงพอใจอยู่ไม่น้อยเรือนศังกร18.00 น."พ่อเลี้ยงเรียกแก้วมาคุยมีอะไรเหรอจ้ะ"คำแก้วรีบมาพบเมืองรามเมื่อถูกเรียกหาในช่วงเย็นของวัน"เรื่องข่าวลือพอจะรู้บ้างรึเปล่า""แก้วรู้จะแต่แก้วไม่ได้ใส่ใจเพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง"เมื่อถูกถามถึงเรื่องนี้คำแก้วถึงกับหน้าถอดสีในทันทีเธอรู้มาบ้างแล้วแค่ไม่อยากพูดเท่านั้นและไม่คิดว่าเรื่องจะถึงหูเมืองรามด้วย"แต่สิ่งที่คนอื่นเห็นมันก็ยากที่จะเชื่อ"เมืองรามจ้องคนตรงหน้าเขม็ง"พ่อเลี้ยงเชื่อแก้วไหมจ้ะ"คำแก้วไม่สนคำใครขอแค่คนที่เธอเคารพเชื่อใจเธอก็พอ"ฉันน่ะเชื่อ...แต่ยังไงฉันก็เหมือนเป็นพ่อของเอ็งก็ต้องปกป้องชื่อเสียงของเอ็งให้ดีที่สุด""หมายความว่ายังไงจ้ะ""วันที่9เดือน9ไอ้แสงมันจะยกขันหมากมาขอเอ็งเตรียมตัวเอาไว้""หา..ก..แก้ว..""คำแก้ว.."คำแก้วถึงกับตัวชาวาบกำลังจะเอ่ยคำปฏิเสธก็ถูกฟองจีนทร์ห้ามเอาไว้เสียก่อน"ที่ฉันจะบอกเอ็งก็มีแค่นี้"เมืองรามบอกสิ่งที่ต้องบอกให้คำแก้วได้รับรู้เมื่อเจ้าตัวรับรู้แล้วก็หมดหน้าที่ของเขาจึงเดินกลับไปที่กระท่อมริมธารทันทีด้วยสีหน้าที่ค่อนข้าง
"..อยู่เฉยๆ..""อร้ายยย...ปล่อยยย.."เมืองรามวางไหน้ำเมาของเขาลงพร้อมกดร่างบางแล้วขึ้นคร่อมเธออย่างเอาแต่ใจเขายกยิ้มเล็กน้อยมองหน้าจิ้มลิ้มด้วยสายตาหยาดเยิ้มไม่รู้ว่าทำไมวันนี้เขาจึงคิดถึงแต่กลิ่นกายของเธอด้วยความที่ไม่ค่อยจะมีสติเท่าไรจึงเลือกที่จะทำอะไรตามอำเภอใจโดยที่ไม่ฟังคนต่อต้านเช่นเดิม"หื้อ..อื้มม..ฮือๆๆ..หยุดทำบ้าๆกับฉันสักที..ฮือๆๆ"เพี๊ยะ..ปั้กๆๆ..ตุ้บ..นรีนาถทั้งตบทั้งข่วนไม่ยอมหยุดมือกับคนที่กระทำย่ำยีร่างกายของเธอแต่ดูเหมือนคนที่กำลังเมาผิวเนื้อด้านชาไม่มีร้องโอดโอยเลยสักแอะแต่ดันเพิ่มพูนทวีความรุนแรงกับกิจกรรมสวาทที่ทำอยู่แทนจนทำให้หญิงสาวนั้นหมดแรงจะต้านและหยุดมือไปเอง"......""ฮื่อๆๆๆๆ..อือ...ฉันเจ็บ.."กิจกรรมสวาทที่เมืองรามได้กระทำกับนรีนาถเนิ่นนานเสียจนสาวเจ้าตัวอ่อนปวกเปียกตาจะหลับไม่หลับแหล่น้ำตาที่ไหลเป็นสายธารเปียกเลอะเทอะใบหน้าสวยและไรผมรามไปถึงฟูกนอนเป็นวงกว้างแต่มีหรือคนป่าเถื่อนจะสนใจเพราะเอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นหลักในขณะที่ไม่ได้สติแบบนี้วันต่อมา"......."นรีนาถตื่นมานั่งกอดเข่าร้องให้กระซิกเบาๆคนเดียวตั้งแต่หัวรุ่งไม่อยากเหลือบสายตามองร่างกายตัวเองแม้แ
วันทั้งวันนรีนาถแทบจะนึกถึงแต่คำพูดของคำแก้วเธอหวังลึกๆว่าอยากให้เป็นดังเช่นคำของคำแก้วในเร็ววันนี้เช่นกัน"เหนื่อยไหมพี่""ไม่เหนื่อยจะทอง"นรีนาถหลุดจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงของทองดีทักขึ้น"เดี๋ยวฉันต้อนควายเสร็จแล้วจะไปส่งที่กระท่อม""ขอบใจจะ""พี่สาว..ลูกวัวหายไปไหนเห็นรึเปล่า"ทองดีต้อนความยเข้าคอกจนหมดมาถึงวัวเขานับดูก็แปลกใจเล็กน้อยว่าลูกวัวหายไปไหนตัวนึงจึงถามหากับนรีนาถ"อะไรนะ...เมื่อกี้พี่ไม่ทันมองด้วยสิ"นรีนาถถึงกับหน้าเจื่อนลงทันที"มีอะไรกัน""....."ทองดีถึงขั้นหน้าเสียกว่านรีนาถหลายเท่าเมื่อเห็นเมืองรามเดินเข้ามาในขณะที่ยังมีปัญหาอยู่ในตอนนี้หวังว่าพ่อเลี้ยงนั้นจะไม่เอ็ดนรีนาถขึ้นมาอีก"คือ..ฉันทำลูกวัวหาย"นรีนาถมองหน้าทองดีเล็กน้อยทั้งยอมรับกับเมืองรามตรงๆว่าเธอทำลูกวัวหาย"นี่แค่ให้นั่งเฝ้ายังมีปัญหาคนอย่างเธอมันมีประโยชน์อะไรบ้างห้ะ"เมืองรามเท้าเอวต่อว่านรีนาถเสียงแข็งจนเธอสะดุ้งตกใจทำให้ทองดีรีบเอ่ยว่าจะแก้ปัญหานี้เองเพราะมันไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรมากมายแค่วัวหายก็ไปตามกลับมาก็เท่านั้น"ลูกวัวมันก็ซนเป็นธรรมดาเดี๋ยวฉันต้อนพวกมันเข้าคอกเสร็จเดี๋ยวจะตามกลับมาเอ
"ยิ้มแย้มหน่อยสิแก้ว"ทางด้านคำแก้ววันนี้เธอดูผุดผ่องเป็นพิเศษเพราะถูกขัดศรีฉวีวรรณโดยฟองจันทร์หญิงสาวเกล้าผมใส่ชุดแต่งงานแบบล้านนาเป็นชุดที่เมืองราหาซื้อมาให้แม้ภายนอกจะดูงดงามเพียงใดแต่จิตใจของเธอตอนนี้ช่างห่อเหี่ยวเสียเหลือเกิน"แม่จันทร์จ้ะ..คือแก้ว"คำแก้วส่ายหัวเบาๆเมื่อถึงเวลาจริงๆเธอกลับทำใจไม่ได้เสียอย่างนั้น"เห็นแก่หน้าพ่อเลี้ยงท่องเอาไว้""จะ"ฟองจันทร์รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของคำแก้วเธอเองก็ได้แต่ขอให้งานวันนี้มันผ่านพ้นไปด้วยดี"มึงดูหน้าเจ้าบ่าวเจ้าสาวดิวะ"ในขณะที่ตอนนี้หมอทำขสัญของหมู่บ้านกำลังทำขวัญให้กับบ่าวสาวอยู่ทองดีจำต้องหันมาคุยกับทศพลที่ดูสีหน้าบ่าวสาวไม่ได้มีความสุขเอาเสียเลย"กูผะอืดผะอมแทนหมอทำขวัญเลยว่ะ"ทศพลเองก็ได้แต่ส่ายหัวเบาๆ"เงียบหน่อยพวกมึง""ครับ.. พ่อเลี้ยง"เมืองรามรับรู้ถึงเหตุการณ์ทั้งหมดเพราะเขาก็เห็นอยู่ตรงหน้าแต่ก็พยายามเฉยไว้และปรามคนสนิทที่ยั่งซุบซิบกันไม่ดูเวลา"ขอให้อยู่กันอย่างร่มเย็นเป็นสุขนะ...ฝากดูแลคำแก้วแทนกูด้วย"หลังจากทำขวัญเสร็จตอนนี้ก็ได้เวลาผู้ข้อไม้ข้อมือเมืองรามในฐานะที่เปรียบเสมือนพ่อของเจ้าสาวก็เดินเข้ามารดน้ำสังข์ผูกข้อ