"แม่จันทร์จะมีสักวันไหมที่พ่อเลี้ยงพันแสงเค้าจะเลิกเกลียดแก้ว"
คำแก้วมองตามหลังพันแสงอย่างเหนื่อยใจ
"วันใดที่เค้าหมดทิฐิวันนั้นพ่อเลี้ยงพันแสงคงจะดีขึ้นเองเอ็งอย่าไปสนใจอะไรมากเลยคำแก้วเค้าก็อยู่ส่วนเค้าเราก็อยู่ส่วนเรา"
ฟองจันทร์ก็ได้แต่ปลอบคำแก้วว่าอย่าได้ไปใส่ใจคนที่มีทิฐิอยู่ในใจต่อให้มีคำอธิบายหรือเหตุผลดีสักเท่าไรก็ไม่เข้าใจได้ง่ายอยู่ดี
"จะแม่จันทร์"
คำแก้วเองก็ได้แต่ทำใจถึงเธอจะถูกฟองจันทร์ปลอบอยู่หลายครั้งแต่เมื่อเจอหน้าพันแสงทีไรก็อดมีอาการรู้สึกผิดทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดไม่ได้เสียที
... ที่พันแสงไม่อยากจะเห็นหน้าเธอก็เพราะว่าเมื่อย้อนกลับไปเมื่อประมาณเกือบสิบเก้าปีที่แล้ว
แม่ของคำแก้วและพ่อของเธอเป็นลูกไร่ของแม่พ่อเลี้ยงพันแสงและเหตุการณ์เลวร้ายก็ได้เกิดขึ้นกับพ่อเธอด้วยเหตุจากการไปหาของป่าและถูกเสือทำร้ายจนเสียชีวิตในขณะที่แม่ของเธอท้องเพียงไม่กี่เดือนแม่ของพันแสงเลยรับจะดูแลแม่ของเธอเองเมื่อถึงวันคลอดคืนนั้นไม่มีใครอยู่เรือนเลยสักคนนอกจากแม่ของพันแสงเธอจึงเดินฝ่าความมืดไปตามหมอตำแยแต่ด้วยความที่รีบร้อนและคืนนั้นเป็นคืนเดือนมืดสนิททำให้เธอพลาดเดินตกเขาไปจนเสียชีวิตจึงไม่ถึงหมอตำแยแม่ของคำแก้วเองก็คลอดออกมาโดยไม่มีใครช่วยจนตกเลือดและเสียชีวิตไปเคราะห์ดีที่คนงานในไร่ได้ยินเสียงคนร้องโหยหวนจึงรีบวิ่งมาดูที่เรือนจึงทำให้เธอรอดชีวิตมาหวุดหวิดถึงจะช่วยชีวิตเธอได้แต่แม่เธอก็ได้หมดลมไปแล้ว
เมื่อพันแสงรู้เข้าว่าแม่ของตนตายเพราะอะไรก็ตั้งแง่รังเกียจคำแก้วตั้งแต่นั้นมาและไม่ยอมรับเลี้ยงเธอเด็ดขาดจนเมืองรามสงสารจึงขอเอาไปเลี้ยงเองคู่กับทศพลในเวลานั้น
และตั้งแต่เด็กจนโตในชีวิตของคำแก้วพันแสงก็ไม่เคยมองคำแก้วในแง่ดีและพูดดีด้วยเลยสักครั้งเดียว
กระท่อมริมธาร
"จะพาฉันไปไหน"
นรีนาถหน้านิ่วคิ้วขมวดคอยแกะมือออกจากมือหนาเธอไม่รู้ว่าเขาจะลากเธอไปทำอะไรอีก
"พาเธอไปอาบน้ำน่ะสิ...ฉันไม่ชอบนั่งเฝ้าอะไรเหม็นๆ"
เมืองรามยังคงลากร่างบางให้เดินตามมาที่หลังกระท่อมที่เป็นลำธารน้ำตกเพื่อพาเธอไปอาบน้ำ
"ฉ..ฉันไม่อาบเองได้นายไม่ต้องพาฉันไปหรอก"
นรีนาถถึงกับเบิกตาโพรงเกิดมาเธอไม่เคยอาบน้ำในที่โจ่งแจ้งขนาดนี้และจะมีชายหนุ่มหน้าโหดอยู่ใกล้ๆเธอคงอาบไม่ได้แน่นอน
"ฉันไม่ได้โง่ที่จะให้เธอละสายตาแล้วหนีไปง่ายๆหรอกนะ...แต่อันที่จริงเธอก็น่าจะหนีไม่รอดแม่หญิงบางกอกคนกรุงอย่างเธอน่าจะตายอยู่กลางป่านี่แหละ..ไปอาบน้ำ"
"โอ้ย..เบาๆสิฉันเจ็บนะ"
เมืองรามกระชากหญิงสาวให้เดินตามเขาให้เร็วขึ้นเมื่อมาถึงจุดที่เขาอาบน้ำเป็นประจำก็รีบหันมาหมายจะจัดการกับเสื้อผ้าของเธอ
"จะ..ทำอะไร"
นรีนาถรับปัดมือหนาของคนป่าเถื่อนออกให้ห่างจากเสื้อผ้าของเธอและดูเหมือนจะไม่เป็นผลเลยสักนิด
"ถอดเสื้อผ้าพาเธอลงไปอาบน้ำไง"
"ไม่นะ.."
แคว้กกกก
"อร้ายยยย..."
เมืองรามคิ้วขมวดหงุดหงิดกับชุดของหญิงสาวที่ดูจะถอดยากถอดเย็นเสียเหลือเกินเขาจึงตัดสินใจฉีกทิ้งให้รู้แล้วรู้รอดไปนรีนาถไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกระทำป่าเถื่อนกับเธอแบบนี้เมื้อเสื้อได้ถูกฉีกออกจนเห็นซับในสีหวานของเธอหญิงสาวจึงรีบนั่งกอดเข่าก้มหน้างุดอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี
"ทำอย่างกับฉันอยากจะมองของเธออย่างนั้นแหละ"
เมืองรามยกยิ้มกระลิ้มกระเหลี่ยสายตามองหญิงสาวอย่างเย้ยหยัน
"คนบ้า..หลับตาเดี๋ยวนี้นะ"
นรีนาถรีบสั่งให้อีกฝ่ายหลับตาลงเพราะเธออายจนหน้าชาไปหมดแล้วทั้งคำกร่นด่าที่ไม่เคยคิดจะด่าใครก็ออกมาจากปากของเธออีกด้วย
"เออ..ฉันจะหลับตาแต่มือฉันยังว่างให้ฉันช่วยถอดไหม"
คำด่าทอของหญิงสาวไม่ได้สะเทือนเขาแม้แต่นิดเดียวทั้งยังดูน่าขบขันสำหรับเขาอยู่มากเพราะคำด่าของเธอไม่น่าจะเรียกว่าคำด่าของคนแถวนี้
"ไม่ต้อง.. ห.. หันหลังไป"
"......"
เมืองรามยังคงจ้องหญิงสาวไม่ละสายตา
"หันไปสิ..ฉันไม่หนีหรอก..ผ้าผ่อนขาดรุ่ยแบบนี้จะหนีไปไหนได้"
"หึ่.."
นรีนาถจำต้องบอกให้อีกฝ่ายแน่ใจว่าเธอคงไม่หนีไปสภาพนี้แน่นอนทำให้เมืองรามยอมหันหลังไปได้จากนั้นหญิงสาวก็ลงอาบน้ำอย่างโล่งใจแต่สายตาของเธอก็จ้องแผ่นหลังเขาตลอดเวลาเพราะกลัวว่าเขาจะหันมาแอบดูเธอ
ครู่ต่อมา..
"เสร็จแล้ว"
นรีนาถอาบน้ำขัดตัวเรียบร้อยแล้วจึงรีบหยิบผ้าขนหนูสีน้ำตาลมาคลุมตัวทันทีและในมือยังคงกอดชุดที่ขาดรุ่ยของเธอเอาไว้แน่นแล้วจึงเรียกเมืองรามให้รู้ตัวว่าเธอจัดการธุระเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"อืม.."
"ว้าย...นี่"
นรีนาถร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆชายหนุ่มก็ยกอุ้มเธอด้วยท่าเจ้าสาวอย่างไม่ทันตั้งตัว
"ผิวผู้หญิงบางกอกนี่ก็ขาวใสดีจังเลยนะ"
"ลามกที่สุด.."
สายตากระลิ้มกระเหรี่ยของชายหนุ่มที่มองเนินอกของเธอจนทำให้เธอต้องรีบเอาชัดเก่าของเธอที่ถืออยู่ในมือปิดเอาไว้
"จะทำอะไร"
เมื่อเมืองรามวางเธอลงบนฟูกนอนได้ก็หาเชือกมามัดข้อเท้าซ้ายของเธอเอาไว้ทันทีและล่ามมัดต่อกับเสากระท่อมอีกครั้งเพื่อไม่ให้เธอไปไหนได้นอกจากในกระท่อมนี้
"ล่ามเธอเอาไว้ไงฉันจะไปอาบน้ำ"
เมืองรามหันมาพูดกัยหญิงสาวหน้าตาเฉยก่อนจะเดินออกไป
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
"อื้อ.."
ปั้กกก
เมื่อเมืองรามอาบน้ำเรียบร้อยแล้วเขาก็พันผ้าขาวม้าผืนเดียวโชว์กล้ามแขนและหน้าท้องอันบึกบึนอย่างไม่อายใครและเปิดประตูเข้ามาด้านในเพื่อรอให้พันแสงเอาเสื้อผ้าและอาหารมาให้แต่ไม่ทันได้เดินเข้าไปดีก็มีตะเกียงลอยมาตรงหน้าเขาก่อนดีที่เขานั้นเอี้ยวตัวหลบทันไม่งั้นได้มีแผลที่หัวเป็นแน่
"เฮ้ย...นี่จะฆ่าฉันรึไงห้ะ"
เมื่อหลบจากตะเกียงนั้นได้เมืองรามก็ขมวดคิ้วเป็นปมกัดฟันกรอดก้าวสองทีก็ประชิดตัวหญิงสาวและกระชากเธอมานอนที่ฟูกนอน
"..ปล่อยนะ.."
นรีนาถขัดขืนทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เธอรู้ตัวว่าเธออาจจะมีชะตากรรมเหมือนผู้ชายคนที่ถูกชายหนุ่มยิงแต่เวลานี้เธอไม่กลัวตายแม้สักนิดเพราะคิดไปคิดมาเธอก็ไม่รู้ว่าจะมีคนมาช่วยเธอออกไปจากที่นี่เมื่อไร
"ได้...อยู่ดีๆไม่ชอบใช่ไหม"
แคว้กกก"อร้ายยย...ปล่อยฉันนะ...ปล่อยยยยย..อื้มมม.."ชายหนุ่มนั่งคร่อมตัวหญิงสาวทั้งใช้ฉีกเสื้อตัวเก่าของเธอมาพันปิดปากของหญิงสาวเอาไว้คนที่คิดจะทำร้ายเขามันต้องเจอบทลงโทษที่สาสม"อืม...อื้ออออ..ฮือๆๆๆ.."เมืองรามมัดปิดปากหญิงสาวจนสำเร็จมือหนาถลกผ้าพันตัวของเธอออกจนเผยให้เห็นผิวขาวนวลผ่องเรือนร่างเล็กแต่มีทรวดทรงองเอวที่ซ่อนรูปอยู่พอสมควร"อืมม..."ชายหนุ่มไม่รอช้าไม่รู้ว่าตอนนี้อารมณ์โกรธของเขาเปลี่ยนเป็นอารมณ์สวาทคนใต้ร่างตอนไหนแต่เมื่อรู้ตัวอีกทีเขาก็อดใจที่จะไม่ซุกไปที่อกอวบอิ่มตั้งชูชันตรงหน้าไม่ได้"อื้อ..ฮืออออ..อื้ออออออ"หญิงสาวพยายามดิ้นหนีมือไม้ปัดป่ายจิกข่วนจนหลังพ่อเลี้ยงหนุ่มแดงเถือกไปด้วยรอยข่วนเธอเกลียดการกระทำของเขาเป็นที่สุดและรู้สึกขยะแขยงไปทั้งตัวจนน้ำตาเอ่อล้นแทบจะเปียกชุ่มไปทั้งใบหน้า"อื้มมม..อา.."เมืองรามเหมือนคนไม่ได้สติเมื่อได้สูดดมเนื้อหอมนุ่มของกายสาวคราแรกเขากะจะสั่งสอนเธอเล่นๆแต่ตอนนี้รู้สึกว่าอารมณ์สวาทที่พลุ่งพล่านทวีคุณในตัวมันทำให้เขาหยุดการกระทำนี้ไม่ได้เสียแล้ว"อื้ออ...ฮือๆๆๆ"นรีนาถกรีดร้องอยู่ได้แต่ในลำคอเธอส่ายหัวพัลวันในขณะที่เมืองรามกำลังจะแท
สองวันต่อมา"ขุดดินพรวนดินทำเป็นไหม"เมืองรามลากหญิงสาวมาที่แปลงผักตั้งแต่เช้าวันนี้เขาตั้งใจจะให้เธอทำงานเพราะจะมาให้นั่งกินนอนกินไปวันๆเขารู้สึกว่ามันไม่น่าใช่สิทธิพิเศษของหญิงสาวเท่าไร"ฉันไม่เคยทำ"นรีนาถมองกองอุปกรณ์การเกษตรตรงหน้าทั้งส่ายหัวเบาๆ"ไม่เคยทำก็ต้องทำอยู่ที่นี่ต้องทำงานแลกข้าวแลกน้ำ"เมืองรามเท้าเอวทั้งจ้องหน้าหญิงสาวและเอ่ยเสียงแข็ง"ก็ฉันไม่ได้อยากอยู่ที่นี่สักนิดถ้าไม่อยากเปลืองข้าวเปลืองน้ำก็ปล่อยฉันไปเถอะ"นรีนาถก้มหน้างุดรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดอาจจะทำให้เขาไม่พอใจแต่เธอก็ต้องพูดเพราะเธอก็ไม่ได้อยากอยู่ให้เปลืองข้าวเปลืองน้ำของเขาเลยสักนิด"อย่าพูดมากแล้วอย่าแสร่บอกกับคนในนี้ล่ะว่าฉันจับเธอมาเพราะไม่อย่างนั้นโดนหมกอยู่ท้ายไร่แน่"เมืองรามกระชากร่างบางมากัดฟันกระซิบกำชับเธอเรื่องที่เธออยู่ที่นี่ได้อย่างไร"ไอ้สอนเดี๋ยวกูฝากมึงสอนงานคนของกูด้วยพรวนดินลงผักให้ครบทั้งแปลงให้เสร็จเลยนะ"เมื่อกำชับหญิงสาวเรียบร้อยแล้วเมืองรามก็พาหญิงสาวมาหาคำสอนเพื่อให้เธอมาช่วยงานที่แปลงผักวันนี้"มันจะไม่หนักไปเหรอครับพ่อเลี้ยง"คำสอนมองร่างบางอย่างสงสารเขาคิดว่างานที่พ่อเลี้ยงหนุ่มใช้ห
"นี่พอซะทีฉันไปทำอะไรให้เธอห้ะ"นรีนาถฮึดสู้ผลักหญิงสาวจนกระเด็นออกจากตัวเธอเพราะหุ่นนั้นก็ไม่ได้ต่างกันมากเธอจึงสู้ได้"แกมันเป็นมารหัวใจฉัน...นี่หลงถึงขั้นล่ามไม่ให้ไปไหนเลยเหรอ"บุญตาตวาดใส่หญิงสาวอย่างเคียดแค้น"เธอกำลังเข้าใจผิดนะ...ฉันกับนายพ่อเลี้ยงนั่นไม่ได้เป็นอะไรกันที่เค้าจับฉันมาก็เพราะแค้นพ่อฉันเท่านั้นถ้าเธอไม่อยากให้ฉันอยู่ใกล้เค้าเธอก็พาฉันหนีสิ"นรีนาถหยุดคิดครู่หนึ่งกับคำพูดของคนที่จ้องจิกเธอตรงหน้าทั้งรีบบอกให้หญิงสาวได้เข้าใจอะไรเสียใหม่และเผื่อว่างานนี้เธอจะได้รอดไปจากที่นี่เพราะคนตรงหน้าช่วยก็เป็นได้"ถ้าเป็นอย่างที่แกว่าจริงถ้าฉันพาแกหนีพ่อเลี้ยงก็ได้ฆ่าฉันพอดี"บุญตาเองก็ชะงักงันกับคำพูดของนรีนาถเช่นกันคิดๆดูแล้วหากพ่อเลี้ยงหนุ่มรู้ว่าเธอเป็นคนปล่อยนรีนาถไปเธอเองนั่นแหละที่จะกลายเป็นศพเอาได้"เธอก็อย่าให้เค้ารู้สิว่าเป็นคนพาฉันหนี"นรีนาถทำสีหน้าอ้อนวอนบุญตาและมีหวังลึกๆว่าบุญตาจะยอมช่วยเธอ".....""ว่ายังไงตกลงจะพาฉันหนีไหม"เมื้อยังเห็นอีกฝ่ายเงียบนรีนาถจึงเค้นอีกรอบด้วยท่าทีร้อนใจ"ถ้าเธอจะหนีงั้นก็ควรจะไปซะตอนนี้เลยเพราะกว่าที่พ่อเลี้ยงจะกลับก็เกือบมืด"เมื
"อึก..อืม..พ่อเลี้ยง""ตื่นแล้วเหรอ"กลางดึกในขณะที่พันแสงนั่งมองกองไฟตรงหน้าที่ตนเองเป็นคนจุดอย่างเหม่อลอยเขาก็ต้องผงะไปมองคนที่กำลังลุกขึ้นนั่ง"พ่อเลี้ยงมาได้ไงจ้ะแล้วทำไมเรามาอยู่ในนี้"คำแก้วแปลกใจอย่างมากที่เห็นพันแสงที่นี่แถมเธอและเขาก็ยังอยู่ในถ้านี้กันแค่สองคนอีกด้วย"ก็เอ็งจะถูกงูฉกเป็นลมไปฉันถึงช่วยไว้ฝนตกพอดีเลยต้องมาหลบในนี้ก่อนเช้าคงจะได้กลับ"พันแสงตอบอย่างไม่ใส่ใจทั้งหยิบกิ่งไม้ที่หามาได้สุมไฟต่อเพื่อกันสัตว์ร้ายและให้ความอบอุ่น"พ..พี่หญิง...แก้วต้องรีบตามหาพี่หญิงค่ะ"คำแก้วนึกขึ้นได้ว่าเธอเข้าป่ามาด้วยเหตุผลอะไรจึงหมายจะรีบลุกออกไปแต่ถูกพ่อเลี้ยงหนุ่มรั้งเอาไว้ก่อน"ฉันว่าไอ้รามมันคงตามเจอก่อนเอ็งแล้วล่ะขืนมันรู้ว่าเอ็งตามไปด้วยมันจะหัวเสียใหญ่ตัวเท่าลูกหมายังจะอวดเก่งให้คนเค้าเดือดร้อนเพิ่ม"พันแสงส่ายหัวเบาๆที่หญิงสาวอวดเก่งเกินตัวจนทำให้เขาต้องมาเดือดร้อนด้วย"แก้วแค่จะรับผิดชอบหน้าที่ตัวเองก็เท่านั้น"คำแก้วก้มหน้างุดเธอแค่อยากจะทำตัวเป็นประโยชน์ไม่ใช่เป็นภาระใครแต่เธอก็เป็นไปแล้ว"เอ็งนอนไปเถอะ.."เมื่อได้รับคำสั่งจากพ่อเลี้ยงหนุ่มคำแก้วก็นั่งฟุบพิงกับโขดหินในถ
"พี่หญิง..ท..ทำไมมีสภาพแบบนี้ล่ะจ้ะ"เกือบเที่ยงวันที่คำแก้วจะมาถึงกระท่อมเพราะต้องเตรียมอาหารมาที่นี่ด้วยเมื่อเปิดประตูเข้ามาหญิงสาวถึงกับผงะปิ่นโตที่อยู่ในมือแทบร่วงเมื่อเห็นสภาพของนรีนาถที่ฟุบนอนอยู่กับฟูกนอนน้ำตาไหลพรากเนื้อตัวมีแต่รอยแดงเต็มไปหมดทั้งเสื้อผ้าก็ยังขาดวิ่นกองอยู่ข้างตัว"แก้ว..ฮึก..ฮือๆๆๆ..ไอ้พ่อเลี้ยงบ้านั่น..ฮือๆๆๆ.."นรีนาถเห็นคำแก้วเข้ามาหาก็รีบคว้าตัวหญิงสาวเข้ามากอดเพื่อระบายความกลัวและความน้อยเนื้อต่ำใจ"หา..""ฮือๆๆๆ..."คำแก้วสัมผัสได้ว่านรีนาถเนื้อตัวยังสั่นไม่หายสภาพของนรีนาถที่เป็นแบบนี้คำแก้วเองพอจะดูออกว่าคงเป็นเพราะอารมณ์โทสะของพ่อเลี้ยงเป็นแน่ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งรู้สึกผิดหากเธออยู่เฝ้าเท่านั้นเรื่องทุกอย่างก็จะไม่เกิดขึ้นเลย"เดี๋ยวแก้วเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้นะจ้ะ.."คำแก้วค่อยๆโน้มตัวนรีนาถให้นอนลงและรีบหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เธอในขณะที่นรีนาถยังคงสะอื้นไม่หยุด"ฮือๆๆๆ.."ข้าวเที่ยงยังไม่ทันได้กินหญิงสาวก็หลับไปเสียก่อนหลังจากเช็ดตัวเสร็จด้วยความเพลีย"แก้วขอโทษที่ไม่ดูพี่หญิงให้ดี..แก้วขอโทษนะจ้ะ.."คำแก้วเองถึงแม้จะไม่ได้กินข้าวเช้าเหมือนกันถึงปิ
"....."พันแสงนั่งกุมขมับอยู่พักใหญ่แล้วจึงให้คำตอบที่ทำให้เมืองรามค่อนข้างพึงพอใจอยู่ไม่น้อยเรือนศังกร18.00 น."พ่อเลี้ยงเรียกแก้วมาคุยมีอะไรเหรอจ้ะ"คำแก้วรีบมาพบเมืองรามเมื่อถูกเรียกหาในช่วงเย็นของวัน"เรื่องข่าวลือพอจะรู้บ้างรึเปล่า""แก้วรู้จะแต่แก้วไม่ได้ใส่ใจเพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง"เมื่อถูกถามถึงเรื่องนี้คำแก้วถึงกับหน้าถอดสีในทันทีเธอรู้มาบ้างแล้วแค่ไม่อยากพูดเท่านั้นและไม่คิดว่าเรื่องจะถึงหูเมืองรามด้วย"แต่สิ่งที่คนอื่นเห็นมันก็ยากที่จะเชื่อ"เมืองรามจ้องคนตรงหน้าเขม็ง"พ่อเลี้ยงเชื่อแก้วไหมจ้ะ"คำแก้วไม่สนคำใครขอแค่คนที่เธอเคารพเชื่อใจเธอก็พอ"ฉันน่ะเชื่อ...แต่ยังไงฉันก็เหมือนเป็นพ่อของเอ็งก็ต้องปกป้องชื่อเสียงของเอ็งให้ดีที่สุด""หมายความว่ายังไงจ้ะ""วันที่9เดือน9ไอ้แสงมันจะยกขันหมากมาขอเอ็งเตรียมตัวเอาไว้""หา..ก..แก้ว..""คำแก้ว.."คำแก้วถึงกับตัวชาวาบกำลังจะเอ่ยคำปฏิเสธก็ถูกฟองจีนทร์ห้ามเอาไว้เสียก่อน"ที่ฉันจะบอกเอ็งก็มีแค่นี้"เมืองรามบอกสิ่งที่ต้องบอกให้คำแก้วได้รับรู้เมื่อเจ้าตัวรับรู้แล้วก็หมดหน้าที่ของเขาจึงเดินกลับไปที่กระท่อมริมธารทันทีด้วยสีหน้าที่ค่อนข้าง
"..อยู่เฉยๆ..""อร้ายยย...ปล่อยยย.."เมืองรามวางไหน้ำเมาของเขาลงพร้อมกดร่างบางแล้วขึ้นคร่อมเธออย่างเอาแต่ใจเขายกยิ้มเล็กน้อยมองหน้าจิ้มลิ้มด้วยสายตาหยาดเยิ้มไม่รู้ว่าทำไมวันนี้เขาจึงคิดถึงแต่กลิ่นกายของเธอด้วยความที่ไม่ค่อยจะมีสติเท่าไรจึงเลือกที่จะทำอะไรตามอำเภอใจโดยที่ไม่ฟังคนต่อต้านเช่นเดิม"หื้อ..อื้มม..ฮือๆๆ..หยุดทำบ้าๆกับฉันสักที..ฮือๆๆ"เพี๊ยะ..ปั้กๆๆ..ตุ้บ..นรีนาถทั้งตบทั้งข่วนไม่ยอมหยุดมือกับคนที่กระทำย่ำยีร่างกายของเธอแต่ดูเหมือนคนที่กำลังเมาผิวเนื้อด้านชาไม่มีร้องโอดโอยเลยสักแอะแต่ดันเพิ่มพูนทวีความรุนแรงกับกิจกรรมสวาทที่ทำอยู่แทนจนทำให้หญิงสาวนั้นหมดแรงจะต้านและหยุดมือไปเอง"......""ฮื่อๆๆๆๆ..อือ...ฉันเจ็บ.."กิจกรรมสวาทที่เมืองรามได้กระทำกับนรีนาถเนิ่นนานเสียจนสาวเจ้าตัวอ่อนปวกเปียกตาจะหลับไม่หลับแหล่น้ำตาที่ไหลเป็นสายธารเปียกเลอะเทอะใบหน้าสวยและไรผมรามไปถึงฟูกนอนเป็นวงกว้างแต่มีหรือคนป่าเถื่อนจะสนใจเพราะเอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นหลักในขณะที่ไม่ได้สติแบบนี้วันต่อมา"......."นรีนาถตื่นมานั่งกอดเข่าร้องให้กระซิกเบาๆคนเดียวตั้งแต่หัวรุ่งไม่อยากเหลือบสายตามองร่างกายตัวเองแม้แ
วันทั้งวันนรีนาถแทบจะนึกถึงแต่คำพูดของคำแก้วเธอหวังลึกๆว่าอยากให้เป็นดังเช่นคำของคำแก้วในเร็ววันนี้เช่นกัน"เหนื่อยไหมพี่""ไม่เหนื่อยจะทอง"นรีนาถหลุดจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงของทองดีทักขึ้น"เดี๋ยวฉันต้อนควายเสร็จแล้วจะไปส่งที่กระท่อม""ขอบใจจะ""พี่สาว..ลูกวัวหายไปไหนเห็นรึเปล่า"ทองดีต้อนความยเข้าคอกจนหมดมาถึงวัวเขานับดูก็แปลกใจเล็กน้อยว่าลูกวัวหายไปไหนตัวนึงจึงถามหากับนรีนาถ"อะไรนะ...เมื่อกี้พี่ไม่ทันมองด้วยสิ"นรีนาถถึงกับหน้าเจื่อนลงทันที"มีอะไรกัน""....."ทองดีถึงขั้นหน้าเสียกว่านรีนาถหลายเท่าเมื่อเห็นเมืองรามเดินเข้ามาในขณะที่ยังมีปัญหาอยู่ในตอนนี้หวังว่าพ่อเลี้ยงนั้นจะไม่เอ็ดนรีนาถขึ้นมาอีก"คือ..ฉันทำลูกวัวหาย"นรีนาถมองหน้าทองดีเล็กน้อยทั้งยอมรับกับเมืองรามตรงๆว่าเธอทำลูกวัวหาย"นี่แค่ให้นั่งเฝ้ายังมีปัญหาคนอย่างเธอมันมีประโยชน์อะไรบ้างห้ะ"เมืองรามเท้าเอวต่อว่านรีนาถเสียงแข็งจนเธอสะดุ้งตกใจทำให้ทองดีรีบเอ่ยว่าจะแก้ปัญหานี้เองเพราะมันไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรมากมายแค่วัวหายก็ไปตามกลับมาก็เท่านั้น"ลูกวัวมันก็ซนเป็นธรรมดาเดี๋ยวฉันต้อนพวกมันเข้าคอกเสร็จเดี๋ยวจะตามกลับมาเอ