ตอนที่9 คนลามก

"แม่จันทร์จะมีสักวันไหมที่พ่อเลี้ยงพันแสงเค้าจะเลิกเกลียดแก้ว"

คำแก้วมองตามหลังพันแสงอย่างเหนื่อยใจ

"วันใดที่เค้าหมดทิฐิวันนั้นพ่อเลี้ยงพันแสงคงจะดีขึ้นเองเอ็งอย่าไปสนใจอะไรมากเลยคำแก้วเค้าก็อยู่ส่วนเค้าเราก็อยู่ส่วนเรา"

ฟองจันทร์ก็ได้แต่ปลอบคำแก้วว่าอย่าได้ไปใส่ใจคนที่มีทิฐิอยู่ในใจต่อให้มีคำอธิบายหรือเหตุผลดีสักเท่าไรก็ไม่เข้าใจได้ง่ายอยู่ดี

"จะแม่จันทร์"

คำแก้วเองก็ได้แต่ทำใจถึงเธอจะถูกฟองจันทร์ปลอบอยู่หลายครั้งแต่เมื่อเจอหน้าพันแสงทีไรก็อดมีอาการรู้สึกผิดทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดไม่ได้เสียที

... ที่พันแสงไม่อยากจะเห็นหน้าเธอก็เพราะว่าเมื่อย้อนกลับไปเมื่อประมาณเกือบสิบเก้าปีที่แล้ว

แม่ของคำแก้วและพ่อของเธอเป็นลูกไร่ของแม่พ่อเลี้ยงพันแสงและเหตุการณ์เลวร้ายก็ได้เกิดขึ้นกับพ่อเธอด้วยเหตุจากการไปหาของป่าและถูกเสือทำร้ายจนเสียชีวิตในขณะที่แม่ของเธอท้องเพียงไม่กี่เดือนแม่ของพันแสงเลยรับจะดูแลแม่ของเธอเองเมื่อถึงวันคลอดคืนนั้นไม่มีใครอยู่เรือนเลยสักคนนอกจากแม่ของพันแสงเธอจึงเดินฝ่าความมืดไปตามหมอตำแยแต่ด้วยความที่รีบร้อนและคืนนั้นเป็นคืนเดือนมืดสนิททำให้เธอพลาดเดินตกเขาไปจนเสียชีวิตจึงไม่ถึงหมอตำแยแม่ของคำแก้วเองก็คลอดออกมาโดยไม่มีใครช่วยจนตกเลือดและเสียชีวิตไปเคราะห์ดีที่คนงานในไร่ได้ยินเสียงคนร้องโหยหวนจึงรีบวิ่งมาดูที่เรือนจึงทำให้เธอรอดชีวิตมาหวุดหวิดถึงจะช่วยชีวิตเธอได้แต่แม่เธอก็ได้หมดลมไปแล้ว

เมื่อพันแสงรู้เข้าว่าแม่ของตนตายเพราะอะไรก็ตั้งแง่รังเกียจคำแก้วตั้งแต่นั้นมาและไม่ยอมรับเลี้ยงเธอเด็ดขาดจนเมืองรามสงสารจึงขอเอาไปเลี้ยงเองคู่กับทศพลในเวลานั้น

และตั้งแต่เด็กจนโตในชีวิตของคำแก้วพันแสงก็ไม่เคยมองคำแก้วในแง่ดีและพูดดีด้วยเลยสักครั้งเดียว

กระท่อมริมธาร

"จะพาฉันไปไหน"

นรีนาถหน้านิ่วคิ้วขมวดคอยแกะมือออกจากมือหนาเธอไม่รู้ว่าเขาจะลากเธอไปทำอะไรอีก

"พาเธอไปอาบน้ำน่ะสิ...ฉันไม่ชอบนั่งเฝ้าอะไรเหม็นๆ"

เมืองรามยังคงลากร่างบางให้เดินตามมาที่หลังกระท่อมที่เป็นลำธารน้ำตกเพื่อพาเธอไปอาบน้ำ

"ฉ..ฉันไม่อาบเองได้นายไม่ต้องพาฉันไปหรอก"

นรีนาถถึงกับเบิกตาโพรงเกิดมาเธอไม่เคยอาบน้ำในที่โจ่งแจ้งขนาดนี้และจะมีชายหนุ่มหน้าโหดอยู่ใกล้ๆเธอคงอาบไม่ได้แน่นอน

"ฉันไม่ได้โง่ที่จะให้เธอละสายตาแล้วหนีไปง่ายๆหรอกนะ...แต่อันที่จริงเธอก็น่าจะหนีไม่รอดแม่หญิงบางกอกคนกรุงอย่างเธอน่าจะตายอยู่กลางป่านี่แหละ..ไปอาบน้ำ"

"โอ้ย..เบาๆสิฉันเจ็บนะ"

เมืองรามกระชากหญิงสาวให้เดินตามเขาให้เร็วขึ้นเมื่อมาถึงจุดที่เขาอาบน้ำเป็นประจำก็รีบหันมาหมายจะจัดการกับเสื้อผ้าของเธอ

"จะ..ทำอะไร"

นรีนาถรับปัดมือหนาของคนป่าเถื่อนออกให้ห่างจากเสื้อผ้าของเธอและดูเหมือนจะไม่เป็นผลเลยสักนิด

"ถอดเสื้อผ้าพาเธอลงไปอาบน้ำไง"

"ไม่นะ.."

แคว้กกกก

"อร้ายยยย..."

เมืองรามคิ้วขมวดหงุดหงิดกับชุดของหญิงสาวที่ดูจะถอดยากถอดเย็นเสียเหลือเกินเขาจึงตัดสินใจฉีกทิ้งให้รู้แล้วรู้รอดไปนรีนาถไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกระทำป่าเถื่อนกับเธอแบบนี้เมื้อเสื้อได้ถูกฉีกออกจนเห็นซับในสีหวานของเธอหญิงสาวจึงรีบนั่งกอดเข่าก้มหน้างุดอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี

"ทำอย่างกับฉันอยากจะมองของเธออย่างนั้นแหละ"

เมืองรามยกยิ้มกระลิ้มกระเหลี่ยสายตามองหญิงสาวอย่างเย้ยหยัน

"คนบ้า..หลับตาเดี๋ยวนี้นะ"

นรีนาถรีบสั่งให้อีกฝ่ายหลับตาลงเพราะเธออายจนหน้าชาไปหมดแล้วทั้งคำกร่นด่าที่ไม่เคยคิดจะด่าใครก็ออกมาจากปากของเธออีกด้วย

"เออ..ฉันจะหลับตาแต่มือฉันยังว่างให้ฉันช่วยถอดไหม"

คำด่าทอของหญิงสาวไม่ได้สะเทือนเขาแม้แต่นิดเดียวทั้งยังดูน่าขบขันสำหรับเขาอยู่มากเพราะคำด่าของเธอไม่น่าจะเรียกว่าคำด่าของคนแถวนี้

"ไม่ต้อง.. ห.. หันหลังไป"

"......"

เมืองรามยังคงจ้องหญิงสาวไม่ละสายตา

"หันไปสิ..ฉันไม่หนีหรอก..ผ้าผ่อนขาดรุ่ยแบบนี้จะหนีไปไหนได้"

"หึ่.."

นรีนาถจำต้องบอกให้อีกฝ่ายแน่ใจว่าเธอคงไม่หนีไปสภาพนี้แน่นอนทำให้เมืองรามยอมหันหลังไปได้จากนั้นหญิงสาวก็ลงอาบน้ำอย่างโล่งใจแต่สายตาของเธอก็จ้องแผ่นหลังเขาตลอดเวลาเพราะกลัวว่าเขาจะหันมาแอบดูเธอ

ครู่ต่อมา..

"เสร็จแล้ว"

นรีนาถอาบน้ำขัดตัวเรียบร้อยแล้วจึงรีบหยิบผ้าขนหนูสีน้ำตาลมาคลุมตัวทันทีและในมือยังคงกอดชุดที่ขาดรุ่ยของเธอเอาไว้แน่นแล้วจึงเรียกเมืองรามให้รู้ตัวว่าเธอจัดการธุระเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"อืม.."

"ว้าย...นี่"

นรีนาถร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆชายหนุ่มก็ยกอุ้มเธอด้วยท่าเจ้าสาวอย่างไม่ทันตั้งตัว

"ผิวผู้หญิงบางกอกนี่ก็ขาวใสดีจังเลยนะ"

"ลามกที่สุด.."

สายตากระลิ้มกระเหรี่ยของชายหนุ่มที่มองเนินอกของเธอจนทำให้เธอต้องรีบเอาชัดเก่าของเธอที่ถืออยู่ในมือปิดเอาไว้

"จะทำอะไร"

เมื่อเมืองรามวางเธอลงบนฟูกนอนได้ก็หาเชือกมามัดข้อเท้าซ้ายของเธอเอาไว้ทันทีและล่ามมัดต่อกับเสากระท่อมอีกครั้งเพื่อไม่ให้เธอไปไหนได้นอกจากในกระท่อมนี้

"ล่ามเธอเอาไว้ไงฉันจะไปอาบน้ำ"

เมืองรามหันมาพูดกัยหญิงสาวหน้าตาเฉยก่อนจะเดินออกไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"อื้อ.."

ปั้กกก

เมื่อเมืองรามอาบน้ำเรียบร้อยแล้วเขาก็พันผ้าขาวม้าผืนเดียวโชว์กล้ามแขนและหน้าท้องอันบึกบึนอย่างไม่อายใครและเปิดประตูเข้ามาด้านในเพื่อรอให้พันแสงเอาเสื้อผ้าและอาหารมาให้แต่ไม่ทันได้เดินเข้าไปดีก็มีตะเกียงลอยมาตรงหน้าเขาก่อนดีที่เขานั้นเอี้ยวตัวหลบทันไม่งั้นได้มีแผลที่หัวเป็นแน่

"เฮ้ย...นี่จะฆ่าฉันรึไงห้ะ"

เมื่อหลบจากตะเกียงนั้นได้เมืองรามก็ขมวดคิ้วเป็นปมกัดฟันกรอดก้าวสองทีก็ประชิดตัวหญิงสาวและกระชากเธอมานอนที่ฟูกนอน

"..ปล่อยนะ.."

นรีนาถขัดขืนทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เธอรู้ตัวว่าเธออาจจะมีชะตากรรมเหมือนผู้ชายคนที่ถูกชายหนุ่มยิงแต่เวลานี้เธอไม่กลัวตายแม้สักนิดเพราะคิดไปคิดมาเธอก็ไม่รู้ว่าจะมีคนมาช่วยเธอออกไปจากที่นี่เมื่อไร

"ได้...อยู่ดีๆไม่ชอบใช่ไหม"