ตอนที่8 คนที่ไม่ฟังคำสั่งต้องเจอกับอะไร

"ไม่ต้องเสือกอยากรู้วันนั้นมาถึงเดี๋ยวก็ได้เห็นเอง..กินข้าวได้แล้ว"

ชายหนุ่มสะบัดหน้าน้อยๆของเธอเต็มแรงจนหน้าหวานมีรอยแดงเป็นปื้นแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คนที่กำลังไฟลุกท่วมหัวใจสงสารผู้หญิงตัวเล็กๆแม้แต่นิดเดียว

"........"

นรีนาถน้ำตาเล็ดด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ถึงแม้ว่าร่างกายเธอจะส่งเสียงร้องว่าต้องการอาหารแค่ไหนก็ตามแต่จะให้เธอกินอะไรเข้าไปตอนนี้คงจะกลืนไม่ลงอยู่ดี

"บอกให้กินไง.."

"อร้ายยย..."

เพล้งงงง

"โถ่เอ้ย..."

เมืองรามตะคอกเสียงฝาดเพราะคนตรงหน้าไม่ยอมรับถาดข้าวดีๆเขาจับเธอมาไม่ได้ต้องการให้ตายไวเขาต้องเลี้ยงเธอไว้เป็นเครื่องมือแก้แค้นดังนั้นยังไงหญิงสาวก็ต้องได้กิน

ด้วยความที่ตกใจในเสียงตวาดของชายหนุ่มทำให้นรีนาถเผลอปัดมือไปถูกถาดอาหารจนล่วงกระจายเต็มพื้นนั่นก็เป็น้หตุให้เมืองรามหัวเสียอีกรอบและผลักร่างบางเต็มแรงจนเธอร้องให้สะอื้นไม่ยอมหยุด

"ฮึก...ฮือๆๆๆๆ.."

"จะร้องอีกนานไหมวะ...รำคาญ"

เมืองรามนั่งมองคนตรงหน้าสะอื้นให้มาพักใหญ่อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจนต้องเสียงแข็งใส่หญิงสาวอีกรอบเพราะรู้สึกรำคาญเสียงสะอื้นเต็มทน

"พ่อเลี้ยง"

"มีอะไร.."

เมืองรามได้ยินเสียงทศพลตะโกนเรียกจากหน้ากระท่อมเขาจึงตอบรับกลับไปโดยที่สายตาก็ยังไม่ละจากหญิงสาวเช่นเดิม

"จับไอ้ช้างได้แล้วครับ"

"เออเดี๋ยวกูตามไป"

"มานี่"

ว่าจบเมืองรามก็รีบดึงแขนหญิงสาวให้เดินตามเขาออกไปทันที

"จะพาฉันไปไหน"

นรีนาถถามหน้าตาตื่นเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะพาเธอไปทำอะไร

"พาเธอไปดูไงว่าคนที่มันไม่ฟังคำสั่งฉันจะเป็นยังไง"

เมืองรามต้องการให้หญิงสาวได้เห็นอะไรเด็ดๆเพราะจะได้รู้ตัวว่าไม่ควรจะดื้อด้านกับเขา

"มา... "

"โอ้ยย.. "

เมืองรามฉุดกระชากลากหญิงสาวมาที่โรงเก็บไม้ของไร่เมื่อมาถึงก็เหวี่ยงเธอไห้นั่งอยู่ที่พื้นในขณะที่มีผู้ชายมากหน้าหลายตาล้อมรอบจนเธอนั้นตื่นกลัวแต่มีอีกอย่างที่ทำให้เธอกลัวกว่านั้นคือมีคนที่อยู่กลางวงถูกจับมัดมือและใช้กระสอบป่านคลุมช่วงหัวเอาไว้นรีนาถจึงจ้องมองด้วยความสงสัยว่าชายหนุ่มพาเธอมาดูอะไรกันแน่

"นายครับผมผิดไปแล้วอย่าทำอะไรผม.. ล.. "

ปั้งง..

"อ้าส... "

ยังไม่ทันที่ชายกลางวงล้อมจะได้พูดจบประโยคเสียงปืนในมือของเมืองรามก็ดังขึ้นและภาพตรงหน้าที่นรีนาถเห็นก็คือคนๆนั้นล้มลงจมกองเลือดแน่นิ่งไป

"อร้าย.. ป่าเถื่อนที่สุดเลว"

จบเสียงปืนหญิงสาวก็กรีดร้องจนเสียงฝาดและหันไปต่อว่าชายหนุ่มที่ยิงคนตายต่อหน้าต่อตาของเธอ

"เอาศพมันไปโยนทิ้ง"

"ครับพ่อเลี้ยง"

กลุ่มชายฉกรรจ์เมื่อได้รับคำสั่งก็รีบแบกร่างคนที่นอนจมกองเลือดออกไปทันที

"ยังมีความเป็นคนอยู่รึเปล่าเค้าทำผิดอะไรทำไมต้องฆ่าเค้าด้วย"

นรีนาถสะอื้นไห้ทั้งต่อว่าชายหนุ่มอย่างเหลืออด

"เงียบ...ถ้าไม่เงียบจะโดนอย่างมันอีกคน"

เมืองรามกระชากตัวหญิงสาวให้ลุกขึ้นและมิวายที่จะพ่นคำขู่ใส่หญิงสาวจนเธอเริ่มสงบลง

หลังโรงเก็บไม้

"เฮ้ยๆๆๆ...พ่อเลี้ยงไปแล้ว"

ทศพลรีบแกะกระสอบป่านออกจากช้างเพื่อนอีกคนที่รุ่นราวคราวเดียวกัน

"เมื่อกี้นี่มึงตีบทแตกไปเลยว่ะ"

ทองดีเห็นช้างสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาก็ต้องเอ่ยชมคนเป็นเพื่อนที่เล่นเป็นคนตายเสมือนจริงเสียเหลือเกิน

"ไอ้เวร..กูตกใจจริง..นี่กูนึกว่ากูตายจริงไปแล้วนะเนี่ย"

ช้างเอื้อมมือมาจับหัวใจของตนทั้งทำหน้าตาเเหรอหราเพราะเมื่อครู่ที่ล้มพับลงไปเพราะเป็นลมตกใจเสียงปืนของจริงไม่ได้แสดง

"ไปๆๆๆ..ไปอาบน้ำอาบท่าเหม็นคาวเลือดหมดแล้ว"

ทศพลรีบไล่เพื่อนของเขาไปอาบน้ำเพราะเลือดหมูที่ใส่ไว้ในกระสอบป่านที่แตกตอนที่ช้างล้มทับมันเริ่มส่งกลิ่นคาวคละคลุ้งจนเขาแทบอาเจียน

"พ่อเลี้ยงนี่ก็สร้างเรื่องเก่งเหมือนกันนะ"

ช้างพยักหน้าเบาๆกับเรื่องที่พ่อเลี้ยงหนุ่มสั่งให้พวกเขาทำเพื่อตบตาสั่งสอนหญิงคนเมืองที่พามาใหม่

"มึงไปชมคำนี้ต่อหน้าพ่อเลี้ยงไหมล่ะ"

ทองดียกยิ้มหยอกคนเป็นเพื่อน

"ไม่ว่ะ...เดี๋ยวกูตายจริง"

ช้างถึงกับส่ายหัวพัลวันเพราะรู้ว่าขืนพูดแบบนี้ต่อหน้าพ่อเลี้ยงมีหวังเขาได้ถูกไล่ยิงตายจริงๆแน่

เย็นของวัน

เรือนศังกร

"แม่จันทร์พ่อเลี้ยงไม่กลับมาตั้งแต่เมื่อคืนนี่จ้ะ"

คำแก้วเดินเข้ามาถามฟองจันทร์ในครัวเพราะเธอไม่เห็นพ่อเลี้ยงกลับมาที่เรือนนี้ตั้งแต่เมื่อคืน

คำแก้วเด็กสาววัยสิบแปดใบหน้าทรงกลมรูปไข่หน้าตาจิ้มลิ้มเป็นเด็กสาวกำพร้าที่พ่อเลี้ยงหนุ่มเลี้ยงไว้ตั้งแต่ยังเล็กพร้อมกับทศพล

"พ่อเลี้ยงไปนอนท้ายไร่ที่กระท่อมธารน้ำน่ะ"

"อ๋อ..จะ.."

เมื่อได้คำตอบคำแก้วก็เป็นอันเข้าใจได้และไม่ได้ถามอะไรต่อที่เธอถามเป็นเพียงเพราะแค่ห่วงคนที่เปรียบเสมือนพ่อและพี่ของเธอเท่านั้น

"ใครมาหน้าเรือนไปดูหน่อยสิคำแก้ว"

ฟองจันทร์แม่ครัวประจำเรือนวัยหกสิบปีเมื่อได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซต์ที่หน้าบ้านก็รีบให้คำแก้วไปดูว่าใครมาหากเป็นพ่อเลี้ยงพันแสงเธอจะได้รีบเอาปิ่นโตให้ไป

"จะแม่จันทร์"

คำแก้วรีบเดินออกมาต้อนรับคนที่เดินเข้าเรือนมาเมื่อเห็นว่าเป็นพ่อเลี้ยงพันแสงเธอจึงก้มหน้างุดเล็กน้อยเพราะรู้ว่าเขาไม่ค่อยชอบหน้าเธอสักเท่าไร

"ฉันมาเอาข้าวไปให้ไอ้รามแม่จันทร์ทำเสร็จรึยัง"

พันแสงถามคำแก้วเสียงเรียบผิดกับเวลาที่คุยกับคนอื่นที่จะชอบมีน้ำเสียงกระเซ้าเย้าแหย่ปนเล็กน้อย

"เสร็จแล้วจะพ่อเลี้ยงนั่งรอตรงนี้ก็ได้จะเดี๋ยวแก้วไปเอามาให้น้ะจ้ะ"

"ไม่ต้อง"

"เอ่อ.. จะ"

ยังไม่ทันที่คำแก้วจะหันหลังไปในครัวพันแสงก็เดินสวนเธอไปก่อนหญิงสาวจึงหยุดถอนหายใจเล็กน้อย

"อ้าว...พ่อเลี้ยงมาพอดีเลยฉันทำเสร็จพอดีนี่จะ"

ฟองจันทร์เห็นพันแสงเดินเข้ามาจึงรีบยื่นปิ่นโตและถุงกระดาษที่มีเสื้อผ้าอยู่ด้านในสี่ห้าชุดเป็นของพ่อเลี้ยงเมืองรามและหญิงสาวที่เขาพามาด้วยจากเมืองกรุง

"ครับ"

พันแสงรับของทั้งหมดและรีบออกไปทันทีด้วยเหตุที่ไม่อยากจะเห็นหน้าคนบางคนนานเท่าไร