"ไม่ต้องเสือกอยากรู้วันนั้นมาถึงเดี๋ยวก็ได้เห็นเอง..กินข้าวได้แล้ว"
ชายหนุ่มสะบัดหน้าน้อยๆของเธอเต็มแรงจนหน้าหวานมีรอยแดงเป็นปื้นแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คนที่กำลังไฟลุกท่วมหัวใจสงสารผู้หญิงตัวเล็กๆแม้แต่นิดเดียว
"........"
นรีนาถน้ำตาเล็ดด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ถึงแม้ว่าร่างกายเธอจะส่งเสียงร้องว่าต้องการอาหารแค่ไหนก็ตามแต่จะให้เธอกินอะไรเข้าไปตอนนี้คงจะกลืนไม่ลงอยู่ดี
"บอกให้กินไง.."
"อร้ายยย..."
เพล้งงงง
"โถ่เอ้ย..."
เมืองรามตะคอกเสียงฝาดเพราะคนตรงหน้าไม่ยอมรับถาดข้าวดีๆเขาจับเธอมาไม่ได้ต้องการให้ตายไวเขาต้องเลี้ยงเธอไว้เป็นเครื่องมือแก้แค้นดังนั้นยังไงหญิงสาวก็ต้องได้กิน
ด้วยความที่ตกใจในเสียงตวาดของชายหนุ่มทำให้นรีนาถเผลอปัดมือไปถูกถาดอาหารจนล่วงกระจายเต็มพื้นนั่นก็เป็น้หตุให้เมืองรามหัวเสียอีกรอบและผลักร่างบางเต็มแรงจนเธอร้องให้สะอื้นไม่ยอมหยุด
"ฮึก...ฮือๆๆๆๆ.."
"จะร้องอีกนานไหมวะ...รำคาญ"
เมืองรามนั่งมองคนตรงหน้าสะอื้นให้มาพักใหญ่อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจนต้องเสียงแข็งใส่หญิงสาวอีกรอบเพราะรู้สึกรำคาญเสียงสะอื้นเต็มทน
"พ่อเลี้ยง"
"มีอะไร.."
เมืองรามได้ยินเสียงทศพลตะโกนเรียกจากหน้ากระท่อมเขาจึงตอบรับกลับไปโดยที่สายตาก็ยังไม่ละจากหญิงสาวเช่นเดิม
"จับไอ้ช้างได้แล้วครับ"
"เออเดี๋ยวกูตามไป"
"มานี่"
ว่าจบเมืองรามก็รีบดึงแขนหญิงสาวให้เดินตามเขาออกไปทันที
"จะพาฉันไปไหน"
นรีนาถถามหน้าตาตื่นเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะพาเธอไปทำอะไร
"พาเธอไปดูไงว่าคนที่มันไม่ฟังคำสั่งฉันจะเป็นยังไง"
เมืองรามต้องการให้หญิงสาวได้เห็นอะไรเด็ดๆเพราะจะได้รู้ตัวว่าไม่ควรจะดื้อด้านกับเขา
"มา... "
"โอ้ยย.. "
เมืองรามฉุดกระชากลากหญิงสาวมาที่โรงเก็บไม้ของไร่เมื่อมาถึงก็เหวี่ยงเธอไห้นั่งอยู่ที่พื้นในขณะที่มีผู้ชายมากหน้าหลายตาล้อมรอบจนเธอนั้นตื่นกลัวแต่มีอีกอย่างที่ทำให้เธอกลัวกว่านั้นคือมีคนที่อยู่กลางวงถูกจับมัดมือและใช้กระสอบป่านคลุมช่วงหัวเอาไว้นรีนาถจึงจ้องมองด้วยความสงสัยว่าชายหนุ่มพาเธอมาดูอะไรกันแน่
"นายครับผมผิดไปแล้วอย่าทำอะไรผม.. ล.. "
ปั้งง..
"อ้าส... "
ยังไม่ทันที่ชายกลางวงล้อมจะได้พูดจบประโยคเสียงปืนในมือของเมืองรามก็ดังขึ้นและภาพตรงหน้าที่นรีนาถเห็นก็คือคนๆนั้นล้มลงจมกองเลือดแน่นิ่งไป
"อร้าย.. ป่าเถื่อนที่สุดเลว"
จบเสียงปืนหญิงสาวก็กรีดร้องจนเสียงฝาดและหันไปต่อว่าชายหนุ่มที่ยิงคนตายต่อหน้าต่อตาของเธอ
"เอาศพมันไปโยนทิ้ง"
"ครับพ่อเลี้ยง"
กลุ่มชายฉกรรจ์เมื่อได้รับคำสั่งก็รีบแบกร่างคนที่นอนจมกองเลือดออกไปทันที
"ยังมีความเป็นคนอยู่รึเปล่าเค้าทำผิดอะไรทำไมต้องฆ่าเค้าด้วย"
นรีนาถสะอื้นไห้ทั้งต่อว่าชายหนุ่มอย่างเหลืออด
"เงียบ...ถ้าไม่เงียบจะโดนอย่างมันอีกคน"
เมืองรามกระชากตัวหญิงสาวให้ลุกขึ้นและมิวายที่จะพ่นคำขู่ใส่หญิงสาวจนเธอเริ่มสงบลง
หลังโรงเก็บไม้
"เฮ้ยๆๆๆ...พ่อเลี้ยงไปแล้ว"
ทศพลรีบแกะกระสอบป่านออกจากช้างเพื่อนอีกคนที่รุ่นราวคราวเดียวกัน
"เมื่อกี้นี่มึงตีบทแตกไปเลยว่ะ"
ทองดีเห็นช้างสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาก็ต้องเอ่ยชมคนเป็นเพื่อนที่เล่นเป็นคนตายเสมือนจริงเสียเหลือเกิน
"ไอ้เวร..กูตกใจจริง..นี่กูนึกว่ากูตายจริงไปแล้วนะเนี่ย"
ช้างเอื้อมมือมาจับหัวใจของตนทั้งทำหน้าตาเเหรอหราเพราะเมื่อครู่ที่ล้มพับลงไปเพราะเป็นลมตกใจเสียงปืนของจริงไม่ได้แสดง
"ไปๆๆๆ..ไปอาบน้ำอาบท่าเหม็นคาวเลือดหมดแล้ว"
ทศพลรีบไล่เพื่อนของเขาไปอาบน้ำเพราะเลือดหมูที่ใส่ไว้ในกระสอบป่านที่แตกตอนที่ช้างล้มทับมันเริ่มส่งกลิ่นคาวคละคลุ้งจนเขาแทบอาเจียน
"พ่อเลี้ยงนี่ก็สร้างเรื่องเก่งเหมือนกันนะ"
ช้างพยักหน้าเบาๆกับเรื่องที่พ่อเลี้ยงหนุ่มสั่งให้พวกเขาทำเพื่อตบตาสั่งสอนหญิงคนเมืองที่พามาใหม่
"มึงไปชมคำนี้ต่อหน้าพ่อเลี้ยงไหมล่ะ"
ทองดียกยิ้มหยอกคนเป็นเพื่อน
"ไม่ว่ะ...เดี๋ยวกูตายจริง"
ช้างถึงกับส่ายหัวพัลวันเพราะรู้ว่าขืนพูดแบบนี้ต่อหน้าพ่อเลี้ยงมีหวังเขาได้ถูกไล่ยิงตายจริงๆแน่
เย็นของวัน
เรือนศังกร
"แม่จันทร์พ่อเลี้ยงไม่กลับมาตั้งแต่เมื่อคืนนี่จ้ะ"
คำแก้วเดินเข้ามาถามฟองจันทร์ในครัวเพราะเธอไม่เห็นพ่อเลี้ยงกลับมาที่เรือนนี้ตั้งแต่เมื่อคืน
คำแก้วเด็กสาววัยสิบแปดใบหน้าทรงกลมรูปไข่หน้าตาจิ้มลิ้มเป็นเด็กสาวกำพร้าที่พ่อเลี้ยงหนุ่มเลี้ยงไว้ตั้งแต่ยังเล็กพร้อมกับทศพล
"พ่อเลี้ยงไปนอนท้ายไร่ที่กระท่อมธารน้ำน่ะ"
"อ๋อ..จะ.."
เมื่อได้คำตอบคำแก้วก็เป็นอันเข้าใจได้และไม่ได้ถามอะไรต่อที่เธอถามเป็นเพียงเพราะแค่ห่วงคนที่เปรียบเสมือนพ่อและพี่ของเธอเท่านั้น
"ใครมาหน้าเรือนไปดูหน่อยสิคำแก้ว"
ฟองจันทร์แม่ครัวประจำเรือนวัยหกสิบปีเมื่อได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซต์ที่หน้าบ้านก็รีบให้คำแก้วไปดูว่าใครมาหากเป็นพ่อเลี้ยงพันแสงเธอจะได้รีบเอาปิ่นโตให้ไป
"จะแม่จันทร์"
คำแก้วรีบเดินออกมาต้อนรับคนที่เดินเข้าเรือนมาเมื่อเห็นว่าเป็นพ่อเลี้ยงพันแสงเธอจึงก้มหน้างุดเล็กน้อยเพราะรู้ว่าเขาไม่ค่อยชอบหน้าเธอสักเท่าไร
"ฉันมาเอาข้าวไปให้ไอ้รามแม่จันทร์ทำเสร็จรึยัง"
พันแสงถามคำแก้วเสียงเรียบผิดกับเวลาที่คุยกับคนอื่นที่จะชอบมีน้ำเสียงกระเซ้าเย้าแหย่ปนเล็กน้อย
"เสร็จแล้วจะพ่อเลี้ยงนั่งรอตรงนี้ก็ได้จะเดี๋ยวแก้วไปเอามาให้น้ะจ้ะ"
"ไม่ต้อง"
"เอ่อ.. จะ"
ยังไม่ทันที่คำแก้วจะหันหลังไปในครัวพันแสงก็เดินสวนเธอไปก่อนหญิงสาวจึงหยุดถอนหายใจเล็กน้อย
"อ้าว...พ่อเลี้ยงมาพอดีเลยฉันทำเสร็จพอดีนี่จะ"
ฟองจันทร์เห็นพันแสงเดินเข้ามาจึงรีบยื่นปิ่นโตและถุงกระดาษที่มีเสื้อผ้าอยู่ด้านในสี่ห้าชุดเป็นของพ่อเลี้ยงเมืองรามและหญิงสาวที่เขาพามาด้วยจากเมืองกรุง
"ครับ"
พันแสงรับของทั้งหมดและรีบออกไปทันทีด้วยเหตุที่ไม่อยากจะเห็นหน้าคนบางคนนานเท่าไร
"แม่จันทร์จะมีสักวันไหมที่พ่อเลี้ยงพันแสงเค้าจะเลิกเกลียดแก้ว"คำแก้วมองตามหลังพันแสงอย่างเหนื่อยใจ"วันใดที่เค้าหมดทิฐิวันนั้นพ่อเลี้ยงพันแสงคงจะดีขึ้นเองเอ็งอย่าไปสนใจอะไรมากเลยคำแก้วเค้าก็อยู่ส่วนเค้าเราก็อยู่ส่วนเรา"ฟองจันทร์ก็ได้แต่ปลอบคำแก้วว่าอย่าได้ไปใส่ใจคนที่มีทิฐิอยู่ในใจต่อให้มีคำอธิบายหรือเหตุผลดีสักเท่าไรก็ไม่เข้าใจได้ง่ายอยู่ดี"จะแม่จันทร์"คำแก้วเองก็ได้แต่ทำใจถึงเธอจะถูกฟองจันทร์ปลอบอยู่หลายครั้งแต่เมื่อเจอหน้าพันแสงทีไรก็อดมีอาการรู้สึกผิดทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดไม่ได้เสียที... ที่พันแสงไม่อยากจะเห็นหน้าเธอก็เพราะว่าเมื่อย้อนกลับไปเมื่อประมาณเกือบสิบเก้าปีที่แล้วแม่ของคำแก้วและพ่อของเธอเป็นลูกไร่ของแม่พ่อเลี้ยงพันแสงและเหตุการณ์เลวร้ายก็ได้เกิดขึ้นกับพ่อเธอด้วยเหตุจากการไปหาของป่าและถูกเสือทำร้ายจนเสียชีวิตในขณะที่แม่ของเธอท้องเพียงไม่กี่เดือนแม่ของพันแสงเลยรับจะดูแลแม่ของเธอเองเมื่อถึงวันคลอดคืนนั้นไม่มีใครอยู่เรือนเลยสักคนนอกจากแม่ของพันแสงเธอจึงเดินฝ่าความมืดไปตามหมอตำแยแต่ด้วยความที่รีบร้อนและคืนนั้นเป็นคืนเดือนมืดสนิททำให้เธอพลาดเดินตกเขาไปจนเสียชีวิตจึงไม่ถึง
แคว้กกก"อร้ายยย...ปล่อยฉันนะ...ปล่อยยยยย..อื้มมม.."ชายหนุ่มนั่งคร่อมตัวหญิงสาวทั้งใช้ฉีกเสื้อตัวเก่าของเธอมาพันปิดปากของหญิงสาวเอาไว้คนที่คิดจะทำร้ายเขามันต้องเจอบทลงโทษที่สาสม"อืม...อื้ออออ..ฮือๆๆๆ.."เมืองรามมัดปิดปากหญิงสาวจนสำเร็จมือหนาถลกผ้าพันตัวของเธอออกจนเผยให้เห็นผิวขาวนวลผ่องเรือนร่างเล็กแต่มีทรวดทรงองเอวที่ซ่อนรูปอยู่พอสมควร"อืมม..."ชายหนุ่มไม่รอช้าไม่รู้ว่าตอนนี้อารมณ์โกรธของเขาเปลี่ยนเป็นอารมณ์สวาทคนใต้ร่างตอนไหนแต่เมื่อรู้ตัวอีกทีเขาก็อดใจที่จะไม่ซุกไปที่อกอวบอิ่มตั้งชูชันตรงหน้าไม่ได้"อื้อ..ฮืออออ..อื้ออออออ"หญิงสาวพยายามดิ้นหนีมือไม้ปัดป่ายจิกข่วนจนหลังพ่อเลี้ยงหนุ่มแดงเถือกไปด้วยรอยข่วนเธอเกลียดการกระทำของเขาเป็นที่สุดและรู้สึกขยะแขยงไปทั้งตัวจนน้ำตาเอ่อล้นแทบจะเปียกชุ่มไปทั้งใบหน้า"อื้มมม..อา.."เมืองรามเหมือนคนไม่ได้สติเมื่อได้สูดดมเนื้อหอมนุ่มของกายสาวคราแรกเขากะจะสั่งสอนเธอเล่นๆแต่ตอนนี้รู้สึกว่าอารมณ์สวาทที่พลุ่งพล่านทวีคุณในตัวมันทำให้เขาหยุดการกระทำนี้ไม่ได้เสียแล้ว"อื้ออ...ฮือๆๆๆ"นรีนาถกรีดร้องอยู่ได้แต่ในลำคอเธอส่ายหัวพัลวันในขณะที่เมืองรามกำลังจะแท
สองวันต่อมา"ขุดดินพรวนดินทำเป็นไหม"เมืองรามลากหญิงสาวมาที่แปลงผักตั้งแต่เช้าวันนี้เขาตั้งใจจะให้เธอทำงานเพราะจะมาให้นั่งกินนอนกินไปวันๆเขารู้สึกว่ามันไม่น่าใช่สิทธิพิเศษของหญิงสาวเท่าไร"ฉันไม่เคยทำ"นรีนาถมองกองอุปกรณ์การเกษตรตรงหน้าทั้งส่ายหัวเบาๆ"ไม่เคยทำก็ต้องทำอยู่ที่นี่ต้องทำงานแลกข้าวแลกน้ำ"เมืองรามเท้าเอวทั้งจ้องหน้าหญิงสาวและเอ่ยเสียงแข็ง"ก็ฉันไม่ได้อยากอยู่ที่นี่สักนิดถ้าไม่อยากเปลืองข้าวเปลืองน้ำก็ปล่อยฉันไปเถอะ"นรีนาถก้มหน้างุดรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดอาจจะทำให้เขาไม่พอใจแต่เธอก็ต้องพูดเพราะเธอก็ไม่ได้อยากอยู่ให้เปลืองข้าวเปลืองน้ำของเขาเลยสักนิด"อย่าพูดมากแล้วอย่าแสร่บอกกับคนในนี้ล่ะว่าฉันจับเธอมาเพราะไม่อย่างนั้นโดนหมกอยู่ท้ายไร่แน่"เมืองรามกระชากร่างบางมากัดฟันกระซิบกำชับเธอเรื่องที่เธออยู่ที่นี่ได้อย่างไร"ไอ้สอนเดี๋ยวกูฝากมึงสอนงานคนของกูด้วยพรวนดินลงผักให้ครบทั้งแปลงให้เสร็จเลยนะ"เมื่อกำชับหญิงสาวเรียบร้อยแล้วเมืองรามก็พาหญิงสาวมาหาคำสอนเพื่อให้เธอมาช่วยงานที่แปลงผักวันนี้"มันจะไม่หนักไปเหรอครับพ่อเลี้ยง"คำสอนมองร่างบางอย่างสงสารเขาคิดว่างานที่พ่อเลี้ยงหนุ่มใช้ห
"นี่พอซะทีฉันไปทำอะไรให้เธอห้ะ"นรีนาถฮึดสู้ผลักหญิงสาวจนกระเด็นออกจากตัวเธอเพราะหุ่นนั้นก็ไม่ได้ต่างกันมากเธอจึงสู้ได้"แกมันเป็นมารหัวใจฉัน...นี่หลงถึงขั้นล่ามไม่ให้ไปไหนเลยเหรอ"บุญตาตวาดใส่หญิงสาวอย่างเคียดแค้น"เธอกำลังเข้าใจผิดนะ...ฉันกับนายพ่อเลี้ยงนั่นไม่ได้เป็นอะไรกันที่เค้าจับฉันมาก็เพราะแค้นพ่อฉันเท่านั้นถ้าเธอไม่อยากให้ฉันอยู่ใกล้เค้าเธอก็พาฉันหนีสิ"นรีนาถหยุดคิดครู่หนึ่งกับคำพูดของคนที่จ้องจิกเธอตรงหน้าทั้งรีบบอกให้หญิงสาวได้เข้าใจอะไรเสียใหม่และเผื่อว่างานนี้เธอจะได้รอดไปจากที่นี่เพราะคนตรงหน้าช่วยก็เป็นได้"ถ้าเป็นอย่างที่แกว่าจริงถ้าฉันพาแกหนีพ่อเลี้ยงก็ได้ฆ่าฉันพอดี"บุญตาเองก็ชะงักงันกับคำพูดของนรีนาถเช่นกันคิดๆดูแล้วหากพ่อเลี้ยงหนุ่มรู้ว่าเธอเป็นคนปล่อยนรีนาถไปเธอเองนั่นแหละที่จะกลายเป็นศพเอาได้"เธอก็อย่าให้เค้ารู้สิว่าเป็นคนพาฉันหนี"นรีนาถทำสีหน้าอ้อนวอนบุญตาและมีหวังลึกๆว่าบุญตาจะยอมช่วยเธอ".....""ว่ายังไงตกลงจะพาฉันหนีไหม"เมื้อยังเห็นอีกฝ่ายเงียบนรีนาถจึงเค้นอีกรอบด้วยท่าทีร้อนใจ"ถ้าเธอจะหนีงั้นก็ควรจะไปซะตอนนี้เลยเพราะกว่าที่พ่อเลี้ยงจะกลับก็เกือบมืด"เมื
"อึก..อืม..พ่อเลี้ยง""ตื่นแล้วเหรอ"กลางดึกในขณะที่พันแสงนั่งมองกองไฟตรงหน้าที่ตนเองเป็นคนจุดอย่างเหม่อลอยเขาก็ต้องผงะไปมองคนที่กำลังลุกขึ้นนั่ง"พ่อเลี้ยงมาได้ไงจ้ะแล้วทำไมเรามาอยู่ในนี้"คำแก้วแปลกใจอย่างมากที่เห็นพันแสงที่นี่แถมเธอและเขาก็ยังอยู่ในถ้านี้กันแค่สองคนอีกด้วย"ก็เอ็งจะถูกงูฉกเป็นลมไปฉันถึงช่วยไว้ฝนตกพอดีเลยต้องมาหลบในนี้ก่อนเช้าคงจะได้กลับ"พันแสงตอบอย่างไม่ใส่ใจทั้งหยิบกิ่งไม้ที่หามาได้สุมไฟต่อเพื่อกันสัตว์ร้ายและให้ความอบอุ่น"พ..พี่หญิง...แก้วต้องรีบตามหาพี่หญิงค่ะ"คำแก้วนึกขึ้นได้ว่าเธอเข้าป่ามาด้วยเหตุผลอะไรจึงหมายจะรีบลุกออกไปแต่ถูกพ่อเลี้ยงหนุ่มรั้งเอาไว้ก่อน"ฉันว่าไอ้รามมันคงตามเจอก่อนเอ็งแล้วล่ะขืนมันรู้ว่าเอ็งตามไปด้วยมันจะหัวเสียใหญ่ตัวเท่าลูกหมายังจะอวดเก่งให้คนเค้าเดือดร้อนเพิ่ม"พันแสงส่ายหัวเบาๆที่หญิงสาวอวดเก่งเกินตัวจนทำให้เขาต้องมาเดือดร้อนด้วย"แก้วแค่จะรับผิดชอบหน้าที่ตัวเองก็เท่านั้น"คำแก้วก้มหน้างุดเธอแค่อยากจะทำตัวเป็นประโยชน์ไม่ใช่เป็นภาระใครแต่เธอก็เป็นไปแล้ว"เอ็งนอนไปเถอะ.."เมื่อได้รับคำสั่งจากพ่อเลี้ยงหนุ่มคำแก้วก็นั่งฟุบพิงกับโขดหินในถ
"พี่หญิง..ท..ทำไมมีสภาพแบบนี้ล่ะจ้ะ"เกือบเที่ยงวันที่คำแก้วจะมาถึงกระท่อมเพราะต้องเตรียมอาหารมาที่นี่ด้วยเมื่อเปิดประตูเข้ามาหญิงสาวถึงกับผงะปิ่นโตที่อยู่ในมือแทบร่วงเมื่อเห็นสภาพของนรีนาถที่ฟุบนอนอยู่กับฟูกนอนน้ำตาไหลพรากเนื้อตัวมีแต่รอยแดงเต็มไปหมดทั้งเสื้อผ้าก็ยังขาดวิ่นกองอยู่ข้างตัว"แก้ว..ฮึก..ฮือๆๆๆ..ไอ้พ่อเลี้ยงบ้านั่น..ฮือๆๆๆ.."นรีนาถเห็นคำแก้วเข้ามาหาก็รีบคว้าตัวหญิงสาวเข้ามากอดเพื่อระบายความกลัวและความน้อยเนื้อต่ำใจ"หา..""ฮือๆๆๆ..."คำแก้วสัมผัสได้ว่านรีนาถเนื้อตัวยังสั่นไม่หายสภาพของนรีนาถที่เป็นแบบนี้คำแก้วเองพอจะดูออกว่าคงเป็นเพราะอารมณ์โทสะของพ่อเลี้ยงเป็นแน่ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งรู้สึกผิดหากเธออยู่เฝ้าเท่านั้นเรื่องทุกอย่างก็จะไม่เกิดขึ้นเลย"เดี๋ยวแก้วเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้นะจ้ะ.."คำแก้วค่อยๆโน้มตัวนรีนาถให้นอนลงและรีบหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เธอในขณะที่นรีนาถยังคงสะอื้นไม่หยุด"ฮือๆๆๆ.."ข้าวเที่ยงยังไม่ทันได้กินหญิงสาวก็หลับไปเสียก่อนหลังจากเช็ดตัวเสร็จด้วยความเพลีย"แก้วขอโทษที่ไม่ดูพี่หญิงให้ดี..แก้วขอโทษนะจ้ะ.."คำแก้วเองถึงแม้จะไม่ได้กินข้าวเช้าเหมือนกันถึงปิ
"....."พันแสงนั่งกุมขมับอยู่พักใหญ่แล้วจึงให้คำตอบที่ทำให้เมืองรามค่อนข้างพึงพอใจอยู่ไม่น้อยเรือนศังกร18.00 น."พ่อเลี้ยงเรียกแก้วมาคุยมีอะไรเหรอจ้ะ"คำแก้วรีบมาพบเมืองรามเมื่อถูกเรียกหาในช่วงเย็นของวัน"เรื่องข่าวลือพอจะรู้บ้างรึเปล่า""แก้วรู้จะแต่แก้วไม่ได้ใส่ใจเพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง"เมื่อถูกถามถึงเรื่องนี้คำแก้วถึงกับหน้าถอดสีในทันทีเธอรู้มาบ้างแล้วแค่ไม่อยากพูดเท่านั้นและไม่คิดว่าเรื่องจะถึงหูเมืองรามด้วย"แต่สิ่งที่คนอื่นเห็นมันก็ยากที่จะเชื่อ"เมืองรามจ้องคนตรงหน้าเขม็ง"พ่อเลี้ยงเชื่อแก้วไหมจ้ะ"คำแก้วไม่สนคำใครขอแค่คนที่เธอเคารพเชื่อใจเธอก็พอ"ฉันน่ะเชื่อ...แต่ยังไงฉันก็เหมือนเป็นพ่อของเอ็งก็ต้องปกป้องชื่อเสียงของเอ็งให้ดีที่สุด""หมายความว่ายังไงจ้ะ""วันที่9เดือน9ไอ้แสงมันจะยกขันหมากมาขอเอ็งเตรียมตัวเอาไว้""หา..ก..แก้ว..""คำแก้ว.."คำแก้วถึงกับตัวชาวาบกำลังจะเอ่ยคำปฏิเสธก็ถูกฟองจีนทร์ห้ามเอาไว้เสียก่อน"ที่ฉันจะบอกเอ็งก็มีแค่นี้"เมืองรามบอกสิ่งที่ต้องบอกให้คำแก้วได้รับรู้เมื่อเจ้าตัวรับรู้แล้วก็หมดหน้าที่ของเขาจึงเดินกลับไปที่กระท่อมริมธารทันทีด้วยสีหน้าที่ค่อนข้าง
"..อยู่เฉยๆ..""อร้ายยย...ปล่อยยย.."เมืองรามวางไหน้ำเมาของเขาลงพร้อมกดร่างบางแล้วขึ้นคร่อมเธออย่างเอาแต่ใจเขายกยิ้มเล็กน้อยมองหน้าจิ้มลิ้มด้วยสายตาหยาดเยิ้มไม่รู้ว่าทำไมวันนี้เขาจึงคิดถึงแต่กลิ่นกายของเธอด้วยความที่ไม่ค่อยจะมีสติเท่าไรจึงเลือกที่จะทำอะไรตามอำเภอใจโดยที่ไม่ฟังคนต่อต้านเช่นเดิม"หื้อ..อื้มม..ฮือๆๆ..หยุดทำบ้าๆกับฉันสักที..ฮือๆๆ"เพี๊ยะ..ปั้กๆๆ..ตุ้บ..นรีนาถทั้งตบทั้งข่วนไม่ยอมหยุดมือกับคนที่กระทำย่ำยีร่างกายของเธอแต่ดูเหมือนคนที่กำลังเมาผิวเนื้อด้านชาไม่มีร้องโอดโอยเลยสักแอะแต่ดันเพิ่มพูนทวีความรุนแรงกับกิจกรรมสวาทที่ทำอยู่แทนจนทำให้หญิงสาวนั้นหมดแรงจะต้านและหยุดมือไปเอง"......""ฮื่อๆๆๆๆ..อือ...ฉันเจ็บ.."กิจกรรมสวาทที่เมืองรามได้กระทำกับนรีนาถเนิ่นนานเสียจนสาวเจ้าตัวอ่อนปวกเปียกตาจะหลับไม่หลับแหล่น้ำตาที่ไหลเป็นสายธารเปียกเลอะเทอะใบหน้าสวยและไรผมรามไปถึงฟูกนอนเป็นวงกว้างแต่มีหรือคนป่าเถื่อนจะสนใจเพราะเอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นหลักในขณะที่ไม่ได้สติแบบนี้วันต่อมา"......."นรีนาถตื่นมานั่งกอดเข่าร้องให้กระซิกเบาๆคนเดียวตั้งแต่หัวรุ่งไม่อยากเหลือบสายตามองร่างกายตัวเองแม้แ