ตอนที่13 อะไรที่ไม่ได้สั่งอย่าทำ

"อึก..อืม..พ่อเลี้ยง"

"ตื่นแล้วเหรอ"

กลางดึกในขณะที่พันแสงนั่งมองกองไฟตรงหน้าที่ตนเองเป็นคนจุดอย่างเหม่อลอยเขาก็ต้องผงะไปมองคนที่กำลังลุกขึ้นนั่ง

"พ่อเลี้ยงมาได้ไงจ้ะแล้วทำไมเรามาอยู่ในนี้"

คำแก้วแปลกใจอย่างมากที่เห็นพันแสงที่นี่แถมเธอและเขาก็ยังอยู่ในถ้านี้กันแค่สองคนอีกด้วย

"ก็เอ็งจะถูกงูฉกเป็นลมไปฉันถึงช่วยไว้ฝนตกพอดีเลยต้องมาหลบในนี้ก่อนเช้าคงจะได้กลับ"

พันแสงตอบอย่างไม่ใส่ใจทั้งหยิบกิ่งไม้ที่หามาได้สุมไฟต่อเพื่อกันสัตว์ร้ายและให้ความอบอุ่น

"พ..พี่หญิง...แก้วต้องรีบตามหาพี่หญิงค่ะ"

คำแก้วนึกขึ้นได้ว่าเธอเข้าป่ามาด้วยเหตุผลอะไรจึงหมายจะรีบลุกออกไปแต่ถูกพ่อเลี้ยงหนุ่มรั้งเอาไว้ก่อน

"ฉันว่าไอ้รามมันคงตามเจอก่อนเอ็งแล้วล่ะขืนมันรู้ว่าเอ็งตามไปด้วยมันจะหัวเสียใหญ่ตัวเท่าลูกหมายังจะอวดเก่งให้คนเค้าเดือดร้อนเพิ่ม"

พันแสงส่ายหัวเบาๆที่หญิงสาวอวดเก่งเกินตัวจนทำให้เขาต้องมาเดือดร้อนด้วย

"แก้วแค่จะรับผิดชอบหน้าที่ตัวเองก็เท่านั้น"

คำแก้วก้มหน้างุดเธอแค่อยากจะทำตัวเป็นประโยชน์ไม่ใช่เป็นภาระใครแต่เธอก็เป็นไปแล้ว

"เอ็งนอนไปเถอะ.."

เมื่อได้รับคำสั่งจากพ่อเลี้ยงหนุ่มคำแก้วก็นั่งฟุบพิงกับโขดหินในถ้ำด้วยสีหน้ากังวลใจในเรื่องที่ตัวเองต้องเป็นภาระคนอื่นและไหนจะเรื่องนรีนาถที่ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง

เช้าวันต่อมา

"พ่อเลี้ยง..ๆ"

"มีอะไรไอ้ทศ"

เมืองรามเดินพันผ้าขาวม้าผืนเดียวออกมาหน้ากระท่อมด่วนท่าทีงัวเงียไม่รู้ว่าทศพลนั้นมีเรื่องอะไรถึงได้มาโหวกเหวกแต่เช้าที่นี่

"แม่จันทร์บอกว่าแก้วมันตามพ่อเลี้ยงไปตามหาคุณหญิงเมื่อวานจนป่านนี้ยังไม่กลับมาเลยจะ"

ทศพลพูดด้วยท่าทีร้อนใจเพราะเขาห่วงคำแก้วดั่งน้องสาวใสในไส้

"อะไรนะ...มึงรีบให้คนงานออกตามหาเดี๋ยวนี้เลยงานวันนี้ละไว้ก่อน"

เมืองรามขมวดคิ้วเป็นปมทันทีไม่ยักรู้ว่าเมื่อคืนคำแก้วนั้นจะตามไปด้วย

"จะพ่อเลี้ยง"

หลังจากทศพลออกไปแล้วเมืองรามก็กลับเข้ามาแต่งตัวเพื่อที่จะไปช่วยตามหาคำแก้วอีกแรง

"เดี๋ยวพวกมึงแยกไปคนละกลุ่ม"

ตอนนี้ช้างทศพลและทองดีแบ่งคนกันเป็นสามกลุ่มเพื่อออกตามหาคำแก้วในเช้าตรู่เพื้อที่จะได้เจอตัวหญิงสาวเร็วขึ้น

ชั่วโมงต่อมา

"ไหนมากองรวมกันตรงนี้ล่ะ"

ทศพลเห็นทั้งพวกช้างและทองดีกรูกันเข้ามาหน้าถ้ำที่ตนกำลังตะเข้าไปเป็นกองเดียวจึงถามด้วยความสงสัย

"ก็พวกกูรู้ว่าตรงนี้มีถ้าเมื่อคืนฝนตกแก้วมันอาจจะมาหลบตรงนี้ก็ได้"

ทุกคนต่างคิดตรงกันว่าตรงนี้มีถ้ำที่ปลอดภัยใกล้ๆอยู่เพียงที่เดียวหากคนจะหลบฝนก็ต้องเป็นในนี้เท่านั้น

"หวังว่าคำแก้วมันจะไม่ถูกเสื้อขย้ำไปแล้วนะ"

ช้างพูดด้วยสีหน้ากังวล

"ปากหมาไอ้ชิบ...เข้าไป"

ทศพลหันทาจ้องหน้าช้างเขม็ง

"คำแก้วอยู่ในนี้รึเปล่า"

กลุ่มคนทั้งสาวกรูกันตามเข้ามาตาทรอยเท้าที่เป็นเศษดินโคลนตอดตามซอกหินทั้งตะโกนมห้เสียงก้องแต่ไม่ได้ดังจนเกินไปเพราะในถ้ำหากมีสัตว์อยู่จะได้ไม่เป็นการรบกวน

"อึก..อืมม.."

พันแสงที่นอนกอดคำแก้วกลมทั้งเสื้อตนก็ยังถอดออกล่อนจ้อนรู้สึกตัวตื่นเมื้อได้ยินเสียงก้องตากหน้าถ้ำ

"คำแก้ว"

ทองดีถึงกับชะงักงันเพราะภาพตรงหน้าที่สองคนนั้นนอนกอดกันกลมเมื้อทองดีหยุดมองบางอย่างทุกคนก็เพ่งสายตาไปทางจุดสนใจเดียวกัน

"หา..."

พันแสงเองถึงกับต้องรีบผละตัวออกจากหญิงสาวเพราะไม่คิดว่าคนที่เข้ามาจะเป็นฝูงขนาดนี้

"แก้ว"

ทศพลถึงกับอ้าปากค้างภาพตรงหน้ามันทำมห้เขารู้สึกผิดที่พากลุ่มคนเข้ามาเยอะขนาดนี้หวังในใจว่าจะไม่มีข้อครหาเกี่ยวกับเรื่องวันนี้แพร่ออกไปแต่คิดแล้วคิดอีกมันก็คงเป็นไปได้ยาก

"คำแก้ว...ตื่น"

พันแสงรีบสวมเสื้อตนที่ถอดออกเพื่อห่มให้กับคำแก้วเมื่อคืนใครจะไปคิดว่าเช้านี้เขาจะเจอเรื่องแบบนี้กัน

"อืม..พี่ทศ..พี่ทอง"

คำแก้วงัวเงียตื่นขึ้นมาเมื้อปรับสายตาได้ก็ตกใจอยู่ไม่น้อยว่าทำไมคนเกือบทั้งไร่มาที่นี่กันได้

"....."

ในระหว่างทางเดินกลับตอนนี้ทุกคนต่างเงียบไม่ได้พูดอะไรกันคนที่ดูจะกังวลที่สุดเห็นจะเป็นพันแสงเพราะเขารู้ว่าเมื่อออกไปจากที่นี่แล้วจะต้องมีปัญหาตามมาแน่นอน

เรื่องที่เขาถอดเสื้อคลุมให้หญิงสาวนั้รเพราะเมื่อคืนหลังตากที่เธอหลับไปแล้วแม้จะนอนใกล้กับกองไฟก็ยังตัวสั่นเป็นลูกนกแถมละเมอจนเขาหลับตามไม่ลงจึงต้องถอดเสื้อคลุมให้เธอและกอดเธอเอาไว้แต้ก็เผลอหลับไปจนเช้าไม่คิดว่าจะมีคนมาเห็นเหมือนกัน

เรือนศังกร

"จะตามไปทำไม"

เมื่อคำแก้วกลัยมาถึงไร่ได้เมืองรามกฌเอ็ดเสียงดังด้วยความโมโหหากพันแสงไม่ตามไปเขาก็ไม่รู้ว่าเธอจะเป็นอย่างไร

"แก้วรู้ว่าพี่หญิงไปทางไหน"

คำแก้วก้มหน้างุด

"ใครบอก"

"พี่บุญตาจะแกเป็นคนปล่อยพี่หญิงไปแล้วก็ให้ไปทางป่าเลาะน้ำตกแต่ที่นั่นแก้วรู้ว่าสัตว์ร้ายมันเยอะแก้วเลยรีบตามไปเพราะกลัวว่าพ่อเลี้ยงจะไปอีกทาง"

"อวดเก่งจนได้เรื่อง"

พันแสงเท้าเอวมองร่างบางทั้งส่ายหัวเบาๆถึงเขาจะไม่ชอบหน้าคำแก้วแต่เขาก็ไม่อยากจะคิดว่าถ้าหากเขาไม่ไปเห็นตอนนั้นป่านนี้คงเป็นศพอยู่กลางป่าไปแล้ว

"ถ้าไอ้แสงไม่ตามไปจะเป็นยังไง"

เมืองรามกัดฟันกรอด

"แก้วขอโทษจะพ่อเลี้ยง"

"อะไรที่ฉันไม่ได้สั่งอย่าทำ"

"แก้วจะจำไว้จะ"

"ไปเฝ้าคนของฉันให้ดีอย่าให้หนีไปได้อีก"

"จะพ่อเลี้ยง"

หลังสิ้นคำสั่งของคนเป็นผู้ปดครองคำแก้วก็รีบไปอาบน้ำอายท่าเตรียมตัวไปที่กระท่อมริมธารทันที

"จะว่ายังไง"

หลังจากคุยกับคำแก้วเสร็จเมืองรามก็เรียกบุญตามาสอบสวนต่อว่าเรื่องมันเป็นอย่างไร

"คือตา...ตาแค่ผ่านไปตรงนั้นจะแล้วก็ได้ยินเสียงคนร้องให้ช่วยก็เลยเข้าไปดู"

บุญตาหรือจะยอมจนตรอกยอมรับผิดง่ายๆคนอย่างเธอมีลูกล่อลูกชนเยอะอยู่แล้ว

"แล้วยังไงต่อ"

เมืองรามยังคงถามเสียงแข็งกับคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า

"คือผู้หญิงคนนั้นบอกว่าถ้าไม่ช่วยมันออกไปสักวันมันจะฆ่าพ่อเลี้ยงแถมขู่ว่าจะทำร้ายคนในไร่ด้วยตากลัวก็เลยต้องจำใจยอมทำจะ"

บุญตาแสร้งบีบน้ำตาเรียกความสงสารและเหมือนว่าจะทำให้คนที่นี่​เชื่ออย่างสนิทใจว่าสิ่งที่เธอพูดมันเป็นความจริง

"ครั้งนี้ถือว่าเอ็งเห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวมอย่าให้มีครั้งหน้าที่ยุ่งไม่เข้าเรื่องอีกคงจะรู้นะว่าต้องเจอกับอะไร"

เมืองรามถอยหายใจเฮือกใหญ่นึกแค้นนรีนาถที่คิดแบบนี้กับเขาเมื่อหมดคำถามจึงไล่บุญตากลับไป

"ตาเข้าใจแล้วจะพ่อเลี้ยง"

บุญตาเมื่อรอดตัวก็รีบออกมาจากเรือนศังกรทันที

"อีนังคุณหญิง...อีคำแก้วอีขี้ฟ้อง..หึ่.."

ระหว่างทางกลับไปทำงานหญิงสาวเน้นเขี้ยวเน้นฟันหมั่นไส้นรีนาถที่รอดกลับมาได้ทั้งคำแก้วนังสาระแนฟ้องพ่อเลี้ยงหนุ่มเรื่องที่เธอเป็นคนปล่อยนรีนาถไปด้วย