ตอนที่17 จำใส่หัวเอาไว้

วันทั้งวันนรีนาถแทบจะนึกถึงแต่คำพูดของคำแก้วเธอหวังลึกๆว่าอยากให้เป็นดังเช่นคำของคำแก้วในเร็ววันนี้เช่นกัน

"เหนื่อยไหมพี่"

"ไม่เหนื่อยจะทอง"

นรีนาถหลุดจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงของทองดีทักขึ้น

"เดี๋ยวฉันต้อนควายเสร็จแล้วจะไปส่งที่กระท่อม"

"ขอบใจจะ"

"พี่สาว..ลูกวัวหายไปไหนเห็นรึเปล่า"

ทองดีต้อนความยเข้าคอกจนหมดมาถึงวัวเขานับดูก็แปลกใจเล็กน้อย​ว่าลูกวัวหายไปไหนตัวนึงจึงถามหากับนรีนาถ

"อะไรนะ...เมื่อกี้พี่ไม่ทันมองด้วยสิ"

นรีนาถถึงกับหน้าเจื่อนลงทันที

"มีอะไรกัน"

"....."

ทองดีถึงขั้นหน้าเสียกว่านรีนาถหลายเท่าเมื่อเห็นเมืองรามเดินเข้ามาในขณะที่ยังมีปัญหาอยู่ในตอนนี้หวังว่าพ่อเลี้ยงนั้นจะไม่เอ็ดนรีนาถขึ้นมาอีก

"คือ..ฉันทำลูกวัวหาย"

นรีนาถมองหน้าทองดีเล็กน้อยทั้งยอมรับกับเมืองรามตรงๆว่าเธอทำลูกวัวหาย

"นี่แค่ให้นั่งเฝ้ายังมีปัญหาคนอย่างเธอมันมีประโยชน์อะไรบ้างห้ะ"

เมืองรามเท้าเอวต่อว่านรีนาถเสียงแข็งจนเธอสะดุ้งตกใจทำให้ทองดีรีบเอ่ยว่าจะแก้ปัญหานี้เองเพราะมันไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรมากมาย​แค่วัวหายก็ไปตามกลับมาก็เท่านั้น

"ลูกวัวมันก็ซนเป็นธรรมดาเดี๋ยวฉันต้อนพวกมันเข้าคอกเสร็จเดี๋ยวจะตามกลับมาเอง"

"มึงไม่ต้องไอ้ทองใครทำหายก็ให้ตามกลับมาเอง"

เมืองรามจ้องนรีนาถเขม็ง

"ฉันจะไปตามกลับมาเดี๋ยวนี้"

เมื่อสิ้นคำสั่งนรีีนาถจึงรีบก้าวออกไปตากหน้าคอกวัวทันที

"พี่เดินตามทางที่มีหญ้ามันน่าจะเดินไปทางนั้น"

"ขอบใจจะทอง"

นรีนาถใจชื้นขึ้นมานิดที่ทองดีแนะแนวทางให้

"เสือกนะมึง"

เมืองรามหันมามองค้อนทองดีอย่างหมั่นไส้

เป๊งๆๆ.. ๆๆ

"เจ้าวัวน้อยซนจริงนะเรา"

เดินตามแนวหญ้ามาไม่นานหญิงสาวก็ได้ยินเสียงกระดิ่งจึงรีบหันตามเสียงไปดู

มอ..มอ..

"กลับกันเถอะ"

ภาพตรงหน้าทำให้เธอยิ้มออกเมื่อเห็นลูกวัวกินหญ้าอยู่ไม่ไกลทั้งรีบวิ่งมาจูงเจ้าวัวน้อยกลับทันที

มอ..มอ

"ทำไมล่ะ...อะนี่..ตามฉันมา..เห็นแก่กินจังเลยนะเราเนี่ย"

คราแรกหญิงสาวจูงกลับไม่ยอมกลับเธอจึงต้องใช้วิธีจับหญ้าขึ้นมาล่อตาให้มันเดินตามและแอบหยอกเจ้าวัวน้อยเล่นอย่างขบขัน

มอ...มอ

"แนะ...ว่าแล่วยังจะมองหน้ารู้ด้วยเหรอว่าฉันว่าอะไร..ห้ะ.."

นรีนาถยิ้มกว้างหัวเราะเบาๆที่ดูท่าเจ้าวัวน้อยจะรู้ว่าตนหยอกเรื่องอะไร

"ก็คุยกับวัวรู้เรื่องนะ"

เมืองรามเดินตามหญิงสาวไม่ไกลกันเหฌนพฤติกรรมทั้งหมดตั้งแต่หญิงสาวเจอลูกวัวไม่รู้ว่ารอยยิ้มของเธอทำไมมันทำให้เขาต้องแอบมองด้วยก็ไม่เข้าใจเมื่อหลุดจากภวังค์ได้ก็รีบเดินเข้ามาค่อนขอดหญิงสาวตามประสาคนที่มีทิฐิ

"วัวฉลาดที่ฉันพูดแล้วรู้เรื่องแต่บางคนไม่รู้ว่ามีสมองหรือเปล่าที่พูดเท่าไรก็ไม่รู้เรื่อง"

นรีนาถรีบเดินจูงเจ้าวัวน้อยออกไปทั้งพูดลอยๆให้อีกฝ่ายที่ค่อนขอดเธอก่อนได้ยินโดยที่ไม่มองหน้า

"นี่..เธอ"

เมืองรามเท้าเอวมองตามหลังหญิงสาวสีหน้าของเขาเหมือนจะฉีกนรีนาถเป็นชิ้นๆเมื่อถูกเธอเอาเขาไปเปรียบกับวัว

กระท่อมริมธาร

"นี่ปิ่นโตข้าวเย็นจะพ่อเลี้ยง"

"อ้าว..แก้วไม่อยู่กินด้วยกันก่อนเหรอ"

นรีนาถถามคำแก้วมนขณะที่หญิงสาวหันหลังกลับ

"ไม่หรอกจะพี่หญิงวันนี้พี่หญิงมีพ่อเลี้ยงกินเป็นเพื่อนแล้วนี่จ้ะแก้วไปล่ะ"

คำแก้วส่ายหัวเล็กน้อยทั้งรีบเดินกลับไปที่เรือนศังกรเพื่อกลับไปกินข้าวเย็นพร้อมฟองจันทร์

"อ้าว.."

"กินข้าวพร้อมฉันมันกินไม่ค่อยลงหรือยังไง"

เมืองรามมีสีหน้าไม่พอใจที่ดูหญิงสาวจะเบื่อมากกับการนั่งกินข้าวกับเขา

"....."

นรีนาถมองค้อนเมืองรามครู่หนึ่งแล้วจึงรีบยกปิ่นโตมาเปิดเพื่อที่จะได้กินข้าวเย็นให้มันเสร็จๆไป

"อีกหน่อยคำแก้วมันก็ไม่ได้มาส่งข้าวส่งน้ำเธอแล้วเพราะมันต้องออกเรือน"

เมืองรามมองคนตรงหน้าที่ง่วนอยู่กับการแกะปิ่นโตแล้วเขาจึงพูดลอยๆขึ้นมาเรื่องของคำแก้วเพราะรู้ว่าคำแก้วน่าจะไม่ได้บอกเรื่องนี้กับหญิงสาวแน่นอนและเขาจะเป็นคนพูดเองเพื่อที่จะให้เธอได้รู้ไว้ว่าเรื่องทุกอย่างมันเป็นเพราะเธอคนเดียว

"ออกเรือน"

นรีนาถละมือรีบเงยหน้าถามเมืองรามด้วยสีหน้าแปลกใจอย่างมากเพราะเธอไม่เคยได้ยินคำแก้วคุย​เรื่องนี้กับเธอเลย

"ใช่คำแก้วมันไม่ได้เล่าให้เธอฟังรึไงว่ามันต้องจำใจออกเรือนก็เพราะเธอ"

"เพราะฉัน?"

ยิ่งได้ยินแบบนี้นรีนาถยิ่งสงสัยไปกันใหญ่

"อืม..วันที่เธอหนีไปคำแก้วมันออกตามหาเธอทีหลังฉันไอ้แสงเพื่อนฉันมันเลยต้องวุ่นตามมาด้วยวันนั้นคำแก้วมันเป็นลมเพราะเจองูดีที่ไอ้แสงมันเห็นทันเลยช่วยไว้ฝนตกพอดีเลยต้องไปหลบกันในถ้ำเช้ามาคนงานเร่งกันไปหาก็ไปเจอสองคนนั้นอยู่ในถ้ำกันสองคน..เรื่องเลยปากต่อปากพาเสียหายฉันเองในฐานะคนปกครองคำแก้วก็ต้องบากหน้าให้เพื่อนมารับผิดชอบแล้วที่ทั้งสองคนต้องแต่งงานกันด้วยความไม่เต็มใจก็เพราะเธอจำใส่หัวเอาไว้ด้วย"

เมืองรามเล่าทุกอย่างให้หญิงสาวได้ฟังยิ่งเล่าสีหน้าของเขาก็ดูลำบากใจกับเรื่องนี้อย่างเห็นได้ชัดเพราะไม่รู้เลยว่าพันแสงกับคำแก้วแต่งงานกันไปแล้วนั้นจะเป็นเช่นไรเพราะพันแสงไม่ชอบหน้าคำแก้วเอามากเสียด้วย

"..คำแก้ว.."

นรีนาถถึงกับอิ่มไม่อยากแตะกับข้าวเพราะถ้าหากเป็นเธอถูกจับแต่งโดยไม่เต็มใจแบบนี้เธอคงทุกข์ใจน่าดูทั้งรู้สึกผิดกับคำแก้วมากๆอีกด้วย

สามวันต่อมา

"ฉันจะไม่ล่ามเธอหวังว่าเธอจะไม่หนี"

"....."

วันนี้เป็นวันแต่งงานของคำแก้วเมืองรามไม่อนุญาตให้นรีนาถไปร่วมงานด้วยเพราะไม่อยากให้ทุกคนในงานสนใจเธอเท่าไรนักว่าเป็นใครเขาคร้านที่จะตอบคำถามทั้งไม่ล่ามเธอเอาไว้เช่นเคยเวลาที่ไม่อยู่เพราะคิดว่าเธอคงจะไม่กล้าหนีไปไหนอีกแล้ว

โห่..ฮี๊..โห่..ฮี๊..โห่ๆ..ฮี๊ววว

มงๆๆมงเท่งมงเท่งมงๆ

"ชะ..ช่ะ..ช่ะๆ"

เสียงโห่และเสียงกลองยาวดังที่หน้าเรือนศังกรในช่วงเช้าสมานและคนอื่นๆต่างรำกันอย่างสนุกสนานผิดกับคนเป็นเจ้าบ่าวที่อยู่ในชุดแต่งงานแบบล้านนาหน้าบึ้งตึงบอกบุญไม่รับ

"ไอ้หมานเต้นไม่ดูหน้าเจ้าบ่าวเลยมึง"

สมิงพี่ชายของสมานเดินมาสะกิดคนเป็นน้องชายให้ดูหน้าเจ้าบ่าวเสียก่อน

"กูแค่ดีใจพ่อเลี้ยงจะไม่เหงาแล้ว"

สมานไม่ได้สนใจอะไรได้แต่รำต่อเพราะนานๆทีจะมีงานมงคลเช่นนี้

"ดีใจนึกว่าแต่งเองเลยนะมึง"

"อุ้ยย.."

พันแสงสบถใส่สมานด้วยสีหน้าไม่พอใจทำเอาอีกฝ่ายรำไม่ออกกันเลยทีเดียว