ตอนที่16 ฤทธิ์น้ำเมา

"..อยู่เฉยๆ.."

"อร้ายยย...ปล่อยยย.."

เมืองรามวางไหน้ำเมาของเขาลงพร้อมกดร่างบางแล้วขึ้นคร่อมเธออย่างเอาแต่ใจเขายกยิ้มเล็กน้อยมองหน้าจิ้มลิ้มด้วยสายตาหยาดเยิ้มไม่รู้ว่าทำไมวันนี้เขาจึงคิดถึงแต่กลิ่นกายของเธอด้วยความที่ไม่ค่อยจะมีสติเท่าไรจึงเลือกที่จะทำอะไรตามอำเภอใจโดยที่ไม่ฟังคนต่อต้านเช่นเดิม

"หื้อ..อื้มม..ฮือๆๆ..หยุดทำบ้าๆกับฉันสักที..ฮือๆๆ"

เพี๊ยะ..ปั้กๆๆ..ตุ้บ..

นรีนาถทั้งตบทั้งข่วนไม่ยอมหยุดมือกับคนที่กระทำย่ำยีร่างกายของเธอแต่ดูเหมือนคนที่กำลังเมาผิวเนื้อด้านชาไม่มีร้องโอดโอยเลยสักแอะแต่ดันเพิ่มพูนทวีความรุนแรงกับกิจกรรมสวาทที่ทำอยู่แทนจนทำให้หญิงสาวนั้นหมดแรงจะต้านและหยุดมือไปเอง

"......"

"ฮื่อๆๆๆๆ..อือ...ฉันเจ็บ.."

กิจกรรมสวาทที่เมืองรามได้กระทำกับนรีนาถเนิ่นนานเสียจนสาวเจ้าตัวอ่อนปวกเปียกตาจะหลับไม่หลับแหล่น้ำตาที่ไหลเป็นสายธารเปียกเลอะเทอะใบหน้าสวยและไรผมรามไปถึงฟูกนอนเป็นวงกว้างแต่มีหรือคนป่าเถื่อนจะสนใจเพราะเอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นหลักในขณะที่ไม่ได้สติแบบนี้

วันต่อมา

"......."

นรีนาถตื่นมานั่งกอดเข่าร้องให้กระซิกเบาๆคนเดียวตั้งแต่หัวรุ่งไม่อยากเหลือบสายตามองร่างกายตัวเองแม้แต่นิดเพราะเธอเกลียดรอยที่เขาทำไว้บนเนื้อตัวของเธอที่สุด

"ไปไร่กับฉัน"

"..โอ้ยย.."

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาในขณะที่หญิงสาวอาบน้ำอาบท่าชำระล้างร่างกายเรียบร้อยแล้วหมายจะเดินเข้ามาในกระท่อมแต่กลับถูกพ่อเลี้ยงเถื่อนดึงแขนเธอให้เดินตามไปเสียก่อน

ครั้งนี้หญิงสาวนิ่งเงียบไม่โต้ตอบเพราะเธอเกลียดการที่จะสนทนาและการมองหน้าเขาในเวลานี้

"พรวนดินให้หมดทุกร่องแล้วค่อยกินข้าว"

เมืองรามเหวี่ยงหญิงสาวมาที่แปลงดินเปล่าใช้ให้เธอพรวนดินเพราะต้องการจะลงปลูกพืชล้มลุกที่นี่

"....."

"หึ่...อวดเก่งดีนี่"

ชายหนุ่มมองหน้าคนที่กำลังถือเสียมลงมือขุดดินอย่างไม่พูดไม่จาอย่างหมั่นไส้เพราะการกระทำแบบนี้ของหญิงสาวทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอกำลังประชะประชัน

เย็นของวัน

"......"

นรีนาถนั่งทำงานตากแดดตากลมตั้งแต่เช้าจรดเย็นปิ่นโตข้าวที่เมืองรามเอามาวางไว้ให้เธอก็ไม่เคยแตะเพราะกินอะไรไม่ลงมือน้อยที่เป็นแผลยังไม่หายดีก็กำเสียมจนเลือดไหลแล้วไหลอีกแต่เธอไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดเพราะหัวใจของเธอนั้นกำลังเจ็บกว่าเมื่อตะวันจะตกดินหญิงสาวก็เป็นลมล้มพับไปโดยที่ไม่มีใครเห็น

"คุณ...คุณหญิง"

ไม่นานนักคำสอนที่กำลังจะเดินกลับบ้านมาพร้อมบุญตาสายตาของเขาเหลือบไปเห็นหญิงสาวที่นอนฟุบอยู่กลางแปลงดินจึงรีบเข้าไปดูและเห็นว่าเป็นนรีนาถจึงรีบประคองเธอนอนบนตักและเขย่าตัวเธอเล็กน้อย

"นังนี่เป็นอะไรพี่สอน"

บุญตามองนรีนาถอย่างไม่ใส่ใจและคิดในใจว่านรีนาถนั้นหมั่นสร้างแต่ปัญหาเรียกร้องความสนใจจากคนอื่นไปทั่ว

"เป็นลมน่ะสิวะ..ถามได้เอ็งมาดูหน่อยข้าจะไปตามพ่อเลี้ยง"

"เดี๋ยวๆ..ฉันไปตามเอง"

บุญตาหรือจะปล่อยโอกาสนี้หลุดมือหากพ่อเลี้ยงหนุ่มมาเห็นว่านรีนาถกำลังถูกเนื้อต้องตัวอยู่กับคำสอนอาจจะเขี่ยทิ้งออกจากการเป็นผู้หญิงของตัวเองก็เป็นได้ดังนั่นเธอจึงอาสาจะไปตามเมืองรามเอง

"รีบไปรีบมาล่ะ"

หลังจากที่บุญตารีบวิ่งไปตามพ่อเลี้ยงคำสอนก็อุ้มหญิงสาวมาพักที่แคร่ไม้ใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆ

"คุณ.. คุณ.. อ่อนแอแบบนี้พ่อเลี้ยงก็ยังจะให้มาทำงานอีกน้าา"

"อืม..."

"ฟื้นแล้วเหรอ...ค่อยๆลุก"

คำสอนเห็นหญิงสาวฟื้นมาได้ก็โล่งใจทั้งรีบประคองตัวเธอให้ลุกขึ้นนั่ง

"ขอบใจจะพี่สอน..โอ้ยย"

ด้วยความที่รีบลุกอาการปวดหัวจี๊ดก็แล่นมาเล่นงานและตัวอ่อนไปอีกรอบทำให้ตอนนี้นรีนาถนั้นล้มตัวซบอยู่กับอกของคำสอนอย่างไม่ได้ตั้งใจ

"งั้นนอนลงดีกว่านะผมว่า"

คำสอนเห็นว่าหญิงสาวน่าจะต้องนอนพักก่อนจึงค่อยๆโอบตัวเธอลงนอนและก็มีบางเสียงที่แข็งกร้าวตะโกนข้างหลังทำให้เขาต้องผละออกจากตัวหญิงสาวโดยเร็ว

"ไอ้สอน.."

"....."

เมืิองรามมองหน้าคำสอนอย่างเอาเรื่องเพราะเขาไม่ขอบให้ใครมาแตะของๆเขาจะเป็นของที่ไม่ได้รักก็ตามทั้งรีีบอุ้มหญิงสาวกลับไปที่กระท่อมด้วยความโมโหกับภาพที่เห็นเมื่อครู่อีกด้วย

พลั้กกก

"..จ.. เจ็บ"

ชายหนุ่มอุ้มร่างบางมาถึงกระท่อมได้ก็วางเธอลงกับฟูกอย่างแรงจนคนที่เพลียจนไม่มีแรงจะลืมตาต้องร้องออกมาเบาๆ

"สำออยอ่อยใส่คนของฉันงั้นเหรอ"

เมืองรามจ้องหน้าหญิงสาวที่หลับตาอยู่เสียงฝาด

"....."

"นี่..ลืมตามาคุยเดี๋ยวนี้"

ยิ่งเห็นเธอไม่ตอบโต้เขาก็ยิ่งโมโหทั้งเขย่าตัวเธอเหมือนเป็นสิ่งของอีกต่างหาก

".อืม.."

"โถ่.."

เมื่อหยุดมือเขาจึงเห็นว่าหญิงสาวขยับตัวเล็กน้อยแต่ไม่ลืมตาเช่นเดิมชายหนุ่มจึงค่อยๆสัมผัสร่างกายหญิงสาวให้แน่ใจอีกทีว่าตกลงเธอป่วยจริงหรือแค่สำออยและก็ได้รู้ว่าตัวหญิงสาวนั้นร้อนผ่าวขึ้นจริงๆก่อนหน้าที่อุ้มมาน่าจะไม่ได้สังเกตุเพราะกำลังโมโหอยู่

"......."

ไม่นานเมืองรามเองก็ต้องมานั่งเช็ดตัวให้หญิงสาวอย่างหงุดหงิดกับตัวเองเพราะรำคาญที่หญิงสาวนั้นเอะอะป่วยๆจนเขาไม่รู้จะใช้เธอทำงานอะไรดีแล้วเพราะใช้งานทีไรก็มาเป็นภารเขาทุกที

ในขณะที่เช็ดตัวหญิงสาวเขาก็ไล่ดูผลงานของตนที่ทำรอบตามตัวของหญิงสาวเอาไว้และแอบยิ้มกริ่มอยู่คนเดียวอย่างพอใจแต่เมื่อมาถึงมือเขาถึงกับหน้าเสียที่มือหญิงสาวบวมแดงมีเลือดออกจนน่ากลัวและนั่นก็ทำให้เขาขมวดคิ้วคิดอะไรเล็กน้อยไม่นานก็ส่ายหัวเบาๆบอกตัวเองว่าอย่าสนใจและจะคิดสงสารคนตรงหน้าไม่ได้เด็ดขาด

วันต่อมา

"ให้ถางหญ้าพรวนดินเดี๋ยวก็จะเป็นลมเป็นแล้งสำออยใส่คนของฉันอีกวันนี้ก็นั่งเฝ้าวัวเฝ้าควายมันกินหญ้าละกัน....ไอ้ทองวันนี้กูให้มึงพักเย็นๆมึงค่อยมาต้อนควาย"

เช้าวันนี้เมืองรามก็ลากหญิงสาวมานั่งเฝ้าวัวความยที่ทุ่งหญ้าแทนทองดีเขาจะลองดูว่าเธอจะเป็นอะไรไปอีกหรือเปล่า

"ฉันช่วยพี่สาวเค้าดูก็ได้จะพ่อเลี้ยง"

ทองดีมีสีหน้ากังวล

"เมื่อกี้กูพูดไม่ได้ยินหรือไงว่าให้มึงพัก"

เมืองรามมองค้อนใส่ทองดีให้รู้ตัวว่ากำลังขัดคำสั่งของเขาอยู่

"ฉันจะไปพักเดี๋ยวนี้แหละจะ"

เมื่อเห็นท่าทางพ่อเลี้ยงทองดีจำต้องรีบเดินออกไแใปทันทีวันนี้ของทองดีแม้จะสบายกายอใแต่เหมือนจะไม่สบายใจเสียแล้ว

"อีกเดี๋ยวคำแก้วมันคงจะเอาปิ่นโตมาให้..ดูพวกมันให้ดีล่ะ"

"..อืม.."

เมืองรามพูดจบก็เดินออกไปทำงานทำการของเขาต่อนรีนาถโล่งใจที่วันนี้มือของเธอจะไม่ต้องเจ็บซ้ำอีกแม้จะต้องมานั่งดูวัวควายก็ดีกว่าต้องอยู่กับคนนิสัยไม่ดีอย่างเมืองรามตลอดเวลา

"พี่หญิง"

"แก้ว"

นรีนาถหันไปยิ้มให้กับคำแก้วที่เดินหิ้วปิ่นโตมาสองเถาวางลงตรงหน้าเธอ

"กินข้าวเช้ากันก่อนจะ"

"ทำไมปิ่นโตมีสองเถาล่ะ"

"ของแก้วด้วยจะพี่หญิงจะได้มีคนกินเป็นเพื่อนไง"

"ขอบใจนะ"

นรีนาถเห็นทีเธอจะยิ้มออกบ้างก็เพราะที่นี่มีคำแก้วอยู่นี่แหละ

"เห็นว่าเมื่อวานพี่หญิงเป็นลมไปเลยตอนนี้ยังเพลียอยู่ไหมจ้ะ"

คำแก้วถามอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วง

"พี่ค่อยยังชั่วแล้วล่ะเมื่อวานตากแดดทั้งวันนับว่าพ่อเลี้ยงนั่นยังปราณีพี่บ้างที่ให้มานั่งเฝ้าพวกวัวควายพวกนี้"

นรีนาถบุ้ยปากเล็กน้อย

"พ่อเลี้ยงแกเป็นคนไม่ชอบให้ใครขัดใจปากร้ายแต่ใจดีแก้วว่าอีกหน่อยถ้าพี่หญิงอยู่ๆไปวันนึงพ่อเลี้ยงอาจจะใจดีกับพี่หญิงก็ได้นะจ้ะ"

คำแก้วพูดไปก็จัดวางอาหารไปเธอแอบสงสารนรีนาถอยู่มากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ทำได้เพียงเป็นเพื่อนคลายเหงาคลายเศร้าของนรีนาถได้เท่านั้น

"พี่ก็หวังให้เป็นเช่นนั้น"

นรีนาถพึมพำเบาๆก่อนจะหันมาสนใจอาหารตรงหน้าเธอนึกอยากกินอาหารตรงหน้าก็เพราะมีคำแก้วกินเป็นเพื่อนนี่แหละ

เย็นของวัน

(แก้วว่าอีกหน่อยพี่หญิงอยู่ๆไปวันนึงพ่อเลี้ยงอาจจะใจดีกับพี่หญิงก็ได้นะจ้ะ)​

"พี่จะเชื่อคำพูดเรานะคำแก้ว"