ตอนที่18 หน้าที่เมีย

"ยิ้มแย้มหน่อยสิแก้ว"

ทางด้านคำแก้ววันนี้เธอดูผุดผ่องเป็นพิเศษเพราะถูกขัดศรีฉวีวรรณโดยฟองจันทร์หญิงสาวเกล้าผมใส่ชุดแต่งงานแบบล้านนาเป็นชุดที่เมืองราหาซื้อมาให้แม้ภายนอกจะดูงดงามเพียงใดแต่จิตใจของเธอตอนนี้ช่างห่อเหี่ยวเสียเหลือเกิน

"แม่จันทร์จ้ะ..คือแก้ว"

คำแก้วส่ายหัวเบาๆเมื่อถึงเวลาจริงๆเธอกลับทำใจไม่ได้เสียอย่างนั้น

"เห็นแก่หน้าพ่อเลี้ยงท่องเอาไว้"

"จะ"

ฟองจันทร์รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของคำแก้วเธอเองก็ได้แต่ขอให้งานวันนี้มันผ่านพ้นไปด้วยดี

"มึงดูหน้าเจ้าบ่าวเจ้าสาวดิวะ"

ในขณะที่ตอนนี้ห​มอทำขสัญของหมู่บ้านกำลังทำขวัญให้กับบ่าวสาวอยู่ทองดีจำต้องหันมาคุยกับทศพลที่ดูสีหน้าบ่าวสาวไม่ได้มีความสุขเอาเสียเลย

"กูผะอืดผะอมแทนหมอทำขวัญเลยว่ะ"

ทศพลเองก็ได้แต่ส่ายหัวเบาๆ

"เงียบหน่อยพวกมึง"

"ครับ.. พ่อเลี้ยง"

เมืองรามรับรู้ถึงเหตุการณ์ทั้งหมดเพราะเขาก็เห็นอยู่ตรงหน้าแต่ก็พยายามเฉยไว้และปรามคนสนิทที่ยั่งซุบซิบกันไม่ดูเวลา

"ขอให้อยู่กันอย่างร่มเย็นเป็นสุขนะ...ฝากดูแลคำแก้วแทนกูด้วย"

หลังจากทำขวัญเสร็จตอนนี้ก็ได้เวลาผู้ข้อไม้ข้อมือเมืองรามในฐานะที่เปรียบเสมือนพ่อของเจ้าสาวก็เดินเข้ามารดน้ำสังข์ผูกข้อมือบ่าวสาวคนแรกทั้งบอกกับเพื่อนรักของเขาแกมร้องขอ

"อืม.."

พันแสงรับปากด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"ออกเรือนไปแล้วเป็นเมียเค้าแล้วก็ทำหน้าที่เมียให้ดีอย่าให้ขาดตกบกพร่องล่ะ"

"จะ..พ่อเลี้ยง"

คำแก้วรับคำเมืองรามเธอจะทำตามที่เขาสอนทุกอย่างเพื่อไม่ให้ใครมาว่าได้ว่าบ้านนี้สอนเธอไม่ดี

เมื่อผูกข้อไม้ข้อมือเสร็จเรียบร้อยแล้วบ่าวสาวก็ถูกส่งตัวเข้าหอเป็นพิธีในช่วงเช้าแขกเหลื่อที่มาก็ทะยอยกันกลับบ้าน

กระท่อมริมธาร

"หึ่...หวังว่าเธอจะอยู่แถวนี้นะ"

เมืองรามนึกเป็นห่วงคนอยู่ที่กระท่อมคนเดียวว่ายังไม่ได้กินอะไรเสร็จจากงานแล้วจึงรีบหิ้วปิ่นโตกลับไปให้นรีนาถแต่เมื่อมาถึงกลับไม่มีคนอยู่เขาจึงหงุดหงิดเล็กน้อยรีบวางปิ่นโตไว้และเดินตรงมาที่คอกวัวเพราะสองสามวันมานี้นรีนาถมักจะขลุกอยู่ที่นั่นอยู่กับลูกวัวแม้ว่าเขาจะไม่ได้สั่งให้เธอไปดูแลวัวควายก็ตาม

"พี่สอนทำไมมาอยู่นี่ล่ะจ้ะ"

นรีนาถละสายตาจากการดูวัวควายกินหญ้ามาทางคำสอนที่กำลังเดินเข้ามา

"งานเลิกแล้วฉันก็เลยมาแวะดูวัวซะหน่อยพอดีไอ้คนเฝ้ามันเมาไปซะก่อน"

คำสอนต้องมาดูวัวควายแทนทองดีเพราะรายนั่นเมาแอ๋ไปกับทศพลหลังจากบ่าวสาวผูกแขนเสร็จแล้ว

"อ๋อ..จะ"

"แล้ววันนี้ทำไมไม่เห็นคุณที่งานเลยล่ะ"

คำสอนถามด้วยความแปลกใจ

"เค้าสั่งไม่ให้ไปยุ่งหญิงก็เลยไม่ไปจะ..ว้ายย"

"ค่อยๆครับ"

นรีนาถหมายจะเดินมาคุยใกล้ๆคำสอนแต่เธอก็กลับลื่นเสียก่อนดีที่คำสอนนั้นรับเอาไว้ได้ทัน

"ขอบใจจะพี่สอนหญิงนี่ซุ่มซ่ามจริงๆเลย"

นรีนาถแอบขบขันตัวเองเล็กน้อยที่ซุ่มซ่ามอยู่เรื่อยดีที่คำสอนรับเธอได้ทันไม่งั้นคงกองอยู่ที่พื้นไปแล้ว

"ไม่เป็นไรครับ"

"ไอ้สอน.."

พลั้กก

"โอ้ยย.. พ่อเลี้ยง"

เมืองรามเห็นกับตาว่าทั้งคู่กอดกันหัวร่อต่อกระซิกทำให้เลือดขึ้นหน้าเขาทันทีชายหนุ่มรีบดึงตัวหญิงสาวออกและต่อยคำสอนจนลงไปกองกับพื้น

"มึงทำอะไร"

เมืองรามตะคอกเสียงฝาด

"คุณเค้าจะล้มฉันเลยเข้าไปช่วย"

คำสอนพยายามอธิบายให้เมืองรามได้เข้าใจ

"พี่สอนแค่ช่วยฉันทำไมต้องทำกับเค้าแบบนี้ด้วย"

นรีนาถตวาดใส่เมืองรามอย่างเหลืออดเธอเกลียดพฤติกรรมป่าเถื่อนไม่ฟังใครของเขาเป็นที่สุด

"มึงอย่าอยู่ใกล้ผู้หญิงคนนี้อีกนะ"

เมืองรามชี้หน้าทั้งออกคำสั่งกับคำสอนก่อนจะกระชากนรีนาถกลับไป

"ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย"

ตลอดทางนรีนาถเอาแต่ต่อว่าเมืองรามเพราะดูเขาจะทำเกินกว่าเหตุไปหน่อยเรื่องราวก็ได้อธิบายกันไปแล้วก็ไม่ยักจะเชืาอเลยสักนิด

"อย่าพูดมาก."

"โอ้ยย..เจ็บนะ"

เมืองรามยังคงกระชากร่างบางให้เดินตามกลับโดยเร็วเพราะเขาต้องสะสางลงโทษเธอที่กล้าไปกอดกับผู้ชายคนอื่น

"คันนักใช่ไหมถึงได้เร่าๆไปหาผู้ชายแบบนั้นฉันอุตส่าห์ไว้ใจไม่ล่ามเธอ...แต่ก็ได้รู้แล้วว่าคนอย่างเธอไว้ใจไม่ได้..อยากมีหลายผัวนักรึไงหรือฉันไม่ถึงใจห้ะ"

เพี๊ยะ...

เมื่อลากหญิงสาวมาถึงกระท่อมได้เมืองรามก็ลากเธอมาผลักลงที่ฟูกนอนทั้งต่อว่าเสียหายจนหญิงสาวรับไม่ได้กับคำพูดกล่าวหาเธอแบบนี้จนต้องฟาดมือเรียวไปที่ปากของเขาเต็มแรงอย่างเหลืออด

"หึ่.."

เมืองรามหน้าหันใช้มือลูบปากเบาๆและกระชากเสื้อผ้าของหญิงสาวออกอย่างรวดเร็ว

"ปล่อยนะ...ทีหลังอย่ามากล่าวหาฉัน"

นรีนาถขัดขืนการกระทำของอีกฝ่ายเพราะรู้ว่าเขาจะทำอะไรซึ่งมันเป็นสิ่งที่เธอไม่ชอบที่สุด

"ก็เห็นกับตาจะว่าเป็นอื่นได้ยังไง.."

"อื้มม..."

ชายหนุ่มว่าจบก็บดเบียดริมฝีปากหนาดูดคลึงริมฝีปากบางอย่างรุนแรงทั้งกดร่างบางให้อยู่ใต้ร่างอย่างทารุณ

"ปล่อยยยยได้แล้ว..ฮือๆๆ"

ไม่นานเขาก็ได้มอบบทสวาทเป็นการลงโทษคนที่ขัดใจเขาเป็นนานสองนานจนอีกฝ่ายถึงจั้นสลบไปคาอกแกร่งและใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยคราบน้ำตา

20.00 น.

ตั้งแต่ออกมาจากห้องหอเมื่อช่วงบ่ายพันแสงก็เอาแต่ดื่มจนเมาพึ่งจะกลับเข้ามาในห้องหอตัวเองในเรือนศังกรก็ฟ้ามืดและทุกคนก็เข้านอนกันหมดแล้วรวมถึงคำแก้วก็ด้วย

"จ..จะทำอะไรจ้ะพ่อเลี้ยง"

คำแก้วเห็นแสงไฟจากตะเกียงและพันแสงก็มานั่งตาเยิ้มเพราะความเมาจ้องหน้าหญิงสาวมือไม้ก็เริ่มปัดป่ายตามเนื้อตัวของคำแก้วจนเธอตัวสั่นเล็กน้อยเพราะไม่เคยถูกชายใดแตะตัวลูบไล้แบบนี้มาก่อน

"ฉันก็จะให้เธอทำหน้าที่เมียฉันไง.."

"เอ่อ.."

ว่าจบพันแสงก็ผลักไหล่หญิงสาวให้นอนลงและเขาก็ขึ้นคร่อมอยู่บนตัวของเธอทำเอาคำแก้วตัวเกร็งทำอะไรไม่ถูกทั้งพยายามที่จะลุกออกแต่ก็สู้แรงของคนตัวโตไม่ได้

"ทำไม..หรือจะขัด​คำสั่งไอ้ราม...มันบอกให้ทำหน้าที่เมียให้ดีไม่ใช่หรือไง"

พันแสงกระซิบข้างหูคำแก้วด้วยน้ำเสียงงัวเงียจนอีกฝ่ายรับรู้ได้ว่าตอนนี้สติสตังพันแสงนั้นน่าจะไม่ค่อยเหลือเพราะหากเขาปกติดีจะไม่มีวันอยากอยู่ใกล้เธอแน่นอน

"แต่วันนี้พ่อเลี้ยงเมามากแล้วนอนพักเถอะจะ..อื้อ.."

คำแก้วพยายามผลักคนบนตัวของเธอออกแค่ก็ไม่สำเร็จอยู่ดี

"ไม่อยากทำหน้าที่เมียฉันก็พูดมาไม่ต้องมาทำเป็นห่วงฉันแต่เสียใจด้วยในเมื่อฉันเสียค่าสินสอดให้เธอไปแล้วก็มาอยู่เป็นเครื่องระบายอารมณ์ฉันก็แล้วกันแต่อย่าหวังว่าฉันจะยกยอปอปั้นเธอจำเอาไว้"

"แก้ว..รู้จะ.."

คำแก้วหันหน้าหนีคนที่กำลังมองเธออยู่หญิงสาวถึงกับใจห่อเหี่ยวเมื่อได้ฟังคำของอีกฝ่ายเรื่องนี้เธอเองก็พอจะทำใจไว้แล้วเหมือนกันเธอไม่ได้หวังว่าจะมาให้เขายกยอปอปั้นเธอเลยสักนิด

"อึก..อื้มม.."

สีหน้าของคำแก้วตอนนี้ไม่ค่อยสู้ดีนักเพราะเธอต้องอยู่เฉยกับการกระทำอันไร้ความนุ่มนวลของพันแสงที่บดจูบเธออย่างหนักหน่วงลิ้นร้ายไล่ตวัดฉกชิมความหวานจากโพรงปากสาวน้อยไร้เดียงสาอย่างเพลิดเพลินทั้งมือหนายังลูบไล้เข้ามาด้านในเสื้อของเธอบีบขยำเนินอกอวบนูนของเธออย่างไม่เบามือจนเธอต้องส่งเสียงร้องออกมาจากลำคอ

... แสงไฟจากตะเกียงที่หัวนอนทำให้เธอมองภาพต่างๆไม่ชัดเท่าไรแต่แสงก็ทำให้เธอเห็นได้ว่าตอนนี้พันแสงน่าจะเปลือยกายจนหมดแล้วด้วยความอายและไม่เคยได้เห็นอะไรแบบนี้มาก่อนแม้จะไม่ชัดก็ทำให้เธอนั้นหลับตาลงไม่อยากมองภาพตรงหน้าเอาเสียเลย

"ลืมตา..มองทุกอย่างว่าฉันทำอะไรกับเธอบ้าง"

พันแสงบีบปลายคางมนของหญิงสาวทั้งสั่งให้เธอลืมตาอย่างคนเอาแต่ใจ

"อื้อ.."

พันแสงถลกผ้าซิ่นของหญิงสาวขึ้นจนเห็นขาอ่อนทำเอาเธอสะดุ้งเฮือกเล็กน้อยแต่เธอก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรเพราะย้ำคิดกับตัวเองได้อีกครั้งว่าเธอมาอยู่ตรงนี้ในฐานะอะไรจึงได้แต่ทำใจ

พันแสงค่อยๆสอดลำขาแกร่งแทรกผ่านมายังกึ่งกลางลำตัวของหญิงสาวจนรู้สึกได้ว่าตัวตนของเขากำลังจ่อชนอยู่กับร่องสวาทของคนใต้ร่าง

"......"

คำแก้วนอนตัวเกร็งจนในบางคราเรียกได้ว่าเธอแทบจะหยุดหายใจก็ว่าได้เพราะความตื่นเต้นที่ได้รับสัมผัสจากคนตัวโต

"..อะ...อร้าย."

"อืมม..."

พันแสงค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของหญิงสาวออกช้าๆเขาเพ่งมองส่วนเว้าโค้งอวบนูนอย่างพิถีพิถันก่อนจะก้มลงจูบดูดคลึงอย่างมูมมามด้วยความมัวเมาจนหญิงสาวเกิดความรู้สึกเสียวซ่านแปลกใหม่และเผลอครางออกมาอย่างลืมอาย

"อ..อร้ายยย..จ..เจ็บ"

เมื่ออารมณ์สวาทพุ่งทะยานจนเก็บเอาไว้ไม่อยู่พันแสงจึงค่อยๆสอดใส่ตัวตนที่โตเกินขนาดของเขาบดเบียดเข้าช่องทางรักอันคับแคบของหญิงสาวจนเธอต้องกรีดร้องด้วยสีหน้าที่ทรมานอย่างมากทั้งมือน้อยยังปัดป่ายจิกข่วนระบายความเจ็บกับลำแขนแกร่งจนเกิดเป็นรอยแดงแทบเลือดซิบ

"นี่คือครั้งแรกเท่านั้นฉันเชื่อว่าอีกหน่อยสิ่งนี้จะเป็นสิ่งที่เธอต้องเรียกร้องหามัน"

พันแสงค่อยๆกระซิบข้างหูคนที่น้ำตารื้นออกมาเบาๆและค่อยๆขยับแท่งร้อนเข้าออกด้วยจังหวะที่ไม่เร็วมากและเปลี่ยนเป็นรุนแรงในเวลาต่อมา

"อื้อ..เจ็บ...แก้วไม่ไหวจะพ่อเลี้ยง"

เมื่อเวลาผ่านไปนานสองนานดูท่าว่าคนตัวโตจะยังคงกอบโกยความสุขไม่ยอมหยุดจนคำแก้วที่ทนเจ็บมานานต้องรอขอความเมตตาเพราะเธอถูกเขาขยำดูดคลึงระบมไปทั้งตัวทั้งช่วงล่างของเธอยังถูกบดเบียดกระแทกอย่างไม่หยุดหย่อนจนเธอทนเจ็บปวดไม่ไหวจนต้องร้องขอความเมตตา

"เธอมีสิทขอร้องด้วยเหรอ...ขอใช้งานนิดหน่อยทำเป็นบ่น"

พันแสงหยุดชะงักการกระทำครู่หนึ่งเพื่อที่จะย้ำกับคำแก้วอีกรอบว่าเธอไม่มีสิทธิ์ออกเสียงอะไรเรื่องนี้ทั้งนั้นเมื่อเป็นเครื่องระบายอารมณ์ก็ไม่มีสิทธิ์บ่นแล้วจึงอัดกระแทกรัวสะโพกใส่หญิงสาวอีกครั้งและครั้งนี้รุนแรงกว่าเดิมทำให้คำแก้วนั้นต้องร้องสะอื้นอย่างสุดจะกลั้น

"แก้วไม่ไหวจริงๆ..อร้าย..อื้อๆๆ..อึก..หื้อ..อื้อๆๆ"

"อ้าส...อื้มม....อ่าาา"

แต่ดูท่าพันแสงจะระเริงหรรษากับการร่วมรั้งครั้งนี้เป็นที่สุดเพราะเขาเองก็ห่างเรื่องแบบนี้ใานานเหมือนกันตั้งแต่พิมพรจากไป

เป็นครึ่งค่อนคืนเห็นจนได้ที่กว่าพันแสงจะปล่อยให้คำแก้วได้พักจนหญิงสาวเนื้อตัวอ่อนปวกเปียกไม่มีแม้เสียงจะร้องครางระบายความรู้สึกเจ็บปวดออกมาแต่คนตัวโตก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเพราะร่างบางดันหอมหวลและพอดีไม้พอดีมือของเขาเกินกว่าที่คิดอยู่มาก