ตอนที่11 ทำงานแลกข้าวแลกน้ำ

สองวันต่อมา

"ขุดดินพรวนดินทำเป็นไหม"

เมืองรามลากหญิงสาวมาที่แปลงผักตั้งแต่เช้าวันนี้เขาตั้งใจจะให้เธอทำงานเพราะจะมาให้นั่งกินนอนกินไปวันๆเขารู้สึกว่ามันไม่น่าใช่สิทธิพิเศษของหญิงสาวเท่าไร

"ฉันไม่เคยทำ"

นรีนาถมองกองอุปกรณ์การเกษตรตรงหน้าทั้งส่ายหัวเบาๆ

"ไม่เคยทำก็ต้องทำอยู่ที่นี่ต้องทำงานแลกข้าวแลกน้ำ"

เมืองรามเท้าเอวทั้งจ้องหน้าหญิงสาวและเอ่ยเสียงแข็ง

"ก็ฉันไม่ได้อยากอยู่ที่นี่สักนิดถ้าไม่อยากเปลืองข้าวเปลืองน้ำก็ปล่อยฉันไปเถอะ"

นรีนาถก้มหน้างุดรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดอาจจะทำให้เขาไม่พอใจแต่เธอก็ต้องพูดเพราะเธอก็ไม่ได้อยากอยู่ให้เปลืองข้าวเปลืองน้ำของเขาเลยสักนิด

"อย่าพูดมากแล้วอย่าแสร่บอกกับคนในนี้ล่ะว่าฉันจับเธอมาเพราะไม่อย่างนั้นโดนหมกอยู่ท้ายไร่แน่"

เมืองรามกระชากร่างบางมากัดฟันกระซิบกำชับเธอเรื่องที่เธออยู่ที่นี่ได้อย่างไร

"ไอ้สอนเดี๋ยวกูฝากมึงสอนงานคนของกูด้วยพรวนดินลงผักให้ครบทั้งแปลงให้เสร็จเลยนะ"

เมื่อกำชับหญิงสาวเรียบร้อยแล้วเมืองรามก็พาหญิงสาวมาหาคำสอนเพื่อให้เธอมาช่วยงานที่แปลงผักวันนี้

"มันจะไม่หนักไปเหรอครับพ่อเลี้ยง"

คำสอนมองร่างบางอย่างสงสารเขาคิดว่างานที่พ่อเลี้ยงหนุ่มใช้หญิงสาวทำมันดูจะหนักเกินไป

"กูสั่งก็ทำ"

"ครับพ่อเลี้ยง"

เมืองรามพูดเสียงแข็งขึ้นอีกครั้งจนคำสอนต้องก้มหน้าหลบยอมรับคำสั่งอย่างไม่ขัดขืน

"ทำแบบนี้แหละทำตามผม"

"อย่างนี้ใช่ไหมจ้ะ"

หลังจากที่เมืองรามไปแล้วคำสอนก็เริ่มสอนงานนรีนาถพักใหญ่จนหญิงสาวเข้าใจการใช้อุปกรณ์การเกษตรทั้งหมดและวิธีทำดินให้เป็นหลุมลงผักแล้ว

"นั่นแหละ...นี่ท่าทางจะไม่เคยจับจอบจับเสียมเลยใช่ไหมคุณ"

คำสอนแม้จะเห็นว่าหญิงสาวหัวไวแต่ก็พอรู้ว่าไอ้การเก้ๆกังๆแบบนี้ไม่เคยจับจอบจับเสียมแน่นอน

"ใช่จะ...แต่ถ้ามีคนสอนหญิงก็ทำได้จะ"

นรีนาถไม่เกี่ยงที่จะทำอยู่แล้วขอเพียงแค่มีคนสอนเธอก็ทำได้ทั้งนั้น

"แล้วทำไมพ่อเลี้ยงถึงให้เรามาทำงานล่ะหรือทำอะไรให้พ่อเลี้ยงไม่สบายใจถึงเปลี่ยนจากตำแหน่งเมียมาเป็นคนงานในไร่"

หลังจากที่ทั้งสองทำงานกันได้พักใหญ่คำสอนนั้นที่มีคำถามอยู่ในใจจนอัดอั้นไว้ไม่ไหวจึงต้องถามหญิงสาวออกมา

"ไม่ใช่น้ะจ้ะ..หญิงไม่ได้เป็นเมียเค้านะ"

นรีนาถส่ายหัวพัลวันเธอไม่รู้ว่าคำสอนนั้นไปเอาข่าวนี้มาจากไหนแต่ไม่ได้เป็นจริงอย่างที่เขาพูดแน่นอน

"เอาล่ะๆ..เป็นอะไรก็ช่าง..งั้นก็ทำตามที่ผมสอนถ้าเมื่อยหรือเหนื่อยก็พักได้"

เมื่อคำสอนเห็นว่าหญิงสาวปฏิเสธหัวชนฝาขนาดนั้นเขาก็ไม่ได้อยากคาดคั้นอะไรทั้งบอกให้หญิงสาวทำงานต่อ

"จะ"

ชั่วโมงต่อมา

"...."

นรีนาถสีหน้าเหยเกมาพักใหญ่เพราะรู้สึกระบมปวดแสบปวดร้อนที่มือจนต้องพัก

"โอ้โห่..คุณ..นี่ทำแปปเดียวมือพองขนาดนีเลย...ไปๆ..ไปพักเลยผมทำเอง..พ่อเลี้ยงนะพ่อเลี้ยงใช้แม่หญิงบอบบางมาทำอย่างนี้ได้ยังไง"

คำสอนหันไปเห็นมือของหญิงสาวถึงกับต้องบอกให้เธอหยุดเพราะมันพองจนแตกเป็นแผลเหวอะจนแดงไปหมดเขาก็ไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มนั้นคิดอะไรอยู่ที่ให้หญิงสาวทำงานหนักโดยที่ไม่ห่วงความปลอดภัยของเธอเลยสักนิด

ช่วงบ่ายของวัน

"พี่สอน"

บุญตาเสร็จจากงานที่ไร่ชาจึงเดินมาหาคำสอนแบบนี้เป็นประจำแทบทุกวันแต่วันนี้สิ่งที่ทำให้เธอแปลกตาคือหญิงสาวที่ดูแล้วจะไม่ใช่คนที่นี่จึงต้องถามคพสอนให้หายคาใจว่าเธอนั้นเป็นใคร

"อ้าวเก็บใบชาเสร็จแล้วหรือไงบุญตา"

"เสร็จแล้วจะ...แล้วนี่ใคร"

"นี่คุณหญิง..ที่มาจากบางกอกกับพ่อเลี้ยงวันนี้พ่อเลี้ยงให้มาช่วยงาน"

"ช่วยงาน..แล้วทำไมนั่งจมกองดินอยู่แบบนั้นล่ะ"

เมื่อได้ยินคำสอนเอ่ยขึ้นมาว่าเป็นคนที่พ่อเลี้ยงหนุ่มพามาจากเมืองกรุงสายตาของเธอก็แสดงความเกลียดชังนรีนาถจนหญิงสาวจับสังเกตได้ทันที

"โอ้ย..ขืนให้ทำต่อมือแหกกันพอดี..นั่นก็พองไม่รู้จะทำยังไงแล้วน่ะ"

คำสอนพูดไปส่ายหัวไป

"หึ่..ใช้งานยกขาไม่ได้กี่วันก็เขี่ยมาทำงานในไร่แล้วเหรอน่าสงสาร"

บุญตาพูดอย่างจีบปากจีบคอให้คนที่นั่งจมกองดินข้างต้นไม้ใหญ่ได้ยิน

"นังบุญตาเอ็งพูดอะไรของเอ็ง"

คำสอนขมวดคิ้วใส่คนเป็นลูกพี่ลูกน้องทันทีเขารู้ว่าบุญตานั้นหมายตาพ่อเลี้ยงหนุ่มเอาไว้แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะเป็นจริงเป็นจังหวังสูงจนเกลียดผู้หญิงของพ่อเลี้ยงหนุ่มขนาดนี้

"ก็พูดตามสิ่งที่รู้"

ปั้ก

"โอ้ยย..."

บุญตาเอื้อมมือไปหยิบเสียมเล็กที่ไม่มีด้ามตั้งใจโยนไปทางนรีนาถจนถูกเท้าของเธอเข้าเต็มๆจนหญิงสาวน้ำตาเล็ด

"ขอโทษทีมันหลุดมือ"

บุญตาส่งสายตามองคนที่กำลังเจ็บอย่างพอใจพร้อมเดินกลับไปอย่างไม่รู้สึกรู้สา

"เป็นอะไรไหมคุณ"

"ไม่เป็นไรจะ"

"บุญตานะบุญตา.."

คำสอนรีบวิ่งมาดูบาดแผลของหญิงสาวทั้งโมโหกับการกระทำของบุญตาอยู่มากเห็นทีเขาจะให้หญิงสาวนั่งอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วจึงคิดว่าจะไปส่งหญิงสาวที่กระท่อมริมธารแม้จะดูขัดคำสั่งพ่อเลี้ยงหนุ่มแต่เขาก็สงสารหญิงสาวมากกว่า​

กระท่อมริมธาร

"ไง...ทำงานวันเดียวจะตายเลยรึไง"

เมืิองรามได้ข่าวจากคำสอนว่าพาหญิงสาวมาส่งที่กระท่อมแล้วเพราะเธอไม่ไหวเขาเองก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรคำสินทั้งรีบกลับมาดูคนที่ทำสำออยว่าไม่ไหวถึงขั้นไหน

"......"

"นี่เธอ..."

เมืองรามเห็นว่าหญิงสาวไม่โต้ตอบคำถากถางเอาแต่นอนซมฟุบที่ฟูกนอนจึงเข้าไปเขย่าตัวดูปรากฏว่าตัวของเธอร้อนดั่งไฟลุกทำให้เขาต้องรีบกลับเรือนไปหายามาทันที

"โห..นี่พี่สาวเค้าทำไมตัวร้อนจี๋ขนาดนี้คะเนื้อตัวก็มีแต่แผล"

คำแก้วที่ถูกพ่อเลี้ยงหนุ่มลากมาให้ช่วยดูแลนรีนาถเมื่อเธอจับตัวคนที่นอนซมดูเธอถึงกับต้องชักมือออก อย่างรวดเร็วเพราะตัวร้อนยังกับไฟและรีบหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวหญิงสาวโดยเร็ว

"เช็ดตัวให้เธอแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยถ้าเธอตื่นแล้วก็เอายาให้กิน"

"จะ"

เมืองรามพูดเสร็จเขาก็ออกจากกระท่อมไปทันทีด้วยสีหน้าที่คนอื่นเดาอารมณ์ไม่ถูกว่าเป็นห่วงหญิงสาวที่นอนป่วยอยู่หรือโมโหที่เธอเป็นภาระกันแน่

เช้าวันต่อมา

"อืม.."

"ตื่นแล้วเหรอจ้ะ"

คืนทั้งคืนเมืองรามนอนอยู่ข้างนอกปล่อยให้คำแก้วดูแลนรีนาถอยู่ข้างในจนถึงเช้า

"....."

นรีนาถลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มอยู่ตรงหน้ากำลังทักทายเธอหญิงสาวจึงมองอย่างสงสัยว่าคนตรงหน้านั้นเป็นใครกันถึงมาอยู่ที่นี่ได้

"ฉันชื่อคำแก้วจะเรียกว่าแก้วเฉยๆก็ได้ฉันเป็นเด็กในบ้านพ่อเลี้ยงรามน่ะจะ"

คำแก้วรู้ว่าสีหน้าแบบนี้ของนรีนาถหมายความว่าอย่างไรเธอจึงรีบส่งยิ้มแนะนำตัวทันที

"แล้วทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ล่ะ"

"เมื่อวานพี่หญิงไม่ค่อยสบายพ่อเลี้ยงก็เลยให้แก้วมาคอยดูแลเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้จะ"

"อ๋อ..ขอบใจแก้วมากนะที่ช่วยดูแลพี่"

"ไม่เป็นไรจะพี่หญิงกินข้าวต้มก่อนเถอะจะได้กินยา"

คำแก้วประคองหญิงสาวให้ลุกขึ้นนั่ง

"ยาอะไรเหรอ"

นรีนาถมองไปที่ถ้วยยาที่มีน้ำสีออกเสมือนชาอย่างสงสัย

"ฟ้าทะลายโจรต้มน่ะจะแก้ไข้"

"ขมไหม"

หญิงสาวหน้าเจื่อนเล็กน้อยตั้งแต่เล็กจนโตเธอเป็นคนกินยายากที่สุดด้วยความที่ไม่ชอบความขมนั่นเอง

"นิดหน่อยจะแต่ยานี้หายไวมากเลยนะจ้ะ"

คำแก้วส่งยิ้มหวานให้คนตรงหน้าเธอรู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่ชอบดื่มยาเธอเองก็เช่นกันแต่ยังไงก็ต้องให้อีกฝ่ายฝืนใจกินจะได้ไข้ลดลงเร็วๆ

14.00​ น.

คล้อยบ่ายตอนนี้นรีนาถนั้นนอนอยู่ในกระท่อมคนเดียวทั้งถูกล่ามด้วยเชือกเส้นใหญ่ที่เธอพยายามแก้เท่าไรก็แก้ไม่ออกจนถอดใจและนอนจมฟูกนอนไปอย่างอ่อนใจ

"อีนังสำออย"

"..หา.."

เพี๊ยะ..

"โอ้ยย.."

นรีนาถถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆบุญตาที่แกล้งเธอเมื่อวานนั้นเข้ามาต่อว่าเธอทั้งกระจากตบเธอจนหน้าหัน

"พ่อเลี้ยงไม่อยู่ขอตบให้หนำใจหน่อยเถอะ"

เพี๊ยะๆๆๆ

บุญตาเน้นเขี้ยวเน้นฟันฟาดหน้าหญิงสาวอย่างไม่ยั้งมือจนผิวของเธอแดงเถือกเป็นปื้นไปหมด