เหตุการณ์เปลื่ยนแปลง

มิคกี้นอนสลบอยู่ที่ร้านอาหาร หลังจากกิ่งล่วงหล่นใส่ศีรษะของเขา ยูโรพยุงร่างของมิ คกี้มานั่งที่โต๊ะ ยูโรเรียกมิคกี้อยู่หลายครั้งเขาจึงเริ่มได้สติกลับมาและลืมตาขึ้น

  “เราเป็นอะไรไป”มิคกี้ยังมึนงง

  “กิ่งไม้หล่นใส่หัวนายไง”

  “ไม่น่าใช่ เมื่อคือเรายังนอนที่ห้องอยู่เลย นอนกับเกรท”มิคกี้ขยับศีรษะไปมา

  “เกรทไหน นายมากับเรา”

  “เหรอ เดี๋ยวขอเวลาคิดหน่อยนะ”พอมิคกี้ได้สติเขาก็เข้าใจได้ในทันทีว่ากลับมายังในยุคปัจจุบัน

  “ว่าไงจำได้หรือยัง”ยูโรมองหน้าของเกรทด้วยความเป็นห่วงอย่างสุดซึ้ง

  “จำได้แล้ว แต่เราคงไม่กินข้าวแล้วนะ ไม่มีอารมณ์กินเจ็บหัวจังเลย”มิคกี้ใช้มือลูบที่ศีรษะของเขา

  “ฮือ ไม่เป็นไรหรอกวันหลังค่อยมา ดูนายท่าจะแย่มากวันนี้ ขับรถกลับบ้านไหวไหม”

  “ไหว”

  “ถ้างั้นเดี๋ยวเราขับรถตามนายไปก็แล้วกันนะ”

  “ขอบใจมาก”

  ยูโรพยุงร่างของมิคกี้และเดินไปที่รถของมิคกี้ ยูโรยืนมองมิคกี้เข้าไปในรถและขับรถออกไป ส่วนตัวเขาก็เข้าไปในรถของตัวเองและขับรถตามมิคกี้ไปอย่างด้วยความเป็นห่วง

  มิคกี้ใช้เวลาไม่นานก็ขับรถมาถึงบ้าน เมื่อยูโรเห็นมิคกี้ขับรถกลับมาอย่างปลอดภัย เขาจึงขับกลับไปที่บ้านของเขาทันที

  มิคกี้เดินเข้ามาภายในบ้าน เขาคิดคำต่างที่จะมาแก้ตัวกับแม่ของเขาคุณหญิงโสภิตา แต่เมื่อเขามาถึงในห้องรับแขก มิคกี้เห็นเพียงแต่พายัพพ่อของเขา และผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่รุ่นราวราวคราวเดี๋ยวกับคุณหญิงแม่ของเขา

  “มิคกี้มานี่มาหาพ่อก่อน”พายัพกวักมือเรียกมิคกี้ ส่วนมิคกี้ก็เข้ามานั่งด้วยความสงสัยว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นใคร และแม่ของเขาคุณหญิงโสภิตาหายไปไหน

  “พ่อกับแม่มีเรื่องจะบอก พ่อกับแม่จะหย่ากัน”พายัพพูดเสียงราบเรียบ

  “ใช่ แม่ก็ตัดสินใจแล้วเหมือนกัน”

  “คุณเป็นใคร คุณไม่ใช่แม่ผม”มิคกี้มีสีหน้าที่ตื่นตระหนก

  “มิคกี้ ทำไมพูดจากับแม่แบบนี้”สุชาดาเอ่ยขึ้น

  “คุณไม่ใช่แม่ผมจริงๆนี่ แม่ผม คุณหญิงโสภิตาต่างหาก”

  “พายัพ คุณมันเลวมาก เกลี่ยกล่อมลูกไม่ให้ยอมรับแม่แท้ๆของตัวเอง”สุชาดานั่งร้องไห้ด้วยความเสียใจ

  “มิคกี้ ลูกพูดกับแม่อย่างงั้นได้อย่างไร แล้วเรื่องคุณหญิงโสภิตาจะมาเป็นแม่ใหม่ของลูก ไปเอามาจากไหน”พายัพมีน้ำเสียงที่ดุดันพอสมควร

  “อะไรกัน แม่ผมชื่อโสภิตา คุณเป็นไรแม่อ้างว่าเป็นแม่ผม”มิคกี้มีท่าทีขึงขัง

  “แม่ไง  สุชาดา แม่ของมิคกี้ แม่อุ้มท้องมิคกี้มาตั้งเก้าเดือน ทำไมมิคกี้เห็นคนอื่นดีกว่าแม่ตัวเองได้ไง”สุชาดาสะอื้นไห้ต่อ

  “ไม่จริง”มิคกี้ส่ายหน้า

  “ทำไมจะไม่จริง มิคกี้เป็นอะไรไปลูก ถึงจำแม่ไม่ได้นี่แม่แท้ๆนะ ส่วนโสภิตาอนาคตแม่เลี้ยงลูก”สุชาดาหันหน้ามามองพายัพ

  “พ่อเล่นตลกอะไรกับลูก”

  “พ่อกับแม่ไม่ใช่เด็กๆจะมาเล่นตลกกับลูกได้ไง ดูดีๆนั่นแม่สุชาดาของลูก”

  มิคกี้มองหน้าสุชาดาชัดๆอีกครั้ง แล้วเขาก็จำได้ทันทีว่านี่คือสุชาดา เพื่อนร่วมห้องพักของเขานั่นเอง ที่ก่อนเข้าจะกลับมาในอนาคตพายัพได้ตามติดสุชาดาพอสมควร

  “ไม่จริง”มิคกี้รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องทันที เพราะเขายังทำใจไม่ได้กับเรื่องที่เกิดขึ้น

  “มิคกี้ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย”พายัพตะโกนตามเสียงดัง

  “ปล่อยแกไปก่อนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะไปคุยกับลูกเอง”

  “แต่ ลูกต้องอยู่กับผม”พายัพเสียงเข้ม

  “ได้ ฉันก็ให้อยู่กับคุณนั่นแหละ ที่ฉันไม่เอาลูกไป ไม่ใช่เพราะฉันไม่รักลูก แต่คุณฐานะดีกว่าฉัน ถ้าลูกอยู่กับคุณมันมีอนาคตที่ดีกว่าอยู่แล้ว”

  “ขอบใจมากนะที่คุณเข้าใจผม”

  “ฉันก็ไม่เข้าใจหรอก แต่ในเมื่อเราอยู่ด้วยกันไม่ได้ แล้วจะอยู่ด้วยกันทำไม ฉันไม่ชอบงานสังคมเข้าหาคุณหญิงคุณนายบ้าบอนั่น ฉันชอบชีวิตอิสระ ไม่งั้นฉันไม่แยกอยู่กับคุณมาตั้งหลายปีหรอก และมันก็ถึงเวลาแล้วที่เราต้องแยกกันจริงๆ เพราะอีกหน่อยคุณอาจได้ตำแหน่งใหญ่โตกว่านี้ ฉันรับไม่ได้ที่จะต้องปั้นหน้าปั้นตาในสังคมชั้นสูงของคุณ”

  “ผมขอโทษอีกครั้งนะครับ ที่ไม่สามารถทำตามที่คุณอยากได้”

  “ฉันเข้าใจ ฉันยังไม่สามารถที่ทำตามใจคุณได้เลย”

  “ผมยังจำได้ไม่ลืมเลยนะ ที่เราเริ่มคบกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย”พายัพพูดขึ้น

  “ฉันไม่อยากจำ พรุ่งนี้ฉันจะไปแล้วนะ ฉันขอตัว”

  สุชาดาขึ้นไปบนห้องด้วยใจที่ปวดร้าว เธอนั้นยังรักพายัพอยู่เหมือนเติม แต่เธอไม่สามารถที่จะทิ้งชีวิตที่อิสระมาเป็นภริยาท่านรัฐมนตรีได้ เพราะตำแหน่งคุณหญิงเธอไม่ต้องการและเธอคิดว่าไม่สามารถทำได้ ข้อสำคัญเธออยากอยู่อย่างสงบเรียบง่าย ไม่ชอบเข้าสังคมที่มีผู้คนใส่หน้ากากเข้าหากัน

  ถึงแม้เธอบอกกับพายัพว่าไม่อยากจำอดีต แต่เธอก็ไม่สามารถลืมอดีตได้ ในช่วงที่เรียนมหาวิทยาลัย เธอนั้นได้คบกับพายัพจนเรียนจบ หลังจากนั้นเธอก็พลาดท้องกับพายัพ ถึงแม้พ่อแม่ของพายัพจะขอแค่ลูกไม่ต้องการตัวเธอ แต่สุชาดาก็ไม่ยอม รวมทั้งพายัพด้วยเช่นกัน ทั้งคู่ฝ่าฝันอุปสรรคของครอบครัวจนได้แต่งงาน แต่ชีวิตคู่ของทั้งสองก็ลุ่มๆดอนๆมาตลอด เพราะญาติทางฝ่ายพายัพไม่ชอบเธอ เพราะครอบครัวของสุชาดานั้นพื้นเพธรรมดาเกินไป

  มิคกี้นั่งลงบนเตียงด้วยความเศร้าสร้อย และไม่อยากยอมรับความจริงว่าสุชาดาคือแม่ของเขา มิคกี้ถึงกับเครียดจนรู้สึกปวดศีรษะ เขาจึงไปหยิบยาแก้ปวดมากินและล้มตัวลงนอน ด้วยใจที่ร้าวราน เพราะสิ่งที่เขากลัวมันได้เกิดขึ้น มิคกี้พลางคิดไปว่าในช่วงเวลาที่เขากลับมายังอนาคต ในส่วนอดีตพายัพกับสุชาดาคงสานสัมพันธ์กลายเป็นความรัก และแต่งงานกันจนมีลูกเกิดมาเป็นเขา

  มิคกี้พยายามหลับตาและข่มใจให้หลับ เพื่อที่จะได้ลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้น และอยากจะย้อนเวลากลับไปเพื่อเจอแม่ของเขาในวัยสาว ซึ่งมิคกี้ก็ใช้เวลานานพอสมควรกว่าที่เขาจะหลับลงได้ แต่เขาแค่หลับไม่ได้กลับไปในอดีตที่อย่างเขาคิดไว้

  “มิคกี้ มิคกี้ มิคกี้” สุชาดาเคาะประตูเรียกมิคกี้อยู่หลายครั้ง

  มิคกี้เริ่มได้สติลืมตาขึ้นแบบสะลีมสะลือ เขาจึงค่อยๆลุกลงจากเตียงและไปเปิดประตูดูว่าเป็นใครมาเรียกเขา

  “คุณ”มิคกี้เงยหน้ามองสุชาดา

  “แม่เข้าไปได้ไหม”

  “ได้”มิคกี้พูดห้วนๆและเดินไปนั่งที่ขอบเตียง ส่วนสุชาดาก็นั่งลงข้างๆมิคกี้

  “แม่รู้นะว่าลูกทำใจไม่ได้ ที่พ่อกับแม่ต้องเลิกกัน แต่ลูกก็น่าเข้าใจแม่นะ เพราะพ่อกับแม่นั้นเข้ากันไมได้ ไหนจะครอบครัวฝ่ายพ่อก็ไม่ชอบแม่มิคกี้ก็รู้ข้อนี้ดี ที่แม่ทนมาถึงป่านนี้ก็เพื่อลูก แม่รอให้มิคกี้โตแล้วค่อยจากไป”

  “คุณ ไม่ได้รักพ่อเหรอ”

  “รักสิ แต่ทำไงได้ ในเมื่อความคิดของเราไม่ตรงกัน”

  “ในเมื่อไม่ตรงกัน แล้วแต่งงานกันทำไม”

  “มันเป็นความรักของหนุ่มสาว มันไม่มีเหตุผลหรอก ลูกก็น่าจะเข้าใจข้อนี้ดี เพราะลูกก็อยู่ในวัยเดียวกับพ่อแม่ในอดีต แต่เมื่อเวลาผ่านไปทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่ได้สวยงามอย่างที่เราคิดไว้หรอก”

  “คุณจะไปแล้วเหรอ”

  “ใช่ แม่จะไปแล้ว ถ้ามีอะไรโทรหาแม่ได้นะ”

  “คุณไปอยู่ที่ไหน”

  “แม่ซื้อบ้านจัดสรรไว้หลังหนึ่งมีสามห้อง ของมิคกี้ห้องหนึ่งถ้ามิคกี้ไปหาแม่จะได้นอนที่นั่น”

  “แล้วทำไมคุณไม่เอาผมไปด้วย”มิคกี้มองหน้าสุชาดา

  “ไปกับแม่ลูกก็ไม่มีอนาคตเท่าอยู่กับพ่อหรอก แม่อยากเห็นลูกมีอนาคตที่ดี เป็นลูกรัฐมนตรี อยู่ในสังคมที่ดี”

  “ครับ”มิคกี้ก้มหน้าลง เพราะเขารู้ว่าสุชาดานั้นไม่ได้มาจากฐานที่ร่ำรวยมากนัก แค่พอมีกินมีใช้

  “โกรธแม่เหรอ ถึงไม่เรียกว่าแม่ เรียกแต่คุณ”สุชาดน้ำตาไหลพรากออกมาในทันที

  “เปล่าครับ คือ”มิคกี้ถึงแม้จะไม่ชอบสุชาดาในอดีต แต่ในเมื่อปัจจุบันสุชาดาได้เป็นแม่ของเขาแล้ว เขาจึงไม่อาจที่จะปฏิเสธความจริงข้อนี้ได้ แต่เขาก็ยังรู้สึกเฉยๆ

  “แม่ไปแล้วนะ ถ้าไงแม่จะไปหาที่มาหวิทยาลัยบ่อยๆ”

  “ครับ”

  “แม่ขอกอดหน่อย”

  สุชาดาโอบกอดมิคกี้พร้อมกับน้ำตาที่ไหลเอ่อนองแก้มทั้งสอง ส่วนมิคกี้รู้สึกแปลกๆใจหายเหมือนกัน แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะทำใจกอดสุชาดากลับได้ สักพักสุชาดาก็คลายกอดจากมิคกี้

  “คราวนี้แม่ไปจริงๆแล้วนะ”

  สุชาดากลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลไปมากกว่านี้ หลังจากนี้เธอก็หันหลังให้มิคกี้และก้าวเท้าออกในประตูไป ด้วยใจที่ปวดร้าวเพราะลูกชายสุดที่รักของเธอนั้นเย็นชาจนเธอรับไม่ได้

  มิคกี้ก้มหน้าด้วยความเศร้า เพราะความรู้สึกผูกพันเริ่มเข้ามาทีละน้อย จนใจของมิคกี้สั่นหวั่นไหว เขาพลันคิดได้ว่าเก็บอัลบั้มรูปไว้ มิคกี้จึงลุกขึ้นไปเปิดตู้ใต้ทีวีและหยิบอัลบั้มรูปออกมาดู ซึ่งรูปที่เขาเห็นนั้นไม่ใช่โสภิตาแต่เป็นสุชาดาที่ท้องโต และรูปของเขาในวัยเด็กกับสุชาดาทุกใบ จนโตเป็นหนุ่มและมีรูปของพายัพมาร่วมเฟรมบ้าง แต่ยังน้อยกว่ารูปสุชาดา

  “แม่”มิคกี้เงยหน้าขึ้นและมองไปรอบๆห้อง เขาก็เห็นรูปสุชาดากอดเขาในวัยหนุ่ม มิคกี้ดูแล้วรู้สึกอบอุ่นและคิดถึงสุชาดาทันที มิคกี้ใจหายไม่อยากให้สุชาดาจากไป เพราะภาพเก่าได้เข้ามาในความคิดของมากมาย ทั้งทีเขาไม่มีความจำและความรู้สึกกับสุชาดามาก่อน มิคกี้เริ่มใจคอไม่ดีเขาจึงรีบออกจากห้อง และลงบันได้ไปในทันแล้วมองหาสุชาดาผู้เป็นแม่ แต่ก็ไม่เห็นได้ยินแต่เสียงรถที่สตาร์ทดังอยู่

  “แม่”มิคกี้ตะโกนเสียงดังวิ่งออกไปที่ประตูบ้าน และเขากำลังเห็นรถของสุชาดาแล่นออกไป

  “แม่”มิคกี้วิ่งตามไปในทันที แต่ก็ไม่ทันเพราะสุชาดาขับรถออกไปที่ถนนแล้ว

  “จับมิคกี้ไว้”พายัพตะโกนให้ยามจับตัวมิคกี้ไว้ เพราะพายัพสังเกตเห็นว่ามิคกี้นั้นเริ่มสติหลุด

  “มิคกี้ฟังพ่อนะ ถึงแม่เขาจะไปอยู่ที่อื่น แต่มิคกี้ยังไปหาแม่ได้ตลอดเวลา จะไปนอนด้วยหรือไปเที่ยวพ่อก็ไม่ว่า”

  “แล้วทำไมพ่อเลิกกับแม่ล่ะ”

  “มันเรื่องของผู้ใหญ่ลูกไม่เข้าใจหรอก สักวันลูกจะเข้าใจเองว่าบางเรื่องมันไม่สามารถที่จะทำตามใจได้หรอก”

  “ผมไม่เข้าใจ พ่อใจร้าย พ่อเจ้าชู้ จีบสาวทีเดียวสองคน ทั้งแม่สุชาดา แม่โสภิตา”

  “ไอ้มิคกี้ จะมากไปแล้ว ไปเอาเรื่องนี้มาจากนี้”

  “ผมรู้ก็แล้วกัน พ่อไม่รักใครจริงนอกจากตัวเอง”

  “นี่พ่อนะ พูดกับพ่ออย่างนี้เลยเหรอ”

  “ก็มันเรื่องจริงนี่”

  “ไม่ต้องพูดอีก  ขึ้นไปแต่งตัวแล้วก็ไปเรียนได้แล้ว”

  พายัพมองหน้ามิคกี้แวบหนึ่งด้วยความสงสัย หลังจากนั้นเขาก็เดินเข้าไปภายในบ้าน ด้วยความคิดที่สับสน และมึนงงกับมิคกี้ลุกชายอันสุดที่รัก ทำไมถึงเปลื่ยนไปยังกับคนละคน