อยากย้อนเวลาไปวันวาน

ด้วยความโกรธโมโหยูโรที่กระทำต่อมิคกี้ และแอบน้อยใจที่ยูโรมีใจให้มิคกี้ บิวจึงไปดักรอยูโรที่สนามฟุตบอล เมื่อยูโรออกมาจากสนามฟุตบอล บิวเดินเข้าไปหาทันทีและต่อว่ายูโรไม่ยั้ง

          “นายเป็นเพื่อนมิคกี้นะ ทำไมนายทำกับมิคกี้อย่างนั้น”

          “ทำอะไร”

          “ก็นายจะทำแบบนั้นกับมิคกี้นั่นไง”

          “แบบไหนบอกมาซิ”ยูโรมีสีหน้าที่กวนบิวพอสมควร

          “พูดตรงนี้ไม่ได้ต้องไปคุยในรถ”

          “ก็ได้ นายไม่ได้เอารถมาเหรอ”

          “เปล่า”

          “แผนสูงที่จะให้เราไปส่งแน่เลย”

          “ใช่”

          “ตามมา”ยูโรแสยะยิ้มแล้วเดินนำหน้าบิว

          เมื่อทั้งสองอยู่ในรถ บิวมองยูโรไม่ว่างสายตาเลย จนยูโรรู้สึกรำคาญ เพราะเขาไม่ค่อยชอบผู้ชายที่อ้อนแอ้นและบอบบางซักเท่าไร

          “มองคนหล่อทำไม”

          “ยอมรับว่านายหล่อ แต่นายใจไม่หล่อ”

          “ไม่หล่อตรงไหน”

          “ก็คิดไม่ดีกับมิคกี้”

          “นายก็คิดไม่ดีกับเราเหมือนกันไม่ใช่เหรอ นายก็เป็นคนไม่ดีด้วย”

          “ถึงเราจะคิดไม่ดีกับนาย แต่เราก็ไม่ได้ทำอะไรนายนี่ เพราะเรารู้ว่านายยังไม่ได้รักเรา”

          “รู้ก็ดีแล้ว และจะไม่มีวันรักผู้ชายร่างบางแบบนายหรอก”

          “ตามใจ แต่ผู้ชายร่างหนาเขาก็ไม่ชอบนายหรอก”

          “สักวันเราจะทำให้ชอบให้ได้”

          “ฝันไปเถอะ มิคกี้เขาชอบแบบเรา ส่วนายเป็นแค่เพื่อนก็ถือว่าดีแล้ว อย่าคิดเป็นอื่นเลย”

          “พูดแบบนี้ชอบมิคกี้เหรอ”

          “ไม่ได้ชอบ และ  ไม่มีวันชอบ ความเป็นเพื่อนนั้นมันยาวนานกว่าคนรัก เหมือนนายไงตอนนี้ความเป็นเพื่อนแท่บจะไม่มีแล้ว”บิวหัวเราะ

          “ปากดีนักนะ เราก็ไม่มีวันเป็นเพื่อนกับนาย ยิ่งคนรักฝันไปเถอะ”

          “แต่เราฝันว่าได้นายทุกคืนเลย ได้อมของนาย  นายเอาข้างหลังเรา ได้กอดนาย ได้ทำทุกอย่างเลย”

          “ฝันบ้าๆ  เลิกฝันไปเลย”

          “ใครเลิกความฝันได้ล่ะ”บิวยิ้มเพราะเถียงชนะ

          “อยากได้เราจนต้องเก็บเอาไปฝันเลยเหรอ”

          “ใช่ เราอยากได้นายมาก”

          “ถ้างั้นจัดให้”ยูโรมองหาโรงแรมม่านรูดทันทีในระหว่างขับรถอยู่

          “นายจะทำอะไรเรา”

          “ก็ทำอย่างที่นายฝันไง”

          “นายไม่กล้าหรอก  เพราะนายไม่ได้รักเรา ถ้านายกล้าเราก็ยอม”บิวหัวเราะ

          “ปากดีจะเอาให้บานเลย”

          “ท่าจะจริงเพราะของนายใหญ่มาก”

          “ใหญ่กว่ามิคกี้ใช่ไหม”

          “แน่นอนใหญ่กว่า”

          “เสร็จแน่คืนนี้บิว”

          “จะรอ”บิวอมยิ้ม และ ลึกๆหวังว่าเป็นเช่นนั้น

          ยูโรมองหาโรงแรมม่านรูดเพื่อที่จะเข้าไปจัดการบิว เพราะความปากดีและท้าทายเขาจึงทนไม่ไหวอยากสั่งสอนให้เข็ดขยาด เมื่อเห็นโรงแรมม่านรูดยูโรเลี้ยวรถเข้าไปในทันที

          “นายเอาจริงเหรอ”บิวมีสีหน้าที่หวั่นวิตก

          “เอาจริงซิ”

          ยูโรเลี้ยวรถเข้าที่จอดรถ เด็กปิดม่าน ก็วิ่งมารูดม่านทันที บิวเริ่มรู้สึกกลัวเพราะสีหน้ายูโรนั้นเอาจริง แต่บิวก็แอบดีใจเล็กๆถึงแม้จะไม่เกิดจากความรักก็ตาม

          “ลงมาเลย”บิวลงจากรถและเดินตามยูโรเข้าไปในห้องนอน

          “แก้ผ้าเดี๋ยวนี้”

          “นายจะทำอะไรเรานะ”บิวเริ่มผิดสังเกต

          “นายแก้ก่อนสิ”บิวพูดกลับ

          “ได้”ยูโรถอดชุดฟุตบอลออกจนหมด บิวมองตาค้างเพราะมีแต่มัดกล้าม โดยเฉพาะที่ท่อนเอ็น ถึงจะยังไม่ขยายใหญ่ก็ยังดูใหญ่มาก

          “ถึงเวลาที่นายต้องถอดแล้ว”ยูโรเดินเข้าไปหา

          “ไม่อ่ะ นายจะทำอะไร  ไม่มีการเล้าโลมกอดจูบซักหน่อยเหรอ”

          “ไม่มีเราชอบแบบดิบๆ”

          “แบบนี้มันดิบไปเราไม่ชอบ”

          “แต่เราชอบ”

          “ไม่เอาพาเรากลับบ้านเดี๋ยวนี้”บิวเดินหนี

          “ไม่ต้องกลับ นายต้องอมของเราก่อน ให้เราเอาข้างหลังด้วย”

          “ไม่เอา”

          “ได้ มึงอยากให้เล้าโลมเหรอ”

          ยูโรเดินเข้าไปหาบิวแล้วจับร่างบิวผลักลงที่เตียง หลังจากนั้นเขาก็ไซร้ซอกคอของบิว ยูโรเน้นดูดอย่างเดียวเพื่อให้เป็นรอยแดง

          “เราไม่เอาแล้ว ปล่อยนะ  คอเราแดงหมดแล้ว”

          “เรื่องของนาย”

          ยูโรไซร้ซอกคอของบิวอย่างบ้าคลั่ง ส่วนสองมือก็บี้ขย้ำหัวนมของบิว ยูโรดึงปลายเสื้อออกเหนือศีรษะของบิว หลังจากนั้นก้มลงดูดขบหัวนมของบิว จนบิวรู้สึกเจ็บมากกว่าเสียว แต่เขาก็ทนอดใจคิดไปว่าเผื่อจะดีกว่านี้

          ยูโรถอดกางเกงของบิวออกจนหมด และจับร่างของบิวพลิกคว่ำ หลังจากนั้นเขาก็ใช้สองมือตีก้นบิวรัวๆ

          “แค่นี้แหละ”

          เมื่อยูโรพูดจบก็ใส่เสื้อผ้าทันที เพราะเขาไม่สามารถที่จะทำอะไรต่อจากนี้ได้ เขาไม่ชอบอะไรที่ขาวใสออร่าแบบนี้ ยูโรชอบแบบแมนๆ

          “อะไร”บิวหันหน้ามามองยูโร

          “นายอยู่นี่แหละเราไปแล้วนะ หาทางกลับเองก็แล้วกัน”

          ยูโรใส่เสื้อผ้าเสร็จก็ออกจากห้องไป สักพักเสียงรถก็ดังขึ้นและแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว พอบิวใส่เสื้อผ้าเสร็จก็ไม่ทันแล้ว บิวไม่กล้าที่จะเดินออกไปคนเดียว เขาจึงกลับเข้ามาที่ห้องและนั่งร้องไห้ด้วยความเสียใจ บิวเสียใจและตกใจในไม่สามารถที่จะคิดแก้ปัญหานี้ได้  แต่แล้วก็มีเสียงสวรรค์มาช่วย เสียงโทรศัพท์ของเขาได้ดังขั้น

          “อยู่ไหนเอ่ย”ต่อในร่างมิคกี้โทรหาทางไลน์

          “มิคกี้นายช่วยเราด้วย”บิวร้องไห้หนักกว่าเดิมอีกหลายเท่า

          “นายเป็นอะไรอยู่ที่ไหน”

          “โรงแรมม่านรูด”

          “นายไปอยู่นั่นได้ไง”เสียงต่อสั่นระเยือก

          “ยูโรพาเรามาแล้วทิ้งเราไว้นี้”

          “นายกับยูโร”ต่อยังพูดไม่จบบิวชิงพูดก่อน

          “เราไม่ได้มีอะไรกัน ยูโรหลอกเรามาที่นี่แล้วทิ้งเราไป”

          “ไอ้ยูโรอย่าให้เจอหน้า กูจะตะบันหน้าให้หงายเลย”

          “เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน นายมารับเราก่อนเถอะ”

          “นายอยู่ที่ไหนเนี่ย”

          “เราก็ไม่รู้เหมือนกัน”

          “ถ้านายไม่รู้แล้วเราจะไปรับนายได้อย่างล่ะ”

          “เดี๋ยวเราส่งโลเคชั่นไปให้นาย”

          “เราใช้ไม่เป็นหรอกไอ้จีพีเอสนั่นน่ะ”

          “นายเป็นบ้าไปแล้วเหรอ”

          “เอ่อ  เดี๋ยวดูในยูทป เขาคงมีวิธีสอนใช้”

          “แค่นี้นะ มาเร็วๆนะ”บิวพูดเสียงสั่น

          บิวเช็ดน้ำตาที่เริ่มไม่ไหลออกมา เพราะเขาเริ่มอุ่นใจที่ต่อจะมาพาเขาออกไปจากที่โรงแรมแห่งนี้ บิวนั่งรอต่อในร่างมิคกี้หลายชั่วโมง เพราะเขาไม่ค่อยชำนาญทาง กว่าจะมาถึงก็ดึกพอสมควร

          “ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

          บิวรีบไปเปิดประตูทันที เขาดีใจมากที่เห็นหน้าต่อ บิวโผล่เข้าไปกอดต่อทันที บิวน้ำตาไหลอีกครั้ง

          “ไม่ต้องร้องไห้แล้ว เรามาพานายกลับบ้านแล้วไง”

          “นายมาช้านี่ เราก็นึกว่านายจะไม่มาแล้ว”

          “มาซิ นายเป็นคนที่เรารัก”

          “แต่เรา”

          “ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว เราเข้าใจนายดี”

          “ขอบใจนายมากนะ ที่เข้าใจเราทุกเรื่อง”

          “เดี๋ยวเราไปส่งที่บ้านนะ”

          “ฮือ”

          ต่อขับรถตามเส้นทางที่บิวบอกเพื่อไปส่งบิวที่บ้าน ส่วนใจของเขานั้นแค้นเคืองยูโรยิ่งนัก เขาก็ไม่เข้าใจยูโรเหมือนกัน ในเมื่อไม่ชอบบิวก็แค่ปฏิเสธ ทำไมถึงต้องทำกันขนาดนี้

          “ยูโรนี่ทำกับนายเกินไปนะ”

          “ช่างเขาเถอะทุกอย่างมันจบแล้ว ต่อแต่นี้ไปเราจะไม่ไปยุ่งกับยูโร”

          “ถ้างั้นเราก็มีสิทธิใช่ไหม”

          “ไม่มีสิทธิหรอก เราบอกนายตั้งหลายรอบแล้ว เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้”

          “ทำไมล่ะ”

          “สักวันนายจะเข้าใจ และอีกอย่างในโลกนี้ไม่ได้มีแค่เราคนเดียว”

          “แต่”

          “ไม่ต้องแต่หรอก ถึงบ้านเราแล้ว ขอบใจมากนะมิคกี้ นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเรา”

          เพียงบิวลงจากรถ ใจของต่อร้าวรานอีกครั้ง เขาคิดไปว่าการมาช่วยบิวในครั้งนี้น่าจะให้บิวใจอ่อน แต่ก็ไม่เป็นผลอันใดกับเขาเลย  แต่อีกสิ่งที่มีผลกับจิตใจของต่อคือยูโรทำร้ายบิว ซึ่งเขาทนไม่ได้ ต่อกำลังจะโทรหายูโรเพื่อนัดมากระทืบหน้าบ้าน แต่เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

          “ฮัลโหล มีอะไรบิว”

          “อย่าไปทำอะไรยูโรนะ เราไม่ได้สงสารยูโรหรอก แต่เราสงสารนายมากกว่า เพราะนายเป็นลูกรัฐมนตรี ถ้านายทำอะไรไม่ดีลงไป มันส่งผลเสียถึงพ่อแม่นายด้วยรู้ไหม”

          “ฮือ ขอบใจมาก”

          “แค่นี้นะ”

          บิวนั้นเรียกสติต่อกลับคืนมา เพราะสิ่งที่บิวเตือนนั้นมันเป็นความจริง ถ้าเขาทำอะไรลงไปกับยูโร ผลกระทบตามมาทันที ถึงแม้พ่อแม่ของมิคกี้จะไม่ใช่พ่อแม่จริงๆของเขา แต่ต่อก็ได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างดี เมื่อต่อคิดได้เช่นนั้นเขาจึงวกรถกลับบ้าน ด้วยหัวใจที่ยังแอบหวังว่า      บิวจะเห็นคุณค่าของเขาสักวันหนึ่ง