ความรู้สึกที่ผันแปร

มิคกี้พลิกร่างสุกี้นอนตะแครง ส่วนตัวของเขาก็ล้มตัวลงนอนตะแครงโดนที่ท่อนเอ็นไม่หลุดจากช่องทางรักของสุกี้ มิคกี้โยกบั้นท้ายอีกครั้งเพื่อให้ท่อนเอ็นเข้าออกที่ช่องทางรัก ส่วนมือของมิคกี้ข้างหนึ่งจับที่เอวของสุกี้ อีกข้างหนึ่งจับบี้ขย้ำเนินอกของสุกี้อย่างต่อเนื่อง ส่วนใบหน้าก็ซุกซอนไซร้ซอกคอของสุกี้ตลอดเวลา จนทำให้สุกี้นั้นใจแท่บละลาย ในรสสวาทครั้งนี้ ที่มิคกี้มอบให้สุกี้นั้นถึงใจเขาอย่างมาก

  มิคกี้ยังโยกบั้นท้ายไม่หยุด ซอยไม่ยั้งเช่นเดิมไม่เปลื่ยนแปลง ส่วนสุกี้นั้นได้แต่ครางด้วยความเสียวสยิวไม่หยุดหย่อน ยิ่งมิคกี้กระแทกแต่ละครั้ง สุกี้ครางไม่แผ่วเบาปล่อยออกมาจนสุดเสียงไม่ขาดสาย

  มิคกี้ดันร่างของสุกี้ให้พลิกคว่ำ ส่วนตัวเขาก็นอนทาบทับร่างของสุกี้ไว้ มิคกี้กระดกบั้นท้ายให้ท่อนเอ็นเข้าช่องทางรักของสุกี้ ยิ่งมิคกี้โหมกระแทกหนักขึ้น จึงทำให้ท่อนเอ็นโดนต่อมพิศวาสทุกครั้ง ทำให้สุกี้เสียวทั่วเรือนร่างจนทนไม่ไหว มิคกี้เริ่มมีเสียงกระเส่าเพราะความเสียวที่ท่อนเอ็นเพิ่มทวีคูณ มิคกี้จึงเร่งความเร็วซอยต่อไม่ยั้งรอ รัวถี่ๆเร็วๆด้วยใจที่อยากจะปลดปล่อยสิ่งที่ค้างคาในท่อนเอ็น

  ในส่วนของสุกี้โดนมิคกี้กระทำช่องทางรักอย่างหนักหน่วง ยิ่งแรงยิ่งโดนต่อมพิศวาสจนทำให้สุกี้จะทานทานได้อีกต่อไป เพียงมิคกื้กระแทกสองสามครั้งน้ำในกายของสุกี้ก็หลั่งไหลออกมาไม่ขาดสายบนที่นอน

  มิคกี้โหมกระหน่ำครั้งสุดท้าย เขาโยกบั้นท้ายขึ้นลงอย่างสุดแรง กระแทกท่อนเอ็นให้ทะลวงเข้าช่องทางรักสุกี้ให้สุดโคน มิคกี้อึดใจเดียวก็ทนไม่ไหว เขาได้ปล่อยน้ำในกายออกมาใส่ในช่องทางรักของสุกี้ แต่เขาก็ยังไม่หยุดที่จะกระแทกช่องทางรักสุกี้ เพียงแต่แรงกระแทกค่อยๆเบาๆลงจนปล่อยท่อนเอ็นคาช่องทางรักสักพัก หลังจากกนั้นเขาก็ถอนท่อนเอ็นออกมาและนอนหงายอย่างอ่อนแรง

  “ดีขึ้นกว่าครั้งก่อน”สุกี้พูดขี้นพร้อมหันหน้ามาหามิคกี้

  “อาจเป็นเพราะเมาก็ได้มั้ง รอไม่เมาก่อนค่อยชมเราก็ได้”มิคกี้พลิกร่างกอดสุกี้ พร้อมยกศีรษะบรรจงจูบที่แก้มของสุกี้

  “จูบหน่อยหรือสุกี้”

  “จูบทั้งสองคน ตอนนี้เราแยกไม่ออกหรอกว่าใครเป็นใคร เราคิดว่าเป็นเนื้อเดียวกันไปแล้ว ไม่ว่าจะสุกี้หรือหน่อย เราคิดว่าได้ชอบไปแล้ว”

  “หลายใจชอบทีเดียวสองคน”

  “แล้วมาอยู่ทำไมในร่างเดียวกันล่ะ”

  “ใครกันที่ทำให้เรามาอยู่ในร่างเดียวกัน”

  “เราขอโทษ”มิคกี้มีสีหน้าที่เศร้าลงทันที

  “อย่าคิดอะไรมากเลยมิคกี้ ในเมื่อเรื่องมันเกิดมาแล้วเราไม่สามารถที่จะแก้อะไรมันได้อีก”

  “ทำไมสุกี้ทำใจง่ายจัง”

  “ก็เราเป็นคนแบบนี้แหละ ไม่แคร์สังคมไม่สนใจอะไรมาก อยากทำอะไรก็ทำอยากได้อะไรก็ต้องได้”

  “เป็นแบบสุกี้ก็ดีเหมือนกัน”

  “บางครั้งก็สนุกบางครั้งก็ทุกข์ อย่าเป็นแบบสุกี้เลย”

  “ก็ได้ ขอต่ออีกรอบได้ไหม”มิคกี้รู้สึกได้ว่าท่อนเอ็นของเขาเริ่มแข็งอีกครั้ง

  “ได้สิ เล็กพริกขี้หนู”

  “สุกี้ เดี๋ยวนี้ใช้คำเก่าๆแต่มันก็จริงนะ”

  “ก๊อก ก๊อก ก๊อก”เสียงเคาะประตูรัวๆ

  “ใครกัน”มิคกี้มีสีหน้าที่ตกใจ

  “เราก็ไม่รู้ เอาแบบนี้ก็แล้วกันนายเก็บเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไป แล้วไปเปลื่ยนในนั้น เดี๋ยวเราค่อยคิดกันอีกทีว่าจะเอาอย่างไง

  มิคกี้หอบเสื้อผ้าของเขาเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนสุกี้ก็รีบใส่เสื้อผ้าเช่นกัน  สุกี้เก็บขวดเบียร์แก้วทิ้งถังขยะพร้อมปิดฝาอย่างมิดชิด หลังจากนั้นสุกี้ก็เดินไปเปิดประตู

  “หน่อยเราขอโทษเราผิดไปแล้ว เราขาดนายไม่ได้จริงๆ”จรัญโผกอดร่างของสุกี้ทันที ตอนแรกจรัญเห็นสุกี้มีความสัมพันธ์กับชายอื่น เขาจึงมาด่าว่าสุกี้และก็บอกเลิกทันที

  “เรื่องของเรามันจบลงไปแล้ว”หน่อยผลักร่างของจรัญออกจากตัว

  “เราไม่จบ”จรัญดันร่างของสุกี้เข้าไปข้างใน และปิดประตูทันทีพร้อมล็อคกลอนอย่างรวดเร็ว

  “แต่เราจบ”สุกี้พยายามผลักร่างของจรัญออก แต่สุกี้สู้แรงจรัญไม่ไหว จรัญดันร่างของสุกี้มาถึงที่ขอบเตียง หลังจากนั้นก็ผลักร่างของสุกี้ล้มลงบนที่นอน จรัญพรหมจูบทั่วใบหน้าของสุกี้อย่างใคร่กระหาย

  มิคกี้ไม่ได้ยินเสียงของสุกี้ เขาจึงแง้มประตูออกมา และสิ่งที่เขาเห็นนั้นเป็นภาพที่บาดตาเขาอย่างมาก มิคกี้จึงออกมาจากห้องน้ำ และกระชากคอเสื้อของจรัญ หลังจากนั้นมิคกิ้ชกไปที่ใบหน้าของจรัญอย่างไม่ยั้ง

  “หยุดนะ มิคกี้”สุกี้ดึงร่างของมิคกี้ แต่ด้วยแรงที่น้อยนิดจึงไม่สามารถที่จะดึงร่างมิคกี้ออกมาได้

  จังหวะที่มิคกี้หยุดชะงักจรัญได้โอกาสชกไปที่ปากของมิคกี้ จนร่างมิคกี้เซไปที่ข้างเตียง

  “เพลี้ย”สุกี้ตบหน้าจรัญ

  “หน่อย นายตบหน้าเราเพื่อช่วยไอ้มิคกี้นี่นะ”

  “เราไม่ได้ช่วยใครทั้งนั้น แต่อยากให้พวกนายได้สติซะที”

  “สติอะไรล่ะ ที่นายบอกเลิกกับเราเพราะมิคกี้เหรอ เราสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก นายทำแบบนี้กับเราไม่ได้น่ะ”

  “เราบอกนายแล้วนี่ ว่าเรื่องของเราแค่สนุกไมได้จริงจังอะไรด้วยซักหน่อย”

  “แล้วกลับไอ้มิคกี้นายก็คิดเช่นนั้นใช่ไหม”

  “ใช่ ทั้งสองคนนั่นแหละ”

  “สุกี้”มิคกี้พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ตกใจ

  “เห็นไหมมิคกี้ ไม่ว่านายหรือเราก็แค่ของเล่นหน่อย แต่นายเป็นบ้าอะไรเรียกสุกี้อยู่ได้”จรัญมองมิคกี้ตาขวางและหันมามองสุกี้ด้วยสายตาเหยียดสุดสุด

  “เรารักคนผิดจริงๆเธอมันมั่วไม่เลือก เมื่อก่อนนายไม่ใช่คนอย่างนี้นี่”

  “เมื่อก่อนก็ส่วนเมื่อก่อนเดี๋ยวนี่ก็ส่วนเดี๋ยวนี้ จะเอาเปรียบเทียบกันได้อย่าไงกัน”

  “ก็ได้ เราตัดขาดจากความเป็นเพื่อนกันเลย ต่อแต่นี้ไม่ต้องได้มาพบเจอกันอีกต่อไป”จรัญมองหน้าสุกี้เป็นครั้งสุดท้าย และหันมามองมิคกี้อีกครั้งแล้วเดินจากไปอย่างใจที่ปวดร้าว

  มิคกี้ยืนมองสุกี้ด้วยใจที่แสบถึงทรวง เขาไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำนี้ จากปากของสุกี้ในร่างหน่อยที่เขาหลงรัก

  “นายพูดจริงๆเหรอสุกี้”มิคกี้ไม่อยากเรียกหน่อย เพราะนิสัยที่เขาเห็นนั้นไม่มีความเป็นหน่อยแม้แต่น้อย

  “จริง แต่นายแตกต่างจากคนอื่น นายสัญญากับเราไว้แล้วว่าจะดูแลเราตลอดไป แต่ก็ไม่แน่สักวันเราอาจจะรักนายก็ได้ แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่”

  “เราไม่ลืมหรอกที่จะดูแลนายตลอดไป ถึงแม้นายจะไม่ได้ชอบเรา”

  “ดีแล้วที่ไม่ลืม กลับห้องไปก่อนเถอะ เรายังอยากอยู่คนเดียว”

  “ได้” มิคกี้มองหาถ้วยชามที่ใส่ต้มยำกุ้งและข้าวที่เขาเอามาจากห้อง

  “เราเอาทิ้งไปหมดแล้ว”สุกี้พูดหน้าตายเมื่อมิคกี้มองหาถ้วยชาม

  “ไม่เป็นไร”มิคกี้พูดเสียงราบเรียบ

  มิคกี้เดินคอตกออกจากห้องสุกี้ด้วยใจที่ร้าวราน ความเจ็บปวดคราวนี้ที่เขาได้รับนั้น ช่างแสนสาหัสจนเกินจะเยียวยาได้ในเร็ววัน มิคกี้ค่อยๆเดินอย่างช้าๆจนไปถึงห้องของเขา มิคกี้เคาะประตูสองสามครั้ง เกรทก็ออกมาเปิดประตูทันที

  “หน้านายไปโดนอะไรมา”เกรทดึงร่างของมิคกี้เขามานั่งบนเตียงทันที

  “โดนต่อย”

  “ใคร”

  “จรัญ”

  พอเกรทได้ยินชื่อนี้เขาปล่อยร่างของมิคกี้ทันที เพราะเกรทรู้ได้เลยว่ามิคกี้ไปห้องหน่อย เพราะใครๆก็รู้ว่าจรัญกับหน่อยคบกัน เมื่อไม่นานมานี้ ซึ่งเป็นที่พูดกันพอสมควร

  “สมน้ำหน้า”

  “จะไม่ปลอบใจเราหน่อยเหรอ”

  “ปลอบทำไมอยู่ดีๆ เอาหน้าไปให้เขาชกเองนี่”

  “ถ้าไม่ปลอบก็ไม่ต้องมาตอกย้ำได้ไหม”

  “จะตอกย้ำให้นายได้สำนึก”

  “นายจะพูดอะไรก็พูดไปเลยเราไม่สนใจอะไรทั้งนั้น”

  “ดีหนอ แล้วถ้วยต้มยำกุ้งไปไหน”

  “เอาไปให้สุกี้กิน”

  “ใครสุกี้ หน่อยใช่ไหม”

  “ก็คนเดียวกันนั่นแหละ”

  “ดีหนอ เราอุตส่าห์ทำให้นายกิน แต่นายกับเอาไปให้คนอื่นกิน จะบอกเราสักคำก็ไม่ได้ นายนี่มันแย่มากเลย เราไม่สามารถอยู่กับนายได้แล้ว”เกรทโกรธมิคกี้อย่างมาก เขาไปหยิบถ้วยต้มยำกุ้งที่ตักไว้ให้มิคกี้อีกหนึ่งถ้วยเททิ้งถังขยะทันที

  “นายจะเททิ้งทำไม”มิคกี้ลุกขึ้นยืนมองเกรท

  “เราจะเทนายจะทำไม ไม่ต้องให้ใครได้กินอีกต่อไป”เกรทเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เขาเปิดตู้และหยิบเสื้อผ้าออกมากองๆไว้บนเตียง หลังจากนั้นหยิบกระเป๋าบนหลังตู้ลงมารูดซิป และนำเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า

  “นายจะไปไหน”

  “เราจะกลับไปบ้านน้าของเรา”

  “นายจะกลับไปทำไม เราทำอะไรผิด ทำอะไรให้นายโกรธ บอกเรามาได้ไหมเราจะไม่ทำอีก”

  “ก็ได้ นายต้องเลิกยุ่งกับหน่อยหรือสุกี้อะไรของนายนั่นแหละ”

  “ทำไม”

  “ยังจะมาถามอีก นายมีอะไรก็ให้หน่อยหมด ไอ้ต้มยำกุ้งเราไม่ได้โกรธมากมายขนาดนั้นหรอก แต่มันตอกย้ำความรู้สึกของเรา ค่าห้องนายก็ออกให้หน่อย เลี้ยงข้าว ซื้อโน้นซื้อนี่ให้สารพัด เราไม่เข้าใจนายจริงๆ ถ้าหน่อยรักนายมีนายคนเดียวเราก็ไม่ว่าหรอก แต่นี่อะไรกัน หน่อยไปกับคนโน้นทีคนนี้ที นายยังไปรักคนอย่างนี้อยู่ได้ นายเป็นบ้าหรือเปล่า”

  “เราไม่ได้บ้า แต่เรามีเรื่องที่บอกนายไมได้จริงๆ นายอย่าไปนะ เราอยู่คนเดียวไม่ได้แล้ว นายทำให้เราเคยตัว นายต้องอยู่กับเราต่อไปนะ”

  “ไม่อยู่”

  “นายจะไม่อยู่กับเราจริงๆใช่ไหม”

  “ใช่”

  “ถ้างั้นเราจะทำให้นายอยู่กับเรา”

  “นายจะทำอะไร”

  มิคกี้ไม่พูดอะไรทั้งสิ้น เขากอดร่างเกรทไว้แน่น และไซร้ซอกคอเกรทอย่างบ้าคลั่ง สองมือล้วงเข้าไปในเสื้อของเกรทบี้ขย้ำเนินอกเกรท

  “ปล่อยนะ มิคกี้ ถึงนายจะได้เรา แต่เราจะไปอยู่ดี”

  “ไม่ปล่อย ไม่ให้ไป”

  “อย่ามาทำแบบนี้ทั้งๆที่เราไม่ได้รักกัน”

  “นายไม่ได้รักเราเหรอ”มิคกี้ยังไซร้ซอกคอเกรทอย่างไม่ลดละ

  “ใช่ เราไมได้รักนาย เรารักต่อ”

  มิคกี้หยุดไซร้ซอกคอเกรทและปล่อยร่างของเกรทให้เป็นอิสระ ทั้งสองต่างจ้องมองหน้ากัน ในช่วงเวลานี้เกรทยังไม่รู้ใจตัวเองว่ารักมิคกี้หรือต่อ แต่ที่พูดไปว่ารักต่อก็เพื่อให้มิคกี้หยุดทำในสิ่งที่เขายังไม่ต้องการ

  “เราขอโทษ เราใช้อารมณ์ไปหน่อยและเห็นแก่ตัว ถ้านายจะไปก็ไปเถอะ”มิคกี้นั่งลงที่ขอบเตียง และเริ่มสำนึกได้ที่ยินเกรทบอกว่ารักต่อ

  เกรทมองหน้ามิคกี้แล้วอดสงสารไม่ได้ แต่เขาก็ยังแค้นเคืองจิตใจในสิ่งที่มิคกี้ทำ แต่ถึงอย่างนั้น เกรทก็อยากรู้เรื่องราวที่มิคกี้บอกไม่ได้คืออะไร

  “ถ้านายบอกเรื่องราวที่เกิดขี้น ที่นายอ้างว่าบอกไม่ได้ เราก็จะไม่ไปและจะอยู่เป็นเพื่อนนาย ถึงแม้เรื่องที่นายบอก เราอาจจะไม่เชื่อ แต่เราสัญญาว่าจะอยู่กับนาย”

สาเหตุที่เกรทยอมเพราะไม่ว่าเรื่องที่มิคกี้บอกจะเป็นเรื่องอะไร ถ้าไม่จริงก็แล้วไป ถ้าจริงเขาจะเป็นแก้ไขสถานการณ์ต่างๆให้มิคกี้เอง

  “ก็ได้เราจะเล่าให้นายฟัง ส่วนนายจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจนาย”

  มิคกี้ทำใจอยู่พักหนึ่งก่อนที่เขาจะเริ่มเล่าเรื่องราวต่างๆตั้งแต่ต้น จนถึงปัจจุบันโดยเฉพาะเรื่องของสุกี้และหน่อย ที่สลับร่างสลับยุคจนชุลมุนปั่นป่วนทั้งสองยุค

  มิคกี้ได้เล่าความจริงให้เกรทฟัง ว่าสุกี้กับหน่อยสลับร่างกัน เหมือนตัวเขาเองกับต่อเพียงแต่ช่วงแรกต่อไม่ได้ไปในอนาคต แต่ครั้งนี้เขาไม่แน่ใจว่าต่อได้ไปหรือเปล่า ส่วนสุกี้กับหน่อย มิคกี้กว่าจะเล่าจบเขาถึงกับซึม จนเกรทอดสงสารไม่ได้ ทั้งที่เกรทก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่มิคกี้เล่ามานั้นเป็นความจริงหรือเปล่า

  “ในตอนนี้หน่อยอยู่ในร่างสุกี้ซินะ”

  “ใช่”

  “ส่วนหน่อยก็ไม่รู้ว่าจะเป็นจะตายอย่างไร แต่ให้เราคิดน่ะหน่อยคงไม่มีชีวิตอยู่แล้วแหละ”

  “เราก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน เพราะตอนที่เรากลับมากำลังปั้มหัวใจกันอยู่ ซึ่งแม่ของสุกี้เคยพูดกับพ่อเราไว้ว่า ถ้าถึงที่สุดก็จะไม่ยื้อสุกี้ไว้นั่นก็คือหน่อย”

  “ถ้าเป็นจริงอย่างนายว่าชีวิตหน่อยช่างอาภัพ ส่วนสุกี้ก็น่าสงสารนะไม่สามารถกลับไปที่บ้านได้อีก”

  “ใช่ เราจำเป็นต้องดูแลสุกี้”

  “บางครั้งมันก็เป็นเรื่องของเวรของกรรม นายอย่าเอาชีวิตไปยึดติดกับสุกี้มากนัก ถ้าเป็นหน่อยเราจะไม่ว่าสักคำ เพราะหน่อยเรียบร้อยนิสัยดี แต่สุกี้นั้นนิสัยดีไม่ได้ครึ่งของหน่อยเลย”

  “ไม่ได้หรอก เรารับปากหน่อยไว้ว่าจะดูแลร่างของหน่อยอย่างดี และอีกอย่างเราเป็นคนทำให้ร่างของสุกี้ดับสูญ เราก็ต้องรับผิดชอบสุกี้ด้วย”

  “นายจะไหวเหรอ สมมุติถ้าต่อกลับมาได้ เขาไม่สนหรอกนะไม่ว่าจะหน่อยหรือสุกี้”

  “นายไง นายช่วยเราได้”

  “ไม่เกี่ยวกับเรา ทำไมเราต้องไปดูแลสุกี้ด้วย ถ้านิสัยดีเราจะไม่ว่าเลย”

  “นะ นะ นะ”

  “ไม่ต้องมาทำเสียงอ้อน”

  “นายอย่าใจร้ายกับเราสิ เราเป็นเพื่อนกันนะ”มิคกกี้ยิ้มหวานฉ่ำให้เกรท

  “เป็นแค่เพื่อนเหรอ”เกรทเย้า

  “เป็นอย่างอื่นก็ได้ ถ้านายต้องการ”มิคกี้เขยิบเข้ามาใกล้เกรท เพื่อเอาใจ เพราะตอนนี้เขายังสองจิตสองใจ ยังไม่รู้ความต้องการของตัวเอง ระหว่างสุกี้ในร่างหน่อยกับเกรท

  “คอยังแดงอยู่เลย หน้ายังปูดบวมไม่หาย”

  “นายเป่าให้หน่อยจะได้หาย”

  “มาจากอนาคตจริงหรือเปล่า การเป่าน่าจะไม่มีแล้วนะ อย่าว่าแต่ในอนาคตในปัจจุบันยังหายาก”

  “ทำไมนายชอบคิดอะไรจริงจัง เราพูดเล่นก็ไม่ได้เลยเหรอ”พอมิคกี้ได้เข้าใกล้เกรทเขาเริ่มหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก

  “นายน่ะพูดซะจะไม่อยู่ที่นี้แล้วเหรอ หรือว่าอยากกลับไปอนาคตหาหน่อย หรือว่ามีใครอยู่ที่นั่นอีก”

  “ไม่มีจริงๆ เรายังไม่อยากกลับไปอนาคตหรอก อยู่ที่นี่ก็มีความสุขดี แต่ความรู้สึกของเราเหมือนจะไม่ได้อยู่ที่นี่”

  “พูดไปเรื่อย เราไม่อยากจะพูดกับนายแล้ว”

  “แต่เราอยากพูดกับนาย เรายังจำวันที่เจอนายครั้งแรกได้เลยนะ ไอ้ไก่น่ะสิมันบอกเราว่านายเป็นแฟนเรา เราก็เลยหลงเชื่อตั้งแต่ตอนนั้นมาเลย”

  “ถึงว่าจู่จู่ต่อก็เปลื่ยนไปเป็นคนละคน นายน่ะชอบแตะอั้งเราตลอด จนเราชอบนาย อุ๊ย”

  “นั่นแน่ชอบเราแน่เลย”มิคกี้ยิ้ม

  “เลิกพูดเหอะเรื่องนี้”เกรทหันมามองมิคกี้และเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยมีความอายนิดหน่อย