ห้วงคำนึงหา

ถึงแม้เกรทจะเรียนจบตามที่ตั้งเป้าไว้ แต่เขาก็ไม่ได้มีความสุขแม้แต่น้อย เพราะคนที่เขาผูกพันที่สุดนั้นได้เดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศ ใจจริงต่อก็อยากที่จะไปเรียนที่ต่างประเทศกับบิว แต่เขาหวังไว้ว่าสักวันหนึ่งมิคกี้ตัวจริงจะได้กลับมา  และตัวของเขาจะได้กลับไปสู่อดีตที่จากมา  ต่อนั่งครุ่นคิดนิ่งอยู่พักใหญ่ จนพายัพเดินมาเห็นลูกชายที่นั่งนิ่งเชย เหมือนมีอะไรคาใจอยู่มากมาย

            “ลูกพ่อเป็นอะไรคิดถึงบิวเหรอ บอกให้ไปเรียนต่อกับบิวก็ไม่ไปเองนี่”

            “เปล่าครับ ผมคิดอะไรไปเรื่อยๆครับ”

            “ลูกก็โตแล้วควรคิดได้แล้วว่าจะทำงานอะไร แต่พ่อก็ไม่ได้เร่งรีบให้ลูกทำงานหรอกนะพักให้หายเหนื่อยก่อนค่อยว่ากันก็ได้”

            “ครับพ่อ”

            “ทำไมลูกไม่ไปเที่ยวพักผ่อนสมองซะหน่อยล่ะ”

            “ไม่รู้จะไปเที่ยวไปหนครับ”

            “พอดีพ่อจะไปทำธุระที่ต่างจังหวัดไปกับพ่อไหม”

            “ไปก็ได้ครับ”

            “ถ้างั้นพรุ่งนี้ไปเลย”

            “ครับพ่อ”ต่อพยักหน้ารับคำอย่างยินดี

            ต่อรู้สึกแปลกใจว่าทำไมพ่อของเขาพามาที่วัด แต่ต่อก็ไม่ถามไถ่ผู้เป็นพ่อของเขาแต่อย่างใด จนมาถึงที่โกฏิฝังกระดูก

            “พ่อมาหาใครเหรอครับ”ต่อพูดขึ้น

            “เพื่อนพ่อเอง ก่อนเสียชีวิตเราได้ทะเลาะกัน พอรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ใช้เวลากับเพื่อนพ่อให้มากกว่านี้ พ่อวู่ว่ามได้ทำร้ายร่างกายของเขา”พายัพมีสีหน้าที่เศร้าลง

            “ครับ”ต่อมองไปที่ชื่อติดโกฏิ เพราะอยากรู้ว่าเพื่อนพ่อของเขาคนไหน เพราะต่อก็มาจากอดีต จึงรู้จักเพื่อนในคณะรัฐศาสตร์ทุกคน

            เพียงต่อเห็นชื่อแค่นั้นเขาถึงกับขาอ่อน มือสั่นหัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เพราะชื่อนั้นเป็นชื่อของเขาเอง

            “พ่อครับ เพื่อนพ่อเป็นอะไรเสียชีวิตครับ”

            “รถชน”

            ต่ออ้าปากค้างมองรูปที่โกฏิ ซึ่งก็เป็นใบหน้าของเขา ต่อค่อยๆนั่งลงคุกเข่ากับพื้น เพราะคนในรูปนั้นไม่ใช่เขาแต่เป็นมิคกี้ ที่เข้าไปอยู่ในร่างของเขา เมื่อต่อรู้ความจริงที่เกิดขึ้นกับเขาในอดีต ต่อจึงเข้าใจในทันที ทำไมมิคกี้ไม่สามารถมาสลับร่างกับเขาได้

            “พายัพนายมาทุกปีเลยนะ”

            ต่อหันหน้าไปมองตามเสียงที่อยู่ข้างหลังพายัพ ซึ่งใบหน้านี้เขาคุ้นเคยอย่างมาก แต่ก็จำไม่ค่อยได้

            “นายก็เหมือนกันน่ะเกรท”พายัพพูดขี้น

            “เกรท”ต่อพูดเสียงดังออกมา

            “มิคกี้”เกรทมองหน้าต่อ เพราะใบหน้านี้ไม่ต่อก็มิคกี้ในวัยหนุ่ม

            “เอ่อ ลืมแนะนำมิคกี้ลูกชายเราเอง

            “ฮือ”เกรทพยักหน้าแล้วมองชั่วครู่ หลังจากนั้นเกรทก็นำดอกไม้มาวางไว้หน้ารูปของมิคกี้

            เมื่อพายัพวางดอกไม้หน้ารูปเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาจึงขอตัวไปหาหลวงพ่อ ส่วนต่อไม่ไปด้วย เพราะเขาอยากคุยกับเกรทให้รู้เรื่อง หลังจากที่พายัพเดินไปจนลับตา เกรทจึงตัดสนใจถาม

            “นายคือต่อใช่ไหม”เกรทมองหน้าต่อ

            “ใช่ คุณรู้ได้ไง”

            “ทำไมจะไม่รู้ มิคกี้เล่าให้ฟังหมดแล้ว”

            “จะเรียกเพื่อนเก่าที่อายุเยอะกว่าอย่างไงดีล่ะ”ต่อยังงงกับคำพูดอยู่

            “เรียกอะไรก็ได้”

            “เกรทได้ไหม”

            “ใครมาได้ยินเข้ามันก็ไม่ดีนะ”

            “ไม่เป็นไรหรอก พ่อกับแม่เราล่ะ”ต่อถามด้วยใจที่ระถึก

            “ทั้งสองเสียชีวิตหมดแล้ว ไม่นานหลังจากที่มิคกี้เสียชีวิต”

            “พ่อ แม่”ต่อน้ำตาไหลออกมาทันที

            “ทุกอย่างมันผ่านไปเร็วมากเลย”เกรทพูดขึ้น

            “ใช่ เร็วจนตั้งตัวไม่ทันเลย”ต่อพยายามเช็ดน้ำตาที่ไหลพรากออกมา

            “อยู่กับพายัพเป็นไงบ้าง”เกรทถามด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย

            “ก็ดีเป็นถึงลูกรัฐมนตรี”ต่อพูดเสียงราบเรียบ

            “หลังจากนี้จะทำอย่างไรต่อไป”เกรทมองหน้าต่อด้วยสายตาใคร่รู้

            “ก็คงต้องอยู่กับพ่อพายัพต่อไปนั่นแหละ ใช้ชีวิตให้เป็นปกติ เพราะมันไม่มีอะไรที่ทำได้ดีไปกว่านี้แล้ว”

            “ใช่”

            “แล้วนายล่ะทำงานอะไรอยู่ที่ไหน”

            “เราก็อยู่ที่บ้านนี่แหละ เป็นครูสอนเด็กๆ”

            “ดีหนอ นายได้ทำตามความฝัน”

            “ฮือ”

            “แล้วเราจะมีโอกาสได้เจอกันอีกไหม”ต่อถาม

            “ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า เรื่องราวของเรามันเป็นคู่ขนาน ถึงเราจะมาเจอกันก็ไม่มีประโยชน์อะไร อายุก็ต่างกัน หน้าที่การงานอีก เอาเป็นว่าเราจะรู้จักกันในฐานะเพื่อนของพ่อนาย ต่อไปเรียกเราว่าอาก็ได้”

            “อาเกรท”

            “เราก็คงจะได้เจอกันทุกปีหลังจากนี้ ถ้านายยังไม่ลืมมิคกี้คนที่นายอาศัยร่างอยู่”

            “แน่นอน เราจะมากับพ่อพายัพทุกปี”

            เกรทมองหน้าต่อแล้วคิดถึงเรื่องราวตั้งแต่ในอดีตจนถึงวันที่มิคกี้จากไป เช่นเดียวกับต่อที่คิดเหมือนกันกับเกรท

            “คุยอะไรกันอยู่”พายัพเดินเข้ามาพอดี  หลังจากไปนมัสการหลวงพ่อที่นับถือ

            “ก็ชวนหลานคุยเรื่อยเปื่อย ไม่มีอะไรหรอก”

            “ถ้างั้นเรากลับก่อนนะ ปีหน้าเจอกันใหม่”พายัพเอ่ยขึ้น

            “เราจะรอนายทุกปี”สายตาของเกรทมองมาทางต่อ

            “เช่นกัน”พายัพเอ่ยขึ้น

            พายัพและต่อเดินไปที่รถก่อนที่ต่อจะเข้าไปในรถ เขาได้หันมามองเกรทในวัยผู้ใหญ่ โดยเกรทก็มองกลับด้วยความรู้สึกที่เศร้าหมอง

            “เป็นอะไรมิคกี้ขึ้นรถซิ”พายัพพูดขึ้น

            “ครับพ่อ”ต่อยิ้มให้เกรทครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเข้าไปในรถ

เกรทยืนมองรถที่แล่นออกไปจนลับตา ส่วนต่อมองเกรทจากร่างใหญ่ๆจนค่อยๆเล็กลงและลับตาหายไปในที่สุด

                        จบภาคสองครับรอต่อภาคสาม ตอนเกิดใหม่