วันสมหวัง

ด้วยความที่มิคกี้อยู่ในโลกของอนาคตมาก่อน จึงสามารถทำข้อสอบได้อย่างง่ายดาย ซึ่งส่งผลให้มิคกี้สอบติดอันดับหนึ่งของคณะรัฐศาสตร์  เป็นที่แน่นอนกำนันบุญมีดีใจยิ่งกว่าใดๆทั้งสิ้น ป่าวประกาศไปสิบตำบล จนไปถึงนายอำเภอที่กำนันบุญมีสังกัดอยู่

  ในวันที่มิคกี้ในร่างต่อต้องไปเรียนที่กรุงเทพ เป็นวันที่กำนันดีใจอย่างสุดซึ้ง และในขณะเดียวกันก็เป็นวันที่กำนันเศร้าใจอย่างยวดยิ่ง เพราะต้องจากลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอันเป็นที่รัก ซึ่งแต่ก่อนเป็นไม้เบื่อไม้เมากับลูกชายตัวจริง พอถึงวันที่ต้องจากกันกำนันอดคิดถึงลูกชายไม่ได้ ถึงแม้มิคกี้เข้ามาอยู่ในร่างต่อจะทำตัวเหยียบดินไม่ถึงพื้น แต่มีดีที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ กำนันยกทั้งใจให้ลูกชายไม่แท้อย่างหมดหน้าตัก

  “มึงไปเรียนก็ตั้งใจเรียนให้จบตามกำหนด ปิดเทอมก็กลับบ้านมาหาพ่อกับแม่บ้างนะ”กำนันมีสีหน้าที่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

  “ครับพ่อกำนัน”

  “เอ็งไม่อยู่แม่คงคิดถึงเอ็งมากเลยไอ้ต่อ แม่ตำน้ำพริกแมงดาไปให้เอ็งด้วยนะ คราวนี้แม่ตำแบบไม่เผ็ด เพราะเอ็งไม่กินเผ็ดแล้วนี่”จันทรามีสีหน้าที่เศร้าลงไม่แพ้กำนันบุญมี

  “ครับแม่”

  “พ่อว่ามึงน่าจะอยู่หอในดีกว่าไหม”สาเหตุที่กำนันอยากให้มิคกี้อยู่หอใน ก็เพราะว่าเป็นห่วงและกลัวลูกชายทะเหล่ทะไหลอย่างเช่นต่อคนเดิมในความคิดกำนัน

  “ไม่เอาหรอกพ่อ คนเยอะ เรื่องแยะ คนนั้นเป็นอย่างนี้ คนนี้เป็นอย่างนั้น โน้นนั่นนี่ รำคาญ ผมอยากอยู่คนเดียวดีกว่าสบายใจดี”

  “ก็ได้แล้วแต่เอง เอ่อ ไอ้เกรทมันก็สอบติดนี่มันจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ ทำไมมึงไม่ชวนมันมาอยู่ด้วยกัน อยู่กันสองคนพ่อจะได้หมดห่วง ไอ้เกรทนิสัยมันดี ตั้งใจเรียน ไปอยู่ที่กรุงเทพก็อย่าลืมติดต่อมันด้วยนะ”พ่อกำนันพูดขึ้น

  “แน่นอนอยู่แล้วพ่อ เกรทแฟนผมนี่ก็อยากให้อยู่ด้วยเหมือนกัน แต่เกรทไปอยู่กับน้าที่กรุงเทพ”

  “แฟนเหรอ”จันทราเอามือทาบอก

  “ไอ้ต่อมึงพูดอะไรเดี๋ยวคนเข้าใจผิดหมด ไอ้นี่เดี๋ยวฟ้าผ่าเอาหรอก ชอบพูดเล่นไปเรื่อย”        “ผมไม่ได้พูดเล่นนะ ผมพูดจริง”

  ในช่วงเวลาที่มิคกี้พูดอยู่นั้น ไก่ลูกน้องของต่อแอบอมยิ้ม เพราะตัวเขาเองที่โกหกว่าเกรทเป็นแฟน มิคกี้เลยสวมรอยทำตัวเนียนเป็นแฟน

  “พี่กำนันไม่มีอะไรหรอก ไอ้ต่อมันแกล้งกำนันอย่าคิดมาก ไปกันได้แล้วเดี๋ยวถึงหอพักมืดค่ำกันพอดี”นกผู้เป็นอารีบตัดบททันที

  “ยังไปไม่ได้พ่อกำนันยังไม่ให้เงินผมเลย บัตรเครดิตสักใบหนึ่งก็ยังดี”มิคกี้แบบมือของเงิน

  “บัตรเครดิตอะไร”กำนันมีสีหน้างง

  “อ๋อ บัตรเอทีเอ็มก็ได้ เวลาผมใช้เงินจะกดได้เลย”

  “อ๋อ พ่อไม่มี ไอ้นกมึงมีไหมบัตรเอทีเอ็ม”

  “ผมก็ไม่มี เวลาไปเบิกก็เอาสมุดบัญชีไปเบิกเอา”

  “เชยไม่ทันสมัยเลย เดี๋ยวไปกรุงเทพผมเปิดบัญชีพร้อมบัตรเอทีเอ็ม แล้วพ่อก็โอนเงินใส่บัญชีผมทุกเดือน เดือนละห้าหมื่นบาท”

  “ไอ้ต่อมึงจะเอาเงินไปใช้อะไรตั้งห้าหมื่นบาท”กำนันมีสีหน้าตกใจ

  “ค่าห้อง ค่าเสื้อผ้า ค่าอาหาร เยอะมากพ่อ ห้าหมื่นจะพอหรือเปล่ายังไม่รู้เลย อุตส่าห์ลดให้เหลือหมื่นห้าก็ดีแล้วนะพ่อกำนัน”

  “ถ้างั้นกูต้องขายบ้านขายที่ส่งมึงเรียนใช่ไหมเนี่ย”พ่อกำนันเสียงดังขึ้น

  “ก็ใช่สิ ถ้าไม่มีเงินก็ต้องขาย จะให้ผมอยู่แบบอดยากได้ไง ลูกพ่อกำนันบุญมีจะน้อยหน้าใครไม่ได้”

  “จันทราแม่มีไหมห้าหมื่น”กำนันหันมามองจันทราด้วยสายตาละห้อย

  “มีอยู่แสนหนึ่งต้องเอาไว้ซื้อปุ๋ย”

  “ให้ไอ้ต่อมันไปก่อน แล้วเงินในบัญชีมีเท่าไรล่ะ”

  “ก็มีหลายแสนอยู่ แต่ต้องเอาไว้หมุนน่ะ”

  “ไม่เป็นไร เดี๋ยวพ่อจะขายที่สักสามสิบไร่ น่าจะได้หลายล้านอยู่ส่งไอ้ต่อมันเรียน”

  “พ่อคิดดีแล้วเหรอ”

  “คิดดีแล้ว มันการลงทุนที่คุ้มค่ามาก”

  “พ่อกำนันคิดถูกแล้ว สมบัตินอนกายไม่ตายก็หาใหม่ได้ ถ้าผมเรียนจบก็ทำงานจะซื้อคืนใช้หนี้พ่อสองเท่าเลย”

  “ไม่ต้องซื้อใช้กูหรอกแค่มึงเรียนให้จบก็พอแล้ว เพราะอย่างไงที่ดินที่กูจะขายก็ต้องตกเป็นของมึงอยู่ดี”

  “ใช่ครับ ขอบคุณพ่อกับแม่มาก”

  “แม่จันทราไปเอาเงินออกมาไป”

  “ผมจะตั้งใจเรียนให้พ่อกับแม่ภาคภูมิใจ รับรองผมจะไม่ทำให้พ่อแม่ผิดหวัง”

  หลายวันที่ผ่านมามิคกี้ได้ใคร่ครวญทุกสิ่งที่เกิดขึ้น เขาก็แน่ใจทันทีว่าหลงมายุคเก้าศูนย์ ในเมื่อยังกลับไม่ได้มิคกี้เลยมีความคิดว่าต้องทำตัวเป็นลูกกำนัน เพื่อใช้ชีวิตต่อไปเรื่อยๆเพราะเขาไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากนี้

  “เอ้าเงินห้าหมื่นเก็บไว้ดีดีนะเดี๋ยวหาย”แม่จันทรายื่นเงินให้มิคกี้

  “เดี๋ยวผมเอาไปฝากธนาคาร เวลาใช้บัตรเอทีเอ็มกดเอา เห็นไหมสะดวกกว่าธนาณัติอีกหลายวันกว่าจะถึง”

  “ฮือ”กำนันพยักหน้า

  “ถ้างั้นผมไปแล้วนะพ่อแม่”มิคกี้ยกมือไหว้ทั้งสองคน

  “โชคดีนะลูก”ทั้งกำนันบุญมีและจันทรายิ้มให้มิคกี้ แต่สายตามีความเศร้าอยู่พอสมควร

  นกขับรถจากพิษณุโลกเข้ากรุงเทพก็ใช้เวลาหลายชั่วโมง ในช่วงเวลานั้นมิคกี้ได้มองตลอดสองข้างทางไม่ยอมหลับ เพราะสองข้างทางมีความโบราณสมควร ถึงจะไม่มากมายเป็นร้อยปี แต่ก็เป็นสิ่งที่หาดูได้ยากมาก เพราะในอนาคตที่เขามานั้นมีแต่ความเจริญ ซึ่งแตกต่างกับตอนนี้ที่เขาอยู่

  เมื่อมิคกี้กับนกมาถึงหอพักที่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก ในส่วนของนกรีบกลับทันทีเพราะวันพรุ่งนี้เขามีประชุมผู้ใหญ่บ้าน ส่วนมิคกี้ก็จัดเสื้อผ้าใส่ตู้ จัดห้องให้เข้าที่เข้าทาง ซึ่งห้องของมิคกี้เป็นห้องแอร์ ที่มีขนาดใหญ่พอสมควร มีเฟอร์นิเจอร์ครบทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น ทีวี ตูเย็น คอมพิวเตอร์ สิ่งอำนวยความสะดวกอื่นอีก ซึ่งนกผู้เป็นอาของเขาจัดเต็ม ตามความต้องการของมิคกี้ เพราะกำนันบุญมีสั่งไว้ ถ้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอยากได้อะไร จัดให้ทุกอย่างอย่าให้ขาดแม้แต่ชิ้นเดียว

  หลังจากมิคกี้จัดห้องเสร็จเรียบร้อย ก็ถึงช่วงเวลาเย็นพอดีเขาจึงหาข้าวกินและอาบน้ำนอนในเวลาต่อมา จนกระทั้งเช้าเขาจึงเดินออกจากหอพักเพื่อที่จะเข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัยพิพัฒนเมธา

  เพียงมิคกี้เห็นประตูมหาวิทยาลัยเท่านั้น เขารู้สึกใจหายทันที เพราะสถานที่แห่งนี้ในอนาคตที่เขามา คือที่เรียนของเขา แต่ในวันเวลานี้กลับเป็นอดีต ซึ่งสิ่งๆต่าง ตึก รั้ว แตกต่างจากอนาคตอย่างสิ้นเชิง

  มิคกี้เดินไปที่คณะรัฐศาสตร์ยี่สิบปีที่แล้วซึ่งมีเพียงตึกสองชั้น แต่ในอนาคตที่เข้ามามีถึงสามชั้น มิคกี้เดินเข้าไปก็เห็นรุ่นพี่ออกมาต้อนรับรุ่นน้องจนเต็มหน้าคณะ ในระหว่างที่มิคกี้กำลังจะเดินเข้าไปข้างในคณะนั้น ก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มดังขึ้นจากได้ด้านหลัง

  “นาย เรียนที่นี่เหมือนกันใช้ไหม”

  มิคกี้หันไปมองทันที และเขาก็ต้องตกใจขีดสุด เพราะใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าเขา ซึ่งละหม้ายคล้ายพ่อของเขาตอนหนุ่ม และมีหลายมุมที่เหมือนตัวของเขามาก

  “พ่อ”มิคกี้พูดเสียงแผ่วเบา

  “ใครพ่อนาย”ชายหนุ่มผู้นั้นเริ่มมีสีหน้าที่โกรธ

  “อ๋อ ขอโทษ พอดีเราคิดถึงพ่อเรานะ เรามาจากต่างจังหวัด”มิคกี้ยิ้ม

  “ฮือ ถ้างั้นเราขอโทษด้วยนะ เราเข้าใจคนที่มาจากต่างจังหวัดก็ต้องคิดถึงบ้านคิดถึงพ่อแม่เป็นธรรมดา”

  “ไม่เป็นไร นายชื่ออะไร”มิคกี้ถาม

  “พายัพ สุริยะมงคลอนัตคุณากร”

  “อ่ะ”มิคกี้ถึงกับทำตาถลึง เพราะเป็นนามสกุลของเขานั่นเอง ซึ่งแน่นอนพายัพเป็นพ่อของเขาในอดีต มิคกี้แท่บคุมสติไม่อยู่ซะทีเดียว

  “ตกใจอะไรขนาดนั้น หรือว่าตกใจนามสกุลที่ยาวมากใช่ไหม”

  “ใช่ยาวมาก”

  “นายล่ะชื่ออะไร”พายัพถามกลับ

  “เรียกมิคกี้ก็ได้”มิคกี้เผลอตัวใช้ชื่อในอนาคต เพราะด้วยเคยชิน

  “มิคกี้ แหม ใครตั้งชื่อให้นายเนี่ย หน้าออกไทยผสมจีนแต่ชื่อเป็นฝรั่ง”

  “พ่อ”มิคกี้คิดในใจก็พ่อนั่นแหละตั้งให้

  “พ่อนายนี่สุดยอดเลยหนอ อยากเห็นหน้าพ่อนายเหลือเกิน นายคงได้พ่อมาเยอะแน่เลย พ่อนายคงหล่อมากๆ”

  “ใช่ พ่อเราหล่อมาก”มิคกี้เสียดายนิดนึง เพราะพ่อให้แต่ความหล่อมา ส่วนไอ้นั่นให้มาหน่อยเดียว จนอดีตคนเคยรักล้อประจำถือว่าเป็นปมด้วยของเขาเสียทีเดียว

  “ไปเหอะ รุ่นพี่เรียก”พายัพพยักหน้าชวนมิคกี้เข้าไปในคณะ

  มิคกี้เดินเข้าไปในคณะพร้อมกันพายัพซึ่งเป็นพ่อในอดีต เขาแอบมองพ่อของเขาตลอด ซึ่งเขาก็แอบภูมิใจที่ได้ความหล่อมาจากพ่อ เพราะพ่อของเขาตอนหนุ่มนี่หล่อมาก

  หลังจากมีการต้อนรับน้องใหม่เสร็จเรียบร้อย มิคกี้จึงรีบที่จะไปหาเกรทที่คณะอักษรศาสตร์ ในระหว่างที่เขากำลังออกจากคณะ พายัพก็รีบเดินเข้ามาหา

  “นายจะไปไหนรีบจังเลย”

  “อ๋อ ไปหาแฟนคณะอักษรศาสตร์”มิคกี้เผลอไผลพูดออกไปตรงๆ

  “แฟนเหรอ”พายัพมีท่าทีตกใจ

  “ไม่ใช่ เพื่อน พูดผิด” มิคกี้เริ่มสัมผัสได้แล้วว่า เรื่องแบบนี้ยังไม่สามารถที่จะเปิดเผยได้มากนัก เขาจึงไม่อยากที่จะบอกความจริงออกไป

  “เพื่อนนายผู้หญิงหรือผู้ชาย ถ้าผู้หญิงแนะนำให้รู้จักด้วยนะ”พายัพยิ้มกรุ่มกริ่ม

  “ผู้ชาย”มิคกี้ตอบห้วนๆ

  “หว้า เสียดาย ก็ไม่เป็นไรหรอก เพี่อนของเพื่อนนายก็ได้ เผื่อมีผู้หญิง”

  มิคกี้ไม่พูดอะไรต่อเขารีบเดินไปยังคณะอักษรศาสตร์ทันที เมื่อไปถึงหน้าคณะเขาก็ยืนมองหน้าเกรท ซึ่งเกรทกำลังเดินออกมาพอดีกับเพื่อนสาวคนใหม่

  “เกรท”มิคกี้โบกมือให้

  เมื่อเกรทเห็นเป็นมิคกี้เขาจึงรีบเดินมาหามิคกี้ เพราะตั้งแต่วันที่เขาถีบมิคกี้ตกเตียง เกรทก็ยังไม่เคยได้ไปหามิคกี้เลย

  “เรากำลังคิดว่าจะไปหานายอยู่พอดีเหมือนกัน”เกรทยิ้มให้

  “แนะนำหน่อยซิ”พายัพสะกิดมิคกี้และกระซิบเบาๆ เพราะเขาถูกใจเพื่อนสาวของเกรท

  “อ๋อ  นี่เพื่อนที่คณะชื่อพายัพ”

  “ยินดีที่รู้จักชื่อเกรทใช่ไหม”พายัพยิ้ม

  “ใช่ ยินดีที่รู้จัก”

  “แล้วคนข้างๆล่ะ”พายัพหันไปมองและยิ้ม

  “อ๋อ โสภิตา เพื่อนร่วมคณะเรา”

  “แม่”มิคกี้มองตาค้าง เพราะผู้หญิงคนนี้คือแม่ของเขา คุณหญิงโสภิตา

  “เฮ้ย จะมองอะไรขนาดนั้น นั่นโสภิตาไม่ใช่แม่นาย”พายัพเริ่มไม่พอใจ เพราะเขารู้สึกถูกใจโสภิตา เขาพลางคิดไปว่ามิคกี้ถูกใจโสภิตาด้วย

  “อ๋อ ยินดีที่รู้จัก เธอ นามสกุล วิไรรัตนาศิรินภาวัฒนากุลชัย ใช่ไหม”มิคกี้ยังมองหน้าโสภิตาตลอดเวลา

  “ใช่ รู้จักนามสกุลเราได้ไง”

  “อ๋อ พายัพบอก”มิคกี้ผลักพายัพเข้าไปใกล้โสภิตา

  “อ๋อ ในฝันครับ”พายัพยิ้มอย่างละมุน

  “เพื่อนเธอสองคนนี่แปลกหนอเกรท พูดจาไร้สาระ เพื่อนเธอสองคนเป็นแฝดหรือพี่น้องกันหรือเปล่า ทำไมหน้าตาคล้ายกัน”โสภิตา ปราดสายตามองโดยเฉพาะพายัพ

  “ไม่ใช่ ต่อเรียนกับเรามาตั้งแต่เตรียมอนุบาลแล้ว ส่วนคนนี้เราไม่รู้จัก แต่ก็อย่างเธอว่าจริงๆแหละหน้าตาทำไมเหมือนกัน ส่วนความแปลกน่ะ ต่อเขาแปลกมาตั้งนานแล้ว ออกจะเพี้ยนๆด้วยซ้ำ”เกรทอมยิ้ม

  “เหรอ”โสภิตาเชิดหน้าขึ้น

  “เฮ้ย นายชื่อมิคกี้หรือต่อว่ะ หรือว่าอยู่ต่างจังหวัดเรียกต่อ เข้ามาในกรุงเทพเปลื่ยนเป็นมิคกี้”พายัพหัวเราะ

  “อ๋อ ชื่อมิคกี้นั่นแหละ ต่อนี่เราเรียกคนเดียว”เกรทมองหน้ามิคกี้

  “อ๋อ เข้าใจ แล้วจะไปไหนกันเหรอ”มิคกี้ถาม

  “กลับบ้านสิ”เกรทพูดขึ้น

  “บ้านอยู่ไหนกันครับ”พายัพพูดขึ้นพร้อมยิ้มอย่างทั่วถึงทุกคน

  “จะรู้ไปทำไม”โสภิตาพูดโดยไม่มองหน้าพายัพ

  “จะได้ไปส่ง เราเอารถมา อยากไปไหนบอกได้นะ จะเป็นสารถีให้ทุกที่เลย”

  “ขอโทษ รถเราก็มี ไม่มีความจำเป็น ที่ต้องขึ้นรถกับคนที่เราพึ่งรู้จักชื่อแค่ไม่กี่นาที”

  “มีรถแล้วก็ไม่เป็นไร”พายัพหน้าซีด

  “มันก็ต้องอย่างงั้นอยู่แล้ว เกรทเธอจะกลับหรือยังเดี๋ยวฉันไปส่ง”โสภิตาหันมามองเกรท

  “ยังไม่กลับหรอก เรากะว่าจะไปหอพักมิคกี้สักหน่อย”

  “ฮือ ไม่เป็นไรถ้างั้นเรากลับก่อนนะ สถานที่ตรงนี้มีมลภาวะเป็นพิษ อยู่นานไม่ค่อยดีต่อสุขภาพ เธอก็รีบไปกับเพื่อนเธอซะ ส่วนฉันก็จะกลับแล้วนะ พรุ่งนี้เจอกัน”โสภิตาชำเลืองมองพายัพแวบหนึ่งแล้วเชิดหน้าขึ้นเดินจากไป

  “หยิ่งจัง”พายัพเผลอพูด

  “ไม่เห็นหยิ่งเลย แม่เราก็เป็นแบบนี้แหละ”มิคกี้เผลอตัวพูดอีกครั้ง

  “อะไรของนาย เดี๋ยวหาว่าเราเป็นพ่อ นี่มาหาว่าน้องโสภิตาของเราเป็นแม่”

  “อ๋อ คิดถึงแม่”มิคกี้ฝืนยิ้ม

  “ไอ้ลูกแหง”พายัพล้อมิคกี้เป็นการใหญ่

  “มิคกี้เขาอยู่ที่บ้านก็แบบนี้แหละ ชอบพูดไปเรื่อย”เกรทมองมิคกี้แล้วยิ้ม

  “เอ๋อ พวกนายสองคนจะไปที่หอพักกันไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่รีบไปล่ะ”

  “ยังไม่ไป มีอะไรทำไม”มิคกี้มีท่าทีสงสัยกับคำพูดของพายัพ

  “ไม่ทำไมหรอก เราจะรีบตามโสภิตาไป อยากรู้ว่าบ้านอยู่ที่ไหน ไปแล้วนะพรุ่งนี้เจอกันเพื่อน”เมื่อพายัพพูดจบก็วิ่งตามโสภิตาไปในทันที

  ในส่วนมิคกี้แอบขำและอมยิ้มพ่อของเขา ซึ่งมิคกี้คิดว่าพ่อของเขาตอนหนุ่มๆนี่ใช่ย่อย แต่พอเป็นผู้ใหญ่กับเงียบขรึมดุอีกต่างหาก ส่วนโสภิตาแม่ของเขาเหมือนเดิมทุกอย่าง หยิ่งทระนงมีความเป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว แต่มิคกี้ก็อดภูมิใจไม่ได้ เพราะแม่ของเขาสวยมาก ซึ่งส่งผลถึงมิคกี้ด้วย ที่มีทั้งความหล่อของพายัพและความสวยของโสภิตา จึงทำให้หน้าตาของมิคกี้มีส่วนผสมที่ลงตัว และอีกอย่างที่เขารู้มาคือ คุณแม่โสภิตาเป็นดาวมหาวิทยาลัย ที่สำคัญมีหนุ่มๆมารุมจีบเยอะมาก แต่แม่ของมิคกี้ก็เลือกพายัพพ่อของเขา และในตอนนี้เป็นเพื่อนร่วมคณะอีก

  “ยิ้มอะไร”เกรทมองอยู่นานแล้ว

  “อ๋อ สองคนนี้เขาเหมาะสมกันดีหนอ”

  “เหรอ เราว่าไม่นะ โสภิตาออกจะเรียบร้อย เพื่อนของนายดูกะล่อนอย่างไงไม่รู้”

  “ตอนหนุ่มก็แบบนี้แหละ พอแก่เดี๋ยวก็เปลื่ยนไปเอง เราคิดว่าโสภิตาเอาพายัพอยู่”

  “ตามนั้น แล้วแต่เขาสองคนก็แล้วกัน ถ้าจีบติดก็ดีไป”

  “ติดอยู่แล้วเชื่อเราสิ”

  “ทำไมต้องเชื่อนาย เป็นหมอดูเหรอ ทำนายอนาคตได้ด้วย จะเก่งเกินไปแล้วมั้งนายเนี่ย”

  “แน่นอนแฟนเกรทต้องเก่งอยู่แล้ว”

  “มิคกี้นายหยุดพูดเลยนะเว้ย เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้ามันไม่ดี เล่นให้มันรู้จักเวล่ำเวลาบ้าง”เกรทมีน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

  “ก็ได้ เอาไว้พูดที่ห้อง แล้วเรามาคุยเรื่องของเรากัน”

  “นายนี่ยังไม่จบอีกหนอ สงสัยต้องเลิกเป็นเพื่อนนายแล้วมั้ง”

  “ใช่นายเลิกเป็นเพื่อนแล้วมาเป็นแฟนเรา”มิคกี้ยิ้ม

  “ไอ้บ้า พูดกับนายปวดหัวว่ะ จะพาเราไปห้องนายได้หรือยัง”

  “ได้เลยไปดูห้องหอกัน”

  “ฮือ”เกรทถอนหายใจ เพราะเขาไม่อยากที่จะพูดอะไรมากไปกว่านี้