ความจริงที่เปิดเผยให้นายรับรู้

       ช่วงเวลาหลายวันที่ผ่านมา มิคกี้และเกรทได้ปรับความเข้าใจกันพอสมควร จึงทำให้มิคกี้ไม่ค่อยได้มีเวลาไปหาสุกี้เท่าไรหนัก ในระหว่างที่มิคกี้และเกรทกำลังกินข้าวกันพร้อมพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ก็มีเหตุการณ์ที่ขัดจังหวะทั้งสอง

              “ก๊อก ก๊อก ก๊อก”เสียงเคาะประตูดังขึ้นในระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน อย่างสนุกและออกรสชาติ

  “ใครกัน”มิคกี้อารมณ์เสียทันที

  “เดี๋ยวเราไปเปิดดูก่อนนะ”เกรทเดินไปเปิดประตูทันที

  “มิคกี้ อ้าวเกรท”สุชาดามองเข้าไปข้างในเพื่อดูมิคกี้

  “มีอะไรสุชาดา”มิคกี้ลุกขึ้นยืน

  “หน่อยเป็นอะไรก็ไม่รู้  นอนซึมเรียกเท่าไรก็ไม่ตื่น เราก็ไม่รู้จะทำอย่างไงดี”สุชาดามีสีหน้าที่วิ ตกกังวลอย่างหนัก

  “เดี๋ยวเราขึ้นไปดู”มิคกี้รีบเดินไปที่ประตูหาสุชาดา แต่เขาก็ผ่านหน้าเกรท

  “เดี๋ยวเรามานะ ไปดูสุกี้ก่อน”มิคกี้หันมาพูดกับเกรท

  “ฮือ”เกรทพยักหน้า เกรทมีสองความรู้สึกทั้งสงสารและแอบหึงสุกี้ ที่ได้ความรักจากมิคกี้ ส่วนตัวเกรทเขานั้นไม่แน่ใจว่ามิคกี้คิดเช่นไร

  เมื่อมิคกี้กับสุชาดามาถึงที่ห้องของสุกี้  ก็ต้องพบสภาพสุกี้นอนซมไม่ได้สติ มิคกี้เขย่าร่างก็ไม่ขยับเขยื่อน ร่างกายของสุกี้นั้นซีดเซียวเหมือนคนไร้เลือด หายใจโรยรินอย่างช้าๆจนมิคกี้ใจหาย

  “ไมได้การเราต้องพาไปหาหมอ”มิคกี้เอ่ยขึ้น

  “จะเอาเงินที่ไหนไปหาหมอ”

  “สามสิบบาทรักษาทุกโรคไง”

  “สามสิบบาทอะไร มีซะที่ไหนมีแต่เสียเงิน”

  “เอ่อใช่ มิคกี้คิดออกทันทีเพราะในเวลานี้คือในอดีต

  “เดี๋ยวเราจ่ายเอง”มิคกี้อุ้มร่างของสุกี้ไว้ใต้วงแขนและพาออกจากห้อง ส่วนสุชาดาหลังจากล็อคห้องสุกี้ เธอก็รีบวิ่งตามไปให้ทันมิคกี้

  เมื่อมิคกี้และสุชาดาพาสุกี้มาหาหมอแล้ว ทั้งสองก็นั่งรอสุกี้ที่หน้าห้อง อย่างหายใจไม่ทั่วท้อง ต่างวิตกกังวลใจกลัวหน่อยจะเป็นอะไรไป

  “ไม่ต้องห่วงหรอกสุชาดา ถึงมือหมอแล้ว”มิคกี้ปลอยสุชาดา แต่ใจเขายิ่งเป็นหนักกว่าสุชาดาหลายเท่านัก

  “หวังเช่นนั้น เราก็ผิดพักหลังไม่ค่อยได้ดูแลหน่อยเท่าไรเลย”สุชาดาเอ่ยขึ้น

  “ไม่ใช่ความผิดเธอหรอก น่าจะเป็นความผิดเรามากกว่า”

  “เมื่อไม่กี่วันที่เราเจอหน่อยยังมีอาการปกติดีนี่”

  “ใช่เมื่อวานก่อนเราก็ไปหานะก็ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้น”มิคกี้คิดถึงความสัมพันธ์ทางกายครั้งล่าสุด เขาก็ไม่เห็นว่าสุกี้จะเป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย

  “ใช่ หรือว่าหน่อยเป็นอะไรแล้วไม่บอกพวกเรา”

  “น่าเป็นไปได้ เป็นความผิดเราที่ไม่ได้สนใจหน่อยเท่าที่ควร”มิคกี้พยักหน้า

  “อย่าโทษกันเลย”สุชาดาพูดขึ้น

  “ใครญาติคนไข้ครับ คุณหมอจะคุยด้วย”พยาบาลสาวยิ้มให้ทั้งสอง แต่สายตาแฝงไว้ด้วยความเศร้า

  “ผมครับ”มิคกี้ยืนขี้น

  “เป็นอะไรกับคนไข้ค่ะ”

  “แฟนครับ”

  “อ๋อ”พยาบายสาวยิ้มอย่างเข้าใจ และไม่เผยความรู้สึกใดๆออกมา มีเพียงแต่สุชาดาที่นั่งอึ้งกับคำพูดของมิคกี้ ที่กล้าหาญพูดออกมาต่อหน้าต่อตาหลายคน

  “ตามพยาบาลเข้ามาในห้อง เพื่อพบคุณหมอนะคะ”

  “ครับ”

  มิคกี้เดินตามพยาบาลเข้ามาในห้องที่มิดชิดพอสมควร โดยที่พยาบาลไม่เข้าไปในห้องด้วยแต่อย่างใด

  “หวัดดีครับคุณหมอ หน่อยเป็นไงบ้างครับ”

  “ก็อาการหนักพอสมควร”

  “เป็นโรคอะไรครับ”มิคกี้ลุ้นให้หมอตอบโรคที่ไม่ร้ายแรง

  “คุณเป็นอะไรกับคนไข้เหรอครับ”

  “แฟนครับ”มิคกี้ยิ้มนิดๆ

  “คือ คุณหน่อยเป็นโรคเนื้องอกในสมองระยะสุดท้ายครับ”

  “อ่ะ”มิคกี้มีสีหน้าที่ตกใจอย่างมาก

  “ในเลือดของสุกี้มีสารเสพติดด้วย และเป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์อื่นๆอีก”

  “โรคอะไรครับ”มิคกี้เสียงสั่น

  “วางใจได้เป็นโรคที่รักษาหายขาด คุณไม่ต้องกังวล หมอขอโทษนะ ถ้าเกิดมีเพศสัมพันธ์กันหมอแนะนำให้ไปตรวจโดยด่วน และทำการรักษาก่อนที่จะลุกลามมันจะรักษาอยาก”

  “ครับหมอ”

  “แต่ว่าญาติต้องทำใจไว้บ้างนะครับ”

  “ครับหมอ”มิคกี้พยักหน้าพร้อมใจที่ร้าวร้านอย่างบอกไม่ถูก

  คุณหมอได้อธิบายหลายสิ่งหลายอย่างให้มิคกี้เข้าใจ ซึ่งหน่อยตัวจริงเป็นโรคนี้มานานแล้ว โดยที่เขาไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย พอสุกี้เข้ามาอยู่ในร่างของหน่อย เขาใช้ชีวิตโดยมีความเสี่ยงและไม่ดูแลรักษาตัวเอง จึงส่งผลให้อาการกำเริบเข้าขั้นระยะสุดท้าย

  ซึ่งในตอนนี้สมองของมิคกี้ตื้อไปหมด ไหนจะต้องดูแลสุกี้ ค่าใช้จ่ายในการรักษาอีก มิคกี้เดินคอตกมานั่งข้างๆสุชาดา ด้วยใจที่ปวดร้าวทุกข์ระทม

  “มิคกี้หน่อยเป็นไงบ้าง”สุชาดาเขย่าที่แขนกของมิคกี้

  “หน่อยเป็นเนื้องอกในสมองระยะสุดท้าย”มิคกี้พูดเสียงอ่อย

  “หน่อย”สุชาดาน้ำตาไหลพรากด้วยความเสียใจ และรู้สึกผิดที่ช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอได้ทิ้งหน่อยไว้คนเดียว แต่เธอไม่รู้เลยว่านั่นหาใช่หน่อยไม่ แต่เป็นสุกี้ที่มาจากอนาคต

  “แล้วเราจะทำไงกันดีล่ะ”

  “เราก็ไม่รู้เลยว่าจะทำอย่างไงดี”มิคกี้ถึงกับส่ายหัว

  “ค่าใช้จ่าย ค่ายา ค่าหมอ เราจะไปเอาเงินมาจากไหน”

  “ไม่ต้องห่วงหรอก เดี่ยวเราหาให้”

  “มิคกี้นายช่วยหน่อยมามากแล้ว และอีกอย่างหนึ่งนายยังขอเงินพ่อแม่อยู่เลย”

  “จะให้เราทำไงล่ะ ปล่อยหน่อยให้ตายไปเลยเหรอ”

  “ไม่ใช่ปล่อยให้ตาย แต่มันไม่มีทางรักษาแล้วไม่ใช่เหรอ บางครั้งเราต้องทำใจนะ”

  มิคกี้ก้มหน้าลงใช้ศอกยันขาสองมือกุมหน้าผากด้วยความกลัดกลุ้ม เขาคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรดีกับเรื่องนี้

  “แต่เราทำใจไม่ได้ เราต้องสูญเสียทั้งสุกี้ทั้งหน่อย ในเวลาใกล้ๆกัน”

  “สุกี้ไหน”

  “เอ่อ ญาติเราห่างๆ”

  “นายต้องทำใจ ถ้ารักษาหายเราจะไม่ว่าเลย แต่นี่มันระยะสุดท้าย สิ่งที่ดีที่สุดคือปล่อยหน่อยไป อย่าทรมารหน่อยเลย รวมทั้งทรมานนายด้วยนั่นแหละ”

  มิคกี้อยู่ในห้วงความรู้สึกในอนาคตอีกครั้ง เป็นความรู้สึกเดียวกันไม่ผิดแผกแตกต่างกันสักเท่าใดนัก มิคกี้จึงก้มหน้าน้ำตาไหลพรากอีกครั้ง

“แต่เราทำใจไม่ได้จริงๆสุชาดา ทำไมต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ด้วยเราไม่เข้าใจริงๆ”มิคกี้สะอื้นไห้อย่างต่อเนื่อง

  “มิคกี้นายต้องทำใจให้ได้ เพราะไม่มีทางที่จะรักษาได้แล้ว เรายื้อไว้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร และอีกอย่างหนึ่งถึงนายจะบอกหมอว่าเป็นหน่อย แต่นายไม่ใช่ญาติหน่อย คนที่จะตัดสินใจเรื่องหน่อยได้ก็มีแต่พ่อแม่และญาติๆของหน่อยเท่านั้นแหละ”

  “ใช่ มันก็จริงอย่างที่เธอว่า”มิคกี้ถอนหายเฮือกใหญ่

  มิคกี้กับสุชาดานั่งซึมเศร้าหน้าห้องฉุกเฉินอย่างหมดหวัง เพราะหนทางที่จะรักษาสุกี้ได้ปิดประตูไปแล้ว