ความรักที่ก่อตัวขึ้นในใจ

วันหยุดสุดสัปดาห์อีกครั้งซึ่งทุกครั้งมิคกี้ในร่างของต่อจะไปด้วยไม่มีพลาด และเป็นเจ้ามือตลอดไม่เคยขาด แต่ครั้งนี้ต่อตัวจริงกลับมาจึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไปเที่ยวสังสรรค์เฮฮากับเพื่อนฝูง ต่อนั้นเป็นคนเรียบง่ายมีโลกส่วนตัวสูง เขาชอบอยู่กับธรรมชาติ แต่ในครั้งนี้ที่เขาทนเรียนก็เพราะกำนันบุญมีขู่ไว้ และอีกอย่างเขารู้สึกเสียดายผืนนาที่พ่อของเขาขายส่งมาเรียน ต่อจึงมีความจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องเรียนต่อไปให้จบ

  ในวันนี้เขาจึงนอนอยู่ห้องอ่านหนังสือ ทำรายงานใครชวนไปไหนก็ไม่ไป การไปเที่ยวในครั้งนี้จึงมีเพียง พายัพกับสุชาดาและสุกี้ในร่างหน่อยที่กำลังเพลิดเพลินยุคอดีต ในส่วนของเกรทนั้นไม่ได้ไป เพราะเขาไม่ค่อยได้สนิทกับกลุ่มนี้เท่าไร ยกเว้นมิคกี้และต่อที่อยู่ในร่างเดียวกัน ช่วงเวลาที่ต่ออ่านหนังสือยู่นั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เขาก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าใครกันที่มาหาเขา  ต่อจึงเดินไปเปิดประตูเพื่อดูว่าเป็นใคร

  “มาทำไม”ต่อพูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นหน้าของเกรท

  “กูก็ไม่อยากมาหรอก แต่กูลืมของไว้ที่ห้องมึง”เกรทเปลื่ยนสรพพนามทันที เลิกใช้คำสุภาพเพราะต่อคนนี้กลับมาเหมือนเดิม

  “เข้ามา”ต่อเดินนำมาและนั่งลงบนเตียงนอน ส่วนเกรทเดินไปหยิบแผ่นดิสก์ที่บันทึกรายงานไว้ที่วางอยู่ข้างๆ คอมพิวเตอร์

  “กูเกือบเอาทิ้งไปแล้ว พอดีเห็นชื่อมึงเขียนติดไว้ กูเลยไม่ทิ้งเผื่อมึงยังต้องใช้มัน”ต่อพูดขึ้น

  “ขอบใจนะ ที่มึงยังเป็นห่วงกู”เกรทยืนนิ่ง

  “กูไม่ได้เป็นห่วงมึงหรอก แต่กูไม่เวทนามึงมากกว่า”

  “ต่อ นายเป็นอะไร”

  “กูต้องถามมึงมากกว่า ความเป็นเพื่อนของเราไม่มีความหมายเลยเหรอวะ เราอุตส่าห์คบกันมาตั้งแต่เด็ก แก้ผ้าวิ่งเล่นกระโดดน้ำมาด้วยกัน แล้วมาวันหนึ่งมึงมาลักหลับกู มึงจะให้กูทำใจได้เหรอวะ เพื่อนก็เพื่อนเถอะ ความไว้วางใจกันความผูกพันฉันเพื่อน มันได้พังทลายก็เพราะมึง กูยอมรับมึงเป็นเพื่อนที่ดีของกู ถึงมึงเป็นแบบไหนกูก็รับได้ กูยินดีคบมึงเป็นเพื่อนไปไหนด้วยกันโดยไม่อายใคร เพราะมึงคือเพื่อนกู แต่นี่มึงมาทำลายความสัมพันธ์ที่ดีๆที่กูมีให้มึงหมดไป เพราะความใคร่อยากของมึง ถ้ามึงอยากมาก ทำไมไม่ไปหากินคนอื่นที่มีความต้องการแบบเดียวกับมึงล่ะ”

  “มึงพูดอะไรยาวเหยียด สิ่งที่มึงพูดนั่นแหละมึงทำทั้งนั้น มึงเป็นคนต้องการเองนี่ มึงหาว่ากูเป็นแฟนมึงทั้งที่กูบอกว่าไม่ใช่ มึงก็ไม่ฟังกูเลย ทั้งหอมทั้งกอดกูตลอดเวลาตอนเราอยู่กันสองคน ก่อนหน้านั้นมึงเป็นคนบอกกูเองไม่ใช่เหรอว่าให้ช่วยมึงหน่อย แต่ตอนหัวค่ำกูยังไม่พร้อมแต่ตอนเช้ากูพร้อมที่จะเป็นของมึง กูก็ยอมทำให้มึงทั้งที่กูก็ไม่ได้ชอบทำแบบนั้นซักเท่าไร แต่เพื่อมึงกูก็ยอมทำ มึงคิดดูซิว่ากูไม่เจ็บเหรอกูเจ็บนะ แต่เพื่อให้มึงมีความสุขกูก็ยอมให้มึง กูทำให้มึงขนาดนี้แล้วมึงยังไม่พอใจอีกเหรอ”

  “กูไม่เคยพูดไม่เคยคิดกับมึงแบบนั้นเลย มึงอย่ามามั่วพูดไปเรื่อยโยนความผิดมาให้กู มึงเป็นคนทำและเป็นความต้องการของมึงฝ่ายเดียว กูไม่ได้มีส่วนร่วมกับมึงด้วยซักหน่อย”

  “ไม่ได้มีส่วนร่วมพูดไปได้ แล้วทำไมมึงถึงไม่ยอมกูล่ะ ปล่อยให้กูทำอยู่ทำไม มึงก็ต้องการเหมือนกันนั่นแหละ ในเมื่อใจเราตรงกันแล้ว มึงจะปฏิเสธหรือหาข้ออ้างทำไมว่ะ”

  “กูเป็นผู้ชายถ้าโดนทำอย่างนั้น เป็นใครก็เคลิ้มเหมือนกันนั่นแหละ ความผิดอยู่ที่มึงถ้ามึงไม่ทำกูก็ไม่เคลิ้ม”

  “กูไม่พูดกับมึงเรื่องนี้แล้วมึงจะคิดอย่างไงก็เรื่องของมึง”

  “มึงก็พูดได้สิไม่ได้เสียหายอะไรนี่”

  “ไอ้ต่อ มึงพูดเหมือนคนเห็นแก่ตัว กูก็เป็นผู้ชายเหมือนกับมึง ถ้ามึงเสียหายกูก็เสียหายเหมือนกันนั่นแหละ แถมเจ็บตัวมากว่ามึงอีก มึงนั้นแหละแค่นอนเฉยๆก็มีความสุข”

  “ก็มึงเสือกทำให้กูเองนี่”

  “มึงก็ชอบไม่ใช่เหรอ  หรือว่ามึงจะบอกว่าไม่ชอบ”

  “เอ่อ ไม่ใช่เรื่องนั้น มันเรื่องที่มึงทำกับกู”ต่อหวนความรู้สึกนั้นขึ้นมาทันที และเขาก็ชอบมันอย่างที่ต่อพูด

  “โอ๊ย พูดไปมึงก็ไม่เข้าใจ”

  “กูไม่เข้าใจมึงมากกว่า”

  “พูดเยอะมากความ กูถามมึงคำเดียว เรายังจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม”เกรทพูดจากใจจริง เพราะเขายังอยากที่จะคบกับต่อแบบเพื่อนเหมือนเดิม ถึงแม้ใจเขาตอนนี้จะให้มิคกี้ร่างต่อไปเต็มร้อยแล้วก็ตามที

  “มันจะได้ไงในเมื่อมึงกับกูมันเกินเลยคำว่าเพื่อนไปแล้ว”

  “ก็ให้มันผ่านไปก็ได้นี่ ลืมมันไปซะอดีต เรามาเริ่มต้นความเป็นเพื่อนใหม่”

  “มันจบแล้ว กูไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับมึงอีกต่อไป มึงไปซะแล้วไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้าอีก”

  “ในเมื่อมันเป็นความต้องการของมึง กูก็จะไปต่อแต่นี้ไปไม่ต้องมาเจอกัน”

  เกรทมองหน้าต่อก่อนที่จะเดินจากไป ด้วยใจที่ร้าวรานและปวดระทมแทบหมดแรงที่จะเดินต่อไป ส่วนต่ออยากที่จะเรียกให้เกรทกลับมา อยากจะให้เป็นเหมือนเดิม แต่มีเส้นบางๆกลั้นไว้ให้ทั้งคู่ต้องห่างจากกัน

  งานวันวิวาท์ของพายัพกับโสภิตาผ่านไปด้วยดี เป็นการแต่งงานแบบเงียบๆภายในครอบครัว เดิมที่จะจัดยิ่งใหญ่แต่ทั้งสองก็เกรงใจลูก เพราะกำลังอยู่ในช่วงที่จิตใจย่ำแย่ มิคกี้นั้นก้ำกึ่งเพราะความรู้สึกของเขานั้นผูกพันโสภิตามากกว่าสุชาดา แต่ในความเป็นจริงสุชาดานั้นเป็นแม่ที่แท้จริง ส่วนหน่อยไม่มีส่วนใดเกี่ยวของกับโสภิตาเขาจึงรู้สึกเฉยๆไม่ยินดีไม่เสียใจแค่อยากกลับไปในอดีตแค่นั้น ถึงแม้จะอยู่ที่นี่เป็นถึงคุณหนูลูกคุณหญิงโสภิตา และเป็นลูกเลี้ยงรัฐมนตรีก็ตามที่ หน่อยไม่ได้ต้องการของเพียงได้กลับไปในอดีตแค่นั้นเป็นพอ

  หลังจากงานวันวิวาท์ผ่านไปหลายวันมิคกี้กับหน่อยเริ่มสนิทกันมากขึ้นกว่าเดิม เพราะมิคกี้กับหน่อยในร่างสุกี้เรียนมาหวิทยาลัยเดียวกัน มิคกี้จึงคอยรับส่งหน่อยดั่งดุจพี่น้อง จึงทำให้ห่างเหินกับยูโรเพื่อนสนิทในสนามฟุตบอล ในวันนี้เขาเลยจะไปสนามฟุตบอลพร้อมพ่วงหน่อยไปด้วย เมื่อเขาไปรับหน่อยแล้วจึงรีบขับรถออกไปทันที

  “วันนี้เราจะพาหน่อยไปสนามฟุตบอลนะ”

  “อะไร เราอุตส่าห์รอดพ้นจากพ่อที่ชอบชวนเตะฟุตบอล นี่นายยังจะพาเราไปเตะฟุตบอลอีกเหรอ”

  “พาไปดูเฉยๆวันนี้นัดเพื่อนไว้ด้วย เพราะไม่ได้เจอกันหลายวันแล้ว”

  “ถ้างั้นแล้วไป นึกว่าจะชวนเราไปเตะบอลอีก”

  “ใครจะไปทำอย่างนั้นล่ะ”

  “ก็นายชอบแกล้งเราบ่อยๆไม่ใช่เหรอ ก็เลยไม่ค่อยไว้ใจ”

  “ตอนนี้นายเป็นน้องเราแล้วนะ ทำไมจะแกล้งนิดๆหน่อยๆไม่ได้ล่ะ”

  “ใครยอมรับเป็นน้อง ขี้ตู่ซะมัด”

  “ไม่เป็นน้องก็ได้ เป็นอย่างอื่นได้ไหม”

  “ไม่ได้หรอก ความสัมพันธ์ในอนาคตของเรามันคลุมเครือ จะทำอะไรคิดอะไรต้องระวังตัวอย่างมาก”

  “นายเปลื่ยนไปเยอะเลยนะ”มิคกี้หันมามองหน่อยแวบหนึ่งช่วงขับรถ

  “ไม่ได้เปลื่ยนไปเยอะหรอก เราก็เป็นแบบนี้แหละ แต่นายนั่นแหละยังไม่รู้จักเราดีพอ”

  “อย่างงั้นก็ได้ ใครโทรมาเดี๋ยวรับโทรศัพท์ก่อนนะ”

  “ฮัลโหล ว่าไงยูโร”

  “เย็นนี้เราไปกินหมูกระทะกันไหม ไม่ต้องไปเตะบอลหรอก”

  “หมูกะทะเหรอ เราไม่เคยกิน เอ่อ อยากไปกินเหมือนกัน”

  “เจอกันที่ร้านนะเดี๋ยวเราส่งโลเคชั่นไปให้”

  “ได้ เอ่อ เดี๋ยวเราพาน้องไปด้วยนะ”

  “เฮ้ย นายมีน้องตั้งแต่เมื่อไร”ยูโรมีน้ำเสียงที่ตกใจ

  “เรื่องมันยาวเดี๋ยวไปเล่าที่โน้นก็แล้วกัน”

  “ฮือ แค่นี้นะ”

  “เดี๋ยวเราไปกินหมูกระทะกัน”มิคกี้หันมายิ้มให้หน่อย

  “เรากินไม่เป็นในอดีตไม่มีหมูกระทะเลย”

  “เราก็กินไม่เป็น ปกติเราจะไปกินในห้างบ้างภัตาตาคารบ้าง เราก็เลยอยากลองไปกินดูว่าจะอร่อยไหม แต่เรื่องอร่อยไม่อร่อยไม่สำคัญหรอก แต่อยากลองไปดูบรรยากาศในร้านว่าเป็นอย่างไรบ้าง”

  “ไม่โทรบอกพ่อกับแม่ก่อนเหรอ”

  “วันนี้ไม่อยู่ทั้งสองคน ไปงานการกุศลกว่าจะกลับก็ดึก ไม่ต้องกลัวโดนว่าหรอก”

  “พ่อนายไม่ว่า แต่แม่ของสุกี้ คุณหญิงโสภิตานะซิ ดุมาก พูดจาเพราะนะ แต่เวลาดุก็เอาเรื่อง”

  “ไม่มีอะไรหรอกคุณหญิงโสภิตา มาดเยอะแต่ใจดีทำเป็นดุไปอย่างงั้นแหละ เดี๋ยวจะบอกวิธีอ้อนให้”

  “ทำไมนายรู้เรื่องของคุณหญิงโสภิตาเยอะมาก”

  “ก็เพราะว่าเป็นแม่เราไง”

  “แม่นายเหรอ”

  “ใช่”

  “ถ้างั้นเรามีเรื่องจะถามนายสักเรื่องได้ไหม”

  “ได้ ว่ามา”

  “พ่อนายใช่พายัพเพื่อนของนายในอดีตใช่ไหม”

  “ใช่”

  “สุชาดาเพื่อนของเราคือแม่ของนายในปัจจุบันใช่ไหม พอดีเราเห็นรูปถ่ายคู่กับนายในห้อง”

  “ใช่”

  “โสภิตานี่เพื่อนของเกรทใช่ไหม”

  “ใช่”

  “ถึงว่านายถึงรู้จักโสภิตาทั้งในอดีตและอนาคต”

  “ก่อนที่เราจะย้อนอดีตไปแม่ของเราคือโสภิตาต่างหาก แต่พอเราได้ไปในอดีตแล้ว เหตุการณ์ในอดีตพวกเราทำให้มันเปลื่ยน เพราะเรากับพายัพได้เจอสุชาดา แล้วทั้งสองเกิดชอบพอกันจนถึงแต่งงาน แล้วเกิดมาเป็นเรา”

  “นายไม่เสียใจใช่ไหม”

  “ไม่รู้สิ”

  “รู้แบบนี้แล้ว เราทั้งสองอาจเป็นพี่น้องกันจริงๆก็ได้นะ ถ้ายังอยู่ในอนาคตอย่างนี้ ความสัมพันธ์มันซับซ้อนเกินไป ของเราไม่เท่าไรหรอก แต่นายนั่นแหละทั้งโสภิตาและสุชาดาแม่นายทั้งคู่นะ แล้วเราดันมาอยู่ในร่างสุกี้ที่แม่เป็นโสภิตา ส่วนนายอาจดวงจิตเป็นลูกโสภิตาแต่ร่างกายเป็นลูกสุชาดา โอ๊ยปวดหัวไม่อยากคิดเลย”

  “ไม่อยากคิดก็ไม่ต้องคิดซิ เราคิดว่าเราสองไม่ใช่พี่น้องกันหรอก เรารู้กันแค่สองนี่ คนอื่นไม่รู้ เขารู้แค่ว่านายเป็นลูกคุณหญิงโสภิตา ส่วนเราเป็นลูกรัฐมนตรีพายัพ ถ้าเกิดเรารักกันคงไม่เป็นอะไรหรอก”

  “เป็นซิ เราเป็นพี่น้องกันไง อีกอย่างพ่อแม่ของเราแต่งงานกันแล้ว เราจะมารักกันได้อย่างไง แล้วเรายังไมได้บอกเลยว่ารักนาย”

  “แต่เรารู้ว่านายรักเราตั้งแต่อดีตแล้ว”

  “บ้า พูดไปเรื่อย”

  “อุ๊ย อายหน้าแดงแล้ว”

  “พอ ไม่ต้องคุยเรื่องนี้แล้วคุยเรื่องหมูกระทะดีกว่ามันเป็นอย่างไง ตั้งแต่มาอยู่ในอนาคตเนี่ยมีอะไรแปลกๆ”

  “อยู่ไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ชินไปเอง”

  “ฮือ จะพยายามชินให้ได้”

 มิคกี้ขับรถมานานพอสมควรกว่าจะถึงร้านหมูกระทะ ซึ่งยูโรได้มารอหน้าร้านแล้ว ที่ยูโรมาไวเพราะอยู่ใกล้บ้านของเขา พอมิคกี้กับหน่อยลงจากรถยูโรก็กวักมือเรียกทันที

  “มารอตั้งนานแล้วเนี่ยมัวทำอะไรกันอยู่”ยูโรพูดขึ้น

  “รถมันติด เอ่อนี่ไงน้องเรา สุกี้ลูกคุณหญิงโสภิตา”

  “หน้าตาน่ารัก นายคงจะรักน้องคนนี้มากแน่เลย”

  “ใช่ รักมาก”

  “ก็ดีแล้ว เราก็มีน้องนะ ผู้หญิงหนึ่งผู้ชายหนึ่งไอ้ตัวผู้ชายซนเป็นลิงเลย”

  “เราไม่ยักรู้ว่านายมีน้องตั้งสองคน เรายังอยากมีหลายๆคนเลย”

  “แบบนี้แหละ คนไม่มีอยากมี คนมีนี่ไม่ใช่ไม่อยากมีนะ แต่มันดื้อมากเลยไอ้ตัวเล็ก ส่วนน้องสาวนี่น่ารักกำลังจะโตเป็นสาวแล้ว อดเป็นห่วงไม่ได้อีก พูดเยอะแล้วเข้าไปในร้านกันเถอะ”

  ในระหว่างที่ทั้งสามกำลังจะเดินเข้าไปในร้าน มิคกี้ก็พลันเห็นบิวอดีตเพื่อนสนิทร่วมห้องและเพื่อนอดีตคนเคยรัก ที่กำลังเดินเข้าไปในร้านคนเดียว

  “พาน้องเราไปที่โต๊ะได้เลย เราเจอเพื่อนที่คณะเดี๋ยวเราจะไปคุยด้วยซะหน่อย”

  “ได้ มากับพี่ ชื่อสุกี้ใช่ไหม”

  “ใช่ครับ”

  มิคกี้รีบเดินเข้าไปหาบิวทันที ปล่อยให้ยูโรพาหน่อยไปที่โต๊ะ

  “บิว”มิคกี้เรียก

  บิวหันหน้ามาเห็นเป็นมิคกี้เขาก็ตกใจนิดหน่อย และพยายามฝืนยิ้มพอเป็นพิธี เพราะก่อนหน้านี้บิวก็ใช้มิคกี้เป็นเครื่องมือกลั่นแกล้งบอมบอมอดีตคนเคยรักของมิคกี้

  “มิคกี้”

  “เรามากินหมูกระทะกับเพื่อนนะ”มิคกี้พูดขี้น

  “เพื่อนที่ไหนล่ะ”

  “เพื่อนนักฟุตบอลไง”

  “อ๋อ”บิวพยักหน้า

  “แล้วนายมากับใครล่ะ”

  “มาคนเดียวเราเหงาๆไงเลยมาหาอะไรกิน”

  “กินหมูกระทะนี่นะ”

  “ก็นั่นแหละ เราเคยมากินกับบอมบอมแล้วอร่อยถูกใจก็เลยมาบ่อยๆ”

  “อ่อ แล้วบอมบอมล่ะ ไม่เห็นมาเรียนเลย”มิคกี้อดถามถึงคนเคยรักคนเก่าไม่ได้

  “ไปเรียนต่างประเทศกับพึ่ก็อต เราเสียใจด้วยนะเรื่องพ่อกับแม่นาย “

  “ขอบใจนะ แต่เราไม่ได้คิดอะไรมากหรอก เราว่าบิวไปกินหมูกระทะกับพวกเราดีกว่าไหม เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไปเหอะ เรารู้นายเป็นคนดี แต่ที่นายทำอย่างนั้นเพราะจะแก้แค้นบอมบอม ซึ่งตอนนั้นบอมบอมก็ทำกับเราไว้เยอะนะ เราเข้าใจนาย เพราะนิสัยเบอมบอมเปลื่ยนไปเปลื่ยนมา เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายตั้งรับไม่ค่อยทัน”

  “ใช่ แต่บอมบอมเขาเป็นคนดีนะ แต่มันผ่านมาแล้วอย่าพูดถึงเลย ไหนๆบอมบอมก็มีความสุขกับพี่ก็อตของเขาแล้ว ก็เหลือพวกเรานี่แหละยังไม่มีใครเลย”

  “เดี๋ยวก็เจอ เดี๋ยวเราจะแนะนำเพื่อนให้รู้จัก ไม่แน่อาจจะเจอรักแท้ร้านหมูกระทะก็ได้นะ”

  “นายพูดไปเรื่อย มากินหมูกระทะไม่ได้มาหาคู่”

  “แหม ของอย่างนี้ไม่แน่หรอกนะ ไป กินหมูกระทะโต๊ะเรา”

  “ก็ได้”

  มิคกี้พาบิวเพื่อนร่วมคณะที่ความสัมพันธ์อันดีเริ่มกลับมา เมื่อมาถึงที่โต๊ะมิคกี้ทำตัวเป็นกามเทพแผงศรใส่เพื่อนทั้งสอง

  “นี่บิว เพื่อนร่วมคณะของเรา”

  “ยินดีที่รู้จัก”ยูโรมองเฉยๆแล้วผ่านไป

  “สวัสดีพี่บิว”

  “หวัดจ๊ะ ใครเนี่ย”บิวหันมามองหน้ามิคกี้ก่อนนั่งลงที่เก้าอี้

  “สุกี้ น้องเราไง”

  “น้องเหรอ มีตั้งแต่เมื่อไร พ่อนายเอ่อ เหรอ”

  “ไม่ใช่อย่างที่นายคิด ลูกคุณหญิงโสภิตาแม่ใหม่เราไง”

  “อ่อ นายโชคดีเลยมีน้องแล้ว”

  “เรามีเรื่องจะถามนายพอดี”มิคกี้รีบพูดทันที เมื่อเห็นยูโรกับหน่อยกำลังเดินไปตักอาหาร เพราะเขาก็สงสัยเรื่องราวของตัวเหมือนกัน

  “แม่เราใช่สุชาดาหรือเปล่า”มิคกี้มองหน้าบิวด้วยความอยากรู้

  “ก็ใช่นะสิ ไม่ใช่คุณป้าสุชาดาแล้วจะเป็นใครล่ะ แต่แม่สุชาดาของนายใจดีมากเลยนะ เจอเราทักทายตลอดเป็นเพื่อนกันในเฟสด้วย ดูไม่แก่เลยต้องเรียกพี่สาวมากกว่า”

  “เหรอ ไม่ใช่ คุณหญิงโสภิตาแน่นะ”

  “นายเป็นอะไรเนี่ย คุณหญิงโสภิตาแม่เลี้ยงนายนี่”

  “เป็นอย่างนี้นี่เอง”มิคกี้ดีใจอย่างมากเมื่อรู้ความจริงที่ตอกย้ำว่า เขากับหน่อยหรือสุกี้ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวพันกันทางสายเลือดอย่างแน่นอนไม่ว่าคนไหนจะอยู่ร่างไหน เพราะเขาเกิดกับพายัพและสุชาดา ไม่ใช่จากโสภิตา

  “มิคกี้นายเป็นเอามากนะ”

  “ช่วงนี้เราเครียดนิดหน่อย”

  “เราเข้าใจนายนะ พ่อแม่หย่ากันไหนพ่อแต่งงานใหม่อีก ไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก”

  “ไม่คิดแล้ว นายล่ะคิดไหมยูโรเป็นไงบ้าง บอกตามตรงดูแล้วน่าจะใช่สเป็คนายอยู่นะ นายชอบล่ำๆหุ่นดีๆนี่”

  “พูดไปเรื่อย เป็นผู้ชายชอบหมดแหละ”

  “หึ บอมบอมสองหรือเปล่าเนี่ย”มิคกี้อดนึกถึงบอมบอมอดีตคนเคยรักไมได้ รายนั้นฝีปากไม่ธรรมดา

  “คุยอะไรกันไม่ไปตัก กุ้งหอยปูปลา เหรอ”ยูโรวางบรรดาเนื้อหลายชนิดไว้เต็มโต๊ะ

  “ไม่ไปตักแล้วแหละ ดูเอามากันซะเยอะเลยจะกินหมดหรือเปล่า”

  “หมดอยู่แล้ว”ยูโรพูดขี้น

  “นี่ก็ไม่เบาเอาแต่กุ้งมาก”มิคกี้หันไปพูดกับหน่อย

  “ไม่ค่อยได้กินกุ้ง ราคามันแพง ไม่ค่อยกล้ากิน”หน่อยพูดช้าๆตามนิสัย

  “อะไรกัน ลูกคุณหญิงโสภิตาไม่ค่อยได้กินกุ้ง”ยูโรอดหัวเราะไมได้

  “คงประมาณแม่ไม่ให้ออกจากบ้าน ให้กินอาหารไทยๆประมาณนี้แหละ”

  “อ่อ ดีเลยได้พี่ชายพากิน”

  “เดี๋ยวเราไปเอาของก่อนนะ”บิวกำลังจะลุกขึ้น

  “ไม่ต้องหรอก เอาของยูโรก็ได้ เอามาตั้งเยอะ”มิคกี้เป็นฝ่ายพูด

  “ได้ เอาอะไรดีล่ะ”ยูโรถาม

  “บิวชอบกินปลาหมึก ปิ้งให้บิวด้วย”

  “ได้ครับ”ยูโรรับคำ

  มิคกี้พยายามที่จะให้ยูโรได้ใกล้ชิดบิวมากขึ้น เพราะมิคกี้ก็พอจะมองออกว่ายูโรชอบเขา และก็รู้ด้วยว่ายูโรน่าจะเป็นรุกเหมือนกับเขา