หัวใจว้าวุ่น

  ยามเช้าของวันใหม่มิคกี้ได้กลับเข้ามาในร่างของต่ออีกครั้ง มิคกี้รู้สึกตัวดึงหมอนข้างโยนลงพื้น แล้วจับขอบกางเกงบริเวณเอวของเกรทดึงเข้ามา หลังจากนั้นเขาก็กอดเกรทไว้อย่างอบอุ่น เกรทร้สึกตัวเมื่อโดนดึงตัวมากอดไว้  เขาแอบดีใจเลยปล่อยให้มิคกี้ได้กอดตามใจ เพราะว่าวันนี้เป็นวันอาทิตย์ เกรทจึงไม่รีบตื่น อยากนอนให้ต่อกอดนานๆ

  “หน่อยอย่าทิ้งเราไปนะ”มิคกี้ละเมอพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากออกมา

  “หน่อยเหรอ”เกรทพลิกตัวและจับแขนมิคกี้โยนออกไป ส่วนตัวเขาก็ลุกขึ้นนั่งมองมิคกี้

  มิคกี้ค่อยๆลืมตาขึ้นและคนตรงหน้าที่เขาเห็นเป็นเกรท แต่ไม่ใช่หน่อยที่เขาเฝ้าฝันละเมอคิดถึง

  “ไม่ใช่หน่อยเหรอ”มิคกี้ตกใจลุกขึ้นนั่งทันที

  “ไหนบอกไม่ชอบผู้ชายเรียกหน่อยอยู่นั่นแหละ นี่ใช่ไหมสาเหตุที่นายไม่ชอบเรา”เกรทเริ่มอารมณ์เสีย

  “ใช่ เรารักหน่อย”

  “ไอ้ต่อ”เกรทหยิบหมอนตีที่ศีรษะของมิคกี้ไม่ยั้ง

  “โอ๊ย ตีเราทำไม หยุดได้แล้วเกรท”มิคกี้เอามือรองหมอนที่เกรทตีไม่ยั้ง

  “นายมัน”เกรทวางหมอนลงแล้วจ้องมองหน้ามิคกี้

  “นายมานอนที่นี่ได้อย่าไงเกรท”มิคกี้รู้สึกตัวแล้วว่ากลับมาในอดีต เขาจึงสงสัยว่าเกรทมานอนกับเขาได้อย่างไร

  “ยังมีหน้ามาถามอีก ก็พ่อกำนันนายนั่นแหละให้เรามาอยู่ด้วย เอ๊ะ พูดเพราะนี่ นายใช่มิคกี้ไหม”เกรทจ้องหน้ามิคกี้ซึ่งเขาก็ไม่เห็นความเปลื่ยนแปลงแม้แต่น้อย

  “ใช่เรามิคกี้ แล้วทำไม สงสัยอะไร”

  “นายไม่ใช่ต่อเหรอ”

  “จะต่อหรือมิคกี้ก็คนเดียวกันนั่นแหละ”

  “อย่ามาโกหกนายเป็นมิคกี้ที่มาอยู่ในร่างต่อใช่ไหม บอกเรามาซะดีๆแล้วตอนนี้ต่อไปไหน”เกรทรู้สึกขนลุกซู่ทันที

  “นายพูดอะไร”มิคกี้พยายามกลบเกลื่อนสีหน้า

  “ไม่ต้องมาแก้ตัวหรอก  เรารู้หมดแล้วต่อก็รู้ว่านายมาอยู่ในร่างของเขา  เราน่ะเป็นเพื่อนต่อมาตั้งแต่เด็ก นายไม่ใช่ต่อแน่ๆนายเป็นใครมาบอกมาซะดีๆ”

  “ต่อไง”

  “ก็บอกไม่เชื่อ นายบอกตามความจริงมา”

  มิคกี้นิ่งไปชั่วครู่ เขาไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไงดี จะพูดความจริงก็กลัวเกรทไม่เชื่อ ถ้าไม่พูดเกรทก็จะถามไม่จบไม่สิ้น

  “ถ้าบอกไปนายจะเชื่อเหรอ”

  “อ้าว ก็บอกมาก่อนซิ”

  “เรามาจากอนาคตยี่สิบปีจากนี้ไป”มิคกี้จ้องมองเกรทว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร

  “ไม่ใช่หรอก นายน่าจะเป็นผีหรือวิญญาณเร่ร่อนมากกว่า”

  “นั่นไงบอกแล้วก็ไม่เชื่อ”

  “ไม่ใช่ไม่เชื่อ เราเชื่อแต่ไม่เชื่อว่านายมาจากอนาคต มันมาได้เหรอมีแต่ในหนัง อย่ามาโกหกเลย”เกรทถึงจะบอกไม่เชื่อแต่ใจหนึ่ง เขาก็แอบคิดเหมือนกัน เพราะพฤติกรรมของมิคกี้ และการพูดจากที่ไม่ค่อยเหมือนคนในยุคของเขา

  “ก็ได้ แล้วแต่นาย คอยดูต่อตอนกลับมาก่อนก็แล้วกัน ว่ามันจริงไหม”

  “ใช่ ต้องรอต่อกลับมาอีกที แล้วเมื่อไรต่อจะกลับมา”

  “เราก็ไม่รู้”

  “นายไปอยู่ไหนมาช่วงที่ต่ออยู่ที่นี่”เกรทรู้สึกสงสัย เพราะต่อบอกจำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

  “เราก็อยู่ในโลกของเราไง ในอนาคตที่เรามาป่านนี้ต่ออาจจะไปอยู่ก็ได้นะ”

  “เหรอ”เกรทยิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่

  “เรื่องนี้เอาไว้ก่อนเถอะเดี๋ยวเราจะไปทำธุระก่อน”ถึงแม้มิคกี้จะเสียใจและกลุ้มใจเรื่องของหน่อย ที่ยังไม่รู้ชะตากรรมว่าเป็นอย่างไร แต่ใจของเขาก็ยังอดเป็นห่วงร่างของหน่อยที่สุกี้อาศัยอยู่ไม่ได้ และเขาแอบหวังลึกๆว่าหน่อยอาจจะกลับมาอยู่ในร่างเดิม ถ้าเกิดในอนาคตหน่อยได้เสียชีวิตลง ซึ่งในตอนนี้เขาก็ไม่รู้ได้เลยว่าหน่อยเป็นตายอย่างไร

  “ธุระอะไร”เกรทถาม

  “ธุระส่วนตัวนายไม่ต้องรู้หรอก”

  “พ่อกำนันของนายสั่งเราไว้ให้ดูแลนายดีๆ ไม่ให้นอกลู่นอกทาง”

  “เราไม่ใช่เด็กแล้วนะ เราดูแลตัวเองได้ ขอบใจมากนะที่เป็นห่วงเรา”

  ทันใดที่มิคกี้พูดจบเขาก็เข้าไปอาบน้ำ เมื่ออาบน้ำเสร็จเขาจึงรีบไปหาหน่อยที่สุกี้อยู่ในร่างทันที โดยทิ้งให้เกรททำกับข้าวไว้อย่างโดดเดี่ยว

  “ก๊อก ก๊อก ก๊อก”มิคกี้เคาะประตูที่ห้องของหน่อย

  “ใครว่ะ”เสียงคุ้นค่อยๆเปิดประตูออกมา

  มิคกี้มองชายหนุ่มที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ซึ่งไม่ใช่ใครแต่เป็นจรัญเพื่อนร่วมคณะของเขา และเพื่อนหน่อยสมัยมัธยม

  “จรัญนายมาอยู่นี่ได้อย่างไง”มิคกี้ถามด้วยความสงสัยและมีสีหน้าที่ซีดเซียว

  “นายมาทำไม”จรัญถามกลับ

  “ก็มาหาหน่อยไง”

  “เข้ามาซิ”จรัญเดินกลับเข้าไปในห้องโดยมีมิคกี้เดินตาม

  เมื่อมิคกี้เข้าไปในห้อง เขาก็เห็นสุกี้ในร่างหน่อยนอนคว่ำห่มผ้าไว้ และหลับสนิทไม่รู้สึกตัว

  “นายกับหน่อยมีอะไรกันเหรอ”มิคกี้มองหน้าจรัญด้วยสีหน้าบ่งบอกว่าซ้ำใจยิ่งนัก

  “ใช่ มันเกิดโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่เราก็พึ่งรู้ใจตัวเองว่ารักหน่อยนะ”จรัญนั่งลงข้างๆเตียงที่มีสุกี้นอนอยู่

  “เหรอ”ความรู้สึกของมิคกี้ตอนนี้หลากหลายอารมณ์จนเขาแยกไม่ออก

  “เรารู้นายก็มีใจให้หน่อย แต่เรื่องมันเกิดขึ้นไปแล้ว ขึ้นอยู่กับว่าหน่อยจะเลือกใคร”จรัญเป็นฝ่ายพูด

  “เราไม่ได้ชอบหรอก ถ้านายชอบก็ดูแลหน่อยๆดีๆก็แล้วกัน”

  “นายพูดจากใจจริงหรือเปล่า ถ้าใช่เราขอบใจมากนะเพื่อน”

  “ไม่เป็นไร”เมื่อมิคกี้พูดจบเขาก็เดินออกไปจากห้องของหน่อย ที่มีสุกี้อาศัยอยู่ในร่างทันที

  มิคกี้เดินลงบันไดเพื่อไปกดเงินที่หน้ามหาวิทยาลัยด้วยใจทุกข์ระทม ถึงแม้เขาจะไม่ได้รักสุกี้ในร่างหน่อย แต่ในเมื่อสุกี้มาอยู่ในร่างของหน่อย เขาจึงแอบแบ่งใจไว้ให้ด้วยส่วนหนึ่ง

  เมื่อมิคกี้กดเงินที่หน้ามหาวิทยาลัยแล้ว เขาก็รีบมาที่เค้าท์เตอร์ทันที เพื่อที่จะมาเอาทองคืน

  “อ้าวมาแล้วเหรอ ป้าก็นึกว่าจะไม่มาเอาคืนซะอีก”ป้าดูแลห้องพักพูดจบก็หยิบทองที่มิคกี้ค้ำประกันห้องสุกี้ไว้

  มิคกี้หยิบเงินออกจากในกระเป๋า ซึ่งพอดีกับจำนวนเงินที่ต้องคืน ในขณะเดียวเขาก็คิดไม่ตกว่าสิ่งที่เขาทำมันถูกต้องหรือไม่ ทำไมเขาต้องทำเช่นนี้เพื่อคนที่เขาไม่ค่อยได้รัก แต่สิ่งที่ให้มิคกี้ทำก็เพราะนั่นคือร่างของหน่อย คนที่เขารักนั่นเอง

  “พ่อหนุ่มยืนคิดอะไร”ป้ายื่นทองให้มิคกี้

  “เปล่าครับ”มิคกี้ยื่นเงินให้ป้าดูแลห้องพัก

  “ป้าอยากจะเตือนนะ ป้าดูแล้วเพื่อนพ่อหนุ่มนี่ร้ายไม่เบานะ เห็นพาเพื่อนมาทำอะไรกันที่ห้องไม่รู้ บางวันก็ซ้ำหน้าบางคนก็แปลกหน้า”

  “ขอบคุณป้ามากครับที่เตือน”

  “ไม่เป็นไรหรอก ป้าเอ็นดูเอง”

  คำพูดของป้าดูแลห้องทำให้มิคกี้เจ็บจี๊ดขึ้นมาอีก เพราะว่าหน่อยจะเป็นจะตายยังไม่รู้เลย แต่สุกี้ดันมีความสุขกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้า มิคกี้ค่อยๆเดินขึ้นบันไดอย่างร่างไร้วิญญาณ เขาเดินเหมือนยังกับคนเบื่อชีวิต จนมาถึงที่ห้องของเขา มิคกี้ก็นั่งลงบนเตียงนอนทันที

  เกรทที่กำลังนั่งพิมพ์งานอยู่นั้น เขาหันมามองมิคกี้แล้วรู้สึกใจหายวูบ เพราะสีหน้าแววตาของมิคกี้นั้นดูไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย

  “ต่อ เอ่อ มิคกี้เป็นอะไรหน้าตาไม่ค่อยสู้ดีเลย ไม่สบายหรือเปล่า เป็นอะไรบอกเรามาได้นะ”เกรทลุกขึ้นออกจากโต๊ะคอม แล้วเดินมาหามิคกี้ เขาใช้หลังมือสัมผัสหน้าผากมิคกี้ ซึ่งตัวก็ไม่ได้ร้อนออกจะเย็นด้วยซ้ำ

  “นายหิวข้าวไหม กินข้าวมาหรือยัง ถ้ายังเราต้มยำกุ้งไว้ให้นายด้วยนะ”

  เพียงมิคกี้ได้ยินคำว่ากุ้งแค่นั้น ใจของเขาหวนคิดถึงหน่อยขึ้นมาทันที เพราะก่อนที่หน่อยจะได้รับอุบัติเหตุ เขาได้สัญญากับหน่อยไว้ว่าจะพาไปกินกุ้งกัน

  “ไม่กินนายกินเหอะ”

  “นายเป็นอะไรบอกเรามา ถ้านายไม่อยากให้เราอยู่ด้วย ก็พูดมาตรงๆก็ได้นะ เราไม่ว่าอะไรหรอก เพราะทุกคนก็ต้องมีความเป็นส่วนตัวกันอยู่แล้ว”

  “ไม่ใช่เรื่องนั้น นายไม่เข้าใจเรา แล้วเราก็บอกนายไม่ได้หรอก ถึงบอกนายไปนายก็คงไม่เข้าใจ”

  “ทำไมจะไม่เข้าใจ ไม่ว่านายจะเป็นมิคกี้หรือต่อเราพร้อมที่จะช่วยนายนะ”

  “ขอบใจนะ แต่เราไม่รู้จะพูดอย่างไง”มิคกี้น้ำตาไหลพราก เพราะเขาคิดถึงหน่อยที่ตอนเขาจากมากำลังปั้มหัวใจอยู่ ซึ่งเขาก็ไม่แน่ใจว่าตอนนี้อาการเป็นอย่างไงบ้าง

  “มิคกี้”เกรทนั่งลงข้างๆมิคกี้พร้อมโอบไหล่ ส่วนมิคกี้ก็เอียงศีรษะร้องไห้อย่างหนัก

  “นายเป็นอะไรเมื่อวานนายยังเป็นอยู่ดีๆเลย”

  “คือเรา”มิคกี้สะอึกสะอื้นจนพูดไม่ได้

  “ไม่เป็นไร ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอกหรอก”เกรทก้มศีรษะมองมิคกี้ และเขาก็เห็นทองและแหวนที่ต่อบอกหายไป

  “เมื่อวานต่อบอกทองหายไปนายไปเอามาจากไหน”

  “เอ่อ”มิคกี้เลิกซบไหล่ของเกรททันที และรีบปาดน้ำตาทิ้งให้หมดสิ้น

  “เรื่องนี้หรือเปล่าที่นายร้องไห้”

  “ไม่ใช่เรื่องนี้หรอก ไม่มีอะไรเราแค่เหงาเท่านั้น”

  “เราไม่เชื่อหรอกมันต้องมีอะไรมากกว่านั้น”

  “ไม่มีอะไรหรอก ตักต้มยำกุ้งให้เรากินหน่อย”

  “ไหนนายบอกไม่กินล่ะ”

  “แต่ตอนนี้เราอยากกินแล้ว”

  “ก็ได้”

  เกรทค่อยๆเดินและครุ่นคิดว่า มิคกี้มีเรื่องอะไรในใจ ทำไมเขาถึงเปลื่ยนไปไม่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อน ขนาดต่อที่นิ่งๆยังไม่ได้ซึมเศร้าขนาดมิคกี้เลย

  เสียงเคาะประตูดังขึ้น เกรทจึงวางถ้วยต้มยำกุ้งไว้ที่โต๊ะ แล้วรีบเดินไปเปิดประตูห้อง

  “อ้าว เกรทมาอยู่กับมิคกี้เหรอ ก็ดีเลยเรายังห่วงอยู่เหมือนกัน”สุชาดายืนยิ้มอยู่หน้าประตูห้อง

  “เข้ามาก่อนซิ”

  “ไม่เข้าหรอกเดี๋ยวเกิดเรื่องแบบเมื่อวานอีก แล้วมิคกี้เป็นไงบ้างล่ะ”

  “ก็ดีขึ้นทางกาย ส่วนใจเราว่าแย่พอสมควร”เกรทถอนหายใจเฮือกใหญ่

  สุชาดาชะโงกหน้าไปมองมิคกี้ ซึ่งก็เป็นจริงอย่างที่เกรทพูดไม่ผิดเพี้ยน และอีกสิ่งที่เธอเห็นคือทองที่คอของมิคกี้ เธอจึงยืนนิ่งครุ่นคิดชั่วครู่

  “นี่อีกคนยืนคิดอะไร”เกรทถาม

  “เอ่อ มิคกี้ไปเอาทองมาตั้งแต่เมื่อไร”

  “มิคกี้เอาทองไปทำอะไรเหรอ”เกรทสงสัย

  “ก็เอาไปค้ำประกันห้องให้หน่อยนั่นแหละ แต่ก็ดีแล้วเอากลับมา ทีหลังบอกมิคกี้ด้วยอย่าทำแบบนี้อีก หน่อยเขาไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว แค่นี้แหละเรากลับก่อนนะ”ก่อนกลับห้องสุชาดามองมิคกี้แวบหนึ่งแล้วเดินจากไป

  เกรทยืนมองมิคกี้ เมื่อรู้ความจริงเป็นเช่นไร แต่มิคกี้ไม่รู้ว่าเกรทได้รู้เรื่องทองแล้ว เพราะเขามัวแต่เหม่อลอย ไม่สนใจสุชาดาที่มาหาแม้แต่น้อย  เขาจึงไม่ได้ยินและไม่อยากรับฟังอะไรทั้งนั้น เกรทหยุดมองมิคกี้แล้วไปตักข้าววางข้างๆต้มยำกุ้ง

  “มิคกี้มากินข้าวได้แล้ว”

  มิคกี้ค่อยๆเดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าว ส่วนเกรทยืนมองมิคกี้อยู่พักหนึ่ง แล้วเขาก็คิดได้ในทันทีว่าต้องทำอะไรสักอย่าง

  “เดี๋ยวเราลงไปข้างล่างก่อนนะ  ไปหาซื้อของใช้เล็กๆน้อยๆ”

  “ฮือ”มิคกี้พยักหน้า

  ในความเป็นจริงแล้ว เกรทไม่ได้ไปหาซื้อของอะไรทั้งสิ้น เขากำลังจะไปหาหน่อยในห้อง เมื่อถึงหน้าห้องของหน่อยเขาก็เคาะประตูรัวๆ

  “ใครอีกว่ะเนี่ยขัดจังหวะจริงโว้ย”จรัญออกมาเปิดประตูอีกครั้ง ในสภาพเปลือยท่อนบน

  “หน่อยอยู่ไหม”

  “อยู่ มาหาทำไม”

  เกรทพลักประตูเข้าไปข้างในทันที และภาพตรงหน้าที่เกรทเห็น คือหน่อยเปลือยท่อนบน มีเพียงผ้าห่มคลุมตัวไว้แค่นั้น

  “หน่อยนายให้มิคกี้จ่ายค่าห้องให้เหรอ”

  “ไมได้ให้จ่ายแต่มิคกี้จ่ายให้เอง”สุกี้ทำหน้านิ่งเฉยมาก

  “แล้วทำไมนายไม่จ่ายเอง”

  “ไม่มีเงินจ่าย มิคกี้เลยอาสาจ่ายให้ มันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย”

  “เราเป็นเพื่อนมิคกี้ เราไม่อยากให้เพื่อนของเราโดนหลอก”เกรทมองไปที่จรัญ

  “เราไม่ได้หลอกมิคกี้ แต่มิคกี้เขาเต็มใจช่วยเราเอง”

  “ก็นั่นแหละ นายก็น่าจะมีความซื่อสัตย์กับมิคกี้บ้าง”

  “อะไรน่ะ ซื่อสัตย์ ทำไมเราต้องซื่อสัตย์กับมิคกี้”

  “ก็มิคกี้รักนายนี่”

  “เมื่อกี้มิคกี้เข้ามาแล้วบอกว่าไม่ได้รักหน่อย และให้เราดูแลหน่อยให้ดีๆ”จรัญยืนกอดอกมองเกรท

  “นายออกไปซะ เราว่านายไปตกลงกับมิคกี้ก่อนดีกว่ามั้ง มาด่าว่าเราจะมีประโยชน์อะไร”สุกี้พูดขึ้น

  “เลวทั้งคู่”เกรทมันหน้าทั้งสองแล้วหลับตาเม้มปาก  กลั้นหายใจเพื่อระงับความโกรธก่อนที่จะออกจากห้องของหน่อย

  เมื่อเกรทได้ออกไปจากห้องของหน่อยแล้ว จรัญจึงขึ้นมาบนเตียงและล้มตัวลงนอนคู่กับสุกี้ในร่างของหน่อย

  “หน่อยรู้ไหม ผมพึ่งรู้ใจตัวเองก็เมื่อคืนนี้เองว่าชอบหน่อย”

  “เหรอ”สุกี้ไม่ได้ชอบจรัญและไม่รู้จักจรัญด้วย  แค่เห็นจรัญหน้าตาดีก็แค่ชวนมาเที่ยวห้องและเผด็จศึก ถึงแม้จรัญจะเล่าความหลังครั้งเก่าก่อนนานแค่ไหน สุกี้ก็ไม่รู้เรื่องและไม่สนใจที่จะฟังด้วยซ้ำ           

  จรัญนอนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ที่สุกี้มอบรสรักให้เขาอย่างถึงใจ เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับสัมผัสนี้จรัญจึงติดใจ และใคร่อยากได้อยู่เรื่อยๆ เขายังจำความรู้สึกแรก ที่เขาได้รับรสรักไม่รู้ลืม จรัญจึงคิดถึงเหตุการณ์นั้นอีกครั้ง

  ในระหว่างที่เขากำลังนอนคุยกับสุกี้อยู่นั้น สุกี้ก็เอื่อมมือไปจับที่เป้ากางเกงของจรัญและลูบคลำกำขย้ำ

  “หน่อยจะทำอะไรเราเพื่อนกันนะ”

  “เพื่อนกินเพื่อนมีถมไป”สุกี้ไม่รอช้าปลดตะขอกางเกงของจรัญออกทันที

  “อย่าหน่อย”จรัญเอามือปิดไว้

  สุกี้ยังไม่หยุดความต้องการ เขาดึงมือของจรัญออก จนเผยเห็นท่อนเอ็นของจรัญ สุกี้จึงรีบก้มลงสัมผัสทันที โดยครอบท่อนเอ็นไว้ในปากของเขาและรูดขึ้นลงอย่างรวดเร็ว

  “อย่าหน่อยเราเพื่อนกัน”จรัญห้ามแต่ปาก แต่มือและร่างกายของเขาไม่เคยคิดที่ต่อต้านอีกแล้ว เพราะความเสียวซ่านนั้นทำให้จรัญอารมณ์เตลิดไปไกลแสนไกล

  สุกี้คลายท่อนเอ็นออก และให้จรัญถอดกางเกงออกจนหมด ซึ่งจรัญก็ทำตามอย่างว่าง่าย หลังจากนั้นสุกี้จึงปลดกางเกงของเขาออก แล้วนั่งคร่อมส่วนกลางลำตัวของจรัญโดยหันหลังให้ สุกี้จับท่อนเอ็นจ่อที่ช่องทางรัก และดันพรวดเดียวเข้าไปในทันที ซึ่งจรัญก็แปลกใจทำไมถึงเข้าง่ายเข้าได้ขนาดนี้

  เมื่อท่อนเอ็นของจรัญ อยู่ในช่องทางรักของสุกี้แล้ว สุกี้จึงขย่มขึ้นลงทันทีโดยช่วงแรกเจ็บนิดหน่อย หลังจากนั้นก็กลายเป็นความเสียวซ่านมาแทน ส่วนจรัญนั้นเพียงท่อนเอ็นสัมผัสช่องทางรัก ต่อให้เอาช้างมาฉุดเขาก็ไม่ให้หลุดออกจากไปไหนเด็ดขาด ซึ่งครั้งนี้เป็นครั้งแรกของจรัญเขาเลยมีความตื่นเต้นและตื่นตระหนก  จึงทำให้เขารู้สึกได้ว่าใกล้ถึงจุดหมาย ด้วยความชำนาญของสุกี้มีมากกว่าหลายเท่า สุกี้จึงขย่มไม่หยุดขึ้นสุดลงสุดเพียงไม่กี่ครั้งน้ำในกายของจรัญก็พุ่งออกมาใส่ช่องทางรักของสุกี้

  “อ่า อ่า อ่าส์”จรัญครางอย่างสุดอารมณ์

  สุกี้ถอนร่างออกและล้มตัวลงนอนข้างๆจรัญ ส่วนจรัญก็นอนเผยอปากด้วยความเสียวซ่าน พอความเสียวได้จางหายเขาจึงหันมามองสุกี้

  “หน่อยทำกับเราแบบนี้นายรักเราใช่ไหม”

  “ไม่รู้สิ แต่ชอบไหม”สุกี้แกล้งทำเป็นไขสือ

  “ชอบสิ หน่อยรู้ตัวไหมหน่อยทำให้เราได้รู้ใจตัวเอง”จรัญยิ้ม

  “เหรอ”

  “ใช่ เราก็คิดๆอยู่เหมือนกันนะ ตอนมิคกี้จีบหน่อยเรายังคิดอยู่ว่า ไม่อยากให้มิคกี้จีบหน่อยเลย”

  “รู้ใจตัวเองก็ดีแล้ว ดีกว่าไปรู้ตอนแก่ พอถึงตอนนั้นก็ใช้ชีวิตไม่คุ้ม”

  ถึงแม้จรัญจะสงสัยความคิดของหน่อย ที่เริ่มแปลกขึ้นทุกวัน แต่ด้วยรสเสน่หาที่สุกี้มอบให้เขาจึงปล่อยผ่านมันไป

  “คิดอะไร”สุกี้เห็นจรัญนอนยิ้มเธอจึงสงสัย

  “คิดถึงหน่อยนั่นแหละ”

  จรัญจึงโอบกอดสุกี้และพรหมจูบทั่วใบหน้าของสุกี้ ส่วนสุกี้ก็ตอบสนองอย่างโดยดีไม่มีอิดอ้อน ทั้งสองกอดรัดฟัดเหวี่ยงอย่างสุดใจในห้วงอารมณ์ใคร่ร