รักที่ไม่ลงตัว

  ในช่วงเวลานี้มิคกี้ไม่มีจิตใจที่อยากจะไปเที่ยวไหน เพราะเขายังกังวลใจเกี่ยวกับหน่อยที่เขาไม่ทราบว่าในตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง มิคกี้จึงปฏิเสธที่จะไปเที่ยวสังสรรค์เกี่ยวเพื่อนฝูง  ในระหว่างที่เดินทางกลับห้องพักนั้น มิคกี้พลันเห็นเกรทได้อยู่คนเดียว เขาจึงรีบเดินเข้าไปหาเกรทในทันที

  “เกรท จะกลับบ้านเหรอ”

  “ฮือ”เกรทพยักหน้าและเดินต่อ

  “ไปห้องเราไหม เราเหงาๆกลุ้มใจอยากหาเพื่อนคุย”

  “ไม่ไปไม่ว่าง”

  “นายเป็นอะไรดูเย็นชากับเราจังเลย”

  “นายน่าจะรู้ดี”เกรทก็รู้สึกแปลกใจว่าวันนี้ต่อเปลื่ยนไป เขาไม่รู้เลยว่ามิคกี้ได้กลับเข้ามาในร่างนี้อีกครั้ง

  “เรื่องอะไรเราไม่เข้าใจ”มิคกี้มีสีหน้าที่มึนงง

  “ไม่เข้าใจก็ไม่ต้องเข้าใจ เราไม่มีอะไรจะคุยกันนาย ต่างคนต่างอยู่นายเป็นคนบอกเองนี้เจอกันที่มหาวิทยาลัยก็ไม่ต้องทักกัน”

  มิคกี้ยืนนิ่งคิดหาคำตอบ ซี่งมิคกี้คิดว่าน่าจะมาจากต่อเป็นแน่ คงจะเกิดอะไรขึ้นกับสองคนอย่างไม่ต้องสงสัย มิคกี้จึงอยากเคลียร์เรื่องนี้ให้จบสิ้น

  “ไปคุยกันที่ห้อง มีอะไรเคลียร์กันที่โน้นเลย”

  “เคลียร์แล้วไม่ใช่เหรอ”

  “นั่นมันต่อที่เคลียร์กับนาย  แต่เรามิคกี้ไม่รู้เรื่องด้วย”

  “นายเป็นบ้าอะไรจะต่อจะมิคกี้มันก็คนเดียวกันนั่นแหละ”

  “ไม่ใช่ มานี่มาเคลียร์กับเราเลย”มิคกี้จับมือของเกรทและดึงให้ตามเขาไปยังที่ห้องพัก

  “ปล่อยนะ เราเดินเองได้”

  “ปล่อยก็ได้แต่นายก็ต้องไปที่ห้องกับเราเดี๋ยวนี้”

  “ก็ได้จะได้จบซักทีว่าจะเอาอย่างไง”

  เมื่อมิคกี้และเกรทมาถึงที่ห้องพัก มิคกี้มองหน้าเกรทด้วยความสงสัย ส่วนเกรทก็มองหน้ามิคกี้ด้วยความอยากรู้ว่ามิคกี้จะพูดอะไรต่อจากนี้

  “จะเคลียร์เรื่องอะไร เราจะได้กลับบ้าน เดี๋ยวมันจะมืดค่ำ”

  “มืดก็นอนนี่จะไปกลัวอะไร แต่เราสองคนต้องเคลียร์ใจกันก่อน”

  “ก็ได้ พูดมาเลย”เกรทยืนนิ่งพร้อมฟัง

  “นายโกรธเราเรื่องอะไร”มิคกี้ถามทันที เพราะเขาสงสัยมาตลอดทาง

  “เราไม่ได้โกรธนายแต่นายโกรธเราต่างหาก”

  “เราโกรธนายเรื่องอะไรบอกมา”มิคกี้อยากรู้ใจจะขาดว่าต่อโกรธเรื่องอะไร และอยากรู้อีกว่าตอนนี้ต่อไปอยู่ไหน สิ่งที่เขากลัวมากที่สุดคือเขากลัวต่อไปอยู่ในอนาคตแบบหน่อย

  “นายจำไม่ได้หรือว่าแกล้งเราให้พูดเรื่องแบบอย่างว่า”

  “มันเรื่องอะไรแบบอย่างว่า”มิคกี้ครุ่นคิดได้แค่คืนนั้นไม่ได้ทำอะไรกัน แค่ต่างฝ่ายต่างใช้มือช่วยตัวเอง

  “ก็นายโกรธเราที่เราทำไอ้นั่นนาย แล้วนายก็ต่อยเราจนหน้าปูดบวมไปหมด”เกรทหน้าเริ่มแดง

  “ทำอะไร”มิคกี้ยังสงสัย

  “ก็ตอนเช้าเราอมของนายและก็ขึ้นคร่อมนาย พอนายตื่นมานายก็หาว่าเราลักหลับนาย หลังจากนั้นนายก็ทำร้ายเรา และตัดขาดจากความเป็นเพื่อนไม่ใช่เหรอ ทำไมลืมง่ายกัน”

  “นั่นมันไม่ใช่เรา”มิคกี้มีสีหน้าที่ตกใจพอสมควร

  “ไม่ใช่นายแล้วใคร ตอนค่ำบอกให้เราทำให้ พอใกล้แจ้งเราทำให้ ก็หาว่าเราลักหลับ ด่าเราเสียๆหายๆ นายทำกับเราเจ็บแสบมาก ตอนนี้ยังมาตีหน้าซื่อไม่รู้เรื่องอีก”

  มิคกี้พูดไม่ออกและไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี เพราะถึงอธิบายไปเกรทก็คงไม่เชื่อ และเรื่องนี้เป็นอีกอย่างหนึ่ง ที่ทำให้มิคกี้เกิดความเครียดและกลัดกลุ้ม เพื่มเข้ามาในหัวสมองของเขา

  “เราขอโทษก็แล้วกันนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมกันได้ไหม”

  “แฟนน่ะเหรอ คงไม่ได้แล้วแหละ เรากลัวนายจะมาทำร้ายเราอีก นายยิ่งสามวันดีสี่วันไข้ ผีเข้าผีออกอยู่ตลอดเวลา”

  “ไม่ใช่ แค่เพื่อนก็พอ ส่วนเรื่องนั้นมันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว เราจะไม่แตะต้องตัวนาย เลยนายก็ไม่ต้องมาทำอะไรให้เรา แค่เพื่อนไง”ในตอนนี้ความรู้สึกของมิคกี้ที่มีให้เกรทนั้นได้

เปลื่ยนไปแล้ว จากเมื่อก่อนที่เริ่มจะชอบในเชิงคนรัก แต่ในช่วงเวลานี้เขาเห็นเกรทเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่ง เพราะทั้งใจเขามอบให้หน่อยไม่เหลือให้ใคร

  “พูดง่ายดีหนอ ทำให้เราหลงรัก แล้วก็มาตัดความสัมพันธ์ซะดื้อๆ นายเห็นเราเป็นตัวอะไรมันเปลื่ยนกันง่ายๆเหรอ กว่าที่เราจะรักนายก็นานพอสมควร พอเรารักนายแต่นายดันหมดรักเรา ขอแค่เป็นเพื่อน ขืนยังคบกันต่อไปในฐานะเพื่อนเราก็เจ็บอยู่ฝ่ายเดียว นายนี่มันช่างเห็นแก่ตัว เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง”

  “คือเราขอโทษ ตอนนั้นเราเข้าใจผิดคิดว่านายเป็นแฟนเราไง”

  “มาเข้าคงเข้าใจผิดอะไรกัน นายไม่ต้องมาพูดอะไรอีกแล้ว ความรู้สึกมันเอาคืนมาไม่ได้”

  “เกรทเราของร้องให้เราสองคนกลับมาเป็นเพื่อนเหมือนเดิมได้ไหม”

  “ตอนนี้ยัง ขอคิดดูก่อน”ถึงแม้เกรทจะโกรธและเคืองมิคกี้ซักเพียงใด แต่เขาก็ยังอยากอยู่ใกล้ชิดมิคกี้ตลอดเวลา

  “ไม่ต้องคิดแล้วนะ”

  มิคกี้เดินเข้าไปใกล้ๆเกรทและจับสองแขนเกรทไว้ ส่วนเกรทก็อยากจะโกรธมิคกี้ แต่เขาใจแข็งไม่พอที่จะตัดความสัมพันธ์นี้ให้ขาดสะบั้น

  “ถ้ากลับมาเหมือนเดิมนายจะไม่ระแวงเราอีกใช่ไหม”เกรทพูดขึ้น

  “ใช่ เราไม่ระแวงนายหรอก นายเป็นเพื่อนที่ดีของเราเสมอ จำไว้นะเกรทไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเราชั่วครั้งชั่วคราว พึงระลึกว่านั่นต่อไม่ใช่มิคกี้ ถ้ามิคกี้จะเป็นเช่นนี้ ถ้าเป็นต่อก็จะเป็นคนที่นายรู้จักดีที่สุด ถ้าเป็นเราจะเป็นคนที่นายไม่คุ้นเคย นายจำความรู้สึกนี้ไว้นะ”

  “นายพูดอะไร เราไม่เข้าใจจะต่อจะมิคกี้ก็คนเดียวกัน แต่ก็น่าแปลกนายเหมือนมีสองคนในร่างเดียวกัน มันเกิดอะไรขึ้นกับนายเหรอ”

  “เราบอกนายไปก็ไม่เชื่อหรอก รู้แค่นี้พอ นายจำไว้”

  “ฮือ เราจะจำไว้”เกรทตอบแบบงงๆ เพราะเขายังไม่เข้าใจในความหมายที่มิคกี้พูด

  “ดีมากเพื่อนรัก”มิคกี้โอบกอดเกรทไม่นานเท่าไรแล้วตบบ่าของเกรท และพยักหน้าให้เกรท ซึ่งเกรทก็ยังไม่เข้าใจแต่เขาก็จะพยายามเข้าใจในความนัยน์ของมิคกี้ให้ไว้

  “ก๊อก ก๊อก ก๊อก”เสียงเคาะประตู

  “ใครมาเนี่ย”มิคกี้พูดขึ้นและเปิดประตู

  เพียงมิคกี้เปิดประตูออกแค่นั้น สุกี้ในร่างหน่อยก็เข้ามาในห้องมิคกี้ทันที และมองไปรอบห้องซึ่งสร้างความพึงพอใจให้สุกี้เป็นอย่างมาก เพราะเป็นห้องที่หรูมาก ของใช้ครบครัน ซึ่งแตกต่างจากห้องของหน่อย ที่มีแต่ตู้เสื้อผ้าและกะทะไว้ต้มมาม่า

  “ห้องสวยดีนี่”สุกี้หันมองจนรอบและมาสะดุดตาที่เกรท ที่หน้าตาหล่อคมเข้มโดนใจสุกี้อีกแล้ว

  “คุ้นหน้าใช่คนที่ต่อยกันวันนั้นไม่ใช่เหรอ วันนี้คืนดีกันแล้ว อย่างว่าผู้ชายก็แบบนี้แหละ”

  “เรากลับก่อนนะมิคกี้”เกรทแอบชำเลืองมองมิคกี้ ซึ่งเกรทเข้าใจผิดไปอีกขั้นหนึ่ง เพราะเขาแน่ใจที่มิคกี้เปลื่ยนไป ก็เพราะสุกี้มากกว่า ไม่ใช่ที่เขาไม่ชอบผู้ชาย

  “เดี๋ยวเจอกัน”มิคกี้พูดขึ้น

  “เพื่อนเหรอหล่อดีนี่”

  “ใช่ ถามทำไม”

  “อุ๊ย หึงเหรอ บอกไว้ก่อนเราไม่ชอบผูกพันกับใคร แต่จะว่าไปหน้านายคุ้นๆนะ หน้าแบบนี้เคยเห็นที่ไหนไม่รู้ คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก”สุกี้ยกไหล่ขั้น

  “แปลกอะไร เรากับพายัพหน้ายังเหมือนกันเลย คนหน้าเหมือนมีเยอะแยะ แล้วมาหาเรามีธุรอะไร”มิคกี้รีบเปลื่ยนเรื่องทันที เพราะเขายังไม่อยากให้สุกี้รู้เรื่องนี้

  “ดูจากห้องของนายแล้ว ครอบครัวของนายคงมีฐานะดีพอสมควร”

  “พูดมาตรงๆเลยดีกว่า”มิคกี้ใจร้อนอยากรู้ว่าสุกี้ต้องการอะไรกันแน่ที่มาห้องของเขา

  “จะมาขอยืมเงินสักสองพันพอมีไหม”สุกี้พยายามอ่อนมิคกี้  สุกี้เข้าไปจับแขนมิคกี้ลูบขึ้นลูบลง

  “มี แล้วจะเอาไปทำอะไร”

  “ต้องบอกด้วยเหรอ ว่าจะเอาไปทำอะไร ก็บ้านเราจนนี่ ไม่ได้รวยเหมือนนายซักหน่อย”

  “ก็ได้”มิคกี้เจอคำพูดนี้เข้าไป จนทำให้เขาไม่กล้าถาม และไม่อยากรู้อีกต่อไป เขาจึงควักเงินในกระเป๋าให้สุกี้

  “เอ้า”มิคกี้ยื่นเงินให้สุกี้ ซึ่งสุกี้ก็รีบรับโดยไว

  “ขอบใจมากนะที่รัก”สุกี้ยื่นริมฝีปากหอมแก้มของมิคกี้ ซึ่งมิคกี้รู้สึกเฉยๆ ไม่ได้มีความชอบแต่อย่างใด

  “ไม่เป็นไร”

  “วันหลังจะมาตอบแทนให้ถึงใจ แต่วันนี้ต้องไปทำธุรก่อนนะ”สุกี้หันหลังและเดินออกจากห้องของมิคกี้ไปในทันที ด้วยความที่เป็นคุณหนูในโลกอนาคต มีเงินใช้จ่ายอย่างไม่เดือดร้อน แต่เมื่อสุกี้มาอยู่ในร่างของหน่อยที่พ่อแม่ไมได้ร่ำรวยล้นฟ้า เงินที่ได้มาจากพ่อแม่ของหน่อยจึงไม่พอใช้

 ที่สุกี้มาขอยืมเงินมิคกี้  เพราะสุกี้ไม่มีเงินเที่ยวกลางคืน และคืนนี้สุกี้นัดกับเพื่อนใหม่ไปเที่ยวผับ ซึ่งมันเป็นความเก็บกดตั้งแต่ในอนาคต เพราะคุณหญิงโสภิตาค่อนข้างเจ้าระเบียบ จึงชอบบังคับสุกี้ทำโน้นทำนี่ตลอด ส่วนแทนพ่อของสุกี้ก็มักพาไปทำกิจกรรมที่เขาไม่ค่อยชอบ ถึงแม้ทั้งโสภิตาและแทนจะรับได้ว่าสุกี้เป็นแบบนี้ แต่ทั้งสองก็ชอบที่ให้สุกี้ทำตามที่ตัวเองอยากให้เป็น สุกี้จึงอยากจะปลดปล่อยเพราะเขาก็ไม่รู้ว่าจะได้กลับไปอนาคตอีกเมื่อไร สุกี้จึงคิดว่าจะใช้เวลาที่อยู่ในอดีตให้คุ้ม

  มิคกี้นั่งลงถอนหายใจทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขาไม่เว้นแต่ละวัน แต่มีเรื่องเดียวที่เขาเป็นห่วงมากที่สุดคือเรื่องของหน่อย ซึ่งเขาอยากทราบมากว่าหน่อยเป็นอยู่เช่นไร แต่เขาก็คิดไม่ออกว่าจะมีวิธีทางไหนกลับไปยังในอนาคตได้ และอีกเรื่องหนึ่งที่เขาอยากจะแก้ปัญหาให้เด็ดขาดก็เรื่องของเขากับต่อ  ที่ตอนนี้มิคกี้มาอยู่ในร่างของต่อ และต่อไปอยู่ไหนเขาก็ไม่แน่ใจและมีอยู่อย่างหนึ่งที่มิคกี้กลัว เขากลัวต่อจะไปอยู่ในอนาคตและอยู่ร่างของเขา ซึ่งถ้าเป็นเช่นนั้นอาจทำให้เรื่องของเขาและหน่อยบานปลายใหญ่โต

  ดึกดื่นเที่ยงคืนมิคกี้ยังไม่หลับไม่นอน เพราะเขาอดเป็นห่วงสุกี้ไม่ได้ ถึงแม้เขาไม่ได้รักสุกี้ แต่สุกี้มาอยู่ในร่างของหน่อย เขาจึงรู้สึกห่วงไม่อยากให้สุกี้ทำอะไรที่ดูไม่ดีในสายตาคนอื่น เขาจึงขึ้นไปดูห้องของหน่อยที่สุกี้อาศัยอยู่  แต่เขาเห็นเพียงกุญแจที่ล็อคอยู่หน้าห้อง มิคกี้ไม่สามารถรอหน้าห้องได้ เขาจึงลงกลับมาชั้นเดิมของเขา ซึ่งในเวลานั้นนั่นเองเขาได้ยินเสียงคนคุยกันและเป็นเสียงที่คุ้นเคย มิคกี้หยุดฟังจนเสียงนั้นมาใกล้เข้ามาทุกขณะ เมื่อเสียงและตัวตนที่เขาได้ยินมาตรงหน้าเขา มิคกี้ถึงกับตกใจและมีสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจ

  “สุกี้”มิคกี้มองหน้าสุกี้และชายหนุ่มที่สุกี้พามาด้วย ซึ่งหน้าตาหล่อหุ่นบางกว่าเขา

  “ยังไม่นอนอีกเหรอ”สุกี้มองหน้ามิคกี้อย่างเลื่อนลอย

  “ยัง ทำไมกลับดึกจัง”

  “ไอ้หน้าหล่อนี่มันเป็นใครมายืนขวางทางอยู่ได้ หลบไปรกตาจริงๆเลย”หนุ่มที่สุกี้พามาด้วยพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน

  “นายเป็นใครพูดจาดีๆไม่ได้เหรอ”

  “หาเรื่องเหรอไอ้ลูกหมา”

  “มาซิ”มิคกี้เห็นหุ่นหนุ่มที่สุกี้พามา เขาไม่รู้สึกกลัวเลย          

  ชายหนุ่มที่สุกี้พามาถึงแม้จะเมา แต่เมื่อเห็นรูปร่างของมิคกี้ที่ใหญ่โตกว่า เขาจึงกล้าทำอะไรมากกว่านี้

  “มันตัวเรา มันเรื่องของเรา นายไม่ต้องมายุ่ง ไปกันเถอะที่รักอย่าไปสนหนุ่มข้างห้องเลย”สุกี้ดึงแขนชายหนุ่มที่เขาพามาด้วยเดินผ่านหน้ามิคกี้ไปอย่างไม่ใยดี

  ส่วนมิคกี้ยืนนิ่งตกตะลึงกับพฤติกรรมของสุกี้อยู่พักหนึ่ง เขาจึงเดินกลับไปยังห้องของสุกี้แนบหูฟังเสียงในห้อง และสิ่งที่เขาพอจะได้ยินคร่าวๆ ซึ่งก็ไม่ใช่เสียงอะไรที่แปลกประหลาด  แต่เป็นเสียงครางของสุกี้และชายหนุ่มคนนั้น มิคกี้หันหลังพิงประตูและค่อยๆเลื่อนตัวลงนั่งกับพื้น เขารู้สึกเสียใจเสียความรู้สึก ที่สุกี้ทำในสิ่งที่หน่อยจะไม่มีทำเป็นอันขาด