บทที่30

"พี่หานตง พี่หานตง ท่านผู้นำบอกให้ท่านกับพี่สะใภ้รีบไปที่ห้องแจ้งข่าวขอรับ ตอนนี้ท่านแม่ของท่านไปฟ้องร้องท่านข้อหา อกตัญญูต่อบิดามารดาขอรับ"

หานตงหน้าซีดเผือด ไม่เคยมีบิดามารดาคนไหน ฟ้องร้องบุตรด้วยข้อหานี้มาก่อน เนื่องจากหากสืบสวนแล้วพบว่าบุตรผิดจริง

บุตรคนนั้นจะต้องได้รับโทษตามกฎของหมู่บ้านและของทางการอีกด้วย

ตามกฎของหมู่บ้าน บุตรที่ได้รับโทษจะถูกโทษโบยห้าสิบไม้ หลังจากนั้นก็จะถูกนำชื่อออกจากตระกูลทั้งครอบครัว และขับไล่ออกจากหมู่บ้าน

ส่วนผู้ใหญ่บ้านก็จะนำตัวไปส่งที่ศาลอาญากลางเมือง พร้อมข้อมูลความผิด คนผู้นั้นจะถูกตัดสินจองจำหนึ่งปี โทษโบยอีกห้าสิบไม้ ส่วนทรัพย์สินที่เป็นที่ดิน หรือกิจการที่เป็นชื่อตระกูล จะถูกโอนย้ายเข้าเป็นกองกลางของบ้านนั้นๆ

จะมีเพียงเงินทอง ของมีค่า หรือสิ่งที่ไม่สามารถตรวจสอบได้ว่า เป็นสิทธิ์ของตระกูล ที่คู่สามีหรือภรรยา สามารถนำติดตัวออกไปจากหมู่บ้านได้เท่านั้น

หานตงแขนขาอ่อนแรง ทรุดนั่งลงกับพื้นตาแดงก่ำ จนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เขารู้ว่ามารดาไม่ค่อยจะรักเขานัก แต่ไม่เคยคิดเลยว่า มารดาจะกล้าทำถึงเพียงนี้

เว่ยเหนียนเหยาก่นด่าแม่สามีภายในใจ ผู้หญิงคนนั้นยังเป็นแม่ เป็นย่าคนอยู่หรือเปล่า เพียงแค่อยากได้ทรัพย์สินของบุตรชาย ถึงขนาดกล้าทำถึงเพียงนี้

"ขอบคุณเจ้ามาก เจ้ากลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวพวกข้าจะตามไป"

เด็กชายรับคำก่อนจะวิ่งกลับออกไปทางเดิม

เว่ยเหนียนเหยา ตรงเข้าไปกอดร่างสูงที่ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาโดยไร้เสียงสะอื้น โชคดีเหลือเกินที่วันนี้บุตรชายทั้งสองตามไปช่วยเซียนย้งเก็บดอกบัวที่บึง มิเช่นนั้นแล้วคงจะตกใจกับท่าทางของบิดามิใช่น้อย

"เหตุใดท่านแม่ถึงต้องทำขนาดนี้ ท่านไม่นึกถึงพี่ นึกถึงหลานชายบ้างเลยหรือ"

นางอยากจะบอกกับสามีซะเหลือเกินว่า หากนางนึกถึงท่าน นึกถึงบุตรชายของท่าน คงไม่ปล่อยให้ท่านกับบุตรชายลำบากจนเกือบจะอดตายหรอก

ตอนแรกนางต้องการแค่ให้สามี รู้เห็นความเห็นแก่ตัวของคนในบ้านนั้น จะได้ระวังตัวไว้บ้าง ไม่ตกเป็นเหยื่อของคนพวกนั้นอีก

แต่ไม่คิดว่ามารดาของอีกฝ่ายจะลงมือโหดเหี้ยมแบบนี้ ตามโทษที่นางรู้มา โทษของบุตรที่ อกตัญญู รุนแรงมาก

แค่โทษโบยห้าสิบไม้ของหมู่บ้านต่อให้เป็นผู้ชายตัวใหญ่ก็เกือบปางตายแล้ว แถมยังต้องไปรับโทษโบยที่ศาลอาญาอีก นี่มันวางแผนฆ่าชิงทรัพย์ชัดๆ

นางสงสารสามี แต่จำต้องให้เขาเผชิญความจริงแม้มันจะโหดร้ายต่อความรู้สึกของเขาก็ตาม

"ท่านพี่ ท่านยังมีข้า มีลูกของเรานะเจ้าคะ เราจะผ่านมันไปด้วยกัน ไม่ว่าทุกข์หรือสุขข้ากับลูกจะอยู่เคียงข้างท่านเสมอ"

หานตงสูดหายใจเข้าช้าๆ ยกมือปาดน้ำตา พร้อมทั้งประคองภรรยาตัวน้อยลุกขึ้นอย่างตัดสินใจ

"เจ้าไปหยิบบันทึกแผ่นนั้นไปด้วย ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็ทำให้ทุกอย่างชัดเจนเถอะ"

"แม่อาตง เจ้าจะฟ้องร้องบุตรชายของเจ้าจริงๆ หรือ"

ท่านผู้นำตระกูล กำลังพยายามเกลี้ยกล่อมและห้ามปรามนางเว่ยหมัวหลาน ให้เลิกฟ้องร้องเอาผิดลูกชาย

"นั่นนะสิ แม่อาตง ในบรรดาคนหนุ่มในหมู่บ้าน ข้าว่าอาตงก็กตัญญูไม่น้อยกว่าผู้ใดนะ"

ผู้ใหญ่บ้านช่วยพูดขึ้นมาอีกประโยค

ชาวบ้านที่มามุงดูอยู่แล้วต่างพูดสนับสนุนคำพูดของผู้ใหญ่บ้าน

นางเว่ยหมัวหลาน ยกมือขึ้นแสร้งปาดดวงตา พลางพูดด้วยน้ำเสียงอันปวดร้าว

"พวกท่านไม่รู้อะไรเจ้าค่ะ เมื่อก่อนนี้เพราะภรรยาของอาตง ไม่มีความเคารพพวกข้าผู้เป็นผู้อาวุโส ซ้ำยังหาเรื่องให้อาตงทะเลาะกับพี่น้องแทบทุกวัน ข้าเห็นแล้วปวดใจ จึงต้องตัดใจให้อาตงแยกบ้านออกไป แต่ด้วยหัวอกคนเป็นแม่ ข้าก็คอยไถ่ถามห่วงใยเขาอยู่ไม่ขาด จนเดือนสองเดือนมานี่ ข้าเห็นว่าภรรยาของอาตง นางรู้ความขึ้น คอยดูแลเอาใจใส่บุตรชายและหลานข้าเป็นอย่างดี ข้าจึงได้เรียกพวกเขาให้กลับเข้ามาอยู่ที่บ้านใหญ่ ห้องหับก็จัดหาไว้ให้เรียบร้อย ไม่คิดเลยว่า บุตรชายของข้ากลับเห็นผิดเป็นชอบ หลงภรรยาจนลืมแม้กระทั่งบุญคุณของพ่อแม่ ตอนนี้สามีของข้าก็เสียใจ จนล้มป่วย ไม่อาจมาด้วยในวันนี้ได้ ไม่ใช่ว่าข้าไม่เสียใจ แต่ข้าต้องตัดใจ ฟ้องร้อง เพื่อไม่ให้บุตรของครอบครัวอื่นเอาเป็นเยี่ยงอย่างเจ้าค่ะ"

นางเว่ยหมัวหลาน กลับดำเป็นขาว กลับถูกเป็นผิดได้อย่างคล่องปาก ลูกสะใภ้และลูกชายทั้งสอง ต่างรุมกันปลอบโยน ประหนึ่งว่านางโดนทารุณจิตใจอย่างรุนแรง

ชาวบ้านที่ไม่ทราบตื้นลึกหนาบางก็ต่างก่นด่าหานตงและภรรยา พร้อมทั้งสนับสนุนให้ฟ้องร้อง เพื่อไม่ให้บุตรคนอื่นเอาเป็นเยี่ยงอย่าง

ส่วนชาวบ้านที่เห็นหานตงมาตั้งแต่เล็ก และรู้เรื่องความลำเอียงของนางเว่ยหมัวหลาน ก็ต่างไม่เชื่อในคำกล่าวของนาง อีกทั้งยังเหยียดหยามความหน้าหนาของนางเสียด้วยซ้ำ

"เอาเถอะ นั่นอาตงกับภรรยา มานั่นแล้ว เดี๋ยวเจ้าลองพูดคุยเจรจากันอีกครั้งเถิด"

ท่านผู้นำพูดออกมา พลางทำหน้ากังวลแทนหานตง

เขารู้จักนิสัยสะใภ้ของตระกูลนี้ดีกว่าใคร นางเว่ยหมัวหลานเป็นคนที่เห็นแก่ตัวและทะเยอทะยาน

เนื่องจากครอบครัวของนางสืบเชื้อสายมาจากบุตรชายคนที่สามที่ไม่ค่อยจะเอาไหน ดังนั้นครอบครัวนี้จึงมีความเป็นอยู่แตกต่างจากครอบครัวสายอื่นๆ อยู่มาก

ที่นางสามารถปลูกบ้านจนเท่าเทียมคนอื่นได้ ก็เพราะเงินทองที่หานตงเสี่ยงชีวิตเข้าป่าไปแต่ละครั้ง ตอนที่นางขอ ทำบันทึกแยกครอบครัวของหานตง

ตัวเขายังแย้งอยู่หลายคำ เพราะเห็นว่าข้อความที่จดลงบันทึกรุนแรงก่อนไป แต่นางกลับบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องของครอบครัวนาง ขอไม่ให้เขายุ่งเกี่ยว

หลายวันก่อน นางหอบสามีของนาง มาขอถอนบันทึกการแยกครอบครัวของหานตง เขาก็รู้แล้วว่า ต่อไปน่าจะเกิดปัญหาขึ้น ยังให้คนไปบอกหานตงให้รับรู้ไว้

แต่เขาคาดไม่ถึงเลยว่า มารดาคนหนึ่งจะกล้าทำร้ายบุตรชายได้ถึงเพียงนี้ ตอนนี้การแยกครอบครัวถือว่ายกเลิกไปแล้ว

บุตรชายถึงแม้จะมีครอบครัวแล้ว แต่ยังไม่แยกบ้าน ตามกฎของตระกูล ต้องเชื่อฟังคำสั่งของบิดามารดา มิเช่นนั้นจะถือว่า อกตัญญู

ถึงแม้ว่าตัวเขาจะรู้ว่าอะไร เป็นอะไร แต่ก็ยังต้องยึดถือกฎที่บรรพชนตั้งไว้อยู่ดี

"ท่านแม่เหตุใดท่านต้องทำถึงเพียงนี้ขอรับ"

หานตงกล่าวกับมารดาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด

"นั่นก็เป็นเพราะเจ้าดื้อรั้น ไม่ฟังคำพูดของข้าผู้เป็นมารดา เจ้ารู้หรือไม่ว่าบิดาเจ้าเจ็บปวดใจจนล้มป่วยไปแล้ว"

"เอาเถอะเจ้าค่ะ ท่านแม่สามี ถ้าอย่างนั้นพวกข้าจะยอมกลับเข้าไปอยู่ที่บ้านใหญ่ เพียงแต่กิจการการค้าที่ข้าสร้างขึ้น นั้นเป็นของข้า ไม่ใช่ของสามี ดังนั้นข้าจะไม่นำเข้าไปเป็นกิจการของตระกูลนะเจ้าคะ”

"ไม่ได้ เจ้ากับอาตงแต่งงานกันแล้ว จะมาแยกอย่างนี้ไม่ได้ ไม่ใช่แค่เพียงกิจการค้า แม้แต่เงินทองที่หามาได้ก็ต้องนำมาส่งเข้ากองกลางของบ้านด้วย"

นางเว่ยหมัวหลานพูดออกมาอย่างเป็นต่อ ไม่ว่าครอบครัวของหานตงจะเลือกทางไหน สรุปแล้วกิจการก็ต้องตกมาเป็นของครอบครัวนางอยู่ดี

ชาวบ้านหลายคน หลังจากได้ฟังคำพูดโต้ตอบระหว่างสองครอบครัวก็เริ่มเข้าใจเหตุการณ์มากขึ้น

นี่มันฟ้องร้องเรื่องลูกอกตัญญูซะที่ไหน แต่เป็นมารดาคนหนึ่งที่หน้าไม่อายอยากได้กิจการของครอบครัวบุตรชายต่างหาก

นางเว่ยหมัวหลานไม่สนเสียงวิพากษ์วิจารณ์พวกนั้น ขอเพียงนางได้กิจการและทรัพย์สินพวกนั้นมา

ชาวบ้านพวกนี้ก็ไม่มีค่าให้นางต้องใส่ใจอีกต่อไป

"แล้วถ้าข้าไม่ตกลงละเจ้าคะ"

"น้องสะใภ้เจ้าคิดดูดีๆ เถอะนะ ขอเพียงเจ้ายอมทำตามคำพูดท่านแม่ เรื่องทุกอย่างก็จบลง เจ้าคงไม่เห็นทรัพย์สินพวกนั้น มีค่ามากกว่าชีวิตสามีของเจ้าใช่หรือไม่"

เว่ยหานเวิ่น กล่าวออกมาเหมือนหวังดี

"แล้วถ้าข้าขอถามกลับบ้าง ว่าท่านแม่เห็นแก่ทรัพย์สินพวกนี้ มากกว่าชีวิตของบุตรชายหรือเจ้าคะ จึงได้ทำเช่นนี้"

นางเว่ยหมัวหลานถลึงตามองบุตรชายที่ทำให้นางเสียเรื่อง

"ข้าเพียงแต่ต้องการปกป้องบุตรชาย และหลานชายทั้งสองของข้า ใครๆ ก็รู้ว่าเมื่อก่อนเจ้าเป็นเช่นไร ถึงแม้ว่าตอนนี้เจ้าจะกลับใจ แต่ใครจะรับรองได้ว่า เจ้าจะไม่กลับไปเป็นแบบเดิมอีก"

"แต่ถึงยังไงพวกข้าก็แยกครอบครัวออกมาอยู่อย่างอิสระกันนานแล้ว"

"ถ้าอย่างนั้นข้าจะอนุญาตให้พวกเจ้าอยู่ที่บ้านเดิมได้ แต่กิจการและเงินทองที่หามาได้ ต้องส่งเข้ากองกลางของบ้านให้ข้าเป็นคนดูแล"

เว่ยเหนียนเหยา แอบยิ้มในใจ ดี ดี พูดออกมาให้หมด ผู้คนจะได้รู้ว่า พวกท่านเป็นคนยังไง

"แต่พวกเรามีบันทึกแยกครอบครัวออกมาแล้วนะขอรับท่านแม่ เป็นท่านเองที่ตอนนั้นเป็นคนจัดการเรื่องนี้"

นางเว่ยหมัวหลานนิ่งอึ้งไป เพราะไม่คิดว่าหานตงจะกล้าพูดเช่นนี้ออกมา

ส่วนหานตงเอง เขาสิ้นหวังกับความรักความผูกพันของมารดาเสียแล้ว เขามองดูภรรยาที่ต่อสู้เพื่อปกป้องครอบครัวอย่างกล้าหาญ

หากคำว่ากตัญญูจะต้องแลกมากับการทำร้ายครอบครัวของเขา ตอนนี้เขาคงได้แต่ยอมรับคำว่า อกตัญญูเสียแล้ว

ในวันนี้เขาจะขอเคียงคู่กับภรรยาเพื่อต่อสู้ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายครอบครัวของเขาอีก

"แต่ตอนนี้บันทึกนั่นข้ายกเลิกไปหมดแล้ว บันทึกแผ่นนั้นเป็นแค่บันทึกภายในตระกูล หาใช่ข้อกฎหมายเสียหน่อย ตอนนั้นข้ากำลังโกรธ จึงได้พลั้งเผลอทำเช่นนั้นไป"

"โอ้ความโกรธของท่านแม่ช่างแปลกดีแท้ ข้าจำได้ว่า เมื่อเดือนก่อนสามีของข้าใช้เงินรักษาอาการป่วยของข้าจนหมด ที่บ้านของข้าไร้แม้กระทั่งอาหารจะประทังชีวิต สามีของข้าแบกหน้าไปหาพวกท่านที่บ้าน หวังว่าจะได้รับความช่วยเหลือหยิบยื่นน้ำใจกลับมาบ้าง แต่กลับได้รับการปฏิเสธซ้ำยังบอกว่า สามีของข้าแยกครอบครัวออกมาแล้ว ถือว่าเป็นคนนอกสำหรับพวกท่าน เหตุใดเวลานี้ความโกรธที่มียาวนานมาหลายปี ถึงมอดไหม้ไปแค่เวลาเพียงเดือนเดียว เล่าเจ้าคะ"

ไหน ไหนก็จะแตกหักกันแล้ว นางจะลากไส้เหม็นเน่าของครอบครัวฝั่งแม่สามีออกมาตีให้เหม็นคุ้งไปทั่วเลย

"นั่น! นั่น! เป็นเพราะพวกเราไม่มีอาหารแล้วต่างหาก เจ้าลองดูสิพวกเรากี่ปากกี่ท้อง ข้าเป็นผู้ใหญ่ในบ้านจะรักลูกลำเอียงได้อย่างไร"

"แต่ข้ารู้มาว่า หลังจากนั้นวันรุ่งขึ้น น้องสาวคนดีของข้า พร้อมทั้งสามีของนาง ก็หอบ ข้าวสาร เนื้อ ไข่ กลับไปเยี่ยมมารดาของนางที่บ้านเดิม อย่างเอิกเลิกทีเดียว"

นี่เป็นประเพณีที่สืบทอดมานานว่า หากสะใภ้คนใดที่บ้านสามีและสามีให้ความรักเอ็นดู เมื่อถึงตอนที่จะกลับไปเยี่ยมบ้านเดิม จะได้รับข้าวของอย่างดี นำไปให้ฝ่ายบ้านเดิม เพื่อให้มีหน้ามีตา และเป็นที่ยอมรับ

"พี่สาว เหตุใดท่านต้องหาเรื่องข้า นั่นเป็นของที่ข้าและสามีจัดเตรียมไว้ด้วยตัวเองต่างหาก"

"หึ น้องสาว ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าก็ยิ่งทำผิดไปใหญ่ เจ้าแต่งเข้าตระกูลเว่ยแล้ว รู้ทั้งรู้ว่าคนในตระกูล กำลัง อดอยาก ยังกล้าเบียดบังสิ่งของกลับไปให้บ้านเดิม ถือว่า อกตัญญู อย่างร้ายแรง"

ชาวบ้านที่มามุงดู ต่างก็เห็นว่าภรรยาของหานตงผู้นี้ฉลาดเฉลียวยิ่งนัก พูดซ้ายทีขวาที จนคนที่บ้านแม่สามีรับมือไม่ถูก

"หยุด! หยุด เรื่องอื่นๆ ล้วนผ่านไปแล้ว ไม่ต้องนำมาพูดให้มากความ วันนี้ที่ข้ามาที่นี่ ก็เพียงอยากรู้ว่าพวกเจ้าจะยอมกลับเข้าบ้านใหญ่หรือไม่"

"หากข้าไม่ยอมละขอรับ"

"เช่นนั้นเจ้าต้องได้รับโทษนะเจ้ารอง" "ใช่ขอรับ พี่รองท่านตรองดูใหม่เถิด"

เสียงพี่น้องตระกูลเว่ย แย่งกันพูดเกลี้ยกล่อมหานตง ประดุจพี่น้องที่รักใคร่กลมเกลียว

นางเว่ยหมัวหลาน ยกยิ้มเล็กน้อย สายตาเจ้าเล่ห์มองคนสองคนด้านหน้า ประดุจงูที่จ้องมองเหยื่อ

"เรียนถามท่านผู้นำ ตามกฎแล้ว บันทึกแจ้งการแยกครอบครัว จะยกเลิกได้ต้องเป็นบันทึกที่ทำขึ้นในตระกูลเท่านั้น หากแต่ถ้ามีการนำไปจดบันทึกที่ศาลากลางเมืองแล้ว จะทำการยกเลิกไม่ได้ ใช่ไหมขอรับ"

"ตามกฎหมายย่อมเป็นเช่นนั้น"

"ถ้าอย่างนั้นข้ารบกวนท่านผู้ใหญ่บ้าน และ ท่านผู้นำ ช่วยตรวจสอบบันทึกแผ่นนี้ด้วยขอรับ"

หานตงนำบันทึกแผ่นที่อยู่กับตัวเอง ออกมาให้ บุคคลทั้งสองช่วยตรวจสอบ

หลังจากท่านผู้นำตรวจสอบบันทึกแล้ว ในใจก็รู้สึกโล่งอก อย่างน้อยสวรรค์ก็ยังคุ้มครองคนดี

"เอาละแม่อาตง เอกสารการแยกบ้านที่เจ้าร้องขอในตอนนั้น ทางอาตงได้นำไปยื่นให้ศาลากลางเมืองบันทึกไว้แล้ว ถือว่าตอนนี้ทั้งสองครอบครัวแยกจากกันโดยเด็ดขาดตามกฎหมาย"

"หมาย! หมายความว่ายังไงท่านผู้นำ แล้วบันทึกแผ่นนี้ไปอยู่กับอาตงได้ยังไง"

"แม่อาตง บันทึกทำขึ้นมาสามแผ่น แผ่นหนึ่งเก็บอยู่ที่หอบันทึกตระกูล อีกสองแผ่นให้คู่กรณีทั้งสอง ดังนั้น บันทึกแผ่นนี้อยู่ที่อาตงก็ถูกต้องแล้ว"

นางเว่ยหมัวหลานหน้าตาดำคล้ำ กัดฟันกรอด อย่างโมโห

"เจ้าคนอกตัญญูเจ้ากล้าเอาบันทึกแยกบ้านไปถึงศาลากลางเมืองเชียวหรือ ช่างเนรคุณยิ่งนัก"

"ท่านแม่สามี ท่านกล่าวเช่นนี้ก็ไม่ถูก ในบันทึกนี้ ท่านแจ้งไว้ว่า ต่อจากนี้เป็นต้นไป ทั้งสองครอบครัวไม่มีความเกี่ยวข้องกัน ไม่ว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะยากจนหรือมั่งมี อีกฝ่ายจะไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้ ท่านจำได้หรือไม่เจ้าคะ"

คราวนี้ผู้คนต่างตะโกนก่นด่าครอบครัวนางเว่ยหมัวหลานอย่างรุนแรง

ตัดขาดบุตรชายถึงขนาดนี้ พอเห็นเขาได้ดี กลับจะมาบังคับให้กลับเข้าบ้าน ช่างหน้าหนาเสียจริง