บทที่31

"หลังจากที่กลับมาจากบ้านท่านในวันนั้น สามีของข้าเห็นว่าครอบครัวกำลังจะอดตาย เกรงว่าผู้คนจะก่นด่า ท่านแม่สามีว่า เป็นหญิงชั่วช้า ใจดำอำมหิต จึงกระเสือกกระสนนำกระดาษแผ่นนี้ไปที่ศาลากลาง เพื่อตัดขาดครอบครัวออกจากบ้านใหญ่ ไม่ให้ผู้คนก่นด่าท่านได้"

เชอะ! เรื่องกลับขาวเป็นดำ เอาความดีใส่ตัว เอาชั่วใส่คนอื่น นางก็ทำเป็น

นางเว่ยหลัวหลานถลึงตาใส่ลูกสะใภ้คนกลาง มือไม้สั่นระริก เมื่อถูกหลอกด่า

เว่ยหานหมิงเห็นว่าตอนนี้ครอบครัวของตนเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แผนการที่เขากับมารดาวางไว้ถือว่าไร้ที่ติ คาดไม่ถึงว่าเป็นเพราะเขาประมาทพี่รองจนเกินไป ทำให้อีกฝ่ายพลิกกลับมาชนะได้

หานหมิงพิจารณาทุกอย่าง อย่างรอบคอบอีกครั้ง ไม่เพียงแต่พี่ชายของเขาที่เปลี่ยนไป แต่คนที่เปลี่ยนไปมากที่สุดคือ พี่สะใภ้หรือ คนรักเก่าของเขานั่นเอง

หานหมิงนึกทบทวนถึงสายตาของนางที่มองมายังเขา ความรัก ความห่วงหา อาลัยอาวรณ์ ที่เคยมี บัดนี้กับถูกแทนที่ด้วยความเย็นชา และเหินห่าง

หากเขารู้ว่า นางมากความสามารถเช่นนี้ เขาคงจะเกลี้ยกล่อมมารดาให้ได้แต่งงานกับนาง แทนที่จะปล่อยให้พี่รองแย่งวาสนาเขาไปเช่นนี้

ในเมื่อตอนนี้ การใช้ไม้แข็งไปก็รังแต่จะแตกหัก มิสู้ใช้ไม้อ่อน อย่างน้อยพวกเขายังจะได้ประโยชน์จากความสัมพันธ์นี้อยู่บ้าง

"พี่สะใภ้ที่ท่านกล่าวมานั้นก็ไม่ถูกทั้งหมด สายสัมพันธ์แม่ลูกจะตัดขาดกันด้วยเหตุผลแค่นี้ได้ยังไง ตอนนั้นที่ท่านแม่ทำรุนแรงเช่นนั้นเพราะอารมณ์โมโห และเลอะเลือนไปชั่วขณะ พี่รองเป็นคนกตัญญู คงจะไม่ถือสาท่านแม่กระมัง"

เว่ยเหนียนเหยาเหลือบมองน้องชายของสามี บุรุษผู้นี้ถือว่าเฉลียวฉลาดทีเดียว รู้ว่าเวลาไหนควรรุก เวลาไหนควรถอย

"ช่างเถอะอาหมิง พวกเขาปลีกกล้าขาแข็ง จนลืมไปแล้วกระมังว่า ตอนนี้ซุกหัวนอนอยู่ในที่ของใคร"

"ที่นั่นไม่ใช่ ท่านแม่สามียกให้ท่านพี่แล้วหรือเจ้าคะ"

หญิงสาวแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องที่ดิน โชคดีที่แม้น้องสามีจะฉลาด แต่แม่สามีดูไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่

"ท่านแม่ เรื่องนี้......"

เว่ยหานหมิงพยายามจะเอ่ยปากห้ามแต่ก็พูดไม่ทันมารดา

"ข้าก็แค่ให้ครอบครัวของเจ้าเข้าไปอาศัยอยู่ แต่ชื่อยังเป็นของข้ากับสามี ตอนนี้พวกเจ้าอยากจะตัดความสัมพันธ์กับครอบครัว ยังจะกล้าหน้าด้านอยู่ในที่ดินของข้าอีกอย่างนั้นหรือ"

หญิงสาวหัวเราะในใจ เชิญร้ายมาเลยเจ้าค่ะท่านแม่สามี พวกข้าอยากเป็นผู้โดนกระทำจะแย่อยู่แล้ว

"แล้วท่านแม่จะให้ข้าทำเช่นไรขอรับ"

หานตงก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า มารดาจะใจร้ายกับเขาได้ถึงเพียงไหน

"ท่านแม่ข้าว่า....."

หานหมิงพยายามจะเอ่ยห้ามมารดาอีกครั้ง

"อาหมิง เจ้าไม่ต้องมาช่วยพูดแทนพวกเขาเลย ในเมื่อพวกเขาไม่เห็นพวกเราเป็นญาติ เจ้าจะพูดแทนพวกเขาทำไม"

นางเว่ยหมัวหลานพยายามพูดให้ครอบครัวตัวเองดีขึ้นในสายตาของชาวบ้านอีกครั้ง

ชาวบ้านทั้งหลายต่างเบ้ปาก ที่พวกเขายังไม่ไปไหน เพราะอยากดูเรื่องสนุกของผู้อื่นต่างหาก

"อาตง หากพวกเจ้ายังอยากจะมีที่ซุกหัวนอน ก็ต้องจ่ายค่าเช่าให้กับบ้านข้าเดือนละ หนึ่งตำลึงทอง หาไม่แล้วก็ไสหัวไปให้พ้นจากบ้านข้าเสียตั้งแต่วันนี้"

ชาวบ้านทุกคนต่างสูดปาก นางเว่ยหมัวหลานบ้าไปแล้วหรือไง บ้านซอมซ่อหลังนั้น จะให้ลูกชายจ่ายเงินให้นางถึง หนึ่งตำลึงทอง

"เรื่องนี้ข้ายกให้ภรรยาข้าเป็นคนตัดสินใจ"

หานตงรู้ดีกว่า ภรรยายังลังเลหลายอย่าง เพราะเป็นห่วงความรู้สึกของเขา ที่เขาพูดเช่นนี้เพื่อให้นางรู้ว่า ต่อไป ไม่ว่านางจะทำอะไร ทุกอย่างเขาล้วนสนับสนุนนาง

"ถ้าท่านแม่ต้องการแบบนั้น ข้าก็ไม่ขัดข้องเจ้าค่ะ วันนี้ข้าจะมอบเงินหนึ่งตำลึงทอง ให้ท่านต่อหน้าทุกคนในที่นี้"

คราวนี้ชาวบ้านฮือฮาอีกครั้ง แม้จะรู้ว่าครอบครัวของหานตงมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น แต่ไม่คิดว่าจะดีถึงขนาดมอบเงินหนึ่งตำลึงทองออกมาได้ในทันที มิน่าเล่านางเว่ยหมัวหลานถึงอยากจะให้บุตรชายกลับเข้าบ้านใหญ่ถึงเพียงนี้

"ยังมีอีก ปรกติอาตงจะเป็นคนออกเงินค่าซ่อมแซมศาลบรรพชนในส่วนของบ้านใหญ่ แต่ปีนี้มีผู้ใจบุญออกเงินซ่อมแซมให้ ในเมื่อปีนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินส่วนนี้ งั้นก็นำเงินส่วนนี้ มอบเข้ามาในกองกลางของบ้านใหญ่ อีกสองปีข้างหน้า เงินส่วนนี้ข้าจะนำมาซ่อมแซมศาลบรรพชน ถือว่าแสดงความกตัญญูเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะแยกครอบครัว"

นางเว่ยหมัวหลาน เมื่อได้คืบก็จะเอาศอก นางคิดว่า เงินส่วนใหญ่ที่หามาได้ ทางครอบครัวหานตงน่าจะเอาออกไปสร้างโรงงาน และลงทุนกับกิจการไปหมดแล้ว กว่าจะเก็บเงินมาซื้อที่ กว่าจะสร้างบ้าน ก็น่าจะอีกนาน นางน่าจะยังได้เงินจากครอบครัวนี้อีกหลายตำลึงทีเดียว

ส่วนเงินซ่อมแซมศาลบรรพชน ก็ยังอีกตั้งสองปี ยังไงก็เก็บเงินส่วนที่ต้องได้มาไว้ก่อน

"แม่อาตง เรื่องนี้ไม่ค่อยเหมาะสักเท่าไหร่กระมัง เงินก้อนนี้ยังไงก็มีผู้ใจบุญออกมาให้แล้ว ส่วนอีกสองปีค่อยว่ากันเถอะ"

เนื่องจากหานตงขอร้องไม่ให้พวกเขาป่าวประกาศเรื่องที่บริจาคเงินออกไป ทางท่านผู้นำจึงได้แต่พูดเลี่ยงๆ

"นั่นสิ นั่นสิ เรื่องนี้ค่อยพูดกันทีหลังเถอะ"

ทางผู้ใหญ่บ้านรีบพูดสนับสนุน เนื่องจากทุกวันนี้ ห้องแจ้งข่าวที่หานตงช่วยออกเงินซ่อมแซมให้ ก็เป็นที่เชิดหน้าชูตาให้เขาไม่เบา พวกผู้ใหญ่บ้านหมู่อื่นต่างอิจฉาตาร้อน อยากจะมีลูกบ้านดีๆ แบบเขาบ้าง

"พวกท่านพูดแบบนี้ เพราะเห็นว่าอาตงกำลังได้ดี เลยเข้าข้างเขาใช่ไหมเจ้าคะ"

ผู้ใหญ่บ้านและ ผู้นำตระกูล ถูกคำพูดของนางเว่ยหลัวหลานยั่วโมโหจนหน้าแดงหน้าดำ

"ดี! ดี! ในเมื่อเจ้าพูดเช่นนี้ วันนี้ข้าคงต้องผิดคำพูดกับอาตงซะแล้ว ข้าจะบอกให้พวกเจ้าทุกคนรู้ไว้ คนที่ออกเงินซ่อมแซมศาลบรรพชนแทนพวกเจ้าทุกคนก็คืออาตง เป็นเพราะเขาเห็นว่าปีนี้ฟ้าฝนไม่ดี หลายบ้านมีความเป็นอยู่แร้นแค้น แต่ครอบครัวเขาโชคดีทำการค้าได้ จึงขอออกหน้าจ่ายเงินแทนพวกเจ้าทุกคน เขาทำขนาดนี้ ซ้ำยังไม่ยอมโอ้อวด แล้วเจ้าจะให้ข้า ยอมให้พวกเจ้าเอาเปรียบพวกเขาอีก เช่นนั้น ข้าก็ไม่ควรจะเป็นผู้นำตระกูลแล้ว อีกอย่าง ถึงแม้เขาจะเป็นคนตระกูลเว่ย แต่เขากลับยอมออกเงินซ่อมแซมศาลบรรพชนตระกูลอื่นอย่างใจกว้าง พวกเจ้าที่อยู่ตรงนี้ คิดว่าคนแบบนี้จะเป็นคนอกตัญญูอีกหรือ "

คราวนี้ลูกหลานตระกูลต่างๆ ที่รู้ว่าครอบครัวของหานตง ช่วยออกเงินซ่อมแซมศาลบรรพชนแทนทุกคนอย่างใจกว้าง แถมยังไม่คิดโอ้อวดทวงบุญคุณ

ต่างก็ตะโกนด่าทอนางเว่ยหมัวหลาน และครอบครัว อย่างหยาบคาย

เว่ยเหนียนเหนายกยิ้มน้อยๆ ตาเป็นประกาย ในที่สุดหมากที่นางวางไว้ก็ถูกใช้งานอย่างสมบูรณ์ ซะที

เหตุการณ์ทั้งหลายสิ้นสุดลงด้วยการที่ ครอบครัวของหานตงมอบเงินค่าเช่าบ้านให้นางเว่ยหมัวหลานเป็นจำนวนเงินหนึ่งตำลึงทอง

และครอบครัวของนางเว่ยหมัวหลาน กลับไปพร้อมกับเสียงก่นด่าของเหล่าผู้คน

แต่ครอบครัวของหานตงกับได้ยินเสียงสรรเสริญเยินยอไปตลอดทาง

เซียนย้งรู้ข่าวหลังจากที่พาเด็กๆกลับมาจากบึงบัวแล้ว ถึงเขาอยากจะตามไป แต่ติดที่คำสั่งพี่สะใภ้ บอกให้เขาดูเด็กๆอยู่ที่บ้าน

ดังนั้นเขาจึงพาเด็กๆช่วยกันเด็ดกลีบบัว และเกสร แยกออกมาตากแดดไว้ เพื่อให้พี่สะใภ้เก็บมาทำชา

ตอนที่เขานำบัวถาดสุดท้ายออกมาตากแดด สองสามีภรรยาก็เดินเข้ามาถึงบ้านแล้ว

หานตงไม่ทักทายใคร เขาตรงเข้าบ้านและเดินตรงเข้าไปในห้องนอนทันที

เซียนย้งอยากจะตามเข้าไปปลอบโยนผู้ที่เป็นพี่ชาย แต่เว่ยเหนียนเหยากลับจับไหล่เขาไว้ แล้วส่ายหน้าห้าม

"ปล่อยให้ท่านพี่อยู่คนเดียวเถอะ เรื่องแบบนี้ เขาจะต้องผ่านมันไปด้วยตัวเอง เชื่อข้า ท่านพี่ของเจ้าเข้มแข็งพอ ให้เวลาเขาสักพัก"

เซียนย้งถอนหายใจ ก่อนจะสอบถามเรื่องราวที่เกิดขึ้น

"ท่านป้าทำเกินไปหรือเปล่า ท่านพี่หานตง ตั้งแต่ทำงานได้ เงินทั้งหมดล้วนแต่มอบให้นางทั้งสิ้น ไม่ว่านางจะสั่งอะไร เขาล้วนไม่เคยขัดขืนสักคำ แบบนี้ยังไม่เรียกว่ากตัญญูอีกหรือ"

"เรื่องก็ผ่านไปแล้ว ตอนนี้ข้าอยากรู้ว่า เรื่องบ้านเป็นอย่างไรบ้างมากกว่า"

"น่าใช้เวลาอีกไม่เกินเจ็ดวันขอรับ หลังจากที่พวกช่างส่งมอบงานแล้ว ข้าได้จ้างคนงาน ให้ทำความสะอาดให้เรียบร้อยตามที่ท่านสั่ง"

"ดีงั้นพวกเจ้าก็เตรียมตัวให้พร้อม ก่อนสิ้นเดือนนี้ ข้าจะย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านใหม่ ส่วนเงินหนึ่งตำลึงทองนั่น ถือเสียว่า ข้าให้นางไว้ซื้อยาแก้ช้ำในกินก็แล้วกัน"

กุ้ยเซียนย้งทำตาโต คิดไม่ถึงเลยว่า พี่สะใภ้จะใช้วิธีการนี้แก้เผ็ดแม่สามี คิดถึงสภาพของท่านป้า หากรู้ว่าเงินที่ตัวเองหมายมั่น ลอยหายไปในอากาศเช่นนี้ คงต้องช้ำใจไม่น้อย

ยิ่งใกล้ถึงเวลาย้ายบ้าน ทุกคนดูยุ่งไม่น้อย แม้แต่เด็กทั้งสามที่กำลังสนใจในการเรียน ยังอดที่จะตื่นเต้นไปกับการย้ายบ้านในครั้งนี้ไม่ได้

เว่ยเหนียนเหยาและซินเซียงตกลงกันว่าจะใช้ห้องโถงด้านใน ในบ้านของซินเซียงทำเป็นห้องเรียนหนังสือให้เด็กๆชั่วคราว

ในส่วนของอาเส้านั้น หญิงสาวได้ปรึกษากับสามีแล้วว่า หากเด็กๆเข้าไปเรียนที่สถานศึกษาแล้ว จะให้อาเส้ามาช่วยคุมคนงานและดูแลในเรื่องของงานบัญชี ซึ่งอาเส้าก็ยินดีที่จะรับหน้าที่ใหม่นี้

เว่ยเหนียนเหยายืนดูกำแพงที่รายล้อมรอบที่ดินของนางอย่างพอใจ จริงๆแล้ว กำแพงนี้ต้องส่งมอบในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หากแต่นางขอให้นายช่างใหญ่ติดต่อให้ช่างที่มาสร้างโรงงานทำให้ โดยนางยินดีจ่ายค่าแรงในส่วนนี้เพิ่มขึ้นต่างหาก

หญิงสาวยืนคิดอะไรเพลินๆ จนกระทั่งมีแขนคู่หนึ่งมารั้งตัวเข้าไปกอดไว้

"อุ้ย! ท่านพี่นี่เอง จัดของเสร็จแล้วหรือเจ้าคะ"

"จะต้องจัดอะไรมากมาย มิใช่ว่าเจ้าใช้ให้พี่ทยอยเอาของมาจัดตั้งแต่ก่อนย้ายเข้ามาแล้วหรือ"

ต้องขอบคุณภรรยาตัวน้อย ที่ช่างสรรหาวิธีการคลายความเศร้า มาให้กับเขา ในแต่ละวันไม่รู้นางสรรหางานมาจากไหน ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ เขาแทบจะไม่มีเวลาหายใจ

แม้กระทั่งยามนอนเขาก็เพลียจนไม่มีเวลาแม้แต่จะฝัน

ยามนี้พวกเขายืนอยู่บนระเบียงชั้นสองของบ้าน ด้านหน้าเป็นลำธารผืนใหญ่สามารถมองเห็นสายน้ำที่ไหลเลาะโขดหินลงไปตามแอ่งน้ำเบื้องล่าง

ด้านขวาเป็นทิวเขาตระหง่านห่มด้วยความเขียวชอุ่มของบรรดาพืชพรรณ

ส่วนด้านซ้ายกลับมองเห็นพื้นที่โล่งกว้างมีกำแพงล้อมรอบสุดลูกหูลูกตา

หานตรงมองบ้านทั้งสองหลังด้วยความพึงพอใจ บ้านทั้งสองหลังนี้ทำกลับด้านกัน ทำให้ตัวบ้านของแต่ละหลัง ไม่ยื่นออกมาบังระเบียงของแต่ละฝ่าย

อีกทั้งยังตั้งห่างกันพอสมควร ทำให้แต่ละบ้านมีความเป็นส่วนตัวอยู่ไม่น้อย

"อาเหยา พี่มีความสุขเหลือเกิน หากสิ่งนี้เป็นเพียงความฝัน หรือหากเจ้าคนนี้เป็นเพียงความฝัน พี่คงมีชีวิตอยู่ไม่ได้แน่ๆ"

ชายหนุ่มพลิกตัวคนในอ้อมแขนให้หันกลับมาอย่างอ่อนโยน มือหยาบกร้านที่ทำงานหนักไล้ไปตามดวงหน้างามอย่างหลงใหล

"อาเหยา เจ้าสัญญาแล้วนะ ว่าจะมีลูกสาวให้พี่อีกสักคน"

เว่ยเหนียนเหยา กายสั่นสะท้านไปกับความอ่อนโยนของบุรุษตรงหน้า นางไม่คิดจะปฏิเสธสามี ร่างหอมกรุ่นเอนกายเข้าซบอกกว้างอย่างเอียงอาย

หานตงประคองกอดร่างงามของภรรยากลับเข้าห้องด้วยความรู้สึกฮึกเหิม

ทันทีที่ประตูระเบียงปิดลง ชายหนุ่มอุ้มร่างงามของภรรยาเข้ามาในอ้อมแขน ก่อนที่จะตรงไปที่เตียงนอนที่จัดเตรียมไว้อย่างสวยงาม

ร่างงามของหญิงสาวอ่อนระทวยเอนกายลงบนที่นอน ก่อนที่ร่างแข็งแกร่งจะตามเข้ามาพัวพัน

จมูกโด่งไล่คลอเคลียไปตามดวงหน้างาม ก่อนจะซุกซบหยุดที่ลำคอระหง มือทั้งสองข้างฟอนเฟ้นไปตามร่างกายที่อ่อนนุ่มเย้ายวน

มือใหญ่เอื้อมเข้าไปปลดสายรัดเอวเสื้อตัวบาง

"ท่านพ่อ " "ท่านแม่"

เว่ยเหนียนเหยาตกใจ นึกเป็นห่วงบุตรชาย รีบผลักสามีออกจากร่าง จัดแจงชุดให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะไปเปิดประตูทันที

"เกิดอะไรขึ้น เจ้าใหญ่เจ้ารอง"

"ท่านแม่ขอรับ ข้าไม่เคยชินกับการนอนคนเดียวขอรับ"

"ใช่ขอรับ นอนคนเดียวห้องมันใหญ่เหลือเกินขอรับ"

"แล้วเหตุใดพวกเจ้าสองคนถึงไม่ไปนอนด้วยกันเล่า"

หานตงตอนนี้แทบอยากจะจับลูกรักโยนออกจากห้องเสียเหลือเกิน

"ไม่ขอรับ คืนนี้ข้าจะนอนกับท่านแม่" "ไม่ขอรับ คืนนี้ข้าก็จะนอนกับท่านแม่"

สองปีศาจน้อยทั้งสองต่างไม่มีใครยอมใคร รีบแทรกตัวขึ้นไปนอนบนที่นอนทันที

เว่ยเหนียนเหยาหันมายิ้มแหยๆให้สามี ก่อนจะรีบตามบุตรชายขึ้นเตียงไปเมื่อได้ยินเสียงเรียก

หานตงมองดูก้อนซาลาเปากลมๆสองก้อนที่นอนขนาบข้างกอดก่ายภรรยาเขาอย่างมีความสุข

ก่อนจะถอนหายใจอย่างยอมจำนน เฮ้อ ลูกหนอ ลูก ทำไมต้องมาวันนี้ด้วยนะ

อุ อุ อุ สงสารพ่อจุง (ยกยิ้มแบบชั่วร้าย)