บทที่40

เว่ยเหนียนเหยากำลังกล่าวขอตัวจากเหวินฉีและภรรยา แต่อาเสิ้นก็เดินเข้ามาในบ้านซะก่อน

"พี่บุญธรรม ท่านพอจะมีเวลาสักครู่หรือไม่ขอรับ ถ่านเตาแรกตากแดดดีแล้ว ข้าอยากพาท่านไปดู"

"ได้สิ งั้นอาเซียงเจ้าไปโรงงานเถอะ เดี๋ยวพวกข้าจะไปกับอาเสิ้น"

อาเสิ้นลากถ่านที่เขาเก็บใส่ตะกร้าแล้ว ออกมาให้ทุกคนดู หญิงสาวหยิบถ่านขึ้นมาตรวจดู เห็นว่าทุกก้อนแห้งสนิทแล้วจริงๆ

จึงให้อาเสิ้นลองก่อไฟขึ้นมาดู ถ่านนี้เป็นถ่านที่ทำจากเศษไม้ต่างๆที่เก็บมารวมกัน จึงทำให้มีควันไฟค่อนข้างมาก ซ้ำยังมีกลิ่นแรง แถมแรงไฟที่ได้ก็ไม่สม่ำเสมอ

นางบอกให้อาเสิ้นจดข้อเสียเหล่านี้ไว้ เพราะเตาต่อไปจะลองใช้ไม้ไผ่อย่างเดียว อาเสิ้นตื่นเต้นมากอยากจะรีบไปเก็บไม้ไผ่กลับมาทดลอง

แต่นางบอกว่า รอให้พวกนางกลับมาจากในเมืองก่อนจะดีกว่า จะได้มีคนขึ้นเขาไปเป็นเพื่อน

เมื่อเห็นว่าไม่มีธุระอะไรที่ต้องทำในบ้านแล้ว เว่ยเหนียนเหยาจึงรีบเดินทางเข้าในเมือง วันนี้นางมีงานต้องทำมากมายเลยทีเดียว

เมื่อมาถึงตัวเมือง นางให้สามีและเซียนย้ง นำปลาไหลที่ได้ไปขายก่อน

หานตงจึงมุ่งหน้าไปที่ภัตตาคารที่เคยนำปลาไหลมาขายในครั้งก่อน เสี่ยวเอ้อจำพวกเขาได้ก็ร้องทักอย่างดีใจ

"พวกท่านหายไปเสียนาน รู้ไหมหลงจู๊บ่นถึงพวกท่านทุกวัน จนหูข้าชาหมดแล้ว พวกท่านรออยู่ที่นี่ก่อนนะ ข้าจะไปเรียนหลงจู๊ก่อน"

หลงจู๊ประจำภัตตาคารเมื่อได้ทราบข่าวจากเสี่ยวเอ้อ ว่าคนที่เขาต้องการพบรออยู่ที่ด้านหลัง ก็รีบสาวเท้าไปพบทันที

"ไม่ทราบว่า หลงจู๊ มีอะไรให้พวกข้ารับใช้ขอรับ"

หานตงถามขึ้นเมื่อเห็นหลงจู๊เดินมาถึง

"ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณบรรพชนที่คุ้มครองข้า ในที่สุดพวกเจ้าก็มาเสียที"

หานตงกับเซียนย้งยิ่งแปลกใจ ในพฤติกรรมของหลงจู๊คนนี้

"วันนี้เจ้ามีปลาไหลมาขายข้าหรือไม่ ถ้ามีละก็ เท่าไหร่ข้าก็ซื้อหมด"

หานตงเริ่มเข้าใจแล้วว่าอะไรคืออะไร เขารีบตอบคำถามหลงจู๊ทันที

"วันนี้ข้ามีปลาไหลมาขายขอรับ แต่ปลาไหลรอบนี้เกรงว่าจะเป็นรอบสุดท้ายของปี เพราะนี่ก็จะเข้าหน้าหนาวแล้วขอรับ"

"แล้วเจ้ามีมามากน้อยเพียงใด"

"ได้มาไม่น้อยขอรับ เพียงแต่ว่า ราคา......"

หลงจู๊ได้ยินดังนั้นก็เข้าใจ ปลาไหลครั้งที่แล้ว ทำกำไรให้ร้านของเขามากแต่ก็สร้างความหนักใจให้เขามากเช่นกัน

นายท่านของเขาเป็นน้องชายของฮูหยินนายอำเภอ นายอำเภอและฮูหยินแต่งงานกันมาหลายปี ไม่มีทายาทสักคน ฮูหยินเองสงสารสามี จึงอนุญาตให้แต่งอนุเข้ามา แม้ทั้งสองจะรักใคร่ ช่วยกันปฏิบัติสามี แต่กลับไร้วี่แววทายาทที่เฝ้ารอ ต่อมาเห็นว่าท่านนายอำเภอได้สูตรลับในเรื่องที่จะทำให้หญิงสาวมีครรภ์มา ตัวยาที่สำคัญอย่างหนึ่งก็คือปลาไหลนั่นเอง

หลังจากที่รู้ว่ามีคนนำปลาไหลมาขาย นายท่านก็ห้ามเขาบอกคนอื่น ซ้ำยังให้คนมารับปลาไหลทั้งหมดไปอีกด้วย นายท่านของเขาส่งปลาไหลไปให้นายอำเภอถึงบ้านเพื่อแสดงความมีน้ำใจกับพี่สาว

หลังจากที่นายท่าน ฮูหยิน และ อนุ กินยาสูตรลับนั่นเข้าไปแค่ครึ่งเดือน ต่อจากนั้นอีกเดือนกว่าๆหมอก็จับชีพจรมงคลได้จากฮูหยิน และอนุนางนั้น

ท่านนายอำเภอดีใจมาก เปิดโรงทานแจกอาหารชาวบ้านถึงสามวันทีเดียว ไม่ทราบว่าข่าวนี้รู้ไปถึงหูท่านเจ้าเมืองได้ยังไง ถึงกับส่งคนมาขอสูตรลับกับท่านนายอำเภอ

คาดไม่ถึงว่าแม้จะมีตำรับยา แต่ขาดตัวยาสำคัญอย่างปลาไหล แม้จะประกาศรับซื้อด้วยราคาสูง แต่ก็มีชาวบ้านส่วนน้อยที่เอามาขาย ซ้ำของที่เอามาขายก็เป็นเพียงปลาที่ยังไม่โตเต็มท่ีอีกด้วย

ท่านเจ้าเมืองสืบจนรู้ว่า ปลาไหลที่นายอำเภอได้รับมาจากร้านของเขา คราวนี้ความซวยจึงตกลงมาที่หัวหลงจู๊แบบเขา ที่ได้รับคำสั่งให้สืบหาคนที่เอาปลาไหลมาขาย

หลงจู๊ถอนหายใจ เขาเป็นหลงจู๊มานาน มีแต่คนพวกนี้ต้องพึ่งพาเขา เขาเคยใส่ใจคนพวกนี้เสียเมื่อไหร่

"เอาเถอะ ครั้งนี้ข้าจะให้เจ้าเพิ่มอีกตัวละ 2ตำลึงเงินดีหรือไม่"

"ข้าขอเป็น 3ตำลึงเงินได้ไหมขอรับ เพราะกว่าข้าจะจับมาได้ลำบากไม่น้อย"

หานตงยังต่อรอง โดยไม่ยอมเปิดตะกร้า ให้หลงจู๊ดู

หลงจู๊ตัดสินใจ ช่างเถอะ ยังไงเขาก็ได้กำไรอยู่ดี

"ได้ตกลงตามนี้ แต่ข้าบอกไว้ก่อนเลยนะว่า ปลาไหลที่ข้าจะซื้อต้องตัวโตเหมือนครั้งที่แล้วเท่านั้น"

"แน่นอนขอรับ เชิญท่านตรวจดูได้เลยขอรับ"

หานตงพยักหน้าให้เซียนย้งเปิดตะกร้าทั้งสองตะกร้าให้หลงจู๊ดู ปลาไหลสีดำตัวเขื่องไหลวนไปมาอยู่ในตะกร้าหลายสิบตัว

"ครั้งที่แล้วเจ้าส่งมาให้ข้ายี่สิบสามตัว ข้าเหมาจ่ายเจ้าที่สามร้อยตำลึงทอง ครั้งนี้มีมากกว่าเดิมมาสิบตัวตัว ข้าให้เจ้าสี่ร้อยตำลึงทอง เจ้าพอใจหรือไม่"

"ข้าพอใจขอรับ ส่วนเงินข้าขอรับเป็นตั๋วเงินนะขอรับ "

"ได้ๆ เด็ก เจ้าเอาของไปเก็บ แล้วไปบอกให้คนดูแลบัญชีเอาเงินมา เดี๋ยวข้าจะรีบส่งคนไปรายงานนายท่านว่าได้ของมาแล้ว เออ แล้วเจ้าจะนำปลากลับมาขายอีกเมื่อไหร่ เผื่อมีคนต้องการอีก ข้าจะได้แจ้งถูก"

"น่าจะสามสี่เดือนขอรับ แต่หากข้าสามารถหามาได้ก่อนจะรีบนำมาให้ท่านทันทีขอรับ"

"แล้วถ้าข้ามีเรื่องเร่งด่วนจะติดต่อเจ้าได้ยังไง"

"ข้าชื่อเว่ยหานตง บ้านอยู่ท้ายหมู่บ้านหลัวโจวขอรับ"

หลงจู๊ยิ้มอย่างพอใจ เพราะนายท่านของเขาบอกมาว่า ท่านนายอำเภอมอบสูตรลับมาให้ภัตตาคารของเขาทำเป็นอาหารประจำภัตตาคารแห่งนี้

ซึ่งแน่นอนว่า มันสามารถเรียกเงินออกจากกระเป๋าของเหล่าบรรดานายท่านและฮูหยินทั้งหลาย ที่อยากจะมีบุตรมากมายไว้คอยสืบสกุล

ดังนั้นปลาไหลจึงเป็นส่วนสำคัญ ที่ทางร้านของเขาต้องการ

หลังจากที่กำเงินออกจากร้านอาหาร เว่ยเหนียนเหยาก็ให้หานตงพาไปพบนายช่างใหญ่ เรื่องการสร้างบ้านตามที่คิดไว้ เพียงแต่ตอนนี้นางต้องการสร้างบ้านในลักษณะแบบน็อคดาวน์หลังเล็กหนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องนั่งเล่นที่เห็นได้ทั่วไปตามยุคของนางสักประมาณแปดหลัง โดยให้หันหน้าเรียงกันเข้าหาลำธาร คล้ายๆรีสอร์ทที่นางเคยไปพักเมื่อครั้งที่ใช้ชีวิตอยู่ในโลกก่อน ทั้งยังมีห้องน้ำห้องอาบน้ำ และโกดังเก็บของเพิ่มเข้ามาอีก2 แห่ง

หานตงเดินเข้ามาชี้แปลนบริเวณที่เขาจะให้สร้างบ้าน ให้นายช่างดู นายช่างใหญ่เห็นว่านี่ใกล้จะหน้าหนาวแล้วจึงยังไม่กล้ารับปาก บอกแค่ว่าถ้าหาคนงานได้แล้วจะรีบติดต่อกลับไป ส่วนราคาค่าสร้างบ้าน เขาขอคิดราคาเดิม แต่กำหนดการต่างๆ รอให้หาคนได้ก่อนถึงจะจัดการได้

เมื่อเสร็จงานจากนายช่างใหญ่เรื่องสร้างบ้าน นางจึงตรงไปหาชุนเหมยที่ร้าน เว่ยเหนียนเหยามีเรื่องจะคุยเป็นการส่วนตัวกับชุนเหมย จึงบอกให้สามีกับเซียนย้งออกไปหาซื้อข้าวของตามรายการที่เธอจดไว้ แล้วค่อยกลับมารับนาง

"พี่ชุนเหมยครั้งนี้ข้านำสินค้าใหม่มาส่ง นี่คือภาพปักสกุณาหลงไพร เชิญท่านดูก่อนเจ้าค่ะ"

หญิงสาวเปิดตะกร้าสานใบหนึ่งออกมา ในนั้นเป็นภาพของนกตัวหนึ่งที่กำลังเกาะอยู่บนกิ่งไม้ ตรงปลายกิ่งเป็นรูปดอกไม้ที่กำลังแย้มออกน้อยๆ มองดูแล้วคล้ายนกน้อยตัวนั้นไม่อยากจะบินจากไป เพราะอาลัยอาวรณ์ดอกไม้ดอกนั้น

"งาม งามมาก นกน้อยตัวนี้ให้สีสันสวยงาม เสมือนนกจริงๆ ข้าว่าสินค้าครั้งนี้คงขายดีไม่น้อย ครั้งนี้เจ้าส่งมาเท่าไหร่ละ "

"ครั้งนี้ข้านำงานมาส่ง 400ชุดเจ้าค่ะ โชคดีที่ตอนนี้ข้ามีช่างปัก และช่างเย็บฝีมือดีมาช่วยหลายคน จึงทำได้เยอะหน่อย ในตะกร้าสานที่ข้านำมา มีทั้งหมดสี่ตะกร้า แต่ละตะกร้าเป็นผ้าแต่ละสี สีละ100 ชุด"

"ตะกร้าสานที่เจ้าใส่ของนำมาส่งท่าทางจะน้ำหนักเบา ข้าเห็นคนงานยกเข้ามาท่าทางเหมือนไม่ค่อยจะหนักเท่าไหร่"

"ตะกร้าสานนี้น้ำหนักเบากว่ากล่องไม้เยอะมากเจ้าค่ะ ข้าคิดว่าใช้ตะกร้าสานแบบนี้ส่งงานให้ท่าน ทำให้ม้าที่ขนส่งไม่เปลืองแรงเท่าไหร่ แถมสินค้ายังไม่เสียหายอีกด้วยนะเจ้าคะ"

"ถ้าอย่างงั้นตะกร้านี้ข้าจะลองเอาส่งของไปให้พี่หญิงใหญ่ หากจริงอย่างเจ้าว่า ข้าจะสั่งซื้อจากเจ้าเพิ่มละกัน ส่วนชุดปักสกุลณาหลงไพรนี้ข้าว่าเจ้าก็ปักเพิ่มไว้อีกละกัน พวกคุณหนูพวกนั้น หากเห็นงานของเจ้าคงต้องรีบกันจับจองเป็นแน่"

"ส่วนอันนี้เป็นแบบชุดที่พวกท่านต้องการเจ้าค่ะ เพียงแต่ครั้งนี้ ข้าทำมาครบ ทั้งหญิง ชาย เด็กหญิงและ เด็กชาย ส่วนหุ่นไม้พวกนั้นข้ากำลังทำแบบหุ่นชาย และหุ่นเด็ก ออกมาเจ้าค่ะ"

"หึ หึ หึ งานนี้นอกจากเจ้าจะกวาดเงินเหล่าบรรดาคุณหนูเหล่านั้น ยังคิดกวาดเงินบุรุษเจ้าสำอางค์ของเมืองหลวงด้วยหรือ"

เว่ยเหนียนเหยาไม่ตอบอะไร นอกจากอมยิ้มน้อยๆ

"แล้วสบู่ของข้าละ เจ้านำมาด้วยหรือไม่ ของที่เจ้าให้มาคราวก่อนข้าใช้ไปหมดแล้ว"

"ครั้งนี้นอกจากสบู่แล้ว ข้ายังมีอะไรที่ดีกว่าสบู่มาให้ท่านลองเจ้าค่ะ"

หญิงสาวหยิบขวดน้ำมันหอมกุหลาบขึ้นมาวางตรงหน้าชุนเหมยสามขวด พลางบอกให้ชุนเหมยส่งมือข้างหนึ่งมาให้นาง นางเปิดฝาจุกของขวดออก ก่อนจะเทน้ำมันออกมาเล็กน้อย กลิ่นหอมของกุหลาบเริ่มกระจายออกมาจนสัมผัสได้

หญิงสาวค่อยๆนวดวนจนน้ำมันจางหายไป เหลือแต่ความชุ่มชื้นบนผิว กับความหอมละมุนของกลิ่นกุหลาบบนมือเท่านั้น

"นี่คืออะไร ทำไมถึงดีเช่นนี้ เจ้ารู้ไหมทุกครั้งที่ถึงหน้าหนาว ผิวหน้าผิวกายของข้าจะต้องแห้งจนข้าอยากจะร้องไห้เลยทีเดียว"

"นี่เรียกว่า น้ำมันหอมกุหลาบเจ้าค่ะ ช่วยบำรุงผิวหน้า ผิวกายให้ชุ่มชื่น แต่บางทีจะขึ้นไขแบบนี้ ถ้าเป็นแบบนี้ท่านก็แค่เอาไปตั้งในที่ที่มีความร้อน น้ำมันก็จะกลับมาเหมือนเดิมเจ้าค่ะ หรือถ้าท่านอยากจะแช่น้ำ ท่านก็หยดลงไปในอ่างอาบน้ำร้อนแล้วลงไปแช่ตัว เพียงเท่านี้ผิวกายท่านก็จะทั้งนุ่มทั้งหอม"

"นี่คงเป็นสินค้าอีกตัว ที่เจ้าคิดจะทำใช่หรือไม่"

"ใช่แล้วเจ้าค่ะ ข้าเลยลองเอามาให้ท่านใช้ ส่วนอีกสองขวดข้าฝากท่านช่วยส่งให้พี่หญิงใหญ่กับท่านแม่ของพวกท่านด้วยนะเจ้าคะ ส่วนนี่สบู่ เพียงแต่ตอนนี้มีแต่กลิ่นดอกบัว ข้าเอามาให้ท่านลองใช้กันก่อน"

ชุนเหมยมองของกำนัลที่วางอยู่มากมายพลางหรี่ตา

"เจ้านำของมามากมายเช่นนี้ มิใช่มีเรื่องอะไรมาให้ข้าช่วยอีกกระมัง"

"พี่ชุนเหมย พี่ช่างรู้ใจข้าจริงๆเจ้าค่ะ"

หญิงสาวทำตาโตพลางหัวเราะ

"ข้ามีเรื่องจะปรึกษาท่านจริงๆเจ้าค่ะ "

ชุนเหมยกรอกตาขึ้นบน พลางหยิบน้ำมันหอมมาเทใส่มือ อืมมมมมม หอมจริง สงสัยต้องไถ่น้องสาวตัวดีให้มากกว่านี้เสียแล้ว

"เจ้าว่ามาเถอะ"

"เรื่องแรก ข้าอยากให้ท่านช่วยสืบเรื่องๆหนึ่งให้ข้า เรื่องนี้เกิดที่เมืองหลวงข้าไม่รู้ว่า จะเริ่มสืบจากตรงไหนเจ้าค่ะ"

นางเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับเหวินฉี และซีเม่ยให้ชุนเหมยฟัง

"เจ้าว่าเรื่องเกิดขึ้นที่บ้านสกุลหย่ง ในเมืองหลวงหรือ"

"ใช่แล้วเจ้าค่ะ พี่ชุนเหมยรู้จักพวกเขาหรือเจ้าคะ"

"พวกเขาล้วนทำการค้ากับตระกูลของข้า ถ้าเป็นแบบที่เจ้าเล่ามา คุณชายรองที่เจ้าว่า ต้องเป็น ไอ้สารเลวหย่งฉางเฉินแน่ๆ"

"ท่านมีความแค้นกับเขาหรือเจ้าคะ"

"จะว่าแบบนั้นก็ได้ ตอนวันงานปักปิ่นของข้า มันใช้โอกาสที่คนอยู่ในงาน ข่มเหงสาวใช้คนสนิทของข้าในที่ลับตาคน สาวใช้คนนั้นอีกไม่กี่เดือนก็จะแต่งงานออกเรือนไปแล้ว แต่โชคร้ายมาเจอเจ้าสารเลวนั่น นางทนรับเรื่องนี้ไม่ไหว จึงเขียนจดหมายสั่งเสีย แล้วผูกคอตายในห้องนอน กว่าที่พวกข้าจะรู้เรื่องทุกอย่างก็สายเสียแล้ว วันนั้นข้ากับพี่หญิงใหญ่คุกเข่าขอร้องท่านพ่อให้คืนความเป็นธรรมให้แก่นาง ท่านพ่อข้ายอมออกหน้าช่วย เชิญนายท่านสกุลหย่งมาพบ แต่เจ้าเดรัจฉานนั้นกลับบอกว่าถูกนางยั่วยวน พวกข้าสองคนหาข้อโต้แย้งต่างๆ จนมันยอมจำนน แต่คนก็ตายไปแล้ว นายท่านหย่งขอร้องท่านพ่อข้าทั้งน้ำตา สาบานว่ากลับไปจะอบรมบุตรชายให้ดี พร้อมยินดีชดใช้เงินจำนวนมากให้กับครอบครัวสาวใช้คนนั้น ท่านพ่อเห็นว่าถึงยังไงพวกเราก็ไม่มีหลักฐานจึงได้แต่จำยอมรับข้อเสนอนั้น"

"ฟังจากที่ท่านพูด แสดงว่าเรื่องที่พี่สามีข้าเล่าให้ฟังน่าจะเป็นเรื่องจริง แต่ที่ข้ากังวลไม่ใช่เรื่องนั้น พี่สามีข้าเล่าว่า ทำร้ายคุณชายรองคนนั้นจนนอนแน่นิ่งไป ข้าเกรงว่า ฝ่ายตระกูลหย่งจะไม่ยอมให้เรื่องนี้จบง่ายๆ"

"ตามที่ข้ารู้ นายท่านหย่งแม้จะรักบุตรชาย แต่ถือได้ว่าเป็นคนมีความยุติธรรม วันนั้นที่เขากลับไปจากบ้านข้า ก็สั่งโบยบุตรชายถึง20 ไม้ แถมยังกักบริเวณไม่ให้ออกไปไหนอีกหลายเดือน ยังไงเรื่องนี้ข้าจะสืบให้ชัดเจนก่อน แล้วเราค่อยคิดหาหนทางกันดู"

"แล้วเรื่องนี้ท่านไม่ต้องให้พี่หญิงใหญ่ช่วยหรือเจ้าคะ"

"สาวน้อย เจ้าคิดว่าผู้หญิงคนเดียวอย่างข้า มาเปิดร้านไกลถึงเพียงนี้ จะไร้ซึ่งเขี้ยวเล็บอย่างนั้นหรือ วางใจเถอะเรื่องนี้ข้าจะจัดการให้เจ้าเอง เพียงแต่เจ้าต้องมอบน้ำมันหอมนี่ให้ข้าอีกสักสองสามขวดเป็นค่าตอบแทน"

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะให้ท่านพี่รีบนำมาส่งให้ท่านเลยเจ้าค่ะ ส่วนเรื่องที่สอง ข้าอยากจะซื้อร้านในเมืองเพื่อเปิดร้านค้าเจ้าค่ะ"

"เรื่องนี้ไม่ยาก เจ้าไปที่หอการค้ากลาง ที่นั่นล้วนมีข้อมูลทุกอย่างที่เจ้าต้องการ"

"อีกเรื่องข้าอยากหาช่างเหล็กฝีมือดี พวกที่ทำเกี่ยวกับเครื่องครัวท่านพอจะแนะนำข้าได้หรือไม่"

"เรื่องนี้ข้าไม่แน่ใจ แต่เจ้าลองไปหานายช่างเฟิ่งที่ประตูตะวันออกดู"

"ท่านพี่ชุนเหมย ท่านช่างรอบรู้เหลือเกินเจ้าค่ะ ขอบพระคุณท่านมาก ท่านช่วยข้าได้เยอะเลย"

ชุนเหมยส่ายหน้าอย่างเอ็นดู

"นั่นสามีเจ้าเอารถเข้ามาจอดแล้ว รีบไปเถอะเดี๋ยวร้านจะปิดเสียก่อน ข้าเองก็จะรีบสืบเรื่องนั้นให้เจ้าเหมือนกัน"

มีคนบอกว่า ราคาของซื้อของขาย ของไรท์ ไม่สมเหตุสมผล เดี๋ยวไรท์ขอเขียนไปเรื่อยๆก่อนนะคะ อะไรแก้ได้ก็จะแก้เลย อะไรยังแก้ไม่ได้ เดี๋ยวจะกลับมารีไรท์ใหม่ค่ะ

รับฟังทุกเหตุผล แต่อย่ารุนแรงนะคะ ใจไรท์บอบบาง