บทที่41

ชุนเหมยเมื่อเห็นน้องสาวต่างสายเลือด กระวีกระวาดวิ่งออกไปหาสามีก็ส่ายหัวยิ้มๆ นางเดินออกจากห้องโถง มุ่งตรงกลับเข้าห้องนอนทันที

"เวิ้นสุ่ย"

เสียงราบเรียบของหญิงสาวคล้ายพูดคุยกับอากาศที่อยู่ภายในห้อง เงาดำสายหนึ่งเคลื่อนออกมาจากมุมห้องอย่างเงียบๆ

"นายหญิง"

"เจ้าไปสืบเรื่องนั้นมาให้ข้า จำไว้ข้าต้องการเรื่องทั้งหมดอย่างละเอียด"

ไร้เสียงตอบรับใดๆ มีเพียงเงาดำสายนั้น ที่เลือนหายไปคล้ายไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อน ชุนเหมย เดินออกจากห้องไปช้าๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ท่านพี่ตอนที่อยู่ที่หอการค้ากลางทำไมท่านไม่ช่วยข้าออกความคิดเห็นบ้างเลยเจ้าค่ะ"

หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างแง่งอน ที่สามีไม่ช่วยนางออกความคิดเห็นใดๆ เกี่ยวกับร้านค้าที่นางจะซื้อ

"ก็พี่ไม่มีความรู้เรื่องนี้ พี่ว่าร้านไหนเจ้าเห็นว่าดีพี่ก็ว่าดี พี่ล้วนเชื่อฟังเจ้าเหยาเอ๋อ"

เซียงย้งกลั้นหัวเราะหน้าแดง เมื่อเห็นพี่ชายกลายสภาพเป็นแมวหนุ่มช่างออดอ้อนต่อหน้าพี่สะใภ้ ก่อนจะรีบปรับสีหน้า เมื่อเห็นสายตาพิฆาตที่พี่ชายส่งตรงมาให้

"พี่สะใภ้ในเมื่อท่านยังไม่ถูกใจ ก็ค่อยๆ หาไปก็ได้ขอรับ ข้าและ พี่หานตงล้วนเชื่อฟังท่าน"

"อะ นั่น นั่น น่าจะใช่ร้านเหล็กที่พี่ชุนเหมยบอก เราเข้าไปดูกันเถอะเจ้าค่ะ"

"ท่านลุงเจ้าคะ นี่ใช่ร้านของนายช่างเฟิ่งหรือเปล่า"

"อ๋อ นั่นแหนะ นายช่างเฟิ่งอยู่ตรงนั้น"

ชายชราชี้ไปที่ชายกลางคน ผิวคล้ำ รูปร่างกำยำ คนหนึ่ง

"นายช่างเฟิ่ง นายช่างเฟิ่ง มีคนมาหาขอรับ"

"พวกท่านเป็นใคร มีธุระอะไรกับข้าหรือ"

"พอดีว่าข้าได้รับการแนะนำมา จึงอยากจะจ้างวานท่านทำของใช้บางอย่างเจ้าค่ะ"

เว่ยเหนียนเหยาส่งแบบร่างสิ่งของสามอย่างที่นางวาดออกให้ช่างเฟิ่งดู ใบแรกคือเครื่องบดแบบมือหมุน ใบที่สองคือ เครื่องอัดถ่านแบบมือหมุน และใบที่สามคือ เตาอบแบบใช้ถ่านนั่นเอง

นายช่างเฟิ่งมองดูของทั้งสามอย่างด้วยความแปลกใจ เขาไม่รู้ว่าไอ้เครื่องแบบที่หญิงสาวผู้นี้สั่งทำมีไว้เพื่ออะไรกันแน่ แม้ในกระดาษจะมีคำอธิบายอย่างชัดเจน แต่เขาก็ยังมีความสงสัยอยู่ดี

"นายหญิงท่านนี้ แบบที่ท่านส่งให้ข้าดู ข้ายังไม่เคยทำ ข้าคงต้องขอลองทำดูก่อนขอรับ"

"แล้วไม่ทราบว่า ท่านจะใช้เวลานานหรือไม่"

"ช่วงนี้ไม่มีงานนอกส่งมา รวมช่างทั้งหมด ไม่เกินเจ็ดวันขอรับ"

"แล้วค่าใช้จ่ายเล่าเจ้าคะ"

"ใบแรก กับใบที่สองข้าคิดอย่างละ 8 ตำลึงเงิน ส่วนใบที่สามรูปร่างค่อนข้างใหญ่ ใช้เนื้อเหล็กเยอะมาก ข้าขอคิด 2ตำลึงทองขอรับ"

ถือว่าเป็นราคาสูงมากทีเดียว แต่นางก็เข้าใจ สิ่งที่นางสั่งล้วนส่งให้ใช้เหล็กอย่างดี หากผลออกมาเป็นที่น่าพอใจ ลู่ทางที่นางวางไว้ จะได้กำไรมากกว่านี้หลายเท่านัก

"ตกลงตามนี้เจ้าค่ะ ข้ารบกวนท่านร่างสัญญา ข้าจะวางเงินมัดจำให้ท่านก่อน 2ตำลึงทอง ส่วนที่เหลือเมื่องานเสร็จแล้ว ข้าจะมาชำระตอนรับของเจ้าค่ะ"

ฝ่ายนายช่างเฟิ่งให้คนมาร่างสัญญาทันที หลังจากได้สัญญาแล้ว นางมองไปรอบๆ เห็นว่าร้านแถวนี้เป็นเหมือนตลาดนัดที่พวกพ่อค้าชอบเอาสิ่งของต่างๆ มาตั้งขาย

นางจึงขอหานตงเดินดูของสักครู่ ทั้งสามเดินลัดเลาะไปตามถนนต่างๆ โดยมีหญิงสาวเป็นผู้นำ จนกระทั่งไปถึงร้านหนึ่ง ร้านขายต้นไม้ นางรีบเดินเข้าไปดูทันที

"นายหญิงขอรับ ไม่ทราบว่าท่านต้องการซื้อหาสิ่งใดขอรับ ร้านของข้ามีต้นไม้หลากหลายชนิด ที่มาจากต่างแคว้นก็มีนะขอรับ"

"ข้าอยากได้ดอก โม่ลี่ฮวา (มะลิ) ไป๋หลาน (จำปี) หวงหลาน (จำปา) ท่านมีหรือไม่"

"ถ้าเป็นดอกไม้ เชิญทางนี้ขอรับ นี่เป็นดอกที่ท่านต้องการทั้งหมด ราคาก็แตกต่างกันไปขอรับ"

"ข้าขอดอกโม่ลี่ฮว่า ขนาดนี้สามสิบต้น ไป๋หลานสิบต้น หวงหลานสิบต้น"

"โม่ลี่ฮวา ราคาต้นละสิบห้าอีแปะ ไป๋หลาน หวงหลาน ท่านเลือกต้นที่โตแล้ว ข้าคิดต้นละสี่สิบอีแปะต่อต้นขอรับ รวมแล้วเป็นเงินหนึ่งตำลึงเงิน กับสองร้อยห้าสิบอีแปะขอรับ"

"ข้าอยากได้ต้นโป้เหอ (มินต์) ท่านมีหรือไม่"

"เชิญท่านตามมาทางนี้ขอรับ ตอนนี้โป้เหอ กำลังแตกใบสวยเลยขอรับ ตอนนี้ข้าเหลืออีกแค่สามสิบต้น หากท่านรับทั้งหมดข้าจะคิดแค่ต้นละสิบอีแปะขอรับ"

"ได้ แต่ข้าซื้อของท่านเยอะขนาดนี้ ไม่ทราบว่า ท่านสามารถจัดส่งให้ข้าได้หรือไม่ "

"หากเป็นในตัวเมือง ข้าสามารถจัดส่งโดยไม่คิดเงินเพิ่มขอรับ แต่ถ้าออกไปด้านนอกเมืองข้าคิดค่าส่งครั้งละ 50 อีแปะขอรับ"

"แต่ข้าซื้อของท่านตั้งเยอะ ท่านน่าจะส่งให้ข้าโดยไม่คิดเงินนะ "

พ่อค้ามองหน้าลูกค้ารายใหญ่อย่างหนักใจ

"เอาเช่นนี้เถอะ งั้นท่านก็แถม พืชสวนครัวให้ข้าสักสี่ห้าต้นแทนแบบนี้ดีไหม"

"แบบนั้นก็ได้ขอรับ แต่ว่าของที่แถมข้าต้องเลือกให้ท่านเองนะขอรับ"

"ได้เลยท่านพ่อค้า อาย้งเจ้ามาอธิบายทางไปบ้านเรา ท่านพี่เชิญมาจ่ายเงินเจ้าค่ะ"

สองหนุ่มเดินมาทำหน้าที่อย่างขมีขมัน ไม่ขาดตกบกพร่อง

"พี่สะใภ้ ท่านซื้อต้นไม้ไปเยอะขนาดนี้ ท่านจะเอาไปทำอะไรขอรับ"

นางยกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผู้เป็นน้อง

"สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่เป็นเงินเป็นทอง "

เซียนย้ง "? ...?

หลายวันที่ผ่านมา ครอบครัวของนางถือว่าใช้ชีวิตอย่างสงบสุข หลังจากที่ต้นไม้มาส่ง สามีของนาง เหวินฉี และ เซียนย้ง ต่างพากันช่วยนำไปปลูกในที่ดินที่ว่างอยู่

อาซ่างส่งบันทึกเรื่องของมันฝรั่งมาให้ดู พบว่ามันฝรั่งส่วนมากเริ่มมีรากงอกแล้ว นับดูจากบันทึกนั่นแสดงให้เห็นว่า มันฝรั่งพวกนี้สามารถเก็บไว้ในที่แห้งและอากาศเย็นได้เป็นสิบวันทีเดียว นางบอกให้สามีช่วยหาซื้อแกลบของชาวบ้านมาจำนวนหนึ่ง จากนั้นจึงขอกำลังพวกผู้ชาย ช่วยกันไถพรวนที่ดินขึ้นมาหนึ่งแปลง

นางขุดหลุมลึกพอประมาณ นำมันฝรั่งที่รากงอกหงายขึ้นข้างบน และวางลงในหลุม แล้วก็ใช้แกลบปูทับหน้าดินจนทั่ว รดน้ำให้ชุ่ม รอเวลาให้ต้นมันฝรั่งเติบโตเป็นต้นกล้า ถึงเวลานั้นค่อยนำดินมากลบอีกครั้ง ตอนนี้นางไม่รู้ว่าต้นมันฝรั่งบนเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง ได้ยินว่ามีชาวบ้านบางส่วนเริ่มขึ้นเขาไปหาหน่อไม้และมันฝรั่งเพื่อนำมากินบ้างแล้ว นางได้แต่หวังว่า คนเหล่านั้นจะไม่มักง่ายทำลายแหล่งที่มาของอาหารที่ตัวเองต้องพึ่งพิงจนหมด

จากตรงนี้นางมองเห็นอาเสิ้นกับสามี ที่กำลังทำบ่อเผาถ่านเพิ่มอีกสี่บ่อ โดยมีเซียนย้งและเหวินฉีกำลังสร้างหลังคาขึ้นมาคลุมบ่อทั้งหมด เพราะเกรงว่าหากหิมะตกจะทำให้บ่อที่สร้างเสียหายขึ้นมาได้

หญิงสาวยิ้มอย่างมีความสุข มือเรียวยกถ้วยชาขึ้นดื่ม วันนี้อากาศกำลังเย็นสบาย นางจึงขึ้นมานั่งเล่นรับลมที่ตรงระเบียงบ้าน ตรงหน้าคือแผนงานบางส่วนที่โดนขีดฆ่าไปแล้ว

นางมองไปรอบๆ ตอนนี้ทุกคนในบ้านมีความสุขกันมาก มากจนใจส่วนหนึ่งของนางนึกหวั่นใจ ลางสังหรณ์บางอย่างบอกให้นางระมัดระวัง

"พี่บุญธรรมท่านอยู่นี่เอง ทางร้านเชิงอี้ชิง ส่งจดหมายมาถึงท่านขอรับ"

หญิงสาวเอื้อมมือไปรับจดหมายมาวางไว้ อาซ่างทำงานได้ดีกว่าที่นางคาดไว้เยอะ แม้จะมีผิดพลาดบ้าง แต่เมื่อถูกแนะนำ ก็สามารถนำมาแก้ไข และปรับปรุงไปใช้งานได้เป็นอย่างดี

"อาซางตอนนี้ก็อากาศหนาวเย็นแล้ว ข้าอยากให้เจ้าช่วยวัดตัวคนงานทั้งชายหญิงให้ข้าทุกคน ข้าจะมอบเสื้อสำหรับใส่ในหน้าหนาวให้พวกเขาคนละสองตัว ผ้าห่มอีกคนละผืน"

พี่บุญธรรมเขาช่างใจกว้างนัก ปรกติชาวบ้านพวกนี้ถ้าไปรับจ้างทำงานไร่ ก็จะจ้างผู้ชายวันละห้าสิบอีแปะ ส่วนผู้หญิงวันละสามสิบอีแปะ ซึ่งเป็นงานที่หนักพอสมควร แถมยังต้องนำอาหารไปกินกันเองด้วย

แต่นี่นางเพิ่งขึ้นค่าแรงคนงานไป แถมตอนนี้ยังจะมอบเสื้อผ้า ผ้าห่มให้คนงานอีก จริงอยู่ว่า งานของนางขายได้ราคาที่สูงจนคนที่นี่คาดไม่ถึง แต่นี่ก็คือกฎของธรรมชาติมิใช่หรือ ปลาใหญ่กินปลาเล็ก มิฉะนั้นจะเกิดความเหลื่อมล้ำในชนชั้นได้ยังไง

ตัวเขาเองเมื่อก่อนนี้ แม้แต่ขนมที่กินก็เรียกได้มามาจากร้านที่มีชื่อเสียง ราคากล่องหนึ่งไม่ต่ำกว่าตำลึงทอง เงินเหรียญอีแปะ เป็นอะไรที่พวกเขาไม่เคยเห็นค่าเสียด้วยซ้ำ

"ข้าทราบแล้วขอรับพี่บุญธรรม"

"แล้วอาเส้า เป็นยังไงบ้าง"

"ตั้งแต่ที่ท่านให้หยุดสอนเด็กๆ พี่ใหญ่ก็ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านขอรับ"

"เย็นนี้ข้าจะต้มน้ำแกงไก่กับรากบัว เดี๋ยวข้าจะแบ่งไว้ให้ พวกเจ้าก็เอาไปกินบำรุงร่างกายกัน ส่วนชาเกสรดอกบัว ถ้าหมดแล้วก็ให้รีบมาบอก ชานั้นช่วยบำรุงร่างกาย บำรุงเลือดลมได้เป็นอย่างดี"

อาซ่างน้ำตารื้น คนไม่ใช่ญาติ แต่ทำไมช่างดีกับพวกเขาซะเหลือเกิน ต่างจากคนที่มีเลือดเนื้อเดียวกันดุจฟ้ากับเหวเลยจริงๆ

"ขอบคุณขอรับท่านพี่บุญธรรม ถ้างั้นข้าขอตัวไปทำงานก่อนนะขอรับ"

หญิงสาวหยิบจดหมายที่วางไว้เมื่อสักครู่มาเปิดดู ในที่สุดข่าวที่นางรอคอยก็มาสักที หญิงสาวกวาดสายตาไล่ไปตามตัวอักษรอย่างโล่งอก

นี่ก็ได้เวลาอาหารกลางวันแล้ว โชคดีที่ตอนนี้พี่ซีเม่ยขอรับหน้าที่ทำอาหารแทนนาง นางจึงมีเวลาทำโน่นทำนี่ขึ้นมาอีกเล็กน้อย

ข่าวดีที่นางพึ่งได้รับ เดี๋ยวค่อยคุยกับทุกคนตอนหลังอาหารกลางวันก็น่าจะได้

"ท่านพี่เจ้าคะ พี่ชุนเหมยส่งข่าวเรื่องบ้านสกุลหย่งมาแล้วเจ้าค่ะ"

เสียงนี้ทำให้ทุกคนชะงักไปทันที หลังจากกินข้าวกันเสร็จแล้ว ทุกคนจึงย้ายมานั่งกันที่ห้องโถงนี้ ขณะที่กำลังคุยกันด้วยเรื่องสัพเพเหระ เสียงนี้กับหยุดคำพูดทุกคำลง

"ได้เรื่องว่าไงบ้างเหยาเอ๋อ"

หานตงถามออกมาอย่างตื่นเต้นแทนผู้เป็นพี่

"ถือว่าพี่เหวินฉีโชคดีไม่น้อย คุณชายรองนั่นไม่ได้บาดเจ็บสาหัสอะไร เห็นว่าตกใจกลัวจนเป็นลมไปมากกว่า ตอนนี้สบายดีแล้ว"

"โชคดี โชคดีแล้วจริงๆ ท่านพี่เหวินฉี"

เซียนย้งเข้าไปกอดพี่ชายอย่างโล่งอก เรื่องนี้ทำให้เขาวิตกมาหลายวันทีเดียว

"น้องสะใภ้ แล้วทางนายท่านตะกูลหย่งว่ายังไงบ้าง"

"ที่ข้าบอกว่าท่านโชคดี เพราะอีกเรื่องหนึ่งก็คือ คุณหนูสามวิ่งเล่น แล้วแอบสาวใช้เข้าไปที่ห้องท่าน ข้าก็ไม่รู้ว่านางแอบอยู่ตรงไหน แต่เป็นนางที่วิ่งไปตามนายท่านหย่งให้มาช่วยพี่ชาย และเล่าเรื่องที่นางได้ยินให้เขาฟัง นายท่านหย่งได้ชื่อว่าเป็นคนซื่อตรง เห็นบุตรชายมาถูกทำร้ายที่ห้องท่าน ประกอบกับเหตุการณ์ที่คุณหนูสามซึ่งยังเป็นเด็กเล่าให้ฟัง ก็เข้าใจเรื่องทั้งหมดได้ทันที แม้เขาจะโกรธที่บุตรชายถูกทำร้าย แต่ก็ถือว่าชดใช้ให้พวกท่าน หากปัญหาก็คือ คุณชายรองคนนั้นพอหายดีก็ประกาศจะแก้แค้นท่าน เห็นว่าให้คนไปข่มขู่หลงจู๊เพื่อขอสัญญาจ้างของท่านด้วย เพียงแต่สัญญาถูกนายท่านหย่งเอาไปก่อนหน้านี้แล้ว เขาเลยต้องรามือไป"

กุ๋ยซีเม่ยน้ำตาไหล นางดีใจ ดีใจมากจริง อย่างน้อยสามีของนางก็ไม่ได้ฆ่าใคร ไม่ต้องอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ อีกต่อไป

เว่ยเหนียนเหยา เข้าไปกอดนาง พลางเช็ดน้ำตาให้

"พี่สะใภ้ ต่อไปนี้ท่านก็ไม่ต้องทนอุดอู้อยู่แต่ในบ้านแล้ว สามารถไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระ"

"ถ้าอย่างนั้นข้าจะรีบออกไปซ่อมแซมบ้าน รบกวนพวกเจ้ามานานแล้ว"

เหวินฉีพูดออกมา ด้วยรู้สึกเกรงใจครอบครัวของหานตง

เว่ยเหนียนเหยารู้ใจสามีดีว่า อยากช่วยเหลือครอบครัวของพี่ชายท่านนี้

"พี่เหวินฉี พี่สะใภ้ ตอนนี้บ้านข้ามีงานมากมาย มิสู้ท่านอยู่บ้านข้า คอยช่วยงานข้ากับพี่หานตงไปก่อน ไว้เก็บเงินเก็บทองได้ท่านค่อยซ่อมแซมบ้านก็ยังไม่สาย"

" ได้ ถ้ายังงั้นพวกข้าขอรบกวนพวกเจ้าไปก่อน รอเก็บเงินซ่อมบ้านได้เมื่อไหร่ พวกข้าจะรีบย้ายออกไปทันที"

"อาเหยา อาเหยา อาเหยา "

เสียงวิ่งดังเข้ามาพร้อมกับเสียงของนางลี่สือหลิน หญิงชราวิ่งเข้ามาด้วยความดีใจ ในตาเต็มไปด้วยความปีติ

"ท่านแม่ลี่เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ เหตุใดจึงรีบวิ่งมาเช่นนี้"

"อาเหยา วันนี้ข้าจะขอลางานเจ้าสักหนึ่งวัน เมื่อ เมื่อกี้บุตรชายกับลูกสะใภ้ข้ามาบอกว่า สะใภ้ข้าตั้งครรภ์แล้ว ข้าจะได้เป็นย่าคนแล้ว"

นางลี่สือหลิน พูดออกมาอย่างดีใจ บุตรชายนางแต่งงานมานาน แต่ก็ยังไร้ทายาทสืบตระกูลเรื่องนี้เป็นเรื่องที่นางกังวลใจอยู่หลายปี

เมื่อกี้นี้บุตรชายและสะใภ้มาแจ้งข่าวให้ทราบว่าลูกสะใภ้กำลังตั้งครรภ์นางดีใจซะเหลือเกิน

ทุกคนต่างยินดีกับนางลี่สือหลินที่จะได้มีหลานไว้สืบตระกูลสมดังตั้งใจ

"อาเหยาเจ้าคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม ถ้าข้าจะขอให้บุตรชายกับสะใภ้มากินข้าวที่บ้านวันนี้"

"โธ่ ท่านแม่ลี่เจ้าคะ บ้านนั้นก็เป็นบ้านท่านนะเจ้าคะ"

"ดี ดี อาย้ง เดี๋ยวเจ้าไปซื้อไก่มาให้ข้า ข้าจะเคี่ยวนำ้แกงไก่ให้พวกเขา"

"ท่านแม่ลี่น้ำแกงไก่ข้าเคี่ยวไว้ในครัวตั้งเยอะ ตั้งใจไว้ให้ท่านพี่เอาไปส่งให้ท่านพ่อสามีด้วย เดี๋ยวลูกสะใภ้ท่านมา ท่านค่อยมาตักไปก็ได้เจ้าคะ"

"งั้นเดี๋ยวอาย้งเจ้าไปกับข้า ไปช่วยข้าดูแลจัดบ้านจัดช่องใหม่สักหน่อย ไปไป"

นางลี่สือหลินเดินนำเซียงย้งกลับบ้านอย่างลนลาน ในใจนางตอนนี้มีแต่คำว่าหลานชายอยู่ในหัวเต็มไปหมด