บทที่42

"มา มาลูกสะใภ้เจ้านั่งก่อน"

นางลี่สือหลิน รีบบอกให้บุตรชายประคองลูกสะใภ้นั่งลงบนเก้าอี้

"น้องสาว น้องเขยตอนนี้คงสบายดีสินะ ท่าทางจะร่ำรวยกันใหญ่"

ลี่ห่าวฟงบุตรชายของนางลี่สือหลิน กล่าวออกมาอย่างประชดประชัน เขามองไปมองรอบๆบ้านหลังนี้ด้วยความอิจฉา ครั้งก่อนเขาเคยขอให้มารดา ช่วยพูดกับน้องสาวและน้องเขยว่าให้ตนและภรรยาเข้ามาอยู่ที่นี่ด้วย แต่คนพวกนี้ล้วนแล้งน้ำใจต่อเขากับภรรยา ดีว่ามารดาแอบส่งเงินทองไปให้เขาใช้อยู่เรื่อยๆ ชีวิตเขากับภรรยาจึงไม่ได้ลำบากอะไร

"พวกข้าก็แค่มีกินมีใช้นะขอรับ ท่านพี่ภรรยา"

เซียนย้งจริงๆ ไม่ค่อยจะชอบพี่ภรรยาคนนี้มากนะ เพราะเขาเป็นคนหยิบโหย่งไม่ค่อยชอบทำงานเท่าไหร่ แถมยังชอบใช้กำลังกับภรรยาของเขาและท่านแม่ยายอยู่บ่อยครั้ง

"เอาละ เอาละ มากินข้าวกันเถอะ วันนี้พวกเจ้าต้องกินเยอะๆนะ อ้าวข้าลืม พวกเจ้ากินกันไปก่อน ข้าไปเอาน้ำแกงไก่ที่บ้านอาเหยาก่อน"

นางลี่สือหลินออกไปไม่นานก็กลับมาพร้อมน้ำแกงไก่ถ้วยใหญ่

"อาเซียงเมื่อกี้ตอนแม่ไปตักน้ำแกงไก่ เห็นกล่องใส่โสมยังวางอยู่ในครัว เห็นอาย้งบอกว่า โสมหัวนั้นราคาหลายร้อยตำลึงทอง ทำไมเอามาวางไว้อย่างนั้นละ"

ซินเซียงแอบมองไปยังพี่ชายกับพี่สะใภ้ เห็นคนพวกนั้นไม่ได้สนใจก็ลอบถอนใจ

"พรุ่งนี้ข้าจะเตือนให้พี่สะใภ้เอาไปเก็บเจ้าค่ะ"

"พี่สะใภ้ หึ! เรียกซะสนิทสนมเต็มปากเต็มคำ คนพวกนั้นเป็นอะไรกับเจ้า พี่สะใภ้เจ้านั่งอยู่ตรงนี้ต่างหาก"

"ยังไงนางก็ดีกับข้า มากกว่าใครบางคนที่บอกว่าเป็นญาติก็แล้วกัน"

ครั้งนี้ซินเซียงไม่ยอมให้อีกฝ่ายว่าอยู่ฝ่ายเดียว

"หยุดๆ พอแล้ว อาเซียงพรุ่งนี้เจ้าก็อย่าลืมไปบอกอาเหยา เมื่อกี้ข้าเข้าบ้านไปก็ไม่เจอใคร ไม่งั้นคงจะฝากบอกไปแล้ว เอาละ เอาละกินข้าวกัน"

สองสามีภรรยานั่งกินไปสักพัก บุตรชายนางลี่สือหลินก็ขอไปเข้าห้องน้ำ นางลี่สือหลินเป็นห่วงบุตรชายที่หายไปนาน จึงตามออกมาดู

"ทำไมเจ้าออกมานานขนาดนี้เหอะ คนอื่นเขากินกันจนอิ่มไปหมดแล้ว"

"ก็ข้าอึดอัดท้อง เรื่องแบบนี้จะกำหนดเวลาได้อย่างไรเล่าท่านแม่ ไปๆ ดูสิยังมีอะไรเหลือให้ข้ากินอีกบ้าง"

หลังจากที่สองสามีภรรยาอิ่มกันแล้ว ฝ่ายภรรยาก็ส่งสายตาให้สามีเริ่มเรื่องที่มาในวันนี้เสียที

"ฮะแฮ้ม เอ่อ ท่านแม่ขอรับที่ข้ามาในวันนี้ ข้ามีเรื่องจะมาปรึกษากับท่านและน้องสาวขอรับ"

"เจ้ามีอะไรก็พูดมาเถอะ ทำไมต้องอ้ำๆอึ้งๆ"

"คือเมื่อวานข้าได้พบเพื่อนเก่าที่ทำงานอยู่ร้านซินเหลียน เขามาชวนข้าไปทำงานด้วยกัน เพียงแต่ว่ามีข้อแม้บางอย่างขอรับ"

"ร้านซินเหลียน ใช่ร้านผ้าซินเหลียนในตัวเมืองหรือไม่ขอรับ"

เซียนย้งเริ่มรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆในตัวพี่ภรรยาคนนี้

"ใช่ใช่ เขาจะรับข้าเข้าทำงาน ในตำแหน่งผู้ช่วยคนดูแลร้านเลยนะ เพียงแต่"

"เพียงแต่อะไรเจ้าคะ พี่ใหญ่"

ซินเซียงทำเสียงคาดคั้น

"เพียงแต่ท่านแม่ กับน้องสาวยอมไปทำงานเป็นช่างปักให้กับร้านซินเหลียนก็เท่านั้นขอรับ"

ตอนนี้หน้าของคนที่ถูกเอ่ยถึงซีดเผือด บุตรชายเห็นท่าทางนางลี่สือหลินเป็นแบบนั้นก็รีบพูดต่อ

"ท่านแม่ เพื่อนของข้า บอกเจ้านายของเขาใจดีมาก ยินดีจ่ายค่าจ้างให้พวกท่านถึงสามเท่าจากค่าจ้างที่ท่านเคยได้รับเลยนะขอรับ ท่านคิดดูสิขอรับ เงินพวกท่านก็ได้รับมากขึ้น แถมข้ายังได้งานเป็นผู้ช่วยผู้ดูแลร้านอีก ครอบครัวของเราล้วนแต่ได้ผลประโยชน์ น้องสาวเจ้าคิดดูบ้านหลังนี้ถึงจะใหญ่โตแต่ก็เป็นของผู้อื่น มิสู้พวกเราพี่น้องร่วมใจกันหาเงินมาปลูกบ้านของเราเองจะไม่ดีกว่าเหรอ"

เซียนย้งกำมือแน่น หน้าตามืดครึ้ม ตามองไปที่ปากของผู้เป็นพี่ของภรรยาที่ยังขยับต่อ

"พวกเจ้าคิดดู เจ้าหานตงกับเมีย ก็แค่หลอกใช้พวกเจ้า พวกเขาได้รับเงินเป็นกอบเป็นกำ แต่แค่เจียดเศษเงินมาให้พวกเจ้า หากเจ้าเชื่อข้า รับรองพวกเราทุกคนจะต้องสุขสบาย"

ตอนนี้นางลี่สือหลินมองดูหน้าบุตรชายคล้ายคนไม่รู้จัก มองดูร่างบุตรชายที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า จับมือนางขึ้นมาอย่างออดอ้อน

"ท่านแม่ ท่านกำลังจะมีหลานชาย ท่านไม่อยากให้หลานชายสุขสบายหรือขอรับ ข้าสาบาน ข้าสาบาน ต่อไปข้าจะดี จะกตัญญูต่อท่าน ท่านแม่ ท่านต้องช่วยข้านะขอรับ"

ห่าวฟงส่งสัญญาณไปหาภรรยา นางรีบเข้ามาคุกเข่าต่อหน้าแม่สามี

"ท่านแม่ ท่านแม่ได้โปรดเห็นแก่หลานชายของท่านด้วย เด็กคนนี้ไม่ใช่ว่าท่านรอคอยมานานแล้วหรือเจ้าค่ะ"

ซินเซียงทนไม่ไหว เข้าไปผลักร่างพี่ชายออกจากมารดา

"ท่านออกไป ออกไปจากบ้านข้า บ้านข้าไม่ต้อนรับคนเช่นท่าน"

ชายหนุ่มไม่สนใจ ผลักร่างของนางสาวออก คลานไปหาผู้เป็นมารดาอีกครั้ง

"ท่านแม่ น้องสาวไม่ไปก็ไม่เป็นไร แต่ท่านรักข้าที่สุด ท่านจะไม่ช่วยข้าเชียวหรือขอรับ ต่อไปหากบุตรชายข้าคลอดออกมา ท่านจะทนเห็นเขาลำบากได้หรือขอรับ

นางลี่สือหลินนั่งนิ่งมองหน้าบุตรชาย บุตรชายคนนี้เป็นนางที่คลอดเขาออกมาด้วยความรัก เป็นนางที่คอยตามใจ ทำงานทุกอย่างเพื่อให้เขาได้อยู่อย่างสบาย

น้ำตาของหญิงชราค่อยๆไหล ก่อนจะยกมือลูบหัวบุตรชาย

"ท่านแม่ ท่านแม่จะไปกับข้าใช่หรือไม่ขอรับ"

"เจ้าใหญ่ทุกครั้งที่ข้าสอนเจ้า สิ่งที่สำคัญของมนุษย์ คือ การกตัญญูรู้คุณ ตอนนี้เจ้ากลับมาขอให้ข้าเนรคุณต่อคนที่คอยช่วยเหลือ แล้วเจ้าจะให้ข้ามีชีวิตอยู่อย่างไร เจ้ากลับบ้านไปเถอะ นี่เป็นเงินที่ข้ามีเก็บไว้ เจ้าก็ใช้เงินนี่ ลองทำมาค้าขาย ถ้าเจ้าตั้งใจข้าเชื่อว่า เจ้าต้องลืมตาอ้าปากได้แน่"

"อาย้งเจ้าส่งพวกเขากลับไปเถอะ ข้าเหนื่อยเหลือเกิน"

เซียนย้งเห็นแม่สามีพูดดังนั้น ก็ดันร่างของสามีภรรยาให้เดินออกไปจากบ้าน

"เจ้าไม่ต้องไปส่งข้า ข้าไปกันเองได้ "

เซียนย้งส่ายหน้า มองดูร่างสองร่างที่เดินห่างออกไป ชายหนุ่มกำลังจะหันหลังกลับเข้าบ้าน เห็นสองสามีหยุดยืนอยู่ที่พุ่มไม้พุ่มหนึ่ง แต่พักเดียวก็เดินต่อไป เลยคิดว่า พี่ภรรยาคงจะหยุดทำธุระส่วนตัวเรี่ยราด ก็ได้แต่ส่ายหัว

ซินเซียงรู้ดีว่ามารดารักบุตรชาย แต่สิ่งที่พี่ชายขอร้อง นางยอมไม่ได้จริงๆ

"ท่านแม่ ข้า..."

"ข้าไม่เป็นอะไร เป็นข้าที่เลี้ยงเขามาผิดเอง โทษใครไม่ได้ "

หญิงชราซับน้ำตา ความยินดีที่ได้มีหลานชาย ถูกบุตรชายทำลายลงไปแล้ว

"ว่าแต่อาย้งไปรับอาเหยามาหรือยัง เด็กคนนี้ก็เหลือเกิน ไม่อยากพบท่านลุงใหญ่ ถึงขนาดหลบไปอยู่ที่บ้านอื่น เฮ้อ"

เซียนย้งกำลังจะเดินกลับเข้าบ้าน แต่นึกได้ว่าเจ้าปีศาจน้อยของเขา วันนี้เพื่อหลบหลีกท่านลุงใหญ่ จึงได้ขอไปเล่นกับหานชิงและหานเหนียนที่บ้าน

เซียนย้งเดินเข้าไปในบ้านของหานตง ความกังวลใจทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะแวะไปดูในครัว กล่องไม้สีน้ำตาลที่วางอยู่ที่เดิมทำให้เซียนย้งสบายใจขึ้น นึกตำหนิตัวเองที่เอาแต่สงสัยผู้อื่น ก่อนจะเดินออกจากครัว ขึ้นไปที่ห้องนอนของหานชิง

"อาเหยา พ่อมารับเจ้าแล้ว"

เด็กน้อยทั้งสามกำลังนั่งเล่นกันอยู่ในห้อง เห็นเซียนย้งมาก็ดีใจ

"ท่านอา ท่านอาขอรับ"

หานเหนียนวิ่งเข้าไปกอดขาผู้เป็นอาอย่างออดอ้อน

"ว่าไงเจ้าลูกหมูตัวน้อย อานึกว่าเจ้าจะหลับแล้วเสียอีก"

"ข้าก็อยากหลับ แต่ท้องตัวดีของข้าต่างหากที่มันไม่ยอม"

เนื่องจากก่อนอาหารมื้อเย็นเด็กน้อยทั้งสามกินของว่างที่ซีเม่ยทำให้จนอิ่ม ทำให้ช่วงเย็นกินอาหารไม่ได้มาก

"เมื่อเย็นท่านแม่บอกว่า ทำน้ำแกงไก่ไว้ ท่านพาพวกข้าไปกินสักคนละชามได้ไหมขอรับ"

สามจอมป่วน ทำตาปริบๆ ออดอ้อนผู้เป็นอา จนในที่สุดทั้งสี่ก็ลงมาอยู่ในห้องครัวจนได้

"พวกเจ้าอย่าวิ่งซนกันละ เดี๋ยวข้าจะตักน้ำแกงให้"

เด็กน้อยทั้งสามยืนรอน้ำแกงอย่างใจจดจ่อ โดยเฉพาะหานเหนียนที่ยกมือปาดน้ำลายอย่างอดใจไม่อยู่ หานชิงเห็นดังนั้นเลยแกล้งจี้ไปที่เอวน้องชายอย่างแรง หานเหนียนที่ไม่ทันตั้งตัวสะดุ้งสุดแรงจนไปชนเข้ากับเซียนย้ง กลายเป็นแรงสะท้อนให้ร่างอวบอ้วนเซไปข้างชั้นไม้ เซียนย้งที่ตกใจกลัวว่าหลานจะได้รับบาดเจ็บ รีบดึงหลานเข้ามากอดแต่ตัวเองกลับกระแทกเข้ากับชั้นไม้แทน

พลั๊ก

โครม

ปึ๊ก

"โอ๊ย....พวกเจ้าเป็นอะไรเจ็บตรงไหนกันหรือเปล่า"

แม้ตัวเองจะเจ็บกับการที่ไหล่ไปกระแทกเข้ากับชั้น แต่ความห่างใยในเด็กทั้งสามมีมากกว่า

"ข้าไม่เป็นไร ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าขอโทษขอรับ"

หานชิงหน้าเสีย ไม่คิดว่าการกระทำของตัวเองจะทำให้เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้

ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบหัวเด็กๆ ก่อนจะกลับไปตักน้ำแกงใส่ถ้วยให้

"พวกเจ้ารีบกินเสีย เดี๋ยวข้าจะเก็บของที่ตกลงมาให้เรียบร้อย"

ข้าวของที่ตกหล่นลงมามีเสียหายบ้าง โชคดีที่ตรงนี้เป็นที่วางเครื่องปรุง กับถุงแป้งต่างๆ เซียนย้งกำลังจะเก็บของที่เสียหายลงในตะกร้าขยะ

แต่ดันเห็นกล่องโสมที่ตกลงมาอยู่ในตะกร้าที่ทิ้งขยะอย่างพอดิบพอดี ตัวกล่องกับฝา เปิดออกจากกัน แต่กลับไม่พบหัวโสมอยู่ในตะกร้านั้นเลย

ชายหนุ่มวางขยะในมือลง ก่อนจะหยิบกล่องโสมขึ้นมา พยายามมองหาจนทั่วก็ไม่พบหัวโสม ตอนนี้มือไม้ของเซียนย้งสั่นไปหมด สีหน้าของชายหนุ่มเริ่มดำคล้ำไปด้วยความโกรธ วางกล่องโสมลงบนชั้นไม้ไว้เหมือนเดิม

"อ้าว พวกเจ้าเองหรือ ทำอะไรกันอยู่"

"พี่หานตงยังไม่นอนหรือขอรับ"

เซียนย้งพยายามปรับสีหน้า น้ำเสียงให้เป็นปรกติ

"ข้าได้ยินเสียงดังเลยลงมาดูนะ พวกเจ้าซุกซนกันใช่ไหม ถึงทำให้ท่านอาโกรธ"

หานตงคิดว่าเซียนย้งคงโกรธเด็กๆ ที่เล่นซุกซนจนทำให้ข้าวของเสียหาย

"เอาละเด็กๆ ก็สำนึกผิดแล้ว เจ้าก็พาอาเหยาไปนอนเถอะ เดียวข้าจะพาเจ้าแฝดขึ้นห้องเอง"

เซียนย้งแค่พยักหน้ารับคำ ก่อนจะอุ้มบุตรชายก้าวเท้าออกจากบ้านไปโดยเร็ว

แม้จะก้าวเท้าเร็วเพียงใด แต่ก็ยังไม่ทันใจของเซียนย้งอยู่ดี

นางลี่สือหลิน ที่เห็นบุตรเขยสีหน้าไม่สู้ดีตอนอุ้มหลานกลับมา ก็คิดว่าเป็นเพราะบุตรเขยกับบุตรชายอาจจะมีปากเสียงกันตอนออกไปข้างนอก

"อาย้ง เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า หรือ เจ้าใหญ่พูดอะไรให้เจ้าโกรธอีก เจ้าก็อย่าถือสาเขาเลยนะ"

"ท่านแม่ตอนเย็นที่ท่านเข้าไปเอาน้ำแกงไก่ ท่านบอกว่าเห็นกล่องโสมยังตั้งอยู่ในห้องครัวใช่ไหมขอรับ"

"ถูกต้อง ตอนนั้นข้ายังหยิบมาเปิดดูเลย เพราะไม่รู้ว่าเป็นกล่องอะไร พอเห็นว่าเป็นโสมข้าก็วางไว้ที่เดิม ตอนแรกข้าคิดว่าหากพบใครในบ้าน ก็จะเตือนเสียหน่อย ว่าของแพงๆ แบบนี้ควรเอาไปเก็บให้ดีๆ เจ้าถามทำไม"

"นั่นสิอาย้ง เจ้าถามแบบนี้ทำไม เกิดอะไรขึ้นเหรอ"

ซินเซียงที่ระแวงอยู่แล้ว รีบถลาเข้าไปถามเซียนย้ง

"ต้นโสมหายไปแล้ว เหลือแต่กล่อง"

นางลี่สือหลิน ใจหาย หมดแรงล้มลงนั่งบนเก้าอี้ สัญชาตญาณบางอย่าง ทำให้นางนึกถึงพฤติกรรมแปลกๆ ของบุตรชาย

"เป็น เป็นไปได้ไหมว่า อาเหยาเกิดจำได้ แล้วนำมันไปเก็บที่อื่นแล้ว"

นางลี่สือหลินพยายามหาเหตุผล ดังฟางเส้นสุดท้ายให้ความหวังของตัวเอง

"ข้าก็อยากให้เป็นเช่นนั้น แต่หากพี่สะใภ้นำของไปเก็บ ทำไมถึงไม่นำไปเก็บทั้งกล่อง ทำไมยังทิ้งกล่องไว้ในครัว หากว่าเรื่องโสมหายไป พวกเรามารู้กันในวันหลัง ถึงแม้พี่หานตงกับพี่สะใภ้ จะไม่คิดอะไร แต่พวกเราจะอยู่ด้วยกันอย่างไร้ความหวาดระแวงได้หรือ"

จริงสินะ ถ้าเกิดของหาย พวกนางก็คงอยู่กันอย่างไม่เป็นสุข ได้แต่นั่งหวาดระแวงซึ่งกันและกัน ทุกวันนี้ทั้งสองบ้านไม่เคยลงกลอนประตูหน้าบ้าน ทุกคนล้วนเข้านอกออกในกันอย่างอิสระ แต่ไม่เคยมีเรื่องข้าวของหายให้เป็นเรื่องร้อนใจกันสักครั้ง

"เมื่อครู่ตอนที่ออกไปส่งพี่ภรรยา ข้าเห็นเขากับพี่สะใภ้หยุดตรงพุ่มไม้ข้างทาง ตอนแรกข้าคิดว่าเขาคงทำธุระส่วนตัว ตอนนี้ข้าชักจะไม่แน่ใจแล้ว"

"ไป พวกเราไปบ้านเขากัน ข้าต้องไปเห็นกับตาว่า ใช่เขาหรือเปล่า"

"ท่านแม่เจ้าคะ นี่ก็ดึกแล้ว อีกอย่างพวกเขาก็กลับไปตั้งนานแล้ว ถ้าเอาของไปจริงก็คงจะหาที่ซ่อนแล้ว มิสู้ท่านพักเสียหน่อย แล้วพรุ่งนี้เช้าข้ากับอาย้งจะรีบไปบ้านโน้นแต่เช้ามืด ต่อให้พลิกบ้านหลังนั้น ข้าก็จะต้องหาของมาคืนพี่สะใภ้ให้ได้เจ้าค่ะ"

ซินเซียงกล่าวปลอบใจมารดาของตน จริงๆ นางก็อยากจะไปคืนนี้ แต่ดูท่าทางมารดาที่ยังไงก็จะขอติดตามไปด้วย ทำให้นางเปลี่ยนใจ คืนนี้มารดามีเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจหลายเรื่อง หน้าตาที่ซีดโรย ดวงตาแดงก่ำ ริมฝีปากไร้สีเลือด ร่างกายเหมือนจะล้มลงไปได้ทุกเมื่อ ทำให้นางไม่กล้าทำตามอำเภอใจ

หญิงสาวส่งมารดาเข้าห้องนอน คอยอยู่เป็นเพื่อนจนนางหลับลงไปในที่สุดจึงกลับห้อง ภายในห้องเซียนย้งยังคงไม่นอน เขานั่งนิ่งเครียดขรึมแบบที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน

นางเดินเข้าไปนั่งข้างๆ พลางดึงมือของเขามากุมไว้

"ขอโทษนะอาเซียงถึงแม้จะเป็นพี่ชายเจ้า แต่ถ้าเขาทำผิดกับพี่หานตงและพี่สะใภ้ ข้าคงปล่อยไปไม่ได้"

เสียงของชายหนุ่มที่พูดออกมา ทำให้นางรู้ว่า เขาห่วงใยความรู้สึกของนางอยู่ไม่น้อย

"ไม่อาย้ง เรื่องนี้เป็นครอบครัวข้า ที่ต้องขอโทษเจ้า ข้าเชื่อว่าท่านแม่จะไม่ตำหนิเจ้าในเรื่องนี้"

นางรู้ดีกว่าใครว่า มารดาถือเรื่องความกตัญญูรู้คุณเป็นที่สุด และแยกแยะเรื่องต่างๆ อย่างชัดเจน

"เจ้านอนก่อนเถอะ พรุ่งนี้ยังมีเรื่องให้พวกเราทำอีกมากมาย"

แม้จะพูดอย่างนั้น แต่สองสามีภรรยาก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ เข้าช่วงยามอิ๋น เซียนย้งก็ลุกออกจากที่นอนโดยมีซินเซียงตามมาติดๆ

ทั้งสองต่างล้างหน้าล้างตา ซินเซียงเข้าไปทำกับข้าวเช้าไว้ให้บุตรชาย มารดานางยังไม่ตื่นก็ดี ถ้ายังไงนางไปกันสองคน จะได้ไม่ต้องเกรงใจมารดา หากมีการโต้ตอบกันเกิดขึ้น คิดไม่ถึงแค่นางเดินออกจากครัวมา กลับพบมารดานั่งคอยอยู่ข้างๆ เซียนย้งแล้ว

"ท่านแม่ ท่านจะกินอะไรรองท้องสักหน่อยไหมเจ้าคะ"

นางลี่สือหลินส่ายหน้า ตอนนี้ต่อให้อาหารเลิศรสเพียงใดมากองอยู่ตรงหน้า นางก็หามีความอยากอาหารไม่

"เจ้าจัดเตรียมไว้ให้อาเหยาเถอะ "

นางลี่สือหลินเห็นว่าเป็นยามเหม่าแล้วก็ลุกขึ้น เดินออกจากบ้านไปอย่างไม่รอใคร ทั้งสามต่างเดินตามกันไปโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมา