บทที่44

เว่ยเหนียนเหยายืนอยู่บนระเบียง คิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา นางนับถือนางลี่สือหลินมาก แม้จะรักบุตรชายเพียงใดแต่ก็ไม่ยอมเห็นผิดเป็นถูก กัดฟันส่งบุตรชายเข้ารับโทษที่ก่อ

ตอนแรกนางยังคิดว่า นางลี่สือหลินจะล้มป่วยเพราะตรอมใจอยู่หลายวัน หากเพียงแค่สองวัน นางลี่สือหลินกลับลุกขึ้นไปทำงาน นางกับซินเซียงพยายามห้ามปรามขอให้พักผ่อนอีกสักหน่อย

รอยยิ้มเศร้าสร้อยปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากคู่นั้น ก่อนจะกล่าวว่า

" อาเหยา คนเป็นแม่จะอ่อนแอไม่ได้ ตอนนี้บุตรชายของข้ากำลังหกล้ม ข้าหวังว่า สักวันเขาจะคิดได้ และลุกขึ้นยืนใหม่ เมื่อนั้นมือคู่นี้ของข้ายังต้องช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้น"

เมื่อคิดถึงตรงนี้ นางก็น้ำตาคลอ ชาติที่แล้ว นางไม่มีพ่อแม่ ไม่เคยรับรู้ถึงความรักของพ่อแม่มาก่อน หญิงสาวคิดไปถึงต้นโสมเจ้าปัญหาต้นนั้น ที่บัดนี้ถูกนำไปเก็บไว้ในห้องของนางเป็นที่เรียบร้อย

ต้นโสมเพียงหนึ่งต้น แต่กลับลากดึงเอาความโลภโมโทสันภายในจิตใต้สำนึกของมนุษย์ออกมาตีแผ่ นางหวังเพียงแต่ว่า ลี่ห่าวฟง จะไม่ทำให้มารดาของเขาผิดหวัง

"พี่สะใภ้ พี่หานตงให้ข้ามาบอกท่านว่า วันนี้เป็นวันที่นัดกับช่างเฟิ่งไว้ขอรับ"

"เจ้าช่วยไปเรียกอาเสิ้นมาพบข้าหน่อย ข้ามีเรื่องจะพูดกับพวกเจ้าทั้งสองคน"

เซียนย้งรีบไปตามอาเสิ้นกลับเข้ามาพบหญิงสาวตามคำสั่งที่ได้รับทันที

"อาเสิ้น เรื่องถ่านของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

"พี่บุญธรรม ตอนนี้ข้าลองใช้ไม้ไผ่เป็นวัตถุดิบตามที่ท่านบอก หากแต่เมื่อลองจุดไฟ แม้จะได้ไฟที่แรงขึ้น แต่กลิ่นและควันล้วนยังมีอยู่ขอรับ"

"แล้วต้นไม้ที่ข้าฝากเจ้าขึ้นเขาไปขุดมาละ"

เนื่องจากช่วงนี้เป็นอาเสิ้นที่ขึ้นเขาบ่อยที่สุด ดังนั้นนางจึงฝากเขาตามหาต้นข่อยให้นางด้วย

"ข้าจัดการปลูกไว้ตรงประตูข้างกำแพงบ้านสามต้นแล้วขอรับ"

"ถ้าอย่างนั้นวันนี้ตอนข้ากลับมา เจ้าช่วยเตรียมถ่านที่แห้งสนิทแล้วให้ข้าสักหนึ่งตะกร้า ข้ามีอะไรอยากลองทำดู"

"ข้าทราบแล้วขอรับพี่บุญธรรม"

"ส่วนอาย้ง เรื่องสบู่ของเจ้าไปถึงไหน ที่ข้าบอกให้เจ้าหาวิธีให้สบู่ของเจ้าเป็นที่น่าสนใจ"

"พี่สะใภ้ ข้าโง่เขลานัก เรื่องนี้ข้ายังคิดไม่ออกขอรับ"

"งั้นวันนี้พวกเจ้าสองคนลองพูดคุยแลกเปลี่ยนกันดู เผื่อจะได้ความคิดอะไรแปลกใหม่บ้าง เดี๋ยวพอข้ากลับมา ข้าจะมาคุยกับพวกเจ้าอีกรอบ"

เว่ยเหนียนเหยาหลังจากที่ไปตรวจรับของที่สั่งไว้จากช่างเฟิ่งแล้ว ก็ขอให้ช่างเฟิ่งช่วยนำของไปส่งที่บ้านพร้อมเหวินฉีที่ตามมาด้วย

ส่วนตัวนางและหานตง ขับรถม้ามาหาชุนเหมยที่ร้านผ้าเชิงอี้ชิง เนื่องจากอยากนำเรื่องร้านผ้าที่คิดช่วงชิงช่างปักของนางไปปรึกษากับชุนเหมย

นางเดินตรงเข้าไปในร้านอย่างคุ้นเคย พลางถามหาชุนเหมย

"นายหญิงเชิญท่านที่ข้างในเจ้าค่ะ"

คนทั้งสองเดินตามบ่าวรับใช้เข้าไปข้างใน ชุนเหม่ยนั่งดื่มชาอยู่ที่ศาลาหลังน้อย เมื่อเห็นคนทั้งคู่มาถึงก็เอ่ยหยอกเย้า

"เจ้ามาหาข้า ทั้งที่ไม่ใช่วันส่งสินค้า ดูท่า น่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกกระมัง"

หญิงสาวเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ชุนเหม่ยฟังอย่างไม่ปิดบัง ตัวนางอยู่ในที่สว่าง แต่อีกฝ่ายอยู่ในที่มืด นางจึงต้องคิดการ ทุกๆอย่างๆรอบคอบ

"มีร้านผ้า ที่ต้องการช่างปักของโรงงานของเจ้า? "

ชุนเหมยยกชาขึ้นดื่ม ท่าทางครุ่นคิด

"ใช่เจ้าค่ะ พี่ชุนเหมย"

"กล้ามาก คิดล้วงคอนางพญางูเช่นข้า เจ้าไม่ต้องกลัว เรื่องนี้ข้าจะสืบให้เจ้าเอง ว่าแต่พี่หญิงใหญ่มีจดหมายฝากมาถึงเจ้า ข้ากำลังจะให้คนส่งไปให้ เจ้าไปนำจดหมายที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งมาให้ข้า"

ชุนเหมยชี้มือไปที่บ่าวหญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ห่างๆ จดหมายฉบับนั้นถูกนำมาอย่างรวดเร็ว ชุนเหมยบอกให้หญิงสาวเปิดอ่านดู นางก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าพี่สาวเขียนอะไรมา

"พี่หญิงใหญ่บอกว่า เมื่อหลายวันก่อนที่จวนจัดงานเลี้ยง นางกับท่านแม่ ใช้น้ำมันหอมกุหลาบแช่น้ำอาบและทาตัว เหล่าฮูหยินและคุณหนูที่มาร่วมงานต่างก็ได้กลิ่น พากันสอบถามกันใหญ่ ฮูหยินผู้เฒ่าจึงออกหน้า สั่งให้นางนำของออกมาให้ดู นางจำใจต้องนำออกมาทั้งน้ำมันหอมและสบู่ ให้ฮูหยินผู้เฒ่าทดลองใช้ คาดไม่ถึงว่า ฮูหยินผู้เฒ่าใช้แล้ว พอใจเป็นอย่างมาก เอ่ยปากชมไม่หยุด พี่หญิงใหญ่จนใจ ต้องเอ่ยปากมอบของให้กับนางไป ส่วนฮูหยินต่างๆก็สอบถามถึงแหล่งที่มา พี่หญิงใหญ่จึงอยากให้ข้ารีบผลิตออกมาขาย และย้ำมาว่า ให้ข้ารีบส่งน้ำมันหอมกุหลาบไปให้แทนของที่โดนยึดไป"

ชุนเหมยหัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่ เมื่อนึกถึงหน้าพี่สาว ที่ถูกท่านย่าแย่งชิงของรัก

"แล้วเจ้าจะเอายังไง"

ชุนเหมยรู้ว่า การค้าชิ้นนี้เว่ยเหนียนเหยาต้องการที่จะทำเอง ซึ่งนางเคยเล่าให้พี่สาวฟังไปแล้ว

"มีอย่างหนึ่งที่พี่หญิงใหญ่แนะนำข้ามา นางบอกว่า สินค้าที่เหมือนกัน ขายในสถานที่ที่ต่างกัน ราคาย่อมต่างกัน"

นางเข้าใจความหมายของหญิงสาว หากนางผลิตของที่นี่และเปิดตัวสินค้าที่นี่ สินค้าชิ้นนี้จะตั้งราคาขายได้ไม่สูงมากนัก กลับกัน หากนางส่งไปเปิดตัวกับร้านเชิงอี้ชิงที่เมืองหลวง สินค้าชิ้นนี้จะกลายเป็นสินค้าของพวกชนชั้นสูง หรือบรรดาเศรษฐีที่มีเงิน ตอนนั้นถึงแม้นางจะมาเปิดร้านที่นี่ ราคาของสินค้าก็จะอ้างอิงตามราคาของที่ขายในเมืองหลวงด้วย

"ข้ายอมรับข้อเสนอของพี่หญิงใหญ่เจ้าค่ะ เพียงแต่ถ้าทำสัญญา ต้องระบุว่าข้าสามารถเปิดขายสินค้าชนิดนี้เองได้ด้วย"

"เรื่องนั้นไม่เป็นปัญหาหรอก ข้าว่าที่พี่หญิงใหญ่แนะนำเช่นนี้ก็เพราะอยากช่วยเจ้า เพราะหากเจ้าร่วมทำสินค้าชิ้นนี้กับนาง เท่ากับเจ้าก็เป็นคู่ค้าที่สกุลเสิ่นต้องดูแล"

"แล้วสินค้าพวกนี้ข้าต้องนำไปขึ้นทะเบียนหรือไม่เจ้าคะ"

"สินค้าพวกนี้ต้องนำไปแจ้งจดบันทึกเป็นสูตรลับของเจ้า โดยเจ้าต้องตั้งชื่อสินค้า พร้อมทั้งอธิบายจุดเด่นที่เป็นเอกลักษณ์ออกมา แต่ไม่ต้องบอกวิธีทำหรือส่วนผสม"

หานตงที่นั่งฟังอยู่นานแล้ว จึงเอ่ยสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติม

"เช่นนั้นหมายความว่า สินค้าชนิดนี้ ผู้อื่นก็สามารถทำขึ้นได้ใช่ไหมขอรับ"

"ถูกต้องแล้ว สินค้าจำพวกนี้ถือว่า เป็นของใช้ฟุ่มเฟือย และมีหลายตระกูลที่คิดวิธีการทำที่แตกต่างกันออกมา ดังนั้นสินค้าพวกนี้จึงถูกจำแนกออกจากสินค้าชนิดอื่นๆ พวกเจ้าก็เห็น อย่างสบู่ ตอนนี้ก็มีมากมาย ทำมาจากวัตถุดิบที่ต่างกัน สินค้าของแต่ละตระกูลต่างก็มีจุดเด่นที่แตกต่างกัน ดังนั้นสูตรลับพวกนี้จะถูกเก็บงำอย่างดี เพื่อส่งต่อไปยังรุ่นหลัง เพราะฉะนั้นวิธีการ หรือส่วนผสม ต้องใช้คนที่ไว้ใจเท่านั้น"

"ตอนนี้ที่บ้านข้า คนที่รู้ส่วนผสม มีแต่คนที่ไว้ใจได้เท่านั้น แต่ข้าก็ยังต้องการแรงงานบางส่วนที่ไว้ใจได้อยู่ดีขอรับ"

ชุนเหมยครุ่นคิดไปมา

"ข้าแนะนำว่า ให้เจ้าไปหาซื้อพวกทาส คนพวกนี้มีสัญญาเป็นตาย ดังนั้นจึงเหมือนขายชีวิตให้กับผู้เป็นนายไปแล้ว"

เว่ยเหนียนเหยา รู้สึกลำบากใจ นางไม่เคยซื้อขายชีวิตคนมาก่อนเลย

"เหยาเอ๋อ ชีวิตคนเป็นทาส หากได้เจ้านายที่ดี ก็เหมือนช่วยชีวิตพวกเขา ได้สร้างบุญกุศลไปด้วย"

หญิงสาวพยักหน้ารับ

"ถ้าเช่นนั้นข้าจะไปซื้อทาสที่ไหนดีเจ้าคะ"

"อีกเจ็ดวันข้างหน้า จะมีการเปิดตลาดค้าทาสแรงงานที่ในตัวเมือง เจ้ามาหาข้าที่นี่ เดี๋ยวพวกเราไปด้วยกัน ข้าพอจะรู้จักนายหน้าค้าทาสอยู่บ้าง"

เว่ยเหนียนเหยาคิดวางแผนขยายการค้า เพื่ออนาคตของคนที่นางรักทุกคน ส่วนอีกด้านกับมีคนกระวนกระวายกับการเติบโตของการค้าของนาง

"อาหมิง ท่านพ่อของข้าสอบถามเรื่องพี่สะใภ้ของเจ้ามาอีกแล้ว สรุปว่าเจ้าจัดการเรื่องไปถึงไหนแล้ว"

"คุณชายรองถัง ใช่ว่าข้าจะไม่อยากจะจัดการ เพียงแต่พี่ชายข้าไม่ยอมให้พี่สะใภ้มาที่บ้านใหญ่เลย ข้าให้ท่านแม่เกลี้ยกล่อมพี่ชาย แต่เขาก็เอาแต่ปฏิเสธ บอกว่าพี่สะใภ้ข้าไม่ยินยอม"

"ท่านพ่อสืบรู้มาว่า อีกไม่นานร้านเชิงอี้ชิงจะเปิดชุดปักลายใหม่พร้อมกันทุกสาขา เพื่อให้พวกบรรดาพวกคุณหนูจวนต่างๆได้จับจอง เห็นว่าลายนี้จะเปิดให้จองเพียงแค่สามวันเท่านั้น หลังจากนั้นก็จะไม่ผลิตอีก พวกคุณหนูจวนต่างๆที่ได้รับข่าวต่างก็หมายมั่นปั้นมือ ว่าจะต้องลงชื่อจองให้ได้ นอกจากนั้น เห็นว่า มีสินค้าลับที่กำลังอยู่ระหว่างการตัดเย็บอีก หากเป็นเช่นนี้ กิจการของบ้านข้าคงขาดทุนยับเยินเป็นแน่"

"ข้าไม่นึกเลยว่า นางจะมีความสามารถขนาดนี้ ไม่เช่นนั้น ข้าคงแต่งงานกับนางแทนที่จะให้พี่กลางได้เสวยสุขเช่นนี้"

"ข้าได้ยินมาว่า นางเป็นหญิงงามคนหนึ่งเลยไม่ใช่หรือ เห็นว่านางกำลังต้องการซื้อร้านค้าในตัวอำเภอ ข้าก็มีร้านที่กำลังต้องการจะขายเสียด้วย ไม่สู้เชิญนางมาดื่มชาเพื่อปรึกษาหารือกันเสียหน่อย"

"แต่ตอนนี้นางเปลี่ยนไปมาก ข้ากลัวเราจะเกลี้ยกล่อมนางไม่สำเร็จนะสิ"

"เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะ............"

เสียงกระซิบที่ข้างหู ทำให้เว่ยหานหมิง ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ตาเป็นประกาย

"พี่สะใภ้ท่านจะทำอะไรหรือขอรับ แล้วเจ้าสิ่งนี้เรียกว่าอะไรขอรับ"

เซียนย้งเริ่มสงสัย เมื่อเห็นพี่สะใภ้สั่งให้ตนกับอาเสิ้น เอาโต๊ะมาตั้งวางของหน้าตาแปลกที่นางสั่งช่างให้ทำมา

"มา เริ่มกันเถอะ อันนี้เรียกว่า เครื่องบด เราจะเอาของใส่ลงไปตรงช่องที่อยู่ด้านบนตรงนี้ จากนั้นให้จับด้ามหมุน สิ่งที่เราใส่ลงไปจะถูกบดละเอียด และออกมาลงถังที่เราวางไว้ แต่เนื่องจากถ่านเป็นผงละเอียด ข้าจึงได้สั่งทำฉากกั้นลมมาด้วย ท่านพี่ อาเสิ้น พวกท่านลองทำดูเจ้าค่ะ"

หานตงกับอาเสิ้น เริ่มเอาถ่านก้อนเล็กๆใส่ลงไปตามที่หญิงสาวบอก เมื่อเริ่มบดไปเรื่อยๆ ผงถ่านก็เริ่มตกลงสู่ถัง

"พี่สะใภ้ แต่เราจะเอาถ่านมาบดทำไมละขอรับ ข้าก็ยังสงสัย"

จริงๆแล้วไม่ใช่เพียงเซียนย้งที่สงสัย แต่เป็นทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างหาก หากแต่ทุกคนรู้ดีว่าสิ่งที่หญิงสาวผู้นี้ทำย่อมมีเหตุผล จึงก้มหน้าก้มตา บดถ่าน ต่อไป

"เอาละ น่าจะพอแล้ว มาเถอะ มาทำขั้นตอนต่อไปกัน"

นางให้สามียกอ่างที่ใส่ผงถ่านออกมา จากนั้นก็ให้เทแป้งเปียกลงไปและผสมทีละน้อย คนจนส่วนผสมเข้ากันทั้งหมด ในที่สุดก็ได้ส่วนผสมตามที่นางต้องการซะที หญิงสาวให้นำอ่างใบนั้นไปตั้งอยู่ที่อุปกรณ์ตัวที่สอง

"นี่เรียกว่าเครื่องอัด หลักการทำงานเหมือนกับเครื่องตัวแรก เพียงแต่ครั้งนี้ท่านต้องเตรียมมีดมาไว้ตัดถ่านที่ถูกอัดออกมาจากเครื่องแบบนี้"

หญิงสาวลองทำให้ทุกคนดูเป็นตัวอย่าง จากนั้นก็ปล่อยให้หานตงและอาเสิ้นทำต่อไป ทั้งสองทำงานต่อจนได้ถ่านอัดแท่งมาวางเรียงรายอยู่ในถาดเหล็ก

"เอาละที่นี้ก็ขั้นตอนสุดท้าย นี่คือเครื่องอบ เวลาจะใช้งานให้เปิดฝาด้านบนออกตรงนี้ แล้วใส่ถ่านลงไป ติดไฟให้เรียบร้อยแล้วปิดไว้เหมือนเดิม ส่วนด้านล่างให้ดึงตรงนี้ออกมาทำเช่นเดียวกับด้านบน จากนั้นให้รอเวลาสักครู่ จึงเปิดฝาด้านหน้าตรงนี้ออก อ้อ เครื่องนี้เวลาใช้ พวกท่านต้องระวังด้วยนะ เพราะถึงส่วนที่เราจับนั้นจะเป็นไม้แต่ก็อาจจะร้อนจนลวกมือได้ เอาละ ความร้อนในเตาได้แล้ว นำถาดที่ใส่ถ่านวางไว้ และปิดฝาไว้เหมือนเดิม"

ชายหนุ่มทั้งสามเริ่มงง กว่าเดิม ทำไมต้องเอาถ่านมาบด แล้วมาทำเป็นแท่งใหม่ หรือนางต้องการทำให้ถ่านมีรูปร่างที่แปลกตากว่าถ่านของคนอื่น แต่แบบนี้มันไม่เปลืองแรงงานโดยใช่เหตุหรอกหรือ

หญิงสาวใช้เวลาที่รอถ่านที่อบอยู่ในเตา ให้หานตงกับอาเสิ้นบดถ่านไม้ไผ่ต่อไป ผงถ่านที่บดออกมาจากไม้ไผ่ เอาไปทำยาสีฟันดีนักแหละ เดี๋ยวนางจะแบ่งใส่กระปุกไปบ้าง จะได้ลองทำยาสีฟันเสียที

"เอาละ ได้เวลาแล้ว ลองเปิดเตา แล้วนำถ่านพวกนั้นออกมา ระวังร้อนด้วยละ "

ก้อนถ่านที่ทำขึ้นมาใหม่ ถูกวางเรียงรายให้คลายความร้อน ความหนาวเย็นของอากาศช่วยให้ถ่านเย็นได้เร็วขึ้น

"ที่นี้เรามาทดลองกันเถอะ ว่าถ่านนี้แตกต่างจากถ่านที่พวกท่านทำยังไง"

อาเสิ้นนำถ่านมาก่อไฟ หลังจากถ่านจุดไฟติด กับไม่มีควันหรือกลิ่นออกมา ทั้งสามเบิกตากว้างมองถ่านตรงหน้าดังก้อนทองคำ ถ้าเป็นแบบนี้ก็เท่ากับว่า พวกเขาค้นพบวิธีการทำถ่านที่แตกต่างจากคนอื่น แถมถ่านของพวกเขายังมีคุณสมบัติที่ดีเลิศอีกด้วย

"พี่บุญธรรมท่านทำได้ยังไง มันดี ดีมากจริงๆ"

"ข้อดีของถ่านนี้คือ ไม่มีควัน ไม่มีกลิ่น แถมยังให้ไฟที่สม่ำเสมอ อยู่ได้นานกว่าถ่านธรรมดาถึงสองเท่า ท่านพี่เจ้าคะ คงต้องรบกวนท่านไปจ้างจิตรกรมาช่วยวาดรูปของสามอย่างนี้ เพื่อนำไปลงทะเบียนที่หอการค้ากลาง รวมไปถึงแจ้งจดสูตรลับนี้ด้วย อาเสิ้นเจ้าก็ไปกับพี่เขยด้วยจะได้เรียนรู้ไว้"

"พี่บุญธรรมเรื่องวาดรูปเดี๋ยวข้าจะให้อาหงมาจัดการ เรื่องนี้นางถนัดที่สุดขอรับ"

"งั้นเรื่องนี้ข้าฝากเจ้าด้วย เอาละ วันนี้เรื่องการผลิตถ่านพอแค่นี้ก่อน พวกเจ้าดับไฟเสียให้เรียบร้อย แล้วเดี๋ยวตามไปหาพวกข้าที่ห้องโถง อ้อ ข้าฝากไปเชิญพี่เหวิ่นฉีมาด้วยนะ"

เว่ยเหนียนเหยาดึงมือสามีให้เดินตามนางออกมา ปล่อยให้น้องทั้งสองวุ่นวายเรื่องของการดับไฟให้เรียบร้อย

หานตงรู้ดีกว่า ตอนนี้ครอบครัวของเขากำลังจะเข้าสู่สนามการค้าทุกการย่างก้าวต้องเดินอย่างระมัดระวัง เขาเริ่มปรึกษากับเหวินฉีแล้วว่า ต่อไปเขาจะให้พวกผู้ชายมารวมตัวกันตั้งแต่ยามเหม่า เพื่อมาฝึกทักษะการต่อสู้เพิ่มเติม อย่างน้อยหากเกิดอะไรขึ้นก็น่าจะเป็นประโยชน์อยู่บ้าง

หญิงสาวเดินเข้าไปในครัวชงน้ำชาออกมาหนึ่งกา เทลงในถ้วยส่งให้สามีที่นั่งใช้ความคิดอยู่ สักครู่คนทั้งสามก็ตามเข้ามา

"มากันครบแล้ว งั้นเรามาปรึกษาเรื่องงานกันต่อเถอะ นายช่างใหญ่แจ้งเข้ามาแล้วว่า พรุ่งนี้จะเข้ามาจัดการเรื่องสร้างบ้าน ข้าเลยให้เขาสร้างโกดังเก็บของก่อน เขารับปากข้าว่าโกดังเก็บของทั้งสองหลัง ไม่เกินครึ่งเดือนก็น่าจะเสร็จ แต่ปัญหาคือ ช่วงนั้นบ้านเราจะมีคนเข้าออกบ่อยขึ้น ดังนั้นในการทำถ่านและสบู่ ต้องระมัดระวังตัวเพิ่มขึ้นหน่อย "

"น้องสะใภ้ ข้าว่าเรากำหนดให้ช่างเริ่มงานในยามซื่อ ส่วนเรื่องเผาถ่านพวกข้าจะเริ่มกันตั้งแต่ยามเฉิน กว่าที่ช่างจะมาถึง เราก็ปิดฝาเตาไปแล้ว ส่วนตอนกลางวันข้ากับพวกอาเสิ้นก็จะบดผงถ่านไปเรื่อยๆ งานส่วนสำคัญพวกเราก็ไว้ทำในช่วงเช้าและเย็นเวลาไม่มีคน เจ้าว่าแบบนี้ดีหรือไม่"

"ดียิ่งเลยเจ้าค่ะ"

"งั้นที่พวกเราจะเริ่มฝึกฝนร่างกาย พวกเจ้าจะมีปัญหากันหรือไม่"

หานตงหันไปถามน้องชายทั้งสอง

"พวกข้าไม่มีปัญหาขอรับ เดี๋ยวข้าจะไปบอกพี่ใหญ่กับเจ้าสามเองขอรับ"

"เรามาคุยกันเรื่องของที่จะนำมาใส่ถ่านขาย ข้าอยากจะใช้เป็นชะลอม หมู่บ้านของช่างอู่ ส่วนมากมีอาชีพเป็นช่างสาน ช่วงนี้ชาวบ้านล้วนประสบความทุกข์ยาก อาชีพของพวกเขาล้วนส่งผลกระทบ หากเรามอบงานนี้ให้กับหมู่บ้านของเขา น่าจะช่วยเหลือผู้คนในหมู่บ้านนั้นได้เยอะ"

"แต่ข้าว่า มันจะทำให้ต้นทุนเราสูงขึ้นนะขอรับพี่สะใภ้"

"ข้าก็เห็นด้วยกับอาย้งขอรับพี่บุญธรรม"

อาเสิ้นคิดว่า ถ่านเป็นสินค้าสิ้นเปลืองที่ใช้ในหมู่คนมีเงิน หรือคนชั้นสูงเท่านั้น โดยปรกติแล้วถ่านถุงเล็กจะมีราคายี่สิบอีแปะ ส่วนถุงใหญ่จะมีราคาห้าสิบอีแปะ ซึ่งราคานี้พวกชาวบ้านธรรมดาไม่ยอมเสียเงินซื้อแน่นอน ดังนั้นพวกชาวบ้านจึงใช้ไม้ฟืนเป็นส่วนใหญ่

ถึงแม้ถ่านที่เขาทำออกมาจะดี แต่ติดที่ว่าพวกเขาอยู่ในแถบนอกเมือง แถมสินค้าก็ยังเป็นสินค้าใหม่ ดังนั้นจึงยังไม่อาจตั้งราคาสูงได้

"พวกเจ้าไม่ต้องกลัว สินค้าพวกนี้ ข้าจะนำไปเปิดตัวที่เมืองหลวง พวกกลุ่มชนชั้นสูงที่ใช้เงินเป็นเบี้ยเหล่านั้นต่างหากคือเป้าหมายของข้า ดังนั้นสินค้าและการบรรจุจะต้องทำให้ดี ดูแล้วเป็นของที่หายาก ไม่เหมือนของที่วางขายทั่วไป อีกทั้งถ่านที่ทำมาจากไม้ไผ่ หากเราแบ่งใส่ภาชนะเล็กๆ วางไว้ในที่อับชื้น หรือที่ๆมีกลิ่นอับ หรือกลิ่นเหม็นยังจะช่วยดูดกลิ่นเหล่านั้นได้ด้วย"

"เพราะฉะนั้นเจ้าถึงให้พี่ใช้ไม้ไผ่เป็นวัตถุดิบในการทำถ่านใช่หรือไม่"

"ถูกแล้วเจ้าค่ะ ถ่านที่ทำมาจากไม้ไผ่ มีประโยชน์มากกว่าที่ท่านคิด"

"ถ้าอย่างนั้นต่อไป พวกเราก็น่าจะนำต้นไผ่มาปลูกสัก 3-4หมู่นะ เหยาเอ๋อ"

"ข้าก็คิดเช่นนั้น เพียงแต่ตอนนี้ป่าไผ่ยังมีมากมาย ข้าเลยคิดว่ารออีกสักพักก็น่าจะได้ และต่อไปพวกท่านก็ไม่ต้องขึ้นเขาไปตัดไผ่เองแล้ว แบ่งให้ชาวบ้านขึ้นไปตัดแทนเถอะ เพียงแต่ท่านต้องกำหนดขนาดของลำไผ่ที่อยากจะได้ อย่าให้ชาวบ้านตัดไม้ไผ่ที่ยังเล็กเกินไป เช่นนี้เราก็จะมีไม้ไผ่ตามป่าเขางอกเงยอยู่ตลอดเวลา ส่วนที่เราจะปลูกไว้ ก็มีเวลาที่จะเติบโตขึ้นด้วย"

"แต่ข้าว่าพวกเราก็มีผู้ชายตั้งหลายคน ช่วงที่ว่างเราก็ช่วยกันขึ้นไปตัดมาเองจะดีกว่านะขอรับ ไม่ต้องมารับซื้อให้ยุ่งยากด้วยนะขอรับพี่บุญธรรม"

"อาเสิ้น เป็นคนต้องรู้จักแบ่งปัน ถ้าอยากให้คนรักต้องรู้จักหยิบยื่น หากเจ้ากอดความร่ำรวยไว้คนเดียว ผู้คนทั้งหลายจะมองเจ้าด้วยความริษยา บางคนถึงกับเฝ้ารอคอยเวลาที่เจ้าจะพลาดพลั้ง หากแต่ถ้าเจ้ารู้จักแบ่งปัน ช่วยให้คนอื่นได้กินอิ่มนอนหลับ อย่างน้อย พวกเขาก็จะช่วยเฝ้าระแวดระวังภัยให้กับเจ้า ไม่อยากให้เจ้ามีภัย เพราะเขาเห็นเจ้าเป็นเสมือนยุ้งข้าวที่ทำให้พวกเขาได้มีกินมีใช้"

"ขอบคุณพี่สะใภ้ที่ท่านสั่งสอน"

ผู้ชายทั้งหมดที่นั่งอยู่ ต่างพิจารณาหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้วยความคิดที่แตกต่างกันไป แต่สิ่งหนึ่งที่ทุกคนรู้สึกเหมือนกันก็คือ หญิงสาวผู้นี้ คือแสงสว่าง ไม่เพียงแต่ส่องแสงเพื่อขับไล่ความมืดมิด แต่ยังมีความอบอุ่นมอบให้กับคนทั่วไปอีกด้วย

ตัวร้ายจะทำอะไร..............

คราวนี้จุดมุ่งหมายจะเป็นใคร..........

ได้ เวลา สนุกแล้ว สิ