บทที่48

"ถูกต้องแล้ว นางไม่ใช่มารดาของเจ้า"

หานตงหันกลับไปตามเสียง ร่างของชายชราเว่ยจื้อจงเดินเข้ามาภายในบ้านด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก

"ท่านพี่ ท่านสัญญาแล้วว่าจะไม่พูดเรื่องนี้ ท่านกล้าผิดคำสาบาน?"

"ตอนนี้อาตงโตแล้ว เขาดูแลตัวเองได้แล้ว ตอนนั้นเจ้าใช้ชีวิตอาตงยามที่เป็นเด็กมาข่มขู่ข้า บีบบังคับให้ข้าไม่กล้าพูดอะไร แต่ตอนนี้เขาแข็งแกร่งขึ้นแล้ว มีคนที่เขารักและรักเขาคอยอยู่เคียงข้าง เขาไม่ต้องการความรักของเจ้าอีกแล้ว ส่วนข้าวันนี้ที่ผิดคำสาบาน ข้ายินดีตายอย่างอนาถ เป็นผีไม่มีญาติที่ไม่มีคนคอยเซ่นไหว้"

" ฮ่ะ ฮ่ะ ฮะ่ ท่านยินดีตายอย่างอนาถ เพราะท่านต้องการไปพบนังหมัวเล่อ นังน้องสาวสารเลวคนนั้นของข้าใช่หรือไม่ ข้ารู้นะ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ท่านเอาแต่คิดถึงมัน"

นางเว่ยหมัวหลานสติแตก เมื่อต้องมาพูดถึงคนที่นางเกลียดเข้ากระดูก

"อาหลาน คนก็ตายไปนานแล้ว เหตุใดเจ้าจึงไม่เคยปล่อยวาง"

"ปล่อยวาง ทำไมข้าต้องปล่อยวางด้วย ข้าเกลียดมัน ตั้งแต่มันเกิดมา ใครๆก็พากันรักแต่มัน ไม่ว่าจะเป็นท่านพ่อท่านแม่ หรือแม้แต่ท่าน มันก็รู้ว่าข้าหลงรักท่าน แต่มันก็ยังจะยั่วยวนท่านให้หลงใหลมัน ได้ยินไหมไอ้เด็กสารเลว แม่ของแกเป็นผู้หญิงแพศยา ที่เอาแต่ยั่วยวนผู้ชาย"

หานตงกัดฟัน กำมือแน่น ร่างกายสั่นสะท้านไปหมด

"พอเถอะอาหลาน อาเล่อไม่เคยทำแบบนั้น เป็นข้าเองที่หลงรักนาง"

"ท่านพี่ เป็นท่านที่ยังคงโง่งมเหมือนเดิม ท่านคิดว่า ท่านหลงรักมันเพียงฝ่ายเดียวหรือ ไม่ใช่เลย จริงๆมันก็มีใจให้ท่าน แต่เป็นข้าเองที่วางแผนมอมเหล้าท่าน จนท่านคุมสติไม่อยู่ เป็นข้าเองที่ทอดกายให้กับท่าน ท่านรู้ไหมว่าข้าเจ็บปวดเพียงไหน ที่ท่านกกกอดข้าอยู่ แต่ปากกลับเรียกแต่ชื่อของมัน จนท่านคืนสติในตอนเช้า ข้าก็เลยแกล้งบอกกับท่านว่า ท่านข่มเหงข้า ข้ารู้อยู่แล้วว่า คนอย่างท่าน ยังไงก็ต้องรับผิดชอบข้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้ายังสะใจไม่หาย ตอนที่มันรู้ว่า ท่านมาสู่ขอข้า ไม่ใช่มัน"

นางเว่ยหมัวหลานคุมสติไม่อยู่ ตอนนี้นางรู้สึกเหมือนกับว่านางกลับไปอยู่ในอดีตอีกครั้ง

"ข้ารู้ว่า มันคงเจ็บปวดแทบจะขาดใจ ที่เห็นท่านแต่งงานกับข้า ต่อมาข้าได้รู้ว่ามันท้องโตก่อนแต่งงาน แถมเจ้าบ่าวของมันยังโดนโจรฆ่าตายอีกต่างหาก ท่านรู้ไหมว่าข้าสะใจเพียงใด หมัวเล่อ สาวงามที่แสนดี กลับทำเรื่องผิดจารีต จนขายหน้าเขาไปทั่ว ข้ายังคิดอยู่เลยว่า หากท่านพ่อที่เสียไปรู้ว่าบุตรสาวที่ตัวเองรัก ทำงามหน้าขนาดนี้ วิญญาณในปรโลกยังจะสงบสุขอยู่หรือไม่ แต่ท่านแม่กับท่านกลับไม่คิดอย่างนั้น ข้าแอบได้ยินว่าท่านกับท่านแม่วางแผนจะให้มันแต่งเข้ามาเป็นภรรยารองของท่าน ข้ารู้ว่าตอนนั้นท่านคงดีใจจนเนื้อเต้นทีเดียวละ"

"เจ้า เจ้า ข้ากับท่านแม่ก็แค่จะให้นางแต่งเข้ามาแต่ในนาม ก็เท่านั้น แต่นางก็ปฏิเสธ เพราะไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของคนอื่น นางบอกว่านางจะแต่งงานกับพ่อของเด็กเท่านั้น ไม่อย่างนั้นตลอดชีวิตนางยินดีอยู่กับบุตร ยินดีถูกชาวบ้านดูถูกไปชั่วชีวิต"

"เหอะ! ข้าไม่เชื่อพวกท่านหรอก ยังไงท่านแม่ก็ต้องหาวิธีให้มันแต่งเข้ามาแน่ๆ ข้ารู้ว่าหากมันแต่งเข้ามา ข้ากับลูก ก็คงไม่มีค่าอะไรในสายตาท่านอีก ข้าได้ยินหมอที่รักษามันบอกกับท่านแม่ว่า ร่างกายมันอ่อนแอมาก หากมีเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรง อาจจะไม่รอดทั้งแม่ทั้งลูก ตอนนั้นข้าเอาแต่ครุ่นคิดว่า จะทำยังไงกับพวกมันแม่ลูกดี จนในที่สุด ข้าก็รู้ว่าแท้จริงแล้วมันแอบหวังว่าสามีของมันยังจะมีชีวิตอยู่ ข้าเลยใช้โอกาสตอนที่มันอยู่คนเดียว บอกมันว่า มีคนพบศพสามีมันแล้ว สภาพศพล้วนแต่น่าอนาถ เนื้อตัวถูกตัดออกเป็นริ้วๆ หัวกับร่างแยกกันอยู่คนละทาง ตอนคนไปพบซากศพ ศพก็ถูกหมาป่ากัดกินไปครึ่งร่างแล้ว พอมันได้ยินแค่นั้นก็อาการทรุดหนักลงทันที ตอนที่เชิญหมอตำแยเข้ามาดู เพราะมันเจ็บท้องคลอดก่อนกำหนด ข้าภาวนาให้พวกมันแม่ลูก ตายตกตามกันไปให้หมด แต่! ไอ้มารหัวขนคนนี้มันก็ยังรอดมาได้ พอหมอมาบอกว่า แม่ของมันน่าจะไม่รอดเพราะเสียเลือดมาก ทั้งท่านทั้งท่านแม่ก็รีบเข้าไปหามัน ข้าเห็นนะว่าสายตาท่านที่มองมัน เป็นอย่างไร ทั้งๆที่ท่านแต่งกับข้าแล้ว ทั้งๆที่มันกำลังจะตาย แต่ท่านก็ยังรักมัน พอมันฝากฝังบุตรชายไว้กับท่าน ท่านก็รีบรับปากมันทันที ท่านไม่เคยคิดจะไถ่ถามข้าแม้แต่เพียงครึ่งคำ"

ผู้เฒ่าเว่ยจื้อจงถอนหายใจ เขายอมรับว่ายังรักอาเล่ออยู่จริงเพราะนางเป็นรักแรกของเขา แต่ตั้งแต่แต่งงานเขาก็พยายามตัดใจ อาหลานเองก็ดีกับเขามาก เขาเองไม่เคยคิดทอดทิ้งนางเลย ที่เขารับปากอาเล่อ ก็เพราะนางกำลังจะตาย เขาอยากจะให้นางตายอย่างหมดห่วงก็เท่านั้น

"พอมันตาย ท่านแม่ก็ขอให้ท่านกับข้ารับเลี้ยงบุตรชายของมัน ข้ารู้อยู่แล้วว่า ยังไงท่านก็คงไม่ปฏิเสธ ข้าเลยแอบไปเรียกร้องเงินทองจากท่านแม่ ตอนนั้นครอบครัวของเราก็ลำบากอยู่แล้ว เรื่องอะไรที่ข้าจะต้องเจียดเงินไปเลี้ยงดูมัน นึกไม่ถึงเลยว่า ท่านแม่ของข้าจะรักมันมากถึงขนาดเอาเงินเก็บทั้งหมดมามอบให้ข้า แต่พอท่านนำไอ้เด็กคนนี้กลับมา ท่านกลับรักมันยิ่งกว่าบุตรชายของเราเสียอีก ข้าจำฝืนทน เพราะคิดว่าพอมันอายุครบปี ท่านแม่ก็คงจะรับมันกลับไป แต่พอท่านแม่ตายจากไป ไอ้เด็กคนนี้ก็ไม่มีญาติคนไหนอีกนอกจากข้า ข้าก็เลยคิดขึ้นมาได้ว่า ทำไมข้าต้องเลี้ยงลูกชายของคนที่ข้าเกลียดด้วย ช่วงนั้นข้ารู้ตัวแล้วว่าข้ามีอาหมิงอยู่ในท้อง หากข้าขายมันให้กับหอนายโลมในอำเภอ ต้องได้ราคาดีแน่ๆ ที่นี้ลูกๆของข้าก็จะสุขสบายกันเสียที แต่พอท่านรู้เรื่อง ท่านก็อ้างกฎตระกูลกับข้า ซ้ำยังขู่จะหย่าขาดกับข้าอีกด้วย ตอนนั้นท่านให้ข้าสาบานว่าจะไม่คิดร้ายหรือคิดจะขายมันอีก ข้าก็เลยให้ท่านสาบานเช่นกัน ว่าจะไม่บอกความจริงกับมัน จะไม่ยุ่งเกี่ยวแสดงความรักต่อมัน ใช่ ข้าใช้ชีวิตมันข่มขู่ท่าน หากท่านไม่ยอมสาบาน ไม่ว่ายังไงข้าก็จะส่งมันไปขายที่ซ่องนายโลมให้จงได้ ตั้งแต่นั้นมา ท่านก็ห่างเหินกับข้า เป็นท่านที่ผิดต่อข้า ในเมื่อข้าไม่มีความสุข ข้าก็จะให้ท่านทุกข์ทนเช่นกัน ข้าคอยเป่าหูมันตั้งแต่เด็ก ว่าท่านไม่รักมัน ท่านเกลียดมัน ท่านถึงไม่เคยใส่ใจมันเลยสักครั้ง มีแต่ข้าที่รักมัน คอยดูแลเอาใจใส่มัน ตั้งแต่เล็กจนโตมันล้วนเชื่อฟังข้า รักข้า เป็นที่รองมือรองเท้าของข้ากับบุตรชาย โดยที่ท่านเองก็ทำอะไรไม่ได้ ทุกๆคืนข้าจะมีความสุขที่สุด ข้าจะฝันเห็นนังสารเลวหมัวเล่อ มาร้องไห้ คุกเข่าให้ข้า ขอร้องข้า ให้ข้าละเว้นลูกของมัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้ามีความสุข ข้ามีความสุขที่สุด"

"เจ้าบ้าไปแล้ว เจ้ามันบ้าไปแล้ว"

ผู้เฒ่าเว่ยจื้อจง ร้องบอกออกมาอย่างหมดความอดทน ในขณะที่หานตงคำรามก้อง อย่างอดใจไว้ไม่อยู่

"เจ้าฆ่าท่านแม่ข้า เจ้าฆ่านาง ข้าจะฆ่าเจ้า"

เหวินฉีรีบเข้ามาห้ามหานตงเอาไว้ เพราะกลัวว่าน้องชายจะฆ่าคน หานตงพยายามสลัดร่างให้พ้นจากการเกาะกุมของพี่ชาย จนเหวินฉีเริ่มจะเอาไม่อยู่ ต้องเรียกชายหนุ่มอีกสามคนให้เข้ามาช่วย

ส่วนหานหมิงกับภรรยาต่างนั่งมองมารดาเหมือนไม่เคยเห็น

อยู่ๆก็มีร่างๆหนึ่งเดินเข้ามาหาหานตง พร้อมกับโอบกอดเขาไว้

"ท่านพี่เจ้าคะ ท่านต้องตั้งสติ อย่าเอาชีวิตของท่านมาแลกกับชีวิตที่ไม่มีค่าอย่างนาง หากท่านฆ่านาง ท่านก็ต้องได้รับโทษตายตกตามนางไป แล้วข้ากับลูกจะอยู่ยังไงเจ้าคะ"

เมื่อเห็นหานตงสงบลงแล้ว พวกผู้ชายจึงปล่อยมือ หันมาดูอยู่ห่างๆ หญิงสาวโอบกอดสามี ก่อนที่จะกระซิบข้างหูเบาๆ

"ชีวิตชั่วๆของพวกมัน หากให้มันรีบตาย มิเท่ากับว่า เมตตาพวกมันไปหน่อยหรือเจ้าคะ หนี้ครั้งนี้ข้าว่า ท่านค่อยๆเก็บคืนดีกว่าเจ้าค่ะ ข้าจะช่วยท่านเอง"

เว่ยเหนียนเหยายืนฟังเรื่องทั้งหมดอยู่นานแล้ว นางไม่คิดเลยว่า จะมีคนแบบนี้อยู่บนโลกใบนี้ด้วย นางสงสารสามีของนางเหลือเกิน นางรู้ว่าเขาแค้นจะแทบจะกระอักออกมาเป็นเลือด แต่นางปล่อยให้เขาฆ่าคนตายไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องไม่ฆ่าต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้

มีวิธีที่จะฆ่าคนตั้งมากมาย ที่ฆ่าแล้วไม่มีความผิด เหมือนที่นางเว่ยหมัวหลานเคยทำมา

นางก็เป็นคนแบบนี้ นางไม่ใช่คนดีอะไร แต่ก็ไม่ใช่คนเลว หากใครดีกับนาง นางจะตอบแทนเป็นร้อยเท่า หากใครทำเลวกับนาง นางก็จะตอบแทนเป็นพันเป็นหมื่นเท่า

"กลับบ้านเรากันก่อนเถอะเจ้าค่ะท่านพี่ ต่อแต่นี้ไปท่านไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคนพวกนี้อีก ท่านพ่อข้าขอขอบคุณท่าน ที่ท่านเมตตาปกป้องท่านพี่ของข้ามาโดยตลอด หากท่านยินดีไปกับข้า ข้าสัญญาว่าจะกตัญญูต่อท่านดังบุตรีคนหนึ่งพึงกระทำต่อบิดา แต่หากท่านเลือกที่จะอยู่กับผู้หญิงคนนี้ วันหน้าหากข้าต้องล่วงเกิน ข้าก็ขออภัยไว้ด้วย"

เว่ยเหนียนเหยาพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

ผู้เฒ่าเว่ยจื้อจง จริงๆแล้วก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากับนางเว่ยหมัวหลานมานานแล้ว ที่เขาทนอยู่ก็เพราะเป็นห่วงหานตงกับบุตรชายทั้งสอง

ตาเฒ่าเว่ยจื้อจงมองหญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาตรงหน้า สิ่งที่นางพูดมาทั้งหมด ทำให้เขารู้สึกว่า ไม่เคยรู้จักตัวตนที่แท้จริงของนางมาก่อนเลย ตอนนี้ลูกๆก็โตกันหมดแล้ว ถึงเวลาที่เขาควรจะปลดปล่อยตัวเองเสียที

"ได้ ข้าจะไปกับเจ้า"

"ท่านพี่ ท่านจะไปไม่ได้นะ ท่านจะทิ้งข้ากับบุตรชายไม่ได้นะ"

นางเว่ยหมัวหลานเริ่มร้องไห้ อ้อนวอนอย่างตื่นตระหนก

"อาหลาน ข้าไม่ได้จะหย่ากับเจ้า เจ้ากับบุตรชายยังมีสิทธิ์อยู่ในบ้านนี้ ในหมู่บ้านนี้ต่อไป เพียงแต่ว่าข้าขอแยกไปอยู่ตามลำพังก็เท่านั้น"

"ท่านไม่ต้องทำมาพูดดี ที่แท้ท่านก็ต้องการไปเสวยสุขกับไอ้ลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่คนนี้ หากท่านกล้าก้าวเท้าออกไป ข้าสาบานเลยว่าจะตามรังควานพวกมัน ให้พวกมันอยู่ไม่เป็นสุข"

"อาเส้า อาเสิ้น อาซ่าง พาท่านพ่อกลับไปที่บ้านข้าก่อน อีกประเดี๋ยวข้าจะตามไป"

สามหนุ่มได้รับคำสั่งเช่นนี้ก็รีบนำตัวผู้เฒ่าเว่ยจื้อจงเดินออกไปทันที

เว่ยเหนียนเหยาเดินไปที่นางเว่ยหมัวหลานก่อนจะกระชากตัวนางเข้าหาตัว

"ตอนนี้ต้องดูว่าเจ้ามีความสามารถแค่ไหนที่จะตามรังควานพวกข้า แต่ที่รู้ๆตอนนี้พวกเจ้ายังมีเวลาเสวยสุขก็รีบใช้ให้เต็มที่ ข้าขอเวลาไปคิดต้นคิดดอกก่อน ถึงตอนที่ข้ามาถอนต้นดึงดอกเจ้าอาจจะไม่มีเวลาแม้แต่จะหายใจ"

พอพูดจบหญิงสาวก็ผลักร่างของนางเว่ยหมัวหลานออกไปอย่างแรง

นางเว่ยหมัวหลานพอตั้งหลักได้ก็โกรธจนลืมตัว ลืมคิดไปว่าตอนนี้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว กรากเข้าไปยกมือขึ้นจะตบหน้าหญิงสาว

เว่ยเหนียนเหยาปัดมือนางออก ก่อนจะใช้ฝ่ามืออีกข้างสะบัดใส่หน้าของอีกฝ่ายอย่างแรง

เพี๊ยะ

"ตบนี้ถือว่าเป็นดอกเบี้ยพิเศษ สำหรับเรื่องที่เจ้าวางแผนให้ร้ายข้า"

เพี๊ยะ

"ตบนี้ถือว่าเป็นดอกเบี้ยพิเศษ สำหรับเรื่องที่เจ้าหลอกลวงสามีข้ามาตลอด"

เพี๊ยะ

"ส่วนตบนี้ ข้าก็แค่อยากจะตบเจ้ามานานแล้วก็เท่านั้น นังแก่!"

ร่างของนางเว่ยหมัวหลานที่ถูกตบจนหน้าแดง เลือดกบปาก ร่วงลงไปกองกับพื้น มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว

"ไปพวกเรากลับกันได้แล้ว ส่วนใครจะไปร้องเรียนผู้ใหญ่บ้านก็รีบไปเลยนะ ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า ใครจะอยู่ใครจะไป"

หญิงสาวปรายตา มองพวกที่นั่งอยู่กับพื้นอย่างเหยียดหยาม ก่อนจะลากสามีเดินขึ้นรถม้า หานตงนั่งนิ่ง ดูเหม่อลอย เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะรู้สึกอย่างไรกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น

ความรู้สึกแรกที่ปรากฏก็คือความโล่งใจ อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกับคนพวกนั้นแล้ว คนพวกนั้นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาอีกแล้ว

เว่ยเหนียนเหยา เห็นสามีนั่งนิ่งเฉยเหม่อลอยไม่สนใจตัวเอง ก็แกล้งร้องโอดโอย

"ท่านพี่ ข้าเจ็บมือจังเลยเจ้าค่ะ ดูสิเจ้าคะ มือข้าแดงไปหมดเลย"

หานตงรีบคว้ามือเมียรักขึ้นมาดู มือของนางแดงไปหมดเลยจริงๆด้วย มือข้างที่บาดเจ็บก็เหมือนจะมีเลือดซึมออกมานิดๆ

"เหยาเอ๋อ จริงๆเจ้ายังบาดเจ็บอยู่ เรื่องแบบนี้ให้ข้าลงมือแทนก็ได้"

"หากให้ท่านลงมือ ข้ากลัวว่านางจะตายเสียก่อนสิเจ้าคะ อีกอย่างข้าขอสารภาพตามตรง ข้าอยากตบนางมาตั้งนานแล้วเจ้าค่ะ "

หญิงสาวรู้ดีว่า การที่พวกนางลงมือแบบนี้ พรุ่งนี้อาจมีข่าวลือที่ไม่ดีเกี่ยวกับครอบครัวนางเกิดขึ้น แต่ไม่ว่ายังไงนางก็ไม่สนใจ หากชาวบ้านมีปัญหามากนัก นางก็พร้อมจะพาครอบครัวนางจากไป

งานของนางสามารถทำได้ทุกที่ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน นางอยู่ได้ ครอบครัวนางก็อยู่ได้ แต่ชาวบ้านพวกนั้นจะอยู่ได้หรือไม่ ก็อีกเรื่องหนึ่ง

เมื่อรถม้ากลับมาถึงบ้าน อาเส้าบอกว่า ตอนนี้จัดการให้เด็กทั้งสามนอนรวมกันที่ห้องของอาเหยา ให้ท่านผู้เฒ่าเว่ยจื้อจง ขึ้นไปนอนที่ห้องสองแฝดเรียบร้อยแล้ว

จริงๆท่านหมอจางทิ้งยาสงบใจไว้ให้นางหลายห่อ นางจึงฝากให้อาหงช่วยต้มมาให้ท่านผู้เฒ่า กับสามีดื่มสักคนละถ้วย

เสียงรถม้าวิ่งมาจอดที่ประตูหน้าบ้าน ทำให้เซียนย้งรีบวิ่งออกไปดู พบว่าเป็นชุนเหมยที่ลงมาจากรถม้าด้วยท่าทางร้อนรน

"อาย้ง พี่สะใภ้เจ้าเป็นยังไงบ้าง ข้าเพิ่งได้ข่าวเลยรีบมา"

"ตอนนี้พวกเราทั้งหมดกำลังปรึกษากันอยู่ข้างใน เชิญพี่ชุนเหมยทางนี้ขอรับ"

ชุนเหมยเดินตามเซียนย้งไปทันที ตอนที่นางได้ข่าวนางทั้งโกรธทั้งตกใจ ชุนเหมยบอกไม่ถูกว่า ทำไมถึงรักถึงผูกพันกับหญิงสาวคนนี้มากเหลือเกิน

"พี่ชุนเหมย ท่านมาได้ยังไงเจ้าคะ"

"ข้าก็จะมาตีเจ้านะสิ มิใช่ว่าข้าสั่งให้พวกเจ้าอยู่เฉยๆหรอกหรือ ทำไมถึงพาตัวเองไปสู่อันตรายเช่นนี้"

"เป็นข้าเองที่ประมาท คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะใช้วิธีเลวทรามเช่นนี้ แต่อีกใจข้าก็คิดว่า เป็นเพราะสวรรค์อยากเปิดเผยความจริงให้ท่านพี่รู้ จึงดลให้เกิดเรื่องราวเช่นนี้ขึ้น"

"ความจริง ความจริงอะไร รีบเล่ามาให้ข้าฟัง"

เว่ยเหนียนเหยาเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทุกคนที่ไม่ได้ไปฟัง ทุกคนต่างพากันสาปแช่งนางเว่ยหมัวหลานให้ไม่ตายดี

"ข้าว่า โดนตบแค่สามที มันน้อยเกินไป นะน้องสาว"

"ก็แค่ดอกเบี้ยพิเศษเจ้าค่ะพี่ชุนเหมย รอข้าคิดทบทวนก่อน ข้าจะถอนทั้งต้นเก็บดอกเลยเจ้าค่ะ"

ปั่นแบบเร่งรีบกลัวค้างคา

เสร็จแล้วไรท์ขอตัวเป้ป ขอไปช่วยพ่อตบนังงงตัวร้ายก่อน