บทที่46

มู่ชุยเหลียนได้ยินเสียงพี่สาวต่างมารดากล่าวแบบนั้นก็ชักสีหน้า เตรียมจะโต้ตอบ แต่ถูกนางมู่ชิงเหมี่ยนจับมือไว้ จึงได้แต่กัดฟันก้มหน้า คิดอาฆาตแค้นอยู่ในใจ หึ รอให้ข้าได้แต่งเข้าไปก่อนเถอะ ข้าจะทำให้พี่เขยเฉดหัวพวกเจ้าสามคนแม่ลูกออกไปให้ได้

"เหนียนเหยา วันนี้ท่านย่าของเจ้ากับท่านอารองก็มา นางสั่งให้ข้าพาเจ้าไปพบด้วย เจ้าก็ตามข้าไปคารวะท่านย่าของเจ้าสักหน่อยเถิด"

ท่านย่า? หญิงสาวพยายามค้นความทรงจำของร่างเดิม ความทรงจำของร่างนี้กับท่านย่าของนางเรียกว่าเลวร้ายก็ได้ หญิงชราผู้นั้นเกลียดมารดากับเจ้าของร่างเป็นที่สุด เพราะมารดาของนางมาจากครอบครัวที่ยากจน แม้ตระกูลมู่จะไม่ถือว่าเป็นครอบครัวที่ร่ำรวย แต่ท่านพ่อและท่านอาก็มีอาชีพเป็นพ่อค้าที่มั่นคง สามารถเลี้ยงดูครอบครัวให้สุขสบายได้ ท่านย่าของนางอยากจะให้ท่านพ่อแต่งงานกับหญิงสาวที่มีฐานะสักหน่อย เพื่อที่จะได้ยกระดับครอบครัว แต่ท่านพ่อหลงใหลในความงามของท่านแม่ จึงดื้อรั้นจนในที่สุดก็ได้แต่งงานกัน หลังจากอยู่กันได้ไม่นาน ท่านแม่ก็มีนาง แต่เพราะคลอดนางอย่างยากลำบาก ทำให้ท่านแม่สุขภาพอ่อนแอลง ไม่สามารถปรนนิบัติท่านพ่อได้อีก ท่านย่าถือโอกาสนั้นส่งนางชิงเหมี่ยนแต่งเข้ามาเป็นภรรยารอง จากท่านพ่อที่เคยรักใคร่นางและมารดา ก็กลายเป็นความห่างเหินในที่สุด มารดาที่ถูกทรมานทั้งใจกายก็จากไปในตอนที่นางมีอายุเพียงเจ็ดหนาวเท่านั้น เด็กผู้หญิงที่พ่อไม่ใส่ใจ มีมารดาเลี้ยง เลี้ยงดู จะหาความสุขได้จากที่ไหน แต่ที่หนักที่สุดก็คือท่านย่าของนางที่มักจะมาเยี่ยมเยียนบุตรชายคนโตอยู่เป็นประจำ และหาทางกลั่นแกล้งและทุบตีหลานสาวคนโตแทบจะทุกครั้ง ท่านย่ามักจะสบถและต่อว่า ว่าหน้าตานางเหมือนมารดา ที่เอาไว้ล่อลวงผู้ชายให้ลุ่มหลง

จนเรื่องรู้ถึงหูท่านยายของนาง ท่านยายมาขอร้องท่านพ่อ ขอรับนางไปเลี้ยงดูเอง ตอนแรกท่านพ่อก็จะไม่ยอม แต่ท่านยายขอร้องด้วยน้ำตาให้เห็นแก่มารดาของนาง นับตั้งแต่นั้นมานางก็ได้ท่านยายเลี้ยงดูนางมาตลอด จนท่านยายสิ้นไป นางจึงถูกส่งกลับมาที่บ้านนี้อีกครั้ง นางกลับมาอยู่บ้านได้ไม่นาน ท่านพ่อก็ป่วยหนักจนเสียชีวิต ท่านย่าทุบตีนางหาว่านางเป็นตัวซวย กลับมาได้ไม่นานก็ทำให้บิดาเสียชีวิต

ในวันที่นางถูกวางแผนให้มีมลทิน ท่านย่าของนางก็เป็นพยานสำคัญ ในความอัปยศของนาง ในวันนั้นนางถูกลงโทษเฆี่ยนตี เพียงเพราะนางปฏิเสธไม่ยอมแต่งงาน จนในที่สุดนางก็ทนไม่ไหวต้องพยักหน้ายินยอม

เว่ยเหนียนเหยารันทดใจกับความทรงจำที่หลั่งไหลออกมา หญิงชรานั่นเรียกนางไปพบคงไม่ใช่เพราะรักและคิดถึงแน่ๆ คนพวกนี้คงวางแผนอะไรมา คงคิดว่านางเป็นหลานสาวคนเก่า ที่จะข่มเหงยังไงก็ได้กระมัง

"ได้สิเจ้าคะ ท่านแม่เลี้ยง เจ้าใหญ่เจ้ารอง เจ้านั่งอยู่กับท่านพ่อที่นี่ อย่าให้สิ่งสกปรกเข้าใกล้ท่านพ่อของเจ้าได้ ไม่อย่างนั้นแม่จะให้พวกเจ้ากับท่านพ่อของเจ้ากินเจสักสามสี่วันเพื่อเป็นการปัดเสนียด"

หญิงสาวส่งสายตาพิฆาตให้สามี ก่อนจะบุ้ยใบ้ให้บุตรชายรู้ว่าสิ่งสกปรกที่นางหมายถึงคือใคร

หานชิง หานเหนียน กินเจ เท่ากับ กินผัก

หานตง กินเจ เท่ากับกินภรรยาไม่ได้

"รับทราบขอรับท่านแม่ " "พี่เข้าใจแล้ว เหยาเอ๋อ"

สามคนพ่อลูกต่างรับปากอย่างหนักแน่น

นางมู่ชิงเหมี่ยนดวงตาแข็งกร้าว มือกำแน่น สะบัดหน้าเดินนำออกไป นางจะคอยดูนังเด็กนี่ถูกแม่สามีของนางขย้ำไว้ในกำมือ

หญิงสาวเดินตามนางมู่ชิงเหมี่ยนไปจนถึงโต๊ะของหญิงชรา หญิงชราที่นั่งอยู่กับบุตรชายคนรองและบรรดาลูกหลาน หันมามองหน้าหลานสาวคนโตที่นางแสนจะเกลียดชัง จากที่เคยคิดว่า สามารถขับไสไล่ส่งให้หลานคนนี้ไปมีชีวิตที่แสนจะตกต่ำได้แล้ว ไม่คิดเลยว่ากลับโยนเพชรเม็ดงามไปให้นางครอบครองซะได้

ตอนที่ลูกสะใภ้เล่าเรื่องการค้าของครอบครัวหลานคนนี้ให้ฟัง ไม่ว่ายังไงนางก็ไม่เชื่อว่าเป็นฝีมือของหลานสาว นางคิดว่าเป็นฝีมือของหลานเขยผู้นั้นซะมากกว่า

ตอนที่ลูกสะใภ้แนะให้นางยกชุยเหลียนให้แต่งเข้าไปเป็นเมียรอง ตอนแรกนางก็ไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไหร่ แต่พอฟังบุตรชายคนรองพูดว่า หลานเขยของนางคนนี้ ตอนนี้ถือว่าเป็นบุคคลสำคัญของหมู่บ้านเลยทีเดียว เส้นทางการค้าที่สร้างขึ้นก็ดูมั่นคง มีทีท่าว่าจะขยายใหญ่โตขึ้น อีกไม่นานไม่แน่ว่า ทางครอบครัวของนางอาจต้องพึ่งพาหลานเขยของนางคนนี้ อีกทั้งวันนี้นางเห็นแล้วว่าท่านผู้นำตระกูลต่างให้ความสำคัญกับหลานเขยคนนี้เพียงใด ดูอย่างโต๊ะในปีนี้ที่ครอบครัวนางนั่งอยู่ ก็จัดอยู่ในระดับแถวหน้าของตระกูลเลยทีเดียว

เมื่อบุตรชายคนรองพยักหน้าเห็นด้วยกับลูกสะใภ้ นางจึงยอมที่จะให้หลาวสาวที่นางเลี้ยงมากับมืออย่างชุยเหลียน แต่งเข้าไปเป็นภรรยารองของหานตง

จริงๆ เรื่องการแต่งงานพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายพยักหน้าตกลงก็ใช้ได้แล้ว นางมู่ชิงเหมี่ยนเองก็ปรึกษาเรื่องนี้กับเว่ยหมัวหลานแล้ว ทั้งสองฝ่ายต่างยินดีต่องานแต่งงานครั้งนี้

เพียงแต่ตอนนี้หานตงได้แยกครอบครัวออกไปแล้ว นางเว่ยหมัวหลานจึงไม่อาจบังคับบุตรชายและลูกสะใภ้ได้อีก ดังนั้นเรื่องนี้จึงต้องเป็นนางออกหน้าแทนหลานสาว

"คารวะท่านย่า ท่านอารอง ท่านอาสะใภ้เจ้าค่ะ"

หญิงสาวย่อตัวคำนับอย่างนอบน้อม พลางมองตาจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์อย่างไม่ยอมหลบ

"ท่าทางของเจ้าดูสบายดี ชีวิตแต่งงานคงจะมีความสุขไม่น้อยละสิ"

"เป็นเพราะได้ท่านย่ากับท่านแม่สนับสนุนเจ้าค่ะ"

หญิงชราในตากร้าวขึ้นมาเมื่อโดนหลานสาวพูดจาประชดประชัน

"ที่ข้าเรียกเจ้ามาพบก็เพราะมีเรื่องจะคุยกับเจ้า เห็นท่านอารองของเจ้าบอกว่า ตอนนี้กิจการของเจ้ากับสามีกำลังเติบโตขึ้นมาก พวกผู้ชายเวลาเหน็ดเหนื่อยจากงานก็มักอยากจะมีคนคอยดูแล เจ้าเองก็คงจะวุ่นวายเรื่องดูแลบ้านดูแลลูก หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่ ดังนั้นเพื่อช่วยเจ้า ข้าจึงได้ตัดใจ ให้ชุยเหลียนแต่งเข้าไปเป็นภรรยารองของสามีเจ้า ต่อไปพวกเจ้าสองคนร่วมมือร่วมใจกันดูแลสามี เจ้าก็ไม่ต้องกังวลใจเรื่องผู้หญิงคนอื่น ข้าดูฤกษ์ยามมาแล้ว อีกสามวันเป็นวันดี เจ้าก็บอกให้หลานเขยไปสู่ขอชุยเหลียนเสียให้เรียบร้อย สินสอดทองหมั้นก็จัดเตรียมให้มากสักหน่อย อย่าให้น้องของเจ้าขายหน้าใครได้ เจ้าฟังที่ข้าพูดอยู่หรือไม่ เหตุใดจึงนั่งไม่อยู่สุข ลูบหัวตัวเองอยู่ได้ "

หญิงชรารู้สึกไม่พอใจ ที่หญิงสาวตรงหน้าไม่ยอมรับคำ เอาแต่นั่งเอามือลูบหัวตัวเองไปมา

"ข้ากำลังสงสัยเจ้าค่ะ สงสัยว่า บนหัวของข้ามีเขางอกออกมา หรือหน้าตาของข้าเหมือนวัวเหมือนควาย พวกท่านจึงคิดว่าข้าจะโง่ ให้พวกท่านสนตะพาย สั่งหันซ้ายหันขวาได้ตามใจ"

เว่ยเหนียนเหยาฉีกยิ้ม แต่ดวงตากับแข็งกร้าว

"เจ้า เจ้า กล้าขัดคำสั่งข้า เจ้าคิดจะเนรคุณต่อตระกูลมู่ งั้นเหรอ"

"ท่านย่า! คำพูดคนก็เหมือนถ่มน้ำลายออกมา ผู้ดีพูดแล้วไม่คืนคำ แต่ทำไมวันนี้ ข้าเหมือนเห็นท่านกำลังก้มลงเลียน้ำลายจากพื้นขึ้นมากลืนกินเล่าเจ้าคะ ท่านจำวันที่ส่งข้าขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวได้หรือไม่ ท่านบอกว่าหญิงสาวที่แต่งงานแล้ว ก็เหมือนน้ำที่สาดออกไป ตัวซวยเช่นข้า เมื่อแต่งออกไปแล้ว ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็อย่าหันหลังกลับมาที่ตระกูลมู่ของท่านอีก ยิ่งสำหรับคำว่าเนรคุณ ข้าว่า ท่านลองใช้สมองของท่านคิดดูให้ดี พวกท่านทั้งหมดเคยทำอะไรให้ข้าบ้าง หากท่านไม่มีอะไรจะกล่าวอีก ข้าก็ขอตัวก่อนนะเจ้าคะ"

หญิงสาวลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ ไร้ซึ่งความหวาดกลัวใดๆ ก่อนจะย่อตัวคาราวะทุกคนและเดินจากมาอย่างสง่างาม คนพวกนี้หน้าหนายิ่งนัก คิดจะยัดเหยียดเมียน้อยให้สามีนาง รอจนตายไปเถอะ นังแก่!

"ท่านพี่ ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ"

หานตงเห็นสีหน้าภรรยาไม่ค่อยดีนัก ก็เป็นห่วง ในใจคิดว่ามีคนลงมือรังแกภรรยาของเขางั้นหรือ

"เจ้าหายไปซะนาน พี่กับลูก กำลังคิดจะไปตามเจ้าอยู่ทีเดียว"

น้ำเสียงห่วงใยท่าทางอาทรที่หานตงส่งออกมา ทำให้หญิงสาวอีกคนในโต๊ะคิดในใจว่า ต่อไปท่าทีเช่นนี้จะต้องแสดงกับข้าแค่คนเดียวเท่านั้น หึ ที่ท่าทางของนางเป็นเช่นนี้ คงเพราะโดนท่านย่าของนางกำราบมาเป็นแน่

"ท่านพี่ เราลาทุกคนกลับโต๊ะดีกว่าเจ้าค่ะ เดี๋ยวก็ได้เวลาเริ่มงานแล้ว"

หานตงกับครอบครัวลากลับไปนั่งโต๊ะได้เพียงชั่วครู่ พิธีการต่างๆ ก็เริ่มขึ้น คณะผู้นำตระกูลเริ่มอ่านคำขอบคุณบรรพชน พร้อมทั้งกล่าวอธิษฐานขอการคุ้มครองจากบรรพชนอีกครั้ง

ชาวบ้านทั้งหลายในหมู่บ้าน ล้วนรู้สึกว่าตัวเองโชคดี เพราะบรรพชนคุ้มครองจริงๆ ตอนนี้หลายหมู่บ้านประสบปัญหาความอดอยากกันทั้งนั้น

แต่หมู่บ้านเขากลับมีครอบครัวหานตงคอยช่วยเหลือ บอกถึงแหล่งที่มาของอาหาร รวมไปถึงมีการจ้างงานเล็กๆ น้อยอยู่ตลอดเวลา

ครั้งที่แล้วก็รับซื้อดอกไม้

ต่อมาก็รับซื้อไม้ไผ่

ครั้งล่าสุดคือรับซื้อกะทิและกะลามะพร้าว แม้กระทั่งกากมะพร้าวหากตากจนแห้งดีแล้วก็สามารถนำกลับไปขายได้อีก

บอกได้เลยว่า ครอบครัวไหนหากขยันขันแข็ง นอกจากจะไม่อดตายแล้ว ยังสามารถลืมตาอ้าปากได้อีกด้วย

ในระหว่างนั่งรอธูปหมด ชาวบ้านหลายครอบครัวที่รอดจากความอดตาย ก็เริ่มทยอยเข้ามายกจอกน้ำชา แสดงความขอบคุณต่อครอบครัวของหานตง

แต่มีสายตาหลายคู่ก็มองมาที่ครอบครัวตระกูลจงอย่างสงสัย นางจึงอาศัยโอกาสนี้ป่าวประกาศออกไปว่า รับบุตรชายหญิงของตระกูลจงเป็นน้องบุญธรรมเรียบร้อยแล้ว

เมื่อเสร็จสิ้นพิธีการทั้งหมด ชาวบ้านต่างได้รับแจกขนมมงคล เพื่อนำกลับไปกินที่บ้านกันถ้วนทั่วหน้า ครอบครัวของหานตงถูกผู้ใหญ่บ้าน และคณะผู้นำ เชิญให้ไปพบ เนื่องจากมีเรื่องจะปรึกษาหารือด้วย

พวกของเหวินฉี จึงพาคนอื่นๆ และเด็กๆ กลับบ้านไปก่อน เว่ยเหนียนเหยานำผ้าที่ห่อซาลาเปาส่งให้ซินเซียง เผื่อไว้สำหรับเด็กๆ จะหิวขึ้นมา ก่อนคนทั้งคู่จะหายเข้าไปในห้องแจ้งข่าว

ที่ห้องแจ้งข่าวตอนนี้ นอกจากผู้ใหญ่บ้านและคณะท่านผู้นำ ยังมีคนอื่นๆ อีกหลายสิบคนทีเดียว มองดูแล้วคล้ายการประชุมหารือ เรื่องใดเรื่องหนึ่ง

"มามา อาตง รีบคารวะทุกท่านในที่นี้เร็ว "

หานตงและภรรยาต่างคารวะทุกท่านอย่างไม่อิดออด แม้จะมีท่าทีงุนงงไปบ้างก็ตาม ภายหลังจึงทราบว่า ผู้ที่มาล้วนเป็นผู้ใหญ่บ้านหมู่อื่นๆ ส่วนคนที่สำคัญที่สุดคือท่านนายอำเภอนั่นเอง

"ข้าขอกล่าวอย่างไม่อ้อมค้อม ปีนี้ฝนฟ้าแห้งแล้ง พืชผลที่ปลูกขายได้ ก็น้อยยิ่งนัก ทำให้ชาวบ้านทุกข์ยากลำบาก แต่ข้าได้ยินมาว่าหมู่บ้านนี้ มีการจัดการที่ดี ชาวบ้านชาวช่องต่างก็มีกินมีใช้ไม่อดอยาก จึงต้องเดินทางมาให้เห็นกับตาตัวเอง ทางผู้ใหญ่บ้านแจ้งว่า เป็นพวกเจ้าที่แนะนำพืชผักที่กินได้ ซ้ำยังแนะนำวิธีการปรุงอาหารให้ชาวบ้านอีกด้วย ข้าจึงอยากจะขอร้องให้พวกเจ้าเปิดเผยเรื่องนี้จะได้หรือไม่"

จริงๆ แล้วผู้ใหญ่บ้านหมู่อื่นๆ ต่างเคยมาพูดคุยกับผู้ใหญ่บ้านที่นี่ไปแล้ว แต่เรื่องนี้เป็นความลับของหมู่บ้าน เพราะเป็นที่มาของแหล่งอาหาร ผู้ใหญ่บ้านเกรงว่าหากเขาเปิดเผยออกไป อาจจะโดนชาวบ้านไม่พอใจ จึงนำเรื่องนี้ไปปรึกษาท่านนายอำเภอ เพื่อให้เขาออกหน้า

นายอำเภอคนนี้เป็นคนดีมาก รักใคร่ประชาชนดุจลูกหลาน ตัวเขาเองก็หนักอกหนักใจเรื่องปัญหาความอดอยากของชาวบ้านมานานแล้ว ถึงแม้ตัวเขาเองจะสร้างโรงทานแจกอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็เป็นการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า พอเหล่าผู้ใหญ่บ้านทั้งหลายนำเรื่องนี้มาขอปรึกษา เขารู้สึกเหมือนเจอแสงสว่างในอุโมงค์ที่มืดมิด

"เรื่องนั้น พวกข้าน้อยไม่มีปัญหาขอรับ เพียงแต่ว่ามันฝรั่งนั้น ตอนนำมาทำอาหารมีข้อให้ระวังอยู่บ้าง เรื่องนี้ครอบครัวของข้าน้อยได้แจ้งรายละเอียดให้ทางผู้ใหญ่บ้านทราบไว้แล้วขอรับ"

ทางผู้ใหญ่บ้านจึงนำรายละเอียด รวมถึงข้อสังเกตที่คัดลอกมาส่งให้นายอำเภอ

นายอำเภอรับมาอ่านดู ก็รู้สึกถึงความละเอียดและใส่ใจต่อความปลอดภัยของชีวิตของผู้อื่นอยู่ในกระดาษแผ่นนี้ จึงเริ่มมีความรู้สึกดีต่อครอบครัวของหานตงมากขึ้น

"แล้วเจ้าพอจะมีแหล่งที่มาของอาหารมากขึ้นกว่านี้หรือไม่"

ชาวบ้านที่อดยากมากมาย เกรงว่าแหล่งอาหารพวกนี้หากเผยแพร่ออกไป จะทำให้เกิดการแย่งชิงซะมากกว่า

"จริงๆ แล้วข้าน้อยแนะนำให้ทางการ เก็บมันฝรั่งพวกนี้ มาเพาะพันธ์เพื่อแจกให้ชาวบ้านนำไปปลูกเจ้าค่ะ มันฝรั่งพวกนี้ใช้เวลาสามเดือนก็โตเต็มที่ ซ้ำยังเป็นพืชที่ไม่ต้องการน้ำมากมาย นั่นเท่ากับว่าต่อไปพวกชาวบ้านก็จะไม่ต้องกังวลกับเรื่องปากท้องไปด้วย เพียงแต่ว่าต้องวางแผนการปลูกให้เหมาะสม เรื่องปากท้องก็เรื่องหนึ่ง เรื่องทำมาหากินก็อีกเรื่องหนึ่งเจ้าค่ะ"

"ที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผล ได้ยินมาว่า เจ้าว่าจ้างช่างสานของหมู่บ้านสอง ให้จัดทำเครื่องสานเป็นจำนวนมาก ทำให้ หมู่บ้านนั้นมีรายได้กลับมาไม่น้อย"

"นั่นเป็นเพราะท่านผู้ใหญ่บ้านหมู่สองวางแผนได้ดีเจ้าค่ะ"

นายอำเภอรู้สึกว่า หญิงสาวผู้นี้มีความคิดซ่อนอยู่ไม่น้อย เพียงแต่คนมาก นางจึงไม่อยากพูดให้มากความซะมากกว่า

"ไม่ทราบว่า หากข้าจะเชื้อเชิญพวกเจ้าทั้งสองให้ไปเป็นเกียรติที่บ้านข้าสักครั้ง ให้ข้าได้เลี้ยงอาหารขอบคุณพวกเจ้าแทนพวกชาวบ้านสักมื้อจะได้หรือไม่"

"พวกข้าน้อยต้องขอขอบพระคุณขอรับ"

"ถ้าอย่างนั้นพวกข้าคงต้องขอกลับก่อน รบกวนเวลาพวกเจ้ามานานแล้ว"

เมื่อส่งผู้มาเยือนออกไปจนหมด หานตงจึงพาภรรยาขอตัวกลับบ้านทันที

เมื่อกลับถึงบ้านก็เห็นทุกคนกำลังรอคอยพวกนางอยู่อย่างกระวนกระวาย เมื่อทราบถึงสาเหตุที่ถูกเรียกพบ ก็ถอนใจอย่างโล่งอก

"พี่สะใภ้ เมื่อสักครู่ก่อนท่านมา แม่นางชุนเหมยให้คนนำจดหมายมาส่งให้ขอรับ"

หญิงสาวหยิบจดหมายขึ้นมาเปิดอ่าน พออ่านจบดวงตาก็เป็นประกาย

"พี่ชุนเหมยบอกว่า ชุดผ้าปักสกุลนาหลงไพร เป็นที่นิยมมาก ตอนนี้รวมทุกสาขามียอดจองมาแล้วหกร้อยห้าสิบชุดแล้ว แต่ทางพ่อค้าเร่ที่ติดต่อไว้คราวก่อน ขอให้ทำเพิ่มให้เขาอีกหนึ่งร้อยชุด เพราะเขาจะนำไปขายยังแคว้นอื่น ส่วนขวดแก้วที่เราต้องการนำมาใส่น้ำมันหอมตอนนี้นางหาร้านให้ได้แล้ว อีกสามวันของจะเดินทางมาส่ง"

"อาย้งตอนนี้น้ำมันมะพร้าวของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

"ตามที่ท่านสอนให้ข้าทำ ขั้นตอนที่ใช้เวลาคือ การรอให้น้ำมันแยกชั้นกับน้ำและกะทิ อีกทั้งยังต้องรอให้น้ำมันใสและตกตะกอนอีกครั้ง ข้าอยากได้ อ่างขนาดใหญ่ที่ใสมองเห็นข้างในได้ เพื่อมาทำงานนี้ขอรับ เพราะการใช้โถพวกนั้น ข้าว่ามันไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไหร่"

"เรื่องนั้นข้าคิดไว้แล้ว ของจะนำมาส่งพร้อมพวกขวดแก้วในอีก3วันข้างหน้า"

ครั้งนี้นางคำนวณไว้แล้ว จึงได้ขอให้ชุนเหมยสั่งโหลแก้วขนาดต่างๆ มาอีกหลายสิบโหล ในเมื่อนางคิดจะทำการค้าเครื่องหอม โหลแก้วเหล่านี้จึงมีความจำเป็นอย่างมาก

"ส่วนแม่พิมพ์สบู่ อีกห้าวันก็จะนำมาส่งแล้วขอรับ"

"เรื่องสบู่ ข้าคิดว่า เราควรหาอะไรมาห่อเพื่อป้องกันไม่ให้กลิ่นหอมจางหายไปเร็วเกินควร และป้องกันการขีดข่วนตอนที่สบู่อยู่ในกล่องสานด้วย"

"ถ้าอย่างนั้นเราก็ใช้ผ้าตัดเย็บเป็นถุงขึ้นมา เมื่อใส่สบู่ไปแล้วก็เย็บปิดปากไปเลย แบบนี้เมื่อนำใส่กล่องก็เท่ากับเป็นการป้องกันสองชั้น ดีหรือไม่เจ้าคะ พี่สะใภ้"

"ตอนนี้ช่างเย็บ เย็บชุดปักสำรองไว้เยอะหรือไม่อาซ่าง"

"ตามที่ข้าจำได้ ถือว่าค่อนข้างเยอะขอรับ ข้าเก็บใส่กล่องสานแยกไว้เพื่อรอการปักลายขอรับ "

"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวข้าจะส่งแบบซองผ้าไปให้ อาซ่างเจ้าให้ช่างตัด ตัดออกมาสักร้อยชิ้น และให้ช่างเย็บๆ ให้เรียบร้อย แล้วค่อยส่งกลับมาให้ข้า จดรายละเอียดด้วยว่าใช้ผ้าไปประมาณเท่าไหร่ ข้าจะได้ประเมินต้นทุนสินค้าได้ "

"อาหงครั้งก่อนข้าเห็นฝีมือของเจ้าแล้ว เดี๋ยวเจ้าช่วยข้า วาดแบบหมอตุ๋นขึ้นมาหน่อย ข้าตรวจสอบแล้ว หม้อแบบนี้ยังไม่มีการขึ้นทะเบียนไว้ อาจจะเป็นเพราะนำเข้ามาจากพวกพ่อค้าตาสีฟ้า จึงไม่ค่อยมีคนรู้วิธีใช้ ข้าจะให้ช่างเฟิ่งช่วยข้าทำให้ใหญ่ขึ้นกว่านี้อีกสักหน่อย"

"ข้าจะรีบไปจัดการให้เดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ พี่บุญธรรม"

"ท่านป้าลั่วฮวาเจ้าคะ ไม่ทราบว่าหุ่นไม้ชายกับหุ่นเด็กเป็นยังไงบ้างเจ้าคะ"

"ตอนนี้ข้าทำเสร็จไปแล้วอย่างละสามตัว"

"ถ้าอย่างนั้นประมาณสิบวันข้างหน้า ข้าน่าจะรวบรวมของตัวอย่างทั้งหมดส่งเข้าเมืองหลวงได้ วันนี้ต้องขอโทษพวกท่านด้วยทั้งที่เป็นวันหยุดแท้ๆ แต่ข้าก็เอาแต่พูดเรื่องงาน"

ทุกคนรีบส่ายหน้าต่างก็พูดว่าไม่เป็นไร พวกเขารู้ดีว่า ที่นางทำไปก็เพื่อทุกคน

"เช่นนี้ข้าจะทำก๋วยเตี๋ยวน้ำซี่โครงหมูตุ๋นให้พวกท่านได้ชิมเป็นการไถ่โทษนะเจ้าคะ"

คราวนี้ทุกคนต่างพยักหน้ากันอย่างพร้อมเพรียง ต่างนึกถึงรสชาติอาหารที่นางพูดถึงไปต่างๆ นาๆ

"ว่าแต่เจ้าสามแสบ กับอาเส้าไปไหน ข้าไม่เห็นพวกเขาเลยตั้งแต่กลับมา"

"เห็นอาเส้าบอกว่า ไม่ได้เจอเด็กๆ มานานแล้ว เลยขอพาตัวไปทดสอบความรู้นะ"

ซีเม่ยพูดยิ้มๆ ความจริงนางรู้ว่า อาเส้าคิดถึงพวกเด็กๆ มาก โดยเฉพาะหานเหนียนที่ช่างออดอ้อนฉอเลาะ แถมยังติดอาเส้ามากๆ อีกด้วย

เว่ยเหนียนเหยายิ้มตอบพี่สะใภ้ พลางไว้อาลัยบุตรชายและหลานชายในใจ

ทุ้กคนนนนนนน หยุดตบตัวร้ายเป้ป

พักกินก๋วยเตี๋ยวกับแม่กันก่อนนนนน