บทที่43

"ภรรยาเจ้าเร็วหน่อยเถอะ เราต้องรีบไปให้ทันรถเที่ยวเช้านะ"

"ท่านพี่จะรีบไปไหน ป่านนี้คนพวกนั้นยังไม่มีใครรู้หรอกน่า"

นางลี่สือหลินยืนกำมือแน่นที่หน้าประตู จู่ๆประตูก็ถูกเปิดออกจากคนที่อยู่ข้างใน ห่าวฟงเห็นมารดา พร้อมน้องเขย น้องสาวยืนอยู่ก็ตกใจ พยายามตั้งสติ

"ท่านแม่ ท่าน มาได้ยังไงขอรับ"

นางลี่สือหลินมองดูบุตรชายที่ก้าวเท้าถอยหลังเข้าไปในบ้าน ในมือถือห่อผ้าห่อหนึ่ง

"เจ้าใหญ่ พวกเจ้ารีบร้อนจะไปไหนกันแต่เช้า"

นางลี่สือหลินไม่ตอบ แต่ย้อนถามบุตรชายแทน

"พอ ดี แม่ภรรยาไม่ค่อยสบาย ข้าเลยจะพานางไปเยี่ยมดูอาการขอรับ"

สะใภ้ตระกูลลี่เมื่อเห็นสามีส่งสายตามาให้ ก็รีบเอ่ยเสริมคำ

"ใช่เจ้าค่ะท่านแม่สามี ท่านแม่ข้าไม่สบาย ข้าจึงจะรีบไปเยี่ยม อีกอย่างข้าอยากจะนำข่าวดีไปบอกท่านด้วยตัวเอง"

"พวกเจ้าก็เลยทำตัวเป็นบุตรเขยบุตรสาวที่ดี เอาต้นโสมไปเยี่ยมซินะ"

นางลี่สือหลิน ตวาดออกไปอย่างหมดความอดทน มองมือบุตรชายที่กุมห่อผ้าแน่นเข้าไปอีก

"ท่านแม่ ท่านพูดเรื่องอะไร ข้าไม่เข้าใจขอรับ"

"ข้าก็พูดเรื่องที่เจ้าสองสามีภรรยาเข้าไปขโมยโสมที่บ้านของอาเหยาไงละ"

ห่าวฟงหน้าซีด เขารู้ตั้งแต่เห็นหน้ามารดาที่หน้าประตูแล้ว ว่ามารดาน่าจะรู้เรื่องที่เขาทำทั้งหมดแล้ว ชายหนุ่มเอามือไขว้หลัง ส่งห่อผ้าให้ภรรยา

"ท่านแม่ ท่านฟังข้าก่อน ท่านก็รู้ว่า โสมต้นนี้ราคาแพงเพียงไหน แค่เรานำมันไปขาย ครอบครัวเราก็จะสุขสบายกันทั้งบ้าน เอาอย่างนี้ดีไหมขอรับ พวกเรานำมันไปขายด้วยกัน ข้าจะแบ่งเงินให้พวกท่านครึ่งหนึ่ง พอเราได้เงินแล้ว พวกเราก็ไปจากที่นี่ ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ดีไหมขอรับท่านแม่"

ห่าวฟงคุกเข่าลงกอดเอวมารดา เหมือนสมัยที่ตัวเองยังเป็นเด็กแล้วออดอ้อนอยากจะได้อะไรสักอย่าง ปรกติมารดารักเขามาก ยามที่เขาทำเช่นนี้ ไม่เคยมีสักครั้งที่มารดาจะขัดใจ

"ท่านแม่ ท่านก็เห็น ภรรยาอาตงไม่ได้สนใจโสมต้นนี้ นางวางทิ้งไว้เหมือนของไม่มีค่า กว่านางจะรู้เราก็ไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว"

"แต่เจ้ากำลังจะทำให้คนอื่นเดือดร้อน เจ้าคิดบ้างหรือเปล่า"

"ท่านแม่ ท่านจะไปคิดถึงคนอื่นทำไม คนพวกนั้นไม่ใช่ญาติของเราเสียหน่อย ข้าต่างหากที่เป็นลูกท่าน"

นางลี่สือหลินหลับตา น้ำตาที่อดกลั้นไว้ไหลลงมาอาบหน้า ผลักตัวบุตรชายออก พร้อมตวัดมือลงไปบนใบหน้าของบุตรชายอย่างแรง

เพี๊ยะ

ห่าวฟงลุกขึ้นยืนอย่างตกตะลึง ตั้งแต่เขาจำความได้ มารดารักและตามใจเขามากที่สุด นางไม่เคยแม้แต่จะด่าทอเขาเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้นางกลับตบหน้าเขา

"อาย้ง ไปเอาห่อผ้ามาให้ข้า"

นางลี่สือหลินพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

"พวกเจ้าอย่าเข้ามา ไม่อย่างนั้นจะหาว่าข้าไม่เตือน"

ห่าวฟงดันภรรยาไปด้านหลัง วันนี้ยังไงเขาก็จะไม่ยอมมอบโสมต้นนี้ให้กับใครเด็ดขาด

"พี่ชาย ท่านอย่าได้ทำผิดอีก ส่งโสมต้นนั้นมาเถอะ ให้พวกข้านำกลับไป ข้าสัญญาว่า เรื่องนี้เราจะรู้กันแค่นี้"

"หยุดพูดไปเลย นังสารเลว ข้าไม่มีน้องอย่างเจ้า ที่พอได้ดิบได้ดี ก็ลืมญาติพี่น้อง โสมนี้อยู่ในมือข้าแล้ว ข้าจะไม่ยอมให้ใครเด็ดขาด พวกเจ้าถอยไป"

ห่าวฟงคว้ากรรไกรในตะกร้าเย็บผ้าขึ้นมา พร้อมขู่ให้ทุกคนหลีกทาง

"ท่านพี่ภรรยา ท่านเห็นแก่ท่านแม่ยายเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย"

เซียนย้งพยายามพูดเกลี้ยกล่อมพร้อมหาทางที่จะเข้าไปแย่งกรรไกรในมือของห่าวฟง

ห่าวฟงมัวแต่ระวังทางเซียนย้ง นางลี่สือหลินเห็นดังนั้นก็โถมตัวเข้าไปแย่งกรรไกรในมือบุตรชายทันที เซียนย้งเห็นว่าแม่ยายตนทำเช่นนั้นก็รีบเข้าไปช่วย

ห่าวฟงเห็นเซียนย้งโถมตัวเข้ามา ก็ลืมตัวสลัดร่างของมารดาอย่างแรง จนร่างของนางลี่สือหลิน กระเด็น ออกไป

"กรี๊ดดดดดดด"

"ท่านแม่!!!!"

เสียงหญิงสาวสองคนที่อยู่ในบ้านร้องขึ้นอย่างตกใจ ซินเซียงวิ่งถลาเข้าไปหามารดาที่นอนนิ่งอยู่กับพื้น บริเวณหน้าผากมีเลือดไหลออกมา

ส่วนภรรยาห่าวฟงตอนนี้แม้แต่เรี่ยวแรงจะยืนก็ยังไม่มี นางตัวสั่นเทาทรุดลงกับพื้น

"หยุด นี่มันเกิดอะไรขึ้น หยุดเดี๋ยวนี้"

ห่าวฟงตกใจกับเสียงตวาดที่ดังขึ้น ทำให้เซียนย้งมีโอกาสแย่งกรรไกรแล้วจับตัวเขาไว้

ผู้ใหญ่บ้านและชายฉกรรจ์อาวุธครบมือห้าหกคน เดินเข้ามาภายในบ้าน เมื่อสักครู่เพื่อนบ้านของห่าวฟงได้ยินเสียงโครมครามคล้ายคนต่อสู้กัน ก็คิดว่าอาจจะมีโจรเข้ามาปล้นบ้านเพื่อนบ้าน จึงได้รีบไปแจ้งให้ผู้ใหญ่บ้านรีบมาที่บ้านของห่าวฟง

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น มีใครจะตอบข้าได้บ้าง"

ผู้ใหญ่บ้านเห็นซินเซียงร้องไห้กอดร่างนางลีสือหลินที่นอนแน่นิ่งมีเลือดไหลอาบใบหน้าก็ตกใจ สั่งให้คนรีบไปตามหมอจางมาทันที

"สรุปแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นเพราะลี่ห่าวฟงกับภรรยาต้องการเอาโสมที่ขโมยมาจากบ้านเว่ยหานตงไปขาย พวกเจ้าสามคนรู้เรื่องเข้า จึงเข้ามาขัดขวาง ทำให้ลี่ห่าวฟงพลั้งมือทำร้ายมารดาถูกหรือไม่"

"เป็นเช่นนั้นขอรับท่านผู้ใหญ่บ้าน"

เซียนย้งกล่าวตอบ

ตอนนี้คนทั้งหมดถูกพามาที่ห้องแจ้งข่าว เพื่อให้ผู้ใหญ่บ้าน สอบสวนข้อเท็จจริง

"ลี่ห่าวฟง เจ้ามีอะไรจะแย้งหรือไม่"

ผู้ใหญ่บ้านถามต่อ แม้จะมีหลักฐานคือต้นโสมในห่อผ้าที่ยึดมาจากภรรยาของห่าวฟง แต่เขาก็ต้องให้ความยุติธรรมกับทั้งสองฝ่าย

"ท่านผู้ใหญ่บ้านเป็นข้าที่เลอะเลือนชั่วขณะ ปล่อยให้ความโลภเข้าบังตา ได้โปรดเมตตาปล่อยข้าไปสักครั้งเถอะขอรับ"

ห่าวฟงพูดเสร็จก็ก้มหน้าก้มตา หลบสายตาชาวบ้านที่ตอนนี้อยู่ในห้องแจ้งข่าว เสียงพูดคุยหนาหูวิพากษ์วิจารณ์เขากับภรรยา ยิ่งทำให้ชายหนุ่มหน้าแดงก่ำไปด้วยความอับอาย

"เจ้าแย่งชิงสิ่งของผู้อื่น ซ้ำยังทำร้ายมารดาจนบาดเจ็บ ไม่ว่าจะมองข้อไหนก็ล้วนเป็นความผิดร้ายแรง นางลี่สือหลิน ตอนนี้เจ้าเป็นเจ้าทุกข์ เจ้าจะว่ายังไง"

นางลี่สือหลินซึ่งตอนนี้ฟื้นขึ้นมาแล้ว โชคดีที่แผลที่หน้าผากไม่เป็นอะไรมาก นางเพียงแค่ตกใจประกอบกับร่างกายที่ไม่ได้พักผ่อนมาตลอดคืนจึงหมดสติไป

"เรื่องที่เขาทำกับข้า ยังไงเขาก็เป็นบุตรชาย ข้าไม่อาจตัดใจเอาเรื่องเขาได้"

"ท่านแม่! "

เสียงซินเซียงร้องขึ้นอย่างไม่ชอบใจ ในขณะที่ห่าวฟงเต็มไปด้วยความดีใจ

"หากแต่เรื่องที่เขาแย่งชิงของผู้อื่น ข้าขอให้ท่านจัดการตามกฎของหมู่บ้านเจ้าค่ะ"

สีหน้าลี่ห่าวฟงเปลี่ยนไปทันที เขารีบโขกศีรษะขอร้องนางลี่สือหลินผู้เป็นมารดา

"ท่านแม่ ท่านแม่ ไม่ได้นะขอรับ โทษขโมยของ หนักมาก ท่านแม่ ท่านต้องช่วยพวกข้านะขอรับ"

นางลี่สือหลินยกมือขึ้นปาดน้ำตา ทำไมนางจะไม่รู้ว่าโทษของการแย่งชิงของผู้อื่นหนักหนาเพียงใด ตามกฎหมู่บ้าน ผู้ที่แย่งชิงของผู้อื่นจะถูกโทษโบย 20ไม้ และไล่ออกจากหมู่บ้าน โดยจะมีผู้ใหญ่บ้านนำตัวไปส่งที่ศาลอาญาเพื่อรับโทษโบยและจองจำตามกฎหมายอีกครั้ง

นางพยายามข่มความรู้สึกปวดร้าวในหัวใจ มองดูบุตรชายที่ร้องไห้อ้อนวอนนาง

"เจ้าใหญ่ เป็นข้าเองที่ทำผิดต่อเจ้า เมื่อก่อนที่เจ้าเอาแต่ใจ กับข้า กับน้องสาวของเจ้า เป็นข้าที่ลำเอียง บอกให้นางยอมเจ้า อ่อนข้อให้เจ้า เพราะข้าคิดว่านางเป็นลูกผู้หญิง อีกไม่กี่ปีก็แต่งออกไป เจ้าเห็นแก่ตัวทำร้ายข้า ข้าไม่ว่า ยิ่งไม่เคยถือโทษเจ้า แต่เจ้ากลับก่อเรื่องใหญ่ ลงมือแย่งชิงข้าวของ ของผู้มีพระคุณ เจ้าใหญ่เงินทองที่ข้ามอบให้เจ้าใช้จ่าย ล้วนมาจากครอบครัวของหานตง วันนี้เจ้าทำเรื่องเนรคุณเช่นนี้ ข้าไม่อาจเมินเฉยได้อีก"

ลูกสะใภ้นางลี่สือหลินเมื่อได้ยินแม่สามีพูดตัดรอนเช่นนั้นก็ลนลาน พยายามคิดหาหนทางรอดให้ตัวเองและสามี

"ท่านแม่สามี ท่านแม่สามี ถ้าท่านไม่เห็นแก่ท่านพี่ ท่านก็เห็นแก่หลานชายของท่านคนนี้ หากพวกข้าต้องโทษ หลานชายคนนี้คงจะรักษาไว้ไม่ได้แล้ว ฮือออ ท่านแม่ เมตตาด้วย เมตตาทายาทตระกูลลี่ด้วย"

นางลี่สือหลินนิ่งอึ้ง ท่าทางลังเล หลานชาย ทายาทของตระกูลลี่ นี่นางจะทำยังไงดี

"เหอะ สะใภ้บ้านลี่ เมื่อหลายวันก่อน ข้าเจอเจ้านั่งหน้าตาซีดเซียวที่ริมลำธาร ข้าก็เลยเข้าไปถามไถ่เจ้า เจ้ายังบอกข้าอยู่เลยว่าท่านป้าของเจ้ามาเยี่ยม เจ้าจึงปวดท้องเล็กน้อย เหตุใดวันนี้มาบอกว่าท้องเสียแล้วเล่า"

เสียงหญิงนางหนึ่งในกลุ่มชาวบ้านที่มุงดูเอ่ยขึ้น

ห่าวฟงหันไปตวาดหญิงนางนั้นตาขวาง

"นังบ้า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า หุบปากเน่าๆของเจ้าไปเลย"

"ใช่เจ้าค่ะ ท่านแม่สามี นาง.... ข้าว่านางคงจะจำผิดคน "

สะใภ้ตระกูลลี่ ปฏิเสธอย่างลนลาน

"วันนั้นที่ลำธารมีคนอยู่ตั้งหลายคน จะเรียกมาเป็นพยานก็ยังได้ ไม่อย่างนั้นหมอจางก็อยู่ที่นี่ งั้นก็ให้ท่านหมอตรวจเจ้าดูสิว่าท้องจริงหรือไม่"

หญิงคนนั้นกล่าวออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ สองสามีภรรยาที่น่ารังเกียจ ขโมยของผู้อื่น นางจะไม่ยอมให้อยู่ในหมู่บ้านเด็ดขาด หากวันดีคืนดีมาขโมยของบ้านนางเล่าจะทำยังไง

สองสามีภรรยาเมื่อได้ยินหญิงสาวคนนั้นพูดก็หน้าซีด ดวงตาหลุกหลิก นางลี่สือหลินเห็นดังนั้นก็เข้าใจทุกอย่าง หญิงชราปล่อยให้น้ำตารินไหลอย่างสุดกลั้น ความหวังดังตะเกียงที่ถูกพายุพัดไปจนไม่เหลือแม้เศษซาก

"ท่านแม่ ท่าน ท่าน ฟังข้าก่อน ที่ข้าโกหกท่านว่าภรรยาข้าตั้งครรภ์ เพราะข้าคิดว่า ท่านอาจจะเห็นแก่หลานชาย จนยอมออกไปทำงานที่ร้านผ้ากับข้าที่ในเมือง ข้าเพียงแต่อยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้ก็เท่านั้น ท่านแม่ ท่านยกโทษให้ข้าเถอะนะ"

ห่าวฟงคลานเข้าไปหามารดา แต่ถูกซินเซียงผลักออก

"ท่าน ท่านมันอกตัญญู ท่านก็รู้ว่า ท่านแม่อยากได้หลานชายคนนี้แค่ไหน แต่นี่ท่านกลับเอาเรื่องนี้มาเป็นเครื่องมือหลอกนาง ท่านมัน ท่านมัน ไม่ใช่ลูกผู้ชาย"

ซินเซียนตวาดออกมาอย่างสุดกลั้น

"เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาว่าข้า พวกเจ้าเกาะแข้งเกาะขา ประจบประแจงเจ้าหานตงนั่น พอได้ดีก็ทอดทิ้งพี่น้อง ข้าเคยขอร้องให้ท่านแม่ พาข้าเข้าไปอยู่ที่บ้านนั้นด้วย แต่นางก็ไม่ยอม อ้างว่าบ้านนั้นเป็นของครอบครัวเจ้า ในเมื่อพวกเจ้าทำเช่นนั้นได้ แล้วข้าผิดอะไรที่จะไขว่คว้าหาสิ่งที่ดีให้กับตัวเอง เรื่องโสมก็เหมือนกัน หากพวกเจ้าไม่พากันมาโวยวายที่บ้านข้า เรื่องจะบานปลายเช่นนี้หรือ เป็นพวกเจ้าต่างหากที่ผิดไม่ใช่ข้า"

ห่าวฟงเริ่มคุมสติไม่อยู่ เมื่อเห็นมารดานิ่งเงียบไม่ยอมช่วยเหลือ

"พี่ใหญ่ ท่านรู้หรือไม่ว่า ท่านแม่เป็นคนสุดท้ายที่เห็นโสมต้นนั้น หากโสมต้นนั้นหายไปท่านแม่จะตกเป็นผู้ต้องสงสัย"

"รู้ ข้ารู้ดีเชียวละ ข้าคิดไว้แล้วว่า หากเจ้าหานตงกับเมียมัน สงสัยท่านแม่ จนเกิดเรื่องเกิดราว อย่างมากที่สุดพวกมันก็แค่ขับไล่ท่านแม่ออกมา เพราะเห็นแก่หน้าของพวกเจ้า เมื่อนั้นข้าก็จะรับท่านแม่มาอยู่ด้วย และเกลี้ยกล่อมให้ท่านเข้าไปทำงานกับข้าในตัวเมือง เช่นนั้นแล้วพวกเราจึงจะได้เสวยสุขกัน ฮะ ฮะ ฮะ แต่! พวกสารเลวอย่างพวกเจ้ากลับมาทำแผนการของข้าพังทั้งหมด"

ห่าวฟงชี้กราดไปที่ซินเซียงและเซียนย้งอย่างโกรธแค้น

"แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่า ท่านแม่ลี่และอาเซียงมีสัญญาจ้างงานกับข้าถึงสิบปี หากพวกนางผิดสัญญาข้อใดข้อหนึ่ง จะต้องชดใช้ให้ข้าเป็นเงินหนึ่งพันตำลึงทอง และต้องโทษโบยมืออีกห้าสิบไม้ด้วย"

เสียงเว่ยเหนียนเหยาดังขึ้นจากในกลุ่มผู้คน นางและสามีพึ่งทราบข่าวจากคนที่ผู้ใหญ่บ้านให้ไปตาม จึงได้เร่งรีบตามมา แต่เมื่อมาถึงกับถูกคำพูดของเจ้าคนไม่รู้ถูกผิด ยั่วโมโหจนลมออกหู

นางลี่สือหลินก้มหน้า นางละอายจนไม่สามารถมองหน้าหานตงและภรรยาได้ เว่ยเหนียนเหยาเดินเข้ามากอดหญิงชราไว้อย่างเห็นใจ

นางลี่สือหลินปล่อยสะอื้น อยู่ในอ้อมกอดของหญิงสาวผู้ที่ไม่ได้มีความเกี่ยวพันทางสายเลือดแม้แต่น้อย

"ท่านแม่ลี่ ท่านไม่ต้องกังวล เรื่องทุกเรื่องท่านต้องการอย่างไร ข้ากับท่านพี่ตามใจท่าน"

ห่าวฟงได้ยินดังนั้นก็มีหวัง รีบร้องตะโกนบอกมารดา

"ท่านแม่ ท่านรีบบอกนาง บอกนางว่า ไม่ให้เอาเรื่องพวกข้า บอกนางสิขอรับ"

นางลี่สือหลิน ปาดน้ำตา มองดูบุตรชาย บุตรชายคนนี้ถูกนางตามใจจนเสียคน แม้แต่เรื่องที่ตัวเองทำผิดก็สรรหาคำพูดมาลบล้าง หากวันนี้นางยังยอมอ่อนข้อให้บุตรชาย ก็เหมือนนางเป็นคนหยิบมีดมาฆ่าบุตรชายด้วยตัวของนางเอง

"อา เหยา ฮึก เจ้า เจ้า ช่วยข้า ฮึก สั่งสอนเขาให้ดี อย่าอ่อนข้อเด็ดขาด"

หญิงสาวพยักหน้ารับคำ ก่อนจะสั่งเซียนย้งและซินเซียงให้พยุงนางลี่สือหลินกลับไปพักที่บ้านก่อน

"ท่านผู้ใหญ่บ้านเจ้าคะ ข้าเป็นเจ้าทุกข์เรื่องของที่หาย ดังนั้นข้าขอร้องเรียน ขอให้ท่านทำตามกฎของหมู่บ้านเจ้าค่ะ"

"เว่ยเหนียนเหยา เจ้า เจ้า ที่แท้เจ้ามันก็ เป็นนางจิ้งจอกสารเลว ทำเป็นรักใคร่มารดาข้า แต่กลับกล้าร้องเรียนข้าผู้เป็นบุตรชายคนเดียวของนาง"

พลั๊ว!

กำปั้นอันหนักหน่วงของหานตงต่อยไปที่ปากของห่าวฟงอย่างแรง ห่าวฟงตกใจมาก คิดไม่ถึงว่าหานตงที่เป็นคนที่เฉยชามาตลอด จะลงมือกับตนเช่นนี้

"เจ้าไม่มีสิทธิ์มาพูดจา ด่าทอภรรยาของข้า ต่อไปถ้าข้าได้ยินเจ้าพูดจาว่าร้ายนาง ข้าจะเลาะฟันเจ้าออกมาให้หมดปาก"

หานตงพูดใส่อีกฝ่ายอย่างดุดัน

ห่าวฟงเอามือเช็ดเลือดออกจากปากที่แตก หลบสายตาของหานตงที่มองมาอย่างโกรธเคือง

"เอาละ ๆ เมื่อเจ้าทุกข์มาร้องทุกข์เช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นก็จัดการตามกฎของหมู่บ้านซะก่อน จากนั้นข้าจะนำพวกเขาเข้าไปที่ศาลอาญาในอำเภอ"

ผู้ใหญ่บ้านสั่งใช้ชายฉกรรจ์ที่เป็นผู้ช่วย เอาตัวคนทั้งสองไปที่ลาน อ่านประกาศความผิดให้ชาวบ้านได้รับรู้ หลังจากนั้นก็ลงโทษโบย20ไม้แก่คนทั้งคู่

เสียงกรีดร้อง และคร่ำครวญโหยหวนดังต่อเนื่องอย่างน่าสยดสยอง ชาวบ้านที่มามุงดู ต่างสั่งสอนบุตรหลาน ให้เกรงกลัวต่อการกระทำผิด มิฉะนั้นจะต้องโดนลงโทษหนักกว่านี้

หลังจากที่เสร็จสิ้นการลงโทษของหมู่บ้าน ผู้ใหญ่บ้านก็จับคนทั้งสองขึ้นรถเกวียนไปพร้อมกับผู้คุม ส่วนตัวเองก็นั่งรถม้าไปกับหานตงอย่างสง่าผ่าเผย

ในที่สุด ต้นโสมก็ได้ออกโรงแล้วววววว