บทที่45

"พี่สะใภ้ขอรับ สำหรับสบู่ของข้า ข้าคิดออกแล้วขอรับว่าจะทำยังไง"

เซียนย้งเกิดความคิดขึ้นตอนที่เขาฟังพี่สะใภ้กับทุกคนวางแผนการค้าถ่านกัน

"ไหนเจ้าลองว่ามาซิ อาย้ง"

"ตอนนี้สบู่ของข้ามีรูปร่างเหมือนสบู่ทั่วไปที่ขายอยู่ ข้าอยากให้ท่านช่วยข้าออกแบบแม่พิมพ์ขึ้นมาใหม่ นอกจากนั้นข้าอยากมีตัวอักษรหรือสัญลักษณ์ที่จะให้คนทั่วไปรู้ว่า นี่เป็นสบู่ของพวกเราด้วยขอรับ"

"สัญลักษณ์?"

"ขอรับพี่สะใภ้ ข้าอยากตั้งชื่อทางการค้าให้คนรู้ว่า สินค้าพวกนี้มาจากครอบครัวของพวกเรา"

"ดีๆ ข้าเห็นด้วยกับเจ้า"

อาเสิ้นตาโต เขาก็อยากให้ถ่านของเขามีชื่อร้านเหมือนกัน

"แล้วเจ้าคิดชื่อไว้แล้วหรือยัง หรือจะให้พวกข้าช่วยคิดให้"

หญิงสาวมองดูเด็กหนุ่มทั้งสองที่กระตือรือร้น ดวงตาเป็นประกายอย่างตื่นเต้น ก็ช่วยส่งเสริม

"ข้าอยากให้ร้านของข้า ชื่อ เหนียนเหยา ขอรับ"

หญิงสาวตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าเซียนย้งจะเสนอชื่อนางขึ้นมา

"เจ้าพอจะบอกเหตุผลข้าได้หรือไม่อาย้ง"

หานตงถามขึ้น เขาพอจะรู้ใจของน้องคนนี้ดี แต่ก็อยากจะรู้ว่า จะเหมือนที่เขาคิดไว้หรือไม่

"เพราะพี่สะใภ้ เป็นเสมือนแสงสว่างที่สาดเข้ามาในชีวิตของครอบครัวข้า ขับไล่ความมืดมิด ช่วยให้ข้าเห็นเส้นทางข้างหน้าที่จะเดินต่อไป ที่ข้าอยากจะพูดกับท่านมาตลอดก็คือ ขอบคุณท่านที่อยู่เคียงข้างพี่ชายของข้า ขอบคุณท่านที่คอยช่วยเหลือพวกข้าที่ไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันกับท่าน ขอบคุณที่ท่านเป็นหลักพักพิงในยามที่พวกข้ากำลังจะล้มลง ขอบคุณท่านที่เป็นมืออันอบอุ่นที่ยื่นมาพยุงในวันที่พวกข้าไร้ทางไป ขอบคุณ ขอบคุณขอรับ"

น้ำตาของเซียนย้งคลอเบ้า น้ำเสียงสั่นเครือ คำๆนี้เขาอยากเอ่ยมันออกมานานแล้ว ในที่สุดก็ได้พูดออกมาซะที

เหล่าบรรดาชายหนุ่มทุกคนในที่นั้นต่างนิ่งอึ้ง ดวงตาแดงก่ำ ต่างเห็นด้วยในคำพูดของเซียนย้ง

หานตงที่นั่งตาแดง เอื้อมมือมากุมมือของนางบีบเบาๆ สายตาที่มองมา ถ่ายทอดทุกความรู้สึก ไม่ว่าจะเป็นความรัก ความหวงแหน

หญิงสาวยกผ้าขึ้นซับน้ำตา

"พวกท่านทำอะไรกัน อยากเห็นข้าร้องไห้อย่างนั้นหรือ เอาละ มาคุยเรื่องงานกันต่อ เอาเป็นว่า อีกเดี๋ยวข้าจะออกแบบแม่พิมพ์สบู่ให้กับเจ้าก็แล้วกัน แต่เจ้าต้องไปหาช่างปั้นดินเผาไว้ให้เรียบร้อย เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของเจ้า อีกอย่างข้าอยากให้เจ้ารับซื้อกะทิจากชาวบ้าน ข้าจะสอนให้เจ้าทำน้ำมันมะพร้าว ที่นำมาเป็นส่วนผสมของน้ำมันหอมกุหลาบ แต่เจ้าต้องรับซื้อกะทิพร้อมกะลามะพร้าวด้วย"

"ทำไมละขอรับพี่สะใภ้ ท่านจะเอากะลามะพร้าวมาทำอะไรขอรับ"

"กะลามะพร้าว สามารถนำมาเป็นวัตถุดิบในการทำถ่านได้ดีนะสิ ชาวบ้านเอาทิ้งไว้ก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไร สู้ให้นำมาขายให้พวกเราจะดีกว่า ส่วนกากมะพร้าวเจ้าให้ชาวบ้านนำไปตากแดดให้แห้งสัก 3-4วัน แล้วค่อยนำมาขายข้า"

"ขอรับพี่สะใภ้"

"ส่วนอีกเรื่อง ข้าได้คุยกับท่านพี่แล้วว่า เราจะต้องมีคนช่วยงานเพิ่ม ดังนั้นพวกข้าจะไปซื้อทาสเข้ามาสักหลายคน แต่ว่า ที่พักของพวกเขา นายช่างใหญ่ยังทำไม่เสร็จ ข้าจึงจะรบกวนพี่เหวินฉี ขอซ่อมแซมบ้านท่านให้พวกเขาไปพักชั่วคราวจะได้หรือไม่เจ้าคะ"

"เรื่องนั้นข้าไม่ติดปัญหาอะไร พวกเจ้าจัดการได้เลย"

"พี่สะใภ้ ถ้าอย่างนั้นข้ากับอาเสิ้น ขอตัวไปหาช่างอู่ก่อนนะขอรับ พวกข้าอยากจะไปปรึกษาเรื่องที่จะทำภาชนะที่นำมาใส่สินค้าขอรับ"

"ได้สิ ยังไงเจ้านำจดหมายนี่ไปส่งให้พี่ชุนเหมยให้ข้าด้วยก็แล้วกัน"

หลายวันที่ผ่านมา ชายหนุ่มทุกคนในบ้าน ล้วนแต่มีงานรัดตัว อาเสิ้นกับเซียนย้ง ต่างได้รูปแบบของภาชนะที่จะนำมาใส่สินค้าของตนเองแล้ว

ตอนนี้เพียงแต่รอคอยให้ช่างอู่และเพื่อนๆนำของมาส่งตามเวลาที่กำหนดไว้ ส่วนแบบพิมพ์สบู่เซียนย้งก็หาช่างปั้นดินเผาได้แล้ว นางจึงฝากแบบให้สร้างเตาน้ำมันหอมระเหยให้นางด้วยซะเลย

งานต่างๆ เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันเปิดศาลบรรพชนแล้ว นางสั่งให้โรงงาน และช่างที่มาสร้างบ้านหยุดหนึ่งวัน เนื่องจากวันที่เปิดศาลบรรพชนทุกคนในหมู่บ้านต้องไปรวมตัวกันทุกคน ไม่ว่าจะเป็นคนของตระกูลใด อีกทั้งวันนั้นทุกคนจะต้องแต่งกายให้ดีที่สุด เพื่อเป็นการให้เกียรติแก่บรรพชนที่ล่วงลับไปแล้ว

หญิงสาวหยิบชุดที่จัดเตรียมไว้สำหรับสามี บุตรชายและตัวเองออกมาจัดเตรียมไว้ กลิ่นหอมสดชื่นเกิดจากการที่นางนำเสื้อผ้าไปแช่ในน้ำที่ผสมน้ำหอมเอาไว้ โดยนางใช้เป็นกลิ่นมินต์ผสมกับกลิ่นดอกไม้อ่อน ทำให้เสื้อผ้าไม่มีกลิ่นฉุนจนเกินไปนัก

"เหยาเอ๋อเจ้าทำอะไรอยู่"

หานตงเดินเข้ามากอดเอวภรรยาไว้จากทางด้านหลัง

"ข้านำเสื้อที่จะให้ท่านใส่วันพรุ่งนี้ออกมาเตรียมไว้ให้เจ้าค่ะ"

"เสื้อพวกนี้หอมยิ่งนัก นี่คือเสื้อที่เจ้าบอกว่านำไปแช่น้ำหอมเอาไว้เช่นนั้นหรือ"

"ใช่แล้วเจ้าค่ะท่านพี่ ท่านชอบหรือไม่เจ้าคะ"

"พี่ชอบกลิ่นกายเจ้ามากกว่า ดมกี่ทีก็ไม่เคยเบื่อ"

หานตงกระซิบลงที่ข้างหูของนาง ก่อนจะไล้สันจมูกลากลงที่ลำคอระหง ดอมดมความหอมของเรือนร่างคนงามในอ้อมแขน

ชายหนุ่มหมุนร่างงามกลับมา ยกมือขึ้นเกลี่ยปอยผมที่ร่วงลงมาระใบหน้างาม สายตารักใคร่อ่อนโยน หากแต่แฝงไว้ด้วยความปรารถนาอันเร่าร้อน ทำให้หญิงสาวสั่นสะท้าน เสหลบสายตาเร่าร้อนที่มองมา

"เหยาเอ๋อ ทำไมหน้าเจ้าจึงแดงถึงเพียงนี้ เจ้าร้อนหรือไง หืมมมม "

โอ้ยยยยยยยย! สามี อยากจะทำอะไรก็ทำเถอะเจ้าค่ะ อย่ามายืนจ้องข้าแบบนี้ ข้าหัวใจจะวายตายอยู่แล้ว

เห็นสายตาแวววาวเป็นประกาย จึงรู้ว่าสามีกำลังกลั่นแกล้งนางอยู่

ด้ายยยยยย สามี เดี๋ยวนางจะจัดให้เอง

หญิงสาวเอื้อมมือไปโอบเอวสามี ก่อนจะซบหน้าเข้ากับอกแกร่ง ปลายจมูกไล้จากหน้าอกขึ้นไปหาลำคอ ใช้ปลายเล็บกรีดผ่านแผ่นหลังของอีกฝ่ายอย่างยั่วยวน

หานตงตัวสั่นสะท้าน ในดวงตาเพิ่มแววปรารถนาขึ้นอีกหลายส่วน

หญิงสาวหยุดริมฝีปากไว้ที่ปลายคางของอีกฝ่าย ก่อนจะกระซิบตอบ

"แล้วท่านพี่หนาวหรือเจ้าคะ เหตุใดจึงตัวสั่นเช่นนี้"

ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เจ้าจิ้งจอกจอมยั่วยวน ถึงกับกล้าลูบคมนายพรานอย่างเขา หากวันนี้เขาไม่จับนางกินจนร้องขอชีวิต เขาจะยอมลาออกจากตำแหน่งนายพรานอันดับหนึ่งของหมู่บ้านเลย

เว่ยเหนียนเหยาปรายตาค้อนสามี เขาก็รู้ว่าวันนี้ต้องตื่นแต่เช้า แถมยังต้องวุ่นวายอยู่ด้านนอกทั้งวัน เมื่อคืนกลับรบกวนการนอนของนางอยู่เป็นนานแสนนาน

"โธ่เหยาเอ๋อ เจ้าก็อย่าโกรธพี่เลยนะ เอาเถอะวันนี้พี่รับปาก เจ้าจะให้พี่ทำอะไร พี่จะตามใจเจ้าทุกอย่างเลย"

"ถ้างั้นท่านก็รีบจัดการตัวเองกับลูกๆให้เรียบร้อย เดี๋ยวข้าจะไปหาอะไรไว้ให้พวกท่านกินก่อนจะออกไปเจ้าค่ะ"

หญิงสาวหุงข้าวและทำอาหารสองสามอย่างรวมถึงนึ่งซาลาเปาไว้หลายสิบลูก แม้จะอ่อนเพลียอยู่บ้าง แต่พอได้ดื่มชาเกสรดอกบัวผสมกับน้ำผึ้ง ก็ทำให้นางกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาบ้าง

ไม่รู้ว่าโลกนี้จะมีเมล็ดกาแฟหรือไม่นะ ครั้งหน้าถ้านางเจอพวกพ่อค้าเร่นางจะลองถามดู เฮ่อ ร่างกายนางต้องการคาเฟอีนเหลือเกินตอนนี้

"เหยาเอ๋อ เจ้าจะให้พี่กับลูกแต่งตัวไปแบบนี้จริงๆเหรอ พี่ว่ามันจะดูเด่นเกินไปหรือเปล่า"

หญิงสาวตาลุกวาว มองดูสามีกับบุตรชายที่อยู่ข้างหน้า ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่สวมชุดสีดำ สลับกับการตัดริมผ้าด้วยผ้าสีเงินเข้มปักรูปเมฆมงคล เอวสอบรัดด้วยผ้าสีเงินปักลายเดียวกับตัวเสื้อ มองดูองอาจคล้ายคุณชายที่เกิดมาในตระกูลสูงซะมากกว่า บุตรชายสองคนของนางสวมชุดแบบเดียวกับบิดา ใบหน้าถ่ายทอดความคล้ายคลึงมาจากบิดาอยู่หลายส่วน แต่ดวงตานี่สิ ดวงตาของบุตรทั้งสองของนาง ไม่เหมือนทั้งนางและสามี แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงซะบุตรชายของนางก็น่ารักที่สุดอยู่แล้ว

"ไม่เด่นหรอกเจ้าค่ะ ข้าก็จัดเสื้อผ้าแบบนี้ให้กับทุกคนเหมือนกัน ข้าวเช้าข้าตั้งไว้แล้ว ท่านพี่พาลูกๆไปกินข้าวกันก่อน ข้าขอขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวสักครู่ "

ทุกคนนัดมารวมตัวกันที่นี่ แล้วค่อยออกไปที่ศาลบรรพชนพร้อมกัน ดังนั้นเมื่อนางลงมาจากข้างบน ทุกคนก็มาพร้อมกันหมดแล้ว

วันนี้ชายหนุ่มทั้งหมดแต่งกายด้วยเสื้อผ้าแบบเดียวกัน แตกต่างกันที่สีผ้าและลวดลายปักเท่านั้น ส่วนผู้หญิงนางก็เลือกชุดคล้ายๆกัน สีและลวดลายล้วนมาจากความชื่นชอบของพวกนางเอง

ท่านลุงฟง ท่านป้าลั่วฮวา และท่านแม่ลี่ ล้วนใส่ผ้าเนื้อดี รูปแบบเหมาะสมกับผู้สูงวัย เพื่อไม่ให้สามีรู้สึกผิดต่อบิดามารดา นางจึงซื้อเสื้อผ้าชุดนี้เพิ่มอีกอย่างละสองชุด ให้สามีนำไปมอบให้กับบิดามารดาของตนเองด้วย

"ขอโทษด้วยเจ้าค่ะ ที่ข้าลงมาช้า"

"ไม่ช้าหรอกเจ้าค่ะพี่สะใภ้ พวกเราแต่งตัวเสร็จ ก็ไม่มีอะไรทำ ยิ่งอาย้งยิ่งแล้วใหญ่ บอกว่าจะมานั่งคุยกับพวกอาเสิ้น เรื่องของการค้าที่คุยกันค้างไว้"

"อาเหยา เจ้าก็กินอะไรรองท้องเสียก่อนเถอะ เดี๋ยวจะไปหิวในงาน"

"ข้ากินซาลาเปารองท้องตั้งแต่อยู่ในครัวแล้วเจ้าค่ะ ส่วนซาลาเปาที่เหลือข้าห่อเอาไว้ตั้งใจจะนำไปในงานด้วย เผื่อพวกเด็กๆจะหิวกัน"

เมื่อตรวจดูทุกอย่างในบ้านเรียบร้อย ทุกคนก็ออกเดินทางไปศาลบรรพชนทันที เว่ยเหนียนเหยมองหัวไชเท้าน้อยทั้งสามหัว วิ่งเล่นกันอย่างร่าเริง อากาศวันนี้ดียิ่งนัก ไม่หนาวไม่ร้อนจนเกินไป ยิ่งมีเพื่อนพูดคุย ระยะทางถึงแม้จะไกลไปสักหน่อย แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรมากมาย

เมื่อกลุ่มของนางไปถึงก็เห็นชาวบ้านมากันพอสมควรแล้ว เนื่องจากปีนี้หานตงมอบเงินให้เยอะพอสมควร ทางผู้นำตระกูลทั้งหลายจึงสามารถจัดงานได้ใหญ่โตเช่นนี้

หานตงพาคนทั้งหมดไปคารวะคณะท่านผู้นำตระกูลและผู้ใหญ่บ้านที่นั่งอยู่ที่โต๊ะประธาน เหล่าผู้นำตระกูลและผู้ใหญ่บ้านต่างยิ้มแย้มต้อนรับ พลางให้คนที่ดูแลงานนำกลุ่มของหานตงไปนั่งในที่ทางที่จัดเตรียมไว้ ปรกติแล้วโต๊ะช่วงด้านหน้าจะมีแต่ครอบครัวสายตรงเท่านั้นที่จะนั่งอยู่ แต่เนื่องจากคราวนี้หานตงเป็นผู้ออกเงินจัดงานทั้งหมด ครอบครัวของเขา และบิดามารดา จึงได้ถูกจัดให้นั่งอยู่ในช่วงด้านหน้าด้วย

หญิงสาวถอนหายใจ ดีเหลือเกินว่าหานตงแยกครอบครัวออกมาแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องไปนั่งที่โต๊ะของครอบครัวหลัก อีกทั้งงานนี้ก็ไม่ได้ให้นั่งตามตระกูลแต่อย่างใด มองไปคล้ายการจัดงานเลี้ยงสังสรรค์อยู่บ้าง

นางลอบมองไปที่โต๊ะของแม่สามี วันนี้ทั้งพ่อและแม่สามีต่างสวมชุดใหม่ที่สามีของนางนำไปให้ ทำให้ดูดีไม่น้อย นางเว่ยหมัวหลานยิ้มแย้มพูดคุยกับเหล่าบรรดาญาติของสามีที่เข้ามาทักทาย

"พวกท่านรออยู่ที่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวข้าจะพาเหยาเอ๋อไปคารวะท่านพ่อท่านแม่ก่อน"

หานตงกล่าวขอตัว โชคดีที่ภรรยาเขาขอให้ผู้ใหญ่บ้านช่วยจัดโต๊ะให้ครอบครัวนั่งรวมกันทั้งหมด คนทั้งหมด โดยเฉพาะครอบครัวของท่านลุงฟงที่ไม่มีญาติอยู่ที่นี่เลย จึงไม่ต้องเก้อเขินเท่าไหร่นัก

หานตงพาภรรยาและบุตรชายเดินตรงไปที่โต๊ะที่มารดานั่งอยู่ นางเว่ยหมัวหลานหันว่าเห็นเข้า ก็กวักมือเรียกอย่างรักใคร่

"นั่นอาตงอาแล้ว อาชิง อาเหนียน มาหาย่ามาลูก วันนี้เจ้าช่างแต่งตัวได้น่ารักเสียเหลือเกิน"

หานตงพาภรรยาและบุตรชายคารวะคนที่นั่งในโต๊ะ นางเพิ่งสังเกตเห็นว่า มารดาเลี้ยงของนางก็นั่งอยู่ในโต๊ะนี้ด้วย

ฝ่ายเด็กน้อยเห็นท่านย่าเรียกหาตน ก็ชะงักลอบมองตากัน หานชิงเห็นน้องชายหน้าเสีย ก็ก้าวไปข้างหน้า เดินเข้าไปหาหญิงชราก่อน

"ท่านย่า ขอรับ"

คาดไม่ถึงตอนนี้ท่านย่าไม่เพียงแต่จะไม่ดุด่า กลับยกมือลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน

"เด็กดีๆ ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรนะ หน้าตาเจ้าเหมือนกัน จนคนแก่อย่างข้าแยกไม่ออกเสียแล้ว"

"ข้าหานชิงขอรับท่านย่า"

"ท่านย่า เหตุใดข้าถึงไม่มีชุดใหม่ใส่บ้าง ข้าจะเอาชุดของพวกมัน ท่านให้พวกมันถอดออกมาให้ข้า"

เสียงของเด็กน้อยอีกคนในโต๊ะทำให้ผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ต่างพากันหน้าเสีย ยกเว้นสะใภ้ใหญ่ของนางเว่ยหมัวหลาน ที่หน้าตาบึ้งตึงตั้งแต่ครอบครัวของหานตงเดินเข้ามาแล้ว

"หานเอ่อ เจ้าพูดจาแบบนี้ได้ยังไงกัน เสียมารยาท อาตงเจ้าก็อย่าถือสาหลานเลยนะ เด็กๆก็แบบนี้แหละ เห็นอะไรสวยๆงามๆก็อยากจะได้"

เด็กน้อยน้ำตาคลอ เขาไม่เคยถูกท่านย่าดุมาก่อน ปรกติแล้วเขาอยากได้อะไร เป็นท่านย่าที่ตามใจเขาที่สุด

สะใภ้ใหญ่เห็นลูกชายตัวเองโดนว่าต่อหน้าคนอื่นก็ยิ่งไม่พอใจ แต่ไหนแต่ไรนางก็ไม่เคยเกรงใจครอบครัวของหานตงอยู่แล้ว นั่นเป็นเพราะชายหนุ่มไม่เคยโต้ตอบอะไรนางนั่นเอง

"ท่านแม่สามี ท่านพูดแบบนี้ก็ไม่ถูก น้องสามี ออกจะมีเงินมีทอง แค่ชุดเด็กชุดเดียว ทำไมถึงไม่คิดถึงหลานชายของตัวเองบ้าง อีกอย่างพี่ชาย พี่สะใภ้เปรียบไปก็คล้ายพ่อแม่ แทนที่จะกตัญญู ซื้อชุดใหม่มามอบให้สักชุดสองชุด นี่อะไรกลับแล้งน้ำใจยิ่งนัก"

หานตงปรายสายตามามองพี่สะใภ้ ก่อนจะโต้ตอบด้วยเสียงเย็นชา

"บิดามารดาของข้ายังอยู่ แต่พี่สะใภ้กลับให้ข้ามองท่านกับพี่ใหญ่เป็นบิดามารดา แบบนี้ไม่เท่ากับท่านกำลังแช่งชักบิดามารดาของข้าอยู่หรอกหรือขอรับ"

นางเว่ยหมัวหลานถลึงตาใส่ลูกสะใภ้คนโต ที่ตอนนี้นั่งนิ่งไปแล้ว เพราะไม่คิดว่าจะโดนหานตงตอบโต้

"ลูกเขย พวกเราล้วนแต่เป็นคนกันเอง หยอกล้อกันไปบ้าง เจ้าก็อย่าได้ถือสา ใช่ไหมเจ้าคะท่านพี่หมัวหลาน"

นางมู่ชิงเหมี่ยนรีบพูดแก้ไขสถานการณ์

" ชุยเหลียน เหตุใดเจ้ายังไม่คารวะ พี่เขยกับพี่สาวของเจ้าอีก"

เด็กสาวนางหนึ่ง น่าจะพึ่งพ้นวัยปักปิ่นมาไม่นาน ยืนขึ้นอย่างเอียงอาย ท่าทางเคอะเขินอย่างมีจริต ก้มตัวลงคารวะหานตงอย่างอ่อนหวาน

" พี่เขย พี่สาว"

มู่ชุยเหลียนลอบมองบุรุษตรงหน้าอย่างพึงใจ ตอนที่ท่านแม่บอกว่าจะให้นางแต่งเป็นเมียรองของพี่เขยคนนี้ ตอนแรกนางก็ไม่ยินยอม เพราะภาพในความทรงจำของนางบุรุษผู้นี้มักจะรูปร่างซูบผอม เนื้อตัวสกปรกเพราะต้องบุกป่าฝ่าดงเข้าป่าล่าสัตว์ เสื้อผ้าก็เก่า จนมีรอยปะชุนไปทั้งตัว

ตอนนี้เมื่อนางมาเห็นเต็มตา หัวใจของนางก็ตกเป็นของบุรุษตรงหน้าไปเสียแล้ว ท่านแม่บอกว่า เรื่องของนาง ท่านย่าจะเป็นฝ่ายพูดกับพี่สาวต่างมารดาเอง พี่สาวคนนี้กลัวท่านย่าของนางดุจหนูกลัวแมว ต้องไม่กล้าขัดใจนางแน่ๆ

ขอเพียงนางได้แต่งเข้าไป นางยังสาวยังสวย มารดาของนางยังเคยเขี่ยมารดาของพี่สาวทิ้งไปได้ ทำไมนางจะทำบ้างไม่ได้

"อุ้ย!"

มู่ชุยเหลียนแกล้งสะดุดชายกระโปรง จนร่างเซเข้าไปหาร่างของหานตง ชายหนุ่มตกใจจึงยื่นมือออกรับร่างนางไว้ ชุนเหมยได้กลิ่นหอมสดชื่นลอยมาจากตัวเสื้อของอีกฝ่าย พี่เขยของนางช่างเป็นผู้ชายในฝันของนางจริงๆ

"ขอโทษเจ้าค่ะพี่เขย"

นางทำเป็นหน้าแดง หลบตาชายหนุ่มอย่างเอียงอาย หากแต่หานตงกลับรู้สึกเสียวสันหลังยังไงบอกไม่ถูก มือของภรรยาที่ยื่นออกมาปัดที่หน้าอกของเขาอย่างแรง พร้อมกับสายตาคาดโทษที่ส่งมา ทำให้ชายหนุ่มตัวแข็งไปทันที

"ท่านพี่ระวังตัวหน่อยสิเจ้าคะ ดูสิปล่อยให้เสื้อผ้าสกปรกได้ยังไง"

อีน้องงงงงงงงงง อย่ามาอ่อยพ่อช้านนนน

เรื่องของศาลบรรพชน พร้อมกับรายละเอียดเป็นเรื่องสมมุตินะคะ ไม่เกี่ยวข้องกับวัฒนธรรมจีนใดๆ