บทที่47

ภายในห้องนอน หานตงกำลังออดอ้อนเมียรัก อย่างสำนึกผิด ที่ไม่รู้เท่าทันมารยาหญิง ยิ่งเมื่อรู้ว่าหญิงสาวคนนั้นคิดไม่ซื่อกับตน ถึงขนาดให้ญาติผู้ใหญ่ของนาง มาบีบบังคับภรรยาของเขาแบบนี้เขาก็ยิ่งรังเกียจเข้าไปใหญ่

"ข้าว่าพวกเขาคงไม่หยุดแค่นี้แน่เจ้าค่ะ ต่อไปพวกเราต้องคอยระวังตัวให้ดีๆ แล้วตอนที่ข้าไม่อยู่ นางได้แสดงกิริยาอะไรกับท่านหรือไม่เจ้าคะ"

"ก็มีบ้างนะ แต่เจอฤทธิ์เจ้าสองแสบนั่นเข้าไป ก็เลยไม่กล้าทำอะไรอีก มีแต่ท่านแม่กับพี่ใหญ่นี่ละ"

หานตงเล่าให้ฟังว่า หลังจากที่นางออกไป แม่สามีกับพี่ชายคนโตก็บอกว่า รู้มาว่า ทางหานตงต้องการซื้อร้านในเมือง พวกเขามีคนรู้จัก ที่อยากขายร้านในย่านการค้าอยู่พอดี เพียงแต่ราคาที่ตั้งขายค่อนข้างสูง จึงหาคนซื้อได้ยาก หากพวกเขาหาคนมาซื้อได้ จะให้ค่านายหน้าถึงสิบตำลึงทองเลยทีเดียว

"ร้านค้าในย่านการค้า ร้านเล็กๆ ก็ขายกันที่เจ็ดสิบหรือแปดสิบตำลึงทองแล้ว ส่วนร้านใหญ่หน่อยก็หนึ่งร้อยถึงสามร้อยตำลึงทอง เพียงแต่ที่ข้าสงสัย พี่ใหญ่ของท่านถึงจะเป็นพ่อค้า แต่ก็ค้าขายผลิตผลทางการเกษตรเท่านั้น จะรู้จักคนที่ย่านการค้าได้ยังไง"

"อาจจะเป็นน้องเล็กก็ได้ น้องเล็กเข้าไปเรียนหนังสือในตัวเมืองตั้งแต่เด็ก ถ้าเป็นเขาก็มีเหตุผลที่จะเป็นไปได้ เพราะดูท่าทางของพี่ใหญ่เหมือนจะไม่รู้อะไรมาก"

"แล้วเขาบอกอะไรอีกหรือไม่เจ้าคะ"

"บอกแค่ว่า ฝ่ายนั้นอยากพบปะพูดคุยกับเราก่อน เห็นพี่ใหญ่บอกว่า ตัวเขา พี่สะใภ้และท่านแม่จะไปเป็นเพื่อนเราด้วย"

"น่าแปลกที่น้องชายคนเล็กท่านไม่ไปด้วย เรื่องนี้น่าสงสัยเกินไป "

"ถ้าอย่างนั้น พี่จะปฏิเสธไปก็แล้วกัน"

"อย่าเพิ่งเจ้าค่ะ ข้าคิดว่านี่เป็นโอกาสอันดี ที่เราจะได้รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ข้าคิดว่าเราควรจะเสี่ยงดู อย่างน้อยการดึงศัตรูให้ออกมาสู่ที่สว่างก็ทำให้เราจัดการอะไรได้ง่ายขึ้นนะเจ้าคะ"

"เจ้านอนก่อนเถอะ พี่จะออกไปคุยกับพี่เหวินฉีสักหน่อย"

เมื่อถึงวันที่นัดหมาย หานตงนำรถม้าไปรับพี่ชายพี่สะใภ้และแม่ของตนนั่งรถม้าเข้าเมืองมุ่งตรงไปที่หอเจี๋ยงสุ่ย ตามที่ได้นัดหมาย แต่ครั้งนี้เขาได้พาเหวินฉีติดตามมาด้วยอีกคน

เมื่อคนทั้งหมดมาถึงแล้ว ด้านหน้ามีเสี่ยวเอ้อมายืนรอต้อนรับ เมื่อทราบว่าทั้งหมดมีนัดหมายกับบุคคลสำคัญที่ห้องเบญจมาศ ก็ยิ่งนอบน้อมเข้าไปใหญ่

"เรื่องนี้เป็นเรื่องการค้าภายในครอบครัว ข้าว่าเอาคนอื่นเข้าไปนั่งด้วยดูจะไม่เหมาะเท่าไหร่นะ"

นางเว่ยหมัวหลานเอ่ยขึ้น พลางมองเหวินฉี อย่างไม่ค่อยถูกชะตา

"แต่ว่า"

"ไม่เป็นไรหรอกอาตง ข้าจะรออยู่ที่นี่แหละ"

เหวินฉีไม่อยากให้น้องชายมีปากเสียงกับมารดาจึงพูดตัดบทไปเสีย

คนทั้งหมดเดินตามเสี่ยวเอ้อเข้าไปด้านในผ่านห้องโถงด้านล่างขึ้นชั้นสองไปที่ห้องส่วนตัว ข้างห้องแขวนชื่อห้องไว้อย่างชัดเจน ภายในห้องมีบุรุษรูปร่างสูงโปร่ง แต่งกายด้วยเสื้อผ้าเนื้อดี มองดูก็รู้ว่าเป็นคุณชายที่เกิดมาในตระกูลผู้มีเงิน

"เชิญ เชิญทุกท่านขอรับ ข้าถังซูหมิ่น บุตรชายคนรองของตระกูลถัง พวกท่านคงเป็นคนที่นัดหมายจะมาคุยเรื่องซื้อร้านใช่หรือไม่"

น้ำเสียงที่ใช้ดูไม่อ่อนน้อม ไม่เย่อหยิ่งจนเกินไป ดูก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้รู้หลักการค้าไม่ใช่น้อย

"ใช่แล้วขอรับ ข้าเว่ยหานเวิ่น ส่วนนี้ภรรยาและมารดาของข้า ที่เป็นคนติดต่อท่านไป ส่วนนั้นคือเว่ยหานตงกับน้องสะใภ้ข้า เป็นผู้ที่ต้องการซื้อร้านค้าขอรับ"

"ถ้างั้นก็เชิญนั่งรับน้ำชากันก่อน หอแห่งนี้มีขนมขึ้นชื่อมากมาย เสี่ยวเอ้อ เอาขนมขึ้นชื่อมาสักสี่ห้าอย่าง น้ำชาชั้นดีมาหนึ่งกา"

ไม่นานของที่สั่งไว้ก็ถูกส่งเข้ามา ขนมสีสันสวยงาม ถูกวางเรียงรายไว้บนโต๊ะ พร้อมน้ำชาหนึ่งกา

"มา พวกเรากินกันไป คุยกันไปเถอะ ไม่ทราบว่าพวกท่านต้องการร้านค้า แบบไหน ตอนนี้ข้ามีร้านสองร้านที่ต้องการขายออก เชิญท่านดูรายละเอียดก่อน"

หานตงรับกระดาษสองแผ่นมาเปิดดูรายละเอียดพร้อมภรรยา หญิงสาวเหลือบตามองทุกคนที่ดื่มชาเข้าไปแล้ว จึงวางใจยกชาขึ้นดื่มตามมารยา

สักครู่นางเว่ยหมัวหลานก็ขอให้เสี่ยวเอ้อช่วยนำทางไปทำธุระส่วนตัว การพูดจาเรื่องรายละเอียดของร้านค้าดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

"อ๊ากกกก"

"อ๊ากกก"

"อ๊ากกก"

เสียงสามเสียงที่ดังขึ้นพร้อมกัน ทำให้คนทั้งสองที่กำลังก้มหน้า ดูแผ่นกระดาษในมือตกใจ

"พี่ใหญ่ พี่สะใภ้"

"คุณชายถัง พวกท่านเป็นอะไร"

ภาพเบื้องหน้านางคือ พี่สามีกับพี่สะใภ้กระอักเลือดออกมากองโต ริมฝีปากเริ่มคล้ำ ตอนนี้นอนสลบไม่ได้สติ ส่วนคุณชายรองถังกระอักเลือดออกมาเหมือนกัน เพียงแต่ว่าอาการอาจจะไม่หนักเท่าทั้งสองคน

"คุณชาย ท่านเป็นอะไรไปขอรับ"

บ่าวรับใช้ที่ได้ยินเสียงร้อง รีบวิ่งเข้ามาในห้อง

"ใน ข นม น่าจะมียาพิษ เร็ว พวกเจ้ารีบช่วยคนก่อน ข้ายังพอไว้"

"พี่ชายกับพี่สะใภ้ของท่านกินขนมเข้าไปมาก ต้องรีบพาไปหาหมอ คุณชายท่านอดทนหน่อย ข้าส่งพวกเขาขึ้นรถม้า เดี๋ยวจะรีบกลับมารับท่าน"

คุณชายถังหน้าซีดปากออกสีคล้ำนิดๆ แสดงว่าได้รับพิษเพียงนิดหน่อย พยักหน้ารับคำบ่าว

หานตงละล้าละลัง เนื่องจากมารดาไปทำธุระส่วนตัวยังไม่กลับมา เว่ยเหนียนเหยาเห็นว่าเหตุการณ์คับขัน ซ้ำอีกฝ่ายก็ถูกพิษเหมือนกัน เป็นไปได้ว่านี่อาจจะเป็นการกระทำของศัตรูตระกูลถัง

ตอนนี้สิ่งที่สำคัญคือช่วยชีวิตพี่สามีกับพี่สะใภ้ใหญ่เสียก่อน ทั้งคู่ดูท่าทางจะอาการหนักไม่น้อย

"ท่านพี่ ท่านพาพี่สามีกับพี่สะใภ้ไปหาหมอก่อน ข้าจะรอรับท่านแม่ แล้วเดี๋ยวจะตามไปเจ้าค่ะ"

หานตงพยักหน้ารับ ก่อนจะช่วยกันกับบ่าวชายพาคนทั้งหมดออกไป

หญิงสาวเดินไปเดินมา รอนางเว่ยหมัวหลาน แต่ก็ไม่เห็นแม่สามีจะกลับมาสักที นางเห็นร่างคุณชายถังที่นั่งพิงเก้าอี้อย่างหมดแรง จึงเดินเข้าไปดูอย่างเป็นห่วง

"คุณชายถัง ท่านเป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ"

ขณะที่นางไม่ทันระวังตัว มือแกร่งข้างหนึ่งก็จับเข้าที่แขนของนาง คุณชายถังลืมตาขึ้น ปากยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"หากได้สาวงามเช่นเจ้ามาปรนนิบัติข้าสักครู่ ข้าก็ไม่เป็นอะไรแล้ว"

" ท่าน!"

หญิงสาวใช้มืออีกข้าง บิดเข้าไปที่เส้นเอ็นมือของอีกฝ่าย ทำให้ชายหนุ่มเจ็บปวดจนต้องปล่อยมือ นางใช้ช่วงเวลานั้น รีบวิ่งไปที่ประตูหมายจะออกไปข้างนอก แต่ถูกร่างของชายหนุ่มเข้ามาขวางไว้ นางจำเป็นต้องถอยหลังใช้โต๊ะตัวใหญ่เป็นดังกำแพงป้องกันภัย

"พวกท่านช่างลงทุนซะเหลือเกิน ถึงขนาดวางยาพิษตัวเอง เพื่อให้พวกข้าหลงกล แต่ไม่ว่าท่านจะทำยังไงข้าก็ไม่มีทางยกเลิกสัญญาการค้ากับร้านเชิงอี้ชิงเป็นอันขาด"

"ช่างเป็นหญิงที่ชาญฉลาดจริงๆ ข้ายังไม่บอกเลยว่า ต้องการอะไร เจ้าก็เดาได้เสียแล้ว ข้าก็อยากจะรู้ว่า หากเจ้าตกเป็นของข้า ยังจะยืนยันคำนี้อยู่อีกหรือไม่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

"อีกไม่นานสามีของข้าก็ต้องกลับมา ถ้าเจ้าทำอะไรข้า เขาไม่ปล่อยเจ้าแน่"

"กว่าจะถึงตอนนั้น ข้าวสารก็กลายเป็นข้าวสุก เจ้าจะกล้าบอกสามีของเจ้าหรือ ว่าเจ้าตกเป็นของข้าแล้ว ต่อไปขอเพียงเจ้าเชื่อฟังข้า ข้ารับรองว่าจะดูแลเจ้ากับครอบครัวของเจ้าอย่างดี หึ หึ"

เว่ยเหนียนเหยารู้สึกว่า ร่างกายของตัวเองเริ่มอ่อนแรง สมองเริ่มเหม่อลอย นางดึงปิ่นปักผมออกมา กดเข้าที่มือจนมีเลือดซึมออกมาเพื่อเรียกสติ

สองมือปัดถ้วยชามลงไปจากโต๊ะจนเกิดเสียงดังไปทั่ว

อดทน นางต้องอดทน นางเชื่อว่า ต้องมีคนมาช่วยนางแน่ๆ หญิงสาวคิดในใจก่อนสติจะดับวูบลง

"อาเซียงเร็วเข้า นางฟื้นแล้ว เอายามาเร็ว"

เว่ยเหนียนเหยาค่อยๆลืมตา เห็นนางลี่สือหลินที่เข้ามาพยุงนางให้ลุกขึ้นนั่ง ที่นี่ บ้าน นางกลับมาบ้านได้ยังไง แล้ว หญิงสาวตัวสั่นเทาอย่างตื่นตระหนก

ซินเซียงที่กำลังยกยาเข้ามา รีบวางยาลง ก่อนจะเข้าไปปลอบหญิงสาว

"พี่สะใภ้ ท่านไม่ต้องกลัว ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พี่เหวินฉีเข้าไปช่วยท่านไว้ได้ทัน"

หญิงสาวตัวอ่อนลงมาอย่างโล่งใจ แม้ตัวตนจะเป็นผู้หญิงสมัยใหม่ แต่ไม่ว่าอย่างไร ก็ไม่อยากให้ร่างกายของตัวเองต้องมีมลทินเพราะชายอื่น หลังจากกินยาเข้าไป สมองของเว่ยเหนียนเหยา เริ่มแจ่มใสขึ้น

"ท่านพี่ กับพวกผู้ชายไปไหนกันหมด"

นางไม่เชื่อว่า หานตงกับคนอื่นๆจะไม่เป็นห่วงนาง ในเมื่อพวกเขาไม่อยู่ที่นี่ ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน

"ท่านป้าลั่วฮวากับอาหงอยู่ที่โรงงานกำลังดูแลคนงานอยู่ ส่วนอาย้งน่าจะกำลังกลับมาจากการไปส่งท่านหมอจางเจ้าค่ะ"

ซินเซียงตอบพลางหลบสายตาคาดคั้น

"อาเซียงตอบข้ามา ว่าพวกเขาไปไหน ไม่อย่างนั้นข้าจะลงไปหาพวกเขาเอง"

หญิงสาวทำท่าจะลุกขึ้น เซียนย้งกลับเข้ามาเห็นพอดี จึงรีบเดินเข้ามาห้ามไว้

"พี่สะใภ้ ร่างกายท่านยังไม่สู้ดีนัก แม้หมอจะบอกว่า ท่านได้รับยาสลบในปริมาณที่น้อย แต่ก็ยังส่งผลให้ร่างกายท่านไร้เรี่ยวแรง อีกอย่าง มือท่านก็ได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้ท่านพักผ่อนให้มากๆ ดีกว่าขอรับ เรื่องทั้งหมด เอาไว้ให้เป็นหน้าที่ของพวกข้าเองขอรับ"

"อาย้งท่านพี่ไปบ้านแม่สามีใช่ไหม พวกอาเสิ้นก็ด้วยใช่หรือเปล่า ตอบมา เจ้าตอบข้ามา"

"ใช่แล้วขอรับ พี่หานตงกับพวกอาเสิ้นบอกว่าจะไปทวงความยุติธรรมให้ท่าน"

เซียนย้งตอบออกมา หลังจากเหวินฉีเข้าไปช่วยนางไว้ได้ทัน จากนั้นก็ลงมือซ้อมเจ้าสารเลวตระกูลถังจนรู้ความจริงว่า นี่เป็นแผนที่เขาวางไว้ร่วมกับเว่ยหานหมิงและมารดา ถังซูหมิ่นใช้ช่วงเวลาที่เหวินฉีหันไปสนใจเว่ยเหนียนเหยาหลบหนีไปได้ เหวินฉีรีบอุ้มหญิงสาวตรงไปที่ร้านยาที่หานตงอยู่

หานตงพอรู้เรื่องก็โมโหจนแทบคลั่ง หลังจากที่หมอตรวจดูอาการนาง ก็บอกว่านางได้รับยาสลบเข้าไป โชคดีที่ได้รับเพียงเล็กน้อย อีกไม่นานก็ฟื้น รอจนท่านหมอทำแผลที่มือให้นางเสร็จ เหวินฉีกับหานตงก็รีบพานางกลับมาบ้าน ทันที

แต่รออยู่เป็นนานนางก็ยังไม่ฟื้น หานตงจึงให้เซียนย้งไปตามท่านหมอจางมาดูนางอีกรอบ หลังจากที่ท่านหมอจางตรวจดู ก็ยืนยันตามที่หมอในเมืองบอก แต่เมื่อเห็นว่าทุกคนดูกังวลใจ จึงช่วยฝังเข็ม เพื่อสลายอาการตกค้างของยาให้เร็วขึ้น

เมื่อทุกคนรู้ว่านางปลอดภัย เหล่าบรรดาชายหนุ่มทั้งหมดก็เตรียมตัวจะไปบุกบ้านนางเว่ยหมัวหลาน จริงๆตัวเขาเองก็อยากจะไปด้วย แต่หานตงให้เขาไปส่งท่านหมอจาง และให้กลับมาคอยอยู่เป็นเพื่อนพวกผู้หญิงที่นี่

"อาย้ง พยุงข้าไปหาท่านพี่ เร็ว"

"ทำไมละขอรับ คนพวกนั้นสมควรจะโดนแล้ว ครั้งนี้พี่หานตงโกรธมาก ไม่มีทางเห็นแก่หน้าท่านป้าแน่นอน"

"นั่นแหละคือสิ่งที่ข้ากลัว ใช่ว่าข้าจะไม่เจ็บแค้นคนพวกนั้น แต่ข้าจะไม่ยอมให้คนของเรา ต้องเอาชีวิตทั้งชีวิตไปแลกกับชีวิตอันไร้ค่าของคนพวกนั้น หากพี่ชายของเจ้า หรือคนอื่นๆ พลั้งมือทำอะไรคนพวกนั้นจนถึงแก่ชีวิต มันจะคุ้มกันหรือ หนี้แค้นครั้งนี้ ข้าจดไว้แล้ว ไม่ว่าพวกมันจะเป็นใคร ต้องชดใช้ให้ข้าอย่างสาสม เพียงแต่ตอนนี้ เราต้องรีบไปห้ามพี่ชายของเจ้าก่อน"

อาย้งถอนหายใจ ก่อนจะช่วยกันกับซินเซียงพยุงหญิงสาว เดินลงไปยังรถม้าข้างล่าง

หานตง เหวินฉี และบรรดาบุตรชายตระกูลจงบุกเข้ามาในบ้านของนางเว่ยหมัวหลาน

"ว๊าย! ท่านพี่สามี กลางวันแสกๆ ท่านพาคนบุกเข้ามาในบ้านข้าทำไมเจ้าคะ"

"หานหมิงอยู่ไหน เรียกมันออกมาพบพวกข้า "

อาเสิ้นกล่าวออกมาอย่างใจร้อน

"เจ้าเป็นใคร มาพบสามีข้าเรื่องอะไร ตอนนี้สามีของข้าไม่อยู่ ออกไปทำธุระข้างนอก"

หญิงสาวตอบโต้ ด้วยท่าทางมีพิรุธ หานตงมองนางอย่างคาดคั้น

"จริงๆนะเจ้าคะพี่สามี สามีข้าออกไปทำธุระยังไม่กลับมาจริงๆ ตอนนี้ข้าเป็นผู้หญิง อยู่บ้านคนเดียว แถมยังมีสามีแล้ว พวกท่านเป็นเหล่าบุรุษ ซ้ำยังมามากมายหลายคน หากคนอื่นเห็นเข้า ข้าคงไม่พ้นถูกนินทา ข้าว่าพวกท่านกลับไปก่อนจะดีกว่า ถ้าสามีข้ากลับมา จะบอกให้เขาไปพบท่านที่บ้านนะเจ้าคะ"

"ข้ากลัวแต่ว่า สามีของเจ้าจะไม่กล้าไปพบพี่เขยข้านะสิ"

อาซ่างกล่าวออกมาอย่างเหยียดหยาม

"ไม่ต้องไปสนใจนางค้นให้ทั่ว "

หานตงสั่งออกมาอย่างดุดัน

"หยุดนะ เจ้าจะทำอะไรอาตง กล้าดียังไงถึงสั่งคนให้ค้นบ้านข้า"

เป็นเสียงนางเว่ยหมัวหลานที่ดังออกมา ก่อนที่นางจะเดินออกมาจากข้างใน

หานตงกัดฟัน มือกำแน่น เรื่องที่เกิดขึ้นแม่ของเขามีส่วนรู้เห็นด้วยแน่นอน ทั้งวางยาบุตรชายคนโต กับลูกสะใภ้ ทั้งวางแผนให้คนอื่นมาข่มเหงภรรยาของเขา เขาอยากจะถามนางเหลือเกินว่า จิตใจของนางทำด้วยอะไร

"ข้าเพียงแต่อยากพบอาหมิง ขอรับท่านแม่"

"น้องสะใภ้เจ้าก็บอกเจ้าแล้วนี่ ว่าสามีของนางไม่อยู่ พวกเจ้าก็กลับกันไปก่อนเถอะ ตอนนี้ที่บ้านข้ามีแต่ผู้หญิงอยู่กัน ไม่เหมาะสมที่พวกเจ้าจะมาอยู่นานไป"

นางเว่ยหมัวหลานทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว ว่าเกิดอะไรขึ้น พยายามขับไล่พวกของหานตงให้กลับไป

"แต่ข้าเชื่อว่า เขาต้องอยู่ที่นี่ หากท่านแม่ไม่เรียกเขาออกมา ข้าก็คงไม่เกรงใจ พวกเจ้าไปค้นดูให้ทั่ว หาในบ้านหลังนี้ให้ทุกซอกทุกมุม "

"พวกเจ้ากล้าเหรอ"

นางเว่ยหมัวหลาน โกรธจนหน้าแดงเมื่อเห็นว่าหานตงไม่ฟังคำของนางอีกต่อไป

"หากพวกเจ้ากล้าค้นบ้านข้า ข้าจะให้ลูกสะใภ้ไปร้องเรียนกับผู้ใหญ่บ้านเดี๋ยวนี้"

"อย่างนั้นก็ดีสิขอรับ ถ้าอย่างนั้นข้าจะส่งเสริมท่านแม่ ให้พี่เหวินฉี นำคำข้าไปร้องเรียนต่อผู้นำตระกูลด้วย แล้วเรามาดูกันว่า พวกเขาจะเชื่อคำของข้า หรือของท่าน"

นางเว่ยหมัวหลาน ไม่เคยเห็นท่าทางแบบนี้ของหานตงมาก่อน สายตาเย็นชามองนางเหมือนมองคนแปลกหน้า อีกทั้งกิริยาท่าทางที่ไม่สนใจความรู้สึกของนางเลยสักนิด หญิงชรากายสั่นสะท้านขึ้นมาทันที

"ค้น ค้นให้ทั่ว หากเกิดเรื่องอะไรข้าจะรับผิดชอบเอง"

หานตงออกคำสั่งกับคนทั้งหมดที่ตามมา ส่วนตัวเขาเอง กลับนั่งคอยอยู่ที่ห้องโถง เพื่อกันคนหลบหนีหานตงนั่งรอคอยอยู่ไม่นาน

เหวินฉี กับอาเสิ้นก็คุมตัวคนออกมา ทั้งสองผลักร่างที่คุมออกมาลงไปบนพื้นอย่างแรง ร่างของเว่ยหานหมิงสั่นสะท้าน คุกเข่าอยู่ต่อหน้าพี่ชายคนรอง

สักพักอาเส้ากับอาซ่างจึงเดินตามออกมา จากอีกส่วนหนึ่งของบ้าน

"ไปเจอตัวมาจากที่ไหน"

"มันไปแอบอยู่ในห้องส้วมนะสิ พวกสกปรกๆอย่างมัน ช่างหาที่แอบได้เหมาะสมกับตัวเองยิ่งนัก ถุย"

อาเสิ้นถ่มน้ำลายรดร่างเว่ยหานหมิงอย่างดูแคลน

" พี่รอง พี่รอง ข้าขอโทษยกโทษให้ข้าด้วย โอ๊ยยย ท่านแม่ ช่วยข้าด้วยท่านแม่"

เว่ยหานหมิงร้องออกมา อย่างเจ็บปวดเมื่อถูกหานตงถีบจนล้มลงไปกับพื้น

นางเว่ยหมัวหลานเห็นบุตรชายคนเล็กถูกทำร้าย ก็ถลาลงไปปกป้อง ในขณะที่ลูกสะใภ้ได้แต่ยืนตัวสั่นอยู่ข้างๆ

"หยุดนะ"

หานตงไม่สนใจ ดันร่างนางให้ออกห่าง กระชากร่างน้องชายให้ยืนขึ้นก่อนจะประเคนทั้งมือและเท้าลงไปบนร่างของน้องชายอย่างโกรธแค้น

เว่ยหานหมิงครวญครางอย่างเจ็บปวด ก่อนกระอักเลือดออกมา ทรุดลงไปกับพื้น

นางเว่ยหมัวหลานเห็นบุตรชายมีสภาพปางตายก็ขาดสติ วิ่งเข้าไปทุบตีหานตงอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะยกมือตบไปที่หน้าของหานตงอย่างแรง

"เจ้าเด็กชั่ว เจ้าคนเนรคุณ เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายบุตรชายข้า"

หานตงมองหญิงชราตรงหน้าอย่างปวดร้าว ไม่ว่าน้องเล็กทำผิดอย่างไร นางก็ล้วนแต่ปกป้อง

"ท่านแม่ ท่านว่าข้าไม่มีสิทธิ์ ทำร้ายบุตรชายท่าน แล้วข้าที่ยืนอยู่ตรงนี้ ไม่ใช่บุตรชายท่านหรือยังไง"

ตัดจบแบบบบบบบบนี้ ไรท์หลบ (ที.......) เป้ป