บทที่34

เพล้ง! เพล้ง! เสียงสิ่งของแตกหักดังออกมาจากในห้อง ทำให้ผู้เฒ่าเว่ยจื้อจงรีบเดินเข้ามาในห้อง

"ยายเฒ่า เจ้าจะบ้าไปแล้วหรือ ทำไมถึงต้องขว้างปา ข้าวของเช่นนี้"

"ใช่ ข้ามันบ้าไปแล้ว ท่านพี่ ท่านดู บุตรชายสุดที่รักของท่านทำเข้า"

ชายชรามองหน้าบุตรชายคนโต กับคนเล็กที่อยู่ในห้อง ก่อนถอนหายใจ

"อาเวิ่น อาหมิง เจ้าเอาเรื่องอะไรมากวนใจแม่ของเจ้าอีก เหอะ"

"ท่านอย่ามาตวาดบุตรชายของข้านะ ท่านไปตวาดบุตรชายของท่านโน่น ตั้งแต่มีเงินก็ปีกกล้าขาแข็ง ไม่เห็นหัวพ่อแม่ ที่กับครอบครัวคนอื่น กับสอดไม้สอดมือช่วยเหลือวุ่นวายไปหมด"

ชายชราถอนใจ ที่แท้ก็เป็นเรื่องครอบครัวตระกูลจงนี่เอง

"ยายเฒ่าเอ๊ย ตาเฒ่าฟงประสบเคราะห์ร้าย ภรรยาและบุตรของเขาก็ทำงานอยู่กับอาตง อาตงคงเห็นแก่คนพวกนั้นจึงได้ช่วยเหลือก็ได้ เจ้าก็อย่าคิดมากเลย"

"ข้าคิดมากอะไร ตั้งแต่เรื่องค่าเช่าที่ดินแล้ว ที่พวกมันตั้งใจหลอกลวงข้า หากข้ารู้ว่า พวกมันเตรียมย้ายบ้าน ข้าจะไม่เรียกเงินแค่นั้นหรอก พูดแล้ว ก็เจ็บใจจริงๆ"

นางเว่ยหมัวหลานแทบกระอักเลือดออกมา เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หลังจากที่กลับมาจากห้องแจ้งข่าว นางกับคนในบ้านก็อับอายจนไม่อยากออกไปไหน

จนผ่านไปถึงสิ้นเดือน นางจึงให้บุตรชายคนโต กับลูกสะใภ้อดทนต่อความอับอาย เดินไปเก็บเงินค่าเช่าที่ ที่บ้านของหานตง แต่พอไปถึง กับพบแต่ความว่างเปล่า ทั้งคนทั้งข้าวของกลับหายไปหมด

บุตรชายนางจำทนอับอาย เอ่ยถามผู้คนในละแวกแถวนั้น ถึงได้รู้ว่า ครอบครัวของหานตงเป็นเจ้าของบ้านติดริมธารหลังใหญ่หลังนั้น และเพิ่งย้ายเข้าไปอยู่ได้ไม่กี่วันก่อนที่บุตรชายนางจะมา

ตอนที่บุตรชายของนางมาแจ้งข่าว นางโกรธจนเป็นลมล้มพับ หลังจากฟื้นขึ้นมา ก็นำบุตรชายกับลูกสะใภ้ออกไปที่หน้าบ้านหานตง ทั้งทุบประตูทั้งตะโกนด่าว่า จนเสียงแหบแห้ง แต่ก็ไม่มีคนออกมา จนนางต้องล่าถอยกลับมาบ้านในที่สุด

มาตอนนี้บุตรชายทั้งสองนำเรื่องที่หานตงกับภรรยาให้การช่วยเหลือครอบครัวตระกูลจงมาเล่าให้ฟัง นางเลยยิ่งโมโหขึ้นมาอีก

นางเว่ยหมัวหลานเห็นบุตรชายคนเล็กส่ายหน้า ขยิบหูขยิบตาส่งมาให้ ก็นึกขึ้นได้ว่า ตัวเองกับบุตรชายวางแผนกันไว้ จึงแสร้งทำเป็นถอนหายใจ

"เฮ้อ มาคิดดูอีกที เป็นข้าเองที่แต่ก่อนทำไม่ดีกับอาตง และครอบครัว หากข้าดีต่อเขา เหมือนบ้านของเจ้าเด็กเซียนย้ง เขาคงจะไม่ทำกับเราเช่นนี้"

ตาเฒ่าจื้อจงเห็นภรรยา แสดงท่าทีแบบนี้ออกมาก็นึกขำในใจ ภรรยาเขาเป็นเช่นไร ตัวเขารู้ดีที่สุด ท่าทีแบบนี้อาจจะหลอกหานตงได้ แต่หลอกคนที่อยู่กับนางมาตลอดยี่สิบกว่าปีเช่นเขาไม่ได้หรอก

ดูท่า หากมีโอกาสพบหานตงกับภรรยา เขาคงต้องเอ่ยปากเตือนเสียหน่อย

"พี่สะใภ้ หลายวันมานี้ ข้ากับพวกน้องชายทั้งสองคน ขึ้นไปเก็บมันฝรั่งบนเขามาเกือบหมดแล้ว ตอนนี้ข้าล้างทำความสะอาดและวางไว้ในห้องครัวแล้วขอรับ แต่ข้าไม่เข้าใจว่า ท่านจะขุดขึ้นมาทำไมเยอะแยะ ไหนท่านบอกว่า ของพวกนี้เก็บไว้นานไม่ได้ไงขอรับ"

"เมื่อหลายวันก่อน ตอนที่พี่ชายเจ้า เข้าไปติดประกาศรับคนที่ห้องแจ้งข่าว พวกผู้นำตระกูลต่างๆ พากันมาขอร้องเขา ให้ช่วยรับคนงานเพิ่ม เพราะตอนนี้มีหลายครอบครัวที่ประสบความลำบากถึงกับไม่มีอะไรจะกินเลยทีเดียว เจ้าก็รู้ว่างานของพวกเราต้องใช้คนที่มีความชำนาญจะรับคนสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไร ข้าเลยคิดว่าจะแนะนำแหล่งอาหารให้พวกเขา"

"ถ้าท่านบอกถึงบริเวณที่ต้นพวกนั้นอยู่ ข้าเกรงว่าแม้แต่หัวเล็กๆก็คงจะไม่เหลือแล้วขอรับ"

"ข้าก็คิดแบบนั้น อีกอย่างมันฝรั่งพวกนี้มีข้อจำกัดในการใช้ทำอาหาร ข้าเกรงว่าหากชาวบ้านไม่ระวังจะเกิดโทษมากกว่าประโยชน์"

"เช่นนั้นท่านจะทำยังไงต่อไปขอรับ"

"ประเดี๋ยวเจ้าเอามันฝรั่งที่แห้งแล้ว ใส่ตะกร้าสานแล้วนำไปเก็บไว้ที่ห้องครัวบ้านเจ้าสักห้าตะกร้า ทุกๆสามวันให้อาซ่างนำมันฝรั่งพวกนั้นมาตรวจเช็กว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือไม่ แล้วจดบันทึกไว้ให้ข้า"

"แล้วข้าละขอรับ"

"ส่วนเจ้า เดี๋ยวไปเชิญท่านผู้ใหญ่บ้าน กับท่านผู้นำตระกูล มากินข้าวที่บ้านข้าเย็นนี้ ข้าจะลองทำอาหารจากมันฝรั่งกับหน่อไม้ให้พวกเขาลองชิม อ้อ เจ้าขึ้นไปเก็บหน่อไม้มาด้วยนะ ว่าแต่ เจ้าไปคนเดียวได้ใช่ไหม เพราะข้าว่าจะพาอาเสิ่นนั่งไปเป็นเพื่อนท่านพี่ด้วย"

"ได้ขอรับพี่สะใภ้ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวข้าไปบอกน้องชายทั้งสองก่อน และจะเลยไปบอกท่านแม่กับอาเซียงให้รีบกลับมาช่วยท่านทำกับข้าวด้วยวันนี้ อ้อ ท่านพี่หานตงบอกว่า ถ้าท่านเสร็จธุระแล้วให้ออกไปที่รถได้เลยขอรับ ตอนนี้พวกเขารออยู่ที่รถแล้ว"

"งั้นเจ้าช่วยไปตามอาเสิ้นมาทีก็แล้วกัน ข้าจะออกไปรอที่รถเลย"

วันนี้เป็นวันที่นางมีนัดหมายกับชุนเหมยว่าจะเข้าไปถามข่าวเรื่องต้นโสม นางจึงถือโอกาสให้นางลั่วฮวาไปเยี่ยมดูอาการลุงฟงไปด้วยเลย

ท่านหมอบอกว่า ลุงฟงยังคงไม่รู้สึกตัว ต่อให้มาทุกวันก็ไม่มีประโยชน์ ดังนั้นหลายวันที่ผ่านมานางลั่วฮวากับอาหงจึงขอกลับไปทำงานเหมือนเดิม

ส่วนอาเสิ้นที่นางให้ไปด้วยในวันนี้ เพราะหนุ่มน้อยเคยขอให้สามีนางช่วยสอนการขับรถม้าให้ นางเองก็คิดว่าดีเหมือนกัน เกิดช่วงไหนที่สามีของนางหรืออาย้งติดธุระ ก็ยังมีอาเสิ้นอยู่อีกคน

รถม้าพาคนทั้งสี่ชีวิตมุ่งหน้าสู่ร้านยามู่ถานอย่างรวดเร็ว เมื่อทั้งหมดเข้าไปในร้าน ครั้งนี้หมอชรากับเป็นผู้พาพวกเขาเดินเข้าไปที่ห้องคนไข้เอง

เมื่อมือของหมอชราผลักประตูเข้าไป ร่างของคนที่เคยนอนนิ่งไม่ไหวติง บัดนี้กับกำลังกึ่งนั่งกึ่งนอน ดื่มยาอยู่บนเตียง

"ท่านพี่ ท่านฟื้นแล้ว ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณท่านหมอเจ้าค่ะ"

"ท่านพ่อ ท่านพ่อในที่สุดท่านก็ฟื้นซะที"

เสียงนางลั่วฮวา และอาเสิ้น ต่างอุทานออกมาด้วยความดีใจ

"เขาเพิ่งฟื้นเมื่อเช้านี้เอง ข้ายังคิดอยู่เลยว่า หากวันนี้พวกเจ้าไม่มา จะให้คนไปแจ้งให้หมอจางที่หมู่บ้านทราบ"

"แล้วตอนนี้อาการท่านลุงฟงเป็นยังไงบ้างเจ้าคะ"

"ถือว่าพ้นจากขีดอันตรายแล้ว แต่ยังเหลือการฝังเข็มอีกสองครั้งสุดท้าย เพื่อขับเอาเลือดเสียที่ค้างอยู่ข้างในออกให้หมด ไม่รู้ว่าพวกเจ้าหาต้นโสมมาได้หรือยัง หากยังหาไม่ได้ ข้าจะได้เลื่อนการฝังเข็มออกไปก่อน"

"เรียนท่านหมอ ที่ข้าเข้าเมืองมาในวันนี้ก็เพราะนัดสหายที่ติดต่อเรื่องหัวโสมเอาไว้ ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวไปพบเขาซะก่อน หากได้เรื่องยังไง ข้ารีบแจ้งให้ท่านทราบทันทีเจ้าค่ะ"

เว่ยเหนียนเหยาเห็นว่า ลุงฟงเพิ่งจะฟื้นขึ้น เลยให้อาเสิ่น อยู่พูดคุยกับบิดาไปก่อน แต่อาเสิ่นยืนกรานขอมากับนางด้วย นางเห็นว่าอีกฝ่ายยืนยันแน่วแน่เลยตกลง

หลังจากที่รถม้าออกจากร้านยามู่ถาน ก็ตรงไปที่ร้านผ้าเชิงอี้ชิง ระหว่างทางหานตงถามอาเสิ่นว่า บิดาเพิ่งฟื้นขึ้นมาทำไมถึงไม่อยู่พูดคุยกับบิดาก่อน

อาเสิ้นครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่จึงบอกว่า

"เพราะข้าอยากเรียนรู้การทำการค้าจากท่าน ข้าอยากช่วยพี่บุญธรรมสร้างฐานะให้มั่นคงกว่านี้ขอรับ"

หานตงเห็นว่า คำพูดของอาเสิ้นมีอะไรซ่อนอยู่ แต่ชายหนุ่มรู้สึกว่า เด็กคนนี้เป็นคนรู้คุณคน เอาไว้เขาค่อยนำเรื่องนี้ไปปรึกษาภรรยาอีกครั้งจะดีกว่า

ร้านม้าวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าร้านผ้าเชิงอี้ชิง เด็กหน้าร้านแจ้งว่า นายหญิงรออยู่ที่ด้านในแล้ว

"คารวะพี่ชุนเหมยเจ้าค่ะ"

"คารวะพี่ชุนเหมยขอรับ"

"อาเสิ้นเจ้ารีบมาคารวะพี่ชุนเหมย นางเป็นคนที่เป็นธุระจัดการเรื่องต้นโสมให้พ่อเจ้า"

อาเสิ้นคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมทั้งโขกหัวคำนับ

"ขอบพระคุณนายหญิงขอรับ บุญคุณนี้ข้าจะขอจดจำไปชั่วชีวิตขอรับ"

"เอาเถอะๆ เจ้าลุกขึ้นก่อน อาเหยา หนุ่มน้อยคนนี้เป็นใครกัน"

"อาเสิ้นเป็นน้องชายบุญธรรมข้า และเป็นบุตรชายของคนที่ข้าขอให้ท่านช่วยหาต้นโสมให้เจ้าค่ะ ข้าเห็นว่าเขามีหัวเรื่องการค้าเลยให้มาช่วยท่านพี่"

"เป็นแบบนี้นี้เอง งั้นอาตงเจ้าก็พาน้องชายไปดูผ้าตรงโน้นเถิด ข้าจะสนทนากับอาเหยาสักครู่"

สองหนุ่มต่างวัยได้ยินดังนั้นก็แยกตัวออกมา ปล่อยให้หญิงสาวทั้งสองนั่งสนทนากันตามลำพัง

"พี่ชุนเหมย เรื่องต้นโสมเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ"

เว่ยเหนียนเหยา ไม่เยิ่นเย้อ เอ่ยถามตรงประเด็นที่ตัวเองอยากรู้ทันที

"เจ้านี่ใจร้อนเสียจริง ใครก็ได้ เข้าไปหยิบกล่องโสมที่ในห้องข้าออกมาให้หน่อย"

"ได้ ได้มาแล้วรึเจ้าคะ"

"เป็นโชคของเจ้ามากกว่า ตอนที่จดหมายของข้าไปถึง พี่สาวข้าเพิ่งจะหายป่วยจากอาการไข้ ตอนที่นางเป็นไข้ บ้านของว่าที่สามีส่งของบำรุงมาให้มากมาย ในนั้นมีโสมอยู่สองต้น นางก็เลยให้คนส่งมาให้เจ้าต้นหนึ่ง"

"นายหญิงเจ้าคะ นี่ ของที่ท่านให้นำมาเจ้าค่ะ"

ชุนเหมยรับของจากบ่าว ก่อนจะเปิดกล่องให้อีกฝ่ายดู

"เจ้าดูสิ ต้นโสมต้นนี้อวบอ้วนสมบูรณ์ ข้าว่าราคาคงไม่ต่ำกว่า500 ตำลึงทองแน่"

เว่ยเหนียนเหยากลืนน้ำลายดังเฮือก แพงถึงเพียงนี้เชียว แม้ตอนนี้นางจะพอมีเงินทองอยู่บ้าง แต่เงิน500ตำลึงทองสำหรับนาง ก็ถือว่าค่อนข้างมากอยู่

แต่เมื่อนึกถึงร่างกายผอมบางของลุงฟง ที่กำลังรอการรักษาอยู่บนเตียง เฮ่อช่างเถอะ เงินทองของนอกกาย ยังไงนางก็ยังมีลู่ทางหากิน

" ฮะ ฮะ ฮะ อาเหยาเจ้าไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น ข้าไม่ได้บอกสักหน่อยว่าต้องจ่ายเงิน ข้าก็บอกแล้วไง พี่หญิงใหญ่ให้ส่งมาให้เจ้า"

"ข้าจะทำอย่างนั้นได้ยังไงเจ้าคะ ของราคาแพงถึงเพียงนี้"

"ทำไมจะทำไม่ได้ละ นางเองก็ได้มาโดยไม่ต้องจ่ายเงิน แล้วจะให้คิดเงินจากเจ้าได้ยังไง นางสั่งมาในจดหมายว่า หากว่าเจ้าอยากจะตอบแทนนาง ก็ให้ซื้อสบู่ส่งไปให้นางเยอะๆหน่อย สบู่ที่เจ้าส่งไปให้ครั้งก่อน นางเห็นว่าเป็นของแปลกใหม่ที่ในเมืองหลวงไม่มี เลยนำไปให้ท่านแม่ลองใช้ด้วย คาดไม่ถึงว่า หลายวันต่อมาท่านแม่กลับถามถึงแหล่งที่ซื้อมา เห็นบอกว่าท่านพ่อชอบมาก ยังสั่งพี่หญิงใหญ่เลยว่าให้ซื้อกลับมาเยอะๆหน่อย"

"ซื้อสบู่? แต่สบู่นั่นข้าไม่ได้ซื้อมานะเจ้าคะ"

"เป็นข้าที่ผิดเอง ไม่อธิบายให้นางฟังอย่างชัดเจน ตอนนั้นข้าเห็นเจ้าต้องการรีบหาโสม เลยเขียนจดหมาย รีบส่งไป นางเลยเข้าใจผิด"

เว่ยเหนียนเหยาตาเป็นประกาย โสมต้นหนึ่งแลกกับสบู่ไม่กี่ก้อน การค้านี้ถือว่านางได้กำไรหลายเท่าตัวทีเดียว เดี๋ยวกลับไปนางต้องรีบทำสบู่เพิ่มอีกสักหน่อย

"อาเหยา เจ้าคงไม่ลืมส่วนของข้าใช่หรือไม่ สบู่ของเจ้าข้าก็ชอบมากนะ เจ้าดูสิตั้งแต่ใช้สบู่ของเจ้า ผิวพรรณข้าก็ขาวนวลผุดผ่องขึ้นตั้งเยอะ"

"ข้าย่อมไม่ลืมส่วนของท่านแน่นอนเจ้าค่ะ"

"แล้วเจ้าไม่คิดจะผลิตสบู่ขายเหรอ ข้าว่าสบู่ของเจ้าดีกว่าที่มีขายอยู่ทั่วไปซะอีก"

"ข้าขอเรียนพี่ชุนเหมยตามตรง ข้ามีความคิดจะเปิดร้านเครื่องหอมให้กับน้องชายกับน้องสะใภ้ดูแลเจ้าค่ะ พี่ชุนเหมยคงไม่โกรธข้าใช่หรือไม่เจ้าคะ"

"เด็กโง่ ข้าจะโกรธเจ้าเรื่องอะไร ขอเพียงแค่เจ้าไม่เปิดร้านผ้าแข่งกับข้าก็พอ พูดถึงร้านผ้า พี่หญิงใหญ่ฝากมาเตือนเจ้าด้วย ว่าใกล้จะถึงเวลาส่งมอบลายผ้าใหม่แล้ว"

"เรื่องนี้ข้าก็ไม่ลืมเจ้าค่ะ ถ้าอย่างนั้นข้าคงต้องขอตัวก่อน จะได้รีบกลับไปทำสบู่ให้พวกท่านด้วย"

ชุนเหมยรู้ดีว่า เว่ยเหนียนเหยามีหลายสิ่งหลายอย่างต้องจัดการ จึงไม่รั้งไว้อีก นางได้แต่คิดว่าหญิงสาวนางนี้อายุน้อยนัก แต่กลับมีความรู้มากมายเหลือเกิน เป็นวาสนาของนางที่ในตอนนั้นเว่ยเหนียนเหยาเดินเข้ามาในร้านแห่งนี้

มา มา พ่อรับสมัคร คนช่วยแม่ทำสบู่