บทที่33

รถม้าวิ่งผ่านกำแพงเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน ร่างของนางลี่สือหลินที่เดินกระวนกระวายอยู่ พุ่งเข้ามาหาหานตงทันที

"เกิดเรื่องใหญ่แล้ว อาตง"

เสียงโวยวาย ทำให้หญิงสาวในรถม้า เปิดผ้าออกมาทันที

"เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะท่านแม่ลี่ เหตุใดท่านถึงดูร้อนใจถึงเพียงนี้"

สีหน้าท่าทางของนางลี่สือหลินไม่ดีเลย ทำให้นางรู้สึกตกใจไปด้วย

"ที่บ้านอาหงเกิดเรื่อง วันนี้ลุงฟงเห็นว่าหลังคาบ้านที่พักอยู่เกิดรอยรั่ว เลยปีนขึ้นไปซ่อม ไม่รู้ว่าพลาดพลั้งยังไง ตกลงมา อาหงวิ่งมาตามอาเส้าที่นี่ เห็นว่าหมอจางรักษาไม่ได้ ต้องส่งเข้าไปรักษาที่ตัวเมือง ทางผู้ใหญ่ให้เกวียนของหมู่บ้านไปส่งสักพักแล้ว"

"แล้วเขาเอาไปรักษาที่ไหน ท่านแม่ลี่รู้รึไม่เจ้าคะ"

"ได้ยินมาว่า เป็นร้านยามู่ถาน"

"ท่านพี่ ท่านขับรถไหวหรือไหม ข้าอยากไปดูพวกเขาสักหน่อย"

"ข้าไหว งั้นเดี๋ยวข้ากับอาย้งจะรีบขนของลงจากรถม้าก่อน"

"ถ้าอย่างนั้นข้าขอขึ้นไปเตรียมของสักครู่"

เว่ยเหนียนเหยาเดินขึ้นมาหยิบเงินติดไปมากหน่อย ตามที่ได้ยินอาการลุงฟงน่าจะหนักไม่น้อย จากรายได้ของคนทั้งสามที่ทำกับนางมา ถ้าจะใช้จ่ายอย่างประหยัด ก็น่าจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง

แต่ร้านยาในตัวเมืองเห็นว่าค่ารักษาแพงเอาการ นางเอาเงินติดตัวไปเยอะหน่อยจะอุ่นใจกว่า

พอนางกลับลงมา เห็นสามียืนอยู่กับเซียนย้งและซินเซียง ข้าวของถูกขนย้ายเข้าบ้านไปหมดแล้ว

"พี่สะใภ้ พวกข้าจะไปเป็นเพื่อนพวกท่านขอรับ"

"นี่ก็จะเย็นแล้ว เจ้าจะปล่อยให้ผู้หญิงกับเด็กอยู่ตามลำพังได้ยังไง พวกเจ้าอยู่บ้านคอยดูแลเด็กๆเถอะ"

"ถ้าท่านห่วงเรื่องนั้น ให้อาย้งอยู่ที่นี่ก็ได้เจ้าคะ แต่ขอข้าตามไปเป็นเพื่อนท่านนะเจ้าค่ะ แม้ว่าข้าจะช่วยอะไรได้ไม่มาก แต่ยังน้อยข้าคงพอจะปลอบใจท่านป้ากับอาหงได้บ้าง"

เห็นท่าทางแน่วแน่ของซินเซียง นางจึงยินยอมให้อีกฝ่ายติดตามไปด้วย ครั้งนี้หานตงควบม้าเร็วขึ้นกว่าเดิม ไม่ได้ขับเรื่อยๆเหมือนตอนแรกที่พาพวกนางเข้าเมือง

หลังจากถึงในตัวเมือง ก็สอบถามผู้คนแถวนั้นจนกระทั่งถึงร้านยามู่ถาน เสียงร้องไห้ และเสียงอ้อนวอนดังออกมาจากในร้าน

"ท่านหมอ ได้โปรดช่วยท่านพ่อด้วยเถิดขอรับ หาไม่แล้วท่านต้องแย่แน่ๆ"

"ท่านหมอ ขอเพียงท่านช่วยท่านพ่อก่อน ข้าสัญญาว่าจะหาเงินมาจ่ายค่ายาแน่นอนขอรับ"

เว่ยเหนียนเหยาขมวดคิ้ว เม้มปาก เดินลงจากรถม้า โดยไม่รอให้ผู้ใดมาช่วย

สภาพภายในโรงหมอ ช่างน่าเวทนา เด็กหนุ่มทั้งสามต่างคุกเข่า ตรงหัวมีรอยแดงช้ำ คาดว่าจะมาจากจากโขกหัว เพื่อขอร้องหมอชรา

ส่วนท่านป้าลั่วฮวากับอาหง นั่งอยู่ตรงข้างเตียงที่วางร่างลุงฟงไว้ ใบหน้าซีดเผือดเต็มไปด้วยน้ำตา

"ท่านหมอผู้ป่วยมาอยู่ตรงหน้า ถ้าท่านไม่ช่วย จะไม่ใจดำไปหน่อยหรือเจ้าคะ"

"เชอะ นังหนูคนนี้ เจ้าพึ่งมาถึง ก็พูดจาดูหมิ่นข้า หากว่าข้าไม่ช่วยจริง คาดว่าเด็กพวกนี้ต้องนำร่างบิดาใส่โรงไปเสียแล้ว"

"ขออภัยเจ้าค่ะท่านหมอ ที่ข้าล่วงเกิน หากแต่เป็นเพราะข้าร้อนใจในอาการของท่านลุง "

"ที่แท้ก็เป็นญาติผู้ป่วย ช่างเถอะ ช่างเถอะ ข้าเข้าใจ พวกเจ้า"

"ท่านหมอขอรับแล้วอาการท่านลุงข้า พอจะรักษาได้ไหมขอรับ"

หานตงที่เดินเข้ามาพร้อมกับซินเซียงเอ่ยปากถาม เพราะดูจากท่าทางของท่านหมอเห็นแววตาหนักใจอยู่พอสมควร

"ข้าขอบอกพวกเจ้าตามตรง อาการของคนไข้หนักมาก ข้าช่วยได้เพียงยื้อไว้ชั่วคราว"

คราวนี้เสียงสะอื้นของอาหง ดังออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ซินเซียงรีบเดินเข้าไปหาเด็กสาว ก่อนจะกอดตัวเด็กน้อยไว้อย่างปลอบโยน

หมอชราถอนหายใจ อย่างเวทนา

"แล้วไม่ทราบว่า พอจะมีทางอื่นอีกหรือไม่เจ้าคะ"

"ก่อนที่พวกเจ้าจะเข้ามา ข้าบอกครอบครัวของคนไข้แล้วว่า วิธีการจะรักษายังมีอีกวิธี แต่ต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก เพราะคนไข้ต้องใช้การฝังเข็ม และกินยาวันละสามครั้ง ติดต่อกันเจ็ดวัน ค่าฝังเข็มนั้นข้าไม่คิดเงินได้ แต่ค่ายา ต้องใช้ตัวยาหายากหลายชนิด รวมแล้วเป็นเงินถึงสี่ตำลึงเงินต่อครั้ง อีกทั้งหลังจากเจ็ดวันเนื่องจากคนไข้สูงอายุแล้ว จึงต้องใช้หัวโสมมาช่วยในการบำรุง จึงจะหายดี เจ้าก็เห็น ร้านยาข้าเป็นเพียงร้านเล็กๆ หากเจ้าไม่ให้ข้าเก็บค่ายา เช่นนั้นครอบครัวข้าคงจะอดตายเช่นกัน อีกทั้งโสมหัวเล็กต้นหนึ่งก็มีราคาแพงถึง 100ตำลึงทองแล้ว เจ้าว่าข้าจะหาเงินจากไหนมาช่วยพวกเขา"

เหล่าบุตรชายทั้งสามของลุงฟง เมื่อฟังรายละเอียดทั้งหมดก็สิ้นหวัง เงินเป็นร้อยตำลึงทอง พวกเขาจะหามาจากไหน น้ำตาของเหล่าชายหนุ่มต่างเริ่มรินไหลอย่างทดท้อ

"ท่านหมอเป็นข้าเองที่เลอะเลือน คำพูดก่อนหน้าขอท่านโปรดอย่าใส่ใจ นี่เป็นเงิน 10 ตำลึงทอง ข้าขอมอบให้ท่านเอาไว้ใช้ในการรักษาท่านลุงของข้าก่อน น่าจะพอค่ายากับค่ารักษาอยู่หลายวัน ไว้ใกล้ๆเงินจะหมด ท่านก็แจ้งพวกข้าอีกที ข้าจะให้สามีข้านำเงินมามอบให้ ส่วนเรื่องโสมไม่ทราบว่าข้าจะหาซื้อได้จากที่ไหน"

ท่านหมอเมื่อเห็นว่าญาติผู้นี้มีน้ำใจ หยิบควักเงินจำนวนมากออกมาอย่างไม่หวงแหน ในใจก็รู้สึกดีด้วยไม่น้อย

"นับว่าเป็นบุญของคนครอบครัวนี้ที่มีญาติอย่างเจ้า เรื่องโสมนั้นข้าว่าร้านยาในอำเภอค่อนข้างจะหายากสักหน่อย เพราะราคาแพง ผู้คนที่นี่จึงไม่สามารถซื้อหามาใช้ได้ ร้านยาส่วนใหญ่จึงมักจะส่งไปขายที่ร้านยาในเมืองหลวง เจ้าพอจะมีคนรู้จักที่นั่นบ้างไหมล่ะ แต่หากหาไม่ได้จริงๆ ข้าจะช่วยติดต่อให้ แต่อาจจะต้องรอนานหน่อย"

"ข้าพอจะมีคนรู้จักอยู่บ้าง ถ้ายังไงข้าจะลองขอร้องเขาดูเจ้าค่ะ"

"ถ้างั้นวันนี้ พวกเจ้าทิ้งคนไข้ไว้ที่นี่ ไม่ต้องเป็นห่วง ร้านข้ามีคนคอยดูแลคนไข้อยู่แล้ว พวกเจ้าอยู่ด้วยคงไม่ค่อยสะดวก ยังไงพรุ่งนี้พวกเจ้าค่อยมาใหม่"

"ถ้าอย่างนั้น พวกข้าก็ขอตัวก่อนเจ้าคะ"

ซินเซียงประคองอาหงให้ยืนขึ้น ก่อนจะไปช่วยประคองนางลั่วฮวาอีกคน ทั้งหมดจะหันไปขอบคุณและกล่าวลาหมอชราอีกครั้ง

เว่ยเหนียนเหยากล่าวชวนนางลั่วฮวากับซินเซียงให้กลับรถม้าไปด้วยกัน แต่นางลั่วฮวากล่าวปฏิเสธ พร้อมทั้งบอกว่ามีเรื่องจะปรึกษากับบุตรชาย และบอกว่าพรุ่งนี้จะขอเข้าไปขอบคุณครอบครัวนางที่บ้านอีกครั้ง

เว่ยเหนียนเหยามองตามนางลั่วฮวาที่เดินกลับไปขึ้นเกวียนของหมู่บ้านที่นำลุงฟงมาส่ง อย่างเป็นห่วง

เว่ยเซียนเหยารู้สึกตัวขึ้นเมื่อสายมากแล้วนางลงมาด้านล่างก็มองไม่เห็นใคร ไม่รู้มีอะไรเกิดขึ้นอีกหรือเปล่า จึงรีบอาบน้ำอาบท่า จัดการตัวเองเสียจนเรียบร้อย ก่อนจะเดินออกมาหน้าบ้าน

นางเห็นหานตรงกำลังทำความสะอาดคอกม้าอยู่จึงเดินเข้าไปหา

"ทุกคนหายไปกันหมดเจ้าคะ ทำไมเงียบเชียว"

หานตงเดินไปล้างไม้ล้างมือ ก่อนจะเดินมาหาภรรยา และจับจูงเข้าบ้าน

"หลับสบายหรือไม่ หายเพลียแล้วหรือยัง"

"ข้าสบายดีแล้วเจ้าค่ะ ว่าแต่ทุกคนหายไปไหนหมดเจ้าคะ ข้าไม่เห็นลูกๆ เลย"

"เจ้าลืมไปแล้วหรือว่า วันนี้โรงงานเปิดแล้ว ท่านแม่ลี่กับซินเซียงออกไปที่โรงงานแล้ว ส่วนเซียนย้งดูเด็กๆ คัดหนังสืออยู่ที่ในบ้าน"

"เช่นนั้นก็ดีเจ้าค่ะ ไม่รู้ว่าครอบครัวท่านป้าลั่วฮวาจะเป็นไงบ้าง เมื่อวานข้าเห็นนางหน้าซีดเหลือเกิน"

"พวกนางไม่เป็นไรหรอก เซียงย้งพาพวกนางเดินมาโน่นแล้ว"

เว่ยเหนียนเหยาเห็นเซียนย้งเดินนำครอบครัวของนางลั่วฮวาเข้ามาในบ้าน

"พี่สะใภ้ขอรับ ข้าว่าต่อไปเราต้องหา กระดิ่งอันใหญ่มาติดตรงประตูบ้านนะขอรับ เมื่อครู่ดีที่ข้าได้ยินเสียงคนเรียกแว่วๆ เลยออกไปดู จึงได้รู้ว่าท่านป้าลั่วฮวามา"

เว่ยเหนียนเหยาลืมคิดถึงข้อนี้เสียสนิท เพราะปกติครอบครัวของนางก็ไม่ค่อยมีใครมาหาอยู่แล้ว

"งั้นเจ้าก็ไปจัดการมาให้ข้าละกัน ส่วนเงินก็เบิกกับพี่ชายเจ้า"

"ได้เลยขอรับพี่สะใภ้"

"ท่านป้าลั่วฮวา ท่านเป็นยังไงบ้างเจ้าคะ ดีขึ้นหรือยัง"

นางลั่วฮวา พร้อมทั้งบุตรชายบุตรสาวต่างคุกเข่าลงตรงหน้านางและสามี พร้อมทั้งโขกหัวคำนับ

"ข้าและครอบครัวขอขอบพระคุณนายท่านและนายหญิงที่ช่วยเหลือสามีข้าในครั้งนี้ ขอท่านได้โปรดรับสิ่งนี้ไว้ด้วยเจ้าค่ะ"

อาเส้าบุตรชายคนโตส่งกระดาษให้หานตงจำนวนห้าแผ่น

"นี่เป็นสัญญาขายตัวเป็นทาสของพวกข้าทั้งห้าคนขอรับ ชีวิตนี้พวกข้าขอเป็นวัวเป็นควายตอบแทนพระคุณพวกท่านที่ช่วยเหลือท่านพ่อข้าในครั้งนี้ขอรับ"

หญิงสาวตาโต มองดูสัญญาทาสในมือของสามี ในชาติก่อนของนาง ผ่านการถูกดูถูกเหยียดหยามมามาก พวกคนมีเงินบางคน กดหัวคนที่อยู่ต่ำกว่าตัวเองอย่างน่ารังเกียจ

ทุกๆ ครั้งที่นางถูกกระทำ นางได้แต่ร่ำร้องบอกตัวเองว่า หากนางมีโอกาส ร่ำรวยและอยู่เหนือคนอื่น นางจะไม่ยอมทำตัวน่ารังเกียจอย่างนี้เด็ดขาด

หญิงสาวประคองนางลั่วฮวาไปนั่งบนเก้าอี้ ก่อนจะบอกให้เด็กๆ ลุกขึ้น

"ท่านป้า ท่านไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้หรอกเจ้าค่ะ เรื่องนั้นข้ายินดีช่วยอย่างจริงใจ"

"ข้ารู้ว่า พวกท่านล้วนเป็นคนดี แต่พวกเราจะเอาเปรียบท่านไม่ได้ ในเมื่อพวกข้าไม่มีเงินทองมาตอบแทนท่าน ข้าก็ขอใช้ชีวิตของข้าและบุตรชายบุตรสาวตอบแทนบุญคุณของท่าน ขอท่านได้โปรดอย่าปฏิเสธเลยเจ้าค่ะ"

เกิดมาในชีวิต เว่ยเหนียนเหยายังไม่เคยมีทาสรับใช้มาก่อน นางเคยอ่านจากบรรดาพวกซีรี่ต่างๆ พบว่าชีวิตของพวกทาสน่าสงสารมาก จะเป็นจะตายล้วนแต่ให้เจ้านายกำหนด ซึ่งนางเป็นคนยุคใหม่ย่อมไม่ชอบวิธีการแบบนี้

"งั้นเอาแบบนี้ดีไหมเจ้าคะท่านป้า ข้าจะรับพวกเขาทั้งหมดเป็นน้องบุญธรรม ต่อไปมีอะไรพวกเขาล้วนต้องเชื่อฟังข้า ท่านป้า ข้ายอมได้แค่นี้จริงๆ ท่านก็ยอมให้ข้าเถอะ"

นางลั่วฮวา ซาบซึ้งจนน้ำตารินไหล เด็กสาวคนนี้ช่างมีน้ำใจที่หายากยิ่ง

"พวกเจ้ายังไม่รีบยกน้ำชาให้พี่สาวอีกหรอ"

เซียนย้งที่อยู่ในเหตุการณ์ช่วยรินน้ำชาส่งให้เด็กหนุ่มสาวทั้งสี่คน

"พี่บุญธรรม"

"ดีๆ ต่อไปพวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ"

"พี่บุญธรรม"

"เจ้ามาเกี่ยวอะไรกับเขาด้วยอาย้ง"

"ไม่รู้ละ ข้ามาก่อนพวกเขาแท้ๆ ยังไม่เคยยกน้ำชาให้ท่านเลย เรื่องนี้ข้าไม่ยอม"

หานตงยกมือขึ้นโขกหัวเซียนย้ง ก่อนจะยกชาขึ้นไปดื่ม

"นางเป็นพี่สะใภ้เจ้า เจ้าต้องยกน้ำชาให้ข้าต่างหาก เจ้าโง่"

เซียนย้งทำตาโต อย่างนึกขึ้นมาได้ ก่อนจะส่งยิ้มแหยๆ ให้หานตง

"เอาละๆ ถ้าอย่างนั้นสัญญาทาสเหล่านี้ ท่านพี่ ท่านก็ฉีกทิ้งเถอะเจ้าค่ะ วันนี้เดี๋ยวข้าจะพา อาหงกับท่านป้าเข้าไปดูอาการท่านลุง และจะเลยไปสอบถามเรื่องโสมกับพี่ชุนเหมยที่ร้าน อาเส้าเจ้าก็ช่วยข้าสอนหนังสือพวกน้องๆ ส่วนเจ้าอาย้งเจ้าพาอาเสิ้นกับอาซ่าง ไปดูหลังคาที่ต้องซ่อมที่บ้าน"

"พี่บุญธรรม หลังคาพวกนั้น พวกข้าซ่อมเสร็จแล้วขอรับ"

อาเส้ารีบตอบออกมาทันที

"ถ้าอย่างนั้น อาย้ง เจ้าพาเด็กๆ ขึ้นไปตรงเขาที่เคยขุดมันฝรั่ง เจ้าจะใช้เวลากี่วันก็ได้แต่ช่วยกันขุดลูกที่กินได้แล้วกลับมาให้หมด"

"ได้เลยขอรับพี่สะใภ้ เรื่องนี้ข้ากับน้องชายสองคนนี้จะรับผิดชอบเองขอรับ"

"ถ้าอย่างนั้นก็แยกย้ายกันไปทำงานเถอะ"

รถม้าที่หานตงขับวิ่งทะยานเข้าตัวเมืองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะมาหยุดจอดที่ร้านยามู่ถาน คนทั้งหมดลงจากรถม้าเข้าไปในร้านยา

หมอผู้รักษาเห็นครอบครัวของคนไข้มา จึงให้ผู้ช่วยพาคนทั้งหมดไปยังห้องพักของคนไข้ หลังจากสอบถามกับผู้ช่วยแล้ว พบว่าอาการป่วยถือว่าทรงตัว เมื่อคืนมีไข้ขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น

หญิงสาวเห็นว่านางลั่วฮวากับอาหงอยากอยู่เฝ้าดูอาการลุงฟง จึงบอกว่านางขอไปทำธุระสักครู่ หากเสร็จธุระแล้วจะกลับมารับกลับบ้านไปพร้อมกัน

สองสามีภรรยาบังคับรถม้ามาที่ร้านเชิงอี้ชิง เด็กหน้าร้านเห็นรถม้าก็จำได้ทันที รีบวิ่งเข้าไปรายงานนายหญิงของตน

"เอ๋ นี่ยังไม่ถึงเวลาส่งของนี่ ทำไมถึงได้เข้ามาหาข้าวันนี้"

"พี่ชุนเหมย ข้ามีเรื่องจะขอความช่วยเหลือจากท่านสักเล็กน้อยเจ้าค่ะ"

"งั้นรึ ได้สิ อ๋ออาตงเมื่อกี้พี่ใหญ่ส่งผ้ากับด้ายชุดใหม่เข้ามา ไหนๆ เจ้าก็มาแล้ว ลองเข้าไปเลือกดูสิ"

หานตงจึงขอตัวกับคนทั้งสอง เดินตามเด็กในร้านไปเลือกดูผ้ากับด้ายที่มาส่งใหม่

"เอาละเจ้ามีอะไรก็ว่ามา"

เว่ยเหนียนเหยาเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ชุนเหมยฟัง พร้อมทั้งขอร้องให้ชุนเหมยช่วยส่งข่าวไปที่เมืองหลวง ให้ช่วยซื้อต้นโสมส่งกลับมาให้นางสักหน่อย

"ข้ารู้ว่าต้นโสมแพงนัก ข้าขอเป็นต้นเล็กๆ ก็ได้เจ้าค่ะ หากเป็นสกุลเสิ่น ของที่ได้มาต้องเป็นของดีแน่นอน"

"หึ เจ้าไม่ต้องมาปากหวาน เที่ยวใจดีกับคนอื่นเขาไปทั่ว ระวังเถอะจะเสียเปรียบผู้อื่นเข้าสักวัน"

"พี่ชุนเหมยข้าเป็นน้องสาวท่านนะเจ้าคะ ท่านจะยอมให้คนอื่นรังแกข้าจริงๆ หรือเจ้าคะ"

หญิงสาวกะพริบตาใส่พี่สาวต่างไส้อย่างน่าเอ็นดู จนชุนเหมย อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

"เอาเถอะๆ โชคดีที่เจ้ามาวันนี้ เดี๋ยวข้าจะฝากจดหมายไปกับคนส่งของเลย อีกสี่วันเจ้าก็เข้ามาฟังข่าวอีกครั้งก็แล้วกัน"

"ขอบคุณเจ้าคะพี่ชุนเหมย จริงสิ ข้านำของมาฝากท่านด้วย"

หญิงสาวหยิบของที่อยู่ในห่อผ้าที่นำติดตัวมาด้วยออกมา กลิ่นหอมกรุ่นกระจายออกมาอย่างบางเบา

"หือ นี่อะไรกัน ทำไมมีกลิ่นหอมออกมาด้วย นี่! มันกลิ่นดอกกุหลาบนี่"

ชุนเหมยรับของที่ถูกใส่ในถุงผ้าออกมาดม ขนาดนางยังไม่ทันเปิดปากถุง กลิ่นหอมยังลอยออกมาขนาดนี้ ไม่รู้ว่าถ้าเปิดปากถุงออกจะหอมขนาดไหน

"นี่เป็นสบู่ที่ข้าทำเองเจ้าค่ะ ข้าเลยนำมาให้ท่านกับพี่หญิงใหญ่ลองใช้ดู"

ชุนเหมยรีบเปิดปากถุงออกดู สบู่ที่ใส่อยู่ในถุงเป็นก้อนสี่เหลี่ยมสีชมพู กลิ่นกุหลาบหอมกรุ่นที่กระจายออกมา ทำให้นางอยากจะลุกเข้าไปอาบน้ำ เพื่อลองใช้ของสิ่งนี้เลยทีเดียว

"สบู่ของเจ้าแปลกนัก ปรกติสบู่ที่มีอยู่จะเป็นก้อนขาวๆ แถมยังไม่มีกลิ่นอะไรพวกนี้ติดอยู่ด้วย แต่สบู่ของเจ้ากับสีสันสวยงาม แถมยังมีกลิ่นหอมออกมาอีก เจ้าเอาของมากำนัลเช่นนี้ เห็นทีพี่หญิงใหญ่คงรีบช่วยหาต้นโสมให้เจ้าโดยเร็วเชียวละ"

หลังจากเสร็จธุระกับชุนเหมยแล้ว สองสามีภรรยาก็กลับไปรับนางลั่วฺฮวาและอาหงกลับบ้านด้วยกัน

ภายในรถม้า หญิงสาวมองร่างคนทั้งสองที่กำลังหลับใหล ด้วยความอ่อนเพลีย ครอบครัวของนางใหญ่ขึ้นอีกแล้ว ถึงเวลาต้องหาอะไรทำเพิ่มแล้วสิ

จะให้นางทำอะไรเพิ่มดีนร้าาาาาาาาาา

รึให้นาง ขายพ่อดี หุ หุ หุ