บทที่32

เช้าวันนี้เว่ยเหนียนเหยารู้สึกตัวตื่นขึ้น เมื่อรู้สึกว่าคนที่นอนอีกด้านขยับกาย

"เหตุใดถึงรีบตื่นละเจ้าคะท่านพี่ ฟ้ายังไม่ทันแจ้งเลย เมื่อวานท่านก็ทำงานมาทั้งวัน วันนี้ตื่นสายเสียหน่อยก็ได้เจ้าค่ะ"

"ตอนแรกพี่ว่าจะลงไปอาบน้ำที่ลำธารเสียหน่อย แต่ตอนนี้ไหนๆเจ้าก็ตื่นแล้ว พี่ว่า พี่พาเจ้าลงไปอาบน้ำด้วยดีกว่า เมื่อคืนเจ้าก็ผิดสัญญากับพี่แล้ว ตอนนี้ถือว่าให้รางวัลปลอบใจพี่นิดๆหน่อยก็แล้วกัน"

"เรื่องเมื่อคืนหาใช่ความผิดของข้าเสียหน่อย เอาเถอะไปก็ได้เจ้าค่ะ แต่ข้าไปอาบเป้ปเดียวนะเจ้าคะ เช้าๆแบบนี้ข้าว่า อากาศเย็นอยู่ไม่น้อย"

หานตงจัดเตรียมสบู่ ก่อนจะจุดตะเกียงเดินนำภรรยาลงไปจากบ้าน

ทางเดินไปลำธารถูกปรับให้เรียบ มีไม้ปักแขวนตะเกียงอยู่เป็นระยะ หานตงนำตะเกียงแขวนไว้ตรงไม้ที่ปักอยู่ริมน้ำ

บริเวณนี้หญิงสาวให้ช่างปรับไว้เป็นที่อาบน้ำบริเวณริมธาร สำหรับเด็กๆที่มักจะชอบมาว่ายน้ำเล่น

หานตงถอดเสื้อผ้าออกเหลือแต่กางเกงข้างในติดกาย ก่อนจะช่วยภรรยา ถอดชุดด้านนอกออกบ้าง

ชายหนุ่มตระกองกอดร่างงามให้เดินลงไปในน้ำลึกประมาณระดับอก

"น้ำเย็นเหมือนกับที่เจ้าบอกจริงๆ มาเถอะพี่จะช่วยขัดถูตัวให้ เลือดลมจะได้เดินดี คลายหนาวไปบ้าง"

เสียงนุ่มเคล้าเคลียอยู่ที่ริมหู คล้ายยั่วยวนนางให้เผลอใจ

หญิงสาวไม่คิดจะขัดขืนอยู่แล้ว นางเคยได้ยินมาว่า การเพิ่มสัมผัสเล็กน้อยระหว่างสามีภรรยา เป็นการเพิ่มความสัมพันธ์ไม่ให้จืดจาง

ชายหนุ่มจับก้อนสบู่ถูวนไปจนทั่วเนื้อตัวภรรยาอย่างเร่าร้อน ริมฝีปากนุ่มประกบเข้าดูดดื่มกับริมปากงามอย่างหลงใหล

"อาเหยา พี่รักเจ้า พี่อยากให้เจ้ารู้ว่า เจ้าเป็นเพียงผู้หญิงคนเดียวที่พี่รัก"

"ข้าก็รักท่านพี่เจ้าค่ะ"

สองหนุ่มสาวมอบความรักให้กันอย่างชุ่มชื่น แม้จะเป็นเพียงสัมผัสแค่ภายนอก แต่กลับหวานล้ำเข้าไปในใจของคนทั้งคู่

หานตงประคองร่างงามขึ้นจากลำธาร เมื่อเห็นปากงามเริ่มซีดเซียวและสั่นระริกด้วยความหนาว ก่อนจะอุ้มร่างของภรรยาตรงกลับเข้าบ้าน และปรนนิบัติผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับนางด้วยตัวเอง

"ท่านแม่ ขอรับ" "ท่านแม่ ข้าหิวจังขอรับ"

เสียงของบุตรชายที่ถูกบิดาปลุกให้ตื่นจากที่นอน ก่อนจะพาไปอาบน้ำ และจับมาแต่งเนื้อแต่งตัวจนเสร็จ วิ่งตึงตังเข้ามาหามารดาในครัว

กลิ่นอาหารหอมกรุ่น ที่ลอยมากระทบจมูก ทำให้ท้องกลมๆเริ่มส่งเสียงประท้วง

"วันนี้แม่ทำกับข้าวหลายอย่าง เจ้าไปชวนบ้านท่านอาเซียนย้งมากินข้าวด้วยเถอะ"

เด็กน้อยทั้งสองวิ่งแข่งกัน ออกไปอย่างร่าเริง สักพักครอบครัวเซียนย้งก็เดินตามร่างกลมป้อมกลับมา

"มาเถอะมากินข้าวกัน วันนี้ข้าทำกับข้าวเยอะเลย"

เว่ยเหนียนเหยาเอ่ยอย่างอารมณ์ดี เด็กน้อยทั้งสามถูกผู้ใหญ่อุ้มขี้นนั่งบนเก้าอี้ของเด็ก ต่างคนต่างลองขยับไปขยับมาบนเก้าอี้อย่างตื่นเต้น

"ท่านแม่ เก้าอี้ตัวนี้ดีเหลือเกิน ดูสิข้านั่งแล้วสูงเท่ากับทุกคนเลยขอรับ"

"นั่นสิขอรับท่านป้า แบบนี้ก็กินข้าวสะดวกสบายดีเหลือเกิน"

"เอาละๆ รีบกินข้าวเถอะ วันนี้ท่านอาเส้าบอกว่า จะมีการทดสอบไม่ใช่หรือ ระวังเถอะ ถ้าสอบไม่ผ่านท่านอาเส้าจะให้พวกเจ้า คัดตัวอักษรห้าร้อยตัว"

เด็กน้อยทั้งสามหน้าเสีย เนื่องจากพวกเขาทั้งสาม เคยแอบท่านอาเส้า ออกไปหาหญ้ามาให้ม้าที่เลี้ยงไว้ หลังจากกลับมา ก็โดนท่านอาเส้าลงโทษคัดตัวอักษรห้าร้อยตัว หากไม่เสร็จก็ไม่ให้กินข้าว

ตั้งแต่วันนั้น พวกเขาทั้งสามก็รู้ว่า ไม่ควรจะทำให้ท่านอาเส้าโกรธเป็นอันขาด

"พี่สะใภ้ ท่านได้ข่าวหรือไม่เจ้าคะ เห็นว่า วันนี้พวกพ่อค้าเร่ จะมาเปิดคาราวานที่ลานหน้าหอการค้ากลาง"

"พวกพ่อค้าเร่ แล้วเขาขายอะไรกันละ ทำไมเจ้าถึงตื่นเต้นหนัก"

"พี่สะใภ้ของข้าเคยไป เห็นบอกว่า สินค้ามีแต่ของแปลกๆ ที่รับมาจากพวกตาสีฟ้าเจ้าค่ะ"

เว่ยเหนียนเหยาเลิกคิ้วอย่างสนใจ สินค้าจากต่างชาติหรือ น่าสนใจเหมือนกัน นางคิดว่าลองไปดูก็ดีเหมือนกัน

"ยังไงวันนี้ก็เป็นวันหยุด ถ้างั้นเราลองไปดูก็ดีเหมือนกัน"

"แต่วันนี้ บ้านแม่อาซวงจะนำตะกร้าที่สานเสร็จแล้ว มาส่งนะ อาเหยา"

หญิงสาวแทบจะตบหน้าผากตัวเอง นางลืมไปเลยว่า หลังจากที่ช่างสานอู๋แจ้งข่าวว่าทำตัวอย่างตะกร้าเสร็จแล้ว นางจึงไปดูรายละเอียด ต้องยอมรับว่า ฝีมือการทำละเอียดมากกว่าที่นางคิดไว้มาก ดังนั้นนางจึงสั่งทำตะกร้าจำนวนทั้งหมด 50 ใบ

และวันนี้คือวันที่อีกฝ่ายนัดหมายว่าจะมาส่งของ นางลืมไปได้ยังไงกันนะ

"จริงสิขอรับพี่สะใภ้ ข้าอยากถามท่านมานานแล้ว หากท่านต้องการของมาใส่สินค้า ทำไมท่านถึงไม่ให้นายช่างหวังทำกล่องไม้ให้ละขอรับ ข้าว่ากล่องไม้น่าจะทนทานกว่ากล่องสานพวกนี้ "

"หากเจ้าใช้กล่องไม้ แน่นอนว่าจะต้องทนทานกว่า แต่น้ำหนักกล่องไม้แต่ละกล่อง ทำให้บรรทุกลงไปในรถม้าได้น้อย เนื่องจากต้องคำนึงถึงม้าพวกนั้นด้วย แต่ถ้าเราใช้ตะกร้าสาน ตะกร้าพวกนี้น้ำหนักเบากว่ากล่องไม้มาก ทำให้ขนส่งของได้มากขึ้น อีกอย่าง ตอนนี้นายช่างหวังแค่งานสร้างโครงหุ่นไม้ ก็ทำจนมือไม่ว่างแล้ว ดังนั้นข้าจึงอยากใช้โอกาสนี้เป็นการช่วยเหลือผู้อื่นบ้าง"

เซียนย้งคิดตามคำพูดของหญิงสาวแต่ละคำ เขารู้สึกทึ่งในความคิดของนางมาก นางไม่เพียงห่วงใยคนในครอบครัว แต่นางยังคิดถึงผู้อื่นอีกด้วย

"ถ้าอย่างนั้นเอาอย่างนี้เถอะ เดี๋ยวแม่จะอยู่รอรับของให้เอง พวกเจ้าไปเปิดหูเปิดตากันบ้างเถอะ "

นางลี่สือหลินรู้ดีว่าบุตรสาวไม่ค่อยได้ออกไปไหน คาราวานพวกนี้สามเดือนจะมาสักครั้ง นางจึงอยากให้บุตรสาวได้เปิดหูเปิดตาบ้าง

"เช่นนั้นข้าขอฝากท่านป้าด้วยนะเจ้าคะ"

"ท่านแม่แล้วบอกเราสามคนละขอรับ"

หานชิงส่งสายตาออดอ้อนอย่างมีหวัง

เว่ยเหนียนเหยาไม่ตอบอะไร ก่อนจะพยักหน้าไปที่อาเส้าที่เดินเข้ามา

"ท่านป้าขอรับ เรื่องการเรียนเป็นเรื่องสำคัญ ข้าขอตัวก่อนนะขอรับ"

เซียนเหยารีบเอาตัวรอด ก่อนจะกระโดดลงจากเก้าอี้วิ่งไปทางอาเส้าทันที สองแฝดเห็นดังนั้นก็วิ่งตามไปอย่างไม่คิดชีวิต

"ดูท่าอาเส้าจะปราบเจ้าพวกนั้นได้อยู่หมัด เอาละถ้าอย่างนั้นพวกเราก็เตรียมตัวกันเถอะ"

สองคู่หนุ่มสาวใช้รถม้าเป็นพาหนะเข้ามาจนถึงตัวเมือง คนของหอการค้ากลางถือว่าจัดงานได้อย่างดี เพราะเมื่อมีรถขับเข้ามาในงาน จะมีคนคอยชี้ทางให้นำรถไปจอดอย่างเป็นระเบียบ

สองหนุ่มลงจากตำแหน่งคนขับ เปิดผ้าม่านรับสาวงามทั้งสองที่อยู่ภายในจากรถลงมา

"เชิญ ฮูหยินทั้งสองขอรับ"

"เดี๋ยวเถอะอาย้ง เดี๋ยวนี้เจ้ากล้าล้อข้ากับพี่สะใภ้เหรอ"

เซียนย้งเปิดยิ้มกว้างจนตาหยี เมื่อเห็นภรรยาสาวแก้มแดง

"ก็วันนี้ภรรยาข้า กับท่านพี่สะใภ้งามยิ่งนักนี่นา ดูสิ บรรดาพวกผู้ชายแอบมองท่านพี่สะใภ้ จนพี่ชายของข้าหน้าตึงไปหมดแล้ว"

เว่ยเหนียนเหยาชำเลืองมองสามี เห็นเขากำลังส่งสายตาพิฆาตให้กับชายหนุ่มผู้หนึ่งที่กำลังมองนางอยู่ นางส่ายหน้ายิ้มๆ รู้สึกปริ่มเปรมในความหึงหวงของสามี

หญิงสาวหยิบผ้าเช็ดหน้า บรรจงเช็ดเหงื่อให้สามีอย่างอ่อนโยน ก่อนจะยิ้มหวานพร้อมกับกระซิบข้างหู

"ในสายตาข้า ท่านดีที่สุดเจ้าค่ะ"

หานตงหน้าแดงถึงหู จับจูงมือภรรยาเดินเข้าไปในงาน โดยไม่สนใจเสียงหัวเราะของเซียนย้งที่ลอยตามมาห่างๆ

เว่ยเหนียนเหยา หยิบเงินให้เซียนย้งและซินเซียงคนละหนึ่งตำลึงทอง เมื่อเดินเข้ามาถึงกลางคาราวาน

"เงินนี้ข้าให้พวกเจ้า และห้ามปฏิเสธ พวกเจ้าอยากได้อะไรก็ลองเลือกหาดู ไม่ต้องเดินตามพวกข้าหรอก วันนี้ข้าอยากให้พวกเจ้ามีความสุขให้เต็มที่ เอาไว้ยามเว่ยเราค่อยไปเจอกันที่รถม้า "

หญิงสาวไม่รอให้คนทั้งสองปฏิเสธ ยัดเงินใส่ในมือซินเซียงและลากมือสามีเดินออกมาทันที

นางเดินดูข้าวของไปเรื่อยๆ สินค้าส่วนใหญ่เป็นของจากทางตะวันตกจริงๆ แต่ก็ยังไม่มีอะไรถูกใจนาง จนกระทั่งนางเห็นร้านๆหนึ่ง ของในร้านส่วนใหญ่เป็นพวกเครื่องแก้ว แต่กลับไม่ค่อยมีคนสนใจสักเท่าไหร่นัก

"เถ้าแก่ ขวดพวกนั้นขายยังไง"

หญิงสาวชี้ไปทางขวดแก้วเจียระไนแบบที่มีฝาจุก ที่ตั้งเรียงรายอยู่

" ฮูหยินช่างตาถึงยิ่งนัก ขวดแก้วพวกนี้ล้วนมาจากเมืองที่อยู่อีกฟากทะเล ท่านดูสิขอรับ สวยงามมากเลย"

"หากเป็นของดีขนาดนั้น เหตุใดจึงเหลืออยู่มากมายเช่นนี้เหล่า เอาเถอะๆข้าก็แค่เย้าท่านเล่น ท่านลองบอกราคามาก่อนเถอะ"

นางเห็นเถ้าแก่ส่งค้อนวงใหญ่มาให้ ก็หัวเราะออกมา

"เครื่องแก้วพวกนี้ ชิ้นละ สองตำลึงเงินขอรับ"

แพงถึงเพียงนี้ มิน่าเล่าถึงขายไม่ออก ชาวบ้านที่ไหนจะเอาเงินมาซื้อขวดแก้วใบเล็กที่ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร ตั้งสองตำลึงเงิน

"ถ้าท่านขายให้ข้าในราคาหนึ่งตำลึงเงิน ข้าจะเหมาทั้งหมด"

" ฮูหยินท่านให้ราคาข้า อีกสักหน่อยเถอะ ราคานี้ข้าขายไม่ไหวจริงๆ"

เถ้าแก่แทบจะร้องไห้ เมื่อเห็นอีกฝ่ายตัดราคาออกไปครึ่งหนึ่งของราคาสินค้าที่ตนบอก

"เอาเถอะน่าเถ้าแก่ ท่านขายสิ่งนี้ให้ภรรยาข้าในราคาหนึ่งตำลึงเงิน เดี๋ยวข้าจะลองดูว่า สามารถช่วยท่านซื้ออะไรได้อีก ท่านคิดดูนะ อีกหนึ่งเดือนก็จะเข้าหน้าหนาวแล้ว กองคาราวานจะหยุดพักอีกสามสี่เดือนมิใช่หรือ อีกทั้งหลังจากนั้นพวกพ่อค้าตาสีฟ้าก็จะเอาของใหม่มาขาย ถึงตอนนั้นของพวกนี้อาจจะไม่มีใครสนใจอีกแล้ว"

หานตงออกหน้าช่วยภรรยาต่อรองกับพ่อค้า

"เฮ้อ พวกท่านสามีภรรยา ช่างต่อรองได้เก่งกาจ จนข้าต้องยอมแพ้ ได้ๆ แต่ท่านต้องช่วยข้าซื้อสิ่งอื่นด้วยนะ"

"สิ่งนี้คืออะไร"

เว่ยเหนียนเหยาชี้ไปที่ถังรูปร่างประหลาด อันหนึ่ง ถ้านางจำไม่ผิด สิ่งนี้เอาไว้กลั่นน้ำหอมนี่นา

"ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน สิ่งนี้เพื่อนข้าฝากมาขาย เห็นบอกว่า เอาไว้ทำน้ำ น้ำอะไรสักอย่าง ข้าก็จำไม่ได้แล้ว เฮ่อข้าก็บอกแล้วว่าอย่าซื้อมา เอาเงินไปทิ้งเสียเปล่าๆ"

"แล้วเพื่อนท่านจะขายสักเท่าใด"

"ขอบอกพวกท่านตามตรง ตอนนี้เพื่อนข้าคนนี้ไม่สบาย ข้าเลยช่วยเขาเอาของมาขายไม่ได้คิดกำไรแม้แต่น้อย สิ่งที่ท่านถามเขาฝากข้ามาขาย สี่ตำลึงเงินขอรับ"

"ได้ งั้นข้าเอาอันนี้ด้วย"

เถ้าแก่หน้าเหวอทันที ตอนแรกคิดว่านางจะต่อรอง แต่ครั้งนี้นางกับไม่ต่อรองสักนิด เถ้าแก่ถอนหายใจ เขารู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร ต่อไปเขาไม่กล้าแกล้งบอกราคาสินค้าสูงๆอีกแล้ว

"เถ้าแก่แล้วที่อยู่ในไหพวกนั้นคืออะไร"

"สิ่งนี้คือน้ำมันมะพร้าวขอรับ ท่านลองดูสิขอรับ ไม่เหมือนน้ำมันที่บ้านเราใช้อยู่"

หญิงสาวรับมาเปิดดม เห็นว่าไม่มีกลิ่นหืนก็พยักหน้า

"สิ่งนี้ข้าต้องการทั้งหมด ท่านจะขายข้าเท่าไหร่"

"ได้ๆ ขอรับ สิ่งนี้ข้ามีอยู่ห้าไห ข้าคิดให้ท่านไหละสองร้อยอีแปะ ท่านว่าอย่างไรขอรับ"

"ถ้าอย่างนั้นท่านก็ช่วยห่อของให้ข้าเถอะ นี่ก็ได้เวลาที่ข้าจะกลับแล้ว"

เถ้าแก่ขมีขมันห่อของอย่ารวดเร็ว โดยมีเพื่อนที่ขายของอยู่ข้างๆมาช่วยด้วย

เมื่อห่อของเสร็จแล้ว คนของหอการค้ากลางก็เข้ามาช่วยจัดส่งของให้พวกนางถึงที่รถ

ตอนที่นางและสามีเดินมาที่รถ เซียนย้งและซินเซียงก็มายืนรออยู่แล้ว

ชายหนุ่มทั้งสองส่งภรรยาขึ้นไปนั่งรถม้าในระหว่างรอพวกเขาขนของ เสียงพูดคุยกะหนุงกะหนิงของหญิงสาวทั้งคู่ ทำให้บรรยากาศดูรื่นรมย์

ชายหนุ่มขยับขึ้นตำแหน่งคนขับรถ บังคับให้วิ่งออกไปในขณะที่เสียงพูดคุยยังดังแว่วอยู่

"พี่สะใภ้ เมื่อครู่ข้าเจอสบู่ ที่พวกพ่อค้านำมาขายด้วยเจ้าค่ะ แต่ไม่เห็นหอมเหมือนของที่ท่านทำเลย แถมขายแพงงงงงมาก ตั้งสองร้อยอีแปะ สู้ของที่ท่านทำก็ไม่ได้ แต่ทำไมคนถึงแย่งกันซื้อนะ"

หญิงสาวอมยิ้มกับความช่างคุยของอีกฝ่าย ตั้งแต่สนิทกันมากขึ้น นางถึงรู้ว่าซินเซียงเป็นสาวน้อยสดใส ช่างพูดคุย หาได้เรียบร้อยเหมือนครั้งแรกที่เจอ

"เจ้าใช้สบู่มาแล้ว เจ้าว่ามันเป็นอย่างไงบ้าง"

"สบู่ของท่านดียิ่งเลยเจ้าค่ะ ท่านดูสิเจ้าคะ ข้าไปเดินมาตั้งนาน แต่ก็ไม่มีกลิ่นเหงื่อแม้แต่น้อย แถมตอนนี้ผิวข้ายังนวลเนียนขึ้นอีกต่างหาก"

"เจ้าชอบก็ดีแล้ว ถ้าหมดก็มาบอกข้า ของที่เราทำเองไม่ได้ราคาสูงเท่าที่เขาทำขาย เจ้าก็ไม่ต้องเกรงใจ"

"อีกสักเดี๋ยวก็น่าจะถึงบ้านแล้วนะเจ้าคะพี่สะใภ้ ครั้งนี้ข้าซื้อขนมมาฝากเด็กๆเยอะมาก พวกเขาต้องดีใจแน่ๆ"

เสียงพูดคุยระหว่างหญิงสาวทั้งสองยังแว่วออกมาตลอดระยะทาง ส่งผลให้ผู้ที่บังคับรถม้าอยู่รู้สึกว่า การเดินทางแบบนี้ ช่างดีเหลือเกิน