บทที่29

"ท่านแม่ ท่านไม่คิดจะทำอะไรเลยหรือขอรับ ข่าวที่น้องเล็กสืบมา ก็บอกอยู่แล้ว ตอนนี้ครอบครัวของเจ้ารอง ทำการค้าได้เป็นกอบเป็นกำ"

"นั่นสิเจ้าคะ ท่านแม่ อีกไม่นานท่านพี่ก็ต้องเอาเงินไปจ่ายค่าสมัครเรียนของหานเอ่อแล้ว อย่างน้อยท่านก็ควรให้อาตงมอบเงินให้ท่านสัก หนึ่งร้อยหรือสองร้อยตำลึงทองนะเจ้าคะ"

นางเว่ยหมัวหลานปรายตามองบุตรชายคนโตและลูกสะใภ้ ตีโพยตีพาย ที่เห็นนางไม่ขยับเขยื้อนทำอะไรบ้างเลย

"พวกเจ้าสงบใจลงบ้างเถอะ ข้าก็บอกพวกเจ้าไปแล้ว ว่าข้ากำลังรอเวลา"

"ท่านแม่เจ้าขา ท่านรอเวลาอะไรเจ้าคะ ท่านดูสิ ตอนนี้อาตงปีกกล้าขาแข็งขนาดไหน นี่ก็เลยวันที่ท่านกำหนดให้มอบเงินส่วนกลางแล้ว ข้าไม่เห็นเขาจะส่งเงินกลับมาสักอีแปะ"

"จริงด้วยขอรับ อีกอย่างเรื่องที่เขาซื้อที่ทำโรงงาน ข้าก็ไปสืบมาแล้ว ว่าเป็นเรื่องจริง เห็นว่าพรุ่งนี้ก็จะย้ายคนงานเข้าไปทำงานที่นั่นแล้ว หากปล่อยให้เขาใช้เงินเป็นเบี้ยแบบนี้ต่อไป คงไม่ดีแน่ขอรับท่านแม่"

"นั่นสิขอรับท่านแม่ ตอนนี้เพื่อนที่อยู่ในเมือง ก็เชิญข้าร่วมทุนทำการค้า ในเมื่อพี่รองทำการค้าได้เป็นกอบเป็นกำเช่นนี้ ก็น่าจะช่วยเหลือเจือจุนให้พวกเราได้ลืมตาอ้าปากบ้าง"

คราวนี้เป็นเสียงบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนที่เพิ่งเดินเข้ามา เป็นคนเอ่ยปาก

ผลการทดสอบ การสอบระดับอำเภอออกมาแล้ว ปรากฏว่าลูกชายคนเล็กของนางสอบไม่ผ่าน

หลายวันที่ผ่านมา นางเห็นเขาหมกตัวอยู่ในห้อง นางก็ยิ่งเจ็บปวดใจ

"อาหมิง เจ้าก็อยากทำการค้าเช่นกันหรือ"

หานหมิงพยักหน้ารับ ตัวเขาร่ำเรียนมามากกว่าพี่น้อง เพื่อนฝูงในเมืองล้วนมากมาย หากเขาเปลี่ยนมาทำการค้า แน่นอนว่าต้องทำได้ดีกว่าผู้ที่เป็นพี่ชายเป็นแน่

"เอาเถอะ เมื่อพวกเจ้าเห็นพ้องกันเช่นนี้ ตอนแรกแม่กะว่าจะรอจนกิจการของอาตงมั่นคงกว่านี้ ค่อยจัดการ แต่ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะไปพบท่านผู้นำตระกูล"

นางเว่ยหมัวหลานพาสามีไปถอนบันทึกคำร้องที่ให้หานตงแยกครอบครัว ตามสิทธิ์ของผู้เป็นบิดามารดา หลังจากกลับมาก็ให้บุตรชายคนโต ไปแจ้งแก่บุตรคนรองว่า บิดาของเขาเรียกพบ

นางสั่งให้หลานชายที่ตอนนี้ครอบครองห้องของหานตง เก็บข้าวของย้ายออกไปอยู่ที่ห้องบิดามารดาของพวกเขาก่อน

"ท่านย่าข้าไม่ยอม ข้าไม่ย้ายขอรับ ห้องของท่านพ่อท่านแม่แคบจะตาย ข้าจะอยู่ห้องเดิม"

"เด็กโง่ ย่าก็แค่ให้เจ้าย้ายไปชั่วคราว รอให้ท่านอาของเจ้าย้ายเข้ามา ข้าจะให้เขาต่อเติมห้องให้เจ้าใหม่ เอาให้ใหญ่ ให้สวยกว่าเดิมเสียอีก"

"งั้นท่านย่า ต้องบอกให้ท่านอา เอารถม้ามาให้ข้าใช้ตอนไปเรียนในเมืองด้วยนะขอรับ"

เด็กน้อยแอบได้ยินบิดาบอกว่า บ้านของท่านอารองมีรถม้าคันใหญ่ เขาแอบอิจฉาลูกพี่ลูกน้องทั้งสองคนยิ่งนัก

ก็แค่เด็กที่แม่ไม่รัก มีสิทธิ์อะไรที่จะมาใช้ของเกินหน้าเกินตาเขา

"แน่นอนหลานรักของย่า ขอเพียงตอนนี้เจ้าเป็นเด็กดีย้ายไปอยู่กับบิดามารดาเจ้าชั่วคราว รอให้ครอบครัวของท่านอารองของเจ้าย้ายเข้ามา เจ้าต้องการสิ่งใด ย่าคนนี้จะจัดการให้เจ้าเอง"

เด็กน้อยยิ้มแย้มรับคำ ครอบครัวนางเว่ยหมัวหลาน ต่างคนต่างนึกถึงผลประโยชน์ที่ตนจะได้รับจากครอบครัวของหานตง

ต่างรอคอยเวลาที่ครอบครัวนั้นจะเข้ามาหาบิดา ดุจพยัคฆ์เฝ้ารอตะครุบเหยื่อ

"ท่านพี่ พี่ชายของท่านมาทำไมเจ้าคะ"

เว่ยเหนียนเหยาถามขึ้น เนื่องจากในตอนที่พี่ชายคนโตของสามีมา นางกำลังพาพวกเด็กสาวเข้าไปช่วยกันทำความสะอาดโรงงาน และจัดเตรียมสถานที่ ไว้ใช้ทำงานในวันพรุ่งนี้

มีเพียงเซียนย้งและซินเซียงที่ยังอยู่ที่บ้าน ตรวจดูสิ่งอื่นๆ ที่ยังไม่ได้โย้กย้ายไป

เรื่องนี้เป็นซินเซียงที่เข้ามากระซิบบอกนาง ยามที่กลับมาถึงที่บ้าน

"สายข่าวของภรรยาช่างทำงานรวดเร็วดีแท้"

หานตงกล่าวหยอกเอินผู้เป็นภรรยา

เว่ยเหนียนเหยาส่งค้อนให้สามีแต่พองาม แม้หานตงจะกล่าวเย้าหยอก แต่นางก็สังเกตเห็นร่องรอยความกังวลในดวงตาของสามีนางได้

หานตงถอนหายใจ เมื่อมองเห็นแววตาคาดคั้นของผู้เป็นภรรยา

"เมื่อครู่ก่อนที่พี่ใหญ่จะมา ทางท่านผู้นำให้คนมาบอกว่า ท่านพ่อกับท่านแม่ ไปแจ้งยกเลิกบันทึกการแยกครอบครัวของพี่แล้ว"

"ถ้าอย่างนั้น ข้าขอเดาว่า บ้านของท่านแม่ต้องการให้ท่านเข้าไปพบใช่หรือไม่เจ้าคะ"

หานตรงพยักหน้า สิ่งที่เขากังวลกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว

"ท่านพี่ใช่ว่าข้าจะเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น แต่ข้าอยากให้ท่านคิดถึงอดีตที่ผ่านมา อยากให้ท่านเห็นแก่บุตรชายทั้งสองของเราบ้างนะเจ้าคะ"

เว่ยเหนียนเหยารู้ดีว่าหานตงเป็นคนกตัญญู เขาย่อมไม่อยากทำให้บิดามารดาขัดเคืองใจ หากทางบ้านนั้นในอดีตดีต่อสามีและบุตรชายของนางบ้างสักนิด วันนี้นางคงไม่ทำเช่นนี้

คิดถึงวันที่นางเพิ่งฟื้นขึ้นมาในโลกนี้ ภาพบุตรชายที่ผอมโซ แววตาแห้งแล้ง

กับวันที่สามียืนนิ่งอยู่ข้างหน้านาง หน้าซีดเผือด ดวงตาแดงก่ำ

สำหรับนาง คำว่าครอบครัว หาใช่เพียงเพราะมีสายเลือดเดียวกัน

แต่คำว่า ครอบครัวสำหรับนาง คือคนที่ต้องร่วมทั้งทุกข์ และสุขไปด้วยกันต่างหาก

"พี่เข้าใจในสิ่งที่เจ้าพูด แต่ถ้าหากท่านแม่แค่เรียกร้องให้พี่จ่ายเงินเข้ากองกลาง พี่ก็อยากขอร้องเจ้าเรื่องนี้ได้หรือไม่"

เว่ยเหนียนเหยารู้ดีว่า คนที่เห็นแก่ตัวและชอบเอาเปรียบคนอื่นอย่างนางเว่ยหมัวหลาน ไม่มีทางต้องการแค่นั้นแน่ ไม่เช่นนั้นนางคงไม่เรียกร้องเก็บเงินที่สามีได้ทั้งหมดไปหรอก

"หากท่านแม่ต้องการเพียงเท่านั้นข้าก็ยินดีเจ้าค่ะ แต่ถ้าหากนางเรียกร้องมากกว่านั้น ท่านต้องให้ข้าเป็นผู้ตัดสินใจนะเจ้าคะ"

"มันต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้วอาเหยา"

"แล้วนางให้ท่านเข้าไปหายามใดเจ้าคะ"

"เป็นช่วงยามโหย่ว"

"ถ้าอย่างนั้นวันนี้ก็กินข้าวกินปลากันเร็วหน่อย จากนั้นข้าจะไหว้วานให้ครอบครัวของอาย้งอยู่เป็นเพื่อนบุตรชายเราที่บ้านก่อน"

หญิงสาวแปลกใจว่าเหตุใดครอบครัวแม่สามีถึงเรียกเข้าไปในเวลานั้น ปรกติยามโหย่ว จะเป็นช่วงเวลากินข้าวเย็นของหลายๆ ครอบครัว รวมถึงครอบครัวของแม่สามีนางด้วย คนพวกนั้นคงจะไม่คิดเลี้ยงข้าวนางกับสามีหรอกกระมัง

หลังจากจัดการกับเรื่องในบ้านเรียบร้อยแล้ว ยามโหย่วสองสามีภรรยาก็ก้าวเท้า ออกจากบ้านไปยังบ้านพ่อแม่สามี

ตอนที่มาถึงทุกคนในครอบครัว กำลังล้อมวงกันนั่งกินข้าว นางเว่ยหมัวหลานทำเป็นตกใจ เมื่อเห็นนางกับสามี บอกว่าไม่คิดว่าพวกนางจะมาในเวลานี้

นางบอกให้ลูกสะใภ้คนโต ไปนำถ้วยชามมาเพิ่ม พร้อมทั้งกล่าวชวนพวกนางให้กินข้าวด้วยกัน

คนทั้งหมดหกชีวิต มีเพียงผัดผักจืดชืดวางอยู่สองจาน ในชามข้าวปรากฏเป็นข้าวต้มน้ำใสแจ๋วที่มีเพียงข้าวอยู่ไม่กี่เม็ด

เว่ยเหนียนเหยาถอนหายใจ อยากจะยกมือขึ้นจับดูบนหัวตัวเองซะจริงๆ นี่ข้าเป็นคนหรือเป็นควายกันนะ คนพวกนี้ถึงได้จัดฉากแผนการตื้นๆ พวกนี้ให้นางดู

นางเว่ยหมัวหลานเห็นลูกสะใภ้ถอนใจ ก็คิดว่าอีกฝ่ายตกหลุมพรางที่นางวางไว้ อย่างน้อยลูกสะใภ้คนนี้ก็เคยหลงรักบุตรชายคนเล็กของนางอย่างโง่หัวไม่ขึ้น

ตอนนี้นางอาจจะเห็นใจอดีตคนรักที่ต้องมีความเป็นอยู่อย่างยากลำบากก็ได้

"ข้าแก่แล้ว กินแค่นี้ก็พอ สะใภ้ใหญ่ส่วนของข้าก็เอาให้หานเอ่อกินเถอะนะ เขายังเด็กอยู่จะให้ทนหิวเหมือนเราผู้ใหญ่ได้ยังไง"

นางเว่ยหมัวหลาน วางตะเกียบลง

หึ ของพวกนี้ใครจะไปกินลงกัน กว่านางจะบังคับหลานรักให้ร่วมเล่นละครฉากนี้ได้ ต้องเกลี้ยกล่อมอยู่นานเลยทีเดียว

"พวกเจ้าก็ตามข้าเข้าไปพบบิดาที่ด้านในเถอะ"

สามีของนางเป็นตายยังไงก็ไม่ยอมเข้าร่วมการจัดฉากในครั้งนี้ นางจึงขู่เขาว่า ถ้าเขาขัดขวางเรื่องนี้ นางกับบุตรชาย รวมไปถึงหลานชาย จะฆ่าตัวตายต่อหน้าเขา ให้เขาหมดสิ้นวงศ์ตระกูล แม้กลายเป็นผีก็ไม่อาจสู้หน้าบิดามารดาในปรภพได้อีก

ส่วนเรื่องการเกลี้ยกล่อมหานตง นางจะเป็นคนพูดเองทั้งหมด ขอแค่สามีของนางไม่สอดไม้สอดมือเข้ามาก็พอ

หานตงพาภรรยาเข้าไปในห้อง เห็นบิดานั่งนิ่งอยู่บนเตียงไม่ยอมพูดจา

"ท่านพ่อ" "ท่านพ่อสามี"

หานตงเห็นว่าบิดาทำท่าถอนหายใจไม่ยอมกล่าวอะไร จึงหันมามองนางเว่ยหมัวหลาน

ฝ่ายนางเว่ยหมัวหลานเห็นสามีทำท่าทางแบบนั้นในใจก็นึกโกรธเคือง ที่นางทำไปทั้งหมดก็เพื่อครอบครัวทั้งนั้น ตาแก่คนนี้ช่างดื้อด้านนัก จะรักลูกคนอื่นมากกว่าลูกของตนหรือยังไง

นางรีบเข้าไปนั่งข้างๆ สามี จับมือของสามีขึ้นมาเหมือนเป็นการปลอบโยน

หึ ได้ งั้นเรื่องทั้งหมดข้าจะจัดการเองก็แล้วกัน

"อาตงลูกแม่ ตั้งแต่เจ้าแยกครอบครัวออกไป ท่านพ่อก็ต้องโหมงานหนักอยู่คนเดียว ร่างกายจึงทรุดโทรมลงไม่น้อย ส่วนพี่ใหญ่ของเจ้าปีนี้ฟ้าฝนก็ไม่อำนวยเสียอีก เฮ้อ ตอนนี้ครอบครัวของเราลำบากอย่างยิ่งลูกรัก"

นั่นไงเริ่มแล้วมหกรรมความลำบาก เว่ยเหนียนเหยาอยากจะเบ๊ปากแล้วมองบนซะจริงๆ

" อาตงแม่รู้แล้วว่าทำผิดต่อครอบครัวเจ้า เจ้าก็กลับมาอยู่เป็นครอบครัวเดียวกันเหมือนเมื่อก่อนเถอะนะ ห้องหับของเจ้า แม่ก็จัดเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว"

"เหตุใดสุขภาพของท่านพ่อถึงได้ทรุดโทรมได้รวดเร็วเช่นนี้เล่า เมื่อวันก่อนข้ายังได้ยินชาวบ้าน กล่าวชมเชยที่ท่านพ่อไปช่วยซ่อมแซมศาลบรรพชนอยู่เลย เห็นผู้คนกล่าวว่า ท่านพ่อแบกกระเบื้องทีละห้าหกแผ่น แข็งแรงกว่าหนุ่มฉกรรจ์ในหมู่บ้านบางคนเสียอีก"

นางเว่ยหมัวหลานกัดฟันกรอด เอ่ยแก้ตัว

"นั่นเป็นเพราะ ท่านพ่อของเจ้ามีใจกตัญญูต่อบรรพชนต่างหาก แม้จะเจ็บป่วยก็สู้ทน"

"ท่านแม่สามีพูดแบบนี้ เหมือนจะบอกว่า ท่านพี่สามีกับน้องสามี ไม่มีใจกตัญญูนะเจ้าคะ"

นางเว่ยหมัวหลานกัดฟันแน่นเข้าไปอีก ก่อนจะตวาดออกมาอย่างทนไม่ไหว

"นั่นไม่ใช่กงการอะไรของเจ้า ที่ข้าเรียกพวกเจ้ามาวันนี้ ก็เพื่อบอกให้รู้เรื่องที่ให้กลับมาอยู่ที่บ้านใหญ่เท่านั้น"

นางเว่ยหมัวหลานพูดออกมาอย่างเอาแต่ใจ

"ต้องขออภัยด้วยเจ้าค่ะท่านแม่สามี ตัวข้าและสามีเคยชินกับการช่วยเหลือตัวเองเพียงลำพังมาหลายปี ตอนนี้คงไม่สะดวกที่จะเอาใครมาเป็นภาระ เอ๊ย มาเป็นภาระของใครเจ้าค่ะ"

หญิงสาวเอ่ยอย่างจิกกัดแม่สามีเล็กน้อยพอหอมปากหอมคอ

"เรื่องนี้ต้องให้อาตงเป็นคนตัดสินใจ เจ้าเป็นแค่ภรรยาไม่มีสิทธิ์ออกความคิดเห็น อาตงลูกรัก เจ้าไม่คิดถึงแม่บ้างเลยหรือ ที่ผ่านมาแม่คิดถึงเจ้ามากนัก"

นางเว่ยหลัวหลาน ดึงจุดอ่อนหานตงขึ้นมาใช้งานอีกครั้ง แต่ครั้งนี้นางกลับเดินหมากผิดไป คำพูดของนางกลับทำให้เขานึกถึงวันที่เขาโดนปฏิเสธในวันนั้น

นางรักเขาจริงหรือ หากรักทำไมถึงทำกับเขาแบบนั้น

ในวันที่ครอบครัวของเขากำลังจะอดตาย ทำไมนางถึงไม่เคยใส่ใจเลยสักนิด

"ท่านแม่ ข้าเกรงว่าคงไม่สะดวกเท่าไหร่ ตอนนี้ข้ากับภรรยาเพิ่งเปิดการค้าเล็กๆ เวลาเข้าบ้านออกบ้านล้วนไม่เป็นเวลา เกรงว่าจะรบกวนเวลาพักผ่อนของพวกท่าน"

"ไม่รบกวน ไม่รบกวน อีกอย่างเมื่อเจ้ากลับมา การค้าชิ้นนั้นก็เป็นเสมือนการค้าของครอบครัว พี่ชายน้องชายเจ้าต่างต้องช่วยเจ้าดูแลอยู่แล้ว"

นั่นไง หางโผล่ออกมาแล้ว หญิงสาวแอบเหล่ตามองหน้าสามีเล็กน้อย เห็นสามีหน้ามืดครึ้ม มือกำแน่น ก็รู้แล้วว่า สามีคงเข้าใจทุกอย่างแล้ว งั้นนางลงมือจัดการเองดีกว่า

"ท่านแม่สามี การค้าชิ้นนี้ลงนามสัญญาในชื่อของข้า และข้าไม่เคยมีความคิดจะกลับมาอยู่ที่นี่ ในเมื่อท่านพ่อไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว ข้ากับสามีคงต้องขอตัว อ้อ ข้าว่าท่านควรหาหมอมาตรวจหลานชายสักหน่อยก็ดี เห็นเขากินข้าวต้มกับผัก แต่ตัวกับอ้วนกลมยิ่งนัก เกรงว่าเขาอาจจะมีโรคร้ายแอบแฝงนะเจ้าคะ"

คราวนี้นางเว่ยหมัวหลานถึงกับโกรธจนเก็บอาการไม่อยู่ ที่โดนลูกสะใภ้ฉีกหน้า ถึงกับลุกขึ้นยืนชี้หน้าเว่ยเหนียนเหยามือไม้สั่น

" เจ้า! เจ้า! เจ้า!"

ฝ่ายชายชราหน้าแดงก่ำด้วยฝ่ายอับอาย รีบโบกมือไล่ให้บุตรชายพาลูกสะใภ้ออกไป

เมื่อครอบครัวหานตงจากไปแล้ว นางเว่ยหมัวหลานใช้เวลาต่อว่าสามีอยู่หลายคำ ก่อนจะเดินออกมาจากห้อง

เมื่อออกมาถึงห้องโถงก็ถูกเหล่าบรรดาลูกชายและลูกสะใภ้รุมเข้ามาสอบถาม เมื่อรู้ว่าทางครอบครัวหานตงปฏิเสธที่จะกลับมา ก็ก่นด่าอีกฝ่ายเสียใหญ่ โดยไม่ได้สำนึกถึงสิ่งที่ตัวเองเคยทำในอดีต

"พวกเจ้าเลิกพูดกันได้แล้ว ในเมื่อข้าพูดดีๆแล้วมันไม่ชอบ ก็อย่ามาหาว่าข้าคนนี้แล้งน้ำใจก็แล้วกัน"

ตัวร้ายออกโรงแล้วววว ช่วยพ่อด้วย