บทที่28

ผ่านมาหลายวัน ตอนนี้ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทางไปไม่น้อย เว่ยเหนียนเหยาขีดฆ่าแผนงานต่างๆ ที่เสร็จเรียบร้อยไปแล้ว

ช่วงนี้เด็กๆ ก็ไม่ได้ออกมาวิ่งเล่นเหมือนแต่ก่อน เพราะอาเส้าบุตรชายคนโตของท่านลุงฟง ตกลงที่จะเข้ามาสอนหนังสือเด็กๆ ให้

เด็กทั้งสามเริ่มเรียนช้ากว่าเด็กทั่วไป ดังนั้นจึงต้องเพิ่มเวลาสอนขึ้นเป็นพิเศษ ตัวนางไม่เข้าใจเรื่องการศึกษาของคนยุคนี้เท่าไหร่ แต่โชคดีที่เจ้าของร่างเก่ามีความสามารถอ่านเขียนได้พอสมควร ไม่อย่างนั้นนางคงต้องไปนั่งเรียนพร้อมลูกๆ เป็นแน่

หลังจากที่ปรึกษาและตกลงเรื่องค่าจ้างกันเป็นที่เรียบร้อย อาเส้าก็ส่งรายละเอียดของหนังสือและอุปกรณ์ที่ต้องซื้อหามาให้

โชคดีที่ช่วงนั้นบ่าวรับใช้ของชุนเหมยนำรถม้าเข้ามาส่งพอดี บ่าวคนดังกล่าวส่งจดหมายให้กับนางอีกหนึ่งฉบับ ในจดหมายนั้นบอกให้เร่งสร้างหุ่นไม้ เพราะตอนนี้พี่สาวของนาง "สร้างกระแสนิยมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว"

แถมยังเล่าให้ฟังอีกว่า ตอนนี้ร้านที่เมืองหลวงวุ่นวายมาก แต่ละวันมีคนเดินเข้ามาสอบถามเรื่องหุ่นไม้จำนวนไม่น้อย

บางจวนคุณหนูที่ไม่ขาดเงินพวกนั้น ถึงกับจะขอซื้อหุ่นที่ตั้งอยู่ที่หน้าร้านในราคาตัวละห้าสิบตำลึงทองเลยทีเดียว

แม้แต่ร้านสาขาย่อยในตอนนี้ก็เริ่มมีผู้คนเข้ามาสอบถามกันบ้างแล้ว

นอกจากนี้ยังมียอดสั่งซื้อชุดผ้าปักเพิ่มเข้ามาหนึ่งร้อยชุด เพราะมีลูกสาวพ่อค้าเร่จากทางเหนือเข้ามาซื้อของที่ร้าน เห็นชุดผ้าปักเข้าก็ถูกใจ จึงกลับไปบอกบิดาให้เข้ามาดูกับตนหมายจะให้บิดาช่วยซื้อให้ เพราะสินค้าที่ขายตั้งราคาสูงอยู่ไม่น้อย

แต่พ่อค้าคนนั้นกับหัวใส คิดเปิดช่องทางการค้าใหม่ เนื่องจากเขาต้องเดินทางไปค้าขายที่แคว้นอื่นๆ อยู่ตลอดเวลา ดังนั้นจึงอยากได้ชุดผ้าปักส่วนหนึ่งนำกลับไปด้วย

เว่ยเหนียนเหยาอ่านจดหมายจบก็ถอนใจ กิจการการค้าเริ่มขยายตัวขึ้นมากกว่าที่นางคิดไว้ ดูท่าทางคงต้องวางแผนงานใหม่อีกครั้ง

นางหยิบเงินส่งให้บ่าวทั้งสองคนที่นำรถมาส่งคนละห้าสิบอีแปะ วันนี้ชุนเหมยส่งบ่าวอีกคนขับรถม้าของทางร้านตามมาอีกคัน

ทางหนึ่งเพื่อรับบ่าวคนที่ขับรถม้าของบ้านนางกลับไป

อีกทางเพื่อดูว่า มีสินค้าตัวไหนสามารถนำกลับไปก่อนได้บ้าง

เว่ยเหนียนเหยาเชิญให้คนทั้งคู่เข้าไปดื่มชารออยู่ในบ้านก่อน ส่วนนางและสามีจะรีบไปขนของบางส่วนออกมาให้

คนทั้งคู่ต่างปฏิเสธ อ้างว่านายหญิงของตนกำลังรอของอยู่อย่างร้อนใจ จึงขอไปช่วยขนของด้วยจะดีกว่า

หญิงสาวจึงให้สามีเดินนำคนทั้งคู่ไปขนหุ่นไม้ที่นางทำเสร็จแล้วจำนวนสิบตัวขึ้นรถไป ส่วนนางก็เข้าไปนำห่อผ้าที่รวบรวมผ้าปักที่เสร็จแล้วนำมาให้คนทั้งคู่

นางยังไม่คิดจะบอกกลุ่มหญิงสาวที่ทำงานด้วย ว่ามียอดการสั่งเข้ามาเพิ่ม งานฝีมือต้องใช้สมาธิในการทำงาน เกรงว่าหากพวกนางทราบจะลนลานจนได้ไม่คุ้มเสีย

ตอนนี้จำนวนการผลิตก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่นางพอใจ ภายในหนึ่งอาทิตย์ พวกนางสามารถผลิตชุดปักได้ถึงหกสิบชุดเลยทีเดียว มากกว่าที่นางคาดการณ์ไว้อีก

ส่วนเรื่องการสร้างฐานหุ่น นางก็ได้ผูกขาดกับนายช่างหวังเป็นที่เรียบร้อย อีกทั้งยังให้นายช่างหวังช่วยสร้างเครื่องเรือนสำหรับบ้านใหม่ตามแบบที่นางร่างไว้อีกด้วย

สิ่งที่นางกังวลไม่ใช่เรื่องงาน หากแต่เป็นเรื่องของแม่สามีนางต่างหาก คนพวกนั้นเงียบเกินไป แม้กระทั่งเรื่องที่ลูกชายนางไปลงชื่อสมัครเข้าสถานศึกษาก็ไม่ส่งคนมาสอบถาม

อีกทั้งวันสองวันที่ผ่านมา ซินเซียงบอกว่าเห็นนางชิ่งเหมียน มารดาเลี้ยงของนางมาป้วนเปี้ยนแถวนี้อยู่บ่อยครั้ง

หญิงสาวสลัดหัว ค่อยๆ เรียบเรียงความคิดใหม่ เรื่องแรกนางต้องจัดการเรื่องหาที่ทำงานขึ้นใหม่เสียก่อน งานของนางส่วนมากคนงานเป็นผู้หญิง หากใช้บ้านของนางเป็นสถานที่ทำงาน คงไม่ดีกับสามีของนาง และหญิงสาวเหล่านั้นเป็นแน่

นางคิดอยู่สักพัก ก็ตรงเข้าไปปรึกษากับสามี ให้ช่วยหาลู่ทาง

หานตงสอบถามรายละเอียดที่ดินและโรงงานที่นางต้องการสร้าง เสร็จแล้ว เขาบอกให้นางร่างแบบอยู่ที่บ้าน ส่วนเรื่องอื่นๆ เขาจะจัดการเอง

ตอนนี้สามีของนาง เริ่มกลับมาเป็นผู้นำอีกครั้ง ชายหนุ่มเริ่มจัดทำบัญชีรวมถึงค่าใช้จ่ายต่างๆ อย่างคล่องแคล่ว หลายครั้งที่มีปัญหาติดขัดก็จะเดินเข้าไปสอบถามกับอาเส้าให้เขาช่วยแนะนำ

จริงๆ งานบัญชีแบบนี้นางก็สามารถทำได้คล่องแคล่วยิ่งนัก เพียงแต่ แต่ละครั้งที่เห็นสามีนำสมุดบัญชีมาให้ดูด้วยความภาคภูมิใจ นางจึงปัดความคิดแบบนั้นออกไปเสีย

หานตงเดินเข้าเดินออกบ้านผู้ใหญ่บ้านอยู่เป็นอาทิตย์ เนื่องจากการขอซื้อที่ เพื่อสร้างโรงงานแตกต่างจากการขอซื้อที่สร้างบ้านมากมายนัก

การจะสร้างโรงงานต้องกรอกคำร้องยื่นให้ผู้ใหญ่บ้านรับทราบ รวมไปถึงต้องใส่รายละเอียดของกิจการลงไปในแผ่นคำร้องนั้นด้วย

จากนั้นทางผู้ใหญ่บ้านจะนำคำร้องขอ เชื้อเชิญผู้นำตระกูลทั้งสี่ มาร่วมลงนามความเห็นชอบ หากสามในสี่ผู้นำตระกูลเห็นชอบ จึงจะอนุญาตให้ซื้อขายที่ได้

ผู้นำตระกูลหวังเพิ่งทราบว่าแท้จริงแล้วงานของหลานชายสายรองและหลานสาวสายสี่ของตนก็มาจากบ้านหานตงนี่เอง ตอนนี้นายช่างสายรองคนนั้นมีเงินเป็นกอบเป็นกำ

เมื่อหลายวันก่อนยังมาซ่อมแซมบ้านให้ตนอย่างกตัญญู แถมยังซื้อเนื้อ ซื้อข้าวมาให้ตนอีกต่างหาก เสียดายก็แต่ลูกหลานสายหลักของตนนั้นทำแต่งานเกษตรกร จนถึงบัดนี้เพียงแค่ลืมตาอ้าปากได้เท่านั้น

ผู้นำทั้งหลายไม่มีใครขัดข้องในการซื้อขายที่ดินของหานตง เพียงแต่บอกว่า ต่อไปถ้าหานตงเปิดรับคนเพิ่มขอให้เห็นแก่หน้าพวกเขาช่วยรับคนตระกูลหลักทั้งสี่ก่อนจะได้หรือไม่

หานตงใบหน้าอ่อนน้อม ชี้แจงให้ฟังว่า เนื่องจากเมื่อก่อนคิดว่าเป็นการค้าเล็กๆ จึงแค่บอกกล่าวกันในหมู่คนที่รู้จัก แต่ถึงกระนั้นทุกคนต่างก็ต้องเข้าร่วมการทดสอบก่อนจะรับเข้าทำงาน

แต่ต่อไป หากเขาต้องการคนงานเพิ่ม จะมาแจ้งที่ห้องแจ้งข่าวตระกูลให้ทุกท่านได้ทราบ

ผู้นำตระกูลทุกคนรู้สึกพอใจในคำตอบของหานตงไม่น้อย

หานตรงยกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะล้วงมือเข้าไป นำเงิน5ตำลึงทองออกมาวาง

"บ้านของข้าและภรรยา ขอเป็นคนออกค่าซ่อมแซมศาลบรรพชนของทั้งสี่ตระกูลเองขอรับ ปีนี้ฝนฟ้าแห้งแล้ง ลุงป้าน้าอาทั้งหลาย ล้วนแต่ทำมาหากินลำบาก หากแต่ข้ากับโชคดีได้รับความเอ็นดูจากบรรพชนเป็นพิเศษ จึงทำให้ทำการค้าครั้งนี้สำเร็จ เพื่อแสดงความกตัญญูจึงขอเป็นผู้ออกค่าใช้จ่าย ในการซ่อมแซมศาลบรรพชนในครั้งนี้เองขอรับ"

ท่านผู้นำตระกูลทั้งสี่ รวมไปถึงผู้ใหญ่บ้านตาลุกวาว ตอนที่ทำบันทึกปรับปรุง พวกเขาพยายามตัดจุดที่ต้องซ่อมแซมเล็กๆ น้อยๆ ออกทั้งหมด

เนื่องจากรู้ดีว่า คนในหมู่บ้านประสบปัญหาขาดแคลนเพียงใด แม้แต่การเก็บเงินในเดือนหน้าพวกเขาก็ไม่รู้ว่าจะมีกี่บ้านที่สามารถหาเงินมาจ่ายได้

การที่หานตงนำเงินออกมาช่วยเช่นนี้ ย่อมเป็นการช่วยเหลือคนในหมู่บ้านทุกคนไม่ให้เดือดร้อน แถมเงินก้อนมากมายขนาดนี้ ยังสามารถปรับปรุงซ่อมแซมให้ศาลบรรพชนของทุกตระกูลกลับมาสวยงามโอ่อ่ากว่าทุกหมู่บ้านอย่างแน่นอน

ผู้นำตระกูลทั้งสามปรายตาไปมองผู้นำตระกูลเว่ย ที่ตอนนี้นั่งตัวตรง หน้าเชิด ฉีกยิ้มจนแทบจะถึงรูหู

"อีกอย่าง ห้องแจ้งข่าว ของหมู่บ้านเราตอนนี้ก็ทรุดโทรมมากแล้ว ครอบครัวข้าและภรรยายินดีมอบเงินให้อีก 2ตำลึง เพื่อตกแต่งใหม่ขอรับ"

คราวนี้ผู้นำตระกูลเว่ยยิ่งหน้าบานเข้าไปใหญ่

"เด็กดี เด็กดี ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

"เพียงแต่ข้าน้อยอยากให้เรื่องนี้รู้กันแค่พวกท่านก็พอนะขอรับ เกรงว่าหากป่าวประกาศออกไปอาจจะไม่ดี"

ผู้นำตระกูลและผู้ใหญ่บ้านงุนงง มีด้วยหรือทำความดีแต่ไม่อยากป่าวประกาศ แต่เอาเถอะเมื่อเจ้าของเงินขอร้องพวกเขาก็ได้แต่ทำตาม

ดังนั้นในห้องแจ้งข่าวหมู่บ้าน จึงมีการติดประกาศแจ้งยกเลิกการเก็บเงินซ่อมแซมศาลบรรพชน โดยแจ้งแค่ว่า ตอนนี้มีคนบริจาคมาเพียงพอแล้ว

ผู้คนครึ่งหนึ่งของหมู่บ้านต่างโล่งอก เงินซ่อมแซมศาลบรรพชน หากพวกเขาไม่ยอมจ่ายออกไป ต้องโดนก่นด่าว่ามีใจไม่กตัญญูเป็นแน่ แต่หากจ่ายออกไปก็เหมือนกับเอาชีวิตคนทั้งบ้านไปแลก

ตอนนี้เขาได้แต่กล่าวขอบคุณเหล่าคนผู้บริจาคเงินพวกนั้นอย่างซาบซึ้งใจ

"ท่านพี่ตอนนี้เรื่องโรงงานเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ"

"นายช่างใหญ่ส่งคนงานอีกชุดมาให้แล้ว แบบร่างที่เจ้าให้มาก็เป็นแบบง่ายๆ ไม่ได้ซับซ้อนอะไรเหมือนการสร้างบ้าน เห็นบอกว่าตัวที่เป็นโรงงานกับโรงเก็บของน่าจะใช้เวลาแค่สิบวันเท่านั้น ส่วนของห้องน้ำกับห้องอาบน้ำที่เจ้าต้องการ ทางนายช่างใหญ่จะสลับใช้คนงานจากส่วนที่สร้างบ้านย้ายมาทำให้"

"ถ้าอย่างนั้น หลังจากส่วนที่เป็นโรงงานกับโรงเก็บของเสร็จ ข้าจะเข้าไปทำความสะอาด และย้ายคนงานเข้าไปใช้ที่นั่นเลยจะดีกว่า"

"พรุ่งนี้ท่านพี่ว่างหรือไม่เจ้าคะ ข้าจะนัดอาซวงกับมารดาของนางไปสั่งทำตะกร้าแบบที่ข้าต้องการมาไว้ใช้งาน"

"พรุ่งนี้พี่ไม่ได้ไปไหน เจ้าไปนัดทางอาซวงกับมารดาของนางก็แล้วกัน"

หลังจากที่นัดหมายกันเป็นที่เรียบร้อย ตอนเช้าอาซวงกับมารดาก็รีบมาหาหญิงสาวทันที นางหวังซื่อโย่ มารดาของอาซวงดีใจมาก เนื่องจากนางไม่เคยกลับไปเยี่ยมบ้านเดิมของนางเป็นเวลานานแล้ว แถมการไปครั้งนี้ยังนำผลประโยชน์กลับไปให้บ้านเดิมอีกด้วย

รถม้าใช้เวลาเดินทางครั้งนี้ถึงหนึ่งชั่วยามจึงเข้าไปถึงบ้านเดิมของนางซื่อโยว่ บิดาผู้เฒ่าของนางเห็นรถม้าคันใหญ่ก็ตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก ยิ่งพอเห็นบุตรสาวที่แต่งออกไปก้าวเท้าลงมาจากรถม้าก็ยิ่งลนลาน

"ยายเฒ่า เจ้าออกมาเร็ว ซื่อโยว่ ลูกเรากลับมาแล้ว"

ภรรยาของผู้เฒ่าได้ยินว่าลูกสาวกลับมาบ้านก็ดีใจ สาวเท้าออกมาจากบ้านทันที

"ซื่อโยว่เจ้ากลับมาอย่างไร แล้ว สามีเจ้าไม่ได้มาด้วยหรือ"

"ท่านพ่อท่านแม่เจ้าคะ ข้ามาครั้งนี้มิได้มาเยี่ยมท่านเพียงอย่างเดียว แต่ยังพานายท่าน และนายหญิงของอาซวงมาด้วยเจ้าค่ะ"

"ท่านผู้เฒ่าทั้งสอง"

ผู้เฒ่าสังเกตดูหนุ่มสาวที่อยู่ตรงหน้า ทั้งสองแม้จะเยาว์วัย แต่กลับสง่างามและท่าทางเฉลียวฉลาดเป็นอย่างยิ่ง

"นายท่าน นายหญิง ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ครอบครัวของข้ารับใช้ขอรับ"

"ข้าทราบมาว่าลูกชายของท่านเป็นช่างสานของหมู่บ้านนี้ พอดีข้ามีงานให้เขาทำ ไม่ทราบว่าจะขอพบเขาหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ"

"ได้ ย่อมได้แน่เจ้าค่ะ ตอนนี้เจ้าใหญ่ของข้า นำตะกร้าไปฝากพวกนายหน้าที่รับของที่บ้านผู้ใหญ่บ้าน ตาแก่ รีบไปตามเจ้าใหญ่กลับมา อย่าให้นายท่านทั้งสองรอนาน"

ผู้เฒ่าเจ้าบ้านเดินสาวเท้าออกไปทันที ในใจเริ่มมีหวัง ปีนี้ผลผลิตไม่ดี ทำให้ชาวบ้านไม่นำเงินทองออกมาใช้จ่าย ผลกระทบจึงตกมาถึงครอบครัวของเขาด้วย

จากไปไม่นาน ชายชราก็เดินกลับมาพร้อมชายวัยกลางคนคนหนึ่ง

"เจ้าใหญ่ รีบคารวะนายท่านทั้งสองเร็ว"

"ข้าน้อย อู่จางเฉิง คารวะท่านทั้งสอง"

"พวกท่านไม่ต้องเกรงใจ พวกเราล้วนเป็นคู่ค้า รบกวนนายช่างอู่ดูงานชิ้นนี้ให้ข้าหน่อยเจ้าค่ะ"

สิ่งที่นางส่งให้พวกเขาดูคือตะกร้าสานคล้ายๆ กล่องไม้ มีฝาปิดอยู่ด้านบน

"ท่านสามารถทำได้หรือไม่เจ้าคะ ส่วนขนาดข้าได้เขียนไว้ในกระดาษอย่างชัดเจนแล้ว"

"แบบร่างที่ท่านให้ข้าดู ข้ายังไม่เคยทำมาก่อนเลยขอรับ ถ้ายังไงข้าต้องลองทำดูก่อน"

"แล้วราคา นายช่างอู่คิดว่าจะอยู่ที่ประมาณเท่าไหร่เจ้าคะ"

"ตามปรกติ ตะกร้าที่ข้าสานจะมีขนาดย่อมกว่านี้เยอะมาก และไม่มีฝาปิด ข้าขายใบละ ห้าสิบถึงหกสิบอีแปะ สำหรับใบนี้ที่มีขนาดใหญ่กว่าและต้องทำฝาปิดด้วย ข้าขอคิดราคา หนึ่งร้อยอีแปะต่อใบขอรับ ท่านเห็นว่าเป็นยังไง"

จริงๆ ราคาตะกร้าสานที่เขาแจ้งออกไปถือว่าถูกมากกว่าปรกติ แต่เนื่องจากเมื่อสักครู่ตอนที่เขานำของ ไปฝากขายกับนายหน้าที่เข้ามารับของในหมู่บ้าน

นายหน้าบอกว่า ตอนนี้ของขายลำบากขึ้น เนื่องจากชาวบ้านไม่ค่อยนำเงินออกมาใช้จ่าย แถมยังขอเพิ่มราคาค่านายหน้าขึ้นมาเสียอีก

ตอนนี้หากมีหนทางใดที่พอจะหาเงินเข้ามาได้เขาก็ต้องลองทำดู

"แล้วต้องใช้เวลาทำนานเท่าใดเจ้าคะ"

"ข้าขอเวลาสองวันขอรับ วันที่สามท่านสามารถเข้ามาตรวจดูของได้เลย"

"งั้นตกลงตามนี้เจ้าค่ะ ท่านทำตัวอย่างให้ข้าดูหนึ่งตะกร้า หากว่าข้าพอใจข้าจะสั่งทำสินค้าชิ้นนี้ ห้าสิบตะกร้า ส่วนราคาข้าให้ท่านตะกร้าละ สองร้อยอีแปะเจ้าค่ะ"

นางรู้ว่านายช่างอู่ท่านนี้ปรับราคาให้นางเป็นพิเศษ แต่นางไม่ได้อยากเอาเปรียบใคร ขอเพียงทำงานออกมาให้นางพึงพอใจได้ ราคาย่อมต้องสมเหตุสมผล

ท่านผู้เฒ่าทั้งสอง พร้อมนายช่างอู่ต่างคุกเข่าลงขอบคุณหานตงและภรรยา ผู้เฒ่าทั้งคู่แทบจะหลั่งน้ำตาด้วยความโล่งใจ

พวกเขารู้ว่าบุตรชายและลูกสะใภ้ทุกข์ใจเพียงใด บ้านของพวกเขามีอยู่ห้าชีวิต ตอนนี้ก็ไม่มีข้าวสารติดบ้านแล้ว ลูกสะใภ้กับหลานชายจึงเข้าป่าไปหาผักป่าเพื่อมาประทังชีวิตตั้งแต่เช้า

"ท่านผู้เฒ่า นายช่างอู่รีบลุกขึ้นเถิด ข้าไม่อาจรับการคารวะได้ พวกเราเพียงทำงานแลกเปลี่ยนกัน จะถือว่ามีบุญคุณมากมายได้อย่างไรเจ้าคะ อาซวงรีบพยุงท่านตาท่านยายของเจ้าลุกขึ้นเร็ว"

เมื่อทั้งหมดลุกขึ้นแล้ว หญิงสาวให้อาซวงเดินไปหยิบข้าวสาร เนื้อและไข่ มาให้ครอบครัวของท่านผู้เฒ่า

"ท่านผู้เฒ่าทั้งสอง สิ่งของพวกนี้ ข้าขอเป็นตัวแทนของอาซวง แสดงความกตัญญูต่อพวกท่านเจ้าค่ะ"

นางหวังซื่อโย่และอาซวงตาแดงก่ำ ยกมือขึ้นปิดปากกลั้นสะอื้น เนื่องจากเงินทองล้วนแต่เป็นสามีเก็บไว้ นางจึงไม่สามารถหาข้าวของมาแสดงความกตัญญูต่อบิดามารดาได้

อาซวงคุกเข่าลงโขกหัวแสดงความขอบคุณต่อหญิงสาวอย่างจริงจัง

หลังจากกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาครอบครัว สองสามีภรรยาจึงมีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังซะที

"อาเหยา วันนี้นั่งรถม้าไปกลับตั้งไกล เจ้าเหนื่อยมากหรือไม่"

หญิงสาวเอนกายหอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นกุหลาบอ่อนๆ ซุกซบเข้าไปในอ้อมกอดสามี

"ข้าไม่เหนื่อยหรอกเจ้าค่ะ ข้าควรถามท่านมากกว่า เพราะท่านต้องคอยบังคับม้าอยู่ด้านนอก"

ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขนให้แน่นเข้า แตะริมฝีปากเข้าที่หน้าผากของภรรยาอย่างแผ่วเบา

"แค่นี้พี่ก็หายเหนื่อยแล้ว พี่รอแต่ว่า เมื่อไหร่เจ้าจะยอม มีลูกหญิงตัวน้อยให้พี่อีกสักคน"

หญิงสาวหน้าแดงก่ำ นางมีหรือจะไม่เข้าใจสิ่งที่สามีต้องการสื่อออกมา เพียงแต่ว่าตอนนี้ทุกอย่างยังไม่พร้อม

ลูกน้อยทั้งสองหลับอยู่ข้างๆ มีแค่กำแพงไม้บางๆ กั้น นางจึงอยากรอให้ ครอบครัวของนางย้ายเข้าไปอยู่บ้านใหม่เรียบร้อยเสียก่อน

"ท่านพี่ รอให้เราย้ายเข้าไปอยู่บ้านใหม่เสียก่อน ตอนนั้นข้าจะตามใจท่านทุกอย่างเจ้าค่ะ"

หญิงสาวทำใจกล้ากดริมฝีปากเข้าไปที่แก้มสากๆ ของสามีหนึ่งที

"เจ้าสัญญากับพี่แล้วนะ ถ้าอย่างงั้นหลังจากที่ย้ายบ้านแล้ว เรามามีลูกกันสักอีกสามคนนะ"

ยังไม่ทันที่ภรรยาสาวจะตอบรับ ชายหนุ่มก็ก้มตัวลงจุมพิตปิดปากนุ่มๆ ไว้ทันทีแทนคำตอบทั้งหมดที่ตนต้องการ

มาเติมความหวานกันอีกรอบ💋