บทที่27

"ท่านแม่ลี่ เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ"

นางลี่สือหลินหันมายิ้ม พลางหยิบงานที่นางปักเสร็จขึ้นมาให้ดู

"เจ้าลองดูก่อนว่าเป็นอย่างไรบ้าง"

เว่ยเหนียนเหยาพิจารณาดูผ้าที่นางลี่หลินสือส่งมาให้ เห็นว่าฝีเข็มคล้ายของนางอยู่เก้าถึงสิบส่วนก็วางใจ ตอนนี้ทั้งซินเซียงและนางลี่สือหลินต่างขึ้นมาเป็นช่างปักเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ส่วนลวดลายของผ้าปักทั้งหมด นางได้ให้สามีนำไปขึ้นทะเบียนที่หอการค้ากลางเป็นที่เรียบร้อย

นางลี่สือหลินและซินเซียงขอร้องให้นางและสามี ร่างสัญญาการจ้างงานให้กับพวกนางด้วย เพื่อความสบายใจของทั้งสองฝ่าย โดยให้กำหนดเพิ่มเข้าไปด้วยว่า จะต้องทำงานกับนางเป็นระยะเวลาสิบปี ห้ามสอนวิธีการปักนี้ให้กับใครตลอดสัญญา หากผิดสัญญาต้องเสียเงินค่าปรับเป็นจำนวนหนึ่งพันตำลึงทอง และรับโทษโบยที่มือห้าสิบไม้

นางกับสามีปฏิเสธเพราะเห็นว่าเรื่องนี้ไม่ได้สำคัญอะไรเลย สำหรับคนทั้งคู่ที่เป็นเหมือนมารดาและน้องสาว นางดูออกว่าทั้งสองคนเป็นคนยังไง

แต่นางลี่สือหลินยืนกรานว่ายังไงก็ต้องทำ นอกจากจะเป็นความสบายใจของพวกนางแล้ว ยังถือว่าสัญญาพวกนั้นคือความคุ้มครองที่พวกนางจะได้รับอีกด้วย

นางชี้แจงต่อไปว่า หากต่อไปมีคนไม่ประสงค์ดี หรือบรรดาญาติตน มาบีบบังคับให้ตนสอนงานเหล่านี้ให้ ตนยังสามารถหลีกเลี่ยงและนำสัญญายกขึ้นมาเป็นเครื่องคุ้มภัยอีกด้วย

ส่วนที่สอง นางคิดว่ากิจการชิ้นนี้ยังไงก็ต้องเติบโต อาจจะต้องรับช่างปักเพิ่ม การวางรากฐานแรกเริ่มจึงสำคัญเป็นอย่างมาก

หานตงคล้อยตามกับความคิดนี้จึงออกสัญญาให้พวกนางทั้งสองคน

"งดงามและประณีตมากเจ้าค่ะท่านแม่ลี่ แล้วท่านป้าลั่วฮวาล่ะเจ้าคะ พอจะเข้าใจวิธีตัดผ้าแล้วหรือยัง"

"แค่พอจะเข้าใจอะไรละ ดูผ้าพวกนั้นสิ ล้วนแต่เป็นฝีมือการตัดของนางทั้งสิ้น"

นางลี่สือหลินรีบหยิบผ้าขึ้นมาให้หญิงสาวดู ตอนที่นางเห็นว่าครอบครัวของอาหงลำบากเพียงใด นางก็ตัดสินใจแล้วว่าต้องช่วยให้นางจงลั่วฮวา ให้ได้งานตัดนี้

"ฝีมือดีเลยเจ้าค่ะ แบบนี้ไม่ทราบว่าท่านป้าสนใจจะมาร่วมงานกับข้าหรือไม่เจ้าคะ"

นางจงลั่วฮวาตอบรับด้วยความซึ้งใจ หญิงสาวนางนี้เป็นเจ้าของการค้าตั้งแต่อายุเพียงเท่านี้ แต่กลับไม่มีท่าทีถือดี เย่อหยิ่งเลยแม้แต่น้อย คำพูดจาทุกคำแสดงถึงการให้เกียรติผู้ที่ร่วมทำงานด้วย

พ่อแม่ของหญิงสาวนางนี้ คงสะสมบุญมาเป็นพันเป็นหมื่นปีกระมัง สวรรค์จึงเมตตาส่งบุตรสาวแบบนี้ลงมาในครรภ์ของนาง

"ถ้าอย่างนั้นก่อนพวกท่านกลับข้าจะให้สามีร่างสัญญาจ้างให้กับท่านนะเจ้าคะ แต่ข้าอย่างมีอีกเรื่องหนึ่งไม่ทราบว่าจะขอสอบถามท่านป้าจะได้หรือไม่"

"เชิญนายหญิงถามมาเถิดเจ้าค่ะ"

"เมื่อสักครู่ก่อนที่ข้าจะเดินมาทางนี้ ข้าพบบุตรชายคนโตของท่านช่วยสอนหนังสือให้กับบุตรชายคนเล็กของข้า ไม่ทราบว่าบุตรชายคนโตของท่านพอจะมาสอนหนังสือให้กับบุตรชายและหลานชายของข้าได้หรือไม่"

"จริงๆ แล้วบุตรชายของข้าเคยร่ำเรียนมาบ้าง หากแต่ยังไม่ทันได้เข้ารับการทดสอบเพื่อขอรับเอกสารการจบการศึกษาที่บ้านก็เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน ส่วนเรื่องที่ท่านกล่าวมา ข้าขอกลับไปปรึกษาสามีและบุตรชายก่อนนะเจ้าคะ"

"ถ้าอย่างนั้นข้าขอรบกวนท่านป้าลั่วฮวาด้วยนะเจ้าคะ"

"อาเซียงเจ้าตามข้าเข้าไปในบ้านหน่อยสิ"

สองสาวเดินตามกันเข้าไปในบ้านอย่างไม่รีบร้อน เว่ยเหนียนเหยานำซินเซียงเดินเข้าไปในครัว ก่อนจะหยิบสบู่ส่งให้นางดู

"นี่คือสิ่งใดเจ้าคะ โอ้โหแล้วทำไมมันถึงหอมขนาดนี้เล่า"

ซินเซียงหยิบเจ้าก้อนสีชมพูขึ้นมาดมใกล้ๆ อย่างถูกอกถูกใจ

"สิ่งนี้เรียกว่าสบู่ ใช้สำหรับทำความสะอาดร่างกาย"

สบู่? ไม่ใช่ว่านางจะไม่รู้จัก เพราะนางเคยเห็นพี่สะใภ้ซื้อมาใช้อยู่ครั้งหนึ่ง แต่มันเป็นก้อนสีดำๆ ซ้ำยังไม่มีกลิ่นอะไร ครั้งนั้นนางแค่สงสัยเลยไปหยิบดู แต่ถูกพี่สะใภ้ด่าทอเสียยกใหญ่ หาว่านางจะขโมยของไปใช้ นางถึงรู้ว่าสบู่ก้อนนิดเดียวก้อนนั้น ต้องใช้เงินถึง หนึ่งร้อยอีแปะซื้อมาเลยทีเดียว

"เจ้าลองเอาไปใช้ดู ผลเป็นยังไงก็มาบอกข้าด้วย ข้าเพิ่งลองทำเป็นครั้งแรก"

"ท่านทำเองหรือเจ้าคะ พี่สะใภ้เหตุใดท่านถึงเก่งกาจเช่นนี้"

เว่ยเหนียนเหยายิ้มรับอย่างสบายใจ เนื่องจากหลายคืนมานี่ นางได้ลอบสอบถามถึงรายละเอียดของสถานที่ต่างๆ ของแคว้นนี้

พบว่าไม่ตรงกับยุคสมัยไหนของประวัติศาสตร์ทั้งสิ้น คิดว่านางคงหลุดเข้ามาอยู่ในห้วงมิติอื่นซะมากกว่า เช่นนี้การกระทำของนางย่อมไม่ส่งผลใดๆ ต่อโลกในอนาคตอย่างแน่นอน

"เจ้าลองเอาไปช่วยข้าทดลองใช้ดู หากใช้ดีข้าจะลองทำขึ้นมาอีก"

"พี่สะใภ้ท่านรู้ไหมเจ้าคะ ว่า สิ่งนี้ซื้อขายกันแพงมาก เพราะมีแต่พวกคนที่ค่อนข้างมีฐานะจึงจะซื้อหามาใช้กัน พี่สะใภ้ข้าเคยซื้อมาครั้งหนึ่ง แต่ของของนาง เป็นก้อนสีดำ และเล็กกว่านี้ครึ่งหนึ่งแถมยังไม่มีกลิ่นหอมด้วยเจ้าค่ะ"

ซินเซียงก็เป็นเพียงหญิงสาวนางหนึ่ง มีหรือจะไม่ชอบสิ่งสวยงามแบบหญิงสาวทั่วไป หากแต่เมื่อก่อนเรื่องปากท้องสำคัญสำหรับนางมากกว่าเรื่องแบบนี้ นางจึงไม่กล้าคิดเรื่องเล่านี้

"เจ้าก็แบ่งให้เซียนย้งใช้ด้วยเถอะนะ อย่าเก็บไว้คนเดียวเล่า"

เว่ยเหนียนเหยาเอ่ยแซวด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ เมื่อเห็นซินเซียงประคองก้อนสบู่เอาไว้อย่างหวงแหน

"อาย้งตัวใหญ่จะตาย แถมยังไม่ทะนุถนอมของใช้ ข้าไม่ยอมให้ใช้ด้วยหรอกเจ้าค่ะ"

ซินเซียงแกล้งกล่าวหน้าตาขึงขัง แต่น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยเสียงหัวเราะ พร้อมนัยน์ตาเป็นประกาย

"งั้นข้าว่า เจ้าคงจะต้องถูตัวให้สามีเจ้าเองแล้วกระมัง เจ้าจะได้ทะนุถนอมของใช้ได้ด้วย"

หญิงสาวเอ่ยแซวขึ้นอีกครั้ง คราวนี้อีกฝ่ายหน้าตาแดงก่ำแต่กลับไม่ยอมเอ่ยปากโต้ตอบ

"ข้า ข้าไม่พูดกับท่านแล้วเจ้าค่ะ ข้าออกไปทำงานต่อดีกว่า แต่ว่าวันนี้เสร็จงานแล้วข้าขอรีบกลับบ้านเลยนะเจ้าคะ "

หญิงสาวกล่าวจบก็หน้าแดงเดินออกไปทันที เว่ยเหนียนเหยามองตามออกไป รู้สึกว่าซินเซียงดูสดใสขึ้นมาก อาจเป็นเพราะปัญหาต่างๆ ที่นางแบกไว้ถูกคลี่คลายลงไปบ้างแล้ว ความสดใสสมวัยจึงคืนกลับมาสู่นางกระมัง

เวลาล่วงเลยผ่านไป งานทุกอย่างล้วนเสร็จเรียบร้อยจนหมดสิ้น เพิงพักที่ต้องการถูกสร้างเสร็จเป็นที่เรียบร้อย โดยนางให้สามีเป็นผู้เข้าไปตรวจสอบรายละเอียดและจ่ายเงินค่าจ้าง

เมื่อผู้คนแยกย้ายกลับบ้านไปหมดแล้ว วันนี้นางจึงพาสามีและบุตรชายกินข้าวก่อนที่จะไปอาบน้ำ โดยนางบอกกับสามีว่า นางได้ลองทำสบู่ขึ้นมา จึงอยากตามไปอาบน้ำกับสามีและบุตรชายด้วย

หลังจากกินข้าวเสร็จ คนทั้งหมดจึงพากันเดินไปที่ลำธาร บุตรชายทั้งสองของนางต่างรีบแก้ผ้าวิ่งลงไปในลำธารทันที นางจึงต้องบอกให้สามีรีบตามลงไปดูแล

ส่วนนางหลังจากถอดชุดภายนอกแล้ว จึงตามลงไปในลำธาร จับบุตรชายทั้งสองมาล้างตัวด้วยน้ำในลำธารไปหนึ่งรอบ นางจึงเริ่มนำสบู่มาถูไปตามร่างกายของบุตรชายอีกรอบ

"ท่านแม่สิ่งนี้คืออะไรขอรับ หอมมากเลยขอรับ"

"อันนี้เรียกว่าสบู่ มันจะช่วยทำให้คราบดำๆ ที่อยู่บนตัวเจ้าหายไป ต่อไปเวลาอาบน้ำเจ้าต้องนำมันมาใช้ด้วยเข้าใจหรือไม่"

เด็กทั้งสองต่างพยักหน้ารับทราบ ก่อนจะพากันไปเล่นน้ำอยู่ริมฝั่งตามคำสั่งของบิดา

หานตงใช้เวลาที่ภรรยาอาบน้ำให้บุตรชาย นำเสื้อผ้าทั้งหมดไปซัก ทุกครั้งที่มาอาบน้ำเขาก็ทำแบบนี้ทุกครั้ง หากสิ่งใดที่เขาสามารถช่วยหรือผ่อนแรงภรรยาได้ เขาย่อมยินดีทำเองทั้งหมด

"อาเหยา เจ้าต้องช่วยถูตัวให้พี่ด้วยนะ ดูสิพี่ซักเสื้อผ้าเหล่านั้นจนหมดแรงไปหมดแล้ว"

เสียงบุรุษตัวโตที่สอดอ้อมแขนเข้ามากอดรัดตัวนางดังขึ้นข้างหู หญิงสาวหน้าตาแดงก่ำ แม้ยุคสมัยที่นางจากมา โลกจะเปิดกว้างเพียงไหนก็ตาม แต่นางกลับไม่เคยใกล้ชิดผู้ชายคนไหนมากขนาดนี้มาก่อน

ไม่ใช่ว่านางขี้ริ้วจนไม่มีคนสนใจ มีชายหนุ่มหลายคนเคยแสดงท่าทีกับนาง หากแต่ตอนนั้นนางมุ่งมั่นสร้างฐานะ พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที คนทั้งหมดก็แต่งงานมีลูกมีเต้าไปเสียแล้ว

"ท่านพี่ก็ปล่อยข้าก่อนสิเจ้าคะ กอดไว้แบบนี้ข้าจะถูตัวให้ท่านยังไง"

หญิงสาวขัดเนื้อขัดตัวให้ผู้เป็นสามีอย่างใส่ใจ เรือนร่างแข็งแกร่งของสามีทำให้หญิงสาวใจสั่นอยู่ไม่น้อย มือไม้จึงเหมือนจะพันกันวุ่นวาย

"อาเหยา เจ้าขัดส่วนบนของข้า จนจะขึ้นเงาได้อยู่แล้ว ทำไมไม่ขัดส่วนอื่นบ้างเล่า"

หานตงจับมือภรรยา ขัดถูลงไปช่วงหน้าท้องแกร่ง ก่อนจะดันให้ต่ำลงไปเรื่อยๆ

เว่ยเหนียนเหยายัดก้อนสบู่ใส่มือของสามีอย่างรวดเร็ว ก่อนจะว่ายหนีออกมา

"ข้าหนาวแล้ว เรารีบอาบน้ำเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวลูกๆ จะรอนาน"

กล่าวจบนางก็ว่ายกลับไปเอาสบู่อีกก้อนที่ริมฝั่ง จากนั้นก็อาบน้ำอยู่ใกล้ๆ บุตรชายจนเรียบร้อย

สี่คนพ่อแม่ลูกบ้านกลับบ้านมาเข้านอนอย่างมีความสุข พวกเขารู้สึกว่าเนื้อตัวสะอาด หอมกรุ่นแบบนี้ช่างดีเหลือเกิน