บทที่26

เช้าวันรุ่งขึ้น เด็กสาวนามว่าอาหง ก็พาครอบครัวของนางเข้ามาหา หญิงสาวจึงเดินไปชี้บริเวณที่ว่างข้างบ้านให้ครอบครัวนั้นดู

นางบอกถึงขนาดคร่าวๆ ที่ตัวนางต้องการ บิดาของอาหงนามว่าท่านลุงฟงยังให้คำชี้แนะเรื่องต่างๆ กับนางอย่างใจดี อย่างเช่น เรื่องที่นางบอกว่าจะก่อพื้นยกระดับขึ้นมา เพื่อให้คนงานใช้นั่งทำงาน

แต่ท่านลุงฟงกับบอกว่า ในเมื่อทำไว้ใช้งานชั่วคราว ให้ใช้เป็นแคร่ไม้จะดีกว่า เพราะสามารถโย้กย้ายไปที่ต่างๆ ได้ตามความต้องการ

ซ้ำยังอาสาให้บุตรชาย ออกไปสั่งซื้อวัสดุที่ต้องเอามาใช้งานแทนสามีที่ไม่อยู่ของนางอีกด้วย

อาเส้าลูกชายคนโตของท่านลุงฟง เป็นเด็กหนุ่มหน้าคมคายหล่อเหลา ท่าทางเคร่งขรึมเกินวัย เป็นผู้รับผิดชอบในการจัดหาวัสดุในการสร้างเพิงให้กับครอบครัวของนาง

เพียงแค่ครึ่งวัน เพิงก็เป็นรูปเป็นร่างเกิดขึ้นมาเกินสามส่วน นางจึงเรียกทั้งหมดให้หยุดพัก ลงมากินข้าวกินปลาเสียก่อน

แต่คนทั้งหมดกลับปฏิเสธบอกว่าจัดเตรียมอาหารมาแล้ว ทั้งหมดรวมทั้งอาหงออกไปนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง

นางเห็นแม่ของอาหงนำก้อนอะไรอย่างหนึ่งขึ้นมาหักแจกจ่ายให้คนในครอบครัว จากนั้นก็นำน้ำออกมาวางไว้ตรงกลางสองกระบอก

ทุกคนกินเจ้าก้อนนั้นไปคำสองคำ ก็ดื่มน้ำตาม เหมือนจะให้น้ำช่วยทำให้อิ่มท้องเร็วขึ้น

เว่ยเหนียนเหยาทนดูไม่ไหว จึงไปขอร้องให้นางลี่สือหลินช่วยนำอาหารไปให้คนทั้งหมด

นางลี่สือหลินและซินเซียงเดินนำอาหารที่เว่ยเหนียนเหยาทำ ไปวางหน้าครอบครัวของอาหง พร้อมทั้งแจ้งว่า นี่เป็นอาหารที่อยู่ในสัญญาการทำงานอยู่แล้ว ทุกคนที่มาทำงานก็ได้รับเหมือนกัน

ท่านลุงฟงได้ยินแบบนั้น จึงยินยอมให้ครอบครัวรับอาหารมื้อนี้ไว้

หลังจากที่ทุกคนกินอาหารกลางวันกันเสร็จแล้ว ก็เริ่มหยิบจับงานกันต่อ เว่ยเหนียนเหยาจึงเดินเข้าไปในบ้าน วันนี้นางตั้งใจจะลองทำสบู่แบบง่ายๆ ดูก่อน

นางหยิบเตาเหล็กใบเล็กขึ้นมา ก่อนจะนำหม้อเหล็กใบเล็กวางลงไป ครั้งนี้นางเลือกใช้ถ่านที่ซื้อมาเพื่อจะสะดวกต่อการควบคุมความร้อน

นางใช้ความร้อนอ่อนอ่อนในการละลายไขมันแพะอย่างช้าๆ ไขมันแพะเป็นไขมันสัตว์ที่ดีที่สุดในการทำสบู่ ข้อดีคือได้สบู่ที่บำรุงผิวพรรณให้นุ่มนวล ข้อเสียคือราคาค่อนข้างสูงและละลายน้ำเร็วเกินไป

หากแต่นางคิดว่าทำไว้สำหรับใช้กันในครอบครัว ย่อมต้องใช้สิ่งของที่ดีที่สุด

หลังจากที่เห็นว่าไขมันเริ่มละลายแล้ว จึงหันไปใช้ขี้เถ้าผสมน้ำจากนั้นจึงนำมากรองอีกหลายครั้ง ก่อนจะใส่ลงไปในหม้อที่มีไขมันแพะอยู่

เมื่อผสมทุกอย่างเข้ากันจนดีแล้ว นางก็นำมาใส่ลงในถาดไม้สี่เหลี่ยมแบบมีขอบ เอาละ ที่นี้ก็แค่รอให้สบู่แข็งตัวก็เท่านั้น

"ท่านแม่ข้ากลับมาแล้วขอรับ ท่านแม่มีอะไรให้ข้ากินบ้างขอรับ"

เสียงลูกชายวิ่งตามเข้ามาถึงในครัว ตอนนี้เด็กๆ เริ่มเคยชินกับการที่ต้องกินข้าวถึงสามมื้อไปเสียแล้ว โดยเฉพาะหานเหนียน หากว่ามื้อใดมื้อหนึ่งของเขาล่าช้าไปสักเล็กน้อย ท้องน้อยๆ ของเขาก็เหมือนจะคร่ำครวญประท้วงขึ้นมาทันที

"แล้วพ่อกับท่านอาของเจ้าละ"

"ข้าเห็นท่านพ่อกับท่านอาเซียนย้ง ช่วยพวกท่านลุงกับพี่ชายกลุ่มนั้นทำหลังคาอยู่ขอรับ"

สามีของนางกับเซียนย้งช่างเป็นพวกมีน้ำใจ กลับบ้านมายังไม่ทันจะกินข้าว กลับไปช่วยผู้อื่นทำงานเสียแล้ว

"เจ้าไปเรียกท่านพ่อ ท่านอา กับพวกพี่ๆ ของเจ้ามากินข้าวเสียก่อนเถิด แม่จัดเตรียมอาหารไว้แล้ว เดี๋ยวจะยกออกไปตั้งสำหรับไว้ให้"

เด็กชายยิ้มกว้างรีบวิ่งออกไปทันที อาหารจ๋า รอข้าอีกเดี๋ยวนร้าาาา

เด็กน้อยวิ่งไปตามทุกคนอย่างขมีขมัน จากนั้นก็วิ่งไปล้างหน้าล้างมือตามที่มารดาเคยสอนไว้ทุกประการ ก่อนจะรีบกลับมานั่งประจำที่

ทุกวันนี้ที่บ้านของเขา ท่านแม่มักจะทำกับข้าวแต่ละมื้อสองถึงสามอย่างให้กับพวกเขา เด็กน้อยตัวผอมแห้งในวันวาน จึงกลายเป็นหัวไชเท้าอันอวบอ้วนที่ท่านแม่ชื่นชมในวันนี้

"หลังจากกินข้าวแล้ว วันนี้เจ้าทั้งสามก็หัดคัดตัวอักษร ที่แม่ซื้อแบบฝึกมาให้อยู่ในห้องกันเถอะนะ"

เด็กทั้งสามรับคำอย่างง่ายดาย เนื่องจากวันนี้พวกเขาทั้งหมดติดตามบิดาไปลงชื่อในการสมัครเข้าสถานศึกษา ได้พบกับเว่ยหานเอ่อ ลูกพี่ลูกน้องที่เป็นลูกชายของลุงใหญ่

ฝ่ายนั้นเข้ามากล่าวเขาดูถูกพวกเขาว่า เป็นเด็กเหลือขอที่ท่านแม่ไม่รัก ซ้ำยังบอกให้เขารีบกลับบ้านไปอีก

หลังจากนั้นพวกเขาจึงทราบจากบิดาว่า นอกจากต้องลงชื่อสมัครไว้ก่อนแล้ว เมื่อเลยปีใหม่ไปประมาณสิบห้าวัน ทางสถานศึกษาจะเปิดให้เด็กที่ลงชื่อไว้ เข้ามาทดสอบวัดผล หากสอบผ่านถึงจะมาสิทธิ์เข้าเรียน

พวกเขาทั้งสามคนตั้งใจแล้วว่า ไม่ว่ายังไงก็จะไม่ยอมแพ้จะสอบเข้าสถานศึกษาให้ได้

เว่ยเหนียนเหยาหลังจากได้ฟังเงื่อนไขของสำนักศึกษาก็คิดหนักอยู่เหมือนกัน นางเพิ่งรู้ว่าต้องมีการทดสอบเข้าด้วย

สามีของนางบอกว่า ปรกติแล้วพอเด็กอายุสามหนาว ทางบ้านที่พอจะมีฐานะหรือมีความรู้ก็จะเริ่มสอนบุตรชายให้เขียนอ่าน

"ขอโทษด้วยอาเหยา เป็นพี่ที่ด้อยความสามารถ"

เห็นหานตงและเซียนย้งนั่งทำหน้าเศร้า นางก็พูดอะไรไม่ออก

"ใช่ความผิดของพวกท่านซะที่ไหน เรายังมีเวลาอีกสามเดือน กว่าจะถึงการทดสอบ ขอเวลาข้าสักนิด เรื่องนี้ข้าจะต้องหาทางแก้ไขได้แน่นอน"

"ขอบคุณพี่สะใภ้ หากไม่มีท่านชีวิตของครอบครัวข้าไม่รู้จะเป็นเช่นไร"

"ไม่ต้องมาทำท่าซาบซึ้ง วันนี้เจ้าว่างก็ดีแล้ว เจ้าไปช่วยเก็บดอกบัวในบึงให้ข้าหน่อย เอาแต่ดอกบัวมาก็พอไม่ต้องเอารากบัวมา ของพวกนั้นข้าเก็บไว้เลี้ยงปลาไหลที่อยู่ในบึง"

"ได้ขอรับพี่สะใภ้ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้ "

"ส่วนท่านพี่ ท่านไปสั่งทำฐานไม้กับนายช่างหวังให้ข้าหรือยังเจ้าคะ ยอดสั่งครั้งนี้ตั้งห้าสิบอันหากไม่รีบสั่งข้าเกรงว่าจะไม่ทันส่งสินค้านะเจ้าคะ"

ช่วยหนุ่มทำท่านึกขึ้นมาได้ รีบวิ่งผลุนผลันออกจากบ้านไปทันที

เว่ยเหนียนเหยาเมื่อเห็นว่าทุกคนแยกย้ายไปทำงานกันหมดแล้ว จึงเดินเข้าไปดูสบู่ที่นางทำไว้ สบู่ก้อนสีชมพูอ่อนแข็งตัวอยู่ในถาดไม้เป็นที่เรียบร้อย

หญิงสาวนำมีดอันเล็กแซะไปจนทั่วขอบถาด ก่อนจะคว่ำถาดลงสบู่ก้อนใหญ่ก็หลุดออกมาโดยง่าย นางค่อยๆ ตัดสบู่ออกเป็นสี่เหลี่ยมก้อนเล็กลงมา

หญิงสาวเริ่มนับจำนวนสบู่ที่ตัดออกมาได้ ครั้งนี้ทำได้เก้าก้อน ก็ไม่เลวนัก นางลองดมมือข้างที่จับสบู่ระหว่างตัด ปรากฏว่าได้กลิ่นหอมของดอกกุหลาบอย่างชัดเจน

จากนั้นจึงลองไปล้างมือแล้วกลับมาดมใหม่ กลิ่นนั้นก็ยังคงอยู่ เพียงแต่ตอนล้างมือ กลับไม่มีฟองเหมือนกับสบู่ที่นางเคยใช้มาเท่านั้น

เว่ยเหนียนเหยาแยกสบู่ออกมา3 ก้อน ส่วนที่เหลือจึงนำไปใส่ถุงผ้าห่อและผูกปากถุงอย่างแน่นหนา จากนั้นจึงนำใส่ลงไปไหปิดปากอย่างแน่นหนาอีกที เพื่อให้กลิ่นระเหยออกมาได้น้อยที่สุด

นางนำไหสบู่ใส่เข้าไปไว้ในตู้ที่นางเก็บเสื้อผ้า อย่างน้อยหากกลิ่นระเหยออกมาก็สามารถช่วยอบเสื้อผ้าของนางกับสามีได้อีกหนึ่งทาง

ขณะที่กำลังคิดถึงเรื่องการอาบน้ำวันนี้อย่างอารมณ์ดีอยู่นั่นเอง อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงบุตรชายคนเล็กร้องตะโกนเรียกหาบิดาเสียงดัง

นางไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น จึงสาวเท้าเดินออกจากห้องไปตามเสียง

"ข้าขอโทษขอรับพี่ชาย ข้าไม่ตั้งใจจะชนท่านจริงๆ ท่านเจ็บไหมขอรับ"

เด็กชายตัวน้อย ที่นั่งแอ้งแม้งอยู่กับพื้นพร้อมกระดาษสองแผ่น กำลังขอโทษชายหนุ่มตัวโตที่ยืนอยู่เบื้องหน้า

ชายหนุ่มคนนั้นส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะวางของที่ขนอยู่ในมือลงกับพื้น แล้วจับตัวเด็กชายลุกขึ้นก่อนจะปัดฝุ่นออกจากเสื้อของเด็กน้อยอย่างใจดี

"ข้าไม่เป็นอะไรหรอก ว่าแต่เจ้าเถอะเจ็บตรงไหนหรือไม่"

"ข้าไม่เจ็บขอรับพี่ชาย พี่ชายท่านเห็นท่านพ่อของข้าหรือไม่ขอรับ"

"ข้าเห็นท่านพ่อของเจ้าเดินออกไปข้างนอกนานแล้วนะ"

คำตอบที่ได้รับทำให้หานเหนียนหน้าตาหมองลงทันที ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็รู้สึกสงสาร

"เจ้ามีปัญหาอะไรหรือไม่ ลองบอกข้ามาก่อนก็ได้ หากข้าช่วยได้ ข้าจะช่วยเจ้าก่อน"

หานเหยียนพยักหน้าอย่างยินดี พลางส่งกระดาษที่เขานำมาให้ชายหนุ่มตรงหน้าดู

"พี่ใหญ่บอกว่า ข้าเขียนอักษรตัวนี้ผิด แต่ข้าว่าข้าเขียนถูกแล้ว ข้าเลยอยากนำมาให้ท่านพ่อช่วยดูให้ขอรับ"

ชายหนุ่มรับกระดาษมา ก่อนจะอธิบายให้เด็กน้อยฟัง

"ตัวอักษรของเจ้าเขียนผิดจริงๆ ตรงจุดนี้ต้องมีขีดเพิ่มอีกหนึ่งจุด ส่วนของพี่ใหญ่เจ้านั้นเขียนถูกแล้วเพียงแต่หางนี้ต้องสะบัดขึ้นไม่ใช่สะบัดลง เจ้าเข้าใจหรือไม่"

"ข้าเข้าใจแล้วขอรับ ข้าจะเข้าไปบอกพี่ใหญ่เดี๋ยวนี้"

เด็กชายหันหลังวิ่งผ่านมารดาเข้าไปในบ้านทันที ส่วนชายหนุ่มเพิ่งสังเกตเห็นว่าเจ้าของบ้านฝ่ายหญิงกำลังมองตนอยู่ จึงลนลานเก็บของเดินจากไป เพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะคิดว่าตนอู้งาน

เว่ยเหนียนเหยามองตามเด็กหนุ่มไปอย่างครุ่นคิด ก่อนจะมุ่งหน้าเดินไปหากลุ่มหญิงสาวที่นั่งทำงานกันอยู่อีกทาง

หุ หุ หุ ตัวช่วยมาแล้ว

ต้องบอกก่อนว่า เรื่องวิธีการทำสบู่ หรืออักษรจีน ไรท์ไม่ใช่ผู้ชำนาญ อาจจะมีการอธิบายไม่ค่อยถูกนัก อ่านเอาสนุกกันนะคะ