บทที่25

หานตงนำเด็กชายทั้งสามกลับเข้าไปแต่งตัว ก่อนจะสั่งให้นั่งเล่นอยู่ภายในห้อง

จากนั้นเขาจึงออกมาที่ห้องโถง นำโต๊ะและเก้าอี้เข้าไปเก็บไว้ในห้องของตัวเอง ก่อนจะลงมือถูพื้นที่ห้องโถงจนสะอาด และนำเสื่อมาปูวางไว้

ภรรยาของเขาเคยบอกว่า ที่สั่งทำโต๊ะกินข้าวใหญ่ขึ้น เพราะอยากให้ทุกคนกินข้าวพร้อมกัน เช่นนี้ถึงจะเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์

ในเมื่อยังไม่มีโต๊ะมา ทำแบบนี้ก็ได้เช่นกัน ชายหนุ่มเดินเข้าไปในครัว ช่วยจัดเตรียมถ้วยชามนำออกไปวาง เพื่อช่วยผ่อนแรงภรรยา

เว่ยเหนียนเหยาหันมายิ้มกับสามี วันนี้นางทำกับข้าวสามอย่าง น้ำแกงปลาอีกหนึ่งอย่าง แถมท้ายพิเศษด้วยถั่วเขียวต้มน้ำตาล

จริงๆเมื่อสักครู่ซินเซียงก็วิ่งแจ้นเข้ามาจะช่วยนางลงครัว แต่ถูกนางให้กลับไปดูแลเรื่องเย็บแบบผ้าต่อ

เว่ยเหนียนเหยาทำอาหารไป วางแผนงานไปอย่างเพลิดเพลิน จนเมื่อเห็นสามีเดินเข้ามาช่วยจัดเตรียมถ้วยชาม นางจึงแอบตามไปดู พบว่าหานตงนำเสื่อมาปูที่พื้น จัดเป็นที่กินข้าวขนาดใหญ่ไปเสียแล้ว

หญิงสาวยิ้มอย่างมีความสุขในความเอาใจใส่ของสามี ในชีวิตลูกผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งงานแล้ว นี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกนางล้วนฝันหาหรอกหรือ

นางเดินเข้าไปจัดเตรียมอาหาร เพื่อจะนำออกมาวาง หากแต่ยังไม่ทันจะยก มือใหญ่ข้างหนึ่งกลับหยุดมือของนางไว้

"เจ้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อนเถิด วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ส่วนที่เหลือพี่จะจัดการเอง"

จากนั้นก็จูงมือของนางเดินไปส่งที่หน้าประตูครัวเป็นการตัดบท

เว่ยเหนียนเหยาเดินเข้ามาในห้อง วันนี้แม้จะไม่ร้อนมาก แต่การที่นางต้องวิ่งไปโน่นมานี่ ทำให้มีกลิ่นเหงื่อติดกายไม่น้อย

หญิงสาวคิดไปถึงสามีของนาง ต่อไปเขาต้องไปโน่นมานี่ติดต่อผู้คนมากมาย เรื่องกลิ่นเป็นเรื่องสำคัญที่ไม่ควรจะมองข้าม

นางเดินตรงไปที่ไหอันหนึ่งที่วางอยู่ที่ข้างตู้ พอเปิดฝาไหออก กลิ่นของดอกกุหลาบก็ลอยออกมากระทบจมูกทันที อืม กลิ่นใช้ได้แล้ว

ไหอันนี้เป็นไขมันแพะที่นางนำมาผสมดอกกุหลาบลงไปเพื่อนำมาเป็นวัตถุดิบในการทำสบู่ เพียงแต่กว่าจะหมักจนได้กลิ่นหอมนั้นต้องใช้เวลานานและดอกไม้เป็นจำนวนมาก

ไขมันในไหนี้น่าจะช่วยให้นางผลิตสบู่เพียงพอนำมาใช้ได้ระยะหนึ่ง จริงๆแล้ว ในช่วงหน้าหนาวนางมีแผนการที่จะกลั่นน้ำหอมจากดอกไม้ออกมาเก็บไว้ใช้สักหน่อย

นางปิดฝาไหและวางลงไว้ตรงที่เดิม ก่อนจะรีบออกไปอาบน้ำชำระร่างกายและเปลี่ยนเสื้อผ้า

เมื่อหญิงสาวออกมาอีกครั้งสมาชิกทุกคนก็นั่งพร้อมหน้าพร้อมตากันอยู่แล้ว

เด็กสาวทั้งหมดที่เพิ่งเสร็จงาน นั่งพูดคุยหยอกล้อกันอย่างมีความสุข ส่วนเซียนย้งก็กำลังบรรยายถึงความสวยงามของบ้านที่เสร็จไปแล้วบางส่วน

มองดูหานตงที่กำลังห้ามปรามลูกชายคนเล็กที่กำลังแอบหยิบชิ้นเนื้อในหม้อออกมากิน

เว่ยเหนียนเหยา รู้สึกว่า นี่เป็นคำตอบที่เธอค้นหา คือ ความมีสีสันของการมีชีวิต

"ขอโทษทุกท่านด้วยเจ้าค่ะ ข้าออกมาช้าไปหน่อย"

"ไม่ ไม่เจ้าค่ะพี่สะใภ้เป็นพวกเราต่างหากที่มารบกวนท่าน"

"มาเถอะกินข้าวกันก่อน วันนี้การค้าที่ข้าไปเจรจาถือว่าประสบผลสำเร็จงดงาม อาหารมื้อนี้ถือว่าเลี้ยงขอบคุณพวกเจ้าล่วงหน้า"

ซินเซียงทำหน้าที่ตักข้าวใส่ถ้วยแจกให้ทุกคน อาหารวันนี้มีจานเนื้อถึงสองจาน จานผักหนึ่งจาน และยังมีน้ำแกงปลาและของหวานอีกด้วย

เด็กสาวทั้งสี่มาจากบ้านที่มีฐานะต่างกัน แต่บิดามารดาล้วนให้ความสำคัญกับบุตรชาย ข้าวปลาอาหารดีๆจึงมักจะมาไม่ถึงพวกนาง

ครั้งนี้แม้จะมีอาหารวางอยู่ตรงหน้ามากมาย แต่พวกนางก็เจียมตน เก็บไม้เก็บมือไม่กล้าวุ่นวาย

"พวกเจ้าสี่คนก็เหมือนกัน กินให้มากหน่อย ผู้หญิงเราอ้วนมากไปก็ไม่ดี แต่ผอมมากไปก็ใช่ว่าจะดี ข้าว่าพวกเจ้าผอมไปนะ ต้องบำรุงขึ้นมาสักหน่อย เอาถ้วยข้าวของพวกเจ้ามานี่ข้าจะตักเนื้อให้เอง"

เว่ยเหนียนเหยา ตักเนื้อให้นางทั้งสี่คนจนเต็มถ้วย ก่อนจะส่งคืนไปให้

"ขอบคุณเจ้าค่ะนายหญิง"

"ต่อไปพวกเราก็คือครอบครัวเดียวกัน ทุกคนไม่ต้องเกรงใจกินกันให้เยอะสักหน่อย"

"ข้าทราบแล้วขอรับท่านแม่"

เป็นเสียงแป้นแล้นของบุตรชายคนเล็กของนางตอบออกมา

"เจ้ารอง แต่พ่อว่าเจ้ากินให้น้อยหน่อยเถอะ ไม่อย่างนั้นต่อไปเจ้าอาจจะต้องกลิ้งไปแทนใช้ขาเดิน"

หานเหนียนหันมาค้อนบิดา เขาก็แค่กินข้าวไปสองถ้วย เนื้อชิ้นใหญ่อีก 3-4ชิ้น เนื้อปลาอีก 4ชิ้น แล้วก็ซดน้ำแกงไปอีกนิดหน่อย

ก็มารดาชอบบุตรชายตัวอวบอ้วน ที่เขาทำไปทั้งหมดก็เพื่อมารดาจริ๊งงงงจริง

ในขณะที่เด็กอีกสองคนเอาแต่หัวเราะเยาะผู้ที่เป็นน้องชายอย่างสะใจ

เมื่อทุกอย่างเริ่มพร่องลง มือไม้ในการขยับตะเกียบของทุกคนก็ช้าลงอย่างเห็นได้ชัด

"เมื่อทุกคนอิ่มแล้ว ข้ามีเรื่องจะปรึกษาทุกคน ข้าจะรับสมัครคนงานมาสร้างเพิงที่ข้างบ้าน"

"ท่านจะสร้างเพิงทำไมหรือเจ้าคะพี่สะใภ้"

"เพราะข้าคิดจะรับคนงานตัดผ้าเข้ามาเพิ่ม จึงอยากทำสถานที่ทำงานให้พวกเจ้าใหม่ไปด้วย ข้ารู้ว่าเพิงพักพวกนี้ ชายหนุ่มทุกคนล้วนแต่ทำได้ หากแต่ช่วงนี้พวกเราทุกคนยุ่งมาก ข้าจึงอยากให้โอกาสญาติพี่น้องของพวกเจ้า หากคิดว่าใครมีความสามารถก็เสนอมาได้เลย ข้ารับสมัครห้าคน ให้คนละ ห้าสิบอีแปะ แต่ต้องทำงานให้เสร็จภายในวันเดียว"

"นายหญิง ให้โอกาสคนบ้านข้าได้หรือไม่"

อาหงเสนอตัวออกมา ในคนที่มาทำงาน ครอบครัวของนางถือว่ายากจนที่สุด บิดาของนางเป็นพรานป่าแต่ปีก่อนเผอเรอหลงเข้าไปในป่าลึกจึงถูกเสือทำร้าย ถึงจะเอาชีวิตรอดออกมาได้ แต่ร่างกายก็ไม่แข็งแรงเหมือนเดิม

ส่วนมารดานั้นมีอาชีพรับจ้างทำไร่ เนื่องจากไม่ยินยอมให้บุตรชายทั้งสามเดินตามรอยบิดา เพราะกลัวจะสูญเสียบุตรชายไป จึงให้บุตรชายรับจ้างทำไร่เหมือนกับตัวเอง

ที่ผ่านมาก็สามารถเลี้ยงดูครอบครัวอย่างไม่ขัดสนกันนัก ใครจะรู้ว่าเมื่อต้นปีฟ้าฝนไม่เป็นใจ หลายครอบครัวไม่ทำการเพาะปลูก ทำให้ครอบครัวนางไม่มีงานทำ จนประสบภาวะขัดสน

เดิมที่นางเย็บปักผ้าขายก็ถือว่าเป็นค่าของใช้ส่วนตัวเล็กๆน้อย แต่ตอนที่นางมาร่วมทดสอบ นางคาดหวังว่าจะได้งาน เพราะอยากนำเงินไปช่วยครอบครัวอีกแรง

"เป็นครอบครัวอาหงก็ดีนะ แค่สร้างเพิงไม่จำเป็นต้องใช้ผู้ชายทั้งหมดหรอก"

นางลี่สือหลินช่วยพูดรับรองให้กับอาหง บ้านของอาหงอยู่ติดกับบ้านของลูกชายของนาง หลายปีที่นางอยู่ที่นั่นก็เห็นความเป็นอยู่ของครอบครัวนี้มาตลอด

บิดาของอาหงเป็นคนต่างถิ่นที่นำครอบครัวมาขออาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ เด็กๆทั้งสามที่เป็นพี่ชายของอาหงก็ขยันขันแข็ง เสียแต่ว่า คนส่วนใหญ่ในหมู่บ้าน มักจะเลือกรับญาติฝ่ายตระกูลตนเข้ามาทำงานมากกว่าจะเลือกคนอื่น ทำให้คนบ้านนี้มักจะได้งานที่ไม่ค่อยจะดีนัก

"ได้ งั้นเรื่องเพิงข้าให้บ้านอาหงเป็นคนมาทำ พรุ่งนี้เจ้าพาครอบครัวเจ้ามาดูที่ทาง ต้องหาซื้ออะไรบ้าง ข้าจะให้สามีของข้าจัดหามาให้ ส่วนท่านแม่ของเจ้าหากไม่รังเกียจงานเล็กน้อย ข้าอยากให้มาทดสอบการตัดผ้าตามแบบดู หากทำได้ข้าจะรับไว้โดยให้ค่าแรงวันละสามสิบอีแปะ"

เว่ยเหนียนเหยา เชื่อใจในการดูคนของนางลี่สือหลิน หากนางรับรองว่าไม่มีปัญหาก็น่าจะเป็นไปตามนั้น อีกอย่างนางแค่ต้องให้งานเสร็จสมบูรณ์ ขอเพียงผลของงานเรียบร้อย จะเป็นใครมาทำก็ได้

หากโชคดีได้คนที่ซื่อสัตย์ ขยันขันแข็งมาก็ยิ่งดี เพราะต่อไปนางยังต้องการใช้แรงงานอีกเยอะ แต่หากโชคร้ายได้คนที่ไม่ดีมา ก็ถือซะว่าเป็นประสบการณ์การเรียนรู้ไป

นางก็แค่ขึ้นบัญชีดำบ้านหลังนี้ไว้ก็เท่านั้นเอง

"เรื่องที่สองข้าอยากได้คนสานตะกร้า ไม่ทราบว่าพวกท่านมีใครรู้จักช่างฝีมือพวกนี้บ้างหรือไม่"

"ท่านลุงใหญ่ข้า อยู่ที่ถัดออกไปอีกสองหมู่บ้าน ครอบครัวฝั่งมารดาข้าเป็นช่างสานมาหลายชั่วอายุคนเจ้าค่ะ เพียงแต่ว่าข้าจำทางบ้านท่านลุงใหญ่ไม่ได้ ถ้าท่านต้องการจะไป เกรงว่าต้องให้มารดาเป็นคนนำทาง"

เป็นหญิงสาวนามว่าอาซวงเป็นคนพูดออกมา นางเป็นลูกสาวของคนสกุลหวังสายสี่ เนื่องจากบิดาของนางรักชอบแต่บุตรชาย ลูกสาวอย่างนางจึงไม่เป็นที่สนใจ ข้าวของเครื่องใช้ ล้วนแต่เป็นนางที่ต้องหามาเองทั้งนั้น

"ถ้าเช่นนั้นคงต้องรออีกสักสามสี่วัน น่าจะเดินทางสะดวกกว่านี้"

เว่ยเหนียนเหยาจดข้อมูลลงในกระดาษที่นางเตรียมมา

"เอาละข้ามีเรื่องเพียงเท่านี้ นี่ก็เย็นมากแล้วพวกเจ้ารีบกลับบ้านไปเถอะ เดี๋ยวพ่อแม่จะเป็นห่วง"

เฮ้อ นางมองเด็กสาวพวกน้ันอย่างเอ็นดู แต่ละคนอายุยังไม่ถึงวัยปักปิ่น แต่มีความคิดความอ่านไม่น้อย อิจฉาพ่อแม่ของพวกนางจริงๆ

หลังจากเด็กสาวพวกนั้นเดินจากไป นางก็ให้เซียนย้งเดินไปลงกลอนประตู เพื่อจะคุยธุระสำคัญ

" อาย้ง ตอนนี้การสร้างบ้านเป็นยังไงบ้าง"

"ตอนนี้เสร็จไปเกินครึ่งแล้วขอรับ ข้าเข้าไปคุมงานเองทุกวัน รับรองว่าไม่มีใครกล้าอู่แน่นอนขอรับ"

"ดีมาก ข้าเกรงว่าต่อไปการค้าของพวกเราอาจไม่สามารถปิดบังคนอื่นได้ ที่จะมีปัญหากับเราบ้านแรกน่าจะเป็นบ้านพ่อแม่ของสามีข้า"

หานตงได้ยินดังนั้นก็หน้าเครียดขึ้นมาทันที

"เจ้าคิดว่าท่านแม่พี่จะทำเช่นไร หากรู้เรื่องกิจการนี้เข้า"

"มีทางเป็นไปได้มากที่นางจะให้ท่านนำเข้าไปเป็นกิจการของตระกูล"

"แล้วถ้าหากพี่ไม่ยอมละ"

ทุกคนได้แต่นิ่งเงียบเพราะรู้ว่า นางเว่ยหมัวหลานไปคนเช่นไร หากแต่เกรงว่าพูดออกไปจะกระทบกระเทือนจิตใจของหานตงซะเปล่าๆ

"ท่านพ่อ ท่านพ่อ พวกข้าไม่อยากไปอยู่บ้านท่านย่านะขอรับ"

"ใช่ขอรับ ท่านป้าสะใภ้มือหนักน่าดู ข้าไม่ไปนะขอรับ"

เว่ยเหนียนเหยาตกใจกับกิริยาของบุตรชาย จึงแสร้งหัวเราะขึ้น

"เด็กโง่ ใครจะให้พวกเจ้าไปกันละ บ้านของพวกเราก็มี อาเหยาเจ้าช่วยพาน้องๆเข้าไปนอนก่อนเถอะ "

หลังจากเด็กน้อยสามคนจากไป พวกผู้ใหญ่ก็ถอนใจอย่างโล่งอก ต่อไปต้องระวังคำพูดจาต่อหน้าเจ้าตัวน้อยพวกนั้นสักหน่อย

"ท่านพี่ อาย้ง พรุ่งนี้เห็นว่าเป็นวันที่ต้องแจ้งชื่อเพื่อขอเข้าเรียนในสำนักศึกษาของเด็กๆ"

ตามที่นางรู้มา ในทุกปี ทางผู้ใหญ่บ้านจะออกไปรวบรวมจำนวนของสถานศึกษา รวมไปถึงรายละเอียดต่างๆ และเอกสารการสมัคร มาให้กับบุตรหลานของพวกคนในหมู่บ้าน

ถือได้ว่าผู้ใหญ่บ้านหมู่บ้านนี้ทำงานได้ไม่เลวจริงๆ

"ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ท่านกับอาย้งก็พาเด็กๆไปแจ้งชื่อไว้เถอะ"

"พี่สะใภ้ ให้พี่หานพาเด็กๆไปเถอะ อาเหยาคงไม่มีวาสนา"

เซียนย้งถอนหายใจ ใช่ว่าเขาจะไม่อยากให้ลูกได้เข้าเรียน แต่เรื่องแบบนี้ช่างห่างไกลเกินกำลังเขายิ่งนัก สำนักศึกษาชั้นปลายแถว ยังต้องเสียค่าเล่าเรียนปีละสิบตำลึงทอง ชั้นกลางก็ปีละ สามสิบถึงสี่สิบตำลึงทอง ส่วนชั้นสูงที่คุณหนู คุณชายทั้งหลายเล่าเรียน ปีละ แปดสิบถึงหนึ่งร้อยตำลึงทองเลยทีเดียว

"อาย้ง เจ้าเป็นน้องชายข้า เจ้าพูดเช่นนี้จะดูถูกว่าข้าด้อยวาสนาใช่หรือไม่"

"ไม่ ไม่ พี่สะใภ้พวกข้าไม่ได้คิดเช่นนั้นนะเจ้าคะ"

ซินเซียงรีบปฏิเสธ ใช่ว่านางไม่อยากจะให้บุตรชายได้เล่าเรียน แต่แค่นี้นางก็ต้องตอบแทนบุญคุณอีกฝ่าย จนถึงชาติหน้าไปแล้ว แล้วจะกล้ารับสิ่งเหล่านี้ได้อีกยังไง

"งั้นก็ไม่ต้องพูดมาก พรุ่งนี้ให้สามีเจ้าพาเด็กๆไปพร้อมกับท่านพี่ เลือกสมัครสถานศึกษาระดับกลางที่ดีที่สุด"

จริงอยู่ว่าด้วยกำลังของนางในเวลานี้ แม้แต่สถานศึกษาที่ดีที่สุดนางก็สามารถส่งเด็กทั้งสามเข้าไปเรียนได้ แต่คุณหนูคุณชายเหล่านั้น ล้วนถูกเลี้ยงมาให้เหยียดหยามคนชั้นต่ำกว่า นางไม่อยากส่งบุตรชายและหลานชายไปเป็นเป้าให้เด็กๆเหล่านั้นทำร้าย จนเกิดแผลในใจหรอกนะ

นางจะรอเวลาให้ปรับเปลี่ยนสภาพแวดล้อม บ่มเพาะความกล้าแกร่งให้เหล่าปีศาจน้อยๆของนางเพิ่มขึ้นอีกสักหน่อย หลังจากนั้นค่อยเปลี่ยนสถานที่เรียนก็ยังไม่สาย

"ท่านพี่เจ้าคะ หลังจากไปบ้านผู้ใหญ่บ้านแล้ว ท่านช่วยเลยไปบ้านท่านผู้นำด้วยจะได้หรือไม่เจ้าคะ"

"เจ้าจะให้พี่ไปคุยเรื่องกฎของตระกูลใช่หรือไม่"

นั่นไงเห็นไหมนางบอกแล้วว่า สามีของนางไม่โง่ พูดแค่นี้สามีนางก็มองทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง

"เอาเถอะเรื่องนี้พี่จะจัดการเอง อาย้งเจ้าพาครอบครัวกลับบ้านไปได้แล้ว แล้วพรุ่งนี้รีบมาพบข้าแต่เช้า เข้าใจหรือไม่ คำพูดพี่สะใภ้เจ้าถือว่าเด็ดขาดแล้ว"

ถูกจ้า คำพูดของเมียถือว่าถูกที่ซู๊ดดดดดด

เอ็นดูนาง อยากได้นางเป็นสามี หึ หึ หึ