บทที่24

หลังจากที่พูดคุยสรุปเรื่องการค้ากันเป็นที่เรียบร้อย ทั้งสี่คนก็ย้ายสถานที่ไปพูดคุยสร้างความสนิทสนมกันต่อที่โต๊ะอาหารในช่วงมื้อกลางวัน

หญิงสาวทั้งสามต่างรู้สึกสนิทสนมราวกับเป็นพี่น้องที่คลานออกจากมารดาเดียวกันมา โดยเฉพาะคุณหนูใหญ่ที่อยากจะขโมยเว่ยเหนียนเหยากลับไปเมืองหลวงกับนางด้วยซะเหลือเกิน

"อาเหยา อาตง คราวหน้าพวกเจ้าต้องพาหลานๆ เข้าไปเยี่ยมข้าที่เมืองหลวงนะ"

สองสามีรับคำก่อนจะโค้งคำนับเป็นการอำลา เนื่องจากเสิ่นชิงหรูต้องเร่งเดินทางกลับเมืองหลวงในทันที

ส่วนชุนเหมยกับยืนหน้าบึ้งอยู่ด้านข้าง เนื่องจากพี่สาวของนาง กวาดสินค้าที่เว่ยเหนียนเหยาจัดส่งมาครั้งนี้กลับไปเมืองหลวงทั้งหมด ไม่เหลือไว้ให้นางแม้แต่ชิ้นเดียว

เมื่อส่งคนจากไปแล้ว ชุนเหมยจึงชวนสองสามีภรรยา โดยเฉพาะหานตงให้ลองไปศึกษาวิธีการดูผ้าด้วยกัน

"พี่ชุนเหมยเจ้าคะ แต่นี่ก็บ่ายแล้ว ครั้งนี้ที่ข้ามา ข้าอยากจะหาซื้อรถม้าไว้ใช้งานสักคันเจ้าค่ะ"

"อาเหยา การเลือกซื้อรถม้า ต้องเป็นคนที่ชำนาญในการดูลักษณะของม้า อีกทั้งยังต้องดูโครงสร้างความสมดุลของส่วนที่เป็นตัวรถเป็นอีกด้วย สิ่งนี้ไม่ใช่ใครก็จะทำเป็น มิสู้เอาแบบนี้เถอะ ในร้านข้ามีบ่าวที่ชำนาญในเรื่องนี้ เจ้าบอกราคามา ข้าจะให้เขาไปเลือกกลับมาให้ เจ้าว่าเป็นยังไง"

เว่ยเหนียนเหยาคิดตามที่ชุนเหมยบอก นั้นสินะ นางและสามีไม่มีใครชำนาญเรื่องนี้เลยสักคน ตัวนางยิ่งแล้วใหญ่ เพราะยุคที่นางจากมา รถม้าแทบจะไม่มีบทบาทอะไรในชีวิตนางด้วยซ้ำ

"หากไม่เป็นการรบกวนข้าก็ขอบพระคุณเจ้าค่ะ ส่วนราคาข้าไม่ทราบว่า ตอนนี้ราคารถม้าอยู่ที่เท่าใด ข้าขอแบบรถม้าของร้านของท่านก็ได้เจ้าค่ะ"

รถม้าของร้านเชิงอี๋ชิง เป็นม้าหนุ่มวัยฉกรรจ์รูปร่างปราดเปรียวแข็งแรง ส่วนตัวรถนางสั่งทำเป็นพิเศษจึงกว้างใหญ่กว่าตัวรถธรรมดาทั่วไป

ชุนเหมยเรียกบ่าวมาสั่งความ ก่อนจะชวนหานตงและเว่ยเหนียนเหยาให้ตามตนไปเลือกผ้าอีกครั้ง

เว่ยเหนียนเหยาอยากให้สามีเริ่มเรียนรู้การทำการค้าครั้งนี้ แต่ถ้านางอยู่ด้วย ด้วยนิสัยของนางอาจเผลอตัวเข้าไปแทรกแซง

นางจึงอ้างว่า อยากจะไปซื้อกระดาษและหนังสือสำหรับเด็ก เพื่อจะปูทางในการเรียนของบุตรชาย จึงขอแยกตัวออกมา

ชุนเหมยรู้เจตนาของนางดี ในเมื่อน้องสาวมีใจคิดส่งเสริมสามี เหตุใดนางจะไม่ช่วยเล่า นางพาหานตงเดินไปดูผ้าต่างๆ ในร้าน และลงมืออธิบายให้ชายหนุ่มฟังด้วยตัวเอง

"อาตง การทำการค้าสิ่งสำคัญ อยู่ที่ไหวพริบและความช่างสังเกต ผู้หญิงทุกคนล้วนแล้วแต่ชอบความสวยงาม และอีกอย่างคือ ดึงดูดจิตใจของบุรุษ หากเจ้าสามารถจับส่วนสำคัญส่วนนี้ได้เช่นนี้การค้าของเจ้าย่อมไม่มีทางขาดทุน ต่อไปการค้าของเจ้าจะต้องใหญ่โตกว่านี้ และจะต้องพบเจอกับผู้คนอีกมากมาย เจ้าสังเกตดูไหมว่าผู้คนที่มีฐานะส่วนใหญ่ล้วนแต่ให้ความสำคัญต่อการแต่งกาย การค้าชิ้นนี้ หากเจ้าสองสามีรวมแรงกัน เส้นทางย่อมไม่มีทางตันอย่างแน่นอน"

หานตงเป็นคนฉลาด ย่อมคิดตามคำพูดของชุนเหมยอย่างกระจ่างชัด

เขาเริ่มสนใจศึกษาชนิดของผ้าต่างๆ มากขึ้น รวมทั้งลอบสังเกตผู้คนที่เข้ามาในร้านอย่างเป็นระยะ

กว่าที่เว่ยเหนียนเหยาจะกลับมา หานตงก็ทำความเข้าใจชนิดของผ้าต่างๆ ได้พอควรแล้ว

หญิงสาวหอบข้าวของพะรุงพะรังเดินเข้ามาในร้าน เห็นสามีกำลังเคร่งเครียดอยู่กับกองผ้าที่อยู่ตรงหน้าจึงไม่กล้าเดินไปรบกวน นางเพียงเลี่ยงไปนั่งรออยู่ข้างๆ ด้วยความสงบ

ชุนเหมยเลือกสีผ้าที่จะใช้ทำชุดปักออกมาให้หานตงดู พร้อมทั้งอธิบายว่า หญิงสาวส่วนใหญ่ที่ยังไม่ออกเรือน ส่วนมากมักจะแต่งกายดูสีสันอ่อนๆ พอออกเรือนไปแล้วก็จะเลือกสีผ้าเข้มขึ้นอีกสักนิด

ตอนนี้ถึงแม้ลูกค้าส่วนใหญ่ของชุดปักจะเป็นเหล่าคุณหนูพวกนั้น แต่ก็มีบ้างที่มาหาซื้อไปฝากมารดาหรือญาติผู้ใหญ่ ครั้งนี้พี่สาวของนางจึงนำผ้าที่เป็นที่นิยมในเมืองหลวงมาด้วยส่วนหนึ่ง เพื่อมอบให้เป็นวัตถุดิบในการทำชุดปักในครั้งนี้

เว่ยเหนียนเหยาเมื่อเห็นว่า บ่าวชายที่ไปซื้อม้ากำลังเดินเข้าร้านมา จึงกลับเข้าไปรวมกลุ่มกับทุกคนอีกครั้ง บ่าวชายกล่าวรายงานว่า ม้าที่อยู่ในตลาดตอนนี้ยังไม่ค่อยดีนัก เขาสอบถามพ่อค้ามาแล้ว ทราบมาว่าอีกสองวันจะมีม้าคอกใหม่เข้ามา

ก่อนจากมาเขาใช้ความสนิทสนม สั่งให้พ่อค้าช่วยคัดม้าที่จะมาส่ง แยกไว้ให้เขาเลือกก่อนสักสองสามตัว ส่วนเรื่องตัวรถเขาได้ไปสั่งทำที่ร้านให้แล้ว โดยได้ราคาเดียวกับที่เคยสั่งทำ

เว่ยเหนียนเหยาขออนุญาตชุนเหมย มอบสินน้ำใจให้บ่าวผู้นั้นไปเล็กน้อย ชายผู้นั้นยิ้มหน้าบานไม่คิดเลยว่าตนเพียงแต่ไปทำตามหน้าที่ กับได้เงินก้อนหนึ่งมาเป็นของรางวัล

ในเมื่อไม่ต้องรอรถม้าแล้ว ชุนเหมยจึงให้รถม้าของทางร้านไปส่งคนทั้งสองแทน

ส่วนรถม้าที่สั่งไว้หากเสร็จเรียบร้อยแล้ว นางจะให้บ่าวที่ร้านนำไปส่งให้ถึงที่บ้าน ค่าใช้จ่ายทั้งหมดนางจะออกให้ก่อน และจะนำมาหักลบจากเงินส่วนแบ่งในครั้งต่อไป

หานชิง หานเหนียน และเซียนเหยา สองมือหอบต้นหญ้าเขียวชอุ่มไว้เต็มอ้อมแขน ก่อนจะบรรจงวางลงหน้าคอกม้าที่ถูกสร้างเอาไว้

"เจ้าใหญ่ เจ้ารอง เมื่อไหร่ท่านป้าจะกลับมาเสียที ข้าตื่นเต้นจะแย่อยู่แล้ว"

"นั่นสิขอรับพี่เหยา ข้าอยากเห็นม้าตัวนั้นจะตายอยู่แล้ว"

"ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวเราไปนั่งรอที่หน้าบ้านกันขอรับ ตอนที่ท่านแม่กลับมาพวกเราจะได้รู้ทันที"

เด็กทั้งสามนั่งรออยู่ที่หน้าบ้านด้วยความกระวนกระวาย จนกระทั่งเห็นรถม้าคันใหญ่วิ่งเข้ามา

ม้า ม้า นี่เป็นรถม้าของบ้านข้าเหรอ ทำไมสวยจัง เด็กๆ ทั้งสามรอคอยให้ผู้ใหญ่ขนของเสร็จ จากนั้นก็รีบวิ่งที่ไปคอกม้า เตรียมถือหญ้าไว้สำหรับจะป้อนให้ม้า เมื่อบิดานำม้าเข้าคอก

แต่รอจนแล้วจนเล่าก็ไม่เห็นบิดาจะนำม้าเข้ามา จนกระทั่งคนขับรถม้านำรถขับออกไป

เด็กๆ ทั้งสามถึงกับหน้าเสีย ดวงตาแดงก่ำ เพราะความหวังพังทลาย

ทั้งสามรีบวิ่งไปหาเว่ยเหนียนเหยาในบ้านทันที

"ท่านแม่" "ท่านแม่" "ท่านป้า"

เสียงเรียกเล็กเจือเสียงสะอื้น ทำให้หญิงสาวตกใจรีบคว้าตัวเด็กทั้งสามเข้ามากอดไว้

"พวกเจ้าเป็นอะไร ใครรังแกพวกเจ้า บอกแม่มา"

"ไหนท่านบอกว่า วันนี้จะไปซื้อรถม้า ข้ากับเจ้ารองเก็บหญ้ามาตั้งเยอะ แต่ แต่ไม่เห็นจะมีม้าเลย ฮือ ฮือ"

เจ้าใหญ่ตอบเสียงสะอื้น น้ำตาหยดแหมะ

"ใช่ ใช่ ท่านแม่ท่าน...โก...หก...ข้า ฮือ ฮือ"

เสียงลูกชายคนรองดังตอกย้ำขึ้นมาอีกรอบ

เว่ยเหนียนเหยานิ่งอี้งไป นางลืมคิดถึงความรู้สึกของเด็กๆ ไปเลย นางมองข้ามความเปราะบางของความคิดในวัยเยาว์ไปเสียแล้ว

หานตงที่เดินออกมาจากห้องได้ยินเสียงเด็กๆ ต่อว่าภรรยา จึงเดินเข้ามาอุ้มลูกชายคนเล็กไว้ในอก

"เจ้ารองห้ามว่าท่านแม่เจ้าแบบนั้น ท่านแม่เจ้าไปซื้อรถม้าแล้วจริงๆ แต่ไม่สามารถนำกลับมาได้ทันที จึงรออีกสักระยะ"

เจ้าใหญ่เช็ดน้ำตา หันไปกอดมารดาพลางออดอ้อน

"ท่านแม่ ข้าขอโทษ ท่านอย่าโกรธพวกข้าเลยนะขอรับ"

หญิงสาวยิ้มตอบพลางก้มลงไปฟัดแก้มอวบๆ ของลูกชายอย่างมันเขี้ยว

"แม่สิต้องขอโทษพวกเจ้า ถ้าอย่างนั้นวันนี้ แม่จะทำของอร่อยให้พวกเจ้ากินดีหรือไม่ อาเหยา เดี๋ยวเจ้าไปบอกท่านแม่กับท่านยายของเจ้า รวมทั้งพี่สาวกลุ่มนั้นว่า วันนี้ให้อยู่กินข้าวที่บ้านป้า เข้าใจหรือไม่"

"ส่วนเจ้า เจ้าใหญ่เจ้ารอง ให้บิดาพาไปอาบน้ำอาบท่าเสียให้เรียบร้อย อ้อ พาอาเหยาไปด้วยนะ เดี๋ยววันนี้แม่จะทำเนื้อตุ๋นหม้อใหญ่ให้พวกเจ้ากิน"

หานตงเห็นว่าภรรยาเป็นคนรักความสะอาด อีกประเดี๋ยวทำกับข้าวเสร็จ นางจะต้องอาบน้ำก่อนเป็นแน่ จึงปล่อยเด็กๆ ให้วิ่งเล่นไปก่อน

ส่วนตัวเองรีบคว้าถังเดินไปหาบน้ำกลับมาให้ภรรยาไว้อาบ เมื่อหาบน้ำเสร็จแล้ว หานตงจึงเดินมารับบุตรชายและหลาน ซึ่งบัดนี้กลายเป็นหัวไชเท้าคลุกดินอย่างสมบูรณ์แบบไปแล้ว

ขอกัดสักคำจะได้ไหม พวกหัวไชเท้าน้อย อ้า......อ้ำ