บทที่23

วันนี้ก่อนยามซื่อเล็กน้อย รถม้าของร้านเชิงอี้ชิงก็วิ่งมาจอดที่หน้าบ้าน

หญิงสาวกอดปลอบลูกรักทั้งสอง เนื่องจากเด็กทั้งสองอยากจะขอตามมารดาเข้าไปในเมืองด้วย

หากแต่หญิงสาวเกรงว่า การเข้าไปพูดคุยการค้าครั้งนี้จะทำให้เด็กๆเบื่อหน่ายซะมากกว่า

"เจ้าใหญ่ เจ้ารอง วันนี้ท่านอาของเจ้าจะพาคนมาสร้างคอกม้าเล็กๆที่บ้าน แม่อยากให้พวกเจ้าอยู่ช่วยท่านอาได้หรือไม่"

"คอกม้าหรือขอรับ"

"ใช่แล้ว ต่อไปเรื่องการหาหญ้ามาให้ม้าตัวนั้น แม่จะให้เจ้าทั้งสองกับเจ้าอาเหยารับผิดชอบร่วมกัน ต่อไปเจ้าจะเอาแต่เที่ยวเล่นไม่ได้แล้วนะ"

เด็กทั้งสามเลิกสนใจที่จะเข้าเมืองทันที รีบเดินกลับไปหากลุ่มหญิงสาวที่นั่งล้อมวงเย็บผ้ากันอยู่ จากนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตารอคอยคนที่จะมาสร้างคอกม้าอย่างใจจดจ่อ

เว่ยเหนียนเหยากับหานตง รีบเร่งขึ้นรถม้า เนื่องจากเห็นว่าใกล้ถึงเวลาที่นัดหมายอีกฝ่ายไว้แล้ว เมื่อเดินทางไปถึง ก็เห็นชุนเหมยมายืนคอยรับอยู่ที่หน้าร้านแล้ว

"พวกเจ้ามากันแล้ว"

"ท่านพี่ชุนเหมย" แม่นางชุนเหมย"

สองสามีภรรยาทำความเคารพต่อชุนเหมยอย่างนอบน้อม

"เอาละเข้าไปกันเถอะ พี่หญิงใหญ่ของข้ามารออยู่แล้ว"

ชุนเหมยพาทั้งสองเดินเข้ามาภายในร้าน และตรงเข้าไปที่ห้องโถงอีกห้องหนึ่ง ภายในนั้นมีหญิงสาวรูปร่างบอบบาง ผิวกายขาวละมุน แต่งกายด้วยเสื้อผ้าของชนชั้นสูง นั่งอยู่

ข้างๆมีหญิงสาวคนหนึ่งแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีสุภาพ กำลังถือพัดคอยโบกไปมาอย่างเอาอกเอาใจ

"พวกเจ้ามากันแล้ว"

"อาเหยานี่ท่านพี่หญิงใหญ่ของข้า เสิ่นชิงหรู นางเป็นผู้ดูแลร้านเชิงอี้ชิงที่เมืองหลวง"

"เว่ยเหนียนเหยาคาราวะคุณหนูใหญ่เจ้าค่ะ ส่วนนี้เว่ยหานตงสามีของข้าน้อยเจ้าค่ะ"

"คาราวะคุณหนูใหญ่ขอรับ"

"พอๆไม่ต้องมากพิธี ล้วนแต่เป็นคนกันเอง ข้าไม่คิดเลยว่าหญิงสาวที่คิดแบบเสื้อผ้า และมีฝีมือการปักลวดลายที่เป็นหนึ่งจะอ่อนเยาว์ถึงเพียงนี้"

"ข้าน้อยยังด้อยความสามารถเจ้าค่ะ"

เว่ยเหนียนเหยา กล่าวอย่างถ่อมตัว ก่อนจะลอบประเมินคุณหนูใหญ่ผู้อยู่ตรงหน้า หญิงผู้นี้ดูผิวเผินเหมือนสาวน้อยในห้องหอ แต่ประกายตากับแฝงไว้ด้วยความฉลาดหลักแหลม น่าสนใจยิ่งนัก

"ข้าขอเรียกเจ้าว่าอาเหยา เหมือนชุนเหมยก็แล้วกันนะ ส่วนเจ้าก็เรียกข้าว่าพี่หญิงใหญ่เหมือนนางก็แล้วกัน"

"ขอบคุณเจ้าค่ะพี่หญิงใหญ่"

"ที่ข้าเชิญเจ้ามาวันนี้ ก็เรื่องชุดผ้าปักที่เจ้านำมาส่ง เจ้าน่าจะรู้แล้วว่า ชุดผ้าปักของเจ้ากำลังเป็นที่นิยมในเมืองหลวง คุณหนูทั้งหลายต่างล้วนอยากจะได้มาครอบครอง จนตอนนี้แม้กระทั่งคุณหนูที่อยู่ตามหัวเมืองต่างๆก็ร่ำร้องให้ร้านเชิงอี้ชิงสาขาต่างๆนำมาวางขาย"

"ท่านพี่ ข้าก็บอกท่านไปแล้วว่า ลายปักนี้เป็นการปักแบบพิเศษของนาง นางมีมือเพียงคู่เดียว จะให้จัดส่งของออกมาจำนวนมากได้อย่างไร"

"ชุนเหมย ข้าล้วนเข้าใจ แต่คนที่ไม่เข้าใจคือพวกบ้านสายรองต่างหาก พวกเขาไปฟ้องท่านปู่ว่า ข้ากับเจ้ารวมหัวกันกักตุนสินค้า ไม่ยอมแบ่งชุดผ้าปักไปให้พวกเขา ข้าถึงได้เชิญอาเหยามาปรึกษาไงเล่า"

"พี่หญิงใหญ่ พี่ชุนเหมย จริงๆเรื่องนี้ข้ากับสามีคิดหาหนทางไว้แล้วเจ้าค่ะ ตอนนี้ข้าเปิดรับคนงานเข้ามาช่วยเย็บแบบผ้า ส่วนงานปักจะมีน้องสาวกับท่านแม่มาช่วยอีกแรง ในเรื่องความปราณีตของงานทุกชิ้นล้วนแต่ผ่านการตรวจสอบก่อนนำมาส่ง จริงๆข้าอยากจะรับคนเข้ามาเพิ่มอีก แต่ตอนนี้ยังไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่เจ้าค่ะ อีกทั้งการสอนงานปัก ย่อมต้องใช้เวลา"

"ถ้าเช่นนั้นเจ้าสามารถส่งสินค้าให้ข้าได้มากที่สุดเท่าไหร่"

"ประมาน50ชุดต่อเจ็ดวันเจ้าค่ะ"

"ถือว่าเป็นตัวเลขที่ไม่เลว"

"ส่วนปัญหาของร้านสาขาย่อย ข้าเห็นว่าท่านควรส่งชุดลายปักแต่ละลายไปให้อย่างละชุด และให้แต่ละสาขาเปิดรับจองสินค้า เหมือนอย่างที่ทางร้านหลักทำ ท่านเห็นว่าเป็นเช่นไรเจ้าคะ"

"ตอนแรกข้าก็อยากทำเช่นนั้น แต่พอสินค้าไปถึงที่ร้าน ไม่รู้คุณหนูพวกนั้นรู้ได้อย่างไร ต่างคนต่างส่งคนเข้ามารับของ แถมยังสั่งอีกว่า ถ้ามีลวดลายแปลกใหม่ต้องมาแจ้งพวกนางก่อนเป็นคนแรก"

โอ้แม่เจ้า เรื่องของแฟชั่นกับผู้หญิงเป็นสิ่งของที่คู่กันมานานแล้วจริงๆ นางคิดถูกแล้วที่หากินกับสิ่งๆนี้

"แล้วสาขาของบ้านรองมีอยู่กี่สาขาเจ้าค่ะ"

"มีอยู่สี่สาขา"

"ถ้าอย่างนั้นภายในสามวันข้าจะเร่งมือทำชุดผ้าปักตัวอย่างทั้งสี่สาขาส่งให้พวกท่านก่อน หลังจากนั้นทุกๆเจ็ดวันจะส่งสินค้าให้ท่านห้าสิบชุดจนกว่าจะครบจำนวนที่ลูกค้าสั่งเจ้าค่ะ"

"แล้วหลังจากนั้นละ"

คุณหนูใหญ่เอ่ยถามอย่างลองเชิง

"หลังจากนั้นยังไงเสียพวกถุงหอม ผ้าเช็ดหน้า และถุงเงิน ก็เป็นสินค้าที่พวกนางล้วนขาดไม่ได้ ลวดลายเดิมเปลี่ยนสีผ้าใหม่ก็ยังขายออกได้ ลวดลายที่ข้าออกไปก่อนหน้าจะถือว่าเป็นสินค้าประจำร้าน แต่ทุกๆสองเดือน ทางร้านจะออกแบบลายสินค้าใหม่และจะเปิดให้ลูกค้าได้จับจองตามระยะเวลาที่กำหนดเท่านั้น"

"เช่นนี้ พวกคุณหนูเหล่านั้นก็ต้องพยายามซื้อของชิ้นนี้ให้ทัน เพื่อไม่ให้ถูกคุณหนูท่านอื่นนำมาอวดอ้างที่หลัง ข้ากล่าวเช่นนี้ถูกต้องหรือไม่อาเหยา"

"เป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะพี่หญิงใหญ่"

"ชุนเหมย ข้าว่าเจ้าควรเรียนรู้วิธีทำการค้าจากอาเหยาให้มากกว่านี้นะ"

"หึ พี่หญิงใหญ่ข้าก็บอกท่านแล้วว่า น้องสาวคนนี้ของข้าร้ายกาจยิ่งนักในเรื่องการค้าขาย แต่ข้าย่อมเก่งกาจกว่าเพราะเป็นผู้ค้นพบนาง"

ชุนเหมยแสร้งยืดคอขึ้นอย่างอวดตน

"อาเหยา ข้าอยากจะสั่งหุ่นไม้เจ้าเพิ่มด้วย ที่น้องข้าสั่งมาข้าจะส่งไปให้พวกสาขาย่อยก่อนอย่างละตัว หากได้ของที่สั่งมาเพิ่ม ข้าถึงจะส่งไปเพิ่มอีกสาขาละสองตัว"

"พี่หญิงใหญ่ ข้าคิดว่าหุ่นไม้ตัวนี้ก็เป็นสินค้าที่ไม่เลวนะเจ้าคะ"

"ไหนเจ้าลองพูดให้ข้าฟังสิ"

"ปรกติพี่หญิงใหญ่ เวลาที่จะออกจากบ้าน ต้องให้สาวใช้นำชุดต่างๆมาให้เลือกดูใช่หรือไม่เจ้าคะ"

"ย่อมเป็นเช่นนั้น โดยเฉพาะข้าเป็นถึงคุณหนูใหญ่ของจวน วันๆต้องพบผู้คนมากมาย การแต่งกายให้เหมาะสมจึงเป็นสิ่งที่สำคัญมาก"

"หากเช่นนั้นจะดีกว่าหรือไม่ ที่จะให้สาวใช้ในทุกครั้งนำเสื้อผ้าที่เลือกไว้ ใส่หุ่นตัวนี้ให้ท่านพิจารณา ว่าเสื้อแบบนี้เหมาะสมกับถุงหอมแบบไหน ผ้าเช็ดหน้าสีใด หรือเครื่องประดับแบบไหน"

เสิ่นชิงหรู พยักหน้าคิดตาม

"แล้วเสื้อผ้าที่ท่านเลือกแต่ละครั้งมีจำนวนกี่ชุดเจ้าคะ"

"แน่นอนว่าอย่างน้อยต้องสามถึงสี่ชุดต่อครั้ง"

ยิ่งพูด ดวงตาคุณหนูใหญ่ยิ่งเปล่งประกายแวววาว

"เจ้าจะให้ข้าเสนอหุ่นไม้นี้ให้คุณหนูเหล่านั้น?"

"ไม่เจ้าค่ะ แค่ท่านใช้ ผู้หญิงในจวนท่านใช้ เพื่อนสนิทท่านใช้ สิ่งนี้ข้าเรียกว่า การสร้างกระแสนิยมเจ้าค่ะ"

"ข้าเข้าใจแล้ว หลังจากนั้น พวกฮูหยินและคุณหนูจวนต่างๆ ย่อมต้องอยากจะครอบครองของสิ่งนี้ และวิ่งเข้าหาร้านของข้าในที่สุด ถูกต้องหรือไม่"

"ใช่แล้วเจ้าค่ะ เมื่อสินค้าเป็นที่ต้องการแน่นอนว่าราคาก็ต้องสูงขึ้นอีก"

"เป็นโชคของข้าที่เจ้าไม่คิดจะเปิดร้านขายของแข่งกับข้า มิฉะนั้นร้านของข้าคงจะขาดทุนป่นปี้"

ชุนเหมยถอนหายใจอย่างโล่งอก

"ถ้าอย่างนั้นข้าจะสั่งหุ่นไม้เพิ่มอีกห้าสิบตัว ส่วนราคาให้เจ้าชิ้นละสี่ตำลึงเท่าเดิม เจ้าสามารถส่งของให้ข้าได้เมื่อใด"

เว่ยเหนียนเหยาคิดคำนวณในใจว่า ครั้งที่แล้วนายช่างหวังใช้เวลา3วันในการทำโครงไม้ให้นางสิบชิ้น โดยคิดราคาชิ้นละ 5ตำลึงเงิน ส่วนนางมาประกอบสัดส่วนของหุ่นต้นทุนอยู่ที่ประมาณ 2ตำลึงเงิน โดยสิบตัวใช้เวลาประกอบสองวัน รวมแล้วใช้เวลาทั้งสิ้น ห้าวันต่อสิบตัว เช่นนั้นนางต้องลองให้สามีไปปรึกษานายช่างหวังดูใหม่ว่าสามารถส่งงานได้เร็วกว่านี้หรือไม่ การค้ากำไรงามเช่นนี้อย่างไรนางก็ต้องคว้าเอาไว้

"พี่หญิงใหญ่ เรื่องนี้ข้าขอปรึกษากับนายช่างของข้าดูก่อน ถึงจะให้คำตอบที่แน่นอนได้เจ้าค่ะ"

"ถ้าเช่นนั้นเรื่องนี้ข้าจะให้ชุนเหมยเป็นคนติดต่อกับเจ้าเหมือนเดิม ส่วนนี้ตั๋วเงินร้อยตำลึงข้ามอบให้เจ้าเป็นค่ามัดจำไปก่อน"

"ขอบคุณเจ้าค่ะพี่หญิงใหญ่ แต่มีอีกเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากขอความเมตตาจากพวกท่านเจ้าค่ะ คือว่าต่อไปข้าจะให้สามีของข้าเป็นผู้ติดต่อในการส่งสินค้า และ จัดซื้อวัตถุดิบ แต่เนื่องจากสามีของข้ายังไม่มีความรู้ในการเลือกผ้าและด้ายต่างๆ ดังนั้นข้าจึงอยากจะขอความเมตตาให้ท่านช่วยจัดเตรียมสิ่งเหล่านั้นให้ด้วยเจ้าค่ะ"

"เรื่องนั้นไม่ยากอะไร ข้าจะจัดเตรียมให้เจ้าเอง"

ชุนเหมยรีบรับปากทันที

ผู้หญิงกับแฟชั่นเป็นของคู่กันไม่ว่าจะอยู่ในยุคไปจ้า น้องกำลังจะรวยแล้ววววว

กด❤️ กดคอมเม้นเป็นกำลังใจให้เค้าด้วยนร้าาาา