ตอนที่8 สงสัย

ตลอดงานทั้งงานพราวพิ้งค์ไม่ค่อยมีรอยยิ้มเท่าไรนักเพราะรู้สึกอึดอัดกับสายตาของภคพลที่เอาแต่จับจ้องเธอตลอดเวลาก็ว่าได้

ในส่วนของภคพลเมื่อได้รู้จากคนในงานว่าเด็กหญิงตัวกลมวัยสองขวบที่หน้าตาออกไปทางลูกครึ่งนั้นเป็นลูกสาวของพราวพิ้งค์เขาก็ยิ่งเกิดความสงสัยเพราะมองยังไงหน้าตาของเจ้าก้อนกลมที่วิ่งเล่นหัวเราะร่าอยู่ในงานหน้าตาเหมือนกับเขาไม่มีผิดเพี้ยน

“ดีจ่ะ..”

ยัยหนูพลอยขวัญวิ่งเล่นที่ระเบียงหน้าบ้านจนเหนื่อยแล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าภคพลยกมือป้อมสวัสดีคนตรงหน้าตามมารยาทที่คนเป็นแม่ได้สอน ชายหนุ่มหลี่ตามองเด็กหญิงที่ยืนเงยหน้ามองเขาตาแป๋วยิ่งมองใกล้เท่าไรยิ่งมั่นใจว่าอย่างไรเด็กคนนี้ก็ต้องมีเชื้อต่างชาติด้วยเพราะตาสีฟ้าเช่นเดียวกับเขาสีผมก็ยังเหมือนกันอีกด้วย

“ไง..เจ้าแก้มย้วย”

ภคพลย่อตัวลงยื่นมือหนาลูบพวงแก้มย้วยๆทั้งมองเด็กหญิงด้วยท่าทีเอ็นดูลึกๆแล้วยังมั่นใจว่าอย่างไรเด็กหญิงตรงหน้าคงเป็นลูกของตนแต่ก็ต้องถามกับพราวพิ้งค์ให้แน่ใจเสียก่อนว่าเธอจะตอบเขาว่าอย่างไร

“อุ้ม..”

ยัยหนูพลอยขวัญทิ้งก้นนั่งลงกับพื้นพร้อมยื่นแขนออกสองข้างหมายจะให้คนตรงหน้าอุ้มเพราะวิ่งจนเหนื่อยมากแล้ว

“หมดแรงวิ่งแล้วเหรอ”

ภคพลฉีกยิ้มกว้างสบถขำกับท่าทีน่าเอ็นดูของเจ้าแก้มย้วยเขาช้อนร่างเด็กหญิงอุ้มขึ้นด้วยแขนข้างเดียวเพราะแขนอีกข้างยังยกของหนักไม่ได้

“ท่าจะเหนื่อยจริงๆ”

ยัยหนูพลอยขวัญถูกอุ้มขึ้นมาได้ก็ทิ้งตัวซบหัวทุยกับบ่าของภคพลตาปรือชายหนุ่มจึงรีบอุ้มเข้าไปหาพราวพิ้งค์ด้านใน หญิงสาวที่เห็นลูกตัวเองอยู่กับภคภพลเธอก็รีบขอตัวจากผู้ใหญ่ที่กำลังยืนคุยด้วยปรี่เข้ามาหาลูกเธอทันที

“ยัยหนูมาหาแม่มาค่ะ”

ชายหนุ่มนึกไม่ชอบใจท่าทีของพราวพิ้งค์ที่เขามายืนอยู่ตรงหน้าอุ้มลูกของเธออยู่แบบนี้ยังไม่ยักจะคิดทักทายเขาแม้แต่คำเดียวมิหนำหน้าของเขาเธอก็ไม่คิดจะชายหางตามองแม้แต่น้อยพออุ้มลูกสาวจากอกออกไปได้ก็เดินหนีไปทันที

“คุณมี..”

ภคพลยังไม่ทันได้ถามคำถามให้หายคาใจว่าพราวพิ้งค์นั้นมีลูกกับใครแต่เบลล่านางแบบสาวที่เขาเคยควงก็โผล่มาดึงแขนเขาเอาไว้เสียก่อน

“คุณพอลคะ”

เบลล่านางแบบสาวสวยร่างสูงในชุดเดรสเกาะอกสั้นสีเทาเข้ามารวบกอดเอวของภคพลเอาไว้แน่นโดยไม่แคสายตาของผู้คนในงาน

“เบล..คุณมาที่นี่ได้ไง”

ภาพเกาะแกะกันของสองหนุ่มสาวเป็นที่จับตาของผู้คนที่กำลังนั่งทานอาหารกันในงานเพราะคนที่นี่ไม่ค่อยได้เห็นใครมาโอบกอดนัวเนียกันกลางแจ้งเท่าไรเพราะแถบชนบทนี้ยังเคร่งในวัฒนธรรมไทยที่ผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัวเป็นพิเศษ

พราวพิ้งค์ที่เห็นเช่นนั้นเธอก็มีสีหน้าไม่ชอบใจอย่างเห็นได้ชัดจึงรีบอุ้มลูกสาวตัวกลมหนีไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไรภคพลก็ทำให้เธอได้เห็นแล้วว่านิสัยของเขาไม่เคยเปลี่ยนแม้แต่น้อยยังคงเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าเช่นเดิมเธอเลือกถูกแล้วที่เดินออกมาจากชีวิตของเขาในครั้งนั้น

“เบลคิดถึงคุณนี่คะ..ก้องภพบอกว่าคุณอยู่ที่นี่เบลก็เลยรีบมาหา”

ภคพลรีบดึงแขนของเบลล่าออกจากตัวเพราะเห็นสายตาที่พ่อของเขามองมาไม่ดีเท่าไรนักเขารีบลากนางแบบสาวออกมาจากในบ้านเพื่อมาคุยกันในที่ลับตาคน

“ผมไม่ชอบอะไรคุณก็น่าจะรู้”

ภคพลเอ่ยเสียงแข็งใส่นางแบบสาวด้วยท่าทีไม่พอใจ

“เบลคิดถึงคุณพอลนี่คะ..”

เบลล่ายังคงทำทีออดอ้อนไม่หยุด

“คิดถึงผมหรือคิดถึงเงิน”

เมื่อถูกตั้งคำถามจี้ใจดำเบลล่าก็ถึงกับเงียบก้มหน้าบุ้ยปากเล็กน้อยอันที่จริงเงินเธอก็ต้องการแต่ต้องการที่จะอยู่กับภคพลบ้างมากกว่า

“เอาเป็นว่าผมจะโอนเงินให้คุณตอนนี้แล้วก็กลับไปซะ”

“ขออยู่กับคุณพอลที่นี่คืนเดียวไม่ได้เหรอคะ”

“ไม่ได้ที่นี่ไม่ใช่บ้านผม...ผมไม่ชอบคนพูดไม่รู้เรื่องถ้าไม่กลับไปดีๆก็ไม่ต้องเอาสักบาท”

“ก็ได้ค่ะ...กลับก็ได้”

กว่าจะเคลียธุระน่ารำคาญใจตรงนี้เสร็จได้ภคพลก็เสียเวลาไปพักใหญ่ หลังจากเบลล่ายอมกลับไปแล้วภคพลก็รีบเดินตามหาพราวพิ้งค์ทันทีเพราะต้องการจะคุยเรื่องยัยหนูพาขวัญให้รู้ว่าใครเป็นพ่อของแกกันแน่