ตอนที่12 แกล้ง

“คุณพิ้งค์”

“อ่อ..ครับ..แล้วเธอดูแลทุกเรื่องเลยหรือเปล่าครับ”

เห็นจะมีเรื่องนี้ที่ทำให้ที่นี่น่าอยู่สำหรับเขาขึ้นมาหน่อย

“ก็..ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกเธอได้ตลอด”

“ครับคุณอา..”

“แล้วอย่าทำเรื่องอะไรที่มันงามหน้ามาถึงฉันด้วยล่ะ”

ภูริชต้องพูดดักลูกชายตัวดีของเขาไว้ก่อนเพราะไม่อยากจะรับรู้รับฟังว่าภคพลมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกับใครหรือทำเรื่องเสียหายกับผู้หญิงอีก

“ค้าบบ..คุณพ่อ”

วันต่อมาในเวลาใกล้ที่จะโพล้เพล้หลังจากที่ภูริชกลับกรุงเทพพร้อมโนแอลและแดนไทยเดินทางไปฮันนีมูนกับปลายฝันสมหมายชายวัยเกือบห้าสิบผู้จัดการไร่ส้มในไร่ของเหมวัตก็ขับรถมาส่งภคพลที่กระท่อมเล็กท้ายไร่แม้นที่นี่จะเรียกว่ากระท่อมแต่มันก็ถือว่าใช้กินใช้อยู่ได้สะดวกพอสมควร

เพราะกระท่อมริมธารน้ำตกท้ายไร่เหมวัตเป็นกระท่อมยกพื้นสูงชานระเบียงกว้างหลังคากระเบื้องแข็งแรงเรียกว่าบ้านหลังเล็กก็ยังได้

ตัวเรือนทำด้วยไม้แผ่นใหญ่ฝาผนังด้านข้างเป็นไม้ไผ่สานหากภคพลเดาไม่ผิดโครงสร้างคงเป็นไม้สักด้านข้างเป็นครัวที่มีอุปกรณ์ครบครันมีไฟฟ้าเข้าถึงเรียบร้อยเดาว่าอาของเขาคงให้คนจัดเตรียมเอาไว้ให้

ด้านในกระท่อมมีห้องนอนที่ไม่ใหญ่มากนักกั้นด้วยไผ่สานแยกจากห้องโถงพร้อมเตียงนอนขนาดสามฟุตนุ่มสบายและมีตู้เล็กๆที่เก็บหมอนและฟูกนอนซึ่งน่าจะเป็นของเก่าที่อยู่ที่นี่ก่อนที่จะมีเตียงสิ่งอำนวยความสะดวกพวกนี้คงเป็นฝีมืออาของเขาอีกเหมือนกันนับว่าอาของตนยังมีแก่ใจสงสารเขาอยู่บ้าง

ในส่วนของห้องน้ำสะอาดสะอ้านเป็นอย่างดีไม่สะดวกก็ตรงมันตั้งอยู่หลังกระท่อมจะใช้ก็ต้องเดินลงจากกระท่อมออกไปด้านหน้ากระท่อมเป็นพื้นดินลานกว้างสองข้างทางมีกอไผ่ใหญ่ปกคลุมค่อนข้างร่มรื่นน่าอยู่สำหรับคนรักความสงบแต่ไม่ใช่กับเขา

“อีกเดี๋ยวผมจะให้ต้นกล้าลูกชายเอามอเตอร์ไซต์มาให้นะครับคุณพอล”

สมหมายหิ้วกระเป๋าเป้ของภคพลมาวางที่หน้ากระท่อมก่อนจะหันมาบอกชายหนุ่มที่กำลังเดินสำรวจรอบบ้านให้ได้รู้ว่าอีกสักพักลูกชายของเขาจะเอามอเตอร์ไซต์มาส่งให้ที่นี่

“มอเตอร์ไซต์.. เอามาทำไมครับ”

คิ้วหนาของภคพลเริ่มขมวดเข้าหากัน

“หนูพิ้งค์บอกว่าให้เอามาให้คุณพอลไว้ขับไปทำงานครับ”

“ไม่มีรถยนต์เหรอครับผมไม่เคยขับมอเตอร์ไซต์”

“ไม่มีครับรถกระบะของไร่ต้องใช้ขนของทุกคัน”

สมหมายส่ายหัวเพราะที่นี่มีรถใช้จำกัดจะเอามาให้ใครเก็บไว้ใช้ส่วนตัวไม่ได้

“...มีอีกทางเลือกที่หนูพิ้งค์บอกมาคือจักรยานครับ...แต่ถ้าคุณพอลมาเองไม่ได้จริงๆโทรบอกลุงนะครับเดี๋ยวลุงมารับ”

“เอามอเตอร์ไซต์มาให้ผมก็ได้ครับ”

ภคพลเม้มริมฝีปากแน่นเขารู้ว่าพราวพิ้งค์รู้จักตัวเขาดีทุกอย่างที่เธอจำกัดพาหนะให้เขาก็เพราะต้องการแกล้งกันมากกว่ามีหรือเขาจะยอมให้เธอหัวเราะเยาะง่ายๆอีแค่มอเตอร์ไซต์อีกหน่อยเดี๋ยวเขาก็ขับเป็น

“ครับ.. ส่วนเรื่องอาหารของคุณพอล..หนูพิ้งค์บอกว่าจะได้วันต่อวันไปรับได้ที่โรงครัวนะครับ”

“หืม..”

เป็นอีกเรื่องที่ภคพลนั้นต้องอารมณ์เสีย

“ส่วนวันนี้พ่อเลี้ยงให้คนเอาปิ่นโตมาไว้ให้แล้วอยู่ในครัวคุณพอลกินข้าวเย็นได้เลยครับ..นี่ก็จะเย็นแล้วยังไงผมขอตัวก่อน”

หลังจากสมหมายกลับไปได้ชายหนุ่มร่างสูงก็แบกเป้เข้าไปในห้องนอนนั่งนึกถึงหน้าพราวพิ้งค์เขาคิดว่าเธอคงอมยิ้มไม่หุบแน่เมื่อรู้ว่าเขามาอยู่ในที่ลำบากเช่นนี้

“พราวพิ้งค์..”

ตอนนี้ภคพลจะถือว่าหญิงสาวกำลังอยู่เหนือกว่าอะไรที่เขายอมได้จะยอมไปก่อนแต่หากถึงทีเขาเมื่อไรแม่กวางตัวเล็กได้ถูกเสือเช่นเขาขย้ำแน่

“เห็นพ่อผมว่าคุณพอลขับมอเตอร์ไซต์ไม่เป็นไม่หากระบะให้เขาขับเหรอครับพี่พิ้งค์”

ต้นกล้าลูกชายคนเล็กของสมหมายเด็กชายวัยสิบแปดขับกระบะคันเก่าของพ่อมาหาพราวพิ้งค์ที่บ้านพร้อมกับเตชินเพื่อนของเขาเพื่อมาเอามอเตอร์ไซต์มีเกียร์คันเก่าไปส่งให้กับภคพลท้ายไร่

“เค้าขับไม่เป็นก็ต้องให้เค้าฝึก.. ไม่อย่างนั้นก็บอกเค้าว่าเดินมาทำงาน”

“ครับพี่พิ้งค์”

ต้นกล้ารับคำสั่งของพราวพิ้งค์ได้เขาก็ช่วยกันยกมอเตอร์ไซต์ขึ้นหลังกระบะกับเตชินและขับรถกลับไปที่ไร่เหมวัตเพื่อไปส่งมอเตอร์ไซต์ให้ภคพลที่ท้ายไร่

“ไม่มีแบบที่มันใหม่กว่านี้หรือเกียร์ออโต้หรอกล้า”

ภคพลเห็นสภาพรถมอเตอร์ไซต์ที่มาส่งได้เขาก็ปวดหัวหนึบนึกว่าสภาพมันจะดีกว่านี้และหากเป็นเกียร์ออโต้เขาคิดว่ามันคงจะฝึกขับง่ายขึ้นมากแต่สภาพรถที่ได้มามันไม่ใช่เลย

“ไม่มีครับคุณพอลคนที่นี่ใช้มอเตอร์ไซต์มีเกียร์เข้าไร่เข้าสวนกันทั้งนั้นพวกรถเกียร์ออโต้มันลงหลุมลงบ่อจะพังง่ายครับ”

ต้นกล้าและเตชินที่นั่งอยู่ท้ายกระบะต่างก็ส่ายหัวตามๆกันเพราะคนในไร่ในสวนส่วนมากจะใช้รถที่มีเกียร์กันทั้งนั้น

“สอนฉันขับหน่อยสิฉันขับไม่เป็น”

“ได้​ครับ.. คร่าวๆนะครับผมกับเพื่อนต้องรีบกลับไปทำรายงานส่งอาจารย์”

“..โอเค”

หลังจากที่เตชินและต้นกล้าช่วยกันสอนภคพลให้รู้จักกับมอเตอร์ไซต์คันเก่าเสียงดังนี้มากขึ้นไม่นานนักชายหนุ่มก็ขอลองขับเองโดยมีสองเด็กหนุ่มคอยยืนมองอยู่ตลอด

“เฮ้อ..ขับรถลากเกียร์แบบนั้น..ดูท่าคุณพอลเค้าจะขับให้พังเป็นเกียร์ๆไปเหรอวะกล้า”

เตชินยืนกอดอกขมวดคิ้วมองหน้าต้นกล้าเพราะเห็นว่าภคพลไม่ยอมใส่เกียร์อื่นเสียทีหลังจากขับวนหน้าลานกระท่อมมาสองสามรอบ

“เฮ้ย..นั่น”

ต้อนกล้าที่กำลังหันกลับไปมองเพื่อที่จะบอกให้ภคพลนั้นลองเปลี่ยนเกียร์แต่ภาพตรงหน้าก็ทำให้เด็กหนุ่มทั้งสองหน้าเสียเพราะภคพลนั้นล้มไปกองอยู่กับพื้นเรียบร้อยแล้ว

ช่วงหัวค่ำหลังจากภคพลนั้นทานข้าวอาบน้ำเรียบร้อยแล้วเขาก็มายืนกอดอกพิงเสาหน้ากระท่อมจ้องมองดูมอเตอร์ไซต์คันเก่าด้วยสีหน้าหนักใจ

“ฉันไม่ยอมแพ้กับแกง่ายๆหรอก”

ร่างสูงเดินลงจากกระท่อมอีกรอบสตาร์ทรถด้วยการกระทืบเมื่อเครื่องติดได้เขาก็เข้าเกียร์ก่อนจะเริ่มบิดคันเร่งให้ตัวรถพุ่งไปข้างหน้า

บรื่นน.. อืดดด.. แอ่ด แอ่ด แอ่ด

ชายหนุ่มขับวนด้วยเกียร์หนึ่งอยู่ไม่ถึงรอบเมื่อทำท่าจะล้มเขาก็ต้องกลับมาจอดรถมอเตอร์ไซต์คันเก่าที่เสียงดังจนแสบแก้วหูนี้เอาไว้ดังเดิม

“พรุ่งนี้ฉันจะทำให้ได้”

เมื่อจอดรถได้ก็ยืนชี้มือหนาพูดกับรถด้วยท่าทีขึงขังก่อนจะสาวเท้ากลับเข้าไปในกระท่อมด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์