ตอนที่17 ผลดีเอ็นเอ

“นี่ครับคุณพอลจดหมายมาถึงเมื่อกลางวัน”

สมหมายยื่นซองสีน้ำตาลที่พึ่งมาส่งในสำนักงานเมื่อกลางวันให้ภคพลขณะที่ชายหนุ่มกำลังนั่งรอเขามารับกลับบ้านที่แคร่ไม้ไผ่หน้าไร่องุ่นยามเย็น

“ขอบคุณครับลุงสม”

ภคพลรีบเปิดซองจดหมายดูทันทีเมื่อเห็นว่ามาจากณดลชายหนุ่มเปิดอ่านข้อมูลในจดหมายได้เขาก็นั่งนิ่งเงียบครู่หนึ่งจนสมหมายเริ่มตกใจกับท่าทีแปลกไปของภคพล

“คุณพอล..มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“ลุงสมไปส่งผมที่บ้านพิ้งค์หน่อยนะครับผมมีธุระจะคุยกับเธอ”

“ครับ”

สมหมายค่อนข้างสงสัยในพฤติกรรมของภคพลพอสมควรแต่ก็มีมารยาทพอที่จะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเขา

ไม่นานนักรถกระบะคันเก่าก็มาจอดที่ปากทางเข้าบ้านของพราวพิ้งค์ภคพลกำซองจดหมายแน่นก่อนจะรีบลงจากรถ

“ลุงสมกลับได้เลยนะครับถ้าผมจะกลับเดี๋ยวให้พิ้งค์ไปส่ง”

“ครับ”

สมหมายขับรถออกไปได้ภคพลก็เดินดุ่มเข้ามาในบ้านของพราวพิ้งค์ทันที

“มีธุระอะไรถึงต้องมาที่นี่คะ”

พราวพิ้งค์สาวเท้าออกมาจากในครัวเมื่อได้ยินเสียงรถกระบะหน้าบ้านเมื่อออกมาก็ต้องตกใจเพราะเห็นว่าเป็นภคพลที่เดินหน้านิ่วคิ้วขมวดมายืนอยู่หน้าประตู

“ดีจ้า..”

เจ้าก้อนกลมเห็นคนคุ้นหน้าเดินเข้ามาในบ้านก็ยกมือป้อมสวัสดีทั้งทักทายด้วยเสียงเจื้อยแจ้วบวกรอยยิ้มหวานอย่างที่เคยทำกับทุกคน

ภคพลมองไปยังยัยหนูพลอยขวัญด้วยสายตาที่อ่อนโยนปนความหดหู่วันนี้เขาได้รู้แล้วว่าความจริงยัยหนูคือลูกของเขาหากวันนั้นไม่ทำตัวเป็นขโมยลักลอบตัดเส้นผมของเจ้าก้อนกลมไปส่งตรวจคงไม่รู้ว่าพราวพิ้งค์โกหกหน้าตายว่ายัยหนูเป็นลูกคนอื่น

สงสารลูกน้อยเหลือเกินที่ต้องมีชีวิตที่ขาดพ่อทั้งที่เขาสามารถทำหน้าที่นั้นได้แต่คนเป็นแม่ไม่เคยปริปากแม้จะให้เขารับรู้สักนิดยิ่งคิดก็ยิ่งเคืองใจพราวพิ้งค์ไม่เข้าใจในการกระทำของหญิงสาวแม้แต่น้อยตั้งแต่หนีเขามาและยังจะพรากลูกไปจากเขาอีก

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

พราวพิ้งค์เริ่มใจไม่ดีเมื่อเห็นภคพลมองจ้องไปยังยัยหนูพลอยขวัญที่นั่งเล่นตุ๊กตาไม่วาง

“มานี่”

ภคพลดึงร่างบางเดินมาคุยลับตาของยัยหนูพลอยขวัญเพราะเชื่อว่าเขาและหญิงสาวต้องมีปากเสียงกันแน่นอนจึงไม่อยากให้ลูกได้รับรู้

“มีอะไรกันแน่คะ”

พราวพิ้งค์เริ่มกลืนน้ำลายไม่ลงคอเมื่อเห็นท่าทีขึงขังของภคพล

“ผลดีเอ็นเอของยัยหนูกับผม...จะโกหกเพื่ออะไรพิ้งค์”

ภคพลดึงแผ่นผลตรวจดีเอ็นเอยื่นให้พราวพิ้งค์อยากจะรู้เหตุผลที่แท้จริงจากปากของเธอตอนนี้ว่าที่ปิดบังเขาเรื่องลูกทำไปเพื่ออะไร

“คือ...”

พราวพิ้งค์เริ่มพูดอะไรไม่ออกเบ้าตาร้อนผ่าวน้ำตาคลอเบ้าไม่คิดไม่ฝันว่าภคพลจะหาหลักฐานเรื่องลูกมามัดตัวเธอได้

มือหนายกบีบหัวไหล่มนของหญิงสาวเอาไว้แน่นรู้สึกไม่พอใจที่สาวเจ้าเอาแต่อึกอักไม่ยอมพูดความจริงออกมาเสียที

“คืออะไรพูดออกมา..โกหกผมว่ายัยหนูเป็นลูกคนอื่นทั้งที่ไม่เคยมีใคร..ผมถามลุงสมแล้วว่าคุณอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร..แล้วคำตอบก็คือวันที่คุณหนีผมมาและหลังจากนั้นคุณก็อยู่ตัวคนเดียวจนคลอดลูก..หลอกผมทำไมฮะ”

สาวเจ้าตัวชาวาบไปทั้งตัวเมื่อคำโกหกของเธอถูกลบล้างด้วยความจริงจากปากของภคพล

“ฉันรู้ว่าคนอย่างคุณไม่ต้องการมีลูก..แล้วฉันก็เลือกที่จะมีเค้าเองคุณไม่ต้องมายุ่งกับเรา..เพราะเราดูแลกันเองได้”

“แต่ยัยหนูเป็นลูกผมเมื่อมีแกแล้วผมก็ต้องรับผิดชอบ”

“ไม่ค่ะ...ฉันไม่อยากให้ยัยหนูต้องมาเห็นพ่อตัวเองมีผู้หญิงอื่นไม่ซ้ำหน้า”

พราวพิ้งค์ไม่ยอมให้ลูกต้องมาเห็นพฤติกรรมมักมากของภคพลเหมือนกับที่เธอเคยเห็นแน่นอน

“ผมมีใครล่ะพิ้งค์..ตั้งแต่ไม่มีคุณผมก็ไม่เคยพาใครเข้าบ้านอีกเลย”

ชายหนุ่มเริ่มเสียงแข็งถลึงตามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาไม่ชอบใจที่เธอนั้นดูจะดื้อดึงไม่ยอมให้เขารับผิดชอบลูกเอาแต่หาเหตุผลมาปฏิเสธท่าเดียว

“คิดว่าฉันจะเชื่อคนที่มักมากแบบคุณเหรอคะ..ฉันอยู่กับลูกสองคนก็มีความสุขดีถ้าไม่มาเจอคุณอีก”

“ถ้าคุณไม่ให้ผมรับผิดชอบลูกผมจะบอกให้ทุกคนรู้ว่าคุณเคยอยู่กับผมในฐานะอะไร..”

ภคพลเงียบไปครู่หนึ่งดูท่าพูดดีกับหญิงสาวจะไม่เป็นผลเขาจึงเริ่มพ่นคำขู่จี้จุดอ่อนของเธอจนพราวพิ้งค์เริ่มเงียบและได้แต่มองมายังเขาด้วยสายตาตระหนก

“แล้วก็คิดเอาว่าคนจะมองคุณแบบไหน...ไม่ใช่สิคนเค้าจะมองยัยหนูแบบไหน..ไม่วายจะพูดว่าเป็นลูกของคนขายตัว”

“คุณพอล”

เมื่อเห็นว่าพราวพิ้งค์เถียงอะไรไม่ออกภคพลจึงเริ่มยกยิ้มมุมปาก

“ต่อไปนี้ผมจะอยู่กับคุณที่นี่ช่วยคุณดูแลลูก..ไม่ว่าคุณจะเต็มใจหรือไม่เต็มใจผมก็จะอยู่”

ว่าจบชายหนุ่มก็เดินดุ่มหนีพราวพิ้งค์ให้ยืนทำใจรับสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นเพียงคนเดียว

“ทำไมฟ้าต้องส่งคนไม่มีหัวใจอย่างคุณมาเจอฉันอีก”

พราวพิ้งค์นั่งฟุบลงกับพื้นบ่นพึมพำน้อยใจโชคชะตาเธอไม่เชื่อเลยว่าภคพลจะเปลี่ยนนิสัยเจ้าชู้ได้ไม่กี่วันก่อนยังมีผู้หญิงตามมาเกาะแกะถึงที่

หากเขามาอยู่ใกล้เธอเช่นนี้ไม่วายทำเธอลืมเขาไม่ได้เสียทีไหนจะต้องมาทุกข์ใจระวังว่าลูกจะเห็นพฤติกรรมไม่ดีของคนเป็นพ่ออีก

“ผมมันดูไม่ดีในสายตาของคุณขนาดนั้นเลยหรือไง”

คนที่นั่งสงบอารมณ์อยู่ที่แคร่ไม้หน้าบ้านนั่งกัดฟันจนขึ้นใบหน้าสันกรามไม่พอใจที่หญิงสาวไม่เชื่อในตัวของเขาว่าละเรื่องการพาผู้หญิงเข้าบ้านมานานแล้วหลังจากที่เสียเธอไป

ผู้หญิงทุกคนที่เขาจ่ายเงินให้ตอนนี้ก็เป็นเพราะต้องการให้เธออยู่ไกลหูไกลตาไม่มารำคาญใจหรือไม่ก็เหล่านางแบบที่เอาไว้ควงออกงานเพื่อหน้าตาทางสังคมไม่มีสัมพันธ์เพิ่มเติมจบงานก็แยกเท่านั้นไม่มีเรื่องบนเตียงเลยสักครั้งไม่ใช่เพราะใครแต่เป็นเพราะพราวพิ้งค์ที่หนีไปพร้อมหัวใจของเขาทำให้ตัวเขาเองไม่สามารถจะมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับใครได้อีก

ภคพลไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาหลงรักคนที่จ้างเป็นคู่นอนอย่างพราวพิ้งค์จนมารู้หัวใจตัวเองในวันที่มันสายไปแล้ว..เขาทั้งรักทั้งโกรธหญิงสาวที่เห็นว่าเขาไม่มีประโยชน์แล้วก็ตีตนจากหนำซ้ำเธอก็ย่ำยีหัวใจของเขาอีกรอบโดยที่ไม่บอกเรื่องลูกไม่รู้ว่าในสายตาของเธอเขาไม่ดีพอที่จะเป็นสามีและพ่อของใครเลยหรืออย่างไรเธอถึงเอาแต่ผลักไสจนเขาต้องหาคำมาขู่เพื่อให้ได้อยู่กับเธอและลูก